ΑΠΟ ΤΟΝ «ΣΠΥΡΟ (ΤΟ ΣΑΪΝΙ) ΚΑΙ ΥΙΟΣ ΑΕ» ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ «ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ»
Αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα;
Πριν μία πενταετία, με αφορμή το πρώτο μνημόνιο που υπέγραφε ο κύριος «Λεφτά υπάρχουν», ένας φίλος από τα παλιά μού είχε στείλει ένα κείμενο που αναφερόταν στην «Σπύρος και Υιός ΑΕ» και περιέγραφε μία πραγματικότητα που όχι μόνον δεν έχει αλλάξει, αλλά είναι πολύ χειρότερη από την αντίστοιχη της εποχής του υπερκαταναλωτισμού με δανεικά. Υπό το φως νέων γεγονότων και εξελίξεων «φρεσκάραμε» κάπως το κείμενο αυτό ώστε να διατηρεί όλη του την νεανικότητα. Αφιερώστε λίγο χρόνο, αν έχετε, και διαβάστε το. Κάποιες από τις πτυχές της ιστορίας που ακολουθεί τις έχω ζήσει όπως ακριβώς περιγράφονται.
Κάπου στα μέσα του 1976, μετά την πτώση της επαράτου, είδα τον Σπύρο να κόβει βόλτες από καφενείο σε καφενείο με δυο-τρεις εφημερίδες στην μασχάλη. Όλες στο πρωτοσέλιδο είχαν την φωτογραφία του «Εθνάρχη» με τα ατάσθαλα φρύδια. Κοτλέ καμπάνα παντελόνι, πουκαμισάκι ξεκούμπωτο με την τρίχα βιτρίνα και τον παχύ σταυρό από τα βαφτίσια του. Έλεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. «Αυτοεξορισμένος» κι αυτός, στην Σουηδία. Δεν ήταν κι άσχημα τελικά. Έλεγε και ξανάλεγε την ιστορία για τα κορόϊδα τους Σουηδούς που τού αγοράσανε αμάξι επειδή είχε κάνει δήλωση πως το δικό του κάηκε. Κρατική ασφάλεια, κοινωνικό κράτος εκεί. Ένα πλαστό χαρτί απώλειας και να’ σου τον με το καινούργιο Volvo.
Με το Volvo ήρθε στην Ελλάδα το 1976 και με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου, κατατρεγμένου αντιφρονούντα –αμέσως έπιασε δουλειά. Ένας κολλητός του δούλευε στην Νομαρχία, τμήμα Πολεοδομίας. Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με δύο-τρία διαμερίσματα στην κατοχή του. Νοίκιασε τα τρία σε φοιτητές της σχολής που άνοιξε στην πόλη και καθόταν. Τώρα είχε χρόνο να σώσει τους συμπολίτες του από την κατάρα της αντιπαροχής που τσιμέντωσε τα πάντα.
Στις αρχές του 1980 η βιομηχανία πήγαινε καλά. Πολύς κόσμος ερχόταν έτσι στις πόλεις, με τον έναν πάνω στον άλλον. Τον Σπύρο τον συνάντησα τότε πάλι στην Αθήνα. Δεν κρατούσε πια «δεξιές» εφημερίδες, αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Ήταν το 1981. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο μεσιέ με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου στα Πατήσια, αλλά και παράγοντας σε ποδοσφαιρική ομάδα. Έδωσε το Volvo και πήρε μία 318 BMW, με καθίσματα από δερματίνη, χαμηλωμένη. Τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κόμμα.
Τον χώσανε οι κολλητοί σε κάτι επιτροπές και ρούφαγε το μερίδιό του από τα πακέτα που έρχονταν από την Ευρώπη. Ο «μεγάλος», ο Ανδρέας, δεν γούσταρε την Ευρώπη, αλλά μια χαρά τα πήγε μαζί της τελικά. Το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» ήταν καλή ατάκα για τα αντανακλαστικά του λαού, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ανδρέας ήταν τόσο Ευρωπαίος όσο ήταν και ο Κωνσταντίνος. Όσο ο λαός στην Ελλάδα είχε χούντα, αυτοί και η κουστωδία τους ήταν «εξορία». Όχι, όχι στην Μακρόνησο. Πιο δύσκολη, στην ξενιτειά, Παρίσια, Στοκχόλμες, Τορόντα, Μανχάταν, όπου υπήρχανε αμερικάνικες και αγγλικές πρεσβείες, ακριβώς δίπλα κάνανε τα σπίτια τους.
Ο Ανδρέας, λοιπόν, έφερε λεφτά από την Ευρώπη με το σύνθημα «αλλαγή». Πακέτα Ντελόρ. Μεσογειακά Προγράμματα. Επιδοτήσεις. Λεφτά, πολλά λεφτά. Από αυτά τα λεφτά, ο Σπύρος ζούσε καλά. Συνδικαλιζόταν στα πράσινα στέκια μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα. Με το πακέτο Μάλμπορο να εξέχει από την κωλότσεπη, τα κλειδιά της μπέμπας σε ρόλο κομπολογιού, το μαλλί μπούκλα μπριγιαντομένο, έτρεχε από σύναξη σε σύναξη πρασινίζοντας τον τόπο. Τα βράδια συνήθως άφηνε στο σπίτι την κυρά και πήγαινε να «σηκώσει» το κοινωνικό του προφίλ με κολλητούς από κάτι υπουργεία.
Παραλιακή, σκυλάδικο, πρώτο τραπέζι, άσπρη κάλτσα, καφέ λουστρίνι εισαγωγής, ΛεΠα, Χριστοδουλόπουλος, ουίσκι και σαμπάνια μαζί, πιάτα και γαρύφαλλα, γκόμενες να κωλοτρίβονται στις γραβάτες, τσιφτετέλια στην πίστα με το χέρι στον αέρα να μοστράρει το μακρύ νύχι του μικρού δαχτύλου με το δαχτυλίδι. Παχύς χρυσός, με πράσινη πέτρα επάνω. Ξημερώματα για πατσά στην Συγγρού, δίπλα στις πουτάνες.
Αρχές δεκαετίας του 1990. Ο γυιος του Σπύρου μεγάλωσε και ήταν πια στο Λύκειο. Από το Γυμνάσιο, όμως, ήταν «ενεργός» πολίτης. Πρόεδρος του 15μελούς που κατέβαινε στις σχολικές εκλογές με το κόμμα. Το κόμμα ήταν παντού. Όχι ακόμα στα νηπιαγωγεία, αλλά από το γυμνάσιο μπορούσες να διαλέξεις το κοπάδι σου. Ο γυιος ήταν άξιο τέκνο του Σπύρου. Είχε μάθει τα κόλπα πώς να βγάζει λεφτά από τις μίζες στις εκδρομές, στήνοντας την κατάσταση ανάμεσα στους λεωφορατζήδες και τους καθηγητές. Όλοι κάτι βάζανε στην τσεπούλα και όλοι μια χαρά.
Ο γυιος είχε εξαντλήσει το όριο των απουσιών αλλά κανένα πρόβλημα, όλα με λίγο λάδωμα από τον μπαμπά κυλάνε καλύτερα. Άλλωστε, ο διευθυντής του σχολείου είχε βλέψεις για προϊστάμενος δευτεροβάθμιας και χρειαζόταν πλάτες στο κόμμα. Ο Σπύρος είχε καημό ο γυιος του να πάει στο Κολλέγιο Αθηνών, αλλά δεν του έκατσε. Ήταν σημαντικό να είσαι συμμαθητής με τον γόνο του εφοπλιστή, του εφημεριδά και του μεγαλεμπόρου. Αργότερα, οι μπίζνες με ποιους θα γίνονταν; Με αγνώστους; Με τους συμμαθητές, φυσικά! Αλλά και έτσι, όλα τακτοποιήθηκαν.
Στις αρχές του 1990 ο γυιος του Σπύρου, αφού πήγε δυο χρόνια διακοπές στην Αμερική, γύρισε με πτυχίο μάρκετινγκ. Έμαθε απ’ έξω όλα τα καφέ του Γέηλ και τις μαζορέτες των αδελφάτων, αλλά τα αγγλικούλια του ήταν επιπέδου Ελεμέντερι. Γύρισε λοιπόν στην Ελλάδα πτυχιούχος και με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις άνοιξε διαφημιστική εταιρεία, ξήγα του μπαμπά. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή, καθώς έπαιρνε «αβέρτα» δημόσια έργα. Τουριστική προβολή νόμου τάδε 150.000, οργάνωση εκθέσεως υπουργείου Τουρισμού 900.000, έντυπα Περιφέρειας 1.200.000, κονκάρδες για τον Δήμο 500.000 …και πάει λέγοντας.
Πουλούσε και μίντια στα κανάλια που γέμισαν τον τόπο. Ελεύθερη τηλεόραση, γαρ. Είχε κάνει κολλητούς μερικούς νομάρχες και δημάρχους και έπαιρνε την δουλειά. Με διαγωνισμό πάντα. Διαφανέστατα. Ήξερε καλά πως, αν δεν τα χώσεις μαύρα, δεν θα πάρεις την δουλειά. Έτσι, ένας δούλευε, δέκα πληρώνονταν. Ένας έσκαβε (και αυτός με stage επιδοτήσεις) και δέκα κονομάγανε. Η πιο κερδοφόρα δουλειά στην Ελλάδα έγινε ο αέρας.
Χρυσοπληρωμένοι αεριτζήδες, πετυχημένοι και κονομημένοι. Έτσι και ο γυιος του Σπύρου. Άλλαξε το φοιτητικό κόκκινο Celica με το μπουρί από πίσω και πήρε μια καγιέν μαύρη. Την τούρμπο με φυμέ τζάμια. Αριθμός κυκλοφορίας ΑΜΡ-7777. Ήθελε να τον καταλαβαίνουν όλοι και ένας κολλητός των συγκοινωνιών τού έδωσε το νούμερο. Δεν ήθελε όμως να φαίνεται στην εφορία, γι αυτό και το καγιέν το «έβαλε» στην οφ-σορ του που είχε έδρα την Κύπρο. Εταιρικό το αμάξι, όπως και η γκαρσονιέρα που αγόρασε για ειδικές περιπτώσεις στο Κολωνάκι, κοντά στου Σημίτη, για να τον χαιρετάνε οι μπάτσοι της φρουράς. Στις γκόμενες που ξεμονάχιαζε εκεί έλεγε πως ήταν σύμβουλος του ΥΠ.ΠΟ, έτσι για φιγούρα. Ψέμματα, βεβαίως, δεν ήταν σύμβουλος, πελάτη τον είχε.
Ο μπαρμπα-Σπύρος ήταν περήφανος για το βλαστάρι του. Είχε βγει στην σύνταξη από τα πενήντα του, «δουλεύοντας» το ΤΕΒΕ με πλαστά παραστατικά εργασίας από την Σουηδία, αλλά έβγαζε χοντρά φράγκα από τότε που το κόμμα τον έβαλε σύμβουλο στο κρατικό κανάλι. Πολλά λεφτά! Και δεν πατούσε το πόδι του εκεί. Από την Μύκονο τηλεφωνικώς οι πολύτιμες συμβουλές του, μέσα από την πισίνα ή το τζακούζι που έφερε από την Σουηδία να τού θυμίζει την ξενιτειά. Έφερε και μια σάουνα, αλλά την πήγε στο άλλο εξοχικό, στην Αράχωβα. Από την Μύκονο ερχόταν στην Αθήνα μόνο για τα συμβούλια με υπουργούς, για να ζεσταθεί το κονέ. Έτσι κι αλλιώς, με το σκάφος μια ώρα ήταν η Γλυφάδα από την Μύκονο –και τρως και καμμιά αστακομακαρονάδα στο διάμεσο, να διαπιστευτεί το στάτους. Και τα σκυλάδικα κοντά, λίγο άλλαξαν από το ηρωικό ’80. Το κόλπο του χρηματιστηρίου τούς άφησε πολλλλλλλά κέρδη.
Ήταν μέσα στις κομπίνες που φούσκωναν ανύπαρκτες εταιρείες πιο γρήγορα και από την φαρίνα Γιώτης. Όταν δόθηκε το σύνθημα, τα φράγκα μεταφέρθηκαν στην Ελβετία με τσουβάλια και είναι εκεί για τα γεράματα. Ο μπαρμπα-Σπύρος έμαθε πως ο καλύτερος φίλος του, στο πατρικό του δίπλα, αυτοκτόνησε από την απόγνωση. Έχασε τα πάντα. Ο Σημίτης, που είχε ψηφίσει, τον είχε διαβεβαιώσει πως το χρηματιστήριο θα τον κάνει πλούσιο και εκσυγχρονισμένο. Ο Σπύρος έστειλε στεφάνι, μια που δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία, είχε επιτροπή.
Στα μέσα του 2000 πατέρας και γυιος μπήκαν στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άϊ, Αντίρρια και Ολυμπιακά Έργα, κατασκευές, ό,τι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Η ολυμπιακή φλόγα έφερε πολύ χρήμα. Ο Σπύρος έχει ακόμα την δάδα της φλόγας, την μετέφερε και αυτός για 50 μέτρα, αλλά οι φωτογραφίες βγήκαν «καμένες» επειδή γυάλισε στον ήλιο το ολόχρυσο ρόλεξ και το δαχτυλίδι με την πράσινη πέτρα στο μικρό δάχτυλο με το μακρύ νύχι.
Κάπου σ’ αυτή την εποχή έχασα τα ίχνη του Σπύρου και του γυιου του. Είχα και εγώ τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης. Έμαθα πως αγόρασαν σπίτια στο Σαν Φρανσίσκο και στο Λονδίνο για τις δύσκολες ώρες. Μάλλον είχαν την πληροφορία πως η Ελλάδα θα γίνε επικίνδυνος τόπος για την κάστα τους και έφυγαν νωρίς. Όπως οι καλοί κλέφτες –μια καλή μπάζα και εξαφανιζόλ. Να όμως που ο Σπύρος και κυρίως ο γυιος του, δεν το βάζουν κάτω. Στο Λονδίνο όπου είναι αραγμένοι, γιατί κάπου ήταν σκούρα τα πράγματα στην Ελλάδα γι αυτούς, είχαν μπει για καλά στο πράσινο κατεστημένο που σήμερα παίζει μπάλα με τον «πρώτη φορά αριστερά». Έτσι ο Σπύρος, με μικρό πλέον νύχι, δημιούργησε την Λέσχη Στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ και με κάτι κονέ που κατάφερε να έχει με ανθρώπους του ΣΔΟΕ προσπαθεί να αποφύγει ενοχλητικούς ελέγχους. Έτσι, μαζί με τον κανακάρη του, το παίζει φουλ «αντιμνημονιακός» και σε κάποια φάση, μετά που τον σύστησαν στον Γ.Βαρουφάκη, άρχισε να πιπιλίζει και την καραμέλα της δραχμής. Και, όπως μού είπε, είναι αποφασισμένος να ποντάρει τα ρέστα του στην δραχμούλα.
«Για όλους εμάς που στηρίξαμε τις αλλαγές στην Ελλάδα, είναι η τελευταία ευκαιρία μας», μονολογούν οι Σπύρος και Υιός ΑΕ και ρουφάνε ένα Chivas 30 ετών. Έτσι, για να ξεδώσουν.
@Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος 12/09/20015
Ο λεβεντόγερος και οι λεβεντομαλάκες!
Έχει ένα ενδιαφέρον, η παρακμή ως πρόταση.
Εξυπακούεται ότι δεν βλέπω τηλεόραση. Μετά που άνοιξαν την Ε.Ρ.Τ., για ένα μικρό διάστημα παρακολουθούσα το δελτίο ειδήσεων των εννιά που γρήγορα το έσβησα κι αυτό από τη ζωή μου, αφού άρχισε ταχιά-ταχιά να μεταμορφώνεται σε νέα Υ.ΕΝ.Ε.Δ. –για όσους τη θυμούνται, εκείνην τη γριά. Δε βλέπω καθόλου τηλεόραση λοιπόν, αλλά πάντως διαβάζω ότι τα μεγάλα κανάλια, συνεχίζουν ανενόχλητα να εκπέμπουν την εγγενή ανοησία τους, απτόητα που έχουν χάσει πια κάθε ίχνος αξιοπιστίας, κατά που ομολογούν και οι σχετικές σφυγμομετρήσεις.
Μάλιστα κυρία μου, μάλιστα κύριε, αυτά τα γνωστά και μη εξαιρετέα τηλεοπτικά κανάλια, ξέρετε, αυτά που θα τα έκλειναν, τρομάρα τους! Αυτά τα ίδια που νέμονται ημιπαράνομα τις δημόσιες συχνότητες, τα ίδια που σερβίρουν τα σκουπίδια τους χωρίς να πληρώνουν τους φόρους που αναλογούν σε αυτές τις μαύρες πωλήσεις, τα ίδια φαίνεται ότι έχουν τώρα ως καινούριο εύρημά τους, τον Λεβέντη (ένας είναι ο Λεβέντης με κεφαλαίο λάμδα).
Επειδή λοιπόν ο γραφικός γέρος λέει τα αυτονόητα, όπως ακριβώς, αλλά ανεπιτυχώς προσπάθησε να κάνει κι ο πολιτικά -κι όχι μόνο πολιτικά- αστοιχείωτος κυρ-Σταύρος, τον έβαλαν στο μάτι, εκεί στο protagon.gr (ξέρω δεν υπάρχει μετοχική σχέση του πρώτου φυσικού με το δεύτερο νομικό πρόσωπο). Ένας κύριος από το protagon.gr, λοιπόν, επιστρατεύτηκε για να χλευάσει τις κοινοτοπίες που λέει ο γέρο-Λεβέντης και να μας δώσει μιαν ιδέα της προτίμησης που άρχισε να τρέφει η ελληνική μηντιαρχία στον λεβεντόγερο, απ΄όπου αντλώ και την αφορμή για το παρόν αρθρίδιο. Έχει ένα ενδιαφέρον, η παρακμή ως πρόταση.
Αυτό όμως που θα έπρεπε να μας προβληματίζει εμάς, δεν είναι το γεγονός ότι η, έτσι κι αλλιώς, αναξιόπιστη ντόπια ολιγαρχία προωθεί το καινούριο της τηλεοπτικό προϊόν. Αρκεί να πληρώνει τους φόρους της επί των πωλήσεων και κατά τα λοιπά ας κάνουν ό,τι θέλουν οι διευθυντές τηλεοπτικού προγραμματισμού. Δημοκρατία έχομε. Το γεγονός που θα έπρεπε να μας απασχολεί και το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί, είναι γιατί ο γερο-λεβέντης είναι ψηλά στις προτιμήσεις των συνελλήνων, που ειρήσθω εν παρόδω ακόμα πίνουν φραπουτσίνους και μπύρες στις παραλίες και απαντούν ό,τι να ‘ναι στους δημο(σ)κόπους, παρακολουθώντας με δέος το τρίτο και μακρύτερο να πλησιάζει.
Ασφαλώς θα ήταν από μόνο του στενάχωρο να ακούει κανείς ότι ένα αξιοπρόσεκτο τμήμα του εκλογικού σώματος βασίζεται σε ένα πολιτικό απολίθωμα όπως ο λεβεντόγερος, αν δεν ήταν τραγικότερο το γεγονός ότι όλο το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό είναι ακόμα χειρότερο -από τα δεξιά προς τα αριστερά. Ένας πρώην υπάλληλος της ΚΥΠ, στην ηγεσία ενός εθνικοσοσιαλιστικού μορφώματος που ίσως ψήφισε «ΝΑΙ» ενώ ψελίζει ότι ψήφισε «ΟΧΙ» και θέλει το ευρώ για να μπορεί να αγοράζει γερμανικά μαχαίρια και να σφάζει μελαψούς μετανάστες.
Δίπλα δεν ξέρεις πώς να τους ξεχωρίσεις πια τους βένετους και τους πράσινους. Ένας αχταρμάς οι δυο τους, μετά από 40-50 χρόνια πολιτικής απάτης, κλεψιάς των δημοσίων ταμείων και καταστροφικών επιλογών, πολιτικά χρεοκοπημένοι και ηθικά υπόλογοι για το χάλι στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα, ένας εσμός αχαρακτήριστων που εκτός των άλλων, πάσχει φριχτά κι από έλλειμμα ηγεσίας. Για τις ποταμίσιες όχεντρες, τα είχαμε πει νωρίς-νωρίς και τίποτα παραπάνω δε χρειάζεται να ειπωθεί ή να συμπληρωθεί.
Οι Ανεξέλ είναι υπό διάλυση, αφού οι περισσότεροι δεν συγχώρησαν τον αρχηγό τους για τη συναίνεσή του στην επονείδιστη συνθηκολόγηση. Δεν καταλαβαίνει όμως εύκολα κανείς, γιατί κάποιοι επιμένουν να χαρακτηρίζουν ως «ακροδεξιό» αυτό το σχήμα. Αν εξαιρέσει κανείς τη ρητορική, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας αποδείχθηκε στην πράξη αριστερότερος απ΄ όλους τους υπουργούς της τελειωμένης κυβέρνησης! Αυτός, τουλάχιστον, έστειλε και μερικούς φακέλους που λίμναζαν στις υπηρεσίες του υπουργείου του, στον Εισαγγελέα. Άλλοι υπουργοί, επιφορτισμένοι με την παραγωγική ανασυγκρότηση και άλλα σπουδαία, δεν έκαναν όλους αυτούς τους μήνες απολύτως τίποτα!
Και βέβαια, στο κέντρο της προσοχής είναι οι κομματοσκυλοκαυγάδες μεταξύ των αριστερών και των «αριστερών». Περισσότεροι εντός και λιγότεροι εκτός εισαγωγικών, όπως αποδεικνύεται από τα πράγματα! Αφού όλοι τους μαζί, τα κάνανε σαν τα μούτρα τους, τώρα επιδιώκουν να τα κάνουν ακόμα χειρότερα, συμπληρώνοντας την εθνική ήττα την οποία οι ίδιοι προκάλεσαν, με αυτές τις ανόητες εκλογές που με μαθηματική ακρίβεια και κατά πάσα πιθανότητα, θα κάνουν την ευχή του δόκτορος Σουλτς, πραγματικότητα!
Αλλά, πάντως, όλοι το ξέρουμε μεταξύ μας, ότι βλέποντας και κάνοντας δεν πάει κανείς σε εθνικό νόμισμα. Σχέδιο χρειάζεται πρώτα απ’ όλα και μετά πολλή-πολλή δουλειά. Ακόμα και ο σύντροφος Μητσάρας του τιμημένου ΚΚΕ κατάλαβε ότι δεν είναι τώρα η ώρα, με τέτοια χάλια που έχουμε κι έτσι που επιτρέψαμε να μας τυλίξουν οι (συν)εταίροι μας σε μια κόλα χαρτί, να μιλάμε για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και προτιμάει να έχει ήσυχο το κεφάλι του και να εισπράττει την κρατική επιδότηση σε ευρώ.
Αυτό είναι το πολιτικό προσωπικό μας και στο κάτω-κάτω της γραφής αυτοί είμαστε κι εμείς κι ως εκ τούτου ακούγεται λογικό, αυτούς στους οποίους κάποιες νύχτες, κάποτε, στέλναμε πίτσες για να σπάσουμε πλάκα, τώρα να τους ακούμε να μας λένε τις κοινοτοπίες τους κι ως χάνοι να αναγάγουμε τα αυτονόητα σε θέσφατα. Το πρόβλημα, τελικά, το έχουμε εμείς οι ίδιοι που τους ψηφίζουμε, όλους αυτούς. Είμαστε εμείς το πρόβλημα, γιατί τέτοιους ψηφίζουμε και τέτοιους έχουμε να πρωταγωνιστούν στην Τηλεδημοκρατία μας. Δεν υπάρχουν καλύτεροι.
Γιατί να τους ψηφίσω;
Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου Μακεδονίας που διενεργήθηκε το διάστημα 1 – 3 Σεπτεμβρίου, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συγκεντρώνουν από 27% στην εκτίμηση ψήφου, με τα ποσοστά των κομμάτων να διαμορφώνονται ως εξής:
ΣΥΡΙΖΑ 27%
ΝΔ 27%
Χρυσή Αυγή6,5%
ΚΚΕ 6%
Το Ποτάμι 5,5%
ΠΑΣΟΚ 4,5%
Ένωση Κεντρώων 4,5%
Λαϊκή Ενότητα 4%
ΑΝΕΛ 1,5%
Άλλο 3%
Δεν γνωρίζω, δεν απαντώ να πάτε όλοι στο διάολο, λέει -σύμφωνα με την έρευνα- το 10,5% -που ασφαλώς υποτιμάται.
Ας υποθέσουμε ότι ετούτη τη φορά οι δημοσκόποι, καθότι εκπορεύονται από πανεπιστημιακούς κύκλους, έχουν μια κάποια αυξημένη αξιοπιστία, τέτοια, ώστε να την πάρουμε στα σοβαρά αυτή τη δημοσκόπηση –λέμε τώρα, απλά για να γίνεται κουβέντα, δηλαδή. Αποδεικνύεται για άλλη μια φορά από τα αριθμητικά δεδομένα, ότι αυτοί που προτιμούν και που συντάσσονται με τις πολιτικές δυνάμεις που αναζητούν τη λύση του ελληνικού ζητήματος εντός ευρωζώνης, ξεπερνούν ως άθροισμα το 62% του “όχι” του πρόσφατου δημοψηφίσματος!
Μάλιστα, αν αφαιρέσει κανείς από το γενικό σύνολο των ερωτώμενων την προτίμηση στον Λαφαζάνοφ και στ’ άλλα ασήμαντα πολιτικά μορφώματα που αφελώς ή εκ του πονηρού επιθυμούν εδώ και τώρα επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, η πολιτική δύναμη των συμμοριών της Δραχμής, δεν φαίνεται να ξεπερνάει το πεντέξι τοις εκατό, αν συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι οι δύο ουρές αυτού του πολιτικού μιαρού που μας διαφεντεύει -και μιλώντας για τις ουρές, αναφέρομαι στο τιμημένο ΚΚΕ και τα αυγουλοκέφαλα ρεμάλια με τα μαύρα- επίσης θεωρούν σκόπιμη, αυτήν τη στιγμή, την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη! Φαντάσου, δηλαδή, να μην είχαν μαζί τους και τη Ζωή οι λαφαζάνηδες! Δεν θα περνούσαν, ίσως, ούτε απ’ έξω, πόσο μάλλον να διάβαιναν, το κατώφλι της επόμενης Βουλής!
Αλλά πραγματικά, με αφορμή τα ευρήματα των δημοσκόπων του πανεπιστημίου και τα συνθήματα που γράφονται στους τοίχους, ας παραδεχθούμε ότι είναι αδιανόητο αυτό που μας συμβαίνει, να συνειδητοποιεί δηλαδή κανείς ότι υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο, η Φώφη και η κουστωδία της, να είναι μέσα στην επόμενη Βουλή∙ ίσως και στην επόμενη κυβέρνηση! Όνειδος! Πάντως, προς επίρρωση της παραπάνω διαπίστωσης περί ονείδους κι επειδή είναι εξίσου αδιανόητο να προτιμά ο ένας στους τέσσερις συνέλληνες τον Βαγγέλα τον Μπροστάντζα ως μέρος της λύσης του προβλήματος, και δεδομένου ότι κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί στατιστικό σφάλμα στο δημοσκοπικό αυτό εύρημα, τότε λοιπόν είναι πρόδηλο ότι οι ερωτώμενοι συμπολίτες μας είτε κάνουν πλάκα στους ερευνητές ή είναι στατιστικά σημαντική η πιθανότητα να είμαστε, πράγματι, ένας λαός με μνήμη χρυσόψαρου.
Κι όπως λέγαμε και τις προάλλες που κουβεντιάζαμε και σχολιάζαμε τον Λεβεντόγερο, όλοι τους για κλάματα είναι -πιάσε τον έναν και χτύπα τον άλλο. Πώς μπορείς όμως να αφήσεις εκτός συζήτησης το ρεζιλίκι του φερέλπιδος Αλέξη και της αστείας ομάδας που μας κυβέρνησε το πρώτο μισό ετούτου του σωτήριου έτους 2015 και τι να τους πρωτοσυγχωρήσεις.
Τι να λέμε, πάλι τα ίδια;
Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, από τη στιγμή που δεν χρησιμοποιήθηκε το ελληνικό όπλο την κατάλληλη εκείνη στιγμή. Αφού διοχετεύτηκαν σε δόσεις και τα τελευταία δημόσια αποθεματικά στο Δ.Ν.Τ. όλα τα υπόλοιπα είναι κολοκύθια στον πάτερο. Αφού παραδόθηκαν αδιαμαρτύρητα οι τελευταίες σφαίρες που υπήρχαν στον μύλο του περιστρόφου κι αφού μείναμε ταπί και ψύχραιμοι, μας πήγαν σαν τα πρόβατα επί σφαγή και σε δημοψήφισμα, τρομάρα τους∙ για να λουστούμε όλοι μας αυτό που ολόκληρη η οικουμένη κραύγασε για μια στιγμή: “#This Is A Coup, ρεεε!” Κι έτσι καταντήσαμε, από εκείνο το μεγαλειώδες ποσοστό που αναπάντεχα προέκυψε από τις κάλπες να βροντοφωνάζει “όχι”, στην εθνική ταπείνωση, στηρίζοντας σήμερα επιλογές που πριν λίγες εβδομάδες είχαμε καταψηφίσει!
Αντί, επί τέλους, να πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα οι εκλεκτοί μας εκπρόσωποι κι αντί να πουν στους (συν)εταίρους, κοιτάξτε, πέντε-έξι χρόνια τώρα εμείς κάνουμε τους λεβεντομαλάκες κι εσείς κερδίζετε εις βάρος μας από μια κρίση που οι ίδιοι δημιουργήσατε για να σώσετε τα ευαγή τραπεζικά σας ιδρύματα, που τόσα χρόνια χρηματοδοτούσαν ασύστολα τη μεγάλη ληστεία της Ελλάδας.
Αντί να επαναλάβουν, έστω και την ύστατη στιγμή, αυτό το “όχι” με το οποίο τους εξουσιοδοτήσαμε, αυτοί παρά την αντίθετη ρητορική τους, απέδειξαν ότι είναι ακόμα αξιώτεροι υποτακτικοί και επιδεξιότεροι σφουγγοκωλάριοι: σάρωσαν τα αποθεματικά όχι για να κάνουν κανένα πρόγραμμα Θεσσαλονίκης και άλλες τέτοιες τρίχες κατσαρές που λέγανε σ’ εμάς τους ψηφοφόρους ιθαγενείς, αλλά αντίθετα, αφήσανε την τοπική αυτοδιοίκηση στη μοίρα της, τη συντήρηση των σχολείων και την κάλυψη των οργανικών τους κενών όνειρο απατηλό, παράτησαν τα δημόσια νοσοκομεία να ρημάζουν, την κοινωνική πρόνοια να καταρρέει και την κοινωνία να βογκά, προκειμένου να αποπληρώνεται ένα χρέος που είναι ύποπτο, επειδή δεν έχει ελεγχθεί, και ειδεχθές, διότι δεν μπορεί να αποπληρωθεί.
Αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται, θα έλεγε ένας σοβαρός Έλληνας πρωθυπουργός, από το βήμα, ίσως, του ίδιου του ΟΗΕ. Αλλά που! Αντί να πράξουν, έστω και την τελευταία στιγμή το ορθό, το υπεσχημένο και το αυτονόητο, απαξίωσαν την Πρόεδρο της Βουλής που προσπάθησε να αναδείξει την κατάφωρη παραβίαση της νομιμότητας, την ταπείνωση της συνταγματικότητας και τον εξοβελισμό της Χάρτας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, από την Ελλάδα. Αντί μετά το δημοψήφισμα να πουν ως εδώ και μη παρέκει, αυτοί κρύφτηκαν και λούφαξαν πίσω από τις αχρείαστες εκλογικές διαδικασίες -και η κοροϊδία συνεχίστηκε και υπηρεσιακώς! Πιάσανε εν τω μεταξύ να πιπιλίζουν και την προεκλογική καραμέλα του ανυπόστατου νομικά και άρα ανύπαρκτου κινδύνου του GRexit, μοιράσανε και δουλίτσες στους ανέκαθεν εθνικούς εργολάβους, ντόπιους και ξένους, κι άλλα πολλά που η Ιστορία έγραψε∙ κι η ζωή συνεχίζεται.
Ας μου δώσει κάποιος έστω κι έναν λόγο για να ψηφίσω οποιονδήποτε από όλους αυτούς!
Έναν λόγο!
@Raskolnick 12/09/20015
Φωτογραφία GYPAS
