Ομοιοπαθητική κι Αυτογνωσία – Πρόληψη ή θεραπεία;
Πως μπορείς να διορθώσεις κάποιον που δεν αγαπιέται και ασθενεί μόνο και μόνο για να πάρει αγάπη; Ποιο χημικό φάρμακο μπορεί να δημιουργήσει τέτοια κατάσταση; Μάλλον κανένα, το μόνο που κάνουν είναι η αναισθητοποίηση. Αυτό όμως δεν είναι υγεία. Τώρα αν πεις σε κάποιον ότι έχει νοητική ασθένεια, αυτός θα παρεξηγηθεί. Προτιμά τη σωματική δυσλειτουργία παρά να πει ο γιατρός ότι πάσχει από νοητική ασθένεια.
Αν σήμερα για κάποιο λόγο σταματήσουν να χορηγούν αντικαταθλιπτικά και αγχολυτικά φάρμακα νομίζω ότι θα ήταν δύσκολο να κυκλοφορούμε στους δρόμους. Στον άνθρωπο σε υγιή κατάσταση κυριαρχεί απεριόριστα η πνευματοειδής ζωτική δύναμη που σαν δύναμη, ζωογονεί το υλικό ( οργανισμό ) και κρατά όλα τα μέρη του σε αξιοθαύμαστη αρμονική λειτουργία ζωής, σε συναισθήματα και δραστηριότητες, έτσι ώστε το ενυπάρχον συνετό πνεύμα μας να μπορεί να χρησιμοποιεί ελεύθερα αυτό το ζωντανό υγιές όργανο για τον υψηλό σκοπό της ύπαρξης μας.
Αλήθεια, ξέρω τελικά ποιος είμαι; Αν δεν σε αναγνωρίζει κανείς … Ποιός είσαι; Η είσαι και δεν το έχεις αναγνωρίσει ακόμη. Το να μετατόπισης το σημείο συναρμογής σου, όπως το δίδαξε ο Δον Χουάν στον Κάρλο Καστανέντα και το αναφέρει «παραφύλαξη» είναι το πρωτεύων. Το να καταφέρεις να το κρατήσεις εκεί, η να το μετατοπίζεις κατά βούληση είναι το ωμέγα!
Το σημαντικό δεν είναι να ψάχνεις να βρεις μια λύση στο πρόβλημα, το σημαντικό είναι να κατανοήσεις εκείνο που δημιουργεί το πρόβλημα. Στα τελευταία τρακόσια χρόνια ο πολιτισμός μας υπέκυψε στην άποψη πως το ανθρώπινο σώμα είναι μια μηχανή που μπορεί να αναλυθεί στα συστατικά της μέρη. Ο νους είναι αποχωρισμένος από το σώμα, και κατά συνέπεια η αρρώστια αντιμετωπίζεται σαν μια βλάβη του βιολογικού μηχανισμού, ενώ η υγεία ορίζεται σαν η απουσία της αρρώστιας.
Βαθμιαία, η άποψη αυτή σήμερα υποκαθίσταται από την ολιστική και οικολογική άποψη του κόσμου, που βλέπει το σύμπαν όχι σαν μια μηχανή αλλά σαν ένα ζωντανό σύστημα. Ας μην ξεχνάμε ότι η απώλεια της ευκαμψίας ισοδυναμεί με την απώλεια της υγείας. Σκεφτείτε την ευκαμψία των καλαμιών σε σχέση με την σταθερότητα της οξιάς. Αλήθεια τι θα συμβεί όταν αυτά τα δυο χτυπηθούν από έναν ανεμοστρόβιλο; Το να είναι κανείς υγιής, σημαίνει να βρίσκεται σε συγχρονισμό με τον εαυτό του – φυσιολογικά και διανοητικά – αλλά και με τον κόσμο που τον περιβάλλει.
Η αρρώστια τείνει να εμφανιστεί εκεί όπου εκδηλώνεται έλλειψη συντονισμού (συγχρονισμού). Το αίτιο λοιπόν είναι το ζητούμενο και η ομοιοπαθητική σε αυτό το σημείο είναι που εστιάζεται, και μπορεί να βοηθήσει δίνοντας το καταλληλότερο ομοιοπαθητικό σκεύασμα έτσι ώστε να επαναφέρει ο οργανισμός μας την ισορροπία. Βασικός στόχος κάθε θεραπείας είναι να μπορέσει να αποκαταστήσει την ισορροπία. Αυτό δηλαδή που ιατρικά ονομάζετε «ομοιόσταση».
Ο ανθρωπινός εγκέφαλος έχει δυο ημισφαίρια το δεξί και το αριστερό. Τα δυο ημισφαίρια επεξεργάζονται πληροφορίες με διαφορετικούς τρόπους. Το αριστερό ημισφαίριο επεξεργάζεται πληροφορίες με γραμμικό, αναλυτικό τρόπο, η οργάνωση, η λογική επεξεργασία και η τακτοποίηση είναι χαρακτηριστικά του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου.
Το δεξί ημισφαίριο συνθέτει και συνδέει πληροφορίες με βάση το νόημα που αυτές έχουν, μέσα στο πλαίσιο που βρίσκονται. Χρειαζόμαστε τις λειτουργίες του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου για να είμαστε αποτελεσματικοί και να συνδεόμαστε με τον υλικό, τρισδιάστατο κόσμο στον οποίο ανήκουμε.
Τα ένστικτα του βιολογικού μας εαυτού, προσφέρουν και εξασφαλίζουν την επιβίωση μας. Η ποιότητα όμως της ζωής μας, η δημιουργικότητα, η ανθρωπιά μας, η ευτυχία, βρίσκονται στις ιδιότητες του δεξιού ημισφαιρίου το οποίο μας συνδέει με τα πάντα γύρω μας, το σύμπαν και την ολότητα του εαυτού μας. Η αγνότητα, η αυθεντικότητα, ο αυθορμητισμός είναι όλα χαρακτηριστικά του γνωστού – άγνωστου δεξιού ημισφαιρίου που όλοι διαθέτουμε αλλά βρίσκονται σε αδράνεια. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος παράγει αρμόνικες συχνότητες προς όλα τα όργανα του οργανισμού.
Το να κρατάμε σε ισορροπία το δεξί και το αριστερό ημισφαίριο σημαίνει μόνιμη αρμονική σύνδεση με όλα τα κέντρα ενέργειας και με ότι αυτά συνδέονται. Με την σειρά του και το κάθε κύτταρο παράγει αρμόνικες συχνότητες έτσι ώστε όλα να εργάζονται σε μόνιμη ισορροπία με όλον τον οργανισμό μας. Αν βέβαια μια κατάσταση φέρει σε ανισορροπία ένα τμήμα του οργανισμού μας, τότε οι εργάτες κύτταρα τρέχουν προς το να επαναφέρουν αυτή την ανισορροπία σε ισορροπία.
Πολλές φορές λόγο του ότι έχουμε εξασθενήσει αυτή την δυνατότητα του οργανισμού μας, από διάφορες αίτιες όπως π.χ. απογοήτευση, πικρία, ζήλια, μνησικακία, εγωισμό, θλίψη, μοναξιά, φόβοι, διατροφικές λανθασμένες συνήθειες, κακή οξυγόνωση, μολυσμένη ατμόσφαιρα, κακή χρήση των δυνάμεων μας, αϋπνίες από διάφορες αίτιες, κ.α. τότε οι εργάτες κύτταρα βρίσκονται αποπροσανατολισμένοι, με αποτέλεσμα να παράγεται σε σωματικό επίπεδο δυσαρμονία, αυτό δηλαδή που αποκαλούμε εμείς αρρώστια.
Ο Ιπποκράτης αναφέρει: «την αρρώστια δεν την προκαλούν οι δαίμονες ή οι υπερφυσικές δυνάμεις, άλλα φυσικά φαινόμενα που μπορούν να μελετηθούν επιστημονικά και να επηρεαστούν τόσο από τις θεραπευτικές μεθόδους όσο και από τη σοφή εναρμόνιση της ζωής του αρρώστου. Έτσι, η ιατρική πρέπει να εφαρμόζεται σαν μια επιστημονική γνώση βασισμένη στις φυσικές επιστήμες, στοχεύοντας ταυτόχρονα στην πρόληψη, στη διάγνωση και στη θεραπεία της αρρώστιας.»
Η πεποίθηση αυτή αποτέλεσε και το θεμέλιο της επιστημονικής ιατρικής μέχρι σήμερα, παρόλο που οι διάδοχοι του Ιπποκράτη σπάνια κατάφεραν να προσεγγίσουν το πλάτος και το βάθος της φιλοσοφικής σκέψης των ιπποκράτειων συγγραμμάτων. Ένα από τα σημαντικότερα έργα της Ιπποκράτειας Συλλογής είναι το βιβλίο «Περί Αέρων, Υδάτων και Τόπων», που με τη σημερινή ορολογία θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε σαν μια μελέτη πάνω στην ανθρώπινη οικολογία.
Η πρόληψη πάντως είναι η καλύτερη λύση, για να μην βρεθούμε στην θέση του να προσφέρει κανείς φάρμακα και ιατρική φροντίδα σε παθήσεις που έχουν ήδη αναπτυχθεί σε πολύ σοβαρό βαθμό… διότι αυτό μοιάζει, με τη συμπεριφορά των ανθρώπων εκείνων που καταπιάνονται να σκάψουν ένα πηγάδι όταν πια τους καίει η δίψα ή μ΄ εκείνων που ψάχνουν για όπλα όταν ήδη βρίσκονται στο πεδίο της μάχης.
Ο Βίλχελμ Ράιχ στο βιβλίο του (ΑΚΟΥ, ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ!) αναφέρει μεταξύ άλλων.
[Είσαι ελεύθερος με την πλήρη έννοια της λέξης. Εμπιστεύομαι την τιμιότητα σου. Εσύ όμως αισθάνεσαι ανίκανος να επινοήσεις κάτι μόνος σου. Με χρειάζεσαι για να ρουφάς τις γνώσεις μου, ν’ αποκτάς διορατικότητα για το μέλλον και, το πιο σημαντικό, να παίρνεις ιδέες. Ολ’ αυτά στα δίνω, Ανθρωπάκο. Δε ζητώ καμιά ανταπόδοση. Εσύ όμως διακηρύσσεις ότι σε «βίασα πνευματικά». Πιστεύοντας ότι είσαι ελεύθερος γίνεσαι αναιδής.
Όμως ή σύγχυση της αναίδειας με την ελευθερία ήταν πάντα χαρακτηριστικό των σκλάβων. Υπογραμμίζοντας την ελευθερία σου, αρνείσαι να στείλεις εκθέσεις για τις παρατηρήσεις σου. αισθάνεσαι ελεύθερος – ελεύθερος από συνεργασία και υπευθυνότητα. Γι’ αυτό, Ανθρωπάκο είσαι αυτός που είσαι και γι’ αυτό ο κόσμος είναι αυτός που είναι.
Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αετός αν κλωσούσε αυγά κότας; Στην αρχή ο αετός νομίζει ότι θα κλωσήσει μικρά αετόπουλα που θα τα αναθρέψει για να γίνουν αετοί. Αυτά όμως που βγαίνουν άπ’ τ’ αυγό είναι, φυσικά, μικρά κλωσόπουλα. Απελπισμένος ο αετός συνεχίζει να πιστεύει ότι τα κλωσόπουλα θα γίνουν κάποτε αετοί. Όμως όχι, στο τέλος δε γίνονται παρά κότες που κακαρίζουν.
Όταν ο αετός το καταλαβαίνει, παλεύει σκληρά για να καταπνίξει την επιθυμία του να φάει όλα τα κοτόπουλα και τις φλύαρες κότες. Αυτό που τον συγκρατεί είναι μια μικρή ελπίδα. Ή ελπίδα πώς, κάποια μέτρα, μέσα από το πλήθος των ανόητων κοτόπουλων θα ξεπεταχτεί ένα αετόπουλο, που θα μεγαλώσει, σαν τον ίδιο, και που, πετώντας ψηλά, θα αντέξει πέρα μακριά, ψάχνοντας για καινούργιους κόσμους, καινούργιες σκέψεις, καινούργιους τρόπους ζωής. Μόνο αυτή ή ελπίδα συγκρατεί το θλιμμένο, μοναχικό αετό απ’ το να φάει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν.
Δε βλέπουν, τα κοτόπουλα και οι κότες, πως ζουν σ’ ένα ψηλό, απόκρημνο βουνό, ψηλά πάνω από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν κοιτάζουν πέρα μακριά, σαν τον μοναχικό αετό. Το μόνο που κάνουν είναι να καταπίνουν αδιάκοπα ότι τους φέρνει ο αετός στη φωλιά. Μαζεύονται κάτω από τις δυνατές φτερούγες του, όταν έξω βρέχει και χιονίζει, αφήνοντας τον αετό να υπομένει τη θύελλα χωρίς καμιά προστασία. Ή, όταν τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα, του πετάνε κρυφά μικρές κοφτερές πέτρες για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν.
Όταν ο αετός καταλαβαίνει την κακοήθεια αυτή, ή πρώτη του αντίδραση είναι να τα κατασπαράξει. Αλλά το σκέφτεται καλύτερα κι αρχίζει να τα λυπάται. Κάποτε, λέει μ’ ελπίδα, μέσα από το πλήθος των ανόητων, λαίμαργων και μυωπικών κοτόπουλων θα ξεπεταχτεί, πρέπει να ξεπεταχτεί, ένα αετόπουλο που θα γίνει σαν κι αυτόν τον ίδιο. Ό μοναχικός αετός, μέχρι σήμερα, δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα αυτή. Κι έτσι συνεχίζει να κλωσάει κοτόπουλα.
Δεν θέλεις να γίνεις αετός, Ανθρωπάκο και για αυτό κατασπαράζεσαι από τα όρνια. Φοβάσαι τους αετούς, για αυτό ζεις σε κοπάδια και κατακουράζεσαι κοπαδιαστά. Γιατί μερικές από τις κότες σου κλώσησαν αυγά ορνέων. Τα όρνια έγιναν οι Ηγέτες σου ενάντια στους αετούς, τους αετούς που ήθελαν να σε οδηγήσουν σε μακρινές, καλύτερες χώρες. Τα όρνια σε δίδαξαν να τρως πτώματα και νάσαι ικανοποιημένος με λίγα σπειριά σιτάρι. Κι ακόμη, σε δίδαξαν να βροντοφωνάζεις, «Ζήτω το Μεγάλο Όρνιο». Τώρα πεινάς και πεθαίνεις μαζικά, μ’ ακόμα φοβάσαι τους αετούς που κλωσάνε τα κοτόπουλα σου.
Όλα τα πράγματα, Ανθρωπάκο, τάχτισες στην άμμο: το σπίτι σου, τη ζωή σου, την τέχνη και τον πολιτισμό σου, την επιστήμη και την τεχνολογία σου, την αγάπη σου, τη μόρφωση των παιδιών σου. Δεν το ξέρεις, δε θέλεις να το ξέρεις και δολοφονείς το μεγάλο άνδρα που σου το λέει. Έρχεσαι, καταστεναχωρημένος, και ρωτάς και ξανά τις ίδιες ερωτήσεις: «Το παιδί μου είναι πεισματάρικο, σπάζει και καταστρέφει τα πάντα, ουρλιάζει τη νύχτα από τους εφιάλτες, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στα μαθήματά του, υποφέρει από δυσκοιλιότητα, είναι ωχρό, έχει απάνθρωπα αισθήματα. Τι πρέπει να κάνω; Βοήθησε με!».
Ή: «Ή γυναίκα μου είναι ψυχρή, δε μου προσφέρει έρωτα. Με βασανίζει, πέφτει σε υστερία, με απατάει με μια ντουζίνα άντρες. Τι πρέπει να κάνω; Πες μου!. Ή: «Καινούργιος πιο φριχτός πόλεμος ξέσπασε, ακριβώς μετά τον πόλεμο που θα έβαζε τέρμα σε όλους τους πολέμους. Τι πρέπει να κάνουμε;».
Ή: «Ό πολιτισμός, που γι’ αυτόν είμαι περήφανος, καταρρέει, σαν αποτέλεσμα του πληθωρισμού. Εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν τι να φάνε, πεινούν, δολοφονούν, κλέβουν, απελπίζονται, και γίνονται κακοί. Τι να κάνουμε;» «Τι να κάνω;» «Τι να κάνουμε;» Είναι οι αδιάκοπες ερωτήσεις σου μέσα στους αιώνες. Ή μοίρα κάθε μεγάλου επιτεύγματος, που διαπλάθηκε με βάση την αλήθεια και όχι τη σιγουριά, είναι: να καταβροχθιστεί λαίμαργα από σένα, και να απορριφθεί πάλι με τα κόπρανά σου.
Πολλοί, πάρα πολλοί, θαρραλέοι και μοναχικοί άνθρωποι σου έχουν πει, από πολύ καιρό, τι πρέπει να κάνεις. Ξανά και ξανά διαστρέβλωσες τις διδασκαλίες τους, τις κομμάτιασες και τις κατάστρεψες. Ξανά και ξανά τις πήρες στραβά, κάνοντας κατευθυντήρια γραμμή της ζωής σου ένα ασήμαντο λάθος τους και όχι τη μεγάλη αλήθεια τους, όπως συνέβη με το Χριστιανισμό, τη θεωρία του σοσιαλισμού, τις διδαχές για κυριαρχία του λαού κι οτιδήποτε άλλο άγγιξες, Ανθρωπάκο. Ρωτάς γιατί το κάνεις αυτό. Δε νομίζω ότι ρωτάς με σοβαρό σκοπό. Γίνεσαι έξω φρενών όταν ακούς την αλήθεια.
Έχτισες το σπιτικό σου στην άμμο, επειδή δεν μπορείς να νιώσεις τη ζωή μέσα σου, επειδή σκοτώνεις τον έρωτα στο παιδί σου, πριν ακόμα γεννηθεί· επειδή δεν ανέχεσαι τη ζωντάνια, τις ελεύθερες φυσικές κινήσεις. Επειδή λοιπόν δεν μπορείς να τα ανεχθείς, φοβάσαι και ρωτάς: « Τι θα πει γι’ αυτό ο κύριος Δείνα ή ό Δικαστής Τάδε;» Οι σκέψεις σου είναι σκέψεις δειλού, Ανθρωπάκο, επειδή οι αληθινές σκέψεις συνοδεύονται από σωματικά ερεθίσματα κι εσύ φοβάσαι το σώμα σου.
Πολλοί μεγάλοι άνθρωποι σου το είπαν: «Τράβα πίσω στις ρίζες σου, άκου την εσωτερική φωνή σου, ακολούθησε τα πραγματικά αισθήματα σου, καλλιέργησε την αγάπη». Μα εσύ ήσουν κουφός στις συμβουλές τους, γιατί έχασες την ικανότητα να ακούς αυτές τις λέξεις. Έτσι, χάθηκαν οι φωνές στην απέραντη ερημιά κι οι μοναχικοί ντελάληδες αφανίστηκαν στο βάραθρο της εσωτερικής κενότητας σου, Ανθρωπάκο.
Είχες να διαλέξεις μεταξύ της πνευματικής ανύψωσης στον Υπεράνθρωπο του Νίτσε και της εξευτελιστικής κατάπτωσης στον Υπάνθρωπο του Χίτλερ. Φώναξες «Χάϊλ» και διάλεξες τον Υπάνθρωπο. Είχες να διαλέξεις μεταξύ του γνήσιου δημοκρατικού πολιτεύματος του Λένιν και της δικτατορίας του Στάλιν. Προτίμησες τη δικτατορία του Στάλιν. Είχες να διαλέξεις μεταξύ της διδασκαλίας του Φρόυντ για τη σεξουαλική αιτία της συναισθηματικής σου αρρώστιας και τη θεωρίας του για πολιτιστική προσαρμογή. Διάλεξες την πολιτιστική φιλοσοφία, που δε σου πρόσφερε κανένα στήριγμα, και ξέχασες τη θεωρία του σεξ.
Είχες να διαλέξεις μεταξύ της μαγευτικής απλότητας του Χριστού και της διδασκαλίας του Παύλου για αγαμία του κλήρου και υποχρεωτικό, ισόβιο γάμο για σένα. Διάλεξες την αγαμία και τον υποχρεωτικό γάμο, ξεχνώντας την απλή μητέρα του Ιησού που γέννησε το γιό της μόνο από αγάπη. Είχες να διαλέξεις μεταξύ της θεωρίας του Μάρξ για αξιοποίηση της παραγωγικότητας των ζωτικών εργατικών σου δυνάμεων, που μόνες τους παράγουν την αξία των αγαθών, και της ιδέας του Κράτους. Ξέχασες τη ζωτική σημασία της εργασίας σου και προτίμησες την ιδέα του κράτους.
Στη Γαλλική επανάσταση είχες να διαλέξεις μεταξύ του θηριώδη Ροβεσπιέρου και του μεγάλου Δαντόν. Προτίμησες τη θηριωδία κι έστειλες την αρετή και την ευγένεια στην γκιλοτίνα. Στη Γερμανία είχες να διαλέξεις μεταξύ του Γκαίριγκ και του Χίμμλερ, από τη μια μεριά, και του Λίμπκνεχτ, Λαντάου και Μούσαμ, από την άλλη. Έκανες τον Χίμμλερ αρχηγό της αστυνομίας σου και δολοφόνησες τους πραγματικούς σου φίλους.
Είχες να διαλέξεις μεταξύ του Ιουλίου Στράϊχερ και του Βάλτερ Ραθενώ. Δολοφόνησες τον Ραθενάου. Είχες να διαλέξεις μεταξύ του Λόντζ και του Ούϊλσον. Δολοφόνησες τον Ούϊλσον. Είχες να διαλέξεις μεταξύ της απάνθρωπης Ιεράς Εξέτασης και της αλήθειας του Γαλιλαίου. Βασάνισες τον μεγάλο Γαλιλαίο, που από τις αποκαλύψεις του κερδίζεις ακόμα λεφτά, υποβάλλοντάς τον στις έσχατες ταπεινώσεις. Στον εικοστό αιώνα ξανάφερες πάλι σε ισχύ τις μεθόδους της Ιερής Εξέτασης.
Είχες να διαλέξεις μεταξύ της πλήρους κατανόησης των διανοητικών διαταραχών και της θεραπείας τους με ηλεκτροσόκ. Διάλεξες το ηλεκτροσόκ, για να μην έρθεις αντιμέτωπος με τις γιγαντιαίες διαστάσεις της αθλιότητας σου, για να συνεχίσεις να μένεις τυφλός εκεί όπου απαιτείται καθαρή, διαπεραστική όραση.
Τελευταία είχες να διαλέξεις μεταξύ της δολοφονικής ατομικής ενέργειας και της ενεργητικής ορμονικής ενέργειας. Με τη συνηθισμένη στραβοκεφαλιά σου διάλεξες την ατομική ενέργεια. Έχεις τώρα να διαλέξεις μεταξύ της άγνοιας για τον καρκίνο και της δικής μου ανακάλυψης των μυστικών του, που θα μπορούσε να βοηθήσει και να σώσει εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές. Συνεχίζεις να δημοσιεύεις τις ίδιες ηλιθιότητες για τον καρκίνο, σε περιοδικά κι εφημερίδες, αποσιωπώντας τη γνώση που μπορεί να σώσει το παιδί σου, τη σύζυγό σου, τη μητέρα σου.
Πεινάς και πεθαίνεις κατά εκατομμύρια, αλλά πολεμάς τους Μωαμεθανούς για την ιερότητα των αγελάδων, Ινδέ Ανθρωπάκο. Είστε ντυμένοι με κουρέλια Ιταλέ Ανθρωπάκο κι εσύ μικρέ Σλάβε της Τεργέστης, αλλά δεν σας νοιάζει τίποτ’ άλλο παρά το αν ή Τεργέστη είναι «Ιταλική» ή «Σλαβική». Νόμιζα ότι ή Τεργέστη ήταν λιμάνι για πλοία από όλο τον κόσμο.
Κάθε μια από αυτές τις μικρότητες, τονίζει την τεράστια αθλιότητα του ζώου άνθρωπος. Ρωτάς: «Μα γιατί λοιπόν το παίρνεις τόσο πολύ σοβαρά; Νιώθεις υπεύθυνος για όλο το κακό;» Λέγοντας αυτό καταδικάζεις τον εαυτό σου. Αν εσύ, Ανθρωπάκο, ο ένας μες στο εκατομμύριο, ανελάμβανες έστω και μια σταγόνα απ’ την ευθύνη που σου ανήκει, ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός και οι μεγάλοι φίλοι σου δε θα πέθαιναν εξαιτίας της μικρότητας σου. Επειδή δεν αναλαμβάνεις καμιά ευθύνη, το σπίτι σου στέκεται στην άμμο.
Έρχεσαι τρέχοντας σε μένα και με ρωτάς: «Καλέ μου, αγαπητέ μου Γιατρέ! Τι να κάνω; Το σπίτι μου πέφτει, ο αέρας μπαίνει από παντού, το παιδί μου και η γυναίκα μου είναι άρρωστοι, το ίδιο και γώ τι να κάνω;» Ή απάντηση είναι: Χτίσε το σπίτι σου στην πέτρα. Πέτρα είναι η ίδια σου η φύση που σκοτώνεις μέσα σου, ο σωματικός έρωτας του παιδιού σου, το όνειρο της αγάπης που έχει η γυναίκα σου, τα όνειρά σου για τη ζωή, όταν ήσουν έφηβος.
Άλλαξε τις ψευδαισθήσεις σου με λίγη αλήθεια. Ξεφορτώσου τους πολιτικούς και τους διπλωμάτες σου. Ξέχνα το γείτονά σου και άκουσε τη φωνή μέσα σου· ο γείτονάς σου, επίσης, θα σου είναι ευγνώμων. Πες στους συναδέλφους σου στη δουλειά, σ’ όλο τον κόσμο, πως θέλεις μόνο να εργάζεσαι για τη ζωή κι όχι πια για το θάνατο. Αντί να τρέχεις στις διαδηλώσεις φτιάξε ένα νόμο για την προστασία της ανθρώπινης ζωής και των αγαθών.
Ένας τέτοιος νόμος θα είναι κομμάτι της πέτρας κάτω από το σπίτι σου. Προστάτεψε την αγάπη των μικρών παιδιών σου απ’ τις ανήθικες επιθέσεις των λάγνων και ασελγών αντρών και γυναικών. Δίωξε δικαστικά την κουτσομπόλα γεροντοκόρη· ξεσκέπασέ τη δημόσια και στείλ’ τη στο αναμορφωτήριο στη θέση των εφήβων που διψούν για έρωτα. Μην πασχίζεις να ξεπεράσεις τον εκμεταλλευτή σου σ’ εκμετάλλευση όταν αναλαμβάνεις διοικητική εργασία. Πέταξε μακριά τα κουστούμια και μη ζητάς άδεια να αγκαλιάσεις τη γυναίκα σου.
Έλα σε επαφή με ανθρώπους σε άλλες χώρες, γιατί κι αυτοί είναι σαν κι εσένα και στα καλά και στ’ άσχημα χαρακτηριστικά τους. Άσε το παιδί σου να μεγαλώσει όπως το προνόησε ή φύση (ή ο «θεός»). Μην προσπαθείς να βελτιώσεις τη φύση. Αντίθετα, προσπάθησε να την καταλάβεις και να την προστατέψεις. Πήγαινε στη βιβλιοθήκη αντί να πας στον πυγμαχικό αγώνα, ταξίδεψε σε ξένες χώρες αντί να ταξιδέψεις στο Μαϊάμι.
Και, το πιο σημαντικό, Σκέψου Σωστά, άκου την εσωτερική σου φωνή που σε ωθεί να κάνεις το σωστό. Κρατάς τη ζωή σου στα χέρια σου. Μην την εμπιστεύεσαι σε κανέναν άλλο και, λιγότερο απ’ όλους, στους Ηγέτες που εξέλεξες» Γίνε ο Εαυτός σου. πολλοί μεγάλοι άντρες σου το είπαν αυτό. Ό έρωτας, ή εργασία και η γνώση είναι οι αστείρευτες πηγές της ζωής· αυτές που πρέπει να την κυβερνούν]
Αντιβίωση η Επιβίωση;
«Η χειρότερη στιγμή των ασθενών μου ήταν όταν ανακάλυπταν ότι ήταν κύριοι της τύχης τους. Δεν ήταν πια θέμα καλής ή κακής τύχης. Όταν δεν μπορούσαν πια να κατηγορήσουν τη μοίρα, απελπίζονταν». Αναΐς Νιν
Η ομοιοπαθητική δεν είναι απλά ένα χάπι. Η ομοιοπαθητική είναι πολλά περισσότερα. Η ομοιοπαθητική του Χάνεμανν και τα αρχαία συγγράμματα του Ιπποκράτη και όχι μόνο, αναφέρουν ότι το ουσιαστικό στον άνθρωπο και σε ότι έχει ζωή, είναι να βρίσκεται σε αρμονία – ισορροπία σε όλα τα επίπεδα του (νοητικό, συναισθηματικό, σωματικό). Ο άνθρωπος είναι αγάπη και βέβαια όλοι, η σχεδόν όλοι συμφωνούν σε αυτό. Πόσοι όμως είναι διατιθέμενοι να κινηθούν προς την αγάπη; Τι είναι αγάπη; Πόσοι έχουν δεχθεί αγάπη για να μπορούν και να δώσουν αγάπη;
Πόσοι αναγνωρίζουν ότι αποκλείουν την αγάπη αρνούμενοι από φόβο να γίνουν αγάπη; Πόσοι παραμερίζουν «αναγνωρίζοντας» τα εγωιστικά τους κίνητρα; Πόσοι αναγνωρίζουν ότι το εμείς για να επιτευχθεί χρειάζεται απόσυρση των εγώ; Πόσοι μπορούν να δεχθούν ως πρόσωπο τον άλλον και όχι ως αντικείμενο; Πόσοι είναι διατεθειμένοι να περιορίσουν ελεύθερα τη δική τους ελευθερία για χάριν της ένωσης με τον συνάνθρωπο τους; Πόσοι αναγνωρίζουν ότι η φύση της αγάπης πολλαπλασιάζεται όταν δίνεται και αργοπεθαίνει όταν δεν δίνεται; Πόσοι αναγνωρίζουν ότι η ελευθερία – αγάπη είναι προσωπική προσπάθεια και ότι δεν πουλιέται για να την αγοράσεις;
Πόσοι αναγνωρίζουν ότι δεν φθάνει να μιλάμε για την αγάπη – αλήθεια – ελευθερία, αλλά είναι απαραίτητο και να τη ζούμε; Πόσοι αναγνωρίζουν ότι είναι άλλο το να είσαι αγάπη και άλλο το να ζητάς αγάπη; Πόσοι αναγνωρίζουν πως, ότι δεν παράγει αγάπη, δεν είναι αγάπη; Πόσοι αναγνωρίζουν ότι μόνο μέσα από τις σχέσεις μπορούμε να φτάσουμε στην αγάπη; Πόσοι αναγνωρίζουν ότι Θεός είναι ο άλλος άνθρωπος, ο κάθε άλλος. Πόσοι αναγνωρίζουν το ακραίο που συμβαίνει στην κοινωνία σήμερα και όχι μόνο, σε τέτοια ένταση και ούτε αυτό δεν μας έχει αναγκάσει να ελευθερώσουμε την ανθρωπιά – αγάπη που υπάρχει μέσα μας;
Πόσοι αναγνωρίζουν ότι θα πρέπει να σταματήσουμε την ερώτηση, γιατί φτιάχτηκε ο κόσμος έτσι; Και να αναρωτηθούμε πάνω σε αυτό που μας λέει ο Αντρέ Μπρετόν «ο άνθρωπος είναι η απάντηση όποια κι αν είναι ή ερώτηση». Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι η απουσία της αγάπης σε όλα τα επίπεδα μας (νοητικό, συναισθηματικό, σωματικό) αν δεν διορθωθεί οδεύουμε προς τη λήθη; Και ξανά απ’ αρχή;
Πόσοι αναγνωρίζουν ότι αν δεν έχουμε υγιή μήτρα – μάνα, είναι αδύνατον να γεννιούνται υγιή παιδιά; Πόσοι αναγνωρίζουν ότι για να υπάρξει αυθυπαρξία στο παιδί τους, που αυτό ξεκινά στα πρώτα του δυο με τρία χρόνια και δομείτε μέσα στην οικογένεια, θα πρέπει να μην έχουμε ούτε περιοριστική πειθαρχία, αλλά ούτε και αδόμητη ελευθερία; Πόσοι γνωρίζουν ότι οι αρχαίοι έλληνες ανέθεταν σε κατάλληλους παιδαγωγούς την ανατροφή των παιδιών τους και αυτό ήταν μια πολύ σοφή πρακτική.
Πόσοι αναγνωρίζουν ότι η νόσος είναι συχνά ο μόνος τρόπος που βρίσκει ένας άνθρωπος για να εκφράσει τη δυσφορία που του δημιουργεί η εξωτερική πίεση ή ακόμα ο μόνος τρόπος για να αποφύγει αυτή την πίεση; Πόσοι από μας έχουν αντιληφθεί ότι όταν η ιατρική υπαινίσσεται ή και δηλώνει κατηγορηματικά ότι μπορεί να προσφέρει στον άνθρωπο ίαση, δηλαδή αποκατάσταση της υγείας τότε τον εξαπατά λιγότερο ή περισσότερο δόλια και είναι ανέντιμη και επικίνδυνη;
Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι οι προληπτικές εξετάσεις μόνο πρόληψη δεν είναι διότι απλά διαπιστώνουν την ύπαρξη της εκδηλωμένης πια διαταραχής-ασθένειας; Πόσοι αναγνωρίζουν το λάθος τους και μπορούν να το παραδεχτούν ζητώντας συγγνώμη χωρίς να αισθάνονται ότι χάνουν την προσωπική τους αξιοπρέπεια; Πόσοι αναγνωρίζουν τους μαφιόζους των διαφημίσεων και όχι μόνο, που πουλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες λέγοντας το τι να κάνουν οι άλλοι, χωρίς οι ίδιοι να έχουν βιώσει κάτι από αυτό που λέγετε αγάπη, έρωτας, φιλία, εσωτερική γαλήνη, ανάπτυξη, ολοκλήρωση κλπ;
Ο Νίτσε αναφέρει ότι: «Μερικές φορές οι άνθρωποι δε θέλουν να ακούσουν την αλήθεια γιατί δεν θέλουν να καταστρέψουν τις ψευδαισθήσεις τους». Κρατώντας όμως τις ψευδαισθήσεις μας, δεν είναι δυνατόν να βιώσουμε την πραγματική αίσθηση που μπορεί να μας οδηγήσει στην ελευθερία – αγάπη. Πόσοι γνωρίζουν ότι ο άνθρωπος είναι μια ολότητα και όχι τα επί μέρους στοιχεία του; Σε όλους μας έχει δοθεί η δυνατότητα και όλοι μας έχουμε την ικανότητα για οποιαδήποτε αλλαγή. Το θέμα είναι εργαζόμαστε για αυτό, ή έχουμε αυτοναρκωθεί;
Πόσοι γνωρίζουν αυτό που λέγετε Ομοιόσταση – ισορροπία και που είναι το σύνολο των διαδικασιών οι οποίες ως σκοπό έχουν την διατήρηση των εσωτερικών συνθηκών του οργανισμού σταθερών παρά των μεταβολών των εξωτερικών συνθηκών. Και όταν είμαστε σε ισορροπία αδυνατούν οι οποιοδήποτε μεταβολές να μας επηρεάσουν;
Λίγες πληροφορίες για το υλικό μας σώμα.
Ας γνωρίζουμε ότι οι ομοιοστατικοί μηχανισμοί ελέγχουν:
Τη συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα
Τη συγκέντρωση του οξυγόνου στο αίμα
Το pH του αίματος
Τη συγκέντρωση των τοξικών και θρεπτικών ουσιών στο αίμα
Τη θερμοκρασία του σώματος
Τη συγκέντρωση αλάτων και ηλεκτρολυτών
Τον όγκο των υγρών και την πίεση του αίματος
Ένα από τα κύρια σύστημα είναι το ανοσοβιολογικό μας, που αποτελεί ιδιαίτερο ομοιοστατικό μηχανισμό για την αναγνώριση και εξουδετέρωση των παθογόνων μικροοργανισμών. Και αλήθεια είναι ότι αν δεν ήταν αυτοί οι παθογόνοι μικροοργανισμοί που μας δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά με την ισορροπία μας, εμείς πως θα το καταλαβαίναμε αυτό για να κάνουμε κάτι;
Τελικά, τα μικρόβια είναι το πρόβλημα ή είναι ίσως η σωτηρία μας; Είναι ωφέλιμο να σκοτώνουμε τα μικρόβια ή να αντιληφτούμε την διαδικασία της ομοιόστασης σε όλα μας τα επίπεδα και να συμβάλουμε και εμείς στην μόνιμη ισορροπία μας; Και βέβαια για να μην παρεξηγηθώ δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις που κινδυνεύει η ζωή του ανθρώπου και που ίσως είναι αναγκαία η αντιβιοτική θεραπεία. Άλλα το θέμα είναι το μετά, του δίνεται η δυνατότητα να αναγνωρίσει τι συμβαίνει για να μην ξανά επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη;
Επίσης ας γνωρίζουμε ότι: Ο θύμος αδένας είναι εξειδικευμένο όργανο του ανοσοποιητικού συστήματος. Στο θύμο αδένα ωριμάζουν τα Τ-λεμφοκύτταρα (Τ-κύτταρα), τα οποία είναι σημαντικά για το ανοσοποιητικό σύστημα. Ονομάζονται δε Τ-λεμφοκύτταρα, λόγω του ότι ωριμάζουν στον θύμο αδένα («thymus» στα Αγγλικά). Συγκεκριμένα ο θύμος αδένας παρέχει ένα επαγωγικό περιβάλλον για την ανάπτυξη των Τ-λεμφοκυττάρων από τα προγονικά αιμοποιητικά κύτταρα.
Κάθε Τ-λεμφοκύτταρο επιτίθεται σε μία ξένη ουσία την οποία περιορίζει μέσω του υποδοχέα του. Τα Τ-κύτταρα έχουν υποδοχείς, οι οποίοι ενεργοποιούνται με τυχαία ανακατάταξη τμημάτων του γονιδίου. Κάθε Τ-κύτταρο επιτίθεται σε ένα διαφορετικό αντιγόνο. Τα Τ-κύτταρα τα οποία επιτίθενται στις πρωτεΐνες του σώματος αποβάλλονται στον θύμο αδένα μέσω του προγραμματισμένου κυτταρικού θανάτου (απόπτωση).
Καθοριστικό ρόλο παίζει επίσης και το νευρικό σύστημα που μαζί με το σύστημα των ενδοκρινών αδένων συμβάλλουν στη διατήρηση σταθερού εσωτερικού περιβάλλοντος (ομοιόσταση), ελέγχοντας και συντονίζοντας τις λειτουργίες των υπόλοιπων συστημάτων του οργανισμού. Ο οργανισμός πρέπει να αντιλαμβάνεται και να αντιδρά ανάλογα στις μεταβολές του περιβάλλοντος. Οι πληροφορίες για τις μεταβολές αυτές συλλέγονται από τους υποδοχείς και μεταβιβάζονται στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Μετά την επεξεργασία των πληροφοριών το κεντρικό νευρικό σύστημα δίνει τις κατάλληλες εντολές στους μύες και στους αδένες. Με αυτόν τον τρόπο δίνεται η δυνατότητα στον οργανισμό να προσαρμόζει τις λειτουργίες του ανάλογα με τις μεταβολές του περιβάλλοντος, απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωσή του.
Τα όργανα του νευρικού συστήματος είναι ο εγκέφαλος και ο νωτιαίος μυελός, που αποτελούν το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα (ΚΝΣ), και τα νεύρα, που αποτελούν το Περιφερικό Νευρικό Σύστημα (ΠΝΣ). (ebooks.edu.gr)
Όλα αυτά τα ερωτήματα και πολλά ακόμη η ομοιοπαθητική έχει την δυνατότητα να μας βοηθήσει να τα ισορροπήσουμε, αναγνωρίζοντας τα – βιώνοντας τα. Και επειδή σήμερα όπως και παλιά τα ιδία συνέβαιναν όπως θα διαβάσετε στο άρθρο μου για την Ελευθερία, θα τεθεί ένα ακόμη ερώτημα ίσως το πιο ουσιαστικό και καθοριστικό για τον άνθρωπο και κατ’ επέκταση για την ανθρωπότητα. Και το ερώτημα είναι: Αν κατά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να κινηθούμε προς την επιβίωση ή αν θα μείνουμε στην αντιβίωση.
Επιβίωση: (Το να ζει κανείς παρά τις αντιξοότητες). Έτσι αναφέρει το λεξικό.
Όμως αυτό που έχει να κάνει σε σχέση με αυτό που αναφέρω εδώ «επιβίωση» δεν είναι μόνο για το υλικό μας σώμα, που όντως μας χρειάζεται και μας είναι απαραίτητο στον ψευδαισθησιακό μας κόσμο των οποίο και ζούμε. Ίσως μας είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε, όμως στην πνευματικότητα, η επιβίωση δεν είναι ανάγκη αλλά επιλογή. Υπεύθυνη για την επιβίωσή μας, είναι η ψυχή μας. Ανάγκη έχουμε για κάτι το οποίο μας λείπει ή δεν είμαστε ικανοί να το έχουμε και να το διατηρήσουμε.
Για να έχεις ανάγκη την επιβίωση, σημαίνει ότι έχει επιλέξει ότι δεν είσαι ικανός να την έχεις. Έχεις επιλέξει να μην είσαι η ψυχή και ο Εαυτός σου. Όμως αναγνωρίζω ότι όλο αυτό, είναι πράγματι δύσκολο για να το συνειδητοποιήσει στο βάθος του η μάζα της ανθρωπότητας. Όχι γιατί δεν έχει την ικανότητα, αλλά διότι έχει αφεθεί να προγραμματίσουν άλλοι της δικές της επιλογές.
Και ο Πλάτων μας αναφέρει: Εκείνος που συμβουλεύει έναν άρρωστο άνθρωπο του οποίου ο τρόπος ζωής είναι επιβλαβής στην υγεία πρέπει πρώτα να αλλάξει τον τρόπο ζωής του ασθενούς και αν αυτός είναι διατεθειμένος να υπακούσει να προχωρήσει και να του δώσει άλλες συμβουλές. Άλλα αν δεν θέλει, θα θεωρούσα εκείνον που αρνείται να του δώσει οποιαδήποτε συμβουλή και γενναίο άνδρα και πραγματικό ιατρό, εκείνον δε που ενδίδει και άνανδρο και κακό επιστήμονα. (Πλάτ, Έπιστ. 7 η 330d)
Ο Ιπποκράτης μίλησε εκτενώς για τη σοφία της ιαματικής δυνάμεως της φύσεως και για το πόσο κρίσιμη είναι η χρησιμοποίησή της από τον ιατρό. Και αναφέρει: Πάντων λοιπόν των προειρημένων την κυρίαρχη θέση κατέχει η φύση· γιατί αυτοί που μετέρχονται τις τέχνες μπορούν να χρησιμοποιούν αποτελεσματικά τα προαναφερθέντα όταν υποβοηθούνται από τη φύση.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, δεν ενδιαφέρονται για την ουσία των πραγμάτων, αλλά για την ομαλή, άκοπη και εύκολη επιβίωσή τους. Κι αν αυτή η επιβίωσή τους κινδυνέψει, τότε είναι ικανοί να ακολουθήσουν τον οποιοδήποτε διασώστη τους. Ας αναγνωρίσουμε επιτέλους ότι κάθε τι που συμβαίνει ακόμη και στο μικρότερο κύτταρο επηρεάζει ολόκληρο το σύμπαν και ό,τι συμβαίνει στο σύμπαν ολόκληρο έχει κάποια επίδραση και στο μικρότερο κύτταρο.
«Η Ζωή έπρεπε να θριαμβεύσει. όχι μόνο από ανάγκην, όχι μόνο από καθήκον, μα – προ παντός– και από κέφια». Εμπειρίκος, Ό Μέγας Ανατολικός, Κεφ. 71
«Περιέγραψα τον «ελάχιστο εαυτό» ή το «ναρκισσιστικό Εγώ» σαν ένα Εγώ που αδειάζει όλο και περισσότερο από κάθε περιεχόμενο, που έχει φτάσει να προσδιορίζει τους στόχους του για τη ζωή με τους πιο περιοριστικούς όρους, με όρους απλής επιβίωσης, καθημερινής επιβίωσης». (Κρίστοφερ Λας)
***
@Παναγιώτης Ψαρρός: Ομοιοπαθητικός /Τηλ. 2109919619 Κιν. 6974130244
http://panagiotispsarros.blogspot.gr
*Ο υπογράφων και η ιστοσελίδα terrapapers.com δεν έχουν σκοπό να παρακινήσουν γενικά τους ανθρώπους να μην ακολουθούν την συστημική ιατρική. Παρουσιάζουν διεθνή στοιχεία, σχετικά με την ασφάλεια ή μη των παραγόμενων θεραπειών. Ο κάθε ενήλικας θα πρέπει να συμβουλεύεται τον θεράποντα γιατρό του και να αναλαμβάνει την ευθύνη της υγείας του.
«Ο κύριος λόγος που παίρνουμε τόσα πολλά φάρμακα είναι ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες δεν πωλούν φάρμακα, πουλάνε ψέματα σχετικά με τα φάρμακα. Αυτό είναι που κάνει τα φάρμακα τόσο διαφορετικά από οτιδήποτε άλλο στη ζωή. Σχεδόν όλα όσα ξέρουμε για τα φάρμακα είναι ό,τι έχουν επιλέξει να μας πουν οι εταιρείες και οι γιατροί μας, ο λόγος που οι ασθενείς εμπιστεύονται το φάρμακό τους είναι γιατί προεκτείνουν την εμπιστοσύνη που έχουν στους γιατρούς τους στα φάρμακα που τους συνταγογραφούν.
Οι ασθενείς δεν συνειδητοποιούν ότι, αν και οι γιατροί τους μπορεί να γνωρίζουν πολλά για τις ασθένειες και την ανθρώπινη φυσιολογία και ψυχολογία, ξέρουν πολύ, πολύ λίγα για τα φάρμακα τα οποία δεν έχουν παρασκευάσει προσεκτικά και έχουν μεταμφιεσθεί από τη φαρμακευτική βιομηχανία. Αν δεν πιστεύετε ότι το σύστημα είναι εκτός ελέγχου, παρακαλώ στείλτε μου email και εξηγήστε μου γιατί τα φάρμακα είναι η τρίτη κύρια αιτία θανάτου. Αν μια τέτοια εξαιρετικά θανατηφόρα επιδημία είχε προκληθεί από ένα νέο βακτήριο ή ιό, ή ακόμα και ένα εκατοστό από αυτό, θα είχαμε κάνει ό,τι μπορούσαμε για να τα θέσουμε υπό έλεγχο.» @Peter C. Gøtzsche, MD είναι ένας Δανός ιατρικός ερευνητής και ο διευθύνων του Σκανδιναβικού Cochrane Center στο Rigshospitalet στην Κοπεγχάγη, Δανία. Έχει γράψει πολλές κριτικές αξιολογήσεις μέσω της συνεργασίας του στο Cochrane. Ο ιατρός Peter C Gøtzsche, MD εκθέτει τις φαρμακευτικές βιομηχανίες και το σίριαλ της δόλιας συμπεριφοράς τους, τόσο στον τομέα της έρευνας όσο και στο μάρκετινγκ όπου η ηθικά κατακριτέα περιφρόνηση για την ανθρώπινη ζωή είναι ο κανόνας.
