Topics:

Μέλλον τεχνο-πρωτογονισμού: Κάτσε Σπίτι Σου!

“Ο πόλεμος, όπως τον ξέρουμε, για πολύ καιρό υπήρξε ο πιο σίγουρος και ο πιο γρήγορος φορέας πολιτισμού.” Jules Gabriel Verne «Τα ταξίδια προσφέρουν τις πιο ακριβείς επιστημονικές υποθέσεις. Ακόμη και τα πιο παράτολμα ταξίδια...

Μέλλον τεχνο-πρωτογονισμού: Κάτσε Σπίτι Σου!

“Ο πόλεμος, όπως τον ξέρουμε, για πολύ καιρό υπήρξε ο πιο σίγουρος και ο πιο γρήγορος φορέας πολιτισμού.” Jules Gabriel Verne

«Τα ταξίδια προσφέρουν τις πιο ακριβείς επιστημονικές υποθέσεις. Ακόμη και τα πιο παράτολμα ταξίδια συνιστούν μια παράδοξη ή ακραία αλήθεια που δεν θα αργήσει να γίνει αποδεκτή» Theophile Gautier/ 1866.

Οι ελίτ μας εκφοβίζουν ώστε να μην ταξιδεύουμε πια;

Με έναν κραυγαλέο τίτλο και μια ειδοποίηση μέσω e-mail, οι New York Times, που πάντα διασπείρουν φόβο -όπως κάθε μέσο μαζικής εξαπάτησης του σέβεται τον εαυτό του, προβάλλουν μια τρομακτική ιστορία από το Μεξικό για τέσσερις Αμερικανούς που πέρασαν τα σύνορα για φάρμακα. Οι δύο κατέληξαν νεκροί.

Το θέμα καλύφθηκε περαιτέρω από όλες τις κύριες ειδήσεις, με το συμπέρασμα να είναι πως: “Οι πυροβολισμοί στο Ματαμόρος ήταν τόσο άσχημοι την Παρασκευή που το Αμερικανικό προξενείο εξέδωσε συναγερμό για τον κίνδυνο και οι τοπικές αρχές προειδοποίησαν τον κόσμο να γυρίσει πίσω στον τόπο του”. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ μπήκε κι αυτό στον χορό, εκδίδοντας ταξιδιωτική οδηγία. Αυτή είναι η τέταρτη απαγόρευση που εκδίδεται για το Μεξικό μόλις φέτος. Πήρατε το μήνυμα έτσι; Μην πάτε εκεί!

Το θέμα με το Μεξικό είναι ότι ήταν ανοιχτό κατά την διάρκεια του lockdown της “πανδημίας”, έτσι ώστε ήταν ένα από τα λίγα μέρη που μπορούσαν να πάνε οι Αμερικανοί. Μόλις οι Αμερικάνοι έφταναν εκεί, διαπίστωναν ότι τους άρεσε γιατί το Μεξικό είναι όμορφη χώρα, γενικά ασφαλές στις πόλεις και σίγουρα πολύ περισσότερο από τις πόλεις των ΗΠΑ, και έχει ένα πιο προσιτό ιατρικό σύστημα, μια πλούσια κουλτούρα, φρέσκο, καλό φαγητό, μια εξαιρετική νυχτερινή ζωή και ούτω καθεξής.

Το Bloomberg εκτιμά ότι η επαγγελματική μετανάστευση των ΗΠΑ στο Μεξικό αυξήθηκε κατά 85% από το 2019 έως το 2022. Αυτό αποδεικνύεται σε πολλές γειτονιές στην Πόλη του Μεξικού. Υπάρχουν ολόκληρες περιοχές της πόλης που μοιάζουν με την 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης των περασμένων χρόνων.

Ίσως ορισμένοι άνθρωποι στην Ουάσιγκτον είναι δυσαρεστημένοι που έχασαν τόσους πολλούς κατοίκους/φορολογούμενους/σκλάβους των ΗΠΑ στο Μεξικό; Σίγουρα, ναι. Δεν μοιάζει καθόλου το Μεξικό με αυτό που παρουσιάζουν οι άγριες προειδοποιήσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι γίνεται προσπάθεια να αποθαρρυνθεί αυτή η τεράστια εκροή. Το Μεξικό, από την άλλη, τους υποδέχεται με ανοιχτές αγκάλες, χορηγώντας 6μηνες διαμονές κατά την είσοδό τους και ανανεώνοντας τες ευχαρίστως χωρίς περιορισμό. Η εισροή Αμερικανών είναι υπέροχη για την Μεξικανική οικονομία.

Οι ΗΠΑ έχουν εκδώσει απαγορευτικές ταξιδιωτικές οδηγίες για τις ακόλουθες χώρες: Το Ισραήλ, η Δυτική Όχθη, η Γάζα, το Ελ Σαλβαδόρ, η Γκάμπια, η Ονδούρα, η Γουατεμάλα, η Βιρμανία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Τόγκο, η Ρωσία, το Μπουρούντι, η Σουηδία, το Πακιστάν, ο Λίβανος, το Ιράν, η Βολιβία, η Λιβερία, η Ανταρκτική, το Παλάου, το Μάλι, η Ουγκάντα, η Κίνα, τα Καϊμάν, η Βενεζουέλα, η Κολομβία, Ιράκ, Τουρκμενιστάν, Περού, Μπρουνέι, Κένυα, Μαδαγασκάρη, Νικαράγουα, Σομαλία, Αϊτή, Μπενίν, Ερυθραία, Ταϊλάνδη, Κούβα, Αζερμπαϊτζάν, Αρμενία, Τρινιντάντ, Ισημερινός, Μολδαβία, Ταϊβάν, Σαμόα, Ουκρανία, Αφγανιστάν, Καμερούν και Ηνωμένο Βασίλειο.

Και αυτά μόνο για τους τελευταίους έξι μήνες! Το Ελ Σαλβαδόρ και την Σουηδία επειδή και οι δύο βρίσκονται στην λίστα απαγόρευσης των ΗΠΑ αυτή την στιγμή, (2023) το πρώτο επειδή έχει υιοθετήσει το Bitcoin ως νόμιμο νόμισμα και το δεύτερο επειδή είναι ένα από τα λίγα έθνη στον κόσμο που απέρριψαν τα lockdown. Ούτε η Νικαράγουα επέβαλε lockdown.

Τι λέει η απαγορευτική ταξιδιωτική οδηγία του Ηνωμένου Βασιλείου;

“Περίληψη χώρας: Τρομοκρατικές ομάδες συνεχίζουν να σχεδιάζουν πιθανές επιθέσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι τρομοκράτες ενδέχεται να επιτεθούν με μικρή ή καθόλου προειδοποίηση, στοχεύοντας σε τουριστικές τοποθεσίες, κόμβους μεταφορών, αγορές/εμπορικά κέντρα, εγκαταστάσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, ξενοδοχεία, κλαμπ, εστιατόρια, χώρους λατρείας, πάρκα, μεγάλες αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, εκπαιδευτικά ιδρύματα, αεροδρόμια και άλλους δημόσιους χώρους”.

Θα μπορούσε να είναι κι έτσι:

“Περίληψη χώρας: Εξωγήινες ομάδες συνεχίζουν να σχεδιάζουν πιθανές επιθέσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι εξωγήινοι ενδέχεται να επιτεθούν με μικρή ή καθόλου προειδοποίηση, στοχεύοντας σε τουριστικές τοποθεσίες, κόμβους μεταφορών, αγορές/εμπορικά κέντρα, εγκαταστάσεις της τοπικής αυτοδιοίκησης, ξενοδοχεία, κλαμπ, εστιατόρια, χώρους λατρείας, πάρκα, μεγάλες αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, εκπαιδευτικά ιδρύματα, αεροδρόμια και άλλους δημόσιους χώρους”.

Εγκληματικότητα!

Αυτό ακούγεται απολύτως τρομακτικό! Ναι, μετά την καταστροφή των τελευταίων τριών ετών, οι πολιτισμοί και οι οικονομίες σε όλον τον κόσμο υποβαθμίζονται μαζικά και η εγκληματικότητα είναι επίσης παντού. Αλλά ουσιαστικά να σταματήσουμε να ταξιδεύουμε οπουδήποτε στον κόσμο, ώστε να είμαστε όλοι παγιδευμένοι στις δικές μας χώρες όσο άσχημα κι αν είναι; Αυτό φαντάζει τρελό.

Ακόμη και ο Καναδάς υπόκειται σε απαγορευτική ταξιδιωτική οδηγία. Γιατί; Το μαντέψατε: η σαπουνόπερα της Covid! Πρέπει να συνεχίσουν να “μειώνουν την καμπύλη”. Ο δυτικός σκλάβος/υπήκοος έχει παγιδευτεί σε μια σπείρα αυτοτραυματισμού κι εξευτελισμού τα τελευταία χρόνια. Οι πτυχές της υποκείμενης ψυχολογίας έχουν συζητηθεί με αφηρημένα λόγια, σχετικά με το μαζικό άγχος και τις ενέργειες του όχλου. Ελάχιστα έχει ειπωθεί το ενδεχόμενο να είναι οι μαζάνθρωποι απλώς τρομοκρατημένοι από τον θάνατο. Αυτός είναι ένας φόβος που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσεις, αν θέλεις να σταματήσεις να συμπεριφέρεσαι σαν ανόητος.

Ο θάνατος ήταν κάποτε μέρος της ζωής. Μια επίσκεψη σε ένα παλιό νεκροταφείο αποκαλύπτει ότι πολλές παλαιότερες ταφόπλακες είναι μνημεία για μικρά παιδιά και γυναίκες σε αναπαραγωγική ηλικία. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, προφανώς, ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών πέθαναν πριν κλείσουν τα πέντε χρόνια και περίπου μία στις δέκα (ή περισσότερες) γυναίκες πέθανε κατά τον τοκετό. Ο θάνατος συνέβη, και οι άνθρωποι επίσης ταξίδευαν, έκαναν πάρτι, πήγαιναν σε συναυλίες και έζησαν ικανοποιημένες ζωές.

Στις πλούσιες χώρες, οι καλύτερες συνθήκες υγιεινής, τα καλύτερα τρόφιμα, τα αντιβιοτικά και οι χειρουργικές επεμβάσεις έχουν άρει σε μεγάλο βαθμό τα εμπόδια για την μακροζωία. Αλλού, οι άνθρωποι εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν αυτές τις απειλές. Ωστόσο, ο μέσος άνθρωπος στην Αφρική ή την Νότια Ασία δεν σκύβει κάτω από το κρεβάτι του, έχει εμμονή με τον πιο πρόσφατο ιό, φοβάται να βγει σε εξωτερικούς χώρους ή να συναντήσει γείτονες. Αυτή είναι μια σύγχρονη, εύπορη πληθυσμιακή εμμονή. Τα πρόσφατα lockdown σε αφρικανικές και ασιατικές χώρες ανταποκρίνονταν ως επί το πλείστον σε εξωτερικές πιέσεις από πολύ πλούσια άτομα και ιδρύματα ή σε τοπικές αρπαγές για αυξημένο αυταρχικό έλεγχο, αντί για γνήσιο φόβο για μια νέα και θανατηφόρα απειλή.

Πολλοί στην Δύση φτάνουν τώρα στην ενηλικίωση χωρίς να δουν ποτέ κάποιον να πεθαίνει ή ακόμη και να δουν ένα νεκρό σώμα. Οι περισσότεροι δεν έχουν βιώσει ποτέ το να πεθάνει φίλος, και πολλοί δεν έχουν πάει καν σε κηδεία. Πολύ λίγοι έχουν καθίσει με κάποιον καθώς έφυγε από την ζωή. Για τον θάνατο σπάνια γίνεται λόγος και η αντιμετώπιση του θανάτου ενός συγγενικού προσώπου συχνά επαφίεται στο άτομο και στην υποστήριξη επαγγελματιών «ειδικών». Το δημόσιο πένθος είναι άγνωστο και αποτελεί αμηχανία. Αν πιστέψουμε το ψέμα ότι οι άνθρωποι είναι απλώς οργανικά κατασκευάσματα, τότε ο θάνατος μπορεί επίσης να είναι ένα τρομακτικό κενό του τίποτα.

Ήρθε η ώρα να μάθουμε να παίρνουμε όλες αυτές τις τεχνητές κινδυνολογίες με επιφύλαξη κι αμφιβολία. Η ανησυχία είναι ότι συμβαίνουν πολύ περισσότερα κάτω από την εύπεπτη ταμπέλα της “προφύλαξης”. Τι γίνεται αν υπάρχει κάποιο μεγάλο σχέδιο για να αντιστραφεί ουσιαστικά ο θρίαμβος της ταξιδιωτικής τεχνολογίας που ξεκίνησε πριν από περίπου έναν αιώνα και να μας πάει πίσω στο χρόνο σε σημείο που όλοι να είμαστε για πάντα παγιδευμένοι στους τόπους μας ό,τι κι αν συμβεί; Αυτές τις μέρες, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε τίποτα.

Ο Fauci έχει καταγράψει ότι “λυπάται για τα τελευταία δώδεκα χιλιάδες χρόνια τεχνολογικής προόδου. Ήθελα ο εγκλωβισμός να διαρκεί για πάντα”. Το ξέρουμε αυτό γιατί το έχει γράψει. Στην συνέχεια, έρχεται το κίνημα για τις πόλεις των 15 λεπτών στις οποίες η δραστηριότητά του ανθρωπόζωου θα είναι περιορισμένη σε έναν χώρο των 15 λεπτών.

Τα lockdown του 2020 στόχευαν τα ταξίδια, την εθελούσια μετακίνηση.

Ήταν διεθνή, ναι, αλλά ήταν και εγχώρια και τοπικά. Δεν μπορούσατε να μεταβείτε από νομό σε νομό, δεν μπορούσατε να δείτε τους γονείς και τους συγγενείς σας αν βρίσκονταν σε άλλο νομό,  Αυτό έκανε πολύ δύσκολο, ακόμη και επικίνδυνο το να πας οπουδήποτε. Μαζί με τις εντολές παραμονής στο σπίτι, κάναμε ουσιαστικά να ανατραπεί ο μεγάλος φιλελεύθερος θρίαμβος της ελευθερίας της μετακίνησης. Και ας μην ξεχνάμε την απίστευτη επίθεση εναντίον της βιομηχανίας κρουαζιέρας: δαιμονοποιήθηκε ως φορέας εξάπλωσης ασθενειών.

Αυτές οι μέρες έχουν περάσει πλέον στο παρελθόν, αλλά τι θα γινόταν αν αυτές οι μέρες ήταν απλώς ένα τρικ για να μας συνηθίσουν στην ιδέα της παραμονής στην θέση μας; Εξάλλου, η επίθεση στα ορυκτά καύσιμα συνάδει με αυτό. Ένα ηλεκτρικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος δεν είναι τρόπος να αναδημιουργηθεί η μεγάλη εποχή των ταξιδιών. Ούτε καν ένα αερόστατο θα ήταν σκόπιμο στο πλαίσιο μιας ιδέας ενός κόσμου με μηδενικές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα.

Είναι όλα μέρος ενός οράματος για το μέλλον τεχνο-πρωτογονισμού, μειώνοντας μαζικά το βιοτικό μας επίπεδο, μετατρέποντάς μας όλους σε τροφοσυλλέκτες, περιορισμένους στις μετακινήσεις μας, αλλά ζώντας υπό την κυριαρχία τεχνολογικών εταιρειών συλλογής δεδομένων σε συμμαχία με την άρχουσα τάξη. Αυτή είναι η “Μεγάλη Επανεκκίνηση” που ευαγγελίζονται οι ελίτ στο Νταβός.

Στην επερχόμενη τεχνοκρατική δυστοπία, η ζωή θα είναι ζοφερή για τους περισσότερους από εμάς. Για όσους επιβιώσουν από την προκαθορισμένη μείωση του πληθυσμού, ένα τεχνολογικό πλέγμα ελέγχου που θα διοικείται από τεχνητή νοημοσύνη και ρομπότ θα παρακολουθεί κάθε μας κίνηση. Το ‘χουν ήδη δείξει σε εκατοντάδες ταινίες και σειρές στο Χόλιγουντ, το Netflix είναι γεμάτο.

Μόλις το δείτε να υλοποιείται με αυτόν τον τρόπο, η ασταμάτητη κινδυνολογία σχετικά με τα διεθνή ταξίδια από το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ για τους Αμερικανούς πολίτες/δούλους αρχίζει να αποκτά νόημα. Ο ένδοξος κόσμος που εξυμνούσε ο Ιούλιος Βερν (Voyages extraordinaires) θα φτάσει στο τέλος του και θα αντικατασταθεί από κάτι ακόμη χειρότερο κι από φεουδαρχία.

Δεν θα είναι ούτε καν ο σοσιαλισμός, ο οποίος, παρ’ όλα τα προβλήματά του, τουλάχιστον είχε προσποιηθεί ότι ευνοούσε τον βιομηχανικό πολιτισμό και την πρόοδο. Στο πλαίσιο του τεχνο-πριμιτιβισμού[1], η ιδέα της υλικής προόδου και της ελευθερίας αντικαθίσταται εξ ολοκλήρου από μια σταθερά αντεκδικητική λαχτάρα για τις μάζες των ανθρώπων, ενώ η άρχουσα τάξη ζει αρχοντικά με ιδιωτικοποιημένη μεγαλοπρέπεια.

Σε αυτό προστίθεται η αυξανόμενη, σκόπιμη μιζέρια των αεροδρομίων, η τυχαία καθήλωση των πτήσεων, οι κατάφωρες παραβιάσεις της ιδιωτικής ζωής από την TSA, το υψηλό κόστος λόγω του πληθωρισμού και η ολοένα αυξανόμενη λίστα των απαιτούμενων εγγράφων. Εκτροχιασμοί και συγκρούσεις τρένων, ρωγμές σε ζητήματα ασφαλείας σε μέσα μαζικής μεταφοράς (δες το άρθρο του terrapapers “Κρατισμός: Όλα είναι τελετουργικά προγραμματισμένα”)

Εξώφυλλο του βιβλίου του Ιουλίου Βερν: Οι περιπέτειες του πλοιάρχου Χατεράς στον Βόρειο Πόλο.

Είναι όλα προσεκτικά σχεδιασμένα για να αποθαρρύνουν τους ανθρώπους και να τους παρέχουν λόγους για να μην τολμούν να κουνηθούν από την θέση τους. Ναι, αυτό να είναι το σχέδιό τους.

Δεν πρόκειται για άμεση απειλή, αλλά για μια μακροπρόθεσμη ατζέντα. Και όποιος λέει ότι αυτή είναι μια τρελή σκέψη μπορεί να κοιτάξει πίσω μόλις πριν από λίγα χρόνια και να παρατηρήσει ότι οι ελίτ σε αυτή την χώρα έκλεισαν τις εκκλησίες, κατάργησαν γάμους και κηδείες έβαλαν τέλος στους συλλόγους πολιτών, δαιμονοποίησαν το τραγούδι και περιόρισαν τα διακρατικά ταξίδια.

Θα μπορούσατε να πείτε ότι όλα ήταν ένα λάθος, αλλά συνέβησαν. Και είναι σύμφωνο με μια θεωρία εκεί έξω που έχει στραφεί ενάντια σε όλες τις μορφές προόδου, όπως γνωρίζουμε αυτόν τον όρο από το παρελθόν. Ας ελπίσουμε ότι τα χρόνια του lockdown ήταν ανώμαλα, αλλά θα ήταν σοφότερο να τα δούμε ως ένα πρότυπο για το τι επιφυλάσσουν πραγματικά οι ελίτ να επαναφέρουν. Άλλωστε ο Γιουβάλ Νώαχ Χαράρι κάθε μέρα τα διατυμπανίζει για να μην μας μείνει καμία αμφιβολία περί των προθέσεών τους.

Ο Χαράρι σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη, σε άρθρο που έγραψε το 2017 επιχειρηματολόγησε πως μέσω της αδιάλειπτης τεχνολογικής προόδου, με τον ρυθμό που αυτή εξελίσσεται, οι ανθρώπινες κοινωνίες θα μπορούσαν να οδηγηθούν σε μια κατάσταση όπου, κατά το 2050, θα δημιουργούνταν μια νέα τάξη ανθρώπων, η τάξη των αχρήστων, στην οποία οι άνθρωποι αυτοί δεν θα είναι απλώς άνεργοι αλλά δεν θα είναι δυνατόν να προσληφθούν πουθενά καθώς ένα τεράστιο τμήμα των εργασιών, χειρωνακτικών και πνευματικών, θα έχει αυτοματοποιηθεί και αντικατασταθεί από τις μηχανές. Το ζήτημα αυτό της εργασιακής οικονομικής υποστηρίζει πως θα αποτελέσει ένα από τα κύρια οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα που θα αντιμετωπίσουν οι επόμενες γενεές.

Το αν θα το πετύχουν είναι το θέμα, εκεί παίζεται το παιχνίδι… και μέχρι στιγμής φαίνεται ότι αποτυγχάνουν. Παταγωδώς!!

Και με αρχή τον Covid, το κλειδί για την συμμόρφωση είναι πάντα και παντού το ίδιο: ο φόβος.

Ο τεχνο-πριμιτιβισμός φαντάζεται έναν κόσμο όπου οι ελίτ έχουν όλα τα καλά πράγματα στην ζωή μόνο για τον εαυτό τους. Την ίδια στιγμή, ένας πολύ μειωμένος (από σήμερα) πληθυσμός απογοητευμένων, ναρκωμένων εργατών/σκλάβων δεν θα κατέχει τίποτα. Αυτό είναι μια φαντασία αλλά μπορεί και να είναι μια πιθανή εκδοχή της πραγματικότητας. Αφού καταφέρουν να εξαθλιώσουν τους πάντες και να έχουν κατασχέσει όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία δεν θα αξίζουν τίποτα. Δεν θα αξίζεις τίποτα και θα αναρωτιέσαι γιατί;

Η διακυβέρνηση σε κάθε επίπεδο έχει φτάσει σε φρικιαστικό ναδίρ. Οι δυτικές ελίτ εδραιωμένες τόσο στις διεθνείς όσο και στις εθνικές γραφειοκρατίες έχουν την εξουσία να κάνουν κατάχρηση οποιουδήποτε είδους φόβου για την υγεία για να στερήσουν τους πληθυσμούς την ελευθερία τους και να τους επιβάλλουν τεράστια οικονομική βλάβη. Αυτές οι γραφειοκρατίες έχουν συνυφαστεί ταυτόχρονα μεταξύ τους και με μεγάλες επιχειρήσεις, δημιουργώντας ένα περίπλοκο, οργανικό συνονθύλευμα συνδέσμων που φαινομενικά είναι αδύνατο να ξεμπερδευτούν.

Οι εταιρείες και οι αποτελεσματικές θυγατρικές τους, συμπεριλαμβανομένων των κυβερνητικών γραφειοκρατιών, ενεργούν τώρα σαν να κατέχουν όλες μετοχές, η μία μετά την άλλη, πράγμα που στην πραγματικότητα συμβαίνει. Αυτά τα δίκτυα εξουσίας και άπειρων πόρων είναι σε μεγάλο βαθμό ακαταλόγιστα στους πολιτικούς γιατί οι πολιτικοί, ακόμα κι αν τους ένοιαζε, δεν έχουν τον χρόνο, ούτε την νοημοσύνη να κατανοήσουν την πολυπλοκότητα.

Ο Αμερικανός συγγραφέας, εκδότης κι επιχειρηματίας Τζέφρι Τάκερ ανέφερε ότι “οι εκλογές δεν είναι η λύση, ανεξάρτητα από το ποιος ψηφίζεται, απλώς και μόνο επειδή η τεράστια σύγχρονη γραφειοκρατία λειτουργεί ανεξάρτητα από την πολιτική, είναι αδιαπέραστη από αυτήν και βρίσκει τρόπους να περικυκλώνει και να εξουδετερώνει τους πολιτικούς που προωθούν ιδέες για αλλαγή”

Η διαφθορά σε ένα πολύ σύνθετο σύστημα προκύπτει με έναν τρόπο που είναι γνωστός στους οικονομολόγους ως “market discovery”: με την πάροδο του χρόνου, εκείνοι που επωφελούνται περισσότερο από την διαφθορά συγκεκριμένων τμημάτων αυτών των συστημάτων-μαμούθ είναι εκείνοι που έχουν βρει τρόπους να τα διαφθείρουν.

Με δοκιμές και λάθη, κορυφαίοι δημόσιοι υπάλληλοι και καλοπληρωμένοι ξένοι έχουν εντοπίσει τα κουμπιά που πρέπει να πατηθούν για να επιτευχθούν αμοιβαία επωφελή αποτελέσματα και έχουν οργανωθεί ώστε να ελέγχουν αυτά τα κουμπιά και να τα αποκρύπτουν από τους άλλους. Πολλά κουμπιά διαφθοράς δεν θα είναι ευρέως γνωστά. Εξάλλου, όσο καλύτερα κρυμμένη σε κοινή θέα είναι η διαφθορά, τόσο περισσότερο καιρό οι σχετικοί παίκτες μπορούν να ελπίζουν ότι θα απολαμβάνουν τα οφέλη αυτής της διαφθοράς. Είναι άλλωστε γνωστό πως αν θέλεις να κρύψεις κάτι κάνε το Ολοφάνερο, κανείς δεν βλέπει αυτό που είναι μπροστά στα μάτια του.

Τακτική διαφθοράς – η περιστρεφόμενη πόρτα.

Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι προέρχονται τώρα από συγκεκριμένα τμήματα του ιδιωτικού τομέα που επωφελούνται από την διαφθορά τους. Σχετικά, οι πολιτικοί έχουν κίνητρο να βανδαλίζουν ανεξάρτητες μονάδες αυτοανάλυσης εντός της κρατικής γραφειοκρατίας, όπως τα ελεγκτικά γραφεία. Μπορούν να πουλήσουν αυτόν τον βανδαλισμό στους χορηγούς τους και αποφεύγοντας την ανακάλυψη σκανδάλων, να διατηρήσουν την δημόσια εικόνα τους άψογη.

Το εγχειρίδιο για την διαφθορά των αυτοκριτικών μονάδων μέσα στην κρατική γραφειοκρατία είναι: να τεθεί επικεφαλής ένας από τους σκοτεινούς εσωτερικούς, να μειωθούν οι εντολές, να μειωθεί η χρηματοδότηση, να γίνει νόμιμο αυτό που προηγουμένως ήταν παράνομο και να τιμωρηθούν οι καταγγέλλοντες. Τα αποτελέσματα αυτής της προσέγγισης τα βλέπουμε τώρα σε όλη την Δύση.

Σκεφτείτε επίσης την χρήση ιδιωτικής τεχνολογίας για την λειτουργία βασικών υποδομών και όπλων, όπου η συνεχής λειτουργικότητα εξαρτάται από την συντήρηση και τις αναβαθμίσεις.

Σκεφτείτε τις χιλιάδες «συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» που ουσιαστικά συντάσσονται από ιδιωτικούς εταίρους και προωθούνται από αγοραστές πολιτικούς, κλειδώνοντας τις μελλοντικές γενιές σε υπερβολικά ακριβούς δρόμους με διόδια, φάρμακα, ευρυζωνικές συνδέσεις κ.λπ.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, δεν μπορεί κανείς να απομονώσει μερικά διεφθαρμένα τμήματα της κρατικής γραφειοκρατίας, να τα αφαιρέσει και να ξεκινήσει από την αρχή. Το σκοτεινό σύστημα έχει μπλέξει ακριβώς για να αποτρέψει μια τέτοια λύση: για να κάνετε οποιαδήποτε σοβαρή μεταρρύθμιση «από το εξωτερικό» δεν θα πρέπει απλώς να τσεκάρετε όλα τα μεγάλα τμήματα, συμπεριλαμβανομένου του στρατού, αλλά και τις νομικές δομές και τις μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν αναπτυχθεί γύρω από την κρατική χταποδοειδή γραφειοκρατία.

Ακόμη και το να ψιθυρίζει κανείς για τέτοια θέματα θα τον έβαζε στο ραντάρ του μηχανισμού ασφαλείας και του μηχανισμού προπαγάνδας τόσο της κυβέρνησης όσο και των μεγάλων επιχειρήσεων.

Η διαφθορά σήμερα είναι τόσο βαθιά που μόνο ακραίες, ριζικές λύσεις θα μας βγάλουν από την τρύπα του χάους. Για αρχή, θα πρέπει να σκεφτούμε τι θα περιλαμβάνουν οι νέοι νόμοι μας. Μια επανεκκίνηση θα ήταν αναπόφευκτα επώδυνη, όπως μπορούμε να δούμε στην ύφεση που προκάλεσε στο Ηνωμένο Βασίλειο το διαζύγιό του από την ΕΕ με την οποία ήταν ενσωματωμένο.

Οι αιχμάλωτοι θεωρούν οτιδήποτε κάνει η κυβέρνηση ως καρπούς της δημοκρατίας, σαν να δημιουργήθηκε ο κόσμος γύρω τους με ελεύθερη επιλογή στις κάλπες.

Δημοκρατία είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι διατηρούν την ελευθερία τους. Είναι ο υποτιθέμενος έλεγχός τους προς την κρατική εξουσία.

Ο Τζορτζ Όργουελ έγραψε για «λέξεις χωρίς νόημα» που επαναλαμβάνονται ασταμάτητα στην πολιτική αρένα. Λέξεις όπως «ελευθερία», «δημοκρατία» και «δικαιοσύνη», ο Όργουελ εξήγησε πως έχουν γίνει τόσο καταχρηστικές που η αρχική τους σημασία έχει εκσπλαχνιστεί. Κατά την άποψη του Όργουελ, οι πολιτικές λέξεις «χρησιμοποιούνται συχνά με συνειδητά ανέντιμο τρόπο». Χωρίς ακριβείς έννοιες πίσω από λέξεις, οι πολιτικοί και οι ελίτ μπορούν να συσκοτίσουν την πραγματικότητα και να θέσουν τους ανθρώπους/δούλους να συσχετίσουν αντανακλαστικά ορισμένες λέξεις με θετικές ή αρνητικές αντιλήψεις. Με άλλα λόγια, δυσάρεστα γεγονότα μπορεί να κρύβονται σε κοινή θέα, πίσω από μια εσκεμμένα ανούσια γλώσσα.

O ίδιος λέει πως τα γλωσσικά πρότυπα καταστρέφουν την αλήθεια, την ομορφιά και την σαφήνεια. Θολώνουν την σκέψη και καταρρέουν τον πολιτισμό με τις συσκοτίσεις τους. Όταν διαβάζουμε ή ακούμε μια τέτοια ομιλία, βρισκόμαστε βυθισμένοι στην λάσπη της ατημέλητης γλώσσας που μπερδεύει, αποπροσανατολίζει και καταθλίβει και στο έπακρο, μια τέτοια γλώσσα σκοτώνει ανθρώπους, γιατί αν δεν την αμφισβητήσουμε και της επιτρέψουμε να μας απογοητεύει και να μας θυμώνει, μας νανουρίζει και μουδιάζει το μυαλό.

Στην συνέχεια χαμογελάμε και γνέφουμε αδιάφορα. Παραμένουμε μπερδεμένοι και αβέβαιοι για το τι κάνουν στην πραγματικότητα οι κυβερνήσεις -φανερές και σκοτεινές.

«Η κόλαση είναι άδεια, κι όλοι οι διάβολοι είναι εδώ» Σαίξπηρ

***
Ηώ Αναγνώστου /2023

[1] Ο Πριμιτιβισμός είναι κίνημα της Δυτικής τέχνης που δανείζεται οπτικές φόρμες από μη δυτικούς ή προϊστορικούς λαούς. Παράδειγμα η συμπερίληψη μοτίβων της Ταϊτής σε πίνακες και κεραμικά του Πωλ Γκογκέν. Δάνεια από την πρωτόγονη τέχνη είχαν μεγάλη σημασία για την ανάπτυξη της μοντέρνας τέχνης. Ο όρος “πριμιτιβισμός” συχνά χρησιμοποιείται για άλλους επαγγελματίες ζωγράφους που δουλεύουν σε ναΐφ ή παραδοσιακό στυλ, όπως ο Ανρί Ρουσσώ, ο Μιχαήλ Λαριόνοφ, ο Πάουλ Κλέε και άλλοι.