Topics:

Η αποχή είναι πολιτική πράξη

Είναι άκυρες οι εκλογές όπου δεν υπάρχει συμμετοχή άνω του 50+1%. Η νομική επιστήμη είναι μια επιστήμη της λογικής, η οποία μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με τα μαθηματικά. Γιατί με «πράξεις» μπορεί να παράγει «αποτελέσματα»....

Η αποχή είναι πολιτική πράξη

Είναι άκυρες οι εκλογές όπου δεν υπάρχει συμμετοχή άνω του 50+1%.

Η νομική επιστήμη είναι μια επιστήμη της λογικής, η οποία μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με τα μαθηματικά. Γιατί με «πράξεις» μπορεί να παράγει «αποτελέσματα». Στα μαθηματικά το 3, για παράδειγμα, είναι ένα αποτέλεσμα, το οποίο παράγεται με πολλούς τρόπους και όχι μόνον με έναν, 3=2+1, αλλά και 4-1 και 9/3, αλλά και 3*1 κλπ… Άπειροι διαφορετικοί συνδυασμοί αριθμών και πράξεων μπορούν να παράγουν ένα κοινό αποτέλεσμα.

Το ανάλογο μπορεί να γίνει και στην επιστήμη της νομικής με τους νόμους στην θέση των αριθμών. Στο Σύνταγμα, για παράδειγμα, υπάρχει το άρθρο 14, το οποίο διασφαλίζει το δικαίωμα του ανθρώπου στην έκφραση. Άρθρο 14.1. Καθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του, τηρώντας τους νόμους του Κράτους. Το Σύνταγμα διασφαλίζει αυτό το δικαίωμα με ένα άρθρο του. Το διασφαλίζει απόλυτα.

Από εκεί και πέρα υπάρχει το «εννοείται» το οποίο προκύπτει από τα «μαθηματικά» της νομικής επιστήμης. Απαγορεύεται να χτυπάς κάποιον με τον οποίον διαφωνείς. Απαγορεύεται να τον φτύνεις. Απαγορεύεται να τον φυλακίζεις. Απαγορεύεται να τον σκοτώνεις. Αν κάνεις οτιδήποτε από όλα αυτά, παραβιάζεις το Σύνταγμα. «Γράφει» πουθενά το Σύνταγμα «Απαγορεύεται να φτύνεις κάποιον με τον οποίο διαφωνείς»; «Απαγορεύεται να τον χτυπάς ή να τον κλωτσάς;» Όχι βέβαια. Εννοείται.

Εννοείται, γιατί αυτό το «αποτέλεσμα» έχει «παραχθεί» από την έννοια της προστασίας του «Δικαιώματος στην έκφραση». Το Σύνταγμα προστατεύει το «Δικαίωμα» και από εκεί και πέρα οτιδήποτε πιθανό ή απίθανο, γνωστό ή άγνωστο, προβλέψιμο ή απρόβλεπτο απειλεί αυτό το «Δικαίωμα», καθίσταται αντισυνταγματικό κι άρα παράνομο. Το Σύνταγμα έχει κάνει την «πράξη» και αφού έχει βρει το σωστό για το ίδιο «αποτέλεσμα», το προστατεύει, άσχετα με την «κατεύθυνση» που κάποιος το πλησιάζει και το απειλεί. Δεν «τσιμπάς» αυτόν που διαφωνείς, ψάχνοντας να βρεις τι λένε και αν λένε κάτι οι νόμοι για το «τσίμπημα». Απαγορεύεται να κάνεις οτιδήποτε απειλεί την διασφαλισμένη «πράξη» του Συντάγματος.

Τι σχέση έχει αυτό το οποίο λέμε με την έννοια της ΑΠΟΧΗΣ;

Πολλοί αμφισβητούν την πολιτική «αξία» της πράξης της ΑΠΟΧΗΣ. Μέχρι και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συνέδεσε την αποχή με την έννοια της τεμπελιάς και της αδιαφορίας. Ο πανάσχετος Πρόεδρος, του οποίου η θέση καθιστά την άγνοιά του τουλάχιστον εγκληματική. Ο για άλλη μια φορά άσχετος Πρόεδρος, ο οποίος κάποτε ευχαρίστησε «προκαταβολικά» —και άρα πριν «αποφασίσει» η Βουλή— τους κομματάρχες για την επιλογή του στην θέση του. Μόνον γι’ αυτές τις δηλώσεις του θα έπρεπε να είχε ήδη παραιτηθεί. Να παραιτηθεί, γιατί δεν είναι δυνατόν ένας από τους θεμελιώδεις φύλακες του Συντάγματος να μην το κατανοεί. Δεν είναι δυνατόν ο επικεφαλής της Ελληνικής Πολιτείας να «βρίζει» τους απέχοντες και μάλιστα την στιγμή που αυτοί είναι η πλειοψηφία. Την στιγμή που αυτοί είναι ο κύριος όγκος της δημοκρατικής μας κοινωνίας.

Η ΑΠΟΧΗ «εννοείται» πως είναι πολιτική πράξη.

«Παράγεται» από το Σύνταγμα το ότι είναι πολιτική πράξη. Άρα, ως πολιτική «πράξη», θα πρέπει να «παράγει» και «αποτέλεσμα». Πραγματικό πολιτικό «αποτέλεσμα» και όχι απλά να καταγράφεται σαν στατιστικό μέγεθος στους καταλόγους των υπουργείων. Απλά πρέπει να έχεις τη λογική να κάνεις την «πράξη», η οποία «παράγει» το αποτέλεσμα αυτό. Ποιο είναι το πρώτο και βασικότερο άρθρο του Συντάγματος; Το Άρθρο 1, το οποίο προσδιορίζει το πολίτευμα και διασφαλίζει τη λαϊκή κυριαρχία.

Άρθρο 1.1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα.

Τι μας λέει λοιπόν αυτό το άρθρο; Ότι το πολίτευμά μας είναι δημοκρατικό και άρα την λειτουργία του την διέπει η «αρχή της πλειοψηφίας». Ποιος είναι κυρίαρχος με βάση αυτό το άρθρο; Ποιος δηλαδή είναι κυρίαρχος και πρέπει να λειτουργεί με δημοκρατικό και άρα με πλειοψηφικό τρόπο; Ο λαός. Ο λαός είναι κυρίαρχος και για να «παράγει» αποφάσεις, πρέπει να λειτουργεί δημοκρατικά.

Αποφάσεις, οι οποίες έχουν σχέση με την ταυτότητα αυτών, που ασκούν εξουσία. Η «πράξη», δηλαδή, των διαφορετικών διατάξεων αυτού του θεμελιώδους συνταγματικού νόμου βγάζει ένα και μόνον «αποτέλεσμα». Ο ΛΑΟΣ είναι κυρίαρχος και αποφασίζοντας δημοκρατικά και άρα με την λογική της πλειοψηφίας, «διορίζει» τις εξουσίες που θα τον κυβερνήσουν.

Πρωτεύουσα έννοια δηλαδή του Συντάγματος δεν είναι η έννοια της Δημοκρατίας, αλλά η έννοια της λαϊκής Κυριαρχίας, η οποία εκφράζεται μέσα από την δημοκρατική λειτουργία. Όλα γίνονται για τον ΛΑΟ και απλά η Δημοκρατία είναι η «συμφερότερη» μέθοδος. Αν ο λαός αποφασίζει ότι θέλει Βασιλιά, τότε η Δημοκρατία μπαίνει στο «ντουλάπι». Ο κυρίαρχος λαός κάνει ό,τι θέλει. Όμως, η έννοια της κυριαρχίας είναι απόλυτη. Δεν υπάρχει κυριαρχία «αλά κάρτ». Δεν υπάρχει Κυρίαρχος «αν και εφόσον».

Κυρίαρχος είσαι, είτε μιλάς είτε σωπαίνεις

Κυρίαρχος είσαι, είτε περπατάς είτε σταματάς. Αν είσαι κυρίαρχος μόνον όταν κάνεις αυτό, το οποίο σου λένε κάποιοι άλλοι, τότε κυρίαρχος είναι αυτός, που σου λέει τι να κάνεις. Όταν είσαι Κυρίαρχος, πάντα είσαι Κυρίαρχος. Κυρίαρχος είσαι είτε Συμμετέχεις είτε ΑΠΕΧΕΙΣ. Είσαι Κυρίαρχος και άρα με βάση την «πράξη» της Δημοκρατίας η κυριαρχία ακολουθεί —εφόσον από αυτήν εκφράζεται— την πλειοψηφία. Άρα, ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ είναι ο λαός ΑΚΟΜΑ και όταν η πλειοψηφία του ΑΠΕΧΕΙ από κάποιες διαδικασίες. Κυρίαρχος είναι όταν κάθεται στο «θρόνο» του και συμμετέχει και Κυρίαρχος είναι όταν σηκώνεται από τον «θρόνο» του και άρα δεν συμμετέχει.

Το πρώτο είναι εύκολα κατανοητό και περιγράφεται από το Σύνταγμα. Το δεύτερο όμως; Το δεύτερο απαιτεί «πράξη», εφόσον δεν περιγράφεται. Πώς δηλαδή εκφράζεται η κυριαρχία σου, όταν δεν συμμετέχεις; Όταν για παράδειγμα συμμετέχεις, η κυριαρχία εκφράζεται με τον απλό τρόπο, που «γράφει» ο συνταγματικός νόμος. Με την πλειοψηφία της Δημοκρατίας «παράγεις» αποτέλεσμα, το οποίο δίνει την εξουσία στους εκλεκτούς σου.

Όταν δεν συμμετέχεις τι συμβαίνει;

Όταν δεν συμμετέχεις, συμβαίνει κάτι άλλο, το οποίο δεν το «γράφει» ο συνταγματικός νόμος, αλλά «εννοείται». Ναι μεν δεν παράγεις αποτέλεσμα εξουσίας, εφόσον δεν «εκφράζεσαι», αλλά δεν χάνεις την κυριαρχία σου, εφόσον δεν μπορούν να παράγουν αποτέλεσμα οι «άλλοι» Οι «άλλοι», οι οποίοι είναι οι «απέναντί» σου. Οι «λίγοι», οι οποίοι συμμετείχαν, γιατί τους συνέφερε η αποχή σου. Οι «λίγοι», οι οποίοι μπορεί να είναι τύραννοι, βασιλείς, κομματάρχες, κομματόσκυλα, πονηροί κλπ. Όταν η πλειοψηφία του λαού, δηλαδή, ΑΠΕΧΕΙ, δεν χάνει ο λαός την κυριαρχία του, γιατί απλούστατα δεν μπορεί η μειοψηφία να τον «αντικαταστήσει». Δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει και να «παράγει» αποτέλεσμα. Δεν μπορεί να παράγει το «αποτέλεσμα», το οποίο προβλέπεται από τη Δημοκρατία να παράγει η πλειοψηφία. Δεν μπορεί να φορέσει τη «στολή» του.

Αλίμονο, δηλαδή, αν δίναμε σε μειοψηφίες την δυνατότητα να παράγουν αποτελέσματα. Να τις αφήναμε να τρομοκρατούν, να απειλούν ή απλά να προκαλούν την απέχθεια ή την σιχαμάρα στον λαό κάθε φορά που είχαμε εκλογές και δεν τις συνέφερε η «άποψη» της πλειοψηφίας. Να ωθούν άμεσα ή έμμεσα στην «αποχή» και να αντικαθιστούν τον «απέχοντα». Να εκμεταλλεύονται —όπως συμβαίνει τώρα— την αποχή και να αντικαθιστούν τον «απέχοντα».

Με απλά λόγια αυτό σημαίνει ότι, όταν στην οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία η ΑΠΟΧΗ ξεπερνά το 50%, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά της, είναι ΑΚΥΡΗ. Είναι άκυρη, όχι επειδή η ίδια η διαδικασία των εκλογών δεν τηρήθηκε στο έπακρο, αλλά γιατί απλούστατα δεν μπορεί η μειοψηφία να «παράγει» το αποτέλεσμα, το οποίο αποτελεί αρμοδιότητα της πλειοψηφίας να το «παράγει» και είναι αυτό που καθιστά τον λαό ΚΥΡΙΑΡΧΟ.

Η ΑΠΟΧΗ, όταν είναι πλειοψηφική, δεν «παράγει» δική της νομιμότητα, αλλά «παράγει» την παρανομία όλων όσων επιχειρούν ν” αντικαταστήσουν την πλειοψηφία. Η «παρανομία» στην περίπτωση αυτήν, επειδή δεν είναι αποτέλεσμα παράνομων πράξεων των συμμετεχόντων, απλά ακυρώνει τη διαδικασία και την καθιστά ΑΓΟΝΗ.

Η ΑΓΟΝΗ εκλογική διαδικασία θα εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι να «πειστεί» ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ λαός να συμμετάσχει, για να δώσει νόμιμη «εντολή» στους εξουσιαστές. Αναγκαστικά ΑΓΟΝΗ, εφόσον η μειοψηφία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δώσει «εντολή». «Εντολή» η οποία δεν θα προσβάλλεται και δεν θα αμφισβητείται από τίποτε και από κανέναν. Εκ του πονηρού σήμερα κάποιοι ψάχνουν τις απαντήσεις στους εκλογικούς νόμους.

Το Σύνταγμα έχει αποφασίσει άπαξ και δια παντός για την ταυτότητα αυτού, που δίνει «εντολές». Οι εκλογικοί νόμοι έχουν σχέση με την διαδικασία που προβλέπεται, για να δοθεί με νόμιμο τρόπο η «εντολή». Η διαδικασία όμως μπορεί να είναι άψογη, αλλά, αν λείπει ο Κυρίαρχος, είναι άκυρη. Άγονη, μέχρι να υπάρξουν τα δεδομένα που την καθιστούν γόνιμη. Νόμιμα Άγονη, όπως μπορεί ένας άψογα οργανωμένος πλειοδοτικός διαγωνισμός να είναι άγονος, επειδή δεν καλύπτονται οι ελάχιστες «αξίες». Μπορεί ένα παλάτι να πουληθεί για πέντε μπανανόφλουδες, ένα κονσερβοκούτι και τρία φιστίκια, επειδή στον κατά τα άλλα άψογο διαγωνισμό συμμετείχαν μόνον δύο homeless;

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και όταν σε μια εκλογική διαδικασία ο λαός απέχει.

Ο Κυρίαρχος λαός, ο οποίος έχει ως καθήκον —αλλά και αποκλειστικό προνόμιο— να δίνει «εντολές». Όταν δεν συμμετέχει, επαναλαμβάνεται η διαδικασία, γιατί δεν καλύπτεται το βασικότερο άρθρο του Συντάγματος. Όταν ο «βασιλιάς» δεν «μιλάει», δεν σημαίνει ότι το λόγο τον παίρνει ο υποτακτικός με το καθίκι, επειδή θέλει κι αυτός να μιλήσει. Όταν ο «βασιλιάς» δεν «απαντά», τον «ξαναρωτάς» και δεν παίρνεις τις «απόψεις» όποιου βρίσκεται γύρω του.

Αν δεν «απαντά», δεν το αντιλαμβάνεσαι σαν αδυναμία του, για ν’ απαντήσεις εσύ ή κάποιος άλλος στην θέση του. Αν δεν «απαντά», πρέπει να βρεις τον λόγο που είναι δυσαρεστημένος και δεν «απαντά». Πρέπει να βρεις τον λόγο που τον δυσαρεστούν οι υποψήφιοι και απέχει, αρνούμενος να τους δώσει «εντολή». Αν οι σημερινοί υποψήφιοι για την εξουσία είναι οι υπεύθυνοι της δυσαρέσκειας, η οποία εκφράζεται μέσω της Αποχής, είναι τουλάχιστον εγκληματικό να «νομιμοποιούνται» ακόμα πιο εύκολα, εκμεταλλευόμενοι αυτήν τη δυσαρέσκεια.

Αν ο κόσμος απεχθάνεται τους Καμίνηδες/Αδώνιδες/Πλεύρηδες, είναι δυνατόν να τους νομιμοποιεί η Αποχή του; Αν ο κόσμος αρνείται επιδεικτικά να τους ψηφίσει, πώς είναι δυνατόν να καταλαμβάνουν τις θέσεις τους με τις λίγες ψήφους των συγγενών, των κομματικών και των Πακιστανών; Αν η «αξία» της θέσης του Δήμαρχου Αθηναίων είναι μεγάλης «αξίας» μπορεί να είναι νόμιμη η πλειοδοτική διαδικασία των εκλογών, η οποία την παραδίδει για 77.000 «φιστίκια» και δύο «μπανανόφλουδες»;

Ποια δημοκρατική διαδικασία μπορεί να είναι νόμιμη, όταν ποσοστά του επιπέδου του 15% και του 20% παράγουν εξουσίες; Ποια λαϊκή κυριαρχία διασφαλίζεται μέσα από τέτοια φασιστικά ποσοστά; Ποιος είναι αυτός ο ψευδοκυρίαρχος, ο οποίος, όταν «απέχει», δίνει την δυνατότητα σε «νάνους» να τον αντικαθιστούν; Είναι κυρίαρχοι στον Δήμο Αθηναίων οι 487.764 πολίτες της Αθήνας, όταν τον Δήμαρχό της τον εξέλεξε μια μειοψηφία των 77.074 ατόμων και η οποία ούτε καν ελληνική δεν είναι, εφόσον πλαισιώθηκε από τις ψήφους χιλιάδων Αφγανοπακιστανών λαθρομεταναστών; Ποια είναι η ποιότητα της Δημοκρατίας στην αθηναϊκή κοινωνία, όταν υποτάσσει το 85% στην απόφαση του 15%;

Είναι οι Πειραιώτες «κυρίαρχοι» του Πειραιά, όταν 162.195 χιλιάδες πολίτες θα πρέπει να ανεχθούν και να υποστούν την εξουσία μιας δημοτικής αρχής, την οποία εξέλεξαν 25 χιλιάδες άτομα; Ποια είναι η ποιότητα της Δημοκρατίας στην πειραϊκή κοινωνία, όταν υποτάσσει το 84% στην απόφαση του ασήμαντου 16%; Είναι τα 247.637 «καρντάσια» κυρίαρχοι στην Σαλονίκη, όταν μια γνωστή και αντιπαθής «κλίκα» 52.174 βολεμένων κομματικών, πολυπολιτισμικών και οικολογικών φασιστών εκμεταλλεύεται τις καταστάσεις και αναρριχάται στην ιεραρχία της τοπικής εξουσίας;

Ρωτάμε λοιπόν τους διαπρεπείς Έλληνες συνταγματολόγους και τους Δικαστές. Υπάρχει κυριαρχία του λαού εκεί όπου δεν υπήρχε «απαρτία»; Μπορούν οι ίδιοι να κάνουν τις «πράξεις», τις οποίες απαιτεί η «μαθηματική» επιστήμη της νομικής; Προτείνουμε σε όλους τους πολίτες, οι οποίοι ανήκουν σε δήμους ή περιφέρειες, στις οποίες δεν υπήρχε «απαρτία», να θέσουν το θέμα υπόψιν της Δικαιοσύνης.

Προτείνουμε στον κυρίαρχο λαό, που για δικούς του λόγους επέλεξε τη «στείρα» πολιτική της ΑΠΟΧΗΣ, να την προστατεύσει ως πολιτική πράξη. Να φερθεί ως Κυρίαρχος και να απαιτήσει τα δικαιώματά του. Να μην επιτρέψει στις μειοψηφίες να «γονιμοποιήσουν» τις εξελίξεις, επειδή απλά λόγω συμμετοχής έτυχε να «μπορούν». Να προσβάλει τη νομιμότητα των αποτελεσμάτων. Οι πολίτες μπορούν και πρέπει να «ακυρώσουν» τις εκλογικές διαδικασίες όπου η αποχή τις καθιστούσε «άγονες». Τέλος, προτείνουμε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να καθίσει επιτέλους και να διαβάσει το Σύνταγμα.

Προβλέπεται άλλωστε και στα καθήκοντά του. Αν δεν το καταλαβαίνει, ας απευθυνθεί στους ειδικούς. Κάθεται που κάθεται, χωρίς να κάνει τίποτε απολύτως, ας κάνει κάτι χρήσιμο. Δεν μπορούν όλοι να έχουν τη δική του τύχη και να επιβιώνουν τόσο πλούσια και τόσο τζάμπα και γι’ αυτό ΑΠΕΧΟΥΝ.

Απέχουν, για να διαμαρτυρηθούν στους μονίμως βολεμένους της «συμμετοχής», όπως είναι ο Πρόεδρος. Απέχουν, γιατί δεν αντέχουν άλλο την αδικία στο όνομα της Δημοκρατίας. Της Δημοκρατίας των «μονόδρομων» και των «ψευδοδιλλημάτων». Της απάτης, που τον φασισμό τον «βαπτίζει» σε «δημοκρατία» και την «μειοψηφία» σε «πλειοψηφία».

Η ΑΠΟΧΗ είναι πολιτική πράξη.

Μπορεί να είναι «στείρα», αλλά είναι «πράξη».

Μπορεί να μην «γονιμοποιεί» στην στελέχωση του συστήματος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι νομιμοποιεί τους φασίστες να το κάνουν στην θέση της. Ο πρώην Συνήγορος του Πολίτη δεν ντρέπεται να πανηγυρίζει και να παριστάνει τον «νικητή» Δήμαρχο Αθηναίων με το γελοίο ποσοστό του 15%; Ως νομικός τα δικαιώματα τού 85% δεν τα «βλέπει» πουθενά; Η σημερινή αναισθησία και ανεπάρκειά του δεν αποτελεί ένδειξη αν όχι απόδειξη ότι ήταν εξίσου αναίσθητος κι ανεπαρκής όταν παρίστανε και τον Συνήγορο του Πολίτη;

@Παναγιώτης Τραϊανού 02/2014

“Ο ταύρος σε στριμώχνει σε μια γωνιά με τα κέρατά του -όχι με ένα κέρατο, από το οποίο μπορεί να γλυτώσεις αλλά με ένα ζευγάρι κέρατα, τα οποία σε παγιδεύουν ανάμεσά τους. Είτε τρέξεις δεξιά, είτε αριστερά, πέφτεις επάνω στις μυτερές κορυφές τους και ματώνεσαι. Το κατά που θα πας είναι δίλημμα κι όχι επιλογή. Δεν σου προσφέρουν επιλογές· αλλά διλήμματα.” Ηώ Αναγνώστου

“Γιατί ο πολίτης να μετέχει σ’ αυτήν την κωμωδία; Μόνον και μόνον διά να γίνεται παίγνιον; Προς τι να χορηγήση το μικρότατον επικάλυμμα παρανομίας; Ας περιορισθή εις τον ιδιωτικόν του βίον… Και να διαβή από μέρος όπου γίνεται η λεγομένη ψηφοφορία, ας αποστρέψει αλλαχού το πρόσωπόν του, διά να μη μολυνθή ουδ’ η όρασις αυτού”. Εφημ. «Αθηνά», 23 Οκτ. 1856.

Η Δημοκρατία στην Αρχαία Ελλάδα δεν είχε νόμους περι μη ευθύνης πολιτικών.

Αλλάζει ο Μανωλιός ορέ λεβέντη’μ !!!!

Πάμε τώρα εν έτει 2015.

«Δεν έχει σημασία ποια θα είναι η επόμενη κυβέρνηση αφού το 80% των Ελλήνων βουλευτών έχει υπερψηφίσει την συμφωνία» είπε ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, Κλάους Ρέγκλινγκ.

Οι εκλογές δεν γίνονται γιατί υπήρχε κάποιος από τους λόγους λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος, που ορίζει το Σύνταγμα της Ελλάδας. Οι εκλογές μεθοδεύτηκαν και αποφασίστηκαν από τους δανειστές μας και από την συνεργαζόμενη υποτελή κυβέρνηση, για να ανατρέψουν στα μάτια των λαών της Ευρώπης την όποια αντίδραση του Ελληνικού Λαού στο απάνθρωπο και παράνομο καθεστώς δανεισμού που επέβαλαν στην χώρα μας και για να «νομιμοποιήσουν» την απάνθρωπη και άνομη «συμφωνία» που υπέγραψε η «κυβέρνηση». Το καθεστώς παραμένει παράνομο και απάνθρωπο, ο δανεισμός επαχθής, άνομος και άκυρος, η «συμφωνία» παραβιάζει και πάλι την εθνική μας κυριαρχία και τα δικαιώματα του ανθρώπου. Όλα καλά και σωστά δηλαδή για την «Mystery Babylon» !! Αυτοί σωστά κάνουν τα πράγματα για την ατζέντα τους, η ερώτηση είναι “τι διάολο κάνει το ανθρώπινο ζώο για την δική του φυλή, ειδικά τώρα που πάνε να την μπασταρδέψουν ακόμη πιο πολύ;” Ρητορική η ερώτηση, κάνει ότι του λένε, λόγω έλλειψης μυαλού.

Έχουμε πει και ξαναματαπεί πως είναι ΟΛΟΙ ΙΔΙΟΙ και όλοι τους είναι ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΤΩΝ ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΩΝ και των κάθε λογής “Μυστικών Εταιριών” στοών και λαγουμιών που αρέσκονται να σέρνονται, έρποντας, γλείφοντας και παρακαλώντας. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που δολοφόνησαν τον μεγάλο κυβερνήτη Καποδίστρια, ήθελε να απαγορέψει να λαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις οι περί ου ο λόγος, τρομάρα τους. Όταν λέμε είναι “Όλοι Ίδιοι” είναι κυριολεκτικό και καθόλου μεταφορικό. Τα στοιχεία είναι Ολοφάνερα για όποιον έχει μια στάλα μυαλό αντί για κουρκούτι. Τι δεν καταλαβαίνεις τώρα προβατάκι ψηφοφόρε; Σου ρίξανε ψιχουλάκια στον λογαριασμό σου και περιμένουν να του ευχαριστήσεις. ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΥΧΑΙΑ !! κάθε πράξη λέξη, κίνηση εκτός από την σημασία της έχει και την σημειολογία της. Άλλο αν βολεύτηκες με την θεσούλα του υπαλλήλου/ πρόβατου/ πιστού κι έχεις κόψει κάθε επαφή με το μυαλό και την σκέψη σου.

Οι τράπεζες έκλεισαν με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Ομοίως και το λουκέτο στο Χρηματιστήριο. Οι ανυπολόγιστες ζημίες που υπέστησαν πολίτες και επιχειρήσεις από την τραπεζική αργία είναι προφανώς «νόμιμες». Είναι νόμιμο η Διοίκηση να απεργάζεται σενάρια για παράλληλο νόμισμα, παράλληλο τραπεζικό σύστημα, «παράλληλη χώρα»; Από την στιγμή που δεν τα θέτει σε εφαρμογή, μπορεί να κάνει σχέδια και για εποικισμό του Άρη, με παραλληλόγραμμα διαστημόπλοια.

Είναι νόμιμο οι βουλευτές της συμπολίτευσης να καταψηφίζουν τα κρίσιμα νομοσχέδια, αλλά παράλληλα να «στηρίζουν» την Κυβέρνηση; Ψηφίζουν «κατά συνείδηση» και καμία δεδηλωμένη δεν χάνεται από την στιγμή που καταγράφεται ευρύτατη διακομματική πλειοψηφία με την συμμετοχή και των «ασυνείδητων». Όχι απλά δεν απαγορεύεται αλλά είναι περίπου «θεσμός» κάμποσοι να εκτοξεύουν πάσης φύσεως κατηγορίες για έναν αρχηγό κόμματος που παραιτείται. Απαραίτητη προϋπόθεση να έχουν ευεργετηθεί από αυτόν. Ας μη μιλήσουμε για όσους τυγχάνει να είναι συγγενείς υπουργών, οι οποίοι έγκαιρα και νόμιμα αποσύρουν τις καταθέσεις τους, συζύγους «επαναστατών» που έχουν κάνει τον συνδικαλισμό επάγγελμα, βουλευτές με απίστευτους λογαριασμούς στο εξωτερικό, που προτρέπουν το λαό στην «επανάσταση» εναντίον των βολεμένων, ήτοι αυτών των ιδίων;

Αξίζει να σημειωθεί πως το ΔΝΤ (2019) αναδεικνύει για πρώτη φορά με σαφήνεια το γεγονός ότι η καθυστέρηση της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους λειτούργησε κυριολεκτικά σαν σανίδα σωτηρίας για τις τράπεζες της ευρωζώνης, καθώς την κρίσιμη διετία 2011-2012 η χώρα μας αποπλήρωσε ομόλογα αξίας 50 δισ. ευρώ, τα οποία βρισκόταν ως επί το πλείστον στη δικαιοδοσία ευρωπαϊκών τραπεζών. Με μια «αξιολόγηση» της απόδοσης των δικών του προγραμμάτων, το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου επιχειρεί να αναμορφώσει τη διαδικασία σχεδιασμού προγραμμάτων με απώτερο στόχο την αποφυγή της επανάληψης των λαθών που έγιναν σε χώρες όπως η Ελλάδα.

Στην έκθεση μάλιστα επισημαίνεται ότι η καθυστέρηση της αναδιάρθρωσης υπονόμευσε τόσο τις προοπτικές ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας όσο και την ίδια την αποτελεσματικότητα του «κουρέματος» του χρέους (PSI) που έγινε το 2012. Όπως χαρακτηριστικά σημειώνει το ΔΝΤ, η συγκεκριμένη εξέλιξη οφειλόταν στους φόβους για μια συνολική διάχυση της κρίσης στην Ευρωζώνη, κάτι που όμως τελικά δεν αποφεύχθηκε.

Αναφορικά με το ζήτημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, το Ταμείο υπενθυμίζει ότι είχε εγκρίνει για την χώρα μας το 2010 ένα δάνειο-μαμούθ ύψους 30 δισ. ευρώ. Οι συγκεκριμένοι πόροι είχαν γίνει διαθέσιμοι, παρόλο που το ΔΝΤ δεν μπορούσε σε εκείνη την χρονική συγκυρία να πιστοποιήσει την βιωσιμότητα του χρέους. Για τον λόγο αυτό είχε χρειαστεί να υπάρξει μια αλλαγή στο πλαίσιο των σχετικών κανόνων μέσω της προσθήκης της «συστημικής εξαίρεσης», η οποία επέτρεψε στο Ταμείο να παρακάμψει τον σκόπελο της βιωσιμότητας μέσω της επίκλησης του κινδύνου για μια γενικότερη εξάπλωση της κρίσης. Αυτή η εξαίρεση που άνοιξε την πόρτα για την συμμετοχή του Ταμείου προσέφερε ουσιαστικά την πολυτέλεια του χρόνου που οδήγησε στην καθυστέρηση της αναγκαίας αναδιάρθρωσης.

Δηλαδή είπαν περίπου ότι …«Καλά ‘νταξει, ένα λαθάκι κάναμε και καταστρέψαμε μια χώρα. Σιγά τώρα, η πρώτη είναι ή η τελευταία…» Του κώλου τα 9μερα. Ήξεραν την κατάληξη των προγραμμάτων πολύ καλά. Σκόπιμα έγιναν όλα.

Ασφαλώς καμία από αυτές τις συμπεριφορές δεν διώκεται από τον Νόμο. Ούτε ο πολιτικός τσαρλατανισμός είναι ποινικά κολάσιμος, ούτε η πλήρης αναντιστοιχία προεκλογικών λόγων και μετεκλογικών έργων. Δεν υπάρχει διάταξη που να απαγορεύει να επικαλείται κανείς λόγια και έργα ιστορικών προσώπων και δεν απαγορεύει νόμος να λέει ο πολιτευτής ψέματα στους υπηκόους του. Αυτά δεν νοούνται ούτε ως Hoax ούτε ως Fake News, είναι νόμιμα, όπως είναι νόμιμη η βία και η τοκογλυφία από την κάθε εξουσία.

Με όλα αυτά που ακούμε και διαβάζουμε το τελευταίο διάστημα δύο τινά συμβαίνουν: Ή υπάρχουν στην πολιτική ζωή οι μετενσαρκώσεις του καλόγερου Σαμουήλ (Κούγκι), του Βελουχιώτη και του Καραϊσκάκη ή κάποιοι καλύπτουν την ευτέλεια και την μικρότητα τους πίσω από ιστορικά πρόσωπα, που δεν έχουν καμία σχέση με τις σημερινές οικονομικές και πολιτικές συνθήκες. Επίσης δεν προκύπτει από πουθενά, ότι αν ζούσαν σήμερα θα ήταν μέλη του εκτρώματος που αποκαλούν κόμμα τους, ή ότι θα επιθυμούσαν να καπηλεύονται το όνομα τους, οι κυβερνητικοί που δεν θα προσκυνούσαν την Τρόικα, αλλά μόλις αυτή έγινε «κουαρτέτο» είπαν χαλάλι ας πάει και το παλιάμπελο.

Το διαρκές ρουσφέτι με τις κρατικές θέσεις καλύπτεται διαρκώς από υπουργικές αποφάσεις. Τρισκατάρατα τα μνημόνια και οι απαιτήσεις των δανειστών, αλλά μία από αυτές είναι και η αποπολιτικοποίηση του Δημόσιου Τομέα, που δεν βρέθηκε κανείς ημεδαπός πολιτικός να πράξει, όταν σκίζαμε από εθνική κυριαρχία. Ο Βουλγαράκης, ο οποίος επανήλθε μετά από καιρό στην δημοσιότητα είπε χρόνια πριν -πρώιμα και για δική του υπόθεση- μια μεγάλη διαχρονική αλήθεια για το οργανωμένο νεοελληνικό κράτος του ανθρώπινου ζώου «Ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Οι ηθικολόγοι και ηθικολάγνοι έπεσαν να τον φάνε για την κυνική παραδοχή. Για να γίνουν κυνικότεροι και χειρότεροι όταν πήραν την εξουσία.

«Η δημοκρατία εμφανίζεται ως απάτη που επέτρεπε τη συγκάλυψη των κοινωνικών ανισοτήτων κάτω από το πρόσχημα της ψευδο-ισότητας των πολιτικών δικαιωμάτων». Guy Hermet

51% ΛΕΥΚΑ ή ΑΠΟΧΗ

«Στην περίπτωση που οι λευκές ψήφοι/αποχή ξεπεράσουν το 50% συν 1 του εκλογικού σώματος τότε οι εκλογές επαναλαμβάνονται» & «Τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας με βάση την αρχή της Δεδηλωμένης, πρέπει να διαλύσει τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς, να ορίσει υπηρεσιακή κυβέρνηση και να δώσει εντολή σχηματισμού νέων πολιτικών σχηματισμών προκειμένου να εκφράσουν την λαϊκή βούληση»

Αν οι λευκές ψήφοι ξεπεράσουν το 50% δεν επιφέρουν καμία έννομη συνέπεια και ο λόγος είναι ότι βάσει του άρθρου 1 του Ν. 3434/06 δεν προσμετρούνται στο εκλογικό αποτέλεσμα με τις έγκυρες. Άλλωστε πουθενά στο Σύνταγμα ή σε Νόμο, δεν προβλέπεται επανάληψη των εκλογών λόγω αποχής ή λευκών ψήφων ακόμα και αν αυτά φτάσουν και το 90%. Απλά στις περιπτώσεις αυτές θα ετίθετο το ζήτημα της έλλειψης πολιτικής νομιμοποίησης του εκλογικού αποτελέσματος, όχι όμως και της νομιμότητας αυτού. Βέβαια η ουσιαστική νομιμοποίηση μια έννομης τάξης, δεν προκύπτει μόνον από την τήρηση του Θεμελιώδους Νόμου (του Συντάγματος) αλλά και από την συναίνεση των κυβερνωμένων σε αυτήν, συναφώς μια δυσαρμονία του εκλογικού σώματος προς την κυβέρνηση δημιουργεί έλλειμμα Δημοκρατίας.

Το δράμα της Ελλάδας δεν είναι οι εκλογές, αλλά οι μέρες που θα ακολουθήσουν και σίγουρα θα είναι δραματικές. Μετά τις κάλπες αρχίζει η ώρα της πληρωμής για την περιπέτεια του ελληνικού ανθρώπινου ζώου που έβαλε στην κυβέρνηση κατακάθια, για να αντικαταστήσουν τις διεφθαρμένες σπάταλες κι ανήθικες κυβερνήσεις των προηγούμενων από την μεταπολίτευση κι ένθεν, για να μην φτάσω μέχρι το Βυζάντιο και την πολιτική δυσωδία της πολιτικής και θρησκευτικής διαφθοράς του. Μέχρι σήμερα το ανεύθυνο και δουλικό ανθρώπινο ζώο δεν έχει μάθει τίποτε από την ιστορία του, άρα είναι καταδικασμένο να την ξαναζήσει.

Για να αποφύγουν το βάρος που συνεπάγεται ο αυτοέλεγχος, οι μαζάνθρωποι προσλαμβάνουν πολιτικούς για να κουτσουρέψουν τα δικαιώματά τους, παπάδες για να κουτσουρέψουν το μυαλό τους και γιατρούς για να κουτσουρέψουν τα σώματά τους. Όταν συνειδητοποιήσουν την βαρύτητα των τραυματισμών αυτών, τα ανθρωπόζωα, συνήθως, ούτε και τότε αναλαμβάνουν τον αυτοέλεγχό τους· αντιθέτως προλαμβάνουν κι άλλους πολιτικούς, και παπάδες, και γιατρούς και υποβάλλουν τους εαυτούς τους σε σοβαρότερους ακρωτηριασμούς· και όλα αυτά με την μάταιη ελπίδα ότι μπορούν να εξαγνίσουν τους εαυτούς τους απορρίπτοντας το “μίασμα/αμαρτία” της αυτονομίας και διαπράττοντας ένα είδος πολιτικής/ φυσικής/ βιολογικής αυτοκτονίας.

«Σε όλες τις βιομηχανικές κοινωνίες, όπου οι πολιτικοί προσποιούνται ότι διερωτώνται ακατάπαυστα ποιες είναι οι ανάγκες, τα αισθήματα και οι ευαισθησίες των λαών που κυβερνούν, το καθημερινό σφυροκόπημα των σφυγμομετρήσεων έχει αντικαταστήσει τις επευφημίες ή την αποδοκιμασία κατά τις επαναλαμβανόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Με λίγα λόγια, η εποχή των πληκτικών λόγων στις πλατείες έχει ξεπεραστεί. Τώρα, πρέπει να δείξουμε ότι η πολιτική είναι μια εκτόνωση, να αποδείξουμε ότι ο σοβαρός δημοκρατικός διάλογος μετατράπηκε σε κατ’ οίκον τυχερό παιχνίδι και, επιπλέον, είμαστε υποχρεωμένοι να προβλέψουμε την έλευση μιας τηλεδημοκρατίας συνδεδεμένης με το Ίντερνετ, όπου ο καθένας θα εκφράζεται για τα τρέχοντα ζητήματα χωρίς να χρειάζεται να μετακινηθεί προς το εκλογικό κέντρο.

Στην μαζική δημοκρατία, αντιθέτως, η πολυπλοκότητα των προβλημάτων του κράτους ενισχύει τον ρόλο των ειδικών, που επεξεργάζονται νομοσχέδια τα οποία το εκτελεστικό μεταβιβάζει ‘ετοιμοπαράδοτα’ στο Κοινοβούλιο. Επιπλέον, ο αριθμός των ρυθμιστικών αποφάσεων που παίρνονται κατευθείαν από αυτούς τους ειδικούς σχετικά με το πλαίσιο της κρατικής πολιτικής, για τις οποίες ο εκλογέας της βάσης δεν έχει ιδέα, ξεπερνά κατά πολύ τον αριθμό των νομοθετικών μέτρων για των οποίων την συζήτηση ενημερώνονται τουλάχιστον οι πολίτες. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η εκλεγμένη εθνική αντιπροσωπεία και το γενικό συμφέρον το οποίο θεωρείται ότι υπηρετεί αγνοούνται από τις άμεσες σχέσεις που το κράτος διατηρεί με τις επαγγελματικές ή συνδικαλιστικές οργανώσεις και τις ομάδες που ασκούν πιέσεις.

Τούτο σημαίνει ότι «τάξεις προνομιούχες λόγω της στρατηγικής τους θέσης στο οικονομικό ή το κοινωνικό πεδίο υπερασπίζονται και προωθούν κεκτημένα δικαιώματα. Παρά το όνομά της, η μαζική δημοκρατία θέτει ελάχιστα εμπόδια στις παρεκκλίσεις· επιπλέον, συνεπάγεται σοβαρά μειονεκτήματα στον τομέα της ατομικής συμπεριφοράς καθώς και στην λειτουργία της δημοκρατίας.

Επίσης, οι πολιτικοί αλλάζουν μονίμως πρόσωπο προκειμένου να προσαρμοστούν στις συνταγές του μάρκετινγκ, παρέχοντας έτσι ένα πλεονέκτημα στους επαγγελματίες που έμαθαν άριστα την τέχνη της διασκέδασης του πλήθους έναντι εκείνων που τους χαρακτηρίζει μόνο η κοινωνική αυθεντικότητα ή η ορθότητα των επιχειρημάτων τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εξατομικεύει σε υπερβολικό σημείο το πολιτικό παιχνίδι, εισάγει από το φεγγίτη του τηλεοπτικού δέκτη έναν λαϊκισμό μεγαλύτερο κι απ’ αυτόν των εθνικιστικών κομμάτων και, τέλος, εξευτελίζει την αξιοπρέπεια κυβερνώντων και κυβερνωμένων. Επιπλέον, σε ό,τι αφορά την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας, η τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα είναι τέτοια, ώστε οποιαδήποτε καλή πρόθεση υποσκελίζεται από εσωτερικούς και εξωτερικούς καταναγκασμούς τους οποίους καλύπτει το θέατρο των media. Οι πολιτικές κρίσεις δεν έχουν πια καμία σχέση με τις συγκρούσεις των τάξεων. Γεννιούνται απλώς, λίγο έως πολύ άμεσα, από τις οικονομικές κρίσεις». Guy Hermet, Γάλλος πολιτειολόγος.

Ο Σαράντος Καργάκος σε παρόμοια διαπίστωση (Ελληνική παιδεία. Ένας νεκρός με… μέλλον):

«Κυβερνώντες δεν είναι αυτοί που ψηφίζουμε εμείς. Αυτούς, προτού τους εκλέξουμε εμείς, τους έχουν επιλέξει άλλοι, πιο ισχυροί. Αυτοί οι ‘άλλοι’ είναι σήμερα οι κυβερνώντες· και υπήκοοί τους είναι οι πολιτικοί και οι πολίτες των διάφορων εξαρτημένων κρατών».

Τι αποκαλύπτει για την «Δικαιοσύνη» στην «Δημοκρατία» ο David Icke στο βιβλίο του «Επαναστάτες της συνείδησης»:

«Το σύστημα αστυνομίας-δικηγόρων-ενόρκων-δικαστών υπηρετεί και προστατεύει το κατεστημένο και ελέγχεται από τις μυστικές οργανώσεις της Αδελφότητας – ιδιαίτερα από τους ελευθεροτέκτονες. Ένας υψηλόβαθμος δικαστικός έδωσε το πραγματικό στίγμα της “Δικαιοσύνης”, όταν είπε ότι αυτοί που έχουν καταδικαστεί άδικα από το σύστημα δεν θα πρέπει να αφεθούν ελεύθεροι, γιατί έτσι κλονίζεται η εμπιστοσύνη του λαού στην αγγλική δικαιοσύνη! Χρειάζονται, συνεχείς και πολύχρονες, μαζικές εκστρατείες για να ελευθερωθούν αυτοί που έχουν φυλακιστεί άδικα. Μερικοί δεν αποφυλακίζονται ποτέ.

»Οι υπουργοί και οι αξιωματούχοι που δεν θα έπρεπε να επηρεάζουν στο ελάχιστο τα δικαστήρια ή τις δημόσιες ανακρίσεις, ανακατεύονται όσο περισσότερο μπορούν όταν κάποιες ποινές ή αποφάσεις τούς συμφέρουν πολιτικά. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο όπου ένας δικαστής επηρεάζεται στις αποφάσεις του από τα αδιόρατα μηνύματα που τον πληροφορούν ότι ο κατηγορούμενος ή ο δικηγόρος είναι αδελφός τέκτονας.  Αν ήξεραν οι άνθρωποι τι πραγματικά συμβαίνει στα παρασκήνια, τα ρομπότ θα είχαν επαναστατήσει εδώ και πολύ καιρό.

»Οι νικητές αυτού του γρίφου που ονομάζεται Δημοκρατία και Δικαιοσύνη είναι το Σύστημα, και το νομικό επάγγελμα είναι αυτό που βρίθει από τέκτονες, όπως εξάλλου και η αστυνομία. Ένα επάγγελμα που περισσότερο εξυπηρετεί τα συμφέροντα των κυκλωμάτων του και τις σκοπιμότητες της ελίτ, παρά τη Δικαιοσύνη.

»Το νομικό σύστημα ανήκει στην ίδια κατηγορία με την οικονομία, την πολιτική και τα περισσότερα από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Πάσχει, είναι διεφθαρμένο, ανόητο, παιδαριώδες, αυτοκαταστροφικό και ελεγχόμενο από την Αδελφότητα. Ρωτήστε τους δικηγόρους εκείνους, οι οποίοι παρακινούνται από την επιθυμία να βοηθήσουν τους ανθρώπους και όχι από την κερδοσκοπία, και θα σας απαντήσουν το ίδιο. Αντιλαμβάνομαι πόση απογοήτευση αισθάνονται οι υπεύθυνοι αυτοί δικηγόροι, όταν αναγκάζονται να ασκήσουν το έργο τους μέσα σε τέτοια ανηθικότητα και σε ένα τόσο διεφθαρμένο σύστημα. Αλλά, βλέπετε, το Σύστημα πρέπει να μας πείσει ότι έχουμε πραγματική ελευθερία, ότι ζούμε σε δημοκρατία και ότι απολαμβάνουμε ένα σύστημα αληθινής δικαιοσύνης. Αν δεν φορέσει αυτό το προσωπείο, είναι πιθανότερο για μας να επαναστατήσουμε.

»Οι κυβερνήσεις δεν εξετάζουν τίμια και σε βάθος τις αιτίες του εγκλήματος, γιατί τότε θα έπρεπε να παραδεχτούν πως οι “αξίες” που απαιτούνται για την οικονομική ανάπτυξη είναι οι ίδιες αξίες που ενθαρρύνουν το έγκλημα και τη βία. Αντίθετα, καταδικάζουν τους καταπατητές του νόμου, νίπτουν τας χείρας τους από την ευθύνη κι απαιτούν αυστηρότερες ποινές. Οι φυλακές είναι υπερπλήρεις, επειδή η κοινωνία τιμωρεί τα συμπτώματα και δεν αναζητά τις αιτίες. Και ποια είναι η αντίδραση του “πολιτισμένου” κόσμου στις γεμάτες φυλακές; Το βρήκατε: χτίζουν περισσότερες.

Στην Αμερική, η οποία υποστηρίζει ότι είναι η πατρίδα της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και του πολιτισμού, μερικές πολιτείες στέλνουν ακόμα ανθρώπους στην ηλεκτρική καρέκλα ή στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αυτό δεν είναι δικαιοσύνη… είναι βαρβαρότητα.

Οι σφυγμομετρήσεις (ή καλύτερα οι κατευθυνόμενες απόψεις) στη Βρετανία, δείχνουν συνεχώς ότι η πλειοψηφία θα ξανάφερνε την κρεμάλα για μερικά εγκλήματα. Τι υπεροψία, στ’ αλήθεια, να νομίζουμε ότι έχουμε το δικαίωμα να αφαιρέσουμε τη ζωή κάποιου άλλου και τι νοητικά παιχνίδια πρέπει να παίζονται για να πούμε ότι η δολοφονία είναι πράξη άδικη και κακή, αλλά το κράτος οφείλει να σκοτώνει όποιον την διαπράττει! Καθώς τα χρόνια περνούν, εμείς θα βλέπουμε τις κυβερνήσεις να προσπαθούν να εισάγουν ακόμη πιο αυταρχικούς νόμους που θα διαβρώνουν όλο και περισσότερο την ελευθερία».

Ψευδαίσθηση. Το μόνο που προσφέρουν οι εκλογές στο μαντρί, είναι ψευδαίσθηση.

Ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν «μνημονιακά» πως είναι Κολοκοτρώνηδες και σώζουν την χώρα, ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν «αντιμνημονιακά» πως είναι Βελουχιώτηδες και σώζουν την χώρα, ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν ριζοσπαστικά πως είναι επαναστάτες και κάποτε θα σώσουν την χώρα, ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν συστημικά, αλλά εξωκοινοβουλευτικά, πως είναι σοβαροί και θα μπορούσαν να είχαν σώσει την χώρα, ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν για πλάκα πως έχουν χιούμορ και η χώρα δεν γίνεται να σωθεί, ψευδαίσθηση σε αυτούς που ψηφίζουν μαύρους ή κόκκινους φασίστες πως είναι άνθρωποι. Ψευδαισθήσεις πουλάνε στο μαντρί και τα γιδοπρόβατα τρέχουν να ψηφίσουν καθένα την δική του ψευδαίσθηση. Χωρίς κανένας, μα κανένας να μπορεί να εξηγήσει με δικά του λόγια, τι πρόσφερε η σημερινή ψευδαίσθηση και γιατί η ψευδαίσθηση του άλλου θα είναι καλύτερη;

Η ψευδαίσθηση της επιλογής.

Έλεγξε τις επιλογές: κάνε τους άλλους να παίζουν με τα τραπουλόχαρτα που εσύ τους μοιράζεις, οι καλύτερες απάτες είναι εκείνες που φαίνεται να δίνουν επιλογές στους ανθρώπους. Ο δεξιοτέχνης απατεώνας είναι εκείνος που καλλιεργεί στα θύματά του την ψευδαίσθηση ότι αυτά έχουν τον έλεγχο, ενώ στην πραγματικότητα είναι οι μαριονέτες του απατεώνα. Το καλύτερο κόλπο του είναι να κατασκευάσει επιλογές για τα θύματά του που όλες αποβαίνουν υπέρ του. Μια στρατιά από Σκύλλες και Χάρυβδες που θα μοιάζουν με διαφορετικά κακά για τα θύματα, αλλά θα είναι πάντοτε καλά για τον απατεώνα.

Εξωτικές λέξεις όπως “ελευθερία”, “εναλλακτικές λύσεις” “δημοκρατία” “εκλογές” και “επιλογές”, δημιουργούν την ψευδ-αίσθηση μιας δύναμης πέρα από την πραγματικότητα των πλεονεκτημάτων που συνεπάγονται. Όταν τις εξετάσουμε από κοντά, οι επιλογές που (δεν) έχουμε -στην αγορά, στις εκλογές, στις δουλειές- τείνουν να έχουν αξιοσημείωτους περιορισμούς: είναι συχνά θέμα μιας επιλογής μεταξύ του Α και του Β, με το υπόλοιπο αλφάβητο παροπλισμένο. Ωστόσο, σπάνια εστιάζουμε στις επιλογές που λείπουν εφόσον υπάρχει έστω και ένα ελάχιστο ίχνος ψευδαίσθησης επιλογής. Διαλέγουμε να πιστεύουμε ότι το παιχνίδι είναι τίμιο και ότι είμαστε ελεύθεροι. Προτιμάμε να μην σκεφτόμαστε πολύ γύρω από το μέγεθος της ελευθερίας μας να επιλέγουμε… Άλλωστε η πολλή σκέψη, εκτός από επικίνδυνη είναι και κουραστική.

Η απροθυμία σου αυτή να ερευνήσεις το πόσο περιορισμένες είναι οι επιλογές σου προέρχεται από το γεγονός ότι η πολλή ελευθερία δημιουργεί ένα είδος ανησυχίας. Η φράση “απεριόριστες επιλογές” ακούγεται ελκυστική, αλλά οι απεριόριστες επιλογές στην πραγματικότητα θα παρέλυαν την ικανότητά σου να επιλέξεις. Η περιορισμένη ποικιλία των επιλογών σου, σε ανακουφίζει.

Κάτι τέτοιο παρέχει στον έξυπνο και στον επιτήδειο άπειρες ευκαιρίες για εξαπάτηση, διότι οι άνθρωποι που επιλέγουν μεταξύ εναλλακτικών λύσεων δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι τους μεταχειρίζονται ή ότι τους εξαπατούν. Δεν μπορούν να δουν ότι εσύ τους επιτρέπεις να έχουν ένα μικρό κομμάτι ελεύθερης βούλησης ως αντάλλαγμα για την επιβολή της δικής σου βούλησης επάνω τους. Επομένως, θα πρέπει να προσφέρεις ένα στενό περιθώριο επιλογών στις απάτες σου. Υπάρχει ένα ρητό: Αν μπορείς να κάνεις το πουλί να μπει μέσα στο κλουβί από μόνο του, θα τραγουδάει ακόμη πιο ωραία.

Όταν ελέγχεις τις εναλλακτικές λύσεις εξυπηρετείς δύο σκοπούς: να μην φανεί ότι είσαι ο κάτοχος της δύναμης και ο εκτελεστής της τιμωρίας. Από την άλλη μεριά, αν περιορίσεις τις επιλογές των άλλων, μερικές φορές καταλήγεις να περιορίζεις και τις δικές σου. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες σε συμφέρει να επιτρέψεις στους αντιπάλους σου ένα μεγαλύτερο βαθμό ελευθερίας: Καθώς τους παρακολουθείς να λειτουργούν, σου δίνονται πολλές ευκαιρίες να κατασκοπεύσεις, να συγκεντρώσεις πληροφορίες και να σχεδιάσεις τις απάτες σου. Ο τραπεζίτης του 19ου αιώνα, Τζέιμς Ρόθτσαϊλντ, προτιμούσε την ακόλουθη μέθοδο: Ένοιωθε πως αν προσπαθούσε να ελέγξει τις κινήσεις των αντιπάλων του, θα έχανε την ευκαιρία να παρατηρήσει την στρατηγική τους και να σχεδιάσει μια πιο αποτελεσματική δική του στρατηγική. Όσο πιο πολλή ελευθερία τους επέτρεπε άμεσα, τόσο πιο βίαια θα μπορούσε να ενεργήσει εναντίον τους μακροπρόθεσμα.

Το ανθρώπινο ζώο, το τόσο περήφανο για την ελευθερία του να “σκέφτεται” και να κάνει την εκλογή που πιστεύει, είναι, στην πραγματικότητα, μια μαριονέτα που κινείται από νήματα πίσω απ’ αυτόν και πάνω απ’ αυτόν που, με την σειρά τους, κινούνται από δυνάμεις άγνωστες στο είδος του. Για να δημιουργήσει στον εαυτό του την αυταπάτη ότι ενεργεί σύμφωνα με την πολυδιαφημισμένη “ελεύθερη βούλησή” του, το ανθρώπινο ζώο επινοεί ορθολογικές φαντασιώσεις, που τον κάνουν να πιστεύει ότι κάνει εκείνο που πρέπει να κάνει, επειδή έχει δήθεν αποφασίσει ο ίδιος έτσι, για ορθολογικούς ή ηθικούς λόγους.

Είναι δυνατόν, να λείπει απ’ τους πολίτες η φυσική νοημοσύνη, ώστε να μην βλέπουν πόσο ανίκανοι είναι πολλοί απ’ τους ηγέτες τους, άσχετα με το πώς ανέβηκαν στην κορυφή, να εκπληρώνουν την αποστολή τους; Τι θα γινόταν όμως η κοινωνική συνοχή κι η ενιαία δράση, αν τέτοια πράγματα γίνονταν συνείδηση σε περισσότερους από μια μικρή μειοψηφία; Διαφέρει μήπως απ’ αυτή την άποψη σε τίποτα η πραγματικότητα απ’ αυτό που συμβαίνει με τον γυμνό αυτοκράτορα στο παραμύθι του Άντερσεν; Μ’ όλο που ο αυτοκράτορας είναι ολόγυμνος, λίγα παιδιά μόνο το προσέχουν, ενώ όλοι οι άλλοι άνθρωποι μένουν με την πεποίθηση ότι ο αυτοκράτορας φοράει πραγματικά μια λαμπρή καινούργια φορεσιά.

Σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, με εξαίρεση μερικές πρωτόγονες κοινωνίες, το τραπέζι στρωνόταν πάντα για ελάχιστους, ενώ για την μεγάλη πλειονότητα δεν έμεναν παρά τα ψίχουλα. Αν η πλειονότητα συνειδητοποιούσε ότι την εξαπατούσαν, θα φούντωνε ίσως μια αγανάκτηση που θα έθετε σε κίνδυνο το καθεστώς. Γι’ αυτό, τέτοιες σκέψεις έπρεπε ν’ απωθούνται και, όσοι δεν τις απωθούσαν αρκετά, κινδύνευαν να χάσουν την ζωή τους ή την ελευθερία τους.

Ο άνθρωπος σαν άνθρωπος φοβάται την τρέλα, ακριβώς όπως ο άνθρωπος σαν ζώο φοβάται τον θάνατο. Ο άνθρωπος, για να είναι υγιής διανοητικά, έχει ανάγκη από σχέσεις κι επαφές, από ενότητα με τους άλλους ανθρώπους. Η ανάγκη αυτή, να είναι ένα με τους άλλους, αποτελεί το ισχυρότερο πάθος του, πάθος ισχυρότερο απ’ το σεξουαλικό και, συχνά, κι απ’ αυτή ακόμη την επιθυμία να ζει. Ο φόβος αυτός, της απομόνωσης και της αποξένωσης, και όχι ο φόβος του ευνουχισμού, είναι εκείνος που αναγκάζει τους ανθρώπους να απωθούν απ’ την συνείδηση ό,τι είναι ταμπού, επειδή, αν επέτρεπαν στα ταμπού να επιπλεύσουν στην συνείδησή τους, θα σήμαινε ότι είναι πλάσματα διαφορετικά, ξεχωριστά, πλάσματα επομένως που πρέπει να εξοστρακιστούν.

Για τον λόγο αυτό, το ανθρωπόζωο πρέπει να κλείνει τα μάτια, για να μην βλέπει εκείνο που η κοινωνική του ομάδα ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει ή για να δέχεται σαν αλήθεια ό,τι δέχεται η πλειονότητα σαν αλήθεια, ακόμα κι αν τα δικά του μάτια τον βεβαιώνουν ότι είναι ψέμα. Η ομάδα έχει τόσο ζωτική σημασία για το άτομο, ώστε οι αντιλήψεις της, τα αισθήματά της, οι πεποιθήσεις της ν’ αποτελούν γι’ αυτό, το ανθρωπόζωο, πραγματικότητα, πολύ πιο “αληθινή” πραγματικότητα απ’ αυτήν που του αποκαλύπτουν οι αισθήσεις του και το λογικό του. Όπως ακριβώς για τον υπνωτισμένο η φωνή και τα λόγια του υπνωτιστή του παίρνουν την θέση της πραγματικότητας, έτσι και το κοινωνικό πρότυπο αποτελεί πραγματικότητα για τα περισσότερα ανθρωπόζωα.

Δουλεία είναι το να πρέπει να παίξεις σ’ ένα έργο που έχει γράψει κάποιος άλλος· ενώ ελευθερία είναι το να γράψεις το δικό σου έργο. Μιας και οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν ούτε καν να συλλαβίσουν, θεωρούν ότι το να γράψεις ένα θεατρικό έργο είναι στόχος δυσεπίτευκτος, γι’ αυτό και προτιμούν να παίζουν έναν ρόλο στο έργο κάποιου άλλου παρά να μην παίζουν καθόλου.

Μην τολμήσεις να ρωτήσεις ούτε καν τον εαυτό σου «και τι να κάνω, ποιόν να ψηφίσω αφού όλοι είναι ίδιοι και εξυπηρετούν το ίδιο διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο σύστημα;» εξέτασε αν κι εσύ δεν αποτελείς μέρος αυτής της διαπλοκής [π.χ. οι υπάλληλοι που δουλεύουν στα διόδια, οι υπάλληλοι στις Σκουριές που καταστρέφουν την γη, αποτελούν μέρος της διαπλοκής] και μελέτησε τους Αρχαίους Έλληνες Φιλόσοφους μπας και ξεστραβωθείς. Ο διάσημος (γιατί άραγε) Πλάτωνας -μέγας Ιλλουμινάτι της εποχής του- αναφέρει ξεκάθαρα με ποιο πολιτικό σύστημα κυβερνιούνται οι μαζάνθρωποι.

Το μόνο που σου μένει είναι να μην ανήκεις στην φυλή του μαζάνθρωπου.

Δική σου η Επιλογή όπως δική σου και η Ευθύνη, αν διαθέτεις την απαιτούμενη Δύναμη για ν’ αναλαμβάνεις Ευθύνη.

«Η ίδια η ύπαρξη αγνώστων στον άνθρωπο δυνάμεων καθοριστικών της βούλησής του αποτελεί την δουλεία του». Σπινόζα

@Ηώ Αναγνώστου/2015

ΠΟΣΟ MALAKAS ΕΙΣΑΙ + ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΕΙΣΑΙ

Ποιο είναι το πολίτευμα σου;

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ δεν το λένε;

Τι σημαίνει αυτό;

Το ΚΡΑΤΟΣ (=ΔΥΝΑΜΗ) του Δήμου (=οι πολίτες) δε σημαίνει!

Και τώρα πασά μου ΠΡΌΣΕΞΕ…

ΠΟΣΟ MALAKAS ΕΙΣΑΙ + ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΕΙΣΑΙ !!!

Είσαι ο Κυρίαρχος Λαός, το ΑΦΕΝΤΙΚΟ δηλαδή. Ναι;

Σπίτι σου το Κράτος ΣΟΥ.

Κύριος του σπιτιού σου είσαι και ανά τακτά χρονικά διαστήματα σου παρουσιάζονται –ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΑ παρακαλώ!! Υπηρέτες να ΣΕ υπηρετήσουν και σου υπόσχονται πόσο ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΜΕΝΟ θα έχουν το σπίτι ΣΟΥ!!!

Κι εσύ ΕΚΛΕΓΕΙΣ αυτόν που θεωρείς καλύτερο, αλλά στην πραγματικότητα αυτόν που σου ΤΑΖΕΙ τα περισσότερα! Αυτόν που σε ΑΠΑΛΛΑΣΣΕΙ όσο γίνεται ΑΠ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΟΥ.

Έτσι λοιπόν ΕΚΧΩΡΕΙΣ!!! όλη την Κυριότητα ΣΟΥ –το να είσαι Αφεντικό δηλαδή, στον υπηρέτη ΣΟΥ, στον μπάτλερ ΣΟΥ και κάνεις …αυτόν ΑΦΕΝΤΙΚΟ!

Μόνο! Μ Ο Ν Ο το ΑΦΕΝΤΙΚΟ έχει ΕΥΘΥΝΕΣ.

Ο υπάλληλος (= ο ΥΠΟ άλλον), η μόνη του «ευθύνη» είναι να υπακούει στις εντολές που του δίνονται! Διανοείται ποτέ ένας υπηρέτης να παρακούσει την συμφωνία με το αφεντικό; Σούζα δεν στέκεται μπροστά του;

Ρε malaka, ΕΣΥ είσαι το αφεντικό, ΕΣΥ είσαι η εξουσία! Κι όμως!!! Έγινες ΕΣΥ, ο ΔΟΥΛΟΣ του υπηρέτη ΣΟΥ!!!

Δες τον υπηρέτη σου, τον ΒΟυΛΕΥΤΗ σου.

Κι όμως!!! ΕΣΥ ΤΟ ΕΠΕΤΡΕΨΕΣ!!!

Να κάνει ό,τι μα Ο,ΤΙ του γουστάρει μέσα στο Κράτος-Σπίτι ΣΟΥ, ακόμα και μπουρδέλο να το κάνει, με σένα πουτάνα, που πηδάει ΑΥΤΟΣ, ο υπηρέτης ΣΟΥ!

Μαζί του –σιγά μη χάνανε τέτοιο κελεπούρι, και οι υπόλοιποι υπηρέτες/βολευτές/(προθ)υπουργοί!

Αντί σε μια διαμαρτυρία-επίπληξη σου, να κλάνουν μέντες, σε ΔΕΡΝΟΥΝ κι από πάνω!!!

Λες «κύριε υπουργέ ΣΑΣ παρακαλώ» και κάνεις τεμενάδες, αντί να πεις «γκέλ μπουρντά ρε τσογλάν, τσαμπούκ» και να του χώσεις κάνα ξεγυρισμένο σκαμπίλι!

Α ΡΕ ΠΡΟΒΑΤΑ! Που εκλέγετε ποιός τσοπάνης θα σας καλοταΐσει και ποτέ σας δεν καταλαβαίνετε ότι τελικά θα σας κρεμάσει στο τσιγκέλι, ανάποδα, ξεκοιλιασμένα και γδαρμένα, αλλά, καλοταϊσμένα!!!

Α ΡΕ ΠΡΟΒΑΤΑ! Ακόμα συνεχίζετε να πιστεύετε ό,τι κάποιος τσοπάνης σας νοιάζεται από αγάπη κι όχι για το αντίτιμο σας πάνω στο τσιγκέλι!!!

Απ’ όλους τους καρπούς μονάχα το μήλο απαγορευόταν στα μήλα!

ΤΥΧΑΙΟ !!! ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ!!!

@Mythaon Pontix / 2012