Topics:

Ανάπτυξη της Θεραπευτικής Δύναμης

Η Ανάπτυξη και η Εφαρμογή της Θεραπευτικής Δύναμης. Η πνοή είναι η βασική δύναμη που απαιτείται για την θεραπεία. Όλες οι σημαντικές εκδηλώσεις του μαγνητι­κού ρεύματος που εκπέμπεται από τις άκρες των δακτύ­λων, από τα...

Ανάπτυξη της Θεραπευτικής Δύναμης

Η Ανάπτυξη και η Εφαρμογή της Θεραπευτικής Δύναμης

Η πνοή

Η *πνοή είναι η βασική δύναμη που απαιτείται για την θεραπεία. Όλες οι σημαντικές εκδηλώσεις του μαγνητι­κού ρεύματος που εκπέμπεται από τις άκρες των δακτύ­λων, από τα μάτια κι από τους πόρους του δέρματος, είναι άμεσες εκδηλώσεις της πνοής. Η δύναμη της πνοής είναι εκείνη που χαρίζει μαγνητισμό σε όλες τις διάφορες όψεις του. Η αδυναμία της πνοής προκαλεί αδυναμία του νου και του σώματος και η δύναμη της πνοής δυναμώνει και τα δυο. Όταν η πνοή είναι γεμάτη ενέργεια, τότε είναι αδύνατον το άτομο να μη διαθέτει ενέργεια και μαγνητισμό. Επομένως πριν από την ανάπτυξη οποιουδήποτε άλλου μέσου θεραπείας πρέπει να αναπτυχθεί η δύναμη της πνοής.

Υπάρχουν δυο τρόποι ανάπτυξης της δύναμης της πνοής: ο ένας τρόπος είναι να γίνει πλατιά και ο άλλος τρόπος είναι να γίνει έντονη. Στη συνέχεια η πνοή πρέπει να κυριαρχηθεί, έτσι ώστε να μπορεί να κατευθύνεται στο επιθυμητό σημείο του σώματος. Έπειτα πρέπει να κυριαρχηθεί, ώστε να μπορεί να κατευθύνεται σε οποιαδήποτε πλευρά, επίπεδο, προς τα πάνω, προς τα κάτω, στα δεξιά ή στα αριστερά. Ακριβώς όπως γίνεται κανείς γνώστης της σκοποβολής. Όταν είναι ικανός να βρίσκει το στόχο, παρόμοια πρέπει κανείς να κυριαρχήσει την πνοή. Στις Ινδίες υπάρχουν γιόγκι που μπορούν να σβήσουν ένα κερί από μακριά με τη δύναμη της πνοής· ακόμη και το θαύμα του μουσικού Τανσέν, που άναβε πολλά κεριά με τη δύναμη του τραγουδιού του, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η δύναμη της πνοής στην πλήρη της ανάπτυξη.

Η εξάγνιση

Η επιστήμη πάντα δεχόταν και κάθε μέρα εκτιμά όλο και περισσότερο τη σημασία που έχει η καθαριότητα γύ­ρω από τον ασθενή κι από μέρους του ιατρού και διά­φορες ουσίες έχουν χρησιμοποιηθεί ως απολυμαντικές σε πολλές περιπτώσεις ασθένειας. Συνεπώς ο θεραπευ­τής που έχει μεγαλύτερη σχέση με το νου, θα αντιληφθεί πόσο σημαντικό είναι να εξετάζει την καθαρότητα του νου, καθώς και του σώματος. Αναμφίβολα, όταν μάθου­με τη φύση των πραγμάτων, είναι δύσκολο να πούμε ποιο είναι καθαρό και ποιο είναι ακάθαρτο. Ωστόσο ένας τρό­πος για να το κατανοήσουμε είναι να πούμε ότι το καθετί είναι στη φύση του αγνό και όταν ενώνεται μαζί του ένα ξένο στοιχείο, τότε αυτή η καθαρότητα χάνεται. Μια βα­θιά, σκέψη προς αυτή την κατεύθυνση θα ανοίξει ένα ευρύ πεδίο στον στοχαστή.

Ένας άλλος τρόπος κατανόησης του καθαρού και του ακάθαρτου είναι η ιδέα ότι μόνον ένα πράγμα κρατάει τα πάντα καθαρά, κι αυτό είναι η ζωή, όταν η ζωή φεύγει τότε γίνονται ακάθαρτα. Υπάρχει και ένας τρίτος τρόπος θεώρησης: ο θάνατος είναι η μη καθαρότητα των ζωικών πραγμάτων, αλλά η καταστροφή είναι καθαρότητα. Αυτό επίσης ανοίγει ένα ευρύ πεδίο κατανόησης για τον παρατηρητικό μελετητή της ζωής.

Με λίγα λόγια είναι αναγκαίο ο θεραπευτής να τηρεί τους νόμους της υγιεινής ζωής και να προσέχει, ώστε να μην παίρνει τα μικρόβια από τους ασθενείς που θερα­πεύει. Επίσης πρέπει να αποφεύγει κάθε σκέψη πι­κρίας, κακής θέλησης, οργής, θυμού, ζήλιας, πρέπει να εξαγνίζει το νου του από κάθε ίχνος φθόνου ή κακίας και να βυθίζει, θα λέγαμε, την αφοσίωση του στην Δύναμη, έτσι ώστε η καρδιά του να εμποτίζεται με καλοπροαίρεση. Δεν θεραπεύει μόνο η Δύναμη του νου, αλλά και η αγνότητα του νου. Ο νους που είναι απαλλαγ­μένος από κάθε ασχήμια, ψευτιά, προδοσία, αυτός και μόνο είναι ικανός να εκπέμπει Δύναμη, ισχυρή κι αγνή στην φύση της, η οποία χαρίζει στον ασθενή νέα ζωή και τον ανακουφίσει από κάθε πόνο.

Ο ρυθμός

Η ανάπτυξη της θεραπευτικής Δύναμης εξαρτάται από την ανάπτυξη της πνοής. Η πνοή μπορεί να αναπτυχθεί μέσω εξάγνισης, επέκτασης, διαστολής και μέσω του ρυθμού.

Στην πνοή υπάρχουν τρία διαφορετικά είδη ρυθμού: ρυθμός που δεν μπορεί να ξεχωριστεί στη συνέχιση της εισπνοής κι εκπνοής, ο ρυθμός που μπορεί να διαρκεί ως δυο ξεχωριστές ταλαντώσεις εισπνοής και εκπνοής κι η ομαλότητα στην αναπνοή. Εκείνοι που δεν έχουν κυριαρχήσει την πνοή τους, βρίσκονται κάτω από την επιρροή αυτών των τριών ρυθμών: η υγεία, η διάθεσή τους και η κατάσταση της ζωής τους. Αλλά εκεί που έχουν κυριαρχήσει την πνοή, μπορούν να την βάλουν σε οποιονδήποτε από αυτούς τους ρυθμούς κι όταν έχει επιτευχθεί η κυριαρχία, τότε ο θεραπευτής έ­χει το κλειδί που κουρδίζει όλα τα ρολόγια. Στην πραγ­ματικότητα, κάθε ασθένεια σημαίνει ότι κάτι πηγαίνει στραβά στον ρυθμό.

Όπως ο ιατρός λέει ότι η συμφόρη­ση είναι η ρίζα των ασθενειών, για τον Θεραπευτή της Δύναμης συμφόρηση σημαίνει έλλειψη ρυθμού, που μπορεί να βρίσκεται στην κυ­κλοφορία, στην αναπνοή, στην δραστηριότητα ή στην α­νάπαυση. Ο ιατρός, προκειμένου να βρει την ασθέ­νεια, εξετάζει το σφυγμό, τους κτύπους της καρδιάς και την κατάσταση των πνευμόνων. Αυτό ακριβώς είναι απόδειξη ότι ο ρυθμός είναι ο κάτοχος της πνοής κι όταν κάτι πάει στραβά στην υγεία, ο ρυθμός με τον έναν ή τον άλλο τρόπο χαλάει κι όταν ο ρυθμός του ρολο­γιού αποσυντονίζεται, τότε το ρολόι πηγαίνει μπροστά ή πίσω και δεν δείχνει τη σωστή ώρα.

Συνεπώς ο θεραπευτής πρέπει να έχει ο ίδιος ένα σω­στό ρυθμό, έτσι ώστε να μπορεί να ελέγχει το μηχανι­σμό και ενός άλλου ανθρώπινου σώματος. Στις Ινδίες υπάρχει η συνήθεια να κτυπούν τα χέρια ή τα δάκτυ­λα, όταν κάποιος χασμουριέται. Η ιδέα είναι ότι το χα­σμουρητό είναι σημάδι απώλειας του ρυθμού, ότι ο ρυθμός του σώματος πέφτει σε μια πιο αργή κίνηση, όταν κανείς νιώθει την ανάγκη για ύπνο και το κτύπημα των χεριών ή των δακτύλων ξαναφέρνει τον παλμό του ατόμου στον προηγούμενο ρυθμό του. Είναι ακρι­βώς όπως όταν κουνάμε ένα άτομο που κουτουλάει από τη νύστα, για να ξαναφέρουμε το μηχανισμό του σώματός του στην σωστή λειτουργία του.

Όταν ο θεραπευτής είναι ικανός να ρυθμίζει τον δικό του ρυθμό, τότε είναι σε θέση να επαναφέρει και τον ρυθμό ενός άλλου. Απαιτείται μεγάλη γνώση και έμπνευση σχετικά με την φύση του ανθρώπινου νου και σώματος, ο θεραπευ­τής που ξέρει πώς να δουλεύει μ’ αυτό, μοιάζει σαν ένα μαέστρο με την ορχήστρα του. Κρατάει ρυθμική την υ­γεία του κάθε ατόμου που θεραπεύει, ακριβώς όπως ο μαέστρος κρατάει το ρυθμό κάθε μουσικού που παίζει στην ορχήστρα.

Η δύναμη της πνοής

Η δύναμη της πνοής είναι εκείνη που θεραπεύει το σώμα και το νου, αφού η πνοή είναι ζωή και μέσω της πνοής η ζωή μπορεί να μεταβιβαστεί στο νου και στο σώμα ενός άλλου ατόμου. Η πνοή είναι επίσης μια χορ­δή που περνάει μέσα από όλα τα ανθρώπινα όντα, συνδέοντας τα σε μια ζωή. Αν δεν υπήρχε η πνοή, οι αισθήσεις ποτέ δεν θα αντιλαμβάνονταν τον εξωτερικό κόσμο. Ε­πομένως όλα όσα βλέπουμε, μυρίζουμε, νιώθουμε, γευόμαστε κι ακούμε, έρχονται μέσω του αγωγού της πνοής. Έτσι κανένα φάρμακο δεν μπορεί να έχει τό­ση επιρροή πάνω στον ασθενή, όση έχει η πνοή. Η αδύ­ναμη πνοή υπόκειται σε όλες τις μεταδοτικές ασθένειες κι ο θεραπευτής με αδύναμη πνοή, μπορεί να κολλήσει την ασθένεια από τον ασθενή που θεραπεύει γι’ αυτό η δύναμη της πνοής είναι το πιο ουσιώδες πράγμα, πριν επιχειρήσει κανείς τη θεραπεία.

Η δύναμη της πνοής μπορεί να αναπτυχθεί με δυο τρό­πους: σε όγκο και σε μήκος, δηλαδή να γίνει έντονη και εκτεταμένη. Είναι επικίνδυνο να επιχειρήσει κανείς τη θε­ραπεία, πριν βεβαιωθεί απολύτως για τη δύναμη της πνοής του και με τους δυο τρόπους. Η ανάπτυξη της δύναμης της πνοής γίνεται αισθητή και το άτομο καταλαβαίνει πότε είναι έτοιμο για να την χρησιμοποιήσει στη θεραπεία.

Η κοινή αιτία όλων των ασθενειών

Κάθε πόνος, ενόχληση, ασθένεια, φθορά και κάθε εί­δους καταστροφή, είναι έλλειψη ζωής. Η λέξη ζωή, που την χρησιμοποιούμε στην καθημερινή ομιλία, είναι το όνομα που δίνουμε στο αποτέλεσμα δυο λειτουργιών που εργάζονται αρμονικά: η μια είναι η συνεχής ζωή του πνεύματος, η άλλη είναι η ζωή την οποία η ύλη πα­ρέχει στο πνεύμα. Είναι μια αρνητική και μια θετική δρα­στηριότητα. Είναι η δύναμη της εσωτερικής ζωής που έλκει την εξωτερική ζωή κι επίσης είναι η δύναμη της εξωτερικής ζωής με την οποία προσκολλάται στην εσωτερική ζωή. Με αυτό τον τρόπο η αμοιβαία δράση και των δυο κρατάει αναμμένη τη φλόγα της ζωής και η έλλειψη της μιας από αυτές τις λειτουργίες, είναι η αιτία της ασθένειας.

Υπάρχουν πέντε σώματα μέσω των οποίων η ψυχή εκ­φράζει την ζωή, το φυσικό σώμα είναι το πιο φτωχό απ’ όλα, γιατί έχει γεννηθεί από ύλη, τρέφεται με ύλη, έλκε­ται προς την ύλη, βρίσκει τη ζωή του στην ύλη κι επι­στρέφει στην ύλη. Επειδή απαιτεί ύλη για τη συντήρηση του, στο τέλος το διεκδικεί η ύλη, αυτή η διεκδίκηση ο­νομάζεται ασθένεια ή θάνατος, όταν το σώμα χάνει τη δύναμη του. Και αυτό προκαλείται από την απώλεια της ενέργειας των νεύρων, τα οποία θα λέγαμε ότι έλ­κουν και συγκρατούν τη σάρκα, τα οστά, το αίμα και το δέρμα όχι μόνο ανέπαφα, αλλά ενεργά και σφριγηλά. Η αποδυνάμωση των νεύρων από εξάντληση, ή έλλειψη στήριξης, έλλειψη ανάπαυσης ή απώλεια ενέργειας με οποιοδήποτε τρόπο είναι η αιτία κάθε ασθένειας.

Επομένως η θεραπεία μπορεί να ονομαστεί ζωοποιός για εκείνο το μέρος που χρειάζεται ζωή, ή για το σώμα ως σύνολο. Ο υλιστής πιστεύει ότι το άτομο, οσοδήποτε αδύναμο, μπορεί να σωθεί και να επανέλθει στη ζωή μέ­σω μετάγγισης αίματος ενός άλλου ανθρώπου. Αν αυτό είναι ένα αποτελεσματικό φάρμακο, πόσο περισσότερο θα πρέπει να παράγει ζωή σε έναν άλλον η δύναμη της σκέψης, της ζωής, η οποία έχει μεγαλύτερο έλεγχο πά­νω στην ύλη!

Ακόμη και η λεπτοφυής ουσία του φυσικού σώματος του θεραπευτή μπορεί να περάσει μέσω εξαέ­ρωσης με τη διαδικασία της γης που ανάγεται σε νερό, του νερού σε πυρ, του πυρός σε αέρα, του αέρα σε αι­θέρα, στέλνοντας έτσι λεπτοφυή άτομα φυσικής ενέργειας και ενισχύοντας τους κραδασμούς της νοητικής ενέργειας στο άτομο που το χρειάζεται. Η διαφορά ανά­μεσα στο φάρμακο και στη θεραπεία είναι η εξής: αντί να στέλνουμε ένα πράγμα με το τραίνο, το στέλνουμε αε­ροπορικά με αεροπλάνο.

Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν αξίζει ένα άτομο να αποδυναμώνεται στέλνοντας μέρος της ζωής του σε κά­ποιον άλλον. Αναμφίβολα δεν θα ήταν σωστό ένα φτωχό άτομο να δώσει την τελευταία του δεκάρα σε κάποιον που πεινάει, αλλά για έναν πλούσιο είναι το μόνο πράγ­μα που μπορεί να κάνει, προκειμένου να χρησιμοποιήσει τα πλούτη του για την άνεση και την ευτυχία εκείνων που έχουν ανάγκη. Ο Θεραπευτής της Δύναμης είναι πλού­σιος σε Δύναμη και η Δύναμη του δεν θα μειωθεί αν την Προσφέρει.

Η ανάπτυξη της Δύναμης στις άκρες των δακτύλων

Η ανθρώπινη μορφή μπορεί να ονομαστεί υλοποιημέ­νο φως, η φύση του φω­τός είναι να απλώνει τις ακτίνες του κι αφού η ανθρώ­πινη μορφή είναι φτιαγμένη από φως τα χέ­ρια και τα πόδια, τα δάκτυλα, τα όργανα των αισθήσεων και τα μαλλιά, όλα αντιπροσωπεύουν ακτίνες. Τη γνώση για την ύπαρξη αυτού του φωτός την βλέπει κανείς και σε πολλές θρησκείες όπου ευλογούν με τις άκρες των δακτύλων στο κεφάλι, ή φιλούν το χέρι ή να αγγίζουν το πόδι, γιατί τα δάκτυλα των χεριών και των ποδιών είναι πηγές ακτινοβολίας.

Επομένως ο θεραπευτής αναπτύσσει την Δύναμη των δακτύλων των χεριών. Όπως ακριβώς κατευθύνοντας κανείς την πνοή με έναν ορισμένο τρόπο μέσω του σώ­ματος και του στόματος μπορεί να προκαλέσει έναν ορισμένο τονικό ήχο, έτσι κατευθύνοντας την ενέργεια μέσω των δακτύλων και ενισχύοντας τη μαγνητική τους δύναμη, αναπτύσσει τη δύναμη της θεραπείας. Ο Ζωροάστρης απεικονίζεται πάντα με μια φλόγα στο χέρι του που συμβολίζει την ακτινοβολία, την μπα­ταρία ρεύματος που μπορεί να δημιουργηθεί στο ανθρώ­πινο χέρι. Όταν η δύναμη έχει αναπτυχθεί στην παλάμη τότε ξεχύνεται από τις άκρες των δακτύλων και εκπέ­μπεται όταν κατευθύνεται από την ΘΕΛΗΣΗ. Τότε με μα­γνητικές διελεύσεις κι αγγίγματα πάνω στο πάσχον μέ­ρος, ο θεραπευτής είναι σε θέση να θεραπεύσει την α­σθένεια.

Η Δύναμη της Παρουσίας

Ο θεραπευτής οφείλει να κατανοήσει ότι η ίδια η πα­ρουσία του πρέπει να εκπέμπει Θεραπευτική Δύναμη και προκειμένου να το πετύχει, πρέπει να έχει υπερβολική ζωή, δύναμη και μαγνητισμό. Κατ’ αρχήν το σώμα του πρέπει να είναι υγιές, καθαρό κι αγνό, έτσι ώστε ο φυ­σικός μαγνητισμός να είναι ευεργετικός· επίσης είναι απαραίτητη η καθαρότητα του νου, μαζί με την απάθεια (καμία συμπόνια ή οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα) προς τον ασθενή και η επιθυμία να τον θεραπεύσει κι όχι να επωφεληθεί από τη θεραπεία του. Η ψυχή μιλάει κυρίως με τη μορφή της ατμόσφαιρας· με άλλα λόγια, η ατμόσφαιρα μας δείχνει τι λέει η ψυχή. Η ανάπτυξη της ψυχής πετυχαίνεται μέσω μιας άρειας διαδικασίας και μιας άρειας ζωής. Επομένως η ανάπτυξη του νου, του σώματος και της ψυχής, είναι απαραίτητες προ­κειμένου να αποκτήσει κανείς την Θεραπευτική Δύναμη και Παρουσία.

Η Δύναμη του Νου

Η ικανότητα συγκέντρωσης είναι το πρώτο αναγκαίο για την ανάπτυξη της θεραπευτικής δύναμης. Ο θερα­πευτής πρέπει να είναι ικανός να κρατάει σταθερή τη σκέψη για τη θεραπεία του ασθενούς του οποτεδήποτε χρειάζεται. Η συγκέντρωση είναι πολύ δύσκολη, αλλά όταν επιτευχθεί, τότε δεν υπάρχει τίποτε που να μην μπορεί να πραγματωθεί. Είναι άσκοπο να προσπαθούμε να θεραπεύσουμε τον ασθενή με οποιαδήποτε διαδικα­σία, οσοδήποτε επιτυχής και καλή κι αν είναι, αν δεν υ­πάρχει ικανότητα συγκέντρωσης.

Το έργο του νου στη θεραπεία είναι πολύ μεγαλύτερο από οποιοδήποτε άλ­λο, γιατί χρησιμοποιούμε τη δύναμη του νου πάνω στην ύλη και η ύλη, μέσω του ορυκτού, του φυ­τικού και ακόμη μέσω του ζωικού βασιλείου, πάντα επαναστατεί ενάντια σε κάθε προσπάθεια για έλεγχο.

Αναμφίβολα ο νους μπορεί να ελέγξει την ύλη και το κάνει όποτε το θέλει, αλλά όταν ο νους έχει εξασθενήσει υπηρετώντας την ύλη, τότε χάνει τον έλεγχο του πάνω της. Αν δεν ήταν έτσι, τότε κάθε άνθρωπος θα μπορούσε να θεραπεύσει τον εαυτό του ελέγχοντας την ύλη και δεν θα υπήρχε ανάγκη θεραπευτών. Η Δύναμη του ίδιου του ανθρώπου έχει μεγαλύτερη επίδραση πάνω του, από τη δύναμη ενός άλλου. Η φύση του νου είναι να ξεφεύγει. Η συγκέ­ντρωση είναι η μέθοδος που επιτρέπει στον νου να κρατάει σφιχτά οτιδήποτε πιάνει -θα λέγαμε ότι του δυναμώνει τα «δάκτυλα».

Ένα άλλο μυστικό του νου είναι ότι ακόμη και με τη ικανότητα της συγκέντρωσης, ο νους δεν συγκρατεί κάτι που δεν είναι ενδιαφέρον κι ακρι­βώς το το ενδιαφέρον του νου είναι το ερέθισμα για τη συγκρατητική του ικανότητα. Επομένως κανένας δεν μπο­ρεί να είναι πετυχημένος θεραπευτής, αν μαζί με τα α­πλωμένα χέρια του δεν είναι σε θέση να απλώνει και το ενδιαφέρον του για να απαλλάξει τον ασθενή από τον πόνο του.

terrapapers.com_kapnistes

Η Ικανότητα της **Συγκέντρωσης

Πριν επιχειρήσει κανείς να θεραπεύσει άλλους, πρέ­πει να αναπτύξει στον εαυτό του την ικανότητα της συ­γκέντρωσης. Η συγκέντρωση ενός θεραπευτή πρέπει να απαπτυχθεί, έτσι ώστε όχι μόνο όταν κάθεται σε διαλο­γισμό με κλειστά τα μάτια να μπορεί να οραματιστεί το επιθυμητό αντικείμενο, αλλά και όταν είναι με ανοιχτά τα μάτια να μπορεί να κρατάει στο νου του σταθερή την εικόνα που δημιούργησε ό,τι και αν βλέπει μπροστά του. Στη θεραπεία (και στην ζωή γενικότερα) είναι απαραίτητο να ξέρουμε ποια ει­κόνα πρέπει να έχει κανείς στο νου του.

Αν ο θεραπευ­τής συμβεί να συγκρατήσει την εικόνα μιας πληγής, θα συντελέσει στη συνέχιση της πληγής κι όχι στην θερα­πεία της. Το ίδιο και η σκέψη του πόνου: μπορεί να συ­ντελέσει ώστε ο πόνος να συνεχιστεί πιο έντονος. Επο­μένως στο νου του πρέπει να έχει τη θεραπεία· αυτό εί­ναι που πρέπει να σκέφτεται κι όχι το πρόβλημα. Σε ό­λες τις όψεις της ζωής πρέπει να θυμόμαστε αυτόν τον κανόνα ακόμη και όταν βρισκόμαστε σε δυσκολίες, δεν πρέπει να σκεφτόμαστε τις δυσκολίες και στην ασθένεια πρέπει να ξεχνάμε εντελώς την ασθένεια. Ο άν­θρωπος συνεχίζει τη δυστυχία της ζωής, επειδή την σκέ­φτεται. Ο θεραπευτής πρέπει από την αρχή ως το τέλος να συγκρατεί στο νου του τη σκέψη της θεραπείας και τίποτε άλλο.

Αποστολή Δύναμης από Απόσταση

Η μεγαλύτερη εξέλιξη στη θεραπευτική ικανότητα, εί­ναι να μπορεί κανείς να στέλνει δύναμη σε μεγάλη από­σταση. Ούτε ξηρά, ούτε θάλασσα μπορούν να εμποδί­σουν τον Νου να στείλει Δύναμη. Οι επιστημονικές ανακα­λύψεις, όπως είναι η ασύρματη επικοινωνία, αποδει­κνύουν ότι μέσω οργάνων, οι σκέψεις μπορούν να στα­λούν σε απόσταση, αλλά ο άνθρωπος της Δύναμης πάντα γνώριζε και πετύχαινε την αποστολή σκέψης σε απόσταση.

Ο ήχος είναι κίνηση και επομένως τίποτε δεν γί­νεται, αν πρώτα δεν κινηθεί από την Δύνα­μη. Όπως για την εξωτερική δράση είναι απαραίτητη μια φυσική κίνηση, έτσι και για τη νοητική δράση η κίνηση πρέπει να δημιουργηθεί από τον Νου. Η φωνή ενός ατό­μου μπορεί να φθάσει ως την άλλη άκρη της αίθουσας και η φωνή ενός άλλου να φθάσει ως τη γωνία του δρόμου· το ίδιο συμβαίνει και με την Δύναμη του Νου. Ό­πως είναι απαραίτητο να αναπτύξουμε την δύναμη της φωνής μέσω άσκησης, έτσι είναι αναγκαίο να αναπτύ­ξουμε και να ασκήσουμε την Δύναμη του Νου.

Τρία πράγματα είναι απαραίτητα στην αποστολή της σκέψης σε απόσταση: πρώτον, ΘΕΛΗΣΗ, δεύτε­ρον, αυτοπεποίθηση, που σημαίνει εξάσκηση στην σύνδεση μας με την Δύνα­μη και τρίτον, ικανότητα συγκέντρωσης. Όσο μεγάλη κι αν είναι η ικανότητα της συγκέντρωσης, δεν έχει καμιά αξία χωρίς την αυτοπεποίθηση κι επίσης η αυτοπεποί­θηση χωρίς την ΘΕΛΗΣΗ είναι ανίσχυρη. Η θε­ραπεία από απόσταση είναι το τελευταίο στάδιο στο ο­ποίο φθάνει ο θεραπευτής, ύστερα από μακρά εμπειρία στην θεραπεία. Αν την επιχειρήσει από την αρχή, είναι ε­πόμενο να αποτύχει. Με την εξάσκηση αποκτάει εμπειρία κι η εμπειρία προσφέρει αυτοπεποίθηση και όταν αυτή γίνεται σταθερή και δυνατή τότε αποκτάει ΘΕΛΗΣΗ.

Η Εφαρμογή της Θεραπευτικής Δύναμης

Θεραπεία μέσω Συμβόλων

Υπάρχει μεγάλη δύναμη κρυμμένη στο μυστήριο της επανάληψης μιας ιερής λέξης, αλλά υπάρχει ακόμη με­γαλύτερη δύναμη στη γραφή μιας ιερής λέξης. Κι αυτό γιατί ο χρόνος που χρειάζεται για να γραφεί μια ιερή λέξη προσεκτικά, είναι ίσως πέντε ή δέκα φορές περισ­σότερος από το χρόνο που χρειάζεται για την επανάλη­ψη της ιερής λέξης.

Επίσης η πράξη ολοκληρώνει τη δύ­ναμη της σκέψης καλύτερα από την ομιλία. Η καταγραφή ενός ιερού ονόματος είναι η ολοκλήρωση μιας σκέψης και είναι ακόμη πιο ισχυρή από την προφορά της λέξης. Αλλά όταν κανείς σκέφτεται, νιώθει, μιλάει και γράφει, αναπτύσσει τη σκέψη μέσα από τέσσερα στάδια και την καθιστά πανίσχυρη. Γι’ αυτό οι Σούφι δίνουν ένα σύμβολο-φυ­λακτό στον πιστό που νομίζουν ότι πιστεύει αληθινά στη θεραπευτική δύναμη του. Το ονομάζουν ταβίζ. Ο ασθενής το έχει μαζί του νύκτα και μέρα και συνδέει τη σκέψη του με τη σκέψη του θεραπευτή και νιώθει κάθε στιγμή ότι θεραπεύεται.

Στην Ινδία βάζουν το σύμβολο-φυλακτό σε ένα ασημένιο ή χρυσό δίσκο, ή το σκαλίζουν πάνω σε πέτρα ή μέταλλο και το ίδιο το γεγονός ότι κατέχουν κάτι με τη μορφή φυλακτού που έχει μια θεραπευτική επίδραση πάνω τους, αποτελεί τέτοιο βοήθημα για τον πιστό, ώστε νιώθει πως κάθε στιγμή της ημέρας και της· νύκτας έχει τον θεραπευτή μαζί του και ότι θεραπεύεται.

Ως δώρο δεν είναι τίποτε χωρίς τον δωρητή. Επομένως ένα φυλακτό δεν είναι τίποτε, αν δεν υπάρχει μια προσω­πικότητα που να χαρίζει πεποίθηση στον ασθενή. Συνεπώς ένα φυλακτό που έχει γραφεί από ένα συνηθισμένο άτομο, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα· η προσωπικότητα του ατόμου που γράφει το φυλακτό πρέπει να είναι εντυ­πωσιακή, ώστε να κάνουν το φυ­λακτό που θα δώσει πολύτιμο και αποτελεσματικό. Τώρα αν θα είναι επι καλό ή επί κακό εξαρτάται από την ταυτότητα του θεραπευτή.

Μαγνητισμένο νερό

Το νερό είναι η πιο ανταποκριτική ουσία – μετέχει του χρώματος και της επίδρασης κάθε πράγματος. Ο μαγνη­τισμός που κυλάει από τις άκρες των δακτύλων εισέρχε­ται στο καθετί που κρατάει στα χέρια του ο θεραπευτής κι έτσι το νερό μπορεί να φορτιστεί με αυτό τον ηλε­κτρισμό περισσότερο από κάθε άλλη ουσία. Επίσης η πνοή που θεραπεύει είναι αρκετά ισχυρή, ώστε να προσ­δώσει μια πρόσθετη ζωή σε όλες τις ζωοποιές ουσίες. Ειδικά το νερό, που είναι η πιο ζωογονητική ουσία, προσ­λαμβάνει ζωή από την πνοή.

Στα αρχαία χρόνια είχαν τη συνήθεια να δίνουν νερό ως ευλογία στους καλεσμένους, μια συνήθεια που τηρείται ακόμη και σήμερα. Κατά κανόνα ένας Βραχμάνος προσφέρει πρώτα νερό στους καλεσμένους του, πράγ­μα που έχει σαν σκοπό όχι μόνο να σβήσει τη δίψα τους, αλλά και να δώσει ζωή στον καλεσμένο. Οι Πέρσες ονό­μαζαν το νερό της ζωής αμπ-εχαγιάτ καί σε πολλά ποι­ήματα βρίσκουμε αυτή τη λέξη. Σε όλους τους Σούφι της Ανατολής υπάρχει η συνήθεια ο Σείχης να δίνει ένα κομμάτι ψωμί ή ένα ποτήρι νερό, γάλα, σιρόπι ή βουτυρόγαλα, ή ένα φρούτο ή ένα γλυκό, το οποίο γίνεται δε­κτό σαν κάτι που θεραπεύει το νου και το σώμα. Ασφα­λώς δεν πρόκειται μόνο για την επίδραση του ψωμιού ή της επαφής, αλλά υπάρχει σ’ αυτό και η δύναμη του νου, η οποία είναι κρυμμένη σαν ψυχή μέσα στην ουσία του σώματος.

Θεραπεία μέσω πνοής

Κατ’ αρχήν ένας θεραπευτής πρέπει να γνωρίζει ότι η πνοή είναι η ίδια η ζωή, ότι η πνοή είναι ο χορηγός της ζωής κι ότι φέρνει ζωή. Μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς τροφή για λίγο καιρό, αλλά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς πνοή ούτε για λίγα λεπτά. Αυτό δείχνει ότι η στήριξη που χαρίζει στη ζωή του ανθρώπου η πνοή, είναι πολύ μεγαλύτερη και πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε τροφή στη γη. Κάθε άτομο του ανθρώπινου σώματος εί­ναι ακτινοβόλο. Αλλά αν το σώμα είναι η φλόγα, τότε η πνοή είναι το ΠΥΡ κι όπως η φλόγα ανήκει στη φωτιά, έτσι και το σώμα ανήκει στην πνοή. Όσο διαμένει μέσα του η πνοή, το σώμα ζει και όταν η πνοή το εγκαταλείπει, πεθαίνει, παρ’ όλη την ομορφιά, τη δύναμη και τον περίπλοκο μηχανισμό του. Γι’ αυτό το λόγο η επίδραση της πνοής ενός ανθρώπου της Δύναμης μπορεί να μαγνητίσει το νερό, το ψωμί, το γάλα, το κρασί, τα φρούτα ή τα άνθη. Η πνοή που αναπτύσσεται πνευματικά, θα έχει μια θε­ραπευτική επίδραση σε οποιοδήποτε πάσχον μέρος πά­νω στο οποίο κατευθύνεται. Αν ξέρει κανείς πώς να κα­τευθύνει την πνοή του εκεί, δεν υπάρχει καλύτερη δια­δικασία από τη θεραπεία μέσω πνοής. Και σε όλες τις διάφορες μεθόδους θεραπείας η πνοή είναι το βασικό πράγμα, επειδή στην πνοή κρύβεται το ρεύμα της ζωής.

Θεραπεία μέσω Μαγνητικών Διελεύσεων

Η ζωή είναι φως. Η φύση αυτού του φωτός είναι να εκ­φράζεται προς μια ορισμένη κατεύθυνση και σ’ αυτό οφείλεται η διαφορά της μπροστινής από την πίσω πλευρά της μορφής μας. Ταυτόχρονα η φύση του φωτός είναι να εξαπλώνεται. Αυτό φαίνεται στην τάση του πυρός ή του νερού να απλώνονται, ο αέρας εμφανίζει την ίδια τάση και επίσης η γη και όλα τα πράγματα πάνω στη γη. Μια βαθιά μελέτη κάθε μορφής θα μας δείξει ότι η φύση της ζωής είναι να εξαπλώνεται προς τέσσερις κατευθύν­σεις, για παράδειγμα, βορρά, νότο, ανατολή και δύση, ή κεφάλι, πόδια, δεξιά και αριστερά.

Η ζωή και το φως έχουν το κέντρο τους στο κέντρο κάθε μορφής, αλλά εκφράζονται μέσω των κατευθύνσε­ων προς τις οποίες εξαπλώνονται. Γι’ αυτό η δύναμη του χεριού τονίζεται στον αρχαίο συμβολισμό. Οι Ινδοί απει­κόνιζαν τις Θεϊκές ενσαρκώσεις με τέσσερα χέρια. Αυτό σημαίνει δυο χέρια του νου και δυο χέρια του σώματος· επίσης ότι αν τα τέσσερα χέρια εργάζονται μαζί, η εργα­σία ολοκληρώνεται πλήρως. Αυτό μας δείχνει ότι στη θεραπεία τα χέρια είναι πολύ σημαντικά. Τα φυσικά χέ­ρια χρειάζονται για να βοηθούν τα χέρια του νου κι όταν η σκέψη κατευθύνεται από το νου μέσω του χεριού, η δύναμη της διπλασιάζεται και η έκφραση της είναι πλη­ρέστερη.

Κάθε άτομο της ύπαρξης του ανθρώπου, νοητικής ή φυσικής, είναι ακτινοβόλο και εκπέμπει προς τα έξω τις ακτίνες του αυτές που είναι η ίδια η ζωή και έτσι χαρί­ζουν ζωή. Κάθε ασθένεια είναι έλλειψη ζωής και χρειά­ζεται ζωή για να θεραπευθεί. Η δύναμη του ηλεκτρισμού έχει ανακαλυφθεί από τους επιστήμονες, οι οποίοι θεω­ρούν ότι θεραπεύει τις ασθένειες όταν χρησιμοποιείται γι’ αυτό το σκοπό, αλλά οι θεραπευτές της Δύναμης ανακάλυψαν πριν από πολλούς αιώνες τη δύναμη εκείνου του κρυμμένου ηλεκτρισμού, της ζωής του νου και της ζωής του σώμα­τος, και γνωρίζουν ότι η χρήση της στη θεραπεία είναι πολύ ευεργετική. Υπάρχουν πληγές, τραύματα και πάσχοντα μέρη που είναι πολύ ευαίσθητα στο άγγιγμα. Σε τέτοιες περιπτώσεις η θεραπεία μέσω Μαγνητικών διελεύσεων, με άλλα λόγια περνώντας το Χέρι πάνω από το προσβεβλημένο μέρος και επιτρέποντας έτσι στη σκέψη να θεραπεύσει, αποτελεί μια πολύ αποτελεσματική θεραπεία.

Θεραπεία μέσω Αγγίγματος

Κάθε άτομο στο σώμα του ανθρώπου είναι στην πραγ­ματικότητα ακτινοβόλο, ζωντανό και πανίσχυρο σε σύ­γκριση με άλλα πράγματα, βότανα ή φάρμακα. Μόνο εξαιτίας του γεγονότος ότι είναι ένα ζωντανό σώμα, πέ­ρα από το ότι είναι το πιο λεπτό και τέλειο σε σύγκριση με άλλα ζωντανά σώματα, διαθέτει μεγάλη Δύναμη. Επομέ­νως η χειραψία, η ομιλία και το άγγιγμα ενός άλλου ατό­μου έχουν μια ορισμένη επίδραση. Στις Ινδίες, όταν ένας παλαιστής πηγαίνει σε αγώνα κι επιστρέφει στον δάσκα­λο του, εκείνος τον κτυπάει στην πλάτη λέγοντας: «Σα-μπάζ, μπράβο!» Αυτό στην πραγματικότητα του χαρίζει επιπρόσθετη δύναμη και θάρρος, που διαφορετικά δεν θα είχε.

Οι άνθρωποι που μιλούν για φιλία, ή ακόμη και όταν συζητούν και διαφωνούν, κρατούν ο ένας τα χέρια του άλλου και αυτό επιφέρει καλύτερη κατανόηση. Η μη­τέρα διώχνει την ενόχληση και την ανησυχία του παιδιού τη στιγμή που το κτυπάει απαλά στην πλάτη. Επομένως το μασάζ είναι επιβοηθητικό όταν υπάρχει πόνος, αλλά ο­πωσδήποτε είναι ατελής θεραπεία σε σύγκριση με το θε­ραπευτικό άγγιγμα, γιατί ο θεραπευτής χρησιμοποιεί τη δύναμη του Νου μέσω των δακτύλων του, όπως ο μουσι­κός εκφράζει τα αισθήματα του με το βιολί. Μήπως μπο­ρεί ο καθένας να παίξει στο βιολί την ίδια νότα που παίζει ο έμπειρος μουσικός; Δεν οφείλεται στην τοποθέτηση των δακτύλων σε μια ορισμένη θέση πάνω στο όργανο· αλλά είναι το αίσθημα της καρδιάς του μουσικού που εκδηλώνεται μέσα από τις άκρες των δακτύλων του παράγοντας ένα ζωντανό ήχο. Το ίδιο συμβαίνει και με το άγ­γιγμα του Θεραπευτή της Δύναμης.

Θεραπεία μέσω του Βλέμματος

Τα μάτια είναι ο πιο θαυμάσιος και ισχυρός παράγοντας στο σώμα. Μεταβιβάζουν στον άλλον ευχαρίστηση ή δυ­σαρέσκεια, χαρά ή λύπη, αγάπη ή μίσος, χωρίς να ειπωθεί ούτε μια λέξη. Αυτό μας δείχνει ότι τα μάτια είναι το πιο ανταποκριτικό όργανο για να εκφράσει ο νους τη σκέψη και το αίσθημα. Μερικές φορές σε μια συγκέντρωση δυο άτομα απλώς κοιτάζονται και υπάρχει συμφωνία μεταξύ: τους, ενώ δυο άλλοι κοιτάζονται και αυτό μπορεί να έχει χειρότερη επίδραση και από έναν καυγά. Αυτό αποδει­κνύει και πάλι ότι το πυρ και το νερό μπορούν να εκδη­λωθούν είτε για να καταστρέψουν, είτε για να εμπνεύ­σουν.

Επομένως για τον θεραπευτή δεν υπάρχει καλύτε­ρο μέσον από τα μάτια για να στείλει μια σκέψη θερα­πείας και στον ασθενή δεν υπάρχει καλύτερο μέσον για να δεχθεί αυτή τη σκέψη, από τα μάτια. Ο θεραπευτής μπορεί να στείλει τη θεραπευτική δύναμη μέσω του βλέμματος στο πάσχον μέρος του σώματος. Αλλά είναι ακόμη πιο επιβοηθητικό, όταν στέλνει τη δύναμη του κα­τευθείαν στα μάτια του ασθενούς. Όπως υπάρχει ένας δεσμός ανάμεσα στο νου και στα μάτια του θεραπευτή που στέλνει τη δύναμη, έτσι υπάρχει ένας δεσμός ανάμεσα στα μάτια και στο νου του ασθενούς που την δέχε­ται. Το φάρμακο μπορεί να αγγίξει το φυσικό σώμα, αλλά η σκέψη μπορεί να αγγίξει το νου, όπου πολύ συχνά βρί­σκεται η ρίζα κάθε ασθένειας και μια υποβολή που δίνει στον ασθενή του ένας ικανός θεραπευτής, φθάνει στην καρδιά του και καταστρέφει τον σπόρο της ασθένειας.

Δεν είναι το κάθε άτομο ικανό να θεραπεύσει με τα μάτια. Απαιτείται διαπεραστικό βλέμμα και ηρεμία των ματιών, όπως επίσης δύναμη του βλέμματος και ικανό­τητα σκόπευσης. Αυτά αναπτύσσονται μέσω ορισμένων ασκήσεων, αν και μερικά μάτια έχουν μια φυσική ικανό­τητα για το σκοπό αυτό. Επίσης η συγκέντρωση του νου που χαρίζει δύναμη είναι απαραίτητη στη θεραπεία, γιατί η δύναμη του νου που κατευθύνεται μέσω του βλέμμα­τος επιφέρει ένα θετικό αποτέλεσμα.

Θεραπεία μέσω Υποβολής

Πέντε στοιχεία αποτελούν την ύπαρξη του ανθρώπου: γη, νερό, πυρ, αέρας και αιθέρας (ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ). Ο αέρας αντιπροσω­πεύει τη φωνή και φθάνει στον αιθέρα, που σημαίνει ότι η φωνή φθάνει πιο μακριά από το καθετί στον κόσμο. Αγγί­ζει τα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου. Επομένως η μου­σική είναι ένα ζωντανό θαύμα. Τίποτε δεν μπορεί να γοη­τεύσει τόσο απόλυτα την ύπαρξη του ανθρώπου, όσο ο ήχος. Αυτό εξηγεί για ποιο λόγο η υποβολή είναι πολύ πιο ισχυρή και πιο ευεργετική στη θεραπεία από κάθε άλλο φάρμακο.

Ένας θερα­πευτής που μέσω της δύναμης του αναπτύσσει τη θεραπευτική ικανότητα της φωνής του, εντυπώνει τα λόγια του με τη δύναμη της καρδιάς του πάνω στην καρδιά του ασθενούς.

Ο θεραπευτής πρέπει να είναι ειλικρινής στις υποβολές του, επειδή όλη η δύναμη βρίσκεται στην ειλικρίνεια. Ακόμη πρέπει να έχει αυτοπεποίθηση, καθώς και ανα­πτυγμένη ψυχική δύναμη· αλλά πάνω απ’ όλα πρέπει να είναι ένας αγαθός, άρειος άνθρωπος, έτσι ώστε εκείνη τη στιγμή να μην περάσει από το νου του καμιά σκέψη τα­πείνωσης ή οποιασδήποτε άλλης ενόχλησης.

Οι σκέ­ψεις, τα αισθήματα και οι πράξεις του πρέπει να ικανο­ποιούν απόλυτα τη συνείδηση του, αν δεν συμβαίνει αυ­τό, τότε οποιαδήποτε δυσαρέσκεια, ενόχληση, φόβος ή μεταμέλεια αποδυναμώνουν την ικανότητα του. Έτσι δεν είναι πλέον ικανός να θεραπεύει, οσοδήποτε μορφωμέ­νος κι ισχυρός κι αν είναι. Όταν ο θεραπευτής σκέφτε­ται ότι θεραπεύει, η δύναμη του είναι μικρή σαν σταγόνα. Όμως όταν σκέφτεται ότι η Δύναμη θεραπεύει κι όταν λόγω αυτής της σκέψης ξεχνάει τον ίδιο του τον εαυτό και έχει συνείδηση μόνο της Δύναμης, τότε η Δύναμη του γίνεται μεγάλη σαν τα Σύμπαντα.

Θεραπεία από Απόσταση

Όταν ένας θεραπευτής έχει ασκήσει για αρκετό καιρό τη θεραπεία με επιτυχία, ύστερα το επόμενο βήμα στη γραμμή της θεραπείας είναι να θεραπεύει τον ασθενή από απόσταση. Η μέθοδος αυτή είναι εντελώς διαφορε­τική από τη θεραπεία μέσω παρουσίας. Στη θεραπεία από απόσταση απαιτείται μόνον η Δύναμη της ΘΕΛΗΣΗΣ κι εκείνοι που έχουν εξοικειωθεί με τη χρήση του μα­γνητισμού μέσω των δακτύλων, των ματιών και του αγ­γίγματος, το βρίσκουν δύσκολο να κατευθύνουν τη δύ­ναμη της σκέψης τους χωρίς ένα εξωτερικό κανάλι.

Η κυριαρχία της αυτοσυγκέντρωσης βοηθάει το θεραπευτή να συγκρατεί τη σκέψη του ασθενούς μπροστά στο νου του και τη αυτοσυγκέντρωση βοηθάει στη θεραπεία του ασθενή από από­σταση. Η πνοή είναι ένα ηλεκτρικό ρεύμα που μπορεί να προσκολληθεί παντού- η απόστα­ση δεν έχει καμιά σημασία. Ένα ρεύμα πνοής που έχει εδραιωθεί με τέτοιο τρόπο, θέτει σε κίνηση τα αιθερικά κύματα του χώρου κι ανάλογα με την μαγνητική δύναμη ταυ θεραπευτή, ο χώρος ανάμεσα στον θεραπευτή και τον ασθενή γεμίζει μ’ ένα κινούμενο ρεύμα θεραπευτικής δύναμης. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρώτο αναγκαίο πράγμα είναι η ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ, χωρίς αυτήν η Δύνα­μη του νου του θεραπευτή, όσο ισχυρή κι αν είναι, απο­δείχνεται πολύ άχρηστη κι αδύναμη.

Η γνώση η κατανόηση και η αντίληψη ότι, «δεν υπάρχω εγώ, αλλά το ΕΙΝΑΙ, η ΔΥΝΑΜΗ», είναι εκείνη που συνδέει τον θεραπευτή με την Δύ­ναμη κι άρα η ικανότητα να θεραπεύει από απόσταση είναι μια αυτονόητη κατάσταση, επίσης η αντίληψη της Δύναμης κάνει την σκέψη του να φθάνει σε οποιαδήποτε απόσταση, επειδή η γνώση της ΔΥΝΑΜΗΣ ενεργοποιεί την αντίληψη ότι η Δύναμη είναι η Ζωή κι ότι η ύλη -που σημαίνει τα πάντα για τον κοινό άνθρωπο- είναι δευτερεύουσα. [αναζήτησε το άρθρο: Η Παρεξηγημένη Έννοια της Αγάπης]

@Ιναγιάτ Χαν “Το Βιβλίο της Υγείας” σε διασκευή Ηω Αναγνώστου

O Ιναγιάτ Χαν (1882 – 1927) ήταν Ινδός Σούφι μουσικός ο οποίος ίδρυσε στο Λονδίνο το κίνημα “Συμπαντικός Σουφισμός”. Ήταν ένα εξαιρετικά ελεύθερο, οικουμενικό πνεύμα και φυσιολάτρης και πίστευε στην ένωση όλων των ανθρώπων κάτω από έναν Θεό ο οποίος δεν ήταν άλλος από την ίδια την Φύση. Γι αυτό το λόγο οι αρχές της διακήρυξης του «Παγκόσμιου Σουφισμού» ελάχιστη σχέση είχαν με το ίδιο το Ισλάμ και πολεμήθηκαν από τους σκληροπυρηνικούς ισλαμιστές της εποχής. Μεταξύ των άλλων δίδασκε ότι η τυφλή υπακοή σε ένα (οποιοδήποτε) βιβλίο ενέχει την απουσία πραγματικού πνεύματος.

***
*πνοή η [pnoí]: 1. η κίνηση, το φύσημα του αέρα, ο αέρας: Ελαφρά / ισχυρή ~. H ~ του αέρα τής ανακάτευε τα μαλλιά. 2. κυρίως σε στερεότυ πη εκφορά: α. η αναπνοή, η ζωή: Aγωνίστηκε μέχρι την τελευταία του ~, ως το θάνατό του. Άφησε την τελευταία του ~, πέθανε, ξεψύχησε. β. ζωντάνια: Δίνω ~, ζωντανεύω, ζωηρεύω κτ. 3. (μτφ.) δύναμη έμπνευσης, ορμή: ~ αισιοδοξίας. Xρειάζεται νέα ~. Έργο μεγάλης / μακράς πνοής, έμπνευσης, προοπτικής.

**Η ηρεμία του νου και το σταμάτημα των σκέψεων (υποβολές κι επιβολές) σταματούν με έναν οργονίτη του orgonodrome.gr ειδικά όταν συνδιάζεται με το μετάξι.

Το καθαρό μετάξι είναι χρώματος ιβουάρ και δεν έχει υποστεί καμιά επεξεργασία. Το καλύτερο είναι αυτό που προορίζεται για σεντόνια και μαξιλαροθήκες. Το αγοράζετε ώστε να φτιάξετε μια μπαντάνα ή το πολύ για να καλύψετε εσωτερικά το τζόκευ σας, όταν βγαίνετε για βόλτα η καφέ. Κάντε το πείραμα με την μπαντάνα. Θα πάθετε ΣΟΚ. Ναι είναι μια απλή τεχνική ΣΟΚ, πολύ ευχάριστη αν και τρομακτική.

Θα διαπιστώσετε ότι ξαφνικά στο μυαλό σας έχετε, μόνο το 10% των σκέψεων που έχετε καθημερινά, είτε δουλεύετε είτε απολαμβάνετε το καφεδάκι σας. Σταματά η παράνοια των 100.000 στροφών το λεπτό στο μυαλό σας. Όλα παίρνουν την φυσιολογική τους διάσταση και η χαβούζα των συναισθημάτων εξαφανίζεται. Το συναίσθημα είναι προϊόν της σκέψεως (συν-αίσθημα) και τα δύο μαζί δημιουργούνται από λέξεις, πού όλα μαζί συντηρούν τον κόσμο του ΕΓΩ. Εδώ να συμπληρώσω πως η ΑΓΑΠΗ υπάρχει χωρίς σκέψεις, λέξεις, συν-αισθήματα κι όχι μόνο η αγάπη, μα όλα τα αισθήματα. Το ΕΓΩ και η συνήρηση του, καταναλώνουν ένα τεράστιο ποσοστό ενέργειας, δικής σας ενέργειας. Γι αυτό και αποκαλείται Λερναιοκέφαλο τέρας γιατί όπως το εν λόγω τέρας, μια σκέψη κόβεις, χίλιες αντίστοιχες εμφανίζονται. Μέχρι …