Topics:

Ναρκωτικά: Το Λευκό Πετρέλαιο

«Για μένα ο πόνος του αίματος που ξεχειλίζει τις πιάτσες, ο πόνος των ονομάτων που μακραίνουν τους καταλόγους είναι ένας πόνος που δεν περνά ακόμα και αν τον φυσήξεις με όλη σου την δύναμη. Είναι...

Ναρκωτικά: Το Λευκό Πετρέλαιο

«Για μένα ο πόνος του αίματος που ξεχειλίζει τις πιάτσες, ο πόνος των ονομάτων που μακραίνουν τους καταλόγους είναι ένας πόνος που δεν περνά ακόμα και αν τον φυσήξεις με όλη σου την δύναμη. Είναι ένας πόνος που δεν γιατρεύεται ακόμα και αν τους βάλεις ιώδιο, ακόμα και αν τον ράψεις. Με αφορά, όπως με αφορούν τα πράγματα που προκαλούν τον πιο βαθύ πόνο: η σάρκα μας, τα παιδιά μας, το πιο ανέγγιχτο κομμάτι μας. Όπως ο θάνατος που αφορά μόνο εσένα. Μέχρι κάποιος ή κάτι να με σκοτώσει, εγώ θα συνεχίσω να στοιχηματίζω στο νούμερο μου» Ρομπέρτο Σαβιάνο «Μηδέν, Μηδέν, Μηδέν»

Ναρκωτικά

Ποίοι διακινούν τα ναρκωτικά, ποίοι τα χρηματοδοτούν

Τι σχέση έχουν οι κυβερνήσεις που εκλέγονται με τους νονούς του υποκόσμου.

Η σχέση του κρατικού παράγοντα και τα συμφέροντα του δημοσίου και της εφορίας.

Ο ρόλος και η συμμετοχή των μυστικών υπηρεσιών στο χώρο των ναρκωτικών.

Οι CIA και η MOSSAD ελέγχουν την παγκόσμια αγορά.

Οι νεκροί από τα αυτοκίνητα είναι πολλαπλάσια περισσότεροι από τα ναρκωτικά και κανείς δεν σκέφτηκε μέχρι σήμερα να απαγορευτεί η αυτοκινητοβιομηχανία.

Χωρίς ξέπλυμα του μαύρου χρήματος, δεν μπορεί να γίνει εμπόριο ναρκωτικών. Τα πλυντήρια του βρώμικου αυτού χρήματος είναι οι νόμιμες Τράπεζες, αυτές όπου ο καθένας από μας έχει το τραπεζικό του λογαριασμό και τις σχετικές του οικονομίες. H CIA και η MOSSAD πληρώνουν τα υπέρογκα τους κέρδη σε μυστικούς τραπεζικούς λογαριασμούς σε τράπεζες της Ευρώπης. Την τραπεζική αυτή συνεργασία των δύο αναφερθέντων μυστικών υπηρεσιών δεν μπορούν να ελέγξουν οι αρμόδιες υπηρεσίες. Τα χρήματα ως επί το πλείστον πληρώνονται τοις μετρητοίς και μεταφέρονται από λογαριασμό σε λογαριασμό οπότε κάπου φαίνονται ότι είναι καθαρά.

Στα κεφάλαια αυτά είναι μπλεγμένοι μεγάλοεπιχειρηματίες παράνομου οπλισμού αλλά και όπως τον μεγαλοεπιχειρηματία του Τύπου αγγλοεβραίου Robert Maxwel που βρέθηκε νεκρός προ ετών κάτω από ανεξιχνίαστες συνθήκες. Ο Maxwel είχε μετατρέψει τις σχολές Berlitz–Schulen σε κέντρα ξεπλύματος μαύρου χρήματος. H πολιτική δύναμη του Maxwel ήταν τόση μεγάλη δια του τεράστιου ΜΜΕ σε παγκόσμια κλίμακα, κανένας υποψήφιος ευρωπαϊκής κυβέρνησης δεν ήταν έξω από τον έλεγχό του.

Για να μεταφέρει τα ποσά των ναρκωτικών στις τράπέζες του και να τα νομιμοποιήσει ο Maxwel είχε πάρει από την CIA οκτώ εκατομμύρια δολάρια Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Ari Ben Menasche πρώην πράκτορα της CIA οι διαχειριστές του Reagan πλήρωσαν 56 εκατομμύρια, δολάρια πριν ακόμη γίνει πρόεδρος, στους ιρανούς που κρατούσαν ομήρους τα μέλη της Αμερικανικής Πρεσβείας.

Τέσσερα εκατομμύρια από αυτά τα χρήματα πληρώθηκαν στο τραπεζικό λογαριασμό του στενού φίλου και έμπιστου του, Reagan, αργότερα Προέδρου των ΗΠΑ, Earl Brians. Όλα τα χρήματα αυτά προέρχονταν από ταμεία των μυστικών λογαριασμών της, Κεντρικής Αμερικής, του εμπορίου ναρκωτικών που τα διαχειρίζονταν η ΜOSSAD και η CIA και είχαν πλυθεί σε Τράπεζες της Σαουδικής Αραβίας. Όπως αναφέρει πάλι ο Ari Ben-Menashe, ο ίδιος όταν ήταν ακόμη πράκτορας της MOSSAD, είχε αναλάβει να μεταφέρει σε μια βαλίτσα σαράντα εκατομμύρια σε Τσεκ και 16 εκατομμύρια μετρητοίς.

Χρήματα πάλι από ναρκωτικά, από τη Γουατεμάλα στο Φένιξ της Αριζόνας των ΗΠΑ, πλυμένα πάλι σε τράπεζες της Σαουδικής Αραβίας για να μπουν όμως τα χρήματα αυτά εντελώς νόμιμα στις ΗΠΑ όλη η υπόθεση είχε τακτοποιηθεί γραφειοκρατικά και τα λεφτά μπήκαν δηλωμένα στο τελωνείο. Στο αεροδρόμιο όμως του Μαϊάμι όταν κατέβασε τη βαλίτσα με τα χρήματα την παρέλαβε ο Gates ο αργότερα διευθυντής της CIA. Απόδειξη ότι τα βασικά επενδυτικά κεφάλαια του χοντρεμπορίου των ναρκωτικών διαχειρίζονται από τις ανώτερες κρατικές υπηρεσίες που είναι συνέχεια τον εκάστοτε πολιτικών κυβερνήσεων που υποτίθεται ότι τους εκλέγει ο λαός, ο «ελεύθερος» λαός.

Στις ακτές της Φλόριδας, τα χιλιάδες νησάκια αποτελούν πρώτης τάξεως βάσεις μεταφοράς κοκαΐνης από την Κολομβία. Σ΄ αυτά υπάρχουν αμέτρητες πίστες που μπορούν να προσγειώνονται μικρά και μεσαία κατηγορίας αεροπλάνα των επιχειρήσεων των εμπόρων των ναρκωτικών και της μαφίας. Αλλά για τον ίδιο σκοπό χρησιμοποιούνται και επίσημα αεροδρόμια, όπου οι διευθυντές που ξέρουν από νωρίς ότι το αεροπλάνο είναι φορτωμένο με ναρκωτικά μόλις προσγειώνονται παίρνουν τοις μετρητοίς το 15% και το αφήνουν να ξεφορτώσει ελεύθερα.

Τα χρήματα αυτά είναι σαν ένα είδος ανεπίσημου φόρου και μοιράζονται από τους φύλακες του αεροδρομίου μέχρι και τα μέλη της κυβερνήσεως των νησιών. Το εμπόρευμα το αναλαμβάνουν ταχύπλοα σκάφη και πολυτελή γιοτ και στο τέλος της εβδομάδας όταν ξεχύνεται ο κόσμος στη θάλασσα τα μεταφέρουν απαρατήρητα στο προορισμό τους.

Πολλοί γράφουν κατά των ναρκωτικών και είναι βαλτοί για να παραπλανήσουν την παγκόσμια κοινή γνώμη και να την απομακρύνουν από την πραγματικότητα. Άλλοι ναι μεν από τη σκοπιά τους ενδιαφέρονται και προσπαθούν να τα αντιμετωπίσουν με τον τρόπο τους δεν προσφέρουν έργο. Κανείς δεν προσπαθεί να πολιτικοποιήσει τα ναρκωτικά, όπως στην ουσία είναι πολιτικοποιημένα. Να το παρουσιάσει σαν έργο του κοσμοπολίτικου κεφαλαίου στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, όπως είναι. Τουναντίον, παρουσιάζεται η παραπλανημένη εικόνα ότι φταίει ο γιος της κυρά Μαρίας στη γειτονιά που είναι χρήστης ή ο πιο πέρα πρεζάκιας ή πολύ περισσότερο κάποιος χονδρέμπορας.

Στην ουσία τα ναρκωτικά είναι το πιο ισχυρό αντικοινωνικό όπλο των σημερινών ισχυρών της Γης. Δεν είναι πλέον μόνο «η θρησκεία το όπιο του λαού» αλλά το ίδιο το όπιο, η ηρωίνη, η κοκαΐνη που διατίθεται πλέον στη αγορά με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε και να μπορεί να απλώνεται αλλά και κέρδη να φέρνει. Οι ανώτερες μυστικές υπηρεσίες των κρατών προσφέρουν έργο θετικό για την διάθεση των ναρκωτικών. Αυτές είναι καλύτερα οργανωμένες τεχνικά και μπλοκάρουν την αστυνομία που είναι σε μειονεκτικότερη θέση από αυτές τις αόρατες υπηρεσίες που δουλεύουν απαρατήρητες.

Ο Calerino Castillo πρώην πράκτορας της DEA (Drug Enforcement Administration)-Κρατική υπηρεσία των ΗΠΑ καταπολέμησης ναρκωτικών, όπως έχει αποκαλύψει με τα πρωτόκολλα που κρατούσε, λέει: «Χρόνια ολόκληρα αεροπλάνα από τη βάση Ilopango στο El Salvador της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ με την κάλυψη και τη προστασία των μυστικών υπηρεσιών-δηλαδή και της ίδιας της DEA- μετέφεραν τόνους επεξεργασμένης κοκαΐνης και μαριχουάνας από την Κολομβία προς τις Νότιες πολιτείες των ΗΠΑ και επέστρεφαν φορτωμένα με όπλα στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής.»

O πιλότος της CIA-Βrenneke επιβεβαιώνει επίσης, ότι πολλές φορές εβδομαδιαίως μετέφερε 500 κιλά κοκαΐνης με υπηρεσιακά αεροπλάνα κατά την επιστροφή στη βάση του Mena στο Arkansas αφού προηγουμένως είχε μεταφέρει όπλα στους Αντάρτες. Δηλαδή και στις δυο μεριές σκόρπαγε το θάνατο και τον όλεθρο. Τέτοιες, πολλές μαρτυρίες, και άλλων πιλότων της CIA επιβεβαιώνουν ότι το ίδιο συνέβαινε και στην Ονδούρα, τη Βενεζουέλα, Κόστα Ρίκα, και άλλες αμερικανικές αεροπορικές βάσεις των ΗΠΑ.

Η επέμβαση των ΗΠΑ στον Παναμά επίσης, έγινε για τα ναρκωτικά όπως γίνεται και με τους UCAκάδες σήμερα στα Σκόπια.

Ο Bablo Escobar ο άρχων των ναρκωτικών της Κολομβίας είχε γίνει τόσο δυνατός μέχρι που τόλμησε να σηκώσει δικό του μπαϊράκι και να οργανώσει δικές του αγορές έξω από τον έλεγχο της CIA που ήλεγχε και ελέγχει και σήμερα ολόκληρη τη κολομβιανή παραγωγή. Ο Εscobar όταν εκδιώχτηκε για τους μοναδικούς αυτούς λόγους από την Κολομβία, τότε του πρόσφερε έδαφος ο Noriega ο Πρόεδρος του Παναμά που ήταν το δεξί χέρι της CIA στο χώρο της διεθνούς αγοράς των ναρκωτικών. Έτσι ο Escobar μετέφερε τον κέντρο παραγωγής της κοκαΐνης στο Παναμά. Κι εκεί που η CIA ήθελε να εξαφανίσει τον Escobar εκείνος είχε βρει και συνεργάτη και είχε διπλασιάσει τη δύναμή του.

Η CIA δεν είχε άλλη επιλογή από την επέμβαση, όπως έγινε. Ο Noriega συνελήφθη με δικαστικές αποφάσεις που υπήρχαν στις ΗΠΑ εναντίον του αλλά κανείς δεν τις έβγαζε στη δημοσιότητα και μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ για να μη ανοίξει το στοματάκι του. Στον Escobar προσφέρθηκε μια βίλα στην Κολομβία, «χρυσή» όπως την είχε ονοματίσει ο διεθνής Τύπος, χωρίς να κάνει βέβαια σχόλια. Κι όταν εκείνος κι από τη βίλα συνέχιζε να ελέγχει τη αγορά τελικά δολοφονήθηκε από την CIA δήθεν σε αστυνομική καταδίωξη. Δηλαδή την προηγούμενη μέρα αντί να τον συλλάβουν του είχαν κάνει δώρο και χρυσή βίλα, αρκούσε να μην κάνει «ζαβολιές».

Για να παραπλανήσουν δε την παγκόσμια κοινή γνώμη έβαλαν τον γνωστό αμερικάνο συγγραφέα Bob Woodward που γράφει βιβλία κατά παραγγελία και πριν ακόμη τα γράψει είναι πουλημένα. Να γράψει το βιβλίο «Έτσι έγινε η επέμβαση στο Παναμά» και όχι γιατί έγινε. Στο βιβλίο του αυτό ο «μεγάλος» συγγραφέας δεν αναφέρει ούτε λέξη για τα αίτια αλλά με ένα πλάνο τρόπο εξηγεί την προετοιμασία της επέμβασης αλλά έτσι κλείνει και το θέμα της επέμβασης, ανιστόρητα και προσωρινά βέβαια.

Έτσι τα αίτια της επέμβασης και της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας οφείλονται κατά μεγάλο μέρος να ελεγχθεί η διακίνηση των ναρκωτικών από την Ανατολική Ασία προς τη Δύση, καθώς και η τελευταίες προσπάθειες της επέκτασης του ΝΑΤΟ σε συνεργασία με την αλβανική μαφία της Ν. Υόρκης γίνεται για να γίνει κυριολεκτικά η CIA ο ελεγκτής των Σκοπίων με υποχείρια τους UCEκάδες με αιτιολογικό δήθεν για αλβανικά δικαιώματα, στην ουσία όμως ο στόχος τους είναι να ελέγξουν τα πολυάριθμα εργοστάσια επεξεργασίας όχι μόνο οπίου, αλλά τεράστιων ποσοτήτων πολυποίκιλων ναρκωτικών ουσιών από το χώρο της Ανατολικής Ασίας.

el-chapo-blow

el-chapo

kokaine-scarface
Ρομπέρτο Σαβιάνο «Μηδέν, Μηδέν, Μηδέν»

Το βάρος των χρημάτων

»Υπάρχουν δυο κατηγορίες πλουσίων: αυτοί που μετράνε τα χρήματα και αυτοί που τα ζυγίζουν. Αν δεν ανήκεις στην δεύτερη κατηγορία πλουσίων, τότε δεν ξέρεις τι είναι πραγματικά η δύναμη. Αυτό το έμαθα από τους ναρκέμπορους. Έμαθα ότι και η υπηκοότητα των ναρκεμπόρων χάνεται κάπου στον κόσμο, αλλά και ότι τις χειρονομίες, τις κινήσεις, τις σκέψεις οι ίδιοι άνθρωποι τις αρθρώνουν όπου κι αν βρεθούν, λες και δε βγήκαν ποτέ από την χώρα τους. Ζήσε παντού, ακόμα και στη μέση της Γουόλ Στριτ, αλλά μην απαρνηθείς τους κανόνες της χώρας σου. Κανόνες παμπάλαιοι, που σε βοηθούν να υπάρχεις στο σύγχρονο κόσμο χωρίς να χάνεσαι.

Είναι ο κανόνας που επιτρέπει στις ιταλικές οργανώσεις να διαπραγματεύονται με το κύρος του ισχυρού με τους Νοτιοαμερικανούς ναρκέμπορους και τα μεξικανικά καρτέλ και να αγοράζουν τόνους ναρκωτικών με τον λόγο τους και μόνο. Οι χαρτογιακάδες του ναρκεμπορίου έχουν βγάλει τα ρούχα των βοσκών του Ασπρομόντε και χάρη σε μια απεριόριστη διαθεσιμότητα χρήματος, αποικίζουν την αγορά των ναρκωτικών. Οι κανόνες του Ασπρομόντε όμως, οι κανόνες του αίματος και της γης εξακολουθούν να είναι οι ηθικές συντεταγμένες τους, ο οδηγός τους στη δράση.

Μόνο που γνωρίζουν πλέον και τους κανόνες της οικονομίας και είναι σε θέση να κινούνται στον κόσμο, όπως είναι απαραίτητο προκειμένου να εξασφαλίζουν ετήσιο τζίρο δισεκατομμυρίων ευρώ. Γι’ αυτό είναι δύσκολο να προσπαθήσεις να περιγράψεις τους άντρες που διοικούν το παγκόσμιο ναρκεμπόριο. Αν το υλικό πέσει στα χέρια ενός σεναριογράφου θα προκύψουν χαρακτήρες που περνούν από τα ριγέ κουστούμια στη διάλεκτο, από τα μαρμάρινα αρχοντικά στη δυσωδία του δρόμου, χαρακτήρες με την γοητεία της αμφισημίας και την ανησυχία των ιδίων τους των αντιφάσεων.

Αυτό όμως είναι μυθοπλασία: στην πραγματικότητα, η αστική τάξη του ναρκεμπορίου είναι εν γένει πιο στιβαρή και ήρεμη από τον μέσο όρο των αστικών βιομηχανικών οικογενειών. Οι μαφιόζικες οικογένειες έχουν συνηθίσει να συσπειρώνονται, να δέχονται και να αντιδρούν στα χτυπήματα, οι απουσίες και η απομάκρυνση είναι κομμάτι της κανονικότητας τους. Η κάλυψη και η απόκρυψη αυτού που δεν πρέπει να μαθευτεί δεν ισοδυναμεί μ’ ένα εξαιρετικά εύθρυπτο καθωσπρεπισμό αλλά με πρωταρχική ανάγκη. Είναι έτοιμοι να πονέσουν, να υποστούν απώλειες, προδοσία, γι’ αυτό είναι πιο δυνατοί. Δεν κρύβουν από τον ίδιο τους τον εαυτό την αγριότητα του να ζεις σε τούτο τον κόσμο. Και να θες να νικήσεις, τα πάντα.

Όταν αναρωτιέμαι ποιος θα μπορούσε να είναι το αρχέτυπο των μάνατζερ της κόκας, αναδύονται δύο ονόματα που είναι σαν τους αντίθετους πόλους ενός μαγνητικού πεδίου: o Βορράς και ο Νότος. Ο άντρας του Βορρά είναι το πρωτότυπο του αυτοδημιούργητου επιχειρηματία, ο οποίος βασίστηκε μόνο στις δικές του δυνάμεις και στην αίσθησή του για τις δουλειές. Ο άντρας του Νότου είναι ένας πρωτευουσιάνος αστός, ο οποίος διέβλεψε τη δυνατότητα να πάει πέρα από τη σίγουρη ζωή του υπαλλήλου μιας μεγάλης δημόσιας επιχείρησης και την άρπαξε.

Και οι δύο είναι ευέλικτοι απέναντι σε κάθε πολιτική και ηθική σκέψη. Αν χρειάζεται να φαίνονται δημοκρατικοί και παραβατικοί, ξέρουν να το κάνουν. Αν είναι πιο χρήσιμοι να παρουσιάζονται ως ανελαστικοί συντηρητικοί, και πάλι το κάνουν με άνεση. Επιχειρηματίες ικανοί να δελεάζουν πρόσωπα αταλάντευτης ηθικής, εκμεταλλευόμενοι μικροσκοπικές ρωγμές, ανεπαίσθητες αδυναμίες. Διαφθείρουν χωρίς ποτέ ο διεφθαρμένος να συνειδητοποιεί το παράπτωμα του, καταφέρνοντας να πλασάρουν τη διαφθορά ως μια επιπόλαιη, ανάξια λόγου πρακτική, κάτι που κατά βάθος το κάνουν όλοι. Ο άντρας του Βορρά εκπέμπει κατ’ αρχάς σταθερότητα και αποφασιστικότητα, ο άντρας του Νότου έχει πιο λαμπερούς και κοσμικούς τρόπους, όμως και οι δύο παρουσιάζονται ως μεσήλικοι κύριοι με μέσο πλούτο. Την ίδια εντύπωση δίνει και ο τρόπος που έχουν επιλέξει να τους αποκαλούν: κοινότοπος, ακόμα και κάπως γελοίος. Υπεράνω υποψίας Μπεμπέ και Μάριο.

»Η κοκαΐνη είναι ένα αγαθό-αποκούμπι. Η κοκαΐνη είναι ένα αντικυκλικό αγαθό. Η κοκαΐνη είναι το πραγματικό αγαθό που δεν φοβάται ούτε την έλλειψη πόρων ούτε τον πληθωρισμό των αγορών. Υπάρχουν πάρα πολλές γωνιές στον κόσμο που επιβιώνουν χωρίς νοσοκομεία, χωρίς web, χωρίς τρεχούμενο νερό, αλλά όχι χωρίς κόκα. Ο ΟΗΕ αναφέρει πως το 2009 καταναλώθηκαν 21 τόνοι στην Αφρική, 14 στην Ασία, 2 στην Ωκεανία. Περισσότεροι από 101 σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική. Ολοι τη θέλουν, όλοι την καταναλώνουν, όλοι όσοι αρχίζουν να κάνουν χρήση την έχουν ανάγκη. Τα έξοδα παραγωγής είναι ελάχιστα, το πλασάρισμά της άμεσο, το περιθώριο κέρδους υψηλότατο. Η κοκαΐνη πουλιέται πιο εύκολα από τον χρυσό και τα κέρδη της μπορούν να ξεπεράσουν κατά πολύ αυτά του πετρελαίου. Ο χρυσός χρειάζεται μεσάζοντες και χρόνο για τις διαπραγματεύσεις – το πετρέλαιο φρεάτια, διυλιστήρια, πετρελαιαγωγούς. Η κοκαΐνη είναι το τελευταίο εναπομείναν αγαθό που επιτρέπει την πρωτογενή συσσώρευση.

»Η δύναμη που έχει η λευκή σκόνη είναι να ξεχαρβαλώνει ολόκληρες οικονομίες και να κινεί το παγκόσμιο χρήμα. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις δύο διασημότερες χώρες παραγωγής κόκας -Κολομβία και Μεξικό- αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο που έχει διαμορφώσει τις δικές του τοπικές μαφίες.

Ξεκινώντας από το Μεξικό ο Ρομπέρτο Σαβιάνο καταγράφει μια ημερομηνία-σταθμό στα τοπικά χρονικά που σημειώνεται μόλις πριν από πέντε μήνες, όταν συνελήφθη ο Ελ Τσάπο, δηλαδή ο Χοακίν Γκουσμάν Λοέρα, ο άνθρωπος που διαμόρφωσε το παντοδύναμο καρτέλ της Σιναλόα (το αντίπαλο δέος του κολομβιανού): «Το Μεξικό έχει την κόκα, οι ΗΠΑ τους καταναλωτές. Το Μεξικό έχει φτηνό εργατικό δυναμικό, οι ΗΠΑ το έχουν ανάγκη. Το Μεξικό έχει στρατιώτες, οι ΗΠΑ όπλα. Ο Τσάπο το κατάλαβε κι έτσι έγινε ο Βασιλιάς. Στον διεθνή κόσμο του ναρκεμπορίου κατέχει τη μυστικιστική εξουσία του πάπα, την οποία απέκτησε με μια καμπάνια κοινωνικής συναίνεσης που του προσέδωσε ένα κύρος ανάλογο με αυτό του Ομπάμα, ενώ παράλληλα διαθέτει μια ευφυΐα που του επιτρέπει να εντοπίζει νέους χώρους για την αγορά, κάτι που τον μεταμορφώνει στον Στιβ Τζομπς της κόκας», γράφει χαρακτηριστικά ο Σαβιάνο στο «Μηδέν».

Απέναντι στον «Στιβ Τζομπς της κόκας» στεκόταν ένας άλλος ογκόλιθος της παγκόσμιας διακίνησης, ο διαβόητος Bablo Escobar [Πάμπλο Εσκομπάρ] προερχόμενος από το αντίπαλο δέος του Μεξικού – την Κολομβία: «Στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα, ο Πάμπλο βγάζει ήδη μισό εκατομμύριο δολάρια τη μέρα, έχει δέκα λογιστές. Το καρτέλ του Μεντεγίν ξοδεύει δύο χιλιάδες πεντακόσια δολάρια τον μήνα σε λαστιχάκια για να τυλίγει τις στοίβες με τα χρήματα. Είναι ο καπιταλισμός εν τη γενέσει του. Μεγάλοι συνασπισμοί πλούσιων επιχειρηματιών οι οποίοι υπαγορεύουν νόμους και εισχωρούν σε κάθε γάγγλιο της κοινωνίας. Είναι ένας παραδοσιοκρατικός καπιταλισμός, στον οποίο οι επικεφαλής των επιχειρήσεων συναγωνίζονται σε μια επίδειξη δύναμης και κέρδους χωρίς να τσιγκουνεύονται τις δωρεές στον πληθυσμό. Ο Πάμπλο χτίζει τετρακόσιες λαϊκές κατοικίες και χαρίζει στον λαό έναν θεματικό ζωολογικό κήπο μέσα στο αγρόκτημά του «Χασιέντα Νάπολες». Καπιταλιστές-Ρομπέν των Δασών χωρίς ενδοιασμούς, αιμοδιψείς και ανηλεείς, πάμπλουτοι και με τρύπια χέρια.

O pusher (διακινητής κόκας) είναι, κατά τον Σαβιάνο, ο άνθρωπος που οφείλει να ξέρει πώς να κινείται στους υψηλούς κύκλους, να γνωρίζει σε βάθος τις ανάγκες και τα χούγια τους. Ιδανικός pusher και κατόπιν μάνατζερ υπήρξε ο διαβόητος Τζορτζ Γιουνγκ που μεσουράνησε στην Καλιφόρνια και τον υποδύθηκε με επιτυχία ο Τζόνι Ντεπ στην ταινία «Blow». Ο Σαβιάνο είναι απόλυτος:

«O pusher δεν είναι σχεδόν ποτέ όπως τον φαντάζεται κανείς. Το επαναλαμβάνω πάντα όταν γράφω, όταν μιλώ σε κάποιον γι’ αυτά τα πράγματα: δεν είναι όπως τον φαντάζεται κανείς. Οι pusher είναι οι σεισμογράφοι του γούστου. Ξέρουν τι και πώς πρέπει να πουλήσουν. Οσο πιο καλός είναι ο pusher, τόσο πιο ικανός θα είναι να αναρριχηθεί και να ανέβει στην κοινωνική κλίμακα. Δεν υπάρχει ένας pusher για όλους. Υπάρχει αυτός που πουλά στον δρόμο, με μηνιαίο μισθό και μια περιοχή η οποία του έχει ανατεθεί, που πουλά σε αγνώστους. Υπάρχει ο pusher που σου φέρνει στο σπίτι σου, αρκεί ένα sms. Υπάρχουν οι pusher παιδάκια. Νιγηριανοί, Σλάβοι, Μαγκρεμπιανοί, Λατίνοι. Οπως ακριβώς μια κυρία της αριστοκρατίας δεν θα έμπαινε ποτέ σε ένα discount κτίριο των προαστίων, έτσι υπάρχουν pusher για κάθε είδους πελάτη, pusher για κυρίους και pusher για τους απελπισμένους, για τους πλούσιους φοιτητές και τους εποχικούς υπαλλήλους, για τους ντροπαλούς και τους εξωστρεφείς, για τους αδιάφορους και τους φοβισμένους».

Ολες πάντως οι «λατινοαμερικανικές ιστορίες είναι πολύπλοκες», επιμένει ο συγγραφέας και ερευνητής που περιγράφει αναλυτικά τον διαφορετικό τρόπο που λειτουργούν οι ναρκέμποροι σε κάθε μέρος του κόσμου. «Δεν λειτουργούν όπως εκείνες που αφηγούνται στο Χόλιγουντ, όπου οι καλοί είναι καλοί και οι κακοί, κακοί. Οπου κι αν είσαι επιτυχημένος σημαίνει ότι το κέρδισες με το ταλέντο και τις ικανότητές σου, που, στο κάτω κάτω, δεν μπορεί παρά να είναι ο καρπός της αρετής σου. Γι’ αυτό είναι πιο εύκολο να αντιληφθεί κανείς την κολομβιανή μετάβαση μέσα από δυο ιστορίες επιτυχίας.

Η πρώτη είναι η ιστορία της ωραιότερης και διασημότερης κοπέλας της χώρας. Αυτής που όλοι οι άντρες ονειρεύονται να κατακτήσουν, στην οποία όλες οι κοπέλες θέλουν να μοιάσουν. Αποκλειστικά στην επώνυμη σύστασή της βασίστηκε η διαφήμιση μιας μάρκας εσωρούχων και της πιο δημοφιλούς μπίρας στην Κολομβία. Εδωσε το όνομά της σε μια σειρά προϊόντων ομορφιάς που προωθήθηκε σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική: Νατάλια Πάρις. Γλυκύτατο πρόσωπο, ξανθά μαλλιά, στιλπνό δέρμα στο χρώμα του μελιού. Μικροκαμωμένη σαν κοριτσάκι, αλλά με στήθος και γλουτούς εκρηκτικούς». Αυτή είναι που «εφηύρε» την περίφημη κολομβιανή ομορφιά και ήταν σύντροφος ενός από τους πιο ξακουστούς ναρκέμπορους της χώρας. Η ιστορία τους είναι συναρπαστική και από αυτές που συναντάς μόνο σε μυθιστορήματα: η Νατάλια ως σύντροφος του περίφημου Χούλιο Σέσαρ Κορρέα του πληρωμένου φονιά του Πάμπλο Εσκομπάρ, γνωστού ως Χούλιο Φιέρρο, κερδίζει γρήγορη και άμεση διασημότητα καταλήγοντας ακόμη και εστεμμένη στα εθνικά καλλιστεία.

Οπως εκ των υστέρων αποδεικνύεται, το ωραίο μοντέλο είναι το καλύτερο δόλωμα μέσω του πρακτορείου όπου δουλεύει προκειμένου οι Αμερικανοί να καταφέρουν να προσεγγίσουν το παντοδύναμο καρτέλ, εξαφανίζοντας κυριολεκτικά τον παντοδύναμο Χούλιο Φιέρρο. «Το σώμα της Νατάλια είναι η εταιρεία της και δεν μπορεί να ρισκάρει την απαξίωσή του. Το σώμα του Χούλιο Φιέρρο δεν βρέθηκε ποτέ». Κι αυτή είναι μόνο μια από τις πολλαπλές ιστορίες που παραθέτει ο Σαβιάνο στο βιβλίο ξεδιπλώνοντας διαδρομές που ξεκινούν από Μεξικό και Κολομβία, εντοπίζονται στην Αμερική και φτάνουν μέχρι Ρωσία, Ισραήλ και Ευρώπη. Ενα συγκλονιστικά γραμμένο βιβλίο για την πιο δυνατή οικονομία αυτή τη στιγμή, φτιαγμένη με μυθιστορηματικά υλικά – αλλά ωστόσο άκρως και απόλυτα αληθινά.

«Το να γράφεις για την κοκαΐνη είναι σαν να κάνεις χρήση. Θέλεις όλο και πιο πολλές ειδήσεις, πιο πολλές πληροφορίες και καθώς όσες βρίσκεις είναι ζουµερές, δεν µπορείς πια να κάνεις χωρίς αυτές. Είσαι addicted. Ακόµα κι όταν ανάγονται σ’ ένα γενικό σχήµα το οποίο έχεις ήδη κατανοήσει, αυτές οι ιστορίες σε γοητεύουν για τις λεπτομέρειες τους. Και σου καρφώνονται στο κεφάλι, ώσπου µια άλλη –απίστευτη αλλά αληθινή– να πάρει τη θέση της προηγούµενης. Μπροστά σου βλέπεις τον πήχη του εθισµού, που άλλο δεν κάνει παρά να σηκώνεται και παρακαλάς να µην πάθεις ποτέ στερητικό σύνδροµο. Γι’ αυτό συνεχίζω να τις συλλέγω σε βαθµό αηδίας, περισσότερο απ’ όσο είναι απαραίτητο, χωρίς να μπορώ να σταµατήσω». Έτσι συστήνει το «Μηδέν Μηδέν Μηδέν» στο κοινό του ο Saviano.

Εθισμένος στις αποκαλύψεις, ο Ιταλός υποστηρίζει στο βιβλίο του ότι το εμπόριο ναρκωτικών είναι η μεγαλύτερη επιχείρηση στον κόσμο. Πάνω από το κινέζικο πετρέλαιο, την Toyota, τη Volkswagen. Ο Saviano περιγράφει πώς το ξέπλυμα των τεράστιων κερδών απ’ τα ναρκωτικά γίνεται σε χώρες που δεν θεωρούνται παραδοσιακές δυνάμεις όσον αφορά τη σύσταση πολυδαίδαλων εγκληματικών οργανώσεων όπως η ιταλική μαφία. Μία από αυτές είναι η Ελλάδα.

«Η Ελλάδα είναι μια αποικία εγκληματιών: υπάρχει η ρωσική μαφία και η ιταλική μαφία. Πριν λίγο καιρό, στην περιοχή του Κοζεντίνο, εντοπίστηκε σπείρα με εκατομμύρια πλαστά ευρώ, που είχαν προορισμό την Ελλάδα» αναφέρει μεταξύ άλλων. Σήμερα ο Roberto Saviano ζει στη δική του σπηλιά, σαν τέρας, αγαθό κι ανήμερο μαζί, που διψάει για περισσότερο φως. Το αναγνωρίζει κι ο ίδιος. «Αν θέσεις ως κύριο και μοναδικό στόχο στη ζωή σου την αλήθεια και την καταγγελία της, μετατρέπεσαι σε ένα είδος τέρατος. Το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι η επίτευξη αυτού του στόχου». Πώς θα τα βάλεις με τα τέρατα αν δεν γίνεις κι εσύ ένα τέτοιο;

@Irini Krino / miastala.com