Topics:

Γυμνά Κορμιά σαν Μεταλλικά Γλυπτά

O Guido Argentini μεταμορφώνει τις γυναίκες που φωτογραφίζει σε μεταλλικά γλυπτά και μας χαρίζει ένα υπέροχο θεάμα. Η ζωή δεν βιώνεται στο κέντρο της. Η αίσθηση του Εαυτού μας είναι αρκετά ρηχή, ενώ πνίγεται σ’...

Γυμνά Κορμιά σαν Μεταλλικά Γλυπτά

Ο Γιάννης Ζήσης στο ανέκδοτο βιβλίο του η Ευθύνη της Θέλησης αναφέρει ότι:

«Είναι σαφές πως ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μπει σε έναν κύκλο εντατικοποίησης. Όμως ο κύκλος αυτός περιέχει και την εκτονωτική διασκέδαση, κυρίως ως Κοινωνία του Θεάματος. Η διασκέδαση αυτή είναι ενταγμένη σε μία περιβάλλουσα πραγματικότητα, η οποία δεν είναι καθόλου ικανοποιητική, ενώ παράλληλα είναι αρκετά εξαντλητική. Αυτή η κατάσταση συνοδεύεται με μια αίσθηση απώλειας του επίκεντρου της ζωής. Η ζωή δεν βιώνεται στο κέντρο της. Η αίσθηση του Εαυτού μας είναι αρκετά ρηχή, ενώ πνίγεται σ’ ένα αίσθημα δυσαρέσκειας και ταυτόχρονα διασκεδαστικής λήθης. Οι αντιλήψεις για την ζωή και το νόημα είναι ελλειμματικές και κυριαρχούνται από τα καθημερινά είδωλα».

Αυτός είναι ο λόγος που μισείται το νόημα, γιατί το νόημα αποτελεί έναν περιορισμό, έναν οδοδείκτη για το τι πρέπει να πράξουμε και έτσι θεωρείται ευθύνη και βάρος. Άλλοτε πάλι επιλέγεται ένα νόημα γνωστό από το παρελθόν, ώστε ο άνθρωπος να νοιώθει ασφάλεια ότι τίποτε δεν θα αλλάξει στη ζωή του. Αλλά το νόημα χωρίς το μέλλον δεν είναι νόημα.

Έτσι καταλήγει η καθημερινότητα του ανθρώπου να μην έχει κανένα νόημα και συνήθως το μόνο σοβαρό νόημα που έχει είναι η επιβίωση όταν αυτή είναι δύσκολη. Και φυσικά το νόημα δεν μπορεί να είναι έξωθεν δοτό. Αλλά ο άνθρωπος δεν μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός ότι βιώνει έναν συνεχή ενδογενή διχασμό και ότι το νόημα δεν είναι κάτι έξω από αυτόν, αλλά απλώς η λανθάνουσα δυναμική του μέλλοντος μέσα του σε συσχετισμό με το παρόν, η οποία αποτελεί και αυτή μέρος του εαυτού του και πρέπει να εναρμονιστεί με το παρόν του. Γι’ αυτό χωρίς αυτογνωσία δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική διέξοδος.

Επειδή αυτή η κατάσταση είναι μαζική, δημιουργείται μία κοινωνική δυναμική τέτοια που οδηγεί σε συλλογικά και πολιτικά αδιέξοδα, μια και όλο το κοινωνικό οικοδόμημα έχει στηριχθεί στα αντίστοιχα ανόητα πρότυπα και φυσικά βάσει αυτών των προτύπων δεν μπορούν να διακριθούν ούτε εκείνοι που θα ήθελαν και θα μπορούσαν να βοηθήσουν στα κοινωνικά αδιέξοδα αληθινά. Το ότι η κοινωνία έχει μεγαλύτερη δύναμη από το άτομο δεν λέει τίποτα. Η ευθύνη αποτελεί το μέγιστο σημείο της ελευθερίας όταν είναι αυτοεγκαινιαζόμενη και ορθά κατευθυνόμενη. Αν δεν γίνει η αναγκαία προσπάθεια, τότε η αλλαγή δεν πρόκειται να έλθει και η επιθυμία γι’ αυτήν θα είναι φρούδα και όχι έντιμη. @Ιωάννα. Μουτσοπούλου “O λόγος που μισείται το νόημα”

«Ναι, όλα, ως και τα χρυσαφένια μάγουλα των κοριτσιών, όλα αυτά δεν είναι παρά έξυπνες απάτες, ιδιότητες που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα μέσα στα όντα, αλλά προέρχονται απλώς απ’ έξω, με αποτέλεσμα όλη η θεοποιημένη Φύση να φτιασιδώνεται κυριολεκτικά σαν εταίρα και τα φτιασίδια της να μη σκεπάζουν παρά το οστεοφυλάκιο που κρύβει από μέσα κι όταν προχωρήσουμε περισσότερο και δούμε πως το κρυφό καλλυντικό που δημιουργεί όλες τις αποχρώσεις της, εκείνη η μεγάλη πηγή, το φως, είναι αυτό καθαυτό άσπρο ή άχρωμο πάντα και πως, αν ενεργούσε πάνω στην ύλη, χωρίς να περνάει από κάτι ενδιάμεσο, θα έδινε σε όλα τα αντικείμενα, ακόμα και στις τουλίπες και τα τριαντάφυλλα, τη δική του άσπρη απόχρωση.

Έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μας, βλέπουμε πως το παράλυτο σύμπαν ξαπλώνει μπροστά μας έναν λεπρό και, σαν τους ξεροκέφαλους περιηγητές στη Λαπωνία, που αρνούνται να φορέσουν χρωματιστά γυαλιά, γυαλιά που δίνουν στα πράγματα ένα κάποιο χρώμα, έτσι ακριβώς και ο δυστυχής εκείνος, που δεν πιστεύει σε τίποτα, ατενίζει, τυφλός και αυτός, το τεράστιο άσπρο σάβανο που τυλίγει όλο το θέαμα γύρω του». Χέρμαν Μέλβιλ, “Μόμπυ Ντικ”

O Guido Argentini μεταμορφώνει τις γυναίκες που φωτογραφίζει σε μεταλλικά γλυπτά και μας χαρίζει ένα υπέροχο θεάμα.

O Guido Argentini γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Φλωρεντία. Ξεκίνησε σπουδές στην ιατρική που όμως δεν ολοκλήρωσε και μετά από τρία χρόνια άρχισε να πειραματίζεται με τη φωτογραφία. Στα 23 του αποφασίζει πως το νέο του πάθος πρέπει να γίνει επάγγελμα. Το 1990 μετακομίζει στο Λος Άντζελες και πλέον αρχίζει να συνεργάζεται με μεγάλα περιοδικά μόδας.

Το 2002 εκδίδεται το πρώτο coffee table book με μια σειρά ερωτικών φωτογραφιών του. Ακολούθησαν 4 ακόμη εκδόσεις και χιλιάδες φωτογραφίες. Για το τελευταίο του πρότζεκτ ο Guido συνεργάστηκε με χορεύτριες, αθλήτριες και ακροβάτισσες και χρησιμοποίησε μεγάλες ποσότητες μπογιάς ασημένιου χρώματος που απλώθηκε ομοιόμορφα στα γυμνά κορμιά των μοντέλων. Οι νέες φωτογραφίες καθώς και μερικές από το αρχείο του συγκεντρώθηκαν σε μια καινούργια επετειακή έκδοση που ονομάζεται Argentum. Το βιβλίο του είναι διαθέσιμο στο Amazon.

Απολαύστε τον

terrapapers.com_ 1 Guido-Argentini-nsfw

terrapapers.com_ 5 Guido-Argentini-nsfw

terrapapers.com_ 14 Guido-Argentini-nsfw

terrapapers.com_ 15 Guido-Argentini-nsfw

terrapapers.com_ 16  Guido-Argentini-nsfw

terrapapers.com_ 18 Guido-Argentini-nsfw

terrapapers.com_ 20 Guido-Argentini-nsfw

terrapapers.com_ 21 Guido-Argentini-nsfw

terrapapers.com_ 22 Guido-Argentini-nsfw

terrapapers.com_ 23 Guido-Argentini-nsfw

terrapapers.com_ 26 Guido-Argentini-nsfw