
Μαμά Αράχνη (1999) είναι ένα γλυπτό από την καλλιτέχνη Louise Bourgeois. Το γλυπτό, που απεικονίζει μια αράχνη, είναι πάνω από 30ft υψηλό και πάνω από 33ft μεγάλο, με ένα σάκο που περιέχει 26 αυγά από μάρμαρο. Η κοιλιά και ο θώρακας του αποτελούνται από χαλκό με ραβδώσεις. Ο τίτλος είναι η γνωστή γαλλική λέξη για την Μαμά.
Η Μαμά Αράχνη λένε οι ειδικοί (!!) είναι μεταξύ των μεγαλύτερων και πιο εντυπωσιακών γλυπτών του κόσμου και είναι διασκορπισμένες στις μεγαλύτερες πόλεις του πλανήτη, προφανώς για να μην ξεχνάνε οι άνθρωποι, ποιοί είναι οι ΕΠΙΚΥΡΊΑΡΧΟΙ τους και ποιοί τους κάθονται στον σβέρκο.
Αναφέρεται, υποτίθεται, η καλλιτέχνης στην δύναμη της “μητέρας, με την μεταφορική της έννοια, μιλάει για την κλώση, ύφανση, ανατροφή και προστασία” Η μητέρα της Louise Bourgeois ήταν η Josephine μια γυναίκα που επισκεύαζε ταπετσαρίες σε εργαστήριο κλωστοϋφαντουργίας. Η Louise, έχασε την μητέρα της σε ηλικία είκοσι ενός ετών, το πήρε πολύ επί πόνου και δεν το ξεπέρασε ποτέ.
“Η Spider είναι μια ωδή στη μητέρα μου. Ήταν η μαμά μου ο καλύτερος φίλος μου. Όπως μια αράχνη, η μητέρα μου ήταν υφάντρα. Η οικογένειά μου ήταν στο χώρο της αποκατάστασης των ταπισερί, και η μητέρα μου ήταν υπεύθυνη του εργαστηρίου. Όπως και οι αράχνες, η μητέρα μου ήταν πολύ έξυπνη. Οι αράχνες είναι φιλικές παρουσίες που τρώνε τα κουνούπια. Γνωρίζουμε ότι υπάρχουν ασθένειες που μεταδίδονται από τα κουνούπια και είναι ως εκ τούτου είναι ανεπιθύμητα. Έτσι, αράχνες είναι χρήσιμες και προστατευτικές, όπως και η μητέρα μου”. – είπε η Λουίζ Μπουρζουά (sic)
… και σκέφτηκε να γεμίσει τον πλανήτη με τα αντίγραφα της μαμάς της.
Δηλ. ένας άνθρωπος με λογική και μυαλό ανθρώπινο στο κεφάλι του, όταν σκέπτεται στοργική και προστατευτική μητέρα αμέσως το μυαλό του πηγαίνει στις αράχνες.
Ότι και να καταλαβαίνει ο καθένας, οι συμβολισμοί έχουν και ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ. Αυτό επιλέγει να το ξεχνάει το ανθρώπινο ζώο που κοιτάει την δουλειά – δουλεία του. Δυστυχώς γι αυτόν και για όλα τα υπόλοιπα ανθρώπινα ζώα. Συμφωνώ απόλυτα με τις τεχνικές ΣΟΚ και την προπαγάνδα, μαζί μου συμφωνούν και οι Επικυρίαρχοι γι’ αυτό και τις χρησιμοποιούν.
Η λέξη άγαλμα είναι αρχαιότατη. Συναντάται επτά φορές στα ομηρικά έπη· μία στην Ιλιάδα (Δ 144) καί έξι φορές στην Οδύσσεια (γ 274, 438, δ 602, θ 509, μ 347, σ 300). Στους Ομηρικούς ύμνους συναντάται μία φορά (Άποσπ. Ύμνου εις Βάκχον). Το ίδιο και στα Ορφικά, όπου την συναντούμε μόνο στον Ύμνο της Σελήνης, ή οποία αποκαλείται από τον Ορφέα «νυκτός άγαλμα». Ή αρχική της σημασία είναι «κόσμημα, στόλισμα, αφιέρωμα στους Θεούς», αλλά στην ραψωδία μ της Οδύσσειας ή σημασία της σχεδόν ταυτίζεται με ό,τι σήμερα αντιλαμβανόμαστε με την λέξη αυτή: «Ήελίω Ύπερίονι πίονα νηόν τεύξομεν, έν δέ κε θεΐμεν άγάλματα πολλά καί εσθλά». “Στον Υπερίωνα Ήλιο πλούσιο ναό θα χτίσουμε κι εντός του θα θέσουμε αγάλματα πολλά καί ωραία” (μ 347).
Ή δε έκφραση «περικαλλές άγαλμα», πού την συναντούμε σε πολλούς συγγραφείς της αρχαιότητος, είναι ομηρική (σ 300), και θα μπορούσαμε να την αποδώσουμε ώς «ακτινοβόλο μνημείο χαράς». Μετά τον Όμηρο ή σημασία τής λέξεως μετακινήθηκε περισσότερο προς την λατρεία και την σχέση του ανθρώπου με το θείο, με «τον κόσμο του Θαυμαστού και του Ωραίου». Ο αρχετυπικός εκείνος Κόσμος από τον όποιο εκπορεύεται κάθε γνώση καί ικανότητα για την δημιουργία τέτοιων «αντικειμένων θαυμασμού».
Είναι τα εκτρώματα που βλέπεις “αντικείμενα θαυμασμού κι αγαλλίασης” ή “αντικείμενα σιχασιάς κι αηδίας;”
Η Επανάσταση του Παλιμπαιδισμού
Κατά τον Λάβκραφτ η πύλη που ανοίχτηκε για το πέρασμα των μεγάλων παλαιών νοείται ως μια δύναμη που δεν ανήκει στο δικό μας χώρο, αλλά ενεργεί και διαμορφώνεται από άλλους νόμους. Οι περιγραφές που δίνει για τον φρουρό της πύλης, τον Γιογκ Σοθόθ και την εκδήλωσή του στο δικό μας χωροχρονικό συνεχές δεν είναι σαφείς, αλλά κάνουν νύξη για κάτι πελώριο και αόριστα ερπετοειδές, ένα κράμα χταποδιού, σαρανταποδαρούσας και αράχνης (το ‘πιασες το νόημα;) Καλά το χταπόδι στην σχάρα με λαδόξιδο, μια χαρά είναι, τα υπόλοιπα όμως;
Ο Κέννεθ Γκραντ τον περιγράφει σαν μια μάζα από ιριδίζουσες φυσαλίδες ή σφαίρες. Ενώ ή Μπλαβάτσκυ μας δίνει μια εικόνα για τις τελετές των Γεζίντι, κατά τις οποίες λέγεται ότι εμφανίζονταν τεράστιες σφαίρες φωτιάς που παίρνουνε την μορφή των πιο αλλόκοτων ζώων !!!
Ο Γιογκ Σοθόθ σχετίζεται έμμεσα με τον θεό των Γεζίντι. Το όνομά του ίσως να αναλύεται ετυμολογικά σε «Αιώνα του Σετ-Θωθ» ή «Πατέρας Θεός Σετ-Θωθ» του αντίστοιχου αιγυπτιακού Σατανά-Γιαχβέ-Ιω-Σαβαώθ- Αμπράξ κ.ά που αποτέλεσε μια άλλη όψη του φιδιού-παγωνιού.
Αλλά και σε άλλες παραλλαγές με την ίδια ρίζα της λέξης Αμαλήκ, ξαναβρίσκουμε τον Μελέκ Ταούς, τον βιβλικό δαίμονα Αντραμμελέχ και τους μυστηριώδεις Αμαληκίτες ή Υξώς. Αυτοί ήρθανε από τα ανατολικά από την Αραβία και αναγνώρισαν στον αιγυπτιακό θεό Σετ τον δικό τους Σουτέχ ή Μπααλ και εγκαθίδρυσαν έτσι την λατρεία αυτού του σκοτεινού θεού αντί του φωτεινού του αδελφού, του Όσιρη. Οι Αμαληκίτες και το όνομα Αμαλήκ σχετίζονται με το φίδι της Εδέμ, τον Σαμαήλ, Φαρμάκι του Θεού, έναν από τους επτά αγγέλους που ζευγάρωσαν με τις κόρες των ανθρώπων.
«Αλλά τη μορφή τους κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γνωρίσει, εκτός μονάχα στα χαρακτηριστικά των τέκνων που Εκείνοι γέννησαν στην ανθρωπότητα»
Ο Λάβκραφτ γράφει για τους φοβερούς Υξώς:
«Για την λατρεία τους λέγεται ότι το κέντρο βρίσκεται στις απάτητες ερήμους της Αραβίας, όπου η Ιρέμ, η πόλη των Κιόνων, ονειρεύεται κρυμμένη και ανέγγιχτη»
Και αλλού:
«Ίσως ήταν αυτός που ορισμένες μυστικές λατρείες της Γης ανέφεραν ψιθυριστά σαν Γιογκ Σοθόθ κι ο οποίος ήταν μια θεότητα κάτω από άλλα ονόματα»
Αν ο λογικός άνθρωπος παρατηρήσει τι γίνεται γύρω του και χρησιμοποιήσει την απλή λογική και αντίληψή του και κοιτάξει όλα αυτά τα Ιδρύματα και τους θεσμούς που ισχυρίζονται ότι υπάρχουν δήθεν για εμάς, τότε το ανθρώπινο «κοπάδι» πρέπει να αρχίσει να ανησυχεί γιατί τα πράγματα είναι εντελώς παράλογα. Κοίτα προσεκτικά το άλμπουμ και δες το παράλογο, που βαφτίζεται φυσιολογικό, το φανερό που είναι αόρατο. Το φανερό που για να το δεις απλά χρειάζεται, να Παρατηρήσεις το Ολοφάνερο.
Δεν θα σχολιάσω τίποτε περισσότερο.
Μελέτησε, σταμάτα να μιμιδίζεις και Σ Κ Ε Ψ Ο Υ.
***
@Ηώ Αναγνώστου / 2012