«Ειδικός είναι αυτός που δεν ξέρει τίποτα και θέλει να το εφαρμόσει επάνω σου με αδρή αμοιβή».
Ναι, ο κόσμος της δημοσιογραφίας κουνήθηκε συθέμελα, ο διάσημος Γερμανός δημοσιογράφος παραδέχθηκε ότι πουλούσε για χρόνια Fake news, (κατασκευασμένες στο μυαλό του ειδήσεις) εκθέτοντας ανεπανόρθωτα το μεγάλο γερμανικό περιοδικό. Πωρωμένος για επιτυχία ή θύμα του κυκλώνα των ΜΜΕ; Κατά συρροήν ψεύτης, μυθομανής ή αδύναμο πιόνι σε μια θεοσκότεινη σκακιέρα;
Ο Κλάας Ρελότιους βρέθηκε μέσα σε μια μέρα «from hero to zero» (από ήρωας, μηδενικό), όταν αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι τα περισσότερα από τα πολυβραβευμένα ρεπορτάζ του για το περιοδικό Der Spiegel -κι όχι μόνο- ήταν κατασκευασμένα. Η καριέρα του ραγδαία ανερχόμενου αστεριού της γερμανικής δημοσιογραφίας τελείωσε απροσδόκητα και άδοξα. Μαζί της τελείωσε και μια ιστορία αξιοπιστίας και εγκυρότητας 70 χρόνων για το περιοδικό.
Εδώ και δεκαετίες, το επίθετο «έγκυρο» συνόδευε συνήθως τον τίτλο του Spiegel στις χιλιάδες αναπαραγωγές αποκαλύψεων, ρεπορτάζ, άρθρων γνώμης και σχολίων από ΜΜΕ όλου του κόσμου. «Να τα λέμε όπως είναι», ήταν το μότο του ιδρυτή του, Ρούντολφ Αουγκστάιν, ο οποίος μάλλον δεν θα μπορούσε καν να διανοηθεί ότι αυτό το μότο θα φιγουράριζε στο εξώφυλλο του πλέον επώδυνου τεύχους στην ιστορία του περιοδικού.
Σε έξι μακροσκελή άρθρα και 24 σελίδες, το περιοδικό παραθέτει εξαντλητικές λεπτομέρειες για την αποκάλυψη της απάτης του δημοσιογράφου, μεταφέρει τις αντιδράσεις δημοσιογράφων, πολιτικών και αναγνωστών για το γεγονός, επιχειρεί να καταγράψει τα ψέμματα του πρώην συνεργάτη του και παραδέχεται ότι η πραγματική έκταση των κατασκευασμένων στοιχείων θα χρειαστεί μήνες για να διαπιστωθεί με ασφάλεια. Το περιοδικό φιλοξενεί ακόμη και συνέντευξη του Διευθυντή της εφημερίδας «Die Zeit» Τζιοβάνι ντι Λορέντζο, ο οποίος επισημαίνει χωρίς οίκτο τα λάθη του Spiegel. Αρκεί όμως όλο αυτό το αυτομαστίγωμα για να επιτευχθεί η κάθαρση και να διασωθεί η φήμη του περιοδικού και μαζί οι επτά εκατομμύρια συνδρομητές του;
Ο ίδιος ο Ρελότσιους είναι πλέον άφαντος. Εδώ και λίγες ημέρες (2018) επιστρέφει βραβεία που απέσπασε τα τελευταία χρόνια για τα αποκλειστικά ρεπορτάζ του. Ανάμεσά τους, τέσσερα βραβεία για το «Ρεπορτάζ της χρονιάς» και ένα για τον «Δημοσιογράφο της Χρονιάς» από το CNN το 2014. Ο εφιάλτης δεν θα μπορούσε να είναι πιο τρομακτικός για τον ταλαντούχο δημοσιογράφο από το Αμβούργο που ονειρευόταν από μικρός να δει το όνομά του στα μεγαλύτερα έντυπα της Γερμανίας.
Αμέσως μετά τις σπουδές στις Πολιτικές και Πολιτιστικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης και της Βαλένθια, ξεκίνησε τα μεταπτυχιακά του στην διάσημη Σχολή ΜΜΕ της γενέτειράς του και πρωτεύουσας του γερμανικού Τύπου, το Αμβούργο. Τα επόμενα χρόνια θα εργαστεί για τους σπουδαιότερους γερμανικούς τίτλους: Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung, Die Zeit, Sueddeutsche Zeitung Magazine, Financial Times Deutschland, Cicero κλπ.
Με το Spiegel συνεργάζεται για πρώτη φορά το 2010 και το 2017 προσλαμβάνεται ως μόνιμος συντάκτης. Θα γράψει θέματα για την Συρία, το προσφυγικό, τον Ντόναλντ Τραμπ, την κατάσταση στα αμερικανομεξικανικά σύνορα, το Γουαντάναμο. Τα ‘ρεπορτάζ’ ήταν, όπως αποκαλύπτεται, από την αρχή κατασκευασμένα.
«Είναι άγνωστο πού ακριβώς βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα», γράφει το ίδιο το περιοδικό για τα κείμενα του Ρελότσιους, ο οποίος είχε μοναδικό ταλέντο να περιγράφει με υπερβολικές λεπτομέρειες χαρακτήρες και καταστάσεις. «Είναι αυτό δημοσιογραφία ή μυθιστόρημα;», διερωτάται ο ντι Λορέντζο, ο οποίος από την θέση του κριτή στην Επιτροπή του Βραβείου «Nannen» είχε τουλάχιστον δύο φορές εκφράσει επιφυλάξεις για ρεπορτάζ του -όχι τόσο για την εγκυρότητά τους, αλλά για την σχεδόν ύποπτη «λάμψη των χαρακτήρων» που, κατά την άποψή του δεν ταίριαζε στην ερευνητική δημοσιογραφία.
«Πρέπει να υπάρχει κάποια απόσταση. Δεν χρειάζεται τόσο δράμα», λέει χαρακτηριστικά. Και η δική του εφημερίδα ωστόσο είχε πέσει θύμα του Κλάας Ρελότσιους και τώρα ερευνά ποια ακριβώς σημεία των άρθρων που είχε γράψει για την Zeit ήταν κατασκευασμένα. Ήδη φαίνεται ότι τουλάχιστον μια συνέντευξη με τους γονείς ενός παιδιού με Σύνδρομο Ντάουν δεν έγινε ποτέ. Αν όμως κάποιος ήταν πιο προσεκτικός, ίσως να είχε δει νωρίτερα πίσω από τις συναρπαστικές αφηγήσεις του φιλόδοξου δημοσιογράφου. Το 2014 η συνεργασία του με την Neue Zuercher Zeitung διακόπτεται απότομα, όταν κάποιοι αναγνώστες καταγγέλλουν ως «αποκύημα φαντασίας» δύο συνεντεύξεις του.
«Είμαι άρρωστος. Χρειάζομαι βοήθεια», είπε ο Ρελότσιους στους εργοδότες του, όταν αποκαλύφθηκαν οι απάτες του. Επί έναν μήνα είχε χάσει τον ύπνο του, ενώ προσπαθούσε απεγνωσμένα να καλύψει τα ψέματά του, με νέα ψέματα. Κατασκεύαζε ψεύτικους λογαριασμούς e-mail, ψεύτικο προφίλ στο Facebook, «αποδεικτικά» στοιχεία, οτιδήποτε για να στηρίξει τα ρεπορτάζ του, μπροστά στην ευθεία αμφισβήτηση από τον συνεργάτη του, Χουάν Μορένο, ο οποίος εντόπισε πρώτος το πρόβλημα.
Ο ίδιος ο Μορένο θεωρήθηκε αρχικά συκοφάντης από τους επικεφαλής του Spiegel, οι οποίοι δεν μπορούσαν καν να διανοηθούν ότι το αστέρι του περιοδικού τους ήταν απατεώνας. «Δεν ήταν ότι έψαχνα το επόμενο μεγάλο θέμα. Ήταν ο φόβος της αποτυχίας. Η πίεση του ότι δεν έπρεπε να αποτύχω μεγάλωνε όσο μεγάλωνε και η επιτυχία μου», είπε ο Ρελότσιους απολογούμενος στους προϊστάμενους του, σύμφωνα με το περιοδικό.
Για «κακοποίηση του ταλέντου» του κάνει λόγο η εφημερίδα «Die Welt», ενώ η Bild απολαμβάνει την δυσφήμιση του διάσημου περιοδικού. Το σίγουρο ακόμη είναι ότι οι δυνάμεις εκείνες που έχουν αναδείξει τα ΜΜΕ σε εχθρό τους, όπως η AfD, πανηγυρίζουν μια νίκη σε βάρος του συστήματος. Ίσως όμως το θέμα να είναι πολύ πιο απλό, όπως το περιγράφει ο Χουάν Μορένο: «Οι δημοσιογράφοι είναι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι λένε ψέμματα».
Η απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει.
Τον 4ο αιώνα π.κ.ε. ο Πλάτωνας περπατούσε στην Ακαδημία, κοντά στην σημερινή Λεωφόρο Αθηνών κι έλεγε στους μαθητές του ότι οι άνθρωποι δεν μπορούμε να διακρίνουμε τις αλήθειες, τις άφθαρτες μορφές που συγκροτούν την κοινωνία των ιδεών. Οι αλήθειες αποκαλύπτονται μόνο στους σοφούς, σαν σκιές φευγαλέες. Ο Καντ, ο Νίτσε, ο Βιτγκενστάιν, ο Ντεριντά, ο Σπινόζα… προχώρησαν στις δικές τους πλατωνικές διασκευές κι επανέλαβαν ότι η κατάκτηση της απόλυτης αλήθειας δεν είναι εφικτή.
Η μοντέρνα φιλοσοφία, πρεσβεύει ότι δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα πάντα για τίποτα. Κατά συνέπεια, κάθε γνώση είναι παράγωγο μιας εξουσίας, κάθε ιδέα είναι αποτέλεσμα της επιβολής ενός συστήματος σκέψης και κάθε γεγονός είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα. Η αλήθεια είναι άλλη στην Αθήνα του Περικλή, άλλη στην Μόσχα του Στάλιν και άλλη στην Ουάσιγκτον του Μπάιντεν. Κι αυτό, δεν σημαίνει ότι όλες οι αλήθειες είναι ισάξιες, κάθε άλλο.
Κάθε εποχή κατασκευάζει τις αλήθειες που της ταιριάζουν.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην εποχή της Μεγάλης Επανεκκίνησης όπου η αλήθεια έχει καταστεί συνώνυμο των γεγονότων ως αληθινών, μονάχα αυτών που ταιριάζουν στην ατζέντα της. Εφόσον δεν έχουμε πρόσβαση στην απόλυτη αλήθεια, είναι αναμενόμενο ότι οι ‘σχετικές αλήθειες’ του μεταπολεμικού κόσμου κάποτε θα κλονίζονταν. Γιατί, όμως, κλονίζονται σήμερα από έναν παγκόσμιο πολιτικό θίασο με προεξάρχοντα τον νεοναζί Κλάους; Και γιατί την θέση τους παίρνουν «αλήθειες» που μέχρι πρότινος θεωρούνταν διαστροφικές και περιθωριακές;
Η απάντηση είναι απλή. Συνεχής ελέγχος των μαζανθρώπων, ως ενέργεια και τροφή.
Η μεταπολεμική αλήθεια πέθανε και οι δολοφόνοι της είναι δύο: Πρώτον, η οικονομική κρίση του 2008 και δεύτερον τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σ’ ό,τι αφορά την οικονομική κρίση, όλες οι οικονομικές έρευνες δείχνουν ότι το διαθέσιμο εισόδημα της μεσαίας τάξης στην Ευρώπη και την Αμερική δεν έχει επιστρέψει ακόμα στο επίπεδο που βρισκόταν πριν από την κρίση. Οι νέοι της Δύσης διαπιστώνουν ότι δεν πρόκειται να πετύχουν την ευμάρεια που κατέκτησαν οι γονείς τους.
Η επέκταση της φτώχειας και η επιβράδυνση της κοινωνικής κινητικότητας συνδυάζεται με συσσώρευση πλούτου στο ανώτερο 1% της κοινωνίας σε επίπεδα υψηλότερα από εκείνα που παρατηρήθηκαν την δεκαετία του 1920. Είναι αναμενόμενο όλο και περισσότεροι πολίτες να είναι ευεπίφοροι σε κάθε είδους θεωρίες για την δυσλειτουργία του καπιταλισμού, όπως έγινε και την δεκαετία του ’30. Η αλήθεια γίνεται εξαιρετικά σχετική όταν αυξάνεται η αβεβαιότητα για το αύριο και τότε οι απατεώνες βρίσκουν ευκαιρίες για να διαδώσουν την δική τους στρεβλή αλήθεια ως «νέες αλήθειες». Ιδίως για την Ελλάδα, η τεχνητά κατασκευασμένη οικονομική κρίση είναι τόσο μεγάλη που προκάλεσε εκτεταμένες πολιτικές και εννοιολογικές στρεβλώσεις.
Ο «ανόητος του καφενείου».
Μέσα σε αυτό το φορτισμένο περιβάλλον εμφανίστηκαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αρχικά, το Facebook και το Twitter. Σειρά από πανεπιστημιακές έρευνες στις ΗΠΑ και στην Βρετανία απέδειξαν ότι ο σχεδιασμός των social media ενθάρρυνε τον κατακερματισμό των χρηστών σε αμέτρητους μικρόκοσμους ομοϊδεατών. Κάθε χρήστης προσφέρει θετική ανατροφοδότηση στους υπολοίπους που συγκροτούν τον ίδιο μικρόκοσμο. Το αποτέλεσμα είναι να απολαμβάνουν όλοι την εγκεφαλική ευφορία (που γρήγορα εξελίσσεται σε εθισμό) της συνεχούς επιβεβαίωσης.
Κάθε χρήστης κάνει retweet (στο Twitter) ή πατάει το κουμπί «μου αρέσει» στις αναρτήσεις και στα σχόλια των υπολοίπων μελών του ίδιου μικρόκοσμου στο Facebook. Αν διαφωνεί, αν δεν ταιριάζει με τους άλλους, εμπλέκεται σε 2-3 καβγάδες και μετακινείται σε έναν «παράλληλο μικρόκοσμο». Όλοι επιθυμούν τον μικρόκοσμό τους ομοιογενή και «καθαρό» από διαφωνίες προκειμένου να αντλούν σε καθημερινή βάση εθιστική επιβεβαίωση χωρίς παρεμβολές.
Οι ομοϊδεάτες ανάγουν σε «αλήθεια» οποιαδήποτε δική τους παραδοξολογία (π.χ. κλιματική αλλαγή, υπερπληθυσμός, κρίση ενέργειας, τροφίμων κλπ.) μέσα από αλλεπάλληλες επιβεβαιώσεις (like, retweet). Χάρη σε αυτό τον μηχανισμό η όποια, αλήθεια υποβιβάστηκε στο επίπεδο ενός αγελαίου φαινομένου. Απέκτησαν ψευδαίσθηση αλήθειας ακόμα και οι πιο εξτρεμιστικές, περιθωριακές (ΛΟΑΤΚΙ+ Woke κ.ά.) ομάδες/θέσεις, ακόμα και οι πιο αστήρικτες θεωρίες συνωμοσίας, (επίπεδη γη, κλιματική αλλαγή, φεμινισμός, Woke…) ακόμα και οι χειρότερες ανοησίες του καφενείου (ο κακός Πούτιν που πάει με όλα και φταίει για όλα).
Παλαιότερα ο «ανόητος του καφενείου» αισθανόταν αδύναμος, εύκολα συμμορφωνόταν με τις κυρίαρχες αλήθειες όταν έβλεπε να τις διατυπώνουν και να τις υποστηρίζουν οι εξουσίες της επιστήμης, της πολιτικής, της οικονομίας, της θρησκείας, των θεσμών, του πολιτισμού και του τύπου. Σήμερα ο ίδιος ανόητος, φτωχότερος και οργισμένος, συμμαχεί στα social media με άλλους ανόητους ομοϊδεάτες με αποτέλεσμα να αισθάνεται ισχυρός και να περιφρονεί τις αλήθειες που διακινούν τα κάθε λογής κατεστημένα. «Κρατήστε την αλήθεια σας για τον εαυτό σας», κραυγάζει. «Εμείς έχουμε την δική μας αλήθεια».
Ο μοιραίος συνδυασμός της κρίσης και των social media εξηγεί γιατί ακόμα και οι πιο ακραίες ιδέες αποκτούν αναπάντεχη ανθεκτικότητα, γιατί η πόλωση επικρατεί ακόμα και για τα πιο φυσιολογικά ζητήματα (φυλή, οικογένεια, πατρίδα, σύνορα, υγεία, επιβίωση) και γιατί οι αλήθειες του χθες που δημιούργησαν έναν υψηλό πολιτισμό που σήμερα απολαμβάνουμε, (τουλάχιστον εμείς στην Δύση) υποχωρούν μπροστά στις αλήθειες των απατεώνων της Νέας Επανεκκίνησης.
Το Ελληνικό παράδειγμα.
Παρά την επιβολή των ανάποδων γεγονότων, η κυριαρχία της Woke χαβούζας οφείλεται σε μια ψευδαίσθηση. Ο Πρόεδρος στην Αμερική εκφράζει μια μειοψηφία, όπως μειοψηφία εκφράζει και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα (το 2015 ψηφίστηκε μόλις από δύο στους 10 πολίτες με δικαίωμα ψήφου). Όταν, όμως, η οικονομική κρίση ρευστοποιεί τις κυρίαρχες αλήθειες, τότε μια συνεκτική μειοψηφία με πίστη και φανατισμό μπορεί να κατασκευάσει νέες αλήθειες και να επιβληθεί σε μια πλειοψηφία διασπασμένη, απογοητευμένη και βομβαρδισμένη από ψευδείς ειδήσεις.
Στην Ελλάδα ένας στρατός από λογαριασμούς στο Twitter που είναι αδύνατον να υπολογιστεί αν είναι πραγματικοί ή τεχνητοί (bots) ξεκίνησαν να μας βομβαρδίζουν με πληροφορίες το 2012. Συνέχισαν στις εκλογές και το δημοψήφισμα του 2015. Επανεμφανίστηκαν στις πυρκαγιές. Ο ποταμός από μηνύματα παράλληλης λογικής και μίσους επεβλήθη γιατί κανένας από τους αντιπάλους της κυβέρνησης δεν είχε αποδεχθεί την βαθύτερη φύση των social media και δεν είχε επενδύσει στην δημιουργία αντίστοιχων μηχανισμών παραγωγής και πολλαπλασιασμού ψευδών ειδήσεων και μηνυμάτων εναλλακτικής λογικής. Τώρα πλέον όλοι έχουν πάρει το μάθημά τους κι όλοι κατασκευάζουν ειδήσεις κατά πως τους βολεύει η ατζέντα τους. Κι όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι.
Η εκστρατεία διχασμού και εξαπάτησης για κομβικά κοινωνικά, οικονομικά και καθημερινά ζητήματα ενεργοποιεί τα πολιτικά μπλοκ, ενσπείρει την αμφιβολία, εκφοβίζει ή αποθαρρύνει από την συμμετοχή τους μετριοπαθείς πολίτες και συμβάλλει ώστε η όποια, κυβέρνηση να διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων.
Ο δισεκατομμυριούχος με έμβλημα την γλαύκα της Θεάς Αθηνάς.
Η ιερά γλαύκα, η κουκουβάγια, που βλέπει στο σκοτάδι με τα σπινθηροβόλα μάτια της είναι το σύμβολο της Θεάς Αθηνάς. Συμβολίζει ότι οι σοφοί μπορούν να διακρίνουν την αθέατη αλήθεια που κρύβεται πίσω από τις προσωρινές μορφές. «Κουκουβάγια» αποκαλεί τον εαυτό του ο 72χρονος Αμερικανός δισεκατομμυριούχος Robert Leroy Mercer. Εχει ονομάσει «Sea Owl» («Θαλάσσια Κουκουβάγια») το μήκους 64 μέτρων πράσινο γιοτ του και «Owl’s nest» («Φωλιά της Κουκουβάγιας») την έπαυλή του στο Long Island της Νέας Υόρκης. Ο Mercer είναι επιστήμονας ηλεκτρονικών υπολογιστών. Στα νιάτα του εργάστηκε στο πεδίο της τεχνητής νοημοσύνης στην IBM και στην συνέχεια ανελίχθηκε στην κορυφή του hedge fund Renaissance Technologies με έδρα την Νέα Υόρκη.
Στην Renaissance, ο Mercer διοικεί μια ομάδα κβαντικών φυσικών και μαθηματικών που πιστεύουν ότι η «αθέατη αλήθεια» συγκροτείται από απόκρυφους αριθμούς που κυβερνούν τα ανθρώπινα. Αν κατορθώσεις έστω να προσεγγίσεις αυτούς τους ιερούς αριθμούς, τότε μπορείς να προβλέπεις και να επηρεάζεις την έκβαση των γεγονότων. Υπό συνθήκες απόλυτης μυστικότητας (δεσμεύονται με σχετικά συμβόλαια), δημιουργούν συστήματα τεχνητής νοημοσύνης που μελετούν κάθε διαθέσιμο στοιχείο για κάθε τίτλο και αναπτύσσουν στατιστικά μοντέλα που προβλέπουν με ακρίβεια πώς ο τίτλος αυτός θα συμπεριφερθεί στο μέλλον. Με την γνώση αυτή τοποθετούνται στις αγορές και κερδίζουν δισεκατομμύρια.
Ο Mercer αποφάσισε να επέμβει στην πολιτική μέσα από τον έλεγχό που έχει στην εταιρεία ερευνών Cambridge Analytica και στον αμερικανικό ιστοχώρο Breitbart News. Η θυγατέρα του Mercer, Rebekah Mercer, σύστησε τον Μπάνον στον Ντόναλντ Τραμπ τον Αύγουστο του 2016. Ο Μπάνον ήταν επικεφαλής του Breitbart και στέλεχος της Cambridge Analytica. Η Cambridge Analytica ήταν ένα παράτολμο πείραμα. Εφάρμοσε στις κοινωνίες τις μεθόδους που εφαρμόζει η Renaissance στις αγορές. Επιστράτευσε κβαντικούς υπολογιστές που λειτουργούν με μυστικούς αλγορίθμους.
Το 2015, η Washington Post αποκάλεσε τον Mercer έναν από τους δέκα δισεκατομμυριούχους με την μεγαλύτερη επιρροή στην πολιτική. Από το 2006, ο Mercer έχει δωρίσει περίπου 34,9 εκατομμύρια δολάρια σε πολιτικές εκστρατείες των Ρεπουμπλικανών στις ΗΠΑ. Η Mercer έχει δώσει 750.000 $ στο Club for Growth, 2 εκατομμύρια $ στο American Crossroads, και 2,5 εκατομμύρια $ στο Freedom Partners Action Fund. Το 2010, υποστήριξε οικονομικά τις ανεπιτυχείς προσπάθειες του βιοχημικού Art Robinson να ανατρέψει τον Peter DeFazio στην 4η περιφέρεια του Κογκρέσου του Όρεγκον. Στον εκλογικό κύκλο 2013-2014, ο Mercer δώρισε το τέταρτο μεγαλύτερο χρηματικό ποσό μεταξύ μεμονωμένων χορηγών και το δεύτερο περισσότερο μεταξύ των Ρεπουμπλικανών χορηγών.
Ο Mercer εντάχθηκε στο συντηρητικό δίκτυο πολιτικών χορηγών των αδελφών Koch μετά το 2010 Citizens United v. FEC, αλλά ο Mercer και η κόρη του, Rebekah Mercer, αποφάσισαν να ιδρύσουν το δικό τους πολιτικό ίδρυμα. Το Mercer Family Foundation, το οποίο διευθύνεται από την Rebekah, έχει κάνει δωρεές σε διάφορους σκοπούς των Ρεπουμπλικάνων.
Η Mercer ήταν ένας από τους μεγαλύτερους δωρητές στις αμερικανικές εκλογές του 2016, δωρίζοντας 22,5 εκατομμύρια δολάρια σε Ρεπουμπλικανούς υποψηφίους και PAC. Ο Mercer ήταν σημαντικός οικονομικός υποστηρικτής της προεδρικής εκστρατείας του Τεντ Κρουζ το 2016, συνεισφέροντας 11 εκατομμύρια δολάρια σε ένα σούπερ PAC που σχετίζεται με τον υποψήφιο. Ο Μέρσερ ήταν μεγάλος υποστηρικτής της εκστρατείας του Ντόναλντ Τραμπ για το 2016 για την προεδρία.
Ο Mercer και η κόρη του Rebekah βοήθησαν να αποκτήσουν ανώτερους ρόλους στην εκστρατεία Trump για τον Steve Bannon και την Kellyanne Conway. Η Rebekah συνεργάστηκε με τον Conway στο Cruz Super-PAC Keep the Promise στις προκριματικές εκλογές του 2016 των Ρεπουμπλικανών. Η Mercer χρηματοδότησε επίσης ένα Super PAC, Make America Number One, το οποίο υποστήριξε την εκστρατεία του Τραμπ. Ο Nick Patterson, πρώην συνάδελφος της Mercer είπε το 2017 ότι ο Trump δεν θα είχε εκλεγεί χωρίς την υποστήριξη του Mercer.
Στα κεντρικά της Cambridge Analytica στο Λονδίνο, η εταιρεία εφάρμοσε στις κοινωνίες τις μεθόδους που εφαρμόζει η Renaissance στις αγορές.
Οι υπολογιστές διαμόρφωσαν ψυχογραφήματα για εκατοντάδες εκατομμύρια Αμερικανούς και Βρετανούς χρήστες του Facebook και προσδιόρισαν με ακρίβεια πώς θα συμπεριφερθεί ο καθένας σε δεδομένο ερέθισμα. Ετσι δημιουργήθηκαν τα κατάλληλα ερεθίσματα που εξασφάλισαν την νίκη του Brexit και την εκλογή του Τραμπ. Στις 29 Ιουλίου 2018, επιτροπή της Βουλής των Κοινοτήτων στο Λονδίνο δημοσίευσε πόρισμα 98 σελίδων στο οποίο καταγράφονται οι μέθοδοι που εφαρμόστηκαν.
Η στρατηγική στο δημοψήφισμα του Brexit και στις αμερικανικές εκλογές του 2016 αποτελεί μοντέλο χειραγώγησης εκλογών με στοχευμένα μηνύματα. Το μυστικό του μοντέλου αυτού είναι η επέμβαση στην ισορροπία ανάμεσα στην συμμετοχή και στην αποχή. Η μελέτη των ψυχογραφημάτων ενός πληθυσμού αποκαλύπτει το κομμάτι του εκλογικού σώματος που βρίσκεται στο μεταίχμιο ανάμεσα στην συμμετοχή και στην αποχή. Ο υποψήφιος που έχει πρόσβαση σε αυτά τα δεδομένα βομβαρδίζει την συγκεκριμένη πληθυσμιακή ομάδα (αυτούς που δεν έχουν αποφασίσει αν θα ψηφίσουν ή όχι) με fake news. Ο στόχος είναι διπλός: Αφενός να πειστούν να απέχουν εκείνοι που είναι έτοιμοι να ψηφίσουν τον αντίπαλο και αφετέρου να φθάσουν στην κάλπη εκείνοι που σκέφτονται να ψηφίσουν τον υποψήφιο.
Η μελέτη της Cambridge Analytica λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές έδειξε ότι ο Τραμπ είχε μόνο 20% πιθανότητες να εκλεγεί πρόεδρος. Όμως, οι «κουκουβάγιες του Μέρσερ» διέκριναν μέσα στο σκοτάδι ότι η επέμβαση στην ισορροπία ανάμεσα στην αποχή και στην συμμετοχή σε τρεις συγκεκριμένες πολιτείες, στο Μίσιγκαν, στην Πενσιλβανία και στο Γουισκόνσιν, θα μπορούσε να στείλει τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Μέχρι τότε οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι η Κλίντον κέρδιζε αυτές τις παραδοσιακά δημοκρατικές πολιτείες, γι’ αυτό η υποψήφια δεν τις επισκέφθηκε. Ο Τραμπ όμως τις επισκέφθηκε, ενώ ταυτόχρονα σημειώθηκε ένας πρωτοφανής βομβαρδισμός μηνυμάτων στο κοινό της αποχής.
Η καμπάνια του Τραμπ έστειλε μηνύματα στους αριστερούς του Δημοκρατικού Κόμματος, στους μαύρους και στις γυναίκες: ότι η Χίλαρι Κλίντον είναι επικεφαλής κυκλώματος παιδεραστίας, ότι πάσχει από Πάρκινσον κι ότι θεωρεί τους μαύρους αρπακτικά και βιαστές. Όπως έδειξαν εκ των υστέρων συγκριτικές μελέτες ανάμεσα στις εκλογές του 2012 και σε αυτές του 2016, εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες, αριστεροί φιλελεύθεροι και μαύροι που απεχθάνονταν τον Τραμπ πείστηκαν από τα μηνύματα αυτά να απέχουν από τις εκλογές, προκειμένου να μην υποστηρίξουν την κακιά, άρρωστη, ρατσίστρια, αλαζονική, εκδικητική και ανήθικη Χίλαρι. Η υποψήφια κέρδισε στην εθνική κάλπη με 3 εκατομμύρια ψήφους, αλλά έχασε μέσα από τα χέρια της τον Λευκό Οίκο γιατί έχασε την Πενσιλβανία με 46.000 ψήφους, το Γουισκόνσιν με 27.000 ψήφους και το Μίσιγκαν με 12.000 ψήφους. Τα στοχευμένα μηνύματα έπεισαν εκατοντάδες χιλιάδες Δημοκρατικούς ψηφοφόρους να μην ψηφίσουν!
Κάπως έτσι έγινε για να ρίξουν τον Τράμπ και να του πάρουν την Προεδρία μέσα από τα χέρια οι Δημοκρατικοί, εκδικούμενοι για την αποτυχία της Χίλαρι και κάπως έτσι θα γίνει ξανά και ξανά… κάπως έτσι γίνεται σ’ όλο τον πλανήτη, όπου διεξάγονται “ελεύθερες εκλογές” και βγαίνουν “δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις” που μας αλλάζουν τον αδόξαστο… δημοκρατικά πάντα!
Η Εξαπάτηση Είναι Υψηλή Τέχνη.
Ναι, η απόλυτη αλήθεια δεν υπάρχει, αλλά, υπάρχουν αλήθειες που υποστηρίζουν την καλή επιβίωση του ανθρώπου και αλήθειες που την καταβαραθρώνουν. Αλήθειες που προάγουν την ελευθερία του, την ανεξαρτησία σκέψης του, την υγεία του… και αλήθειες που πάνε κόντρα σε αυτά. Στην Νέα Επανεκκίνηση π.χ. η αλήθεια που σου πουλάει είναι απόλυτα καταστροφική για την επιβίωση την δική σου και των παιδιών σου. Ε, δεν χρειάζεσαι κάποιον ειδικό για να στο πει αυτό, είναι Ολοφάνερο.
Αυτός είναι και ο μοναδικός δείκτης για να αντιλαμβάνεσαι αν μια αλήθεια που σου πουλάνε είναι αληθινή για σένα ή όχι.
Είναι φιλοεπιβιωτική αυτή η αλήθεια για σένα ή όχι;
Άλλωστε οι κατ’ επάγγελμα ψεύτες, ποιά αλήθεια λες να σου δίνουν και μάλιστα δωρεάν;
Οι άνθρωποι πρέπει να γνωρίζουν, οι ανθρώπινες μαϊμούδες όμως πρέπει να πιστεύουν, και να… η ομοσπονδιακή ομπρέλα νομικής προστασίας που απολαμβάνουν οι πεϊπερολόγοι κι άρα μην πιστεύεις ότι διαβάζεις στο ιντερνέτ «συμβουλέψου το γιατρό σου» …«συμβουλέψου τον παπά σου» … «συμβουλέψου τον πολιτικό σου» … «συμβουλέψου τον τραπεζίτη σου» … «συμβουλέψου τον ψυχίατρο σου» … «συμβουλέψου τον ειδικό σου»… μην έχεις δική σου άποψη, μην μιλάς, μην σκέφτεσαι, μην γνωρίζεις τίποτα… «συμβουλέψου».
Απαιτείται η Παρατήρηση του Ολοφάνερου και Δ Ι Α Κ Ρ Ι Σ Η, για να ξεχωρίζεις την αλήθεια, από την αλήθεια, ώστε να δρας ανάλογα.
ΚΑΛΟΦΑΓΩΤΟΣ λοιπόν.-
***
@Eos Anagnostou / terrapapers.com / 2018-2024
Αποσπάσματα από την Τριλογία “Η Υψηλή Τέχνη της Εξαπάτησης” και από το νέο υπό έκδοση βιβλίο της.
***
ΠΟΛΛΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ -ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΕΣΑΙ ΘΥΜΑ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ-
ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΚΕΨΗΣ
ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΣΤΗΝ ΤΡΙΛΟΓΙΑ
Η ΥΨΗΛΗ ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗΣ
ΗΩ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ
