Topics:

Ευημερία – Πλούτος – Πενία

Το χρήμα είναι σαν την κοπριά. Όταν συσσωρεύεται, τρέφει παράσιτα και παράγει δυσοσμία, αλλά όταν διασπείρεται στη φύση, φέρνει αποτελέσματα και χαρίζει αφθονία. Η συσσώρευση χρημάτων στους λίγους βλάπτει σοβαρά την υγεία των πολλών. Ο...

Ευημερία – Πλούτος – Πενία

Το χρήμα είναι σαν την κοπριά.

Όταν συσσωρεύεται, τρέφει παράσιτα και παράγει δυσοσμία,

αλλά όταν διασπείρεται στη φύση, φέρνει αποτελέσματα και χαρίζει αφθονία.

Η συσσώρευση χρημάτων στους λίγους βλάπτει σοβαρά την υγεία των πολλών.

Ο πλούτος και η πείνα είναι δίδυμα τέκνα του καπιταλισμού. Αδικημένοι και αδικούντες εναλλάσσονται, όπως οι ισχνές και οι παχιές αγελάδες των φαραώ, καθώς οι θυσίες των αμνών (μεσαία τάξη) συνεχίζονται. Όσο το χάσμα του χρήματος μεγεθύνεται τόσο βαθαίνει το ρήγμα της εθνικής ομοψυχίας. Μόνο η πείνα διαιρεί ομοεθνείς και ομοθρήσκους σε δύο μισητούς εχθρούς. Οι άνθρωποι οργανώθηκαν σε κοινωνίες για να πολλαπλασιάσουν τις δυνατότητές τους μπροστά στα πολλαπλά μειονεκτήματα του μεμονωμένου βίου. Η ιδέα παραμένει άριστη, η εφαρμογή χωλαίνει. Η πενία αφυπνίζει. Η οργή κυοφορεί επαναστάσεις. Ριζικές αλλαγές καταστάσεων και προσώπων. Αυτές οδηγούν σε ολική αναμόρφωση του πολιτεύματος. Διακηρύξεις ισονομίας και ισοπολιτείας επανεφαρμόζονται. Σοφοί και Θεοί επιστρατεύονται, θεραπεύοντας και οι δύο πληγές με το θαυματουργό ίαμα, την (κοινωνική) Αγάπη.

Τον 9 αι. μ.κ.ε. ένας έμπορος ονομαζόμενος Μωάμεθ επαναστατεί ενάντια στην χαοτική αδικία των προϊσλαμικών καθεστώτων. Κάθε φύλαρχος ήταν κληρονόμος του τοπικού Θεού. Τον 20 αι. μ.κ.ε. ο Bin Laden επιχειρεί να ανασυντάξει τους πιστούς του Ισλάμ (islam = υποταγή στον Προφήτη) ενάντια στους διεφθαρμένους ηγέτες των ισλαμικών καθεστώτων της ίδιας περιοχής. Η ίδια η γέννηση του Ισλάμ πριν από 1.300 έτη σηματοδοτεί τη ρήξη με την προϊσλαμική αραβική παράδοση και την αρχή των τρομοκρατών μουσουλμάνων.

Κάτι ανάλογο είχε συμβεί αιώνες νωρίτερα, όταν οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ πέρασαν από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη και τις συνταγματικές διακηρύξεις των τεσσάρων Ευαγγελίων. Όλες οι νεότερες μονοθεϊστικές θρησκείες διδάσκουν ισονομία και αγάπη. «Αδελφούς» προσφωνεί ο απόστολος Παύλος τους χριστιανούς. Την ίδια λέξη χρησιμοποιεί και ο Μωάμεθ για τους πιστούς. Συντρόφους (αδελφούς συνεστιαζόμενους) τους αποκαλεί ο Marx.

Tο 1980 ο Bin Laden προσπαθεί να δυναμιτίσει την καθεστωτική αδικία στην πατρίδα του Προφήτη προτείνοντας αυστηρή και κατά γράμμα εφαρμογή του Κορανίου. Το ίδιο ακριβώς έκανε ο Λούθηρος 500 έτη νωρίτερα στη Γερμανία διδάσκοντας τον προτεσταντικό φονταμενταλισμό. Η θρησκεία ως κοινωνικό καθεστώς με «σύνταγμα» το Ευαγγέλιο και την ΙΕΡΑ ΕΞΕΤΑΣΗ. Γιατί οι λαοί αδικούν και αδικούνται, ενώ η αδικία επιτυγχάνει αειφόρο άνθηση; Το μυστικό κρύβεται στο είδος της εκπαίδευσης και στο ποια εκ των δύο επιδοτείται.

Η παιδεία καθιστά ικανά τα λιποβριθή εγκεφαλικά κύτταρα να παράγουν αιώνια άυλη υπερδύναμη. Υπάρχουν, όμως, δύο ειδών εκπαιδεύσεις. Η «μηχανιστική» εστιάζει στην επακριβή απομνημόνευση και αποδοχή γεγονότων με σκοπό τη δημιουργία ενός συνόλου υποσυνείδητων οργανωμένων ψυχικών αντανακλαστικών που διέπουν τη συμπεριφορά και τις ενέργειες του ατόμου. Σκοπός αυτής η δημιουργία εγκεφάλων παραγωγής «φωτοαντιγράφων», εκπαιδευμένων άβουλων φοροαποδοτικών στρατευσίμων. Η ελεύθερη, «ανασυνθετική» παιδεία επικεντρώνεται στο γεγονός. Το αναλύει «εις τα εξ ων συνετέθη». Ερευνά το αίτιο και το αιτιατό. Και αξιολογεί ανασυνθέτοντας.

Η πρώτη διδάσκεται δωρεάν με εγγύηση την εισαγωγή στα ελληνικά (μόνον) πανεπιστήμια. Οι σουνίτες και οι σιίτες έχουν βιώσει σκληρές εμπειρίες από την εφαρμογή των εκπαιδευτικών αυτών συστημάτων. Εκεί όπου η σαρία υλοποιεί το δόγμα ότι η θεολογία είναι το μεταφυσικό θεμέλιο του δίκαιου νόμου για (αν)ομοιόμορφο θρησκευτικό (οικο)νομικό νόημα ζωής. Στη φτώχεια αποδιδόταν η πρόωρη θνησιμότητα. Σήμερα, η «εκπαιδευτική νοημοσύνη» βοηθά να αποφεύγουμε λάθη – πάθη (παθήσεις). Καπιταλιστικό δόγμα: «Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω».

Πόσο, όμως, αναβαθμίζουν τον άνθρωπο τα συστήματα αυτά; Το προσδόκιμο επιβίωσης (μακροζωία και ευζωία) ενός λαού παραμένει ο βασικότερος δείκτης κοινωνικής προόδου. Οι οργανωμένες κοινωνίες χαρίζουν ζωή άξια να τη ζήσει κανείς. Λαοί που απώλεσαν την ισχύ τους έχασαν χρόνια ζωής. Στα πρώτα 10 χρόνια της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, οι Ρώσοι έχασαν 4,3 έτη. Έκτοτε, τα επανακτούν, ενώ οι πωλήσεις αλκοόλ, καπνού και λίπους παρουσιάζουν «αντικατοπτρική» μείωση. Ανάλογα ελαττώθηκαν και οι αυτοκτονίες.

Η «ολική υγεία και ευημερία» αποτελούν το ζητούμενο

Σωματική και ψυχική, ατόμου και κοινωνίας. Αυτή διασφαλίζεται μέσω πρόληψης και εκπαίδευσης. Η «ολική υγεία» σηματοδοτεί και επιβραβεύει την προσωπική και κοινωνική ωριμότητα. Η μείωση του καπνίσματος δεν απαιτεί χρήμα. Η διακοπή του τσιγάρου προσφέρει χρηματικό έπαθλο στον πρώην καπνιστή 15.000 € εντός πέντε ετών. Όλοι μας γνωρίζουμε αριθμητική. Ελάχιστοι καπνιστές χρησιμοποιούν «ανασυνθετική» κοστολόγηση των πράξεών τους. Η παιδεία βάσει της διδακτέας ύλης δύναται να προκαλέσει «ψυχική τύφλωση», π.χ. το παιδί που βλέπει τη μητέρα του να καπνίζει εύκολα αθωώνει το τσιγάρο. Αλλα εκπαιδευτικά συστήματα προκαλούν δεξιόστροφο ή αριστερόστροφο στραβισμό ή χρήση της δεξιάς ή αριστερής λωρίδας του δρόμου ως λωρίδας ορθής οδήγησης. Ο καρκίνος του πνεύμονα πριμοδοτείται από τον «καρκίνο του πνεύματος». Ο δεύτερος είναι πιο επικίνδυνος από τον πρώτο. Η δηλητηρίαση του εγκεφάλου ηγείται και προηγείται των πάντων.

Στην Ινδία και την Κίνα, η αύξηση των εξαγωγών προσφέρει άφθονο χρήμα. Ωστόσο, η παιδική θνησιμότητα, ένας ακόμη δείκτης κοινωνίας ικανής να προστατεύσει τα παιδιά της, θυμίζει Ελλάδα της δεκαετίας του ’40. Στις χώρες αυτές, μαζί με τα κράτη της κεντρικής και νότιας Αφρικής, οι εισροές συναλλάγματος πλημμυρίζουν τις τσέπες λίγων. Η ελονοσία, η χολέρα, η φυματίωση αποδεκατίζουν τους λαούς, όπως γινόταν στην Ελλάδα το ’20. Σήμερα, η θνησιμότητα λόγω εμφράγματος και εγκεφαλικού βελτιώθηκε σημαντικά με την ταχεία και προσεκτική αντιπηκτική αγωγή. Άρα, η γρήγορη μεταφορά του ασθενούς σε άκρως εξειδικευμένη εντατική καθίσταται αναγκαία. Συνήθως, όμως, λόγω συνθηκών και κυκλοφορίας (και στην Αθήνα και στην Καρδιολογική του Χάρβαρντ), σπάνια ο εμφραγματίας φτάνει εγκαίρως στο νοσοκομείο. Η προχωρημένη αυτή επιθετική αντιπηκτική αγωγή προϋποθέτει επακριβή διάγνωση. Επομένως, τα 120 λεπτά λειτουργούν ως δαμόκλειος σπάθη.

Είναι παράξενο, όμως, να αγνοούν οι πάντες ότι έχουν τη δυνατότητα αποφυγής εμφράγματος κατά τους 120 προηγούμενους μήνες με το να ακολουθήσουν απλούς και ανέξοδους τρόπους πρόληψης. Οι συνθήκες έντονου κοινωνικού ανταγωνισμού φθείρουν τη σωματική και ψυχική υγεία, ευνοώντας την εμφάνιση καρδιαγγειακών παθήσεων. Η αγωνία της εργασίας [δουλείας] ή της ανεργίας, η οικονομική ανέχεια, το πρόσφατο διαζύγιο και η κατάθλιψη ενοχοποιούνται για ψυχοπαθολογικά προβλήματα. Οι επί μακρόν άνεργοι στις ΗΠΑ παρουσιάζουν τριπλάσιο αριθμό αιφνίδιων θανάτων.

Ωστόσο, η πραγματικότητα παραμένει πιο πολύπλοκη. Χαμηλόμισθες της μαύρης φυλής στις ΗΠΑ παρουσιάζουν την ίδια υψηλή προδιάθεση για έμφραγμα όσο στα 50 τους οι λευκές που έχουν μεγαλώσει ορφανές. Οι συνομήλικές τους λευκές που έχουν ζήσει κοντά και στους δύο γονείς τους έχουν 12% μικρότερη πιθανότητα εμφράγματος. Συχνά, στη φτώχεια αποδίδεται η πρόωρη απώλεια ζωής. Σήμερα, αποκρυπτογραφείται ότι η «εκπαιδευτική νοημοσύνη» θωρακίζει το άτομο, καθιστώντας το ικανό να αποφεύγει λάθη – πάχη – πάθη (παθήσεις). Καπιταλιστικό δόγμα: «Ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω».  Υπάρχει όμως και η διαφορετική εκδοχή, όπως αυτή απεικονιζόταν στο χάλκινο σύμπλεγμα του Κηφισόδοτου στο μέσον της αρχαίας αγοράς: Η Ειρήνη κρατά τον μικρό Πλούτο στην αγκαλιά. Η Ευημερία και ο Πλούτος συνυπάρχουν όταν χειραφετούνται από την Ειρήνη. @Στέφανος Καραγιαννόπουλος /edwhellas.gr

Η Θεά Ειρήνη με τον νήπιο Πλούτο: ρωμαϊκό αντίγραφο του αγάλματος του Κηφισοδότου, περ. 370 π.κ.ε.
Το πρωτότυπο βρισκόταν στην Αγορά των Αθηνών. / Goddess Peace with infant Wealth

terrapapers.com_Goddess Peace with infant Wealth

ΠΛΟΥΤΟΣ

Γενικά στη καθημερινή φρασεολογία η λέξη πλούτος αποδίδεται με τη σημασία της αφθονίας αποκτημάτων, αγαθών, ανεξάρτητα αν τα αποκτήματα περί των οποίων γίνεται ο λόγος είναι ή δεν είναι άφθονα, καθώς και αν είναι υλικά ή άυλα (π.χ. ορυκτός πλούτος, πλούτος σοφίας, πλούτος γνώσεων, ή ιδεών, ή παραδειγμάτων κ.λπ.) Η λέξη πλούτος είναι γνωστή ως οικονομική έννοια από την Ελληνική Μυθολογία που απαντάται ως ουσιαστικό, αρσενικού γένους (αρχ. ο πλοῦτος , περισπώμενη λέξη, αλληγορικά δευτερεύων θεός προστάτης αυτής, (γενική: του πλούτεος, πληθυντικός: οι πλούτοι). Στη νεοελληνική απαντάται ο πλούτος, του πλούτου, αλλά και ως ουδέτερου γένους: το πλούτος (γεν. του πλούτου, πληθ. τα πλούτη, ή και πλούτια). Ετυμολογείται από το αρχαίο ρήμα πίμπλημι (= πληρώ, γεμίζω)

Στην αρχαία Ελλάδα πρώτος που προσπάθησε να δώσει ορισμό της έννοιας του πλούτου ήταν ο φιλόσοφος Αριστοτέλης “ως πλήθος οργάνων οικονομικών και πολιτικών”, κατά την έννοια της κτήσης πραγμάτων των ανθρώπων μιας Πολιτείας επί φυσικών και ηθικών δυνάμεων και όχι επί προσωπικού επιπέδου που θεωρούταν αντικείμενο έρευνας δούλων. Ο δε Πλούταρχος στη “Περὶ φιλοπλουτίας” πραγματεία του καταγγέλλει την εμμονή του προσωπικού πλούτου ενώ ο Μένανδρος σημειώνει “ο πλούτος σκεπάζει πολλές κακές πράξεις”. Στον πλούτο είχαν αναφερθεί επίσης ο Σωκράτης, ο Θέογνις ο Μεγαρεύς αλλά και ο Λουκιανός επισημαίνοντας ότι “Μόνο ο πλούτος της ψυχής είναι καλός”.

Παρά ταύτα από τότε και μετά οι διάφοροι ορισμοί που δόθηκαν έχουν συνάφεια περισσότερο με την ατομική περιουσία σε αντιπαραβολή προς τις οικονομικές ανάγκες του ίδιου προσώπου αλλά και συγκριτικά με περιουσίες άλλων. Κατά τον Σέρβο Τεόντορ Φιλίπποβιτς ο πλούτος είναι το απορρέον εισόδημα από παρακαταθήκη αγαθών που καλύπτει όχι μόνο συνήθεις ανάγκες αλλά και τις πολυτελείς. Κατά τον Γερμανό οικονομολόγο Γκέοργκ Φρήντριχ Βίλελμ Ρόσερ (Georg Friedrich Wilhelm Roscher) ο πλούτος αποτελεί αντικείμενο συγκριτικής έρευνας, για την εξακρίβωση της ανισότητας των περιουσιών. Κατά τον ίδιον αν όλοι οι άνθρωποι της Γης ήταν πλούσιοι τότε θα ήταν αναγκασμένοι και τις απλούστερες ακόμα ανάγκες τους να τις ικανοποιούν με δικά τους μέσα και προσπάθειες.

Στην αρχέγονη κοινωνία, στην ποιμενική περίοδο πλούτος ήταν το πλήθος των ποιμνίων καθώς και εργαλεία θήρας. Στη γεωργική περίοδο πλούτος αγαθών ήταν τα καλλιεργήσιμα εδάφη. Στη βιομηχανική περίοδο τον πλούτο αποτελούσαν οι γαίες, τα κτίρια, οι βιομηχανίες, τα μηχανήματα και μέσα μεταφοράς κ.λπ. Στη σύγχρονη εποχή είναι οι ακίνητες και περισσότερο οι κινητές αξίες, όπως ομολογίες, μετοχές κ.λπ. Πολλοί σύγχρονοι οικονομολόγοι – συγγραφείς αποδίδουν τη σημασία του κατά σχέση:

α) πλούτος – απόλαυση, δηλαδή το εισόδημα που δαπανάται για κάθε ικανοποίηση ανάγκης, και
β) πλούτος – δύναμη, ως δεσποτική κυριαρχική δύναμη επί ανθρώπων, πραγμάτων και καταστάσεων.

Γενικότερα όμως στη σύγχρονη εποχή η έννοια του πλούτου προσεγγίζεται επί τεσσάρων βασικών σημείων καθώς και κάποιων άλλων επιμεριστικά. Ειδικότερα όμως στην οικονομική ορολογία ο όρος πλούτος χρησιμοποιείται με την πρώτη παραπάνω παράγωγη σημασία δηλαδή ως άθροισμα μεγάλο ή μικρό υλικών αντικειμένων. Κατά δε τη γενικότερη χρήση υπό την αντίληψη αυτή ο πλούτος αποτελεί κυρίαρχη έννοια στην ανάπτυξη. Προσδιορίζεται δε επί τεσσάρων βασικών σημείων τα οποία και είναι:

Ο πλούτος – απόθεμα
Ο πλούτος – ευημερία
Ο πλούτος ατομικός και εθνικός και
Ο πλούτος – εισόδημα, κεφάλαιο.

Πλούτος – απόθεμα: Ο Πλούτος  χαρακτηρίζει το απόθεμα αγαθών χρήσιμων και ανταλλάξιμων, εκ του γεγονότος όμως ότι όλα τα υλικά αντικείμενα, αγαθά, δεν αποτελούν πλούτο αλλά και ότι ο πλούτος δεν περιορίζεται μόνο σε υλικά αγαθά καταβλήθηκε προσπάθεια να δοθεί ένας ακριβέστερος ορισμός. Έτσι υπό την αυστηρή έννοια του όρου ο πλούτος μπορεί να αναφέρεται και να χαρακτηρίζει το απόθεμα ειδών με οικονομική σημασία που κατέχονται από πρόσωπα ή ομάδες ανθρώπων, ή έθνη. Προκειμένου όμως ένα είδος να έχει οικονομική σημασία θα πρέπει αφενός να καλύπτει οικονομική ανάγκη και αφετέρου να είναι ανταλλάξιμο.

Η δε ανταλλαξιμότητα, με τη σειρά της, προϋποθέτει αφενός τη δυνατότητα μεταβίβασης της κυριότητας (φυσική – νομική) και αφετέρου ότι το συγκεκριμένο είδος σπανίζει ως προς τις ανάγκες. Στο σημείο όμως αυτό ανέκυψε η δυσχέρεια αν το εν λόγω αγαθό εκ του πολλαπλασιασμού του καταστεί αργότερα “ελεύθερο αγαθό”. Επ΄ αυτού ο οικονομολόγος ο Λάιονελ Ρόμπινς, (1898-1984), προκειμένου να καλύψει την περίπτωση μείωσης του πλούτου από την εξέλιξη αγαθού σε ελεύθερο όρισε ότι τελικά ο πλούτος περιλαμβάνει και όλα τα ενδεχόμενα – “τα δυνάμενα ν΄ αποβούν” – οικονομικά αγαθά, ανεξάρτητα από το αν έχουν ή δεν έχουν αξία σε μία δεδομένη στιγμή ή κατάσταση.

Πλούτος – ευημερία: Η σχέση πλούτου – ευημερίας καθίσταται πρόδηλη αφού εκ του αποθέματος των ανταλλάξιμων αγαθών καλύπτονται οι οικονομικές ανάγκες. Λαμβάνοντας δε υπόψη ότι τα ανταλλάξιμα αγαθά φέρουν τιμές, αυτές στην ουσία προσδίδουν και το μέτρο του πλούτου στις ατομικές ή κοινωνικές ικανοποιήσεις. Αλλά και σε περιπτώσεις που μέτρο των αγαθών μπορεί να είναι ο όγκος ή το βάρος η σημασία αυτών συνεχίζει σε σχέση με την ικανοποίηση αναγκών. Παρά ταύτα η εικόνα αυτή δεν είναι και απόλυτη. Για παράδειγμα η χθεσινή εφημερίδα δεν έχει τη ζήτηση της σημερινής, τα πολεμοφόδια μετά από τον πόλεμο καθίστανται άχρηστα, ή αντίθετα άχρηστα υλικά για κάποιο να είναι χρήσιμα σε άλλον. Συνεπώς ο πλούτος εν προκειμένω δεν προσδιορίζεται από ουσιαστικές ιδιότητες, αλλά μόνο από την σπανιότητα. Ούτε όμως μπορεί να προσδιοριστεί με κάποιους φυσικούς όρους όπως π.χ. ορίζονται οι τροφές με βάση είτε τις βιταμίνες που περιέχουν είτε τις θερμίδες τους. Εξ όλων αυτών συνάγεται ότι ο πλούτος είναι έννοια σχετική παρασύροντας ομοίως και την έννοια της ευημερίας.

Ατομικός πλούτος: Ως ατομικός ή προσωπικός πλούτος χαρακτηρίζεται γενικά το άθροισμα όλων των περιουσιακών στοιχείων ατόμων, τόσο των υλικών π.χ. η εμπράγματη ιδιοκτησία ακινήτων και κινητών, αποθέματα αγαθών, όσο και άυλων αγαθών όπως π.χ. αξιόγραφα, (πιστωτικοί τίτλοι), πνευματικά δικαιώματα, εμπορικά σήματα, ή ευρεσιτεχνίες, καθώς επίσης το σύνολο των χρημάτων που κατέχει κ.λπ. αφού όμως αφαιρεθούν χρέη ή άλλες οικονομικές υποχρεώσεις. Σημειώνεται ότι στον εθνικό πλούτο δεν υπολογίζονται τα αξιόγραφα αλλά ούτε και το χρήμα, με εξαίρεση τις διάφορες απαιτήσεις σε βάρος αλλοδαπών.

Πλούτος – Εισόδημα – Κεφάλαιο: Πολλές φορές ο πλούτος αναφέρεται σχετιζόμενος με το εισόδημα ή το κεφάλαιο. Υπό την αυστηρή όμως έννοια του όρου ο πλούτος σημαίνει απόθεμα που υφίσταται σε κάποια δεδομένη στιγμή. Συνεπώς διαφέρει του εισοδήματος που αποτελεί συνεχή ροή εσόδων σε δεδομένη χρονική διάρκεια κατά την οποία κάποια ακίνητα να εξανεμιστούν από παράλληλη άλλη αιτία. Είθισται όμως υπό ευρύτερη έννοια ο πλούτος να σημαίνει αθροιστικά το απόθεμα και τη ροή δηλαδή το εισόδημα. Σε πιο ευρεία ακόμα έννοια υπολογίζεται και το κεφάλαιο παρότι αυτό έχει συνάφεια με την παραγωγική ικανότητα του αποθέματος. Έτσι υπό την γενική έννοια της δημιουργίας ευχέρειας παροχής ικανοποιήσεων συνυπολογίζονται όλα μαζί είτε για επιδεικτικούς λόγους, είτε και αντίθετα για σκωπτικούς λόγους ή ακόμα και για φορομπηχτικούς λόγους, όπως συνέβη μόλις πρόσφατα στη Γαλλία (Δεκέμβριος 2012), όμως ο σχετικός νόμος κρίθηκε αντισυνταγματικός.

Παλαιότερα με τον όρο πλουτολογία αποδιδόταν η Πολιτική οικονομική επιστήμη με αντικείμενο μελέτης την απόκτηση, διάθεση και την ανταλλαγή του πλούτου με απώτερο σκοπό τη διάθεση των μέσων για την ικανοποίηση αναγκών. Κατ’ επέκταση οτιδήποτε σχετιζόταν με την πλουτολογία καλούταν πλουτολογικό. Ο όρος αυτός ως αντιδάνειο εκ της αγγλικής μαρτυρείται σε ελληνικά συγγράμματα από το 1869 υπό του Ι. Σούτζου.

Στην Ελληνική Μυθολογία με το όνομα Πλούτος είναι γνωστή μία θεότητα που προσωποποιούσε τον πλούτο και την αφθονία των αγαθών. Στη Θεογονία του Ησιόδου ο Πλούτος, που είχε γεννηθεί στην Κρήτη, αναφέρεται ως γιος της Θεάς Δήμητρας και του Ιασίωνα. Ο Πλούτος εμφανίζεται στην ακολουθία της Δήμητρας ή της Περσεφόνης. Απεικονίζεται με τα χαρακτηριστικά ενός νέου άνδρα, ο οποίος κρατά κάποτε το «Κέρας της Αμαλθείας». Μεταγενέστερα ωστόσο, οι κωμικοί δραματουργοί παρουσιάζουν τον Πλούτο ως τυφλό, καθώς διασκορπίζει αδιάφορα τα αγαθά και τα χρήματα. Σύμφωνα με τον Αριστοφάνη στην ομώνυμη κωμωδία του, ο Πλούτος είχε τυφλωθεί από τον ίδιο τον Δία. Ανάμεσα στις αναπαραστάσεις του Πλούτου από καλλιτέχνες, ονομαστό είναι το σύμπλεγμα της Θεάς Ειρήνης που κρατά στα χέρια της τον μικρό Πλούτο, έργο του Κηφισοδότου, μία διαρκής υπόμνηση του ότι ο πόλεμος καταστρέφει εκτός των άλλων και την οικονομία.

ΕΥΗΜΕΡΙΑ

Με την ευρύτερη έννοια ο όρος ευημερία σημαίνει ευμάρεια, δηλαδή ευζωία, άνετη διαβίωση. Υπό στενότερο όμως νόημα ο όρος είναι περισσότερο κοινωνικοοικονομικός που αναφέρεται στην άνεση, ή τη βελτίωση, των συνθηκών ζωής μιας κοινωνίας σε συνάρτηση του εισοδήματος και στο μέτρο βεβαίως που συνθήκες επηρεάζουν αυτή, όπως εν προκειμένω μπορεί να είναι η οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται από την τοπική κυβέρνηση, ή από ιδιωτικές επιχειρήσεις, ή και ακόμα από εθελοντικές οργανώσεις. Έτσι υπό τη στενότερη αυτή έννοια απαντάται ο όρος σε εκφράσεις όπως: “Κράτος ευημερίας”, “Οικονομική της ευημερίας”, “βιομηχανική ευημερία”, “έργο ευημερίας” κ.λπ.

Όπως αναφέρθηκε στην αρχή ο όρος είναι περισσότερο κοινωνικοοικονομικός. Εξ αυτού του λόγου η ευημερία θεωρητικά διακρίνεται σε “οικονομική ευημερία” και σε “κοινωνική ευημερία” που εξετάζονται από διαφορετικές επιστήμες με κοινή όμως συγκλίνουσα έννοια εφαρμογής την Πρόνοια και διάφορα μέτρα που μπορεί να ληφθούν επί της τελευταίας, όπως π.χ. επιδοτήσεις, επιδόματα, διάφορα βοηθήματα κ.λπ. Οι οικονομολόγοι ερευνητές της ευημερίας επιχείρησαν να διατυπώσουν διάφορους κανόνες οικονομικής πολιτικής και ειδικότερα της δημόσιας ή δημοσιονομικής επί της φορολογίας, όπως π.χ. η φορολογία θα πρέπει να είναι αφενός ίση για όλους και αφετέρου προοδευτική. Οι δε άμεσοι φόροι να είναι ευνοϊκότεροι από τους έμμεσους, ενώ οι τιμές θα πρέπει να εξισώνουν το επιπλέον κόστος της παραγωγής μιας επιπλέον μονάδας του προϊόντος. Στο σημείο αυτό οι Χώρες το επιτυγχάνουν με επιβολή δασμών ακόμα και στα πλαίσια της αμοιβαιότητας, ή με άλλα παράλληλα μέτρα κοινωνικής πολιτικής βελτιώνοντας την κοινωνική ευημερία.

ΕΙΡΗΝΗ

Η Ειρήνη αποτελεί φυσική κατάσταση στην κοινωνική ζωή του ανθρώπου κατά την οποία οι σχέσεις λειτουργούν αρμονικά και χωρίς βίαιες αντιπαραθέσεις. Επιδιώκεται η διατήρησή της με τη δημιουργία εθίμων που ρυθμίζουν τις αναδυόμενες διαφορές και μέσω της σύναψης συμφωνιών μεταξύ δυο γειτνιάζοντων φυλών.

Στο Διεθνές Δίκαιο, Ειρήνη είναι η μετά την λήξη ενός πολέμου αποκατάσταση των φιλικών σχέσεων μεταξύ δύο εμπόλεμων κρατών. Οι συνθήκες που σχετίζονται με την ειρήνη διακρίνονται σε οριστικές και προκαταρκτικές. Οι προκαταρκτικές συνθήκες έπονται συνήθως της ανακωχής και περιλαμβάνουν τους ουσιωδέστερους όρους της ειρήνης. Αρμόδιος για την σύναψη συνθηκών ειρήνης είναι ο διεθνής παραστάτης της κάθε χώρας, ο οποίος ορίζεται από το εσωτερικό δημόσιο δίκαιο ή οι πληρεξούσιοι αυτού. Ο διεθνής παραστάτης Ελλάδας, με βάση το ισχύον Σύνταγμα, είναι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας. Οι συνθήκες ειρήνης ποικίλουν ως προς το περιεχόμενο, αλλά όλες περιέχουν τους όρους με τους οποίους οι εχθροπραξίες σταματούν κι ο πόλεμος λήγει. Υπάρχει όμως και ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ που συνεχίζεται σε περιόδους “ειρήνης” αυτόν τον ΑΟΡΑΤΟ ΠΟΛΕΜΟ ζει επαναλαμβανόμενα ο άνθρωπος, σκέψου τον ΨΥΧΡΟ ΠΟΛΕΜΟ πχ. ο οποίος απλώς μετατράπηκε σε οικονομικό πόλεμο [αυτόν που ζούμε σήμερα] κλπ κλπ. Η ΕΙΡΗΝΗ είναι μια ΟΥΤΟΠΙΑ για το πολιτισμένο ανθρώπινο ζώο.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ – ΕΥΗΜΕΡΙΑ

Εσωτερικός ΠΛΟΥΤΟΣ κι ΕΥΗΜΕΡΙΑ είναι αυτό που έλεγαν και δίδασκαν όλοι οι μεγάλοι έλληνες κι άξιοι λόγου φιλόσοφοι [όχι όλοι] καλό είναι να μελετήσεις τα έργα τους [μόνο παλαιότερες εκδόσεις, αφού οι νεότερες είναι αλλοιωμένες σκόπιμα ή από ανοησία, εξαιρούνται οι εκδόσεις Θύραθεν] Χωρίς εσωτερικό Πλούτο δεν υπάρχει εξωτερικός Πλούτος παρά μόνο λαμπερά σκουπίδια. Χωρίς εσωτερική Ευημερία δεν δύναται να υπάρξει εξωτερική Ευημερία. Μια απλή παρατήρηση του Ολοφάνερου το αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας.

@Ηω Αναγνώστου