«Ο Κόνγουαιη καθόταν μόνος του στο φως του φαναριού. Η Σάνγκρι-Λα απλωνόταν μπροστά του, μυστική και υπέροχη. Θυμόταν μια φράση χαραγμένη στη μνήμη του: “Όλα τα ωραία πράγματα είναι φευγαλέα και φθαρτά, το όνειρο και η πραγματικότητα δεν σμίγουν ποτέ, κι ο ένας απ’ αυτούς τους δύο κόσμους κρέμεται πάντα από μια κλωστή”. Αφού έμεινε για λίγο βυθισμένος στους στοχασμούς του, κοίταξε το ρολόι του. Η ώρα ήταν τρεις παρά δέκα…» Τζέιμς Χίλτον, Χαμένος Ορίζοντας.
***
Ο Πόλεμος των Deros-Teros.
Στο περιθώριο και στα παρασκήνια της Ιστορίας των δύο τελευταίων αιώνων, σιγά αλλά σταθερά, δημιουργήθηκε ένα ανυπολόγιστο καλειδοσκόπιο μυστηρίων, («Underground Mysteries»), που μαγεύει τους θεατές του αμείωτα για πάρα πολλά χρόνια, όλους εκείνους που ξεστράτισαν από το συμβατικό μονοπάτι της γνώσης και περιπλανήθηκαν στους λαβύρινθους των νεομυθολογιών, της μεγάλης Παράδοσης του Φανταστικού, της «επιστημονικής φαντασίας», των εκκεντρικών μυστικιστικών δοξασιών και συστημάτων, των εναλλακτικών κοσμοθεωριών, της συνωμοσιολογίας, της «μυστικής Ιστορίας του κόσμου», της διανόησης του παράξενου, των μυστικών τεχνολογιών, της μαγείας, του υπερρεαλισμού, της ανθρωπολογίας, της σημειολογίας, της συγχρονικότητας…
Ένα μεγάλο κομμάτι αυτών των λαβυρίνθων, δημιουργήθηκε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και στις πρώτες δεκαετίες του 20ου. Η εποχή ανάμεσα στους δύο παγκόσμιους πολέμους αλλά και μέχρι το ’50 ήταν η εποχή των περιοδικών «Pulp» («Pulp Magazines», η λέξη σημαίνει «χαρτοπολτός», γιατί τα περιοδικά αυτά είχαν φτηνή εκτύπωση σε φτηνό χαρτί από χαρτοπολτό), δημοφιλέστατα μηνιαία έντυπα που δημοσίευαν διηγήματα φαντασίας και άρθρα σχετικά με παράξενα και ασυνήθιστα θέματα.
Τα περιοδικά αυτά που πουλούσαν εκατοντάδες χιλιάδες τεύχη κάθε μήνα ήταν κυρίως υπεύθυνα για το ανερχόμενο ενδιαφέρον του δυτικού κοινού στην «Επιστημονική Φαντασία», ενώ οι περισσότεροι μεγάλοι συγγραφείς του είδους ξεκίνησαν την καριέρα τους δημοσιεύοντας διηγήματα στις σελίδες τους. Περιοδικά όπως τα Weird Tales, Amazing Stories, Science Wonder Stories, Astounding, Other Worlds, κ.ά. έμπαιναν στο δωμάτιο κάθε ανήσυχου νέου και όχι μόνο για να γεμίσουν την καθημερινότητά του με εξωγήινους, ιπτάμενους δίσκους, ρομπότ, τέρατα, νέες απίστευτες τεχνολογίες, συνωμοσίες, ταξίδια στο χρόνο, αρχαίες μυθολογίες, ιστορίες μαγείας και τρόμου, μυστήρια και φευγαλέες ματιές στους πιο παράξενους κόσμους.
Μέσα στην φαντασμαγορική θεματολογία τους, εξέχουσα θέση είχαν και οι Εσωγήινοι, καθώς και οι ιστορίες σχετικά με την Κούφια Γη. Η επιθυμία για απόδραση από την καθημερινότητα, καθώς και τα καυτά ερωτήματα που ξεπρόβαλαν εκείνη την εποχή σχετικά με τις νέες τεχνολογίες, τα μυστήρια που οι επιστήμονες προσπαθούσαν να ξεκλειδώσουν, τις συνωμοσίες των κυβερνήσεων, και τις υποθέσεις που έφερνε στο προσκήνιο η Επιστημονική Φαντασία, μεταμόσχευσαν σε έναν νέο χώρο τους μυστηριώδεις κατοίκους της Κούφιας Γης και τα μυστήρια της, πλουτίζοντας ακόμη πιο πολύ την «Λογοτεχνία Εναλλακτικών Πραγματικοτήτων».
Εκεί που ο Εσωτερικός Κόσμος είχε ζωγραφιστεί σα μια απόκρυφη παρθενική Εδέμ που προωθούσε την προέλαση της Άριας φυλής των εκλεκτών, τώρα μεταμορφωνόταν σε μια μυστική αυτοκρατορία σοφών και τεχνολογικά ανώτερων όντων που για το καλό της ανθρωπότητας διαβεβαίωναν τους περίεργους πως όποιος εξερευνητής από την επιφάνεια εισέβαλε στο βασίλειό τους δεν θα έφευγε από εκεί ζωντανός.
Οι Εσωγήινοι έγιναν πιλότοι των U.F.O. που έκαναν τις πτήσεις περιπολίας τους στον κόσμο της επιφάνειας, για να μας παρακολουθούν μέσα στην νύχτα. Αυτή ήταν και η πρώτη εμφάνιση των U.F.O. στις σελίδες των περιοδικών και τα σκάφη αυτά δεν είχαν ακόμη την «εξωγήινη» ταυτότητα που τους αποδίδεται σήμερα, αλλά ερχόντουσαν από την Κούφια Γη. (Κούφια Γη, κουφιοκέφαλοι κι όχι “Κοίλη Γη” ανοίξτε και κάνα λεξικό αμόρφωτοι κι ανεγκέφαλοι). Γι’ αυτήν την θεματολογία αποκλειστικός υπαίτιος ήταν ουσιαστικά ένας μόνο άνθρωπος: ο Ray A. Palmer, ένας ενθουσιώδης συγγραφέας και ερευνητής που το 1937 έγινε διευθυντής του περιοδικού Amazing Stories.
Ο Ray A. Palmer, κατά την διάρκεια της περιπετειώδους σαραντάχρονης καριέρας του, ήταν υπεύθυνος για έναν ολόκληρο ποταμό περιοδικών του είδους: Amazing Stories, Fate, Other Worlds, Flying Saucers (το πρώτο περιοδικό αφιερωμένο στα UFO) και δεκάδες άλλα. Ο Πάλμερ ήταν ο δημιουργός του μύθου των UFO, των λεγόμενων «ιπτάμενων δίσκων» και ήταν αυτός που πρώτος πρότεινε πως πρόκειται για εξωγήινους επισκέπτες, ήταν αυτός που πρώτος δημοσίευσε μαρτυρίες για θεάσεις UFO και ήταν αυτός που πρώτος ξεκίνησε τις ιστορίες για τις κυβερνητικές συγκαλύψεις του φαινομένου.
Γεννήθηκε στο Μιλγουόκι των Η.Π.Α. την 1η Αυγούστου 1910. Κάποτε έγραψε ότι η πρώτη του ζωηρή ανάμνηση από την παιδική του ηλικία ήταν πως η μητέρα του τον κρατούσε στο περβάζι του παραθύρου για να δει τον κομήτη του Χάλλεϋ, όταν ήταν μόνο ενός μηνός βρέφος, και όταν ένας «φιλομαθής» αναγνώστης του έγραψε ότι ο κομήτης δεν ήταν ορατός μετά τον Ιούλιο του 1910, ο Πάλμερ απάντησε:
«Ο Χρόνος είναι ένα μεγάλο μυστήριο. Ποιός ξέρει; Μπορεί να είδα τον κομήτη μέσα από την κοιλιά της μητέρας μου».
Στα editorial των περιοδικών, στην στήλη του διευθυντή σύνταξης, του άρεσε πολύ να μιλάει για τον εαυτό του, για την ζωή του και να περιγράφει με γοητευτικές λεπτομέρειες τον αγώνα του να εξασφαλίσει για τους αναγνώστες τα γεγονότα και τις αποκαλύψεις για όποιο μυστήριο προωθούσε από εποχή σε εποχή.
Ήταν μια εκπληκτική προσωπικότητα και δεν είναι καθόλου τυχαίο που πολλοί τον αποκαλούσαν «ο σόουμαν των εντύπων», γιατί προωθούσε τα θέματά του με απαράμιλλο τρόπο και γιατί όποιο μυστήριο ήταν υπό την «κηδεμονία» του Ρέι Πάλμερ γινόταν μεγάλη εκδοτική επιτυχία και δεν υπήρχε αναγνώστης που να μην ήταν μαγεμένος από τις μεθόδους παρουσίασής του.
Ο Πάλμερ ήταν ο πρώτος που δημιούργησε στα περιοδικά την λεγόμενη «στήλη των αναγνωστών», προωθώντας ανοικτό διάλογο με τους αναγνώστες, δημοσιεύοντας την αλληλογραφία τους, ενθαρρύνοντας τους να δώσουν περισσότερες πληροφορίες για ένα μυστήριο, να διαφωνήσουν, να περάσουν τις απόψεις τους, ενώ ο ίδιος φρόντιζε να δημοσιεύει τις πιο εντυπωσιακές, μεγαλώνοντας τεχνητά την γοητεία που εξασκούσε στο κοινό κάποιο αμφιλεγόμενο ζήτημα.
Επίσης, στις αναρίθμητες έμμεσες βιογραφικές σημειώσεις του, έλεγε ότι σε ηλικία τεσσάρων χρονών διάβαζε ολόκληρη εφημερίδα κάθε μέρα και ότι στην εφηβεία του διάβαζε δεκαέξι βιβλία από την βιβλιοθήκη, ημερησίως. Παρ’ όλα αυτά, τα νεανικά του χρόνια ήταν τραγικά. Όταν ήταν επτά χρονών, το φορτηγό ενός χασάπη πέρασε από πάνω του και ο Ρέι γλύτωσε με δυο σπασμένους σπονδύλους στην πλάτη.
Στα επόμενα δύο χρόνια, το πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί στη σπονδυλική του στήλη, του προκαλούσε τόσο πόνο που δεν μπορούσε ούτε να σταθεί ίσια, αλλά ούτε και να περπατήσει. Κυριολεκτικά ακινητοποιήθηκε στο κρεβάτι για πάρα πολύ καιρό, ενώ οι γιατροί -που σ’ αυτήν την κατάσταση δεν του έδιναν ζωή πάνω από έναν μήνα- αποφάσισαν να τον εγχειρήσουν στην σπονδυλική στήλη. Τελικά ο Ρέι επέζησε, αλλά έμεινε για πάντα ανάπηρος.
Μεγαλώνοντας, είχε γίνει καμπούρης και δεν πέρασε ούτε μια μέρα της ζωής του χωρίς να πονάει. Πέρασε όλη την εφηβεία του από νοσοκομείο σε νοσοκομείο, και στις ατέλειωτες ώρες ακινησίας σε ένα σωρό λευκά κρεβάτια, δημιουργήθηκε μέσα του μια ασίγαστη δίψα για την Φανταστική Λογοτεχνία. Διάβασε πολλές φορές όλες τις νουβέλες του Χ. Τζ. Γουέλς και του Ιουλίου Βερν, αναρίθμητους τόμους με μυστήρια και παράξενες ιστορίες, όλη την επιστημονική φαντασία της εποχής, καθώς και όλα τα παλπ-περιοδικά που έπεφταν στα χέρια του -και πρέπει να έπεφταν πάρα πολλά.
Δεν άργησε να αρχίσει και ο ίδιος να γράφει. Το 1925, όταν ήταν δεκαπέντε χρονών, μια από τις ιστορίες του έγινε δεκτή και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science Wonder Stories. Από τότε, ήταν πια αποφασισμένος να ζήσει δημοσιεύοντας ιστορίες. Κατέθεσε την δεύτερη ιστορία του εκατό φορές και απορρίφθηκε ενενήντα εννιά. Τον επόμενο χρόνο, ορκίστηκε ότι μια μέρα θα γίνει διευθυντής σύνταξης στο περιοδικό Amazing Stories, που ήταν το αγαπημένο του.
Στα επόμενα έντεκα χρόνια, έγραψε ξενυχτώντας εκατοντάδες ιστορίες, που τις περισσότερες απ’ αυτές δημοσίευε σε μικρά παλπ-περιοδικά, ενώ κατά την διάρκεια της ημέρας δούλευε ως βιβλιοθηκάριος. Ώσπου, το 1937, στα εικοστά έβδομα γενέθλιά του, το όνειρο της εφηβείας του έγινε πραγματικότητα: ο Ζιφ Ντέιβις, ο εκδότης του Amazing Stories, του πρόσφερε την θέση του διευθυντή σύνταξης.
Ο Ρέι, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, κατάφερε μεγάλες επιτυχίες για το περιοδικό, προωθώντας επιστημονική φαντασία δράσης και μυστηρίου και καθοδηγώντας τους συγγραφείς του με τόσο μοναδικό τρόπο, που στα γραφεία του περιοδικού ήταν γνωστός με το παρατσούκλι «ο μικρός Ναπολέων» («μικρός» γιατί ήταν κοντούλης και λεπτοκαμωμένος, και η καμπούρα του τον έκανε να μοιάζει ακόμη κοντύτερος). Κατάφερνε να παίρνει από κάθε συγγραφέα δέκα ή είκοσι χιλιάδες λέξεις το μήνα, ενώ καλούσε τους πάντες σε ολονύκτια παιχνίδια πόκερ (στα οποία τους έκλεβε όλους ασύστολα), είχε οργανώσει ομάδες μπόουλινγκ, είχε γεμίσει τον τοίχο του γραφείου του με τα πιο παράξενα σκιτσάκια και όλοι του έκαναν δώρο τις πιο παράξενες ζωγραφιές που μπορούσαν να βρουν.
Παρ’ όλο που ήταν αρκετά νευρικός και πεισματάρης, όλοι τον αγαπούσαν για την καλή του καρδιά, για τον ενθουσιασμό του, για τις καταπληκτικές του ιδέες και για το αμείωτο κέφι του. Κατάφερε τον Ζιφ Ντέιβις να του υπογράψει ένα συμβόλαιο, το οποίο του έδινε για μισθό ένα ποσοστό των κερδών του περιοδικού σε μια εποχή που οι διευθυντές σύνταξης των παλπ-περιοδικών έβγαζαν τριάντα δολάρια την εβδομάδα, και κατάφερε να αυξήσει την κυκλοφορία του τόσο πολύ, που κέρδιζε όσα λεφτά δεν είχε φανταστεί ποτέ του.
Και εδώ, φτάνουμε στο σημείο της ιστορίας μας που αφορά το ζήτημα που εξετάζουμε. Μια μέρα του Σεπτέμβρη του 1943, έφτασε ένα περίεργο γράμμα στο Amazing Stories, το οποίο θα άλλαζε την ζωή του Ρέι Πάλμερ, αλλά και του περιοδικού. Ο «μικρός Ναπολέων» έγραψε:
«Έφτασε ένα γράμμα στο περιοδικό, που έδινε λεπτομέρειες για ένα αρχαίο αλφάβητο το οποίο δεν πρέπει να χαθεί από τον κόσμο. Το γράμμα άνοιξε ο βοηθός μου, Χάουαρντ Μπράουνυ, ο οποίος το διάβασε μορφάζοντας με τον τυπικό ορθόδοξο σκεπτικισμό του και το έστειλε για ένα ταξίδι στα άδυτα του καλαθιού των αχρήστων, σχολιάζοντας: ο κόσμος είναι γεμάτος από τρελάρες! Αν και ανάμεσά μας μεσολαβούσε ένας τοίχος, από θαύμα δεν είχε και τόση καλή μόνωση κι έτσι άκουσα αυτό του το σχόλιο. Η λέξη ‘τρελάρες’ με τράβηξε σαν μαγνήτης. Πήρα το τσαλακωμένο γράμμα από το καλάθι των αχρήστων, εξέτασα το αλφάβητο, έκανα ορισμένα πειράματα με κάποια λεξικά.
Γύρισα όλο το γραφείο μιλώντας με αυτούς που ήξεραν κάποιες ξένες γλώσσες και έφτασα σε μερικά πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Αυτό ήταν αρκετό για μένα. Δημοσίευσα εκείνο το γράμμα στο περιοδικό. Τα αποτελέσματα αυτής της δημοσίευσης έγραψαν εκδοτική ιστορία. Το γράμμα ήταν αληθινά πολύ παράξενο. Ξεκινούσε: «Αγαπητοί κύριοι, σας στέλνω αυτό με την ελπίδα να το δημοσιεύσετε σε κάποιο τεύχος σας, για να είμαι σίγουρος ότι δεν θα πεθάνει μαζί μου. Θα προκαλέσει πολλές συζητήσεις και μεγάλο ενδιαφέρον. Σας στέλνω την γλώσσα για να την δείξετε κάποια στιγμή σε κάποιον στο κολέγιο ή σε κάποιον φίλο που είναι μελετητής των αρχαίων εποχών. Αυτή η γλώσσα, κατά την γνώμη μου, είναι μια αδιαμφισβήτητη απόδειξη για την αλήθεια του μύθου της Ατλαντίδας…».
Ήταν ένα πολύ παράδοξο κωδικό αλφάβητο. Το «Α», για παράδειγμα, σήμαινε «Animal» (ζώο), το «B» σήμαινε «To Be» (ύπαρξη), το «C» σήμαινε «Con», «To See» (κατανόηση, βλέπω). Το Καλό και το Κακό συμβολίζονταν από τα γράμματα «T» (που σήμαινε «integration», ενοποίηση, και ήταν «η αληθινή προέλευση του συμβόλου του σταυρού») και «D» (που σήμαινε «Dentrimental energy», φθοροποιός ενέργεια). Το γράμμα είχε την υπογραφή του Richard Sharpe Shaver, από το Μπάρτο της Πενσυλβάνια, ο οποίος επέμενε ότι το αλφάβητο: «πρέπει να διασωθεί και να μείνει στα χέρια των σοφών. Εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτε πια, εσείς; Αληθινά, έχει τεράστια σημασία και αν το κατανοήσετε ίσως να αποκτήσω μια θέση στις σκέψεις σας. Έχω ανάγκη από λίγο κουράγιο…».
Το γράμμα από μόνο του έμοιαζε να είναι προϊόν κάποιου βασανισμένου μυαλού, αλλά ο Πάλμερ το έθεσε σαν πρόκληση στους αναγνώστες να μην βιαστούν να βγάλουν συμπεράσματα και να πειραματιστούν λίγο από μόνοι τους με αυτό:
«Δημοσιεύουμε αυτό το ενδιαφέρον γράμμα σχετικά με μια αρχαία γλώσσα, χωρίς άλλο σχόλιο, εκτός από το ότι παραβάλλαμε τις σημασίες των γραμμάτων που δίνει με πολλές λέξεις-ρίζες και ονομασίες και πήραμε μια εκπληκτική αίσθηση απ’ αυτό. Ίσως αν κάποιοι αναγνώστες ενδιαφέρονται για όλα αυτά, να εφαρμόσουν αυτή την παράξενη φόρμουλα σε περισσότερες λέξεις-ρίζες και να μας βοηθήσουν με τις γνώσεις τους να δούμε αν η φόρμουλα αληθινά δουλεύει. Πρόκειται άραγε για μια περίπτωση φυλετικής μνήμης; Είναι άραγε αυτή η φόρμουλα η βάση για μια από τις πιο αρχαίες γλώσσες του πλανήτη; Το μυστήριο αυτό διεγείρει πολύ την περιέργειά μας».
O Πάλμερ το έκανε αυτό σαν πείραμα για να ελκύσει την ανταπόκριση των αναγνωστών και να προκαλέσει συζητήσεις και πραγματικά η ανταπόκριση ήταν ανεπανάληπτη. Εκατοντάδες αναγνώστες έστειλαν τα γράμματά τους λέγοντας ότι είχαν δοκιμάσει το αλφάβητο και δούλεψε! Ο Ρέι ήταν πια σίγουρος ότι είχε στα χέρια του μια καταπληκτική περίπτωση, κι έτσι έστειλε ένα γράμμα στο μυστηριώδη κύριο Σ. Σέηβερ, ζητώντας του περισσότερες πληροφορίες.
Ο Shaver ονόμασε αυτήν την γλώσσα «Mantong», ένα είδος πρωτοανθρώπινης γλώσσας που ήταν η πηγή όλων των γήινων γλωσσών. Στην Mantong, κάθε ήχος είχε ένα κρυφό νόημα κι εφαρμόζοντας αυτόν τον τύπο σε οποιαδήποτε λέξη σε οποιαδήποτε γλώσσα, μπορούσε κανείς να αποκωδικοποιήσει ένα μυστικό νόημα σε οποιαδήποτε λέξη, όνομα ή φράση.
Ο Shaver απάντησε με μια επιστολή δέκα χιλιάδων λέξεων, με τον τίτλο “Προειδοποίηση για τον Μελλοντικό Άνθρωπο”. Απεκάλυπτε και το πλήρες όνομα του: Ρίτσαρντ Σ. Σέηβερ, λέγοντας στον Πάλμερ ότι αγωνιούσε να δει την «προειδοποίησή» του δημοσιευμένη στο Amazing Stories το συντομότερο δυνατό. Δεν ήξερε πόσο ακόμη θα ζούσε και ήθελε να προειδοποιήσει την ανθρωπότητα για τους τρομερούς κινδύνους που θ’ αντίκριζε.
Ο Ρέι διάβασε με προσοχή όλο το χειρόγραφο -που ήταν όσο ασύντακτο και μπερδεμένο όσο το πρώτο γράμμα- και αποφάσισε ότι είχε στα χέρια του έναν θησαυρό μυστηρίων. Ο ίδιος έγραψε αργότερα:
«Έβαλα χαρτί στην γραφομηχανή μου και χρησιμοποιώντας σαν βάση το παράξενο χειρόγραφο του μίστερ Σέηβερ, έγραψα μια ιστορία τριάντα χιλιάδων λέξεων που της έδωσα τον τίτλο “I Remember Lemuria“! (Θυμάμαι την Λεμουρία!)».
Η ιστορία δημοσιεύτηκε στο τεύχος του Μαρτίου 1945 και όλα τα τεύχη εξαντλήθηκαν μέσα σε δέκα μέρες! Ο Πάλμερ την παρουσίασε σαν παράξενη ιστορία, παρμένη «από την φυλετική μνήμη του μυστηριώδους Ρίτσαρντ Σέηβερ». Το κείμενο έφερε την υπογραφή του Σέηβερ. Αμέτρητα γράμματα κατέκλυσαν το περιοδικό, οι αναγνώστες ήθελαν να μάθουν περισσότερα για τον Σέηβερ και για τις αναμνήσεις του της Λεμουρίας. Πολλοί απ’ αυτούς υποστήριζαν ότι είχαν και οι ίδιοι μνήμες της Λεμουρίας…
Το I Remembe Lemuria! ήταν μια πολύ παράξενη ιστορία, όπως άλλωστε και όλες οι ιστορίες του Σέηβερ, ξαναγραμμένες ή όχι από το Ρέι Πάλμερ, και περιείχε τόσο ιδιόμορφες λεπτομέρειες και παραδοξότητες, οι οποίες μπορούν να γίνουν κατανοητές μόνο έπειτα από μια σύνοψη της προσωπικής μυθολογίας του Richard Sharpe Shaver:
[…] Πριν από δώδεκα χιλιάδες χρόνια, η Γη κατοικούνταν από μια ράτσα πανίσχυρων όντων που είχαν ταξιδέψει από έναν μακρινό πλανήτη για να εγκατασταθούν εδώ. Τα όντα αυτά ήταν γνωστά ως «Τιτάνες» και «Άτλαντες», όπου το τελευταίο το πήραν από την Ατλαντίδα, που ήταν η πρώτη γήινη κατοικία τους. Οι Τιτάνες ζούσαν χιλιάδες χρόνια, παρέμεναν νέοι και μεγάλωναν συνεχώς. Ένας ώριμος Τιτάνας είχε μέσο ύψος ενενήντα μέτρα. Ήταν πολύ πιο ευφυείς και πολύ πιο ανεπτυγμένοι τεχνολογικά από τους σύγχρονους ανθρώπους. Επικοινωνούσαν με μεταβίβαση της σκέψης και οι επιστήμονές τους είχαν ανακαλύψει μορφές ενέργειας που μπορούσαν να δώσουν ισχύ σε διαστημόπλοια που ταξίδευαν με την ταχύτητα του φωτός.
Οι Τιτάνες ήταν επίσης και γενετικοί μηχανικοί, ανέτρεφαν νέες ράτσες όντων που τα χρησιμοποιούσαν ως εργάτες και υπηρέτες. Μία από τις ράτσες αυτές ήταν οι πρόγονοί μας, άλλες είχαν έξι χέρια για να μπορούν να χειρίζονται πολύπλοκα μηχανήματα, άλλες είχαν κέρατα και τραγοπόδαρα, ενώ άλλες ήταν μισοί άνθρωποι-μισοί ερπετά. Αυτές οι ράτσες επιβίωσαν στις φυλετικές μας μνήμες ως π.χ. οι θεότητες με τα πολλά χέρια των Ινδών και οι Σάτυροι της ελληνικής μυθολογίας. Ο Σέηβερ αποκαλούσε όλες αυτές τις τεχνητές ράτσες «φυλές-ρομπότ», όχι γιατί ήταν μηχανές, αλλά γιατί βρισκόντουσαν κάτω από το διανοητικό έλεγχο των Τιτάνων, οι οποίοι γι’ αυτό το σκοπό χρησιμοποιούσαν μια συσκευή που ονομάζεται «Telaug» (σύνθετη λέξη από το «Telepathic Augmentor», Τηλεπαθητικός Αυξητής), για να επιβάλουν την θέλησή τους στο νου των υποτακτικών φυλών τους.
Οι επιστήμονες αυτής της υπερ-ράτσας ανακάλυψαν μια μέρα ότι ο ήλιος είχε αρχίσει να αλλάζει, είχε αρχίσει να εκπέμπει ραδιενεργές ακτίνες στο διάστημα, δηλητηριάζοντας την ατμόσφαιρα της Γης. Η ακτινοβολία του ηλίου, απορροφημένη από τον αέρα και το πόσιμο νερό, προκαλούσε πρόωρη γήρανση στους Τιτάνες. Η ράτσα τους αντιμετώπιζε μια φρικτή καταδίκη αν έμενε στην επιφάνεια, κι έτσι οι Τιτάνες μετανάστευσαν στο εσωτερικό της γης, κατασκευάζοντας τεράστιες σπηλαιώδεις πολιτείες, που χρησιμοποιούσαν για εισόδους τα φυσικά σπήλαια.
Περισσότεροι από πενήντα δισεκατομμύρια κατοικούσαν στα σπήλαια και στις τεράστιες εσωτερικές κοιλότητες. Ο πολιτισμός τους είχε τέτοια μηχανική και επιστημονική τελειότητα που είναι σχεδόν αδύνατον να κατανοηθεί. Τα πάντα γίνονταν από μηχανές κατασκευασμένες από άφθαρτα μέταλλα, κατασκευασμένες να διαρκέσουν για δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Εκπληκτικές ενέργειες πραγματοποιούσαν όποιο θαύμα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς”.
(Αν σας φαίνεται υπερβολική αυτή η ιστορία με τα σπήλαια, σκεφτείτε μόνο ότι υπάρχουν τόσο τεράστια σπήλαια κάτω από την Αθήνα που αποκαλύφθηκαν πια κι από τον «μετροπόντικα» που θα μπορούσε να μετακομίσει όλη η πόλη όπως έχει, υπογείως, ενώ π.χ. στο Αφγανιστάν υπάρχουν τόσο τεράστιες σπηλαιώδεις κοιλότητες που θα μπορούσε να μετακομίσει όλη η χώρα στο υπέδαφος. Το υπόγειο μετρό του Λονδίνου γνωστό επίσημα με την επωνυμία “Underground” είναι μυστήρια βαθιά κάτω από 7 πατώματα μέσα στην γη και της Νέας Υόρκης ακόμη βαθύτερο και δαιδαλώδες.)
Αλλά ακόμη και η μετανάστευση στο εσωτερικό της γης αποδείχτηκε ανεπαρκής. Ολόκληρος ο πλανήτης είχε μολυνθεί, και πολλοί από τους Τιτάνες γερνούσαν και πέθαιναν πια έπειτα από λίγες εκατοντάδες χρόνια. Τελικά, οι γεροντότεροι αποφάσισαν πως η ράτσα τους έπρεπε να εγκαταλείψει την Γη το συντομότερο δυνατό, να ταξιδέψουν μέχρι να βρουν έναν πλανήτη κοντά σε έναν αμόλυντο ήλιο και να εγκατασταθούν εκεί. Δυστυχώς όμως, δεν υπήρχαν αρκετά διαστημόπλοια για να μεταφέρουν όλους τους Τιτάνες, αλλά και όλες τις φυλές-ρομπότ, σε έναν νέο πλανήτη.
Ούτε μπορούσαν να επιστρέψουν για να πάρουν όλους τους υπόλοιπους, λόγω της τεράστιας απόστασης που χώριζε την Γη από το νέο πλανήτη που είχαν διαλέξει. Έτσι, πολλά από τα φυλετικά ρομπότ έμειναν πίσω, αφημένα στην τύχη τους. Τα πλάσματα που έγιναν οι πρόγονοί μας επέστρεψαν στην επιφάνεια, προσαρμόστηκαν στην ακτινοβολία του ήλιου και έπειτα από πολλές γενιές ξέχασαν για τα σπήλαια που υπήρχαν κάτω από τα πόδια τους.
Όμως πολλά από τα άλλα πλάσματα παρέμειναν στις υπόγειες πολιτείες. Είχαν αποκτήσει προστασία απέναντι σε κάποιες από τις φθοροποιές ηλιακές ακτίνες, αλλά ταυτόχρονα δεν ‘εισέπρατταν’ και τις ωφέλιμες ακτίνες του ήλιου. Αν και επιβίωσαν και αναπαράγονταν, τα περισσότερα απ’ αυτά εκφυλίστηκαν σε μια ράτσα ψυχωτικών νάνων, τους οποίους ο Σέηβερ αποκαλούσε «Dero» (Ντέρο, σύνθετη λέξη από το «Detrimental Robots», φθοροποιά/επιβλαβή/καταστρεπτικά ρομπότ).
Υπήρχαν και πολλοί άλλοι στις υπόγειες χώρες, που είχαν καταφέρει να αποφύγουν το διανοητικό και φυσικό εκφυλισμό και την παρακμή των Ντέρο, και έκαναν ότι μπορούσαν για να τους κατατροπώσουν. Αυτοί ήταν οι «Tero» (από το «Integrative Robots», ενοποιημένα/ενσωματωμένα/ολοκληρωμένα ρομπότ). Αλλά οι Ντέρο ήταν πολύ περισσότεροι από τους Tero και δυστυχώς για μας, οι Dero είχαν απίστευτες δυνάμεις στην κατοχή τους:
«Οι Dero είχαν πρόσβαση στις θαυμαστές μηχανές των Αρχαίων, που λειτουργούσαν ακόμη κανονικότατα. Και με αυτές τις μηχανές μπορούσαν να βλάπτουν τους Tero και τους ανθρώπους της επιφάνειας. Ανάμεσα σ’ αυτές τις μηχανές υπάρχουν καταπληκτικές οπτικές ακτίνες που μπορούν να διαπεράσουν χιλιόμετρα συμπαγούς βράχου, συγκεντρώνοντας εικόνες από όλη την Γη, χωρίς να χρειάζονται σταθμούς εκπομπής.
Επίσης, τεχνολογία μετακινήσεων με στιγμιαία τηλεμεταφορά από το ένα σημείο στο άλλο, αλλά και συσκευές διανοητικής επέμβασης που μπορούν να δημιουργούν φαινομενικά συμπαγείς παραισθήσεις, όνειρα, υπνωτικούς καταναγκασμούς. (Οι οποίοι καταναγκασμοί είναι υπεύθυνοι για τις παράξενες ξαφνικές επιθυμίες για φόνο, που ‘χουν πολλοί άνθρωποι της επιφάνειας, όπως ένα νεαρό κορίτσι που ισχυρίζεται ότι «ο θεός μου μίλησε και μου είπε να μαχαιρώσω αμέσως την μαμά μου». Όλες οι επιθέσεις με πυροβολισμούς στα σχολεία, η αύξηση της βίας σε ανήλικα παιδιά, δυστυχήματα κι επιθέσεις, δολοφονίες και παιδοφιλίες, σαδισμός κι ελευθεριότητα… γίνονται με παρότρυνση από φωνές στο κεφάλι.)
Έχουν ακτίνες θανάτου, διαστημόπλοια και δισκοειδή αεροσκάφη ανώτερης τεχνολογίας, μηχανές για την αναζωογόνηση του σεξ που είναι γνωστές ως συσκευές Stim (μέσα στις οποίες αυτοί οι έκφυλοι συχνά περνούν όλη τους την ζωή σε σεξουαλική κραιπάλη και ακολασία, που τους παραμορφώνει τα σώματα με φρικτούς τρόπους, σχεδόν πέρα από κάθε περιγραφή…). Ακτίνες Ben που θεραπεύουν και ανανεώνουν το σώμα, αλλά επίσης μπορούν και να ανανεώνουν την χαμένη ενέργεια έπειτα από σεξουαλική κατάχρηση, και πολλά άλλα θαυμαστά πράγματα που θα έφερναν ολική επανάσταση στην ζωή των ανθρώπων της επιφάνειας και στην επιστήμη μας, αν μπορούσαμε με κάποιον τρόπο να τα αποκτήσουμε». […]
Οι Deros ζουν στους υποχθόνιους τόπους, χρησιμοποιώντας τις καταπληκτικές τεχνολογικές μηχανές τους με διαβολικούς τρόπους: πυροδοτώντας πολέμους, προκαλώντας αεροπορικά και τροχαία ατυχήματα, ακόμη και βάζοντάς μας τρικλοποδιά όταν κατεβαίνουμε από τις σκάλες. Αλλά κανείς δεν ένιωθε τα βασανιστήρια των Deros περισσότερο από τον ίδιο τον Ρίτσαρντ Σερπ Σέηβερ.
Oι Deros στα Ελληνικά Δέρος, εξ ου και Δεροβούνι (στο βουνό Δίδυμο στην Αργολίδα, στην Ανάβυσσο, στο Σαρακηνό στην Μαγνησία κλπ, είναι οι Σάτυροι, οι Σειληνοί, οι Πάνες (σωστή κι εδώ η Ελληνική Μυθολογία). Φυσικά υπάρχουν και σήμερα σε τεράστιους αριθμούς κι απαγάγουν κυρίως γυναίκες, όπου οι δύστυχες έχουν μέγιστη διάρκεια ζωής μιας εβδομάδας στα χέρια τους. Αναφέρω (για όποιον τυχόν ενδιαφέρεται το τι γίνεται γύρω του και δεν είναι εντελώς εκφυλισμένος) ότι αν είναι ρευστός και συγκεντρωμένος μπορεί να τους νοιώσει, μα και να τους ακούσει, κυρίως κάτω από βουνά, (αν κι όχι αποκλειστικά) αυτά με την θαμνώδη βλάστηση. Επίσης μπορεί να ακούσει -με την αιθερική ακοή- έναν συνεχή σαματά, σαν κάποιοι να μεταφέρουν συνεχώς έπιπλα.
Ο Richard Sharpe Shaver περιπλανιόταν σε έναν λαβύρινθο από εξωτικά όνειρα επιστημονικής φαντασίας κι αποκρυφισμού, μυθολογικά πάνθεα από θεούς και δαίμονες του παρελθόντος και του παρόντος, μυστικές τεχνολογίες και άλυτα μυστήρια, εφιάλτες που παραμονεύουν χιλιόμετρα κάτω από τα πόδια μας.
Αλλά οι δαίμονες έπαιρναν τον έλεγχο του μυαλού του και των γραπτών του, ενεργοποιούσαν τις συσκευές ακτίνων απίστευτης καταστροφικής δύναμης επάνω του και πάνω στον υπόλοιπο κόσμο. Στα απίστευτα, “ακατάληπτα” γραπτά του, που τον όγκο τους επιμελούνταν και δημοσίευε συνεχώς ο Ρέι Πάλμερ με το γενικό τίτλο The Hidden World (Ο Κρυμμένος Κόσμος), ο Σέηβερ αποκάλυπτε τις υποχθόνιες ενέργειες των Teros που προκαλούσαν από τα παρασκήνια σχεδόν κάθε κακό της ανθρώπινης Ιστορίας.
Μια από τις ακτίνες τους κατέστρεψε τα εγκεφαλικά αγγεία του Φράνκλιν Ρούσβελτ σκοτώνοντάς τον, καθώς ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος πλησίαζε στο τέλος του, ενώ οι Teros είχαν χρησιμοποιήσει τα Telaug τους για να υπνωτίσουν τον αποδιοπομπαίο Λη Χάρβεϋ Όσβαλντ στέλνοντάς τον να εμπλακεί με την συμμορία (CIA και λοιπές εγκληματικές οργανώσεις) που δολοφόνησαν τον Πρόεδρο Κένεντι και φυσικά του Τζακ Ρούμπι. Ο Χίτλερ κι οι επικεφαλείς των Ναζί ήταν υποχείρια των Deros, είναι αυτοί που είχαν σχεδιάσει τα στρατόπεδα θανάτου και διοικούσαν κρυφά, αν κι ολοφάνερα το Ράιχ. Υποχείριά τους ήταν και οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν με τις κόκκινες αιμοδιψείς ορδές τους. Όλες οι κτηνωδίες της ανθρωπότητας γίνονται υπό την επήρεια των Teros. Υπάρχουν πολλοί σοβαροί μελετητές που λένε πως ο καρκίνος σε όλες του τις μορφές, είναι βλάβη του Διττού εαυτού που ενεργοποιείται από τα μηχανήματα των Teros.
Πολλές από τις λεπτομέρειες της ζωής του Ρίτσαρντ Σέηβερ είναι αρκετά θολές. Όταν τον ρωτούσαν, η βιογραφία του έμοιαζε ν’ αλλάζει, σκόπιμα, ανάλογα με τις διαθέσεις του. Γεννήθηκε είτε το 1908, είτε το 1910, είτε το 1912 στην Πενσυλβάνια των Η.Π.Α. Ο πατέρας του αγόραζε, διεύθυνε και έχανε εστιατόρια σε όλη την πολιτεία, κι έτσι η οικογένειά του συνεχώς μετακινούνταν κατά την διάρκεια της παιδικής του ηλικίας.
Η μητέρα του έγραφε «αληθινές εξομολογήσεις» σε ρομαντικά γυναικεία περιοδικά, χρησιμοποιώντας εκατοντάδες ψευδώνυμα. Ο ίδιος ο Ρίτσαρντ δεν έδειχνε και μεγάλη προτίμηση στην συγγραφική. Φαινόταν να είναι ένας ανήσυχος, ασταθής άνθρωπος στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ποτέ δεν έμεινε σε μια δουλειά για πολύ και δούλευε μόνο όποτε ήθελε. Μετά το γυμνάσιο, έκανε τον ξυλοκόπο, το χασάπη σε ένα σφαγείο, το χειριστή αγροτικών μηχανημάτων, τον οξυγονοκολλητή αυτοκινήτων για την εταιρεία Φορντ.
Παντρεύτηκε τρεις φορές. Οι δύο πρώτοι γάμοι του δεν κράτησαν πάνω από έναν χρόνο ο καθένας, αλλά η τρίτη γυναίκα του, η Ντόροθυ, με την οποία παντρεύτηκε το 1947, τον αγαπούσε πολύ και έζησαν μαζί ευτυχισμένοι μέχρι το θάνατό του. Η Ντόροθυ ήταν φανατικά χριστιανή και ποτέ δεν πήρε στα σοβαρά τις ιστορίες του Ρίτσαρντ για τους Teros. Αυτό που σίγουρα ξέρουμε για τον Σέηβερ, είναι η μακρόχρονη αγάπη του για το Φανταστικό και την Επιστημονική Φαντασία. Αγόρασε το πρώτο του Amazing Stories το 1927 και ήταν λάτρης των παλπ-περιοδικών για την υπόλοιπη ζωή του. Γοητευόταν από το έργο του Τσαρλς Φορτ και τις συλλογές του των ανεξήγητων φαινομένων, αλλά και με τις ιστορίες του Αποκρυφισμού από τους Ροδόσταυρους μέχρι την Μαντάμ Μπλαβάτσκυ.
Ο Σέηβερ ανακάλυψε την ύπαρξη της αόρατης αυτοκρατορίας των Teros το 1932, όταν ήταν οξυγονοκολλητής στο εργοστάσιο αυτοκινήτων της Φορντ στο Μίσιγκαν, την εποχή που ο ίδιος ήταν ακλόνητα σκεπτικιστής απέναντι σε οτιδήποτε θεωρείται υπερφυσικό. Μια μέρα, εκεί που χειριζόταν την οξυγονοκόλληση στην γραμμή συναρμολόγησης, ο Ρίτσαρντ έκανε μια πολύ παράξενη ανακάλυψη. Όποτε κρατούσε στα χέρια του το όπλο της οξυγονοκόλλησης «άκουγε φωνές, απόμακρες φωνές ατέλειωτης πολυπλοκότητας». Ανακάλυψε ότι μπορούσε να ακούει τις σκέψεις των συναδέλφων του! Ο Σέηβερ γράφει για εκείνες τις παράξενες μέρες:
«…Ήξερα τι κολατσιό είχε στο καλαθάκι του ο Μπίλλυ, με ποιό κορίτσι θα έβγαινε ραντεβού το βράδυ ο Μπάνυ, τι είχε αγοράσει η μητέρα του Χανκ για την μέλλουσα γυναίκα του, ήταν ένα φόρεμα, τι πανέμορφο φόρεμα! Ήξερα για ποιό πράγμα μιλούσαν οι άλλοι στον επάνω όροφο, άκουγα τα πάντα, άκουγα όλα όσα δεν ήθελα να ακούσω σε όλο το εργοστάσιο. Εκείνο το όπλο της οξυγονοκόλλησης, σαν από κάποια τερατογενετική ρύθμιση του μηχανισμού του, δεν είχε γίνει απλά ένα ράδιο, αλλά ένα τηλε-ράδιο, ένας Αυξητής Σκέψης με άγνωστες δυνάμεις.
Έπειτα από λίγο, μπορούσα να ακούω την σκέψη κάθε ανθρώπου μέσα στο κτίριο. Αλλά στο τέλος, αυτό άρχισε να με χτυπάει στα νεύρα. Να σας πω γιατί: διότι είχα αρχίσει να ακούω την σκέψη! Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς ήταν δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Επίσης, άκουγα και πολύ παράξενα πράγματα. Μπορούσα ν’ ακούω μια διαβολική φωνή να λέει: Βάλτε την στον στόχο! Έπειτα άκουσα γυναικείες κραυγές, όλο και πιο δυνατά και όλο πιο δυνατά, με όλο και περισσότερη αγωνία στις τσιρίδες της, και στο τέλος έναν φρικτό επιθανάτιο ρόγχο. Κάποια άλλη στιγμή, μπορούσα ν’ ακούω κάποιον να σκέφτεται για ένα διαστημόπλοιο, όχι ένα σύγχρονο διαστημόπλοιο, αλλά ένα αρχαίο διαστημόπλοιο! Ένα σκάφος με το οποίο αυτός ο κάποιος είχε ταξιδέψει πολλές φορές στο διάστημα!
…Άκουγα ανθρώπους να κλαίνε δυστυχισμένοι, άκουγα το ράπισμα ενός μαστιγίου, άκουγα ήχους φρικτών βασανιστηρίων. Ήταν όλα τόσο τρελά, το ξέρω, αλλά συνέχεια άκουγα αυτά τα πράγματα, αμέτρητα απ’ αυτά, ξανά και ξανά. Τα νεύρα μου είχαν τσακίσει, κι έτσι αναγκάστηκα να παραιτηθώ απ’ την δουλειά. Πέρασα στην ανεργία και δεν ήθελα να ξαναδουλέψω άλλη φορά, γιατί πίστευα ήξερα ότι θα ακούω πάλι τις φωνές κι αν αυτά άκουγε στην Αμερική όποιος είχε τηλεπάθεια, τότε εγώ δεν ήθελα να δουλεύω πια για την Αμερική. Άρχισα να δουλεύω μόνος μου, οδηγούσα ένα φορτηγό με ποτά από το Ντιτρόιτ στο Τολέντο και πάλι πίσω. Εύκολα λεφτά. Είχα την ικανοποίηση να ξέρω ότι δεν ήμουν ένα κορόιδο, μια ανυποψίαστη μαριονέτα κάποιας κρυφής συμμορίας δαιμόνων που, όπως είχα αντιληφθεί, κυβερνούσαν την Αμερική απ’ ό,τι άκουγα…».
Ο Ρίτσαρντ, τελικά έπειτα από λίγο καιρό παράτησε και την δουλειά του φορτηγατζή και άρχισε να περιπλανιέται στις διάφορες πολιτείες κάνοντας μικροδουλειές, ώσπου έφτασε στο Μόντρεαλ. Εκεί μπήκε σ’ ένα πλοίο που νόμισε ότι πηγαίνει στην Αγγλία. Αντίθετα, βρήκε τον εαυτό του στα παράλια του Newfoundland, όπου συνελήφθη από τις αρχές και κλείστηκε στην φυλακή για κάποιο άγνωστο χρονικό διάστημα.
Έπειτα, απελάθηκε στην Βοστόνη, όπου έσπασε άσχημα το πόδι του και πέρασε το χειμώνα σε ένα νοσοκομείο για τους άπορους, αλλά μια άλλη εκδοχή της βιογραφίας του λέει ότι πήγε σε ένα ψυχιατρείο όπου πέρασε τα επόμενα οκτώ χρόνια. Κάπου ενδιάμεσα σε όλα αυτά, συνελήφθη πάλι και κλείστηκε στην φυλακή για λαθρεμπόριο αλκοόλ. Οι λεπτομέρειες της ζωής του, τις οποίες έχει διηγηθεί ο ίδιος, ο Ρέι Πάλμερ, και όλοι εκείνοι που ερεύνησαν για να μάθουν γι’ αυτόν, είναι πολύ θολές και αβέβαιες ενώ πολλές είναι τελείως σκοτεινές.
Τελοσπάντων, ό,τι κι αν έγινε απ’ όλα αυτά, ήταν σε μια από αυτές τις παραμονές του στην φυλακή ή στο νοσοκομείο ή στο ψυχιατρείο, που ο Ρίτσαρντ ανακάλυψε την αλήθεια για τους Teros. Τον επισκέφθηκε στο κελί του, ή στην πτέρυγα του νοσοκομείου, ένα τυφλό κορίτσι των Teros που το έλεγαν Νύντια. Αυτή του διηγήθηκε την ιστορία με τους Τιτάνες και του αποκάλυψε την ύπαρξη του υποχθόνιου κόσμου. Αφού τον επισκέφθηκε πολλές φορές, η Νύντια βοήθησε τον Ρίτσαρντ να δραπετεύσει και τον οδήγησε σε μια καλυμμένη είσοδο σπηλαίου όχι πολύ μακριά από την φυλακή ή το νοσοκομείο.
Εκεί, ο Σέηβερ ενώθηκε με μια ομάδα Teros και έζησε μαζί τους για μερικά χρόνια. Έμαθε ότι οι «φωνές» που άκουγε μέσα στο κεφάλι του, στο εργοστάσιο, ανήκαν στους Teros και στους αιχμαλώτους τους. Χρησιμοποιώντας τους «Τηλεόπτες» των Teros, γιατί και οι Teros είχαν μερικές από τις συσκευές των Τιτάνων, ο Σέηβερ έγινε μάρτυρας των βασανιστηρίων που έκαναν οι Teros κυρίως σε γυναίκες της επιφάνειας που είχαν πέσει θύματα απαγωγής από τους σατανικούς νάνους. Πάνω απ’ όλα, οι Teros ήταν σεξομανείς ψυχανώμαλοι, αν και αναπαράγονταν κάπως, δεν έμοιαζαν να συνουσιάζονται με τον κανονικό τρόπο, αλλά περνούσαν πολύ χρόνο στις συσκευές «Stim» ή ηδονιζόντουσαν με τα βασανιστήρια, τους διαμελισμούς και τους κανιβαλισμούς…
Μετά την εκπληκτική επιτυχία του I Remember Lemuria, ο Πάλμερ άρχισε να συμπεριλαμβάνει υλικό του Σέηβερ σχεδόν σε κάθε τεύχος του Amazing Stories.
Η κυκλοφορία του περιοδικού -που μέχρι τότε έφτανε τις 130.000 τεύχη μηνιαίως- έφτασε στα ύψη, αγγίζοντας τον αριθμό των 200.000 τευχών κάθε μήνα. Και εκεί που έπαιρνε περίπου πενήντα με εκατό γράμματα αναγνωστών κάθε μήνα, τώρα τα γραφεία του περιοδικού κατακλύζονταν με πάνω από 3.000 επιστολές! Χιλιάδες αναγνώστες έγραφαν στο Ρέι για να του πουν ότι άκουγαν κι αυτοί παράξενες φωνές, ότι έβλεπαν απερίγραπτα όνειρα με υπόγειους κόσμους, ότι είχαν εντοπίσει αμέτρητα παράξενα φαινόμενα εξερευνώντας σπήλαια, ή ότι θυμόντουσαν κάποια προηγούμενη ενσάρκωσή τους ως πολίτες της αυτοκρατορίας των Τιτάνων Deros και Teros.
Ο Πάλμερ ένιωθε ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου, κολυμπώντας σε ποτάμια ολόκληρα από ενθουσιώδη γράμματα με τις πιο παράξενες ιστορίες. Αύξησε τις σελίδες της αλληλογραφίας στο περιοδικό και πρόσθεσε μια νέα στήλη με τον τίτλο «Αναφορές από το Ξεχασμένο Παρελθόν», προσπαθώντας να παρουσιάζει όσα πιο πολλά στοιχεία μπορούσε γι’ αυτό που όλοι πλέον αποκαλούσαν Το Μυστήριο Σέηβερ (The Shaver Mystery).
Ανάμεσα στα γράμματα που λάβαινε, υπήρχαν και πολλά που περιείχαν αμέτρητες ενδιαφέρουσες πληροφορίες:
«Ειλικρινά ελπίζω οι προθέσεις του κυρίου Σέηβερ να είναι καλές, γιατί είναι φανερό ότι με κάποιον τρόπο έχει στην κατοχή του συγκεκριμένες απαγορευμένες γνώσεις του μακρινού παρελθόντος… Οι Ατλάντειοι και οι Λεμούριοι ήταν δύο διαφορετικές ράτσες που ζούσαν σε δύο διαφορετικά μέρη. Και οι δύο εξολοθρεύτηκαν από τους μεγάλους Δασκάλους για την φρικτή αποτυχία τους να υπακούσουν στους συμπαντικούς νόμους. Οι τελευταίοι εναπομείναντες των Λεμούριων βρίσκονται φυλακισμένοι σε μια πολύ βαθιά και τεράστια εσωτερική κοιλότητα της Γης, μαζί με τα αρνητικά πλάσματα που ο κύριος Σέηβερ αποκαλεί Deros. Κανένας συνηθισμένος θνητός δεν μπορεί να φτάσει σ’ αυτούς πλέον ή να επικοινωνήσει μαζί τους και γι’ αυτό το γεγονός πρέπει να ευχαριστούμε την Θεία Πρόνοια… Υπήρχαν και άλλες ράτσες εκτός από τους Λεμούριους και τους Άτλαντες. Μία από αυτές ήταν οι Ξίανς, οι οποίοι ήρθαν εδώ από κάποιον σκοτεινό πλανήτη. Όσο για τα μακρινά ταξίδια στο διάστημα, είναι δυνατόν να γίνουν αν κάποιος ταξιδεύει μέσα από καμπύλες, αλλά όχι μέσα από γωνίες».
Πολλά από αυτά τα γράμματα (το 1945-46) είναι στην πραγματικότητα το πρώτο κύμα της μανίας που θα επακολουθούσε σχετικά με τους «ιπτάμενους δίσκους» το 1947. Ο Πάλμερ φρόντιζε επισταμένα να συνδέει το Μυστήριο Σέηβερ με διαπλανητικές επισκέψεις:
«Αν δεν πιστεύετε ότι διαστημόπλοια επισκέπτονται τακτικά την Γη μας, τότε πρέπει να ρίξετε μια ματιά στα αρχεία του Τσαρλς Φορτ, αλλά και του φίλου σας του Ρέι. Και αν νομίζετε ότι οι υπεύθυνοι των κυβερνήσεων του κόσμου αγνοούν το γεγονός ότι διαστημόπλοια από αλλού επισκέπτονται τον πλανήτη μας, τότε δεν σκέφτεστε με τον ίδιο τρόπο που σκεφτόμαστε εμείς».
Ο Πάλμερ έγραψε αυτές τις γραμμές ενάμισι χρόνο πριν την περιβόητη πρώτη μαρτυρία του Κέννεθ Άρνολντ το 1947, την πρώτη θέαση UFO από την οποία ξεκίνησαν όλα, μια θέαση που ο Πάλμερ της έδωσε την μεγάλη δημοσιότητα που τελικά πήραν όλα αυτά και την προώθησε ως μυστήριο προσθέτοντας και αμέτρητες άλλες.
Ο Ρέι Πάλμερ ήταν ο δικαιωματικός «πατέρας» των UFO, αυτός άλλωστε χρησιμοποίησε πρώτος τον όρο «Flying Saucers» (Ιπτάμενοι Δίσκοι), και ήταν αυτός που έθεσε τα δημοφιλή θεμέλια του ζητήματος με τα χαρακτηριστικά που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Πολύ πριν το πολυσυζητημένο περιστατικό μαρτυρίας του Κέννεθ Άρνολντ, ο Πάλμερ είχε ήδη εισάγει την ιδέα της συνωμοτικής κυβερνητικής συγκάλυψης του φαινομένου UFO, σε έναν μεγάλο αριθμό αναγνωστών στον οποίο συμπεριλαμβάνονταν και όλοι εκείνοι που σύντομα θα γινόντουσαν εξειδικευμένοι ερευνητές του ζητήματος.
Ανάμεσα σε όλα αυτά, θεωρώ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η ιστορία με τους «ιπτάμενους δίσκους» ξεκίνησε με την πεποίθηση ότι οι πιλότοι τους ήταν εσωγήινοι και όχι εξωγήινοι, οι οποίοι έκαναν τις κατασκοπευτικές πτήσεις τους από υπόγειες βάσεις και ειδικά από το περιβόητο άνοιγμα του Βορείου Πόλου, μια άποψη την οποία προσωπικά θεωρώ πιο πιθανή από το «εξωγήινο» σενάριο, αν προσθέσει κανείς και τις απόψεις για τις μυστικές τεχνολογίες του στρατού μεγάλων κρατών που συνεργάζονται με ανεξιχνίαστα υποχθόνια κέντρα…
Το 1948, η σειρά με τις ιστορίες του Σέηβερ στο Amazing Stories σταμάτησε απότομα έπειτα από την επέμβαση του εκδότη Ζιφ Ντέιβις, μια διακοπή που συζητήθηκε πάρα πολύ ως προς τα αληθινά της κίνητρα. Τον ίδιο χρόνο, ο Ρέι Πάλμερ ξεκίνησε ένα νέο ολόδικο του περιοδικό, το Fate, που πήγε απίστευτα καλά. Το πρώτο τεύχος του Fate είχε με μεγάλα γράμματα στο εξώφυλλο την κύρια ιστορία: Στ’ Αλήθεια Είδα τους Ιπτάμενους Δίσκους, ένα κομμάτι από τον Κέννεθ Άρνολντ που το είχε ξαναγράψει και επιμεληθεί ο ίδιος ο Πάλμερ, η πρώτη δημοσιευμένη ιστορία θέασης UFO.
Τελικά, ο Ρέι έφυγε από το Amazing Stories, για να ξεκινήσει τις δικές του εκδοτικές επιχειρήσεις, ενώ στο περιοδικό τον αντικατέστησε ο Χάουαρντ Μπράουνυ, ο ψηλομύτης σκεπτικιστής που είχε πετάξει εκείνη την πρώτη επιστολή του Σέηβερ στο καλάθι των αχρήστων, ο οποίος αργότερα περιέγραψε τις ιστορίες του Σέηβερ ως τις «πιο άρρωστες σαχλαμάρες που διάβασα ποτέ μου…».
Όμως, χωρίς τον Πάλμερ το περιοδικό έπεσε σιγά-σιγά στην αφάνεια και ο κακεντρεχής Μπράουνυ έγινε εκτροφέας κοτόπουλων στο Κεντάκι. Στο μεταξύ ο Πάλμερ έφτιαξε και δεύτερο περιοδικό, το Other Worlds, το οποίο αργότερα μετονομάσθηκε Other Worlds Science Stories, έπειτα Flying Saucers from Other Worlds, και τέλος Flying Saucers, το πρώτο περιοδικό που ήταν εξολοκλήρου αφιερωμένο στα UFO. Επίσης, ξεκίνησε και πολλά άλλα εξίσου επιτυχημένα περιοδικά, το Imagination, το Mystic, το Search, κ.ά. Όλα τους, αργά ή γρήγορα φιλοξενούσαν και τις ιστορίες του Σέηβερ.
Τον Ιανουάριο του 1956, ο Ρίτσαρντ Σέηβερ έγραψε στις σελίδες του Mystic:
«Σήμερα, τα κέντρα του πληθυσμού των Dero βρίσκονται κάτω από μεγάλες πόλεις, για ευνόητους λόγους. Υπάρχουν -ναι, υπάρχουν- τρόποι να επικοινωνούν με την επιφάνεια, και οι περισσότερες από τις ανάγκες των υποχθόνιων, όπως το φαγητό, ο ρουχισμός, κ.λπ. μπορούν να παρθούν μόνο από την επιφάνεια. Εκεί κάτω, αυτοί μας αποκαλούν ‘κρεατάνθρωπους’. Είμαστε κρέας. Γιατί πολλοί από τους ανθρώπους που εξαφανίζονται κάθε χρόνο και που κανείς δεν ξανακούει γι’ αυτούς, γίνονται κρέας στις αγορές των Teros. Πολλές φορές έχω δει, μέσω ακτίνων Telaug, απαίσιους παραμορφωμένους Teros να μασουλάνε ένα κόκαλο, ένα κόκαλο που δεν μπορεί παρά να είναι ανθρώπινο, γιατί δεν υπάρχουν ζώα στις σπηλιές τους. Μερικά απ’ αυτά τα κόκαλα είναι από τους ομοίους τους, μερικά ανήκουν σε άτυχους Teros που αιχμαλωτίστηκαν σε κάποια μάχη, αλλά κάποια άλλα είναι από ανθρώπους της επιφάνειας, γύρω στους 120.000 ανθρώπους μόνο σ’ αυτή την χώρα (ΗΠΑ). Ρωτήστε το F.B.I. για τον αριθμό των ανθρώπων που εξαφανίζονται ετησίως και κανείς δεν τους ξαναβρίσκει ποτέ…».
Στην περίοδο 1961-64, ένα από τα μεγαλύτερα σχέδια του Ρέι Πάλμερ ήταν η έκδοση μιας σειράς βιβλίων για το «Μυστήριο Σέηβερ»: The Hidden World: The Whole Truth At Last, (Ο Κρυμμένος Κόσμος: Επιτέλους Όλη η Αλήθεια). Γιατί άραγε χρειάστηκε να περάσουν είκοσι χρόνια για την έκδοση ενός βιβλίου; Δυστυχώς, δεν έχουμε καμία απάντηση γι’ αυτό και φυσικά ούτε για την αδικαιολόγητη επιβεβλημένη διακοπή της σειράς από το Amazing Stories.
Εκείνη την εποχή, ο Ρέι, η γυναίκα του Μάρτζορυ και τα παιδιά τους μετακόμισαν σε μια φάρμα κοντά στο Άμχερστ του Ουισκόνσιν. Ο Ρίτσαρντ και η Ντόροθυ Σέηβερ αγόρασαν μια φάρμα δίπλα σ’ αυτή των Πάλμερ, κι έτσι οι δύο άντρες μπορούσαν να ασχολούνται ανενόχλητοι όλη την ημέρα με την δημιουργία της εκδοτικής σειράς. Τα δεκαέξι τεύχη σε μέγεθος βιβλίου, ένα σύνολο που ξεπερνούσε τις τρεις χιλιάδες σελίδες, ήταν η μεγαλύτερη συλλογή παραδοξολογιών που εμφανίστηκε στον αιώνα μας, αλλά δυστυχώς σήμερα αποτελούν τόσο σπάνια συλλεκτικά κομμάτια, που ακόμη κι αν διαθέταμε μια μικρή περιουσία για να τα αποκτήσουμε δεν θα τα βρίσκαμε πουθενά. Παραδόξως, δεν επανεκδόθηκαν ποτέ, παρά την άμεση εξάντλησή τους.
Στην αρχή της δεκαετίας του ’60, ο Ρίτσαρντ Σέηβερ είχε αρχίσει να διαφημίζει από τις σελίδες των περιοδικών μια νέα παράδοξη ανακάλυψη: τις «Πέτρες Προ-Κατακλυσμιαίας Τέχνης» (Pre-Deluge Art Stones). Ήταν κομμάτια από αχάτη, που ο Σέηβερ έκοβε με ένα διαμαντένιο πριόνι, υποστηρίζοντας ότι τα πέτρινα αυτά κομμάτια είχαν πάνω τους αληθινές εικόνες από τους Τιτάνες και τον κόσμο τους. Οι «φωτο-πέτρες» είχαν εκτυπωθεί από τους «…ξεχασμένους πια δασκάλους που είχαν ανακαλύψει έναν τρόπο να κατασκευάζουν αχάτη, να αναμιγνύουν φωτοευαίσθητες χημικές ουσίες με υγρή πέτρα και να εκτυπώνουν πάνω στην πέτρα τις σκέψεις τους, την τέχνη τους και την ιστορία τους…».
Πολλά παιδιά βλέπουν αστεία ή τερατόμορφα πρόσωπα στο μωσαϊκό της κουζίνας ή της τουαλέτας, στο μουσαμά του δαπέδου ή στους ρόζους μιας παλιάς ξύλινης πόρτας. Φαίνεται ότι ο Σέηβερ βρήκε τις εικόνες των Τιτάνων του με τον ίδιο τρόπο. Ακόμη και ο Πάλμερ ήταν επιφυλακτικός με την ιδέα στην αρχή. Ο ίδιος έγραψε:
«Πώς θα νιώθατε αν σας έδειχναν έναν κουβά γεμάτο πέτρες και σας έλεγαν να δείτε τις εικόνες που έχουν πάνω τους, αλλά εσείς δεν βλέπατε τίποτε πέρα από κάποιες θολές και αόριστες ομοιότητες που ήταν σχεδόν φανερά συμπτωματικές;…».
Παρ’ όλα αυτά, ο Σέηβερ επέμενε ότι οι εικόνες ήταν εκεί, παρέχοντας φυσικές αποδείξεις του πολιτισμού των Τιτάνων. Ανέπτυξε μια τεχνική για να κάνει τις εικόνες να ξεπροβάλλουν καθαρά μέσα από την πέτρα. Πρόβαλε τις πέτρινες εικόνες πάνω σε μεγάλα κομμάτια χαρτόνι με έναν αδιαφανή προτζέκτορα. Επεξεργαζόταν το χαρτόνι με μπογιά και απορρυπαντικό πλυντηρίου και αληθινά οι εικόνες άρχισαν να εμφανίζονται. Και ήταν αξιόλογα και πολύ παράξενα έργα τέχνης. Σχεδόν όλες οι εικόνες αποτελούνταν από αλλόκοτες ανθρώπινες ή ανθρωποειδείς φιγούρες. Ανάμεσα τους ήταν οι σοφοί Τιτάνες, οι πανέμορφες γυναίκες των Τιτάνων, γοργόνειες ράτσες, φτερωτοί άνθρωποι, αμαζόνες που μάχονταν με τέρατα εκτρωματικών όψεων.
Οι μικροί κενοί χώροι ανάμεσα στους μορφοποιημένους στροβιλισμούς και τις ακανόνιστες γραμμές, ήταν γεμάτοι από μια σύγχυση από μικρά άσχημα πρόσωπα: τους Deros φυσικά, οι οποίοι «επενέβαιναν στις εικόνες». Αναδύονταν από τις εικόνες με εχθρικά βλέμματα και ανοικτά στόματα. Σε μερικές εικόνες δεν βλέπουμε παρά μάζες από διαστρεβλωμένα πρόσωπα, συμπιεσμένα όλα μαζί, το ένα πάνω από το άλλο ή φτιάχνοντας συνδυασμούς που έμοιαζαν με ακατανόητα διαγράμματα…
Ο Σέηβερ πίστευε (ειλικρινά και ακράδαντα) ότι τα κλειδιά για την τεχνολογία των Τιτάνων κρύβονταν μέσα στις πέτρες αυτές, και μελετούσε αφοσιωμένα για να τις αποκωδικοποιήσει, για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Τις αποκαλούσε «Πετρο-Βιβλία» και έγραφε ότι «…κάποια μέρα θα μου υποδείξουν τον τρόπο κατασκευής των ιπτάμενων δίσκων και των διαστημοπλοίων που χρησιμοποιούσαν οι Αρχαίοι».
Από το 1945 έως το 1948, ο Barkun σημειώνει ότι περίπου το 75% των τευχών του Amazing Stories περιείχε περιεχόμενο “Shaver Mystery”, μερικές φορές σχεδόν αποκλείοντας οποιοδήποτε άλλο θέμα. Ο ιστορικός Mike Dash δηλώνει ότι «Οι ιστορίες του Shaver ήταν από τις πιο άγριες που έχουν περιγραφεί ποτέ, ακόμη και στις σελίδες των περιοδικών επιστημονικής φαντασίας pulp της περιόδου». Δημοσίευσε επίσης στο περιοδικό Other Worlds, όπου το πρώτο τεύχος του περιείχε την ιστορία του «Η πτώση της Λεμουρίας».
Πολλοί “θαυμαστές” της επιστημονικής φαντασίας ένιωσαν υποχρεωμένοι να καταδικάσουν το “Shaver Mystery” ως «Η απάτη του Shaver». Αυτοί οι “θαυμαστές”, ήδη στενοχωρημένοι από την μετατόπιση του Πάλμερ από την λογοτεχνική ή σκληρή επιστημονική φαντασία των προηγούμενων ετών σε διαστημικές όπερες, οργάνωσαν εκστρατείες συγγραφής επιστολών για να προσπαθήσουν να πείσουν τους εκδότες του Amazing Stories να σταματήσουν όλα τα άρθρα του Shaver Mystery.
Στην πραγματικότητα, ο Πάλμερ τύπωσε έναν αριθμό επικριτικών ή σκεπτικιστικών επιστολών που εστάλησαν στο Amazing Stories, και αυτός και άλλοι συνεισφέροντες κατά καιρούς διέψευδαν ή απαντούσαν σε τέτοιες επιστολές σε έντυπη μορφή. Όπως σημειώνει ο Μπρους Λάνιερ Ράιτ, «ο νεαρός Χάρλαν Έλισον, αργότερα ένας διάσημος συγγραφέας, φέρεται να παραδέχτηκε στον Πάλμερ ότι το “Shaver Mystery” ήταν «θηρευτής της δημοσιότητας»· όταν κυκλοφόρησε η ιστορία, κι ο Πάλμερ θυμωμένος του απάντησε ότι αυτό δεν ήταν το ίδιο πράγμα με το να το αποκαλεί ως φάρσα».
Ο D Mike Dash γράφει ότι «οι επικριτές του Shaver Mystery έσπευδαν να επισημάνουν ότι ο συγγραφέας του υπέφερε από πολλά κλασικά συμπτώματα παρανοϊκής σχιζοφρένειας κι ότι πολλές από τις επιστολές που ξεχύθηκαν στο Amazing αφηγούνται προσωπικές εμπειρίες που υποστήριζαν τις ιστορίες του συγγραφέα και που προφανώς προέρχονταν από τα είδη των ανθρώπων που περνούν τον χρόνο τους ισχυριζόμενοι ότι τους κυνηγούσαν αόρατες φωνές ή ο σκύλος του γείτονά τους».
Κατά την διάρκεια του 1948, το Amazing Stories σταμάτησε κάθε δημοσίευση των ιστοριών του Shaver. Ο Πάλμερ θα ισχυριστεί αργότερα ότι το περιοδικό πιέστηκε από απαίσιες εξωτερικές δυνάμεις για να κάνει την αλλαγή. Οι θαυμαστές της επιστημονικής φαντασίας θα πιστώσουν τις στοχευμένες εκστρατείες μποϊκοτάζ και τις αιμοβόρες εκατοντάδες επιστολές, για την αλλαγή αυτή. Οι ιδιοκτήτες του περιοδικού δήλωσαν αργότερα ότι το “Shaver Mystery” είχε απλώς κάνει την πορεία του και οι πωλήσεις μειώνονταν, λες και το θέμα εξαρτιόταν από τις πωλήσεις ενός περιοδικού. Πουλάει είναι αλήθεια, δεν πουλάει δεν είναι αλήθεια!! Έτσι μας ελέγχουν τα αλλότριου DNA όντα, εσωγήινα κι εξωγήινα.
Μεταξύ 1945 και 1949, έφτασαν πολλές επιστολές που πιστοποιούσαν την αλήθεια των ισχυρισμών του Shaver (δεκάδες χιλιάδες γράμματα, σύμφωνα με τον Palmer). Οι ανταποκριτές ισχυρίστηκαν ότι και αυτοί είχαν ακούσει περίεργες φωνές ή είχαν συναντήσει κατοίκους της Κούφιας Γης . Ένα από τα γράμματα προς Το Amazing Stories ήταν από μια γυναίκα που ισχυρίστηκε ότι πήγε σε ένα βαθύ υπόγειο ενός κτιρίου στο Παρίσι της Γαλλίας μέσω ενός μυστικού ανελκυστήρα. Μετά από μέρες βιασμού κι άλλων βασανιστηρίων, η γυναίκα ελευθερώθηκε από έναν καλοπροαίρετο Tero.
Οι σύλλογοι «Shaver Mystery Club» δημιουργήθηκαν σε αρκετές πόλεις. Η διαμάχη κέρδισε κάποια προβολή στον κυρίαρχο τύπο εκείνης της εποχής, συμπεριλαμβανομένης μιας αναφοράς σε ένα τεύχος του 1951 του περιοδικού Life.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ο Σέηβερ και η αγαπημένη του γυναίκα μετακόμισαν στο Σάμμιτ του Αρκάνσας, όπου έστησε το «Rock House Studio», ένα ολόκληρο ατελιέ και εργαστήριο επεξεργασίας και ανάλυσης των «Πετρο-Βιβλίων». Παρ’ όλη την συνεχιζόμενη επιμονή του στις ιστορίες με τους Τιτάνες, τους Deros και τους Teros, όλοι όσοι γνώρισαν το Ρίτσαρντ Σέηβερ στα τελευταία του χρόνια, τον περιγράφουν σαν έναν πολύ θερμό, γλυκό, πολυμαθή και ευφυή άνθρωπο.
Ο ερευνητής-καθηγητής Λούσιους Φάρις που μέχρι την δεκαετία του ’70 είχε το μεγαλύτερο αρχείο περιπτώσεων UFO στον κόσμο, ο οποίος γνώρισε το Σέηβερ, σε μια συνέντευξή του είχε απαντήσει τα εξής όταν ρωτήθηκε γι’ αυτόν:
«Ανεπιφύλακτα δεν θεωρώ το Σέηβερ τρελό όπως πολλοί τον έχουν χαρακτηρίσει, αν και δεν συμφωνώ απαραίτητα με όλες τις ιδέες του. Ήταν ένας πολύ ευγενικός άνθρωπος, ένας αληθινός τζέντλεμαν, εκπληκτικά διαβασμένος και πολυμαθής, και ο πιο ενδιαφέρων συζητητής που συνάντησα ποτέ μου. Ξέρετε, μπορεί ένας άνθρωπος να έχει πολύ καλούς λόγους για τους ίσως παρανοϊκούς φόβους του. Αν τα βασικά στοιχεία του Μυστηρίου Σέηβερ είναι σωστά, εσείς κι εγώ δεν θα χαρακτηριζόμασταν επίσης παρανοϊκοί αν γνωρίζαμε ότι αυτά τα πράγματα είναι αλήθεια και προσπαθούσαμε με αγωνία να τα πούμε και στους άλλους;».
Ο Ρίτσαρντ Σ. Σέηβερ πέθανε από καρκίνο των πνευμόνων το Νοέμβριο του 1975. Κατά την διάρκεια της αρρώστιας του, έλεγε ότι οι Teros είχαν καταφέρει να διαπεράσουν την «προστατευτική ασπίδα» που είχαν εστιάσει πάνω του οι Deros και είχαν αρχίσει να επεμβαίνουν καταστροφικά στον οργανισμό του. Πέθανε ήσυχα, ένα φθινοπωρινό πρωινό, με την Ντόροθυ να του κρατά το χέρι, αφήνοντας πίσω του τον κόσμο να αναρωτιέται για την ύπαρξη των υπόγειων κόσμων. Σήμερα δεν τον θυμάται σχεδόν κανείς. Αλλά, οι Deros συνεχίζουν την καταστρεπτική τους πορεία.
Ο Ρέι Πάλμερ πέθανε σχεδόν δύο χρόνια μετά, τον Αύγουστο του 1977, αφού σε όλη του την ζωή είχε ξεθάψει, παρουσιάσει και υπερασπίσει το ένα μυστήριο πίσω από το άλλο, αφήνοντας πίσω του έναν θησαυρό όμορφων αναμνήσεων στα μυαλά των αναγνωστών του, χωρίς κανένας να γνωρίζει για τους πόνους του και την καμπούρα του. Στο τελευταίο του βιβλίο The Secret World (Ο Μυστικός Κόσμος), εικονογραφημένο από μια μεγάλη συλλογή από τα Πετρο-Βιβλία του Ρίτσαρντ, σε ένα αυτοβιογραφικό κείμενο έγραψε για το Μυστήριο Σέηβερ:
«Αν και είναι έργο του Ρίτσαρντ Σέηβερ, είναι και δικό μου επίσης, γιατί τίποτε από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί αν δεν συναντιόντουσαν τα πνεύματά μας και η δουλειά μας δεν περιπλεκόταν σε αυτό το εκπληκτικά μυστηριώδες Δίκτυο του Μεγάλου Σχεδίου, όπως αυτό αναπτύσσεται από τον Μέγα Ρυθμιστή».
Ο Ρίτσαρντ Σ. Σέηβερ στην Επιστημονική Φαντασία.
Μια ιστορία, το “The Elevator People”, του Harlan Ellison αναφέρει ότι “υπάρχουν πεντακόσια κτίρια στις Ηνωμένες Πολιτείες των οποίων οι ανελκυστήρες πηγαίνουν πιο βαθιά από το γνωστό υπόγειο”. Όσοι άτυχοι κατεβαίνουν στα σπήλαια, αναδύονται (όσοι επιζήσουν) κατατονικοί αφού τους «περιποιήθηκαν» οι μοχθηροί κάτοικοι των σπηλαίων.
Η ιαπωνική ταινία τρόμου “Marebito” του 2004, σε σκηνοθεσία Takashi Shimizu, αναφέρεται επίσης στο έργο του Shaver και στους Deros. Η ταινία αναφέρεται απευθείας στα βιβλία του Shaver, καθώς και εμφανίζει τους Deros πολλές φορές κατά την διάρκειά της.
Ο Richard Shaver και οι Deros αναφέρονται σε μια πλάκα στο βιντεοπαιχνίδι Shivers, δίπλα σε ένα γλυπτό ενός Dero στην αίθουσα “Υπόγειος Κόσμος”.
Τόσο ο Shaver όσο και το έργο του, καθώς και οι Καταπληκτικές Ιστορίες, συγκαταλέγονται στις ασυνήθιστες ιδέες που αναφέρονται στο μυθιστόρημα του Philip K. Dick “Confessions of a Crap Artist”.
Στο παιχνίδι ρόλων Dungeons & Dragons, το οποίο επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από την μυθοπλασία στην ανάπτυξή του, υπάρχει μια φυλή κακών υπόγειων νάνων που ονομάζονται Derro, οι οποίοι περιγράφηκαν για πρώτη φορά στην AD&D First Edition του Monster Manual II. Αυτά τα Derro κάνουν επιδρομές στην επιφάνεια για να απαγάγουν ανθρώπους για χρήση ως σκλάβοι και τροφή, και μερικοί από αυτούς, που ονομάζονται Savants, διαθέτουν μαγικές και ψυχικές δυνάμεις τις οποίες μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να επηρεάσουν το μυαλό των ανθρώπων. Λέγεται ότι έχουν ένα κύριο οχυρό βαθιά υπόγεια όπου σχεδιάζουν την ανατροπή της ανθρωπότητας.
Το μυθιστόρημα Tamper, του Bill Ectric, πήρε το όνομά του από την περιγραφή του Shaver για την ικανότητα των Deros να αλλοιώνουν το μυαλό των ανθρώπων με αόρατες ακτίνες. Στο βιβλίο, ένα αγόρι που έχει εμμονή με το «Μυστήριο Shaver» αρχίζει να ακούει παράξενους θορύβους στο υπόγειο των γονιών του που μπορεί να είναι αληθινοί μπορεί και όχι… αλλά τους ακούει!
***
@Ίων Μάγγος/ περιοδικό Strange
