Για να κατανοήσει ο αναγνώστης την σημασία ορισμένων ιστορικών στοιχείων σχετικά με την συνεχιζόμενη γερμανική προσπάθεια να οικοδομηθεί μια νέα χώρα υπό την προστασία του αεροσκάφους με τις στρογγυλές πτέρυγες, είναι απαραίτητο να γνωρίσει την ακόλουθη αληθινή περιπέτεια. Πρόκειται για ένα καλειδοσκόπιο της γερμανικής επινοητικότητας, το οποίο γεφυρώνει τον 16ο με τον 20ό αιώνα.
Η εξιστόρηση επικεντρώνεται σε 500 πολεμιστές-αποικιοκράτες, οι οποίοι έφυγαν από την Γερμανία τον 16ο αιώνα και θεωρούνται ότι χάθηκαν, διασχίζοντας 4.000 μίλια κατά μήκος του ποταμού Αμαζονίου. Η ύπαρξη αυτών των πρώιμων τυχοδιωκτών είχε λησμονηθεί. Ωστόσο, σύμμαχοι κατάσκοποι που αναζητούσαν τα χαμένα ίχνη των ανθρώπων του Χίτλερ στα τέλη της δεκαετίας του 1940, ήρθαν εν αγνοία τους σε επαφή με απογόνους των αποίκων του 16ου αιώνα. Η σημερινή τους παρουσία σε αυτό το ημισφαίριο φέρεται να επηρέασε καθοριστικά την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου — μια συγκλονιστική αποκάλυψη που μέχρι σήμερα παραμένει κρυφή από τον Τύπο και το ευρύ κοινό.
Η συγκεκριμένη περιπέτεια ξεκίνησε το 1572, όταν μια επίλεκτη και σκληροτράχηλη ομάδα περίπου 500 Γερμανών αποίκων, προερχόμενων κυρίως από το δουκάτο της Σαξονίας-Κόμπουργκ και με ενισχύσεις από την Βαυαρία και την Ανατολική Πρωσία, προσλήφθηκε ως μισθοφορική δύναμη από τον Σεβαστιανό Α΄, βασιλιά της Πορτογαλίας. Ο σκοπός τους ήταν να επανδρώσουν μια φρουρά στον ποταμό Αμαζόνιο.
Οι Γερμανοί στρατιώτες είχαν τη δυνατότητα να φέρουν μαζί και τις οικογένειές τους, καθώς, μετά την κατασκευή του οχυρού και την ολοκλήρωση των στρατιωτικών τους καθηκόντων, προβλεπόταν να τους παραχωρηθεί γη στο εσωτερικό της σημερινής Βραζιλίας. Οι περισσότερες από αυτές τις οικογένειες ήταν λουθηρανικής πίστης, που είχαν υποστεί θρησκευτικούς διωγμούς από τις καθολικές αρχές της εποχής.
Οι τυχοδιώκτες απέπλευσαν από την Λισαβόνα με τρία ελαφρώς οπλισμένα πολεμικά πλοία μήκους 130 ποδιών, γνωστά ως Urcas. Η πρώτη αποστολή τους ήταν η κατασκευή ενός πορτογαλικού οχυρού στον άνω ρου του ποταμού Αμαζονίου, σε μια περιοχή που σήμερα αντιστοιχεί περίπου στα σύνορα μεταξύ Βραζιλίας και Ισημερινού. Μετά την ολοκλήρωση του οχυρού, οι Γερμανοί θα το επάνδρωναν με σκοπό την άμυνά του έναντι των Ισπανών, που κατείχαν την απέναντι όχθη του ποταμού.
Η στρατηγική αυτή δεν ήταν τυχαία. Ο Πάπας Πίος Ε΄ είχε ήδη εκδώσει παπική βούλα με την οποία διαμοίραζε τις εκτάσεις του εσωτερικού της Νότιας Αμερικής. Οι Ισπανοί θα ελέγχαν την δυτική όχθη του Αμαζονίου, ενώ οι Πορτογάλοι την ανατολική. Η εγκατάσταση των Γερμανών αποίκων σε αυτό το κρίσιμο σημείο εξυπηρετούσε την εδραίωση της πορτογαλικής κυριαρχίας και την προστασία των διεκδικήσεών της έναντι της ισπανικής επέκτασης.
Τα πλοία της αποστολής καταστράφηκαν στο τέλος του ταξιδιού, όταν το πορτογαλικό πλήρωμα και οι Γερμανοί μισθοφόροι έπεσαν σε ενέδρα από πολεμοχαρείς ιθαγενείς. Καταφεύγοντας στην ζούγκλα, οι Ευρωπαίοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με έναν εχθρό αποφασισμένο να τους εξοντώσει μέχρι και τον τελευταίο άνδρα και γυναίκα.
Σε μια ύστατη προσπάθεια διαφυγής, οι επιζώντες εντόπισαν την είσοδο μιας σπηλιάς στην πλαγιά ενός βουνού. Δίνοντας μάχη οπισθοφυλακής, το γερμανικό απόσπασμα κατάφερε να σωθεί, παίρνοντας μαζί του τα ζώα και τα ελάχιστα υπάρχοντα που απέμειναν. Οι ιθαγενείς, τρομοκρατημένοι από τα πνεύματα που –σύμφωνα με τις παραδόσεις τους– κατοικούσαν στην σπηλιά, εγκατέλειψαν την πολιορκία και αποχώρησαν. Έτσι, η σκοτεινή σχισμή στο βουνό μετατράπηκε σε καταφύγιο για τους εξαντλημένους Ευρωπαίους.
Μετά από μέρες αγωνίας και αβεβαιότητας, ομάδες ανιχνευτών εξερεύνησαν το εσωτερικό της κοιλότητας και ανακάλυψαν πως η σπηλιά δεν ήταν απλώς ένας φυσικός χώρος, αλλά η είσοδος μιας βαθιάς υπόγειας σήραγγας. Εκεί εντόπισαν ενδείξεις προηγούμενης ανθρώπινης κατοίκησης – γεγονός που ίσως εξηγούσε τον δεισιδαιμονικό φόβο των ιθαγενών για το μέρος.
Επικεφαλής των επιζώντων από την επίθεση των Ινδιάνων το 1572 ήταν ένας Γερμανός με το όνομα φον Λάκνερ. Ήταν εκείνος που οργάνωσε την επιχείρηση διαφυγής μέσω της σήραγγας και, χωρίς να το γνωρίζει, καθοδήγησε τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας σε μικρές ομάδες των 30 ατόμων, βαθιά κάτω από την επιφάνεια της γης. Μήνες αργότερα, μέσα από μια πορεία γεμάτη κινδύνους και άγνωστα μονοπάτια, έφτασαν σε μια τεράστια υπόγεια κοιλότητα, αμυδρά φωτισμένη και εκτεινόμενη σε έκταση περίπου 75 τετραγωνικών μιλίων.
Εκείνη την εποχή, οι άποικοι του φον Λάκνερ είχαν ήδη μετατραπεί σε έναν χαμένο πολιτισμό. Ως ομάδα, δεν θα επέστρεφαν ποτέ ξανά στην επιφάνεια. Απελπισμένοι, αλλά καθοδηγούμενοι από ένα ενστικτώδες πάθος για επιβίωση, εγκατέλειψαν κάθε δεσμό με την Γερμανία και υιοθέτησαν μια νέα ταυτότητα. Ωστόσο, η πολιτιστική, γλωσσική και θρησκευτική τους κληρονομιά παρέμεινε ζωντανή – βαθιά ριζωμένη στην καθημερινότητά τους. Για αιώνες, επίμονες φήμες διέτρεχαν τις ανώτερες περιοχές του Αμαζονίου στη Βραζιλία. Αναφορές για «λευκούς άνδρες» που ζούσαν απομονωμένοι στην καρδιά της ζούγκλας απορρίπτονταν ως θρύλοι. Σήμερα, καταλαβαίνουμε πως αυτές οι ιστορίες ενδέχεται να βασίζονται στην αλήθεια.
Από τον πρώτο υπόγειο οικισμό του φον Λάκνερ, μια νέα ομάδα με επικεφαλής έναν άνδρα ονόματι Βάγκνερ προχώρησε βαθύτερα στην σήραγγα. Εκεί εντόπισαν μια δεύτερη υπόγεια κοιλότητα, στην οποία ίδρυσαν νέο οικισμό, που πήρε το όνομα του αρχηγού τους. Με την βοήθεια ενός υποτυπώδους σιδηροδρομικού συστήματος, κατάφεραν να μεταφέρουν τα αγροτικά προϊόντα και τα ζώα τους, διατηρώντας μια στοιχειώδη αυτάρκεια.
Άρχισαν να καλλιεργούν φυτά προσαρμοσμένα στο ιδιόμορφο περιβάλλον φωτισμού.Ενα αχνό, φυσικό φως που εκπέμπεται από τα ίδια τα πετρώματα. Η φωτοσύνθεση συνέχισε να επιτελείται χάρη στην λάμψη αυτή, ενώ η όραση των κατοίκων εξελίχθηκε, επιτρέποντάς τους να βλέπουν καθαρά στο σκοτάδι. Καθώς κατέβαιναν βαθύτερα μέσα από το λαβυρινθώδες δίκτυο των υπόγειων στοών, οι Γερμανοί ίδρυσαν τελικά έξι υπόγειες πόλεις. Αυτές απλώνονταν κατά μήκος ενός πρόχειρου σιδηροδρόμου από ακατέργαστο ξύλο, μήκους περίπου 3.000 μιλίων – μια υπόγεια αυτοκρατορία που έμεινε κρυφή για αιώνες από τον κόσμο της επιφάνειας.
Μια επαναλαμβανόμενη δοκιμασία σημάδεψε την ζωή των αποίκων. Για να κατανοήσουμε την φύση αυτής της απειλής, είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε πως η αρχική σήραγγα που ακολούθησαν ελισσόταν σαν λαβύρινθος, διασχίζοντας σχεδόν 3.000 μίλια κάτω από την επιφάνεια της Γης. Μέσα από τα πολυάριθμα παρακλάδια αυτών των σηράγγων, οι άποικοι δέχονταν συχνά επιθέσεις από μια άγνωστη υπόγεια φυλή πλασμάτων – πλάσματα εχθρικά και βίαια, που τους επιτίθεντο με την ίδια μανία που είχαν αντιμετωπίσει στην επιφάνεια από τους ιθαγενείς. Οι άποικοι τούς αποκαλούσαν “κακούς” ή “γιοι του Σατανά”. Σε μια από τις πιο απειλητικές στιγμές, τα πλάσματα αυτά κατάφεραν να περικυκλώσουν και να τειχίσουν τον νέο οικισμό των Γερμανών, αποκόπτοντάς τους πλήρως.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των απογόνων τους, που ζουν ακόμη στις υπόγειες πόλεις, το εσωτερικό του μανδύα της Γης είναι γεμάτο από παρόμοιες πόλεις, κατοικημένες από αυτές τις σκοτεινές υπάρξεις. Οι σημερινοί απόγονοι των αποίκων ισχυρίζονται ότι, για πάνω από τέσσερις αιώνες, έχουν ζήσει κάτω από την Νότια Αμερική – σε ένα δίκτυο υπόγειων πόλεων και τούνελ. Πιστεύουν ότι ολόκληρος ο μανδύας της Γης είναι κατοικημένος από διάφορες φυλές πλασμάτων των βράχων. Αυτά τα όντα, όπως λέγεται, υποχώρησαν στα έγκατα του πλανήτη για να επιβιώσουν από επιφανειακές καταστροφές, μεγάλες πλημμύρες ή άλλες γεωλογικές και κλιματικές αναταραχές που συνέβησαν κατά την διάρκεια των προ-αδαμιτικών και μετα-αδαμιτικών πολιτισμών.
Τελικά, κατά το 75ο έτος της υποχρεωτικής διαμονής τους στον υπόγειο κόσμο, ομάδες ανιχνευτών κατάφεραν να βρουν έξοδο. Βγήκαν σε έναν άγνωστο τόπο, έναν «νέο κόσμο», τον οποίο μέχρι τότε μόνο είχαν ονειρευτεί. Καθώς η πρώτη ομάδα πέρασε μέσα από ένα άνοιγμα στον βράχο, αντίκρισε κάτι που κανείς τους δεν είχε ξαναδεί, έναν ατελείωτο ουρανό, πυκνά δάση, απέραντες πεδιάδες. Όμως αυτό που τους άφησε άφωνους δεν ήταν απλώς η φύση — ήταν το φως. Τα πάντα έλαμπαν κάτω από μια αχνή, τεχνητή σφαίρα που αιωρούνταν στον ουρανό. Ένας ήλιος που δεν ήταν ακριβώς φυσικός, αλλά φώτιζε τον τόπο όπως ακριβώς είχαν διδαχθεί ότι θα έκανε ο πραγματικός.
Λίγο καιρό αργότερα, πραγματοποιήθηκε η πρώτη επαφή με τους κατοίκους αυτής της μυστηριώδους νέας γης. Οι άγνωστοι αυτοί άνθρωποι ενημέρωσαν τους Γερμανούς εξερευνητές πως ζούσαν εδώ και αιώνες στο εσωτερικό της Γης — έναν υπόγειο κόσμο που φιλοξενούσε εκατοντάδες εκατομμύρια ειρηνικούς κατοίκους, απομονωμένους και αποστασιοποιημένους από τον βίαιο και ασταθή πολιτισμό της επιφάνειας.
Οι Γερμανοί, με έκπληξη, διαπίστωσαν ότι αυτοί οι άνθρωποι —οι οποίοι αποκαλούνταν «νέοι Ατλάντιοι»— κινούνταν στον αέρα με στρογγυλά, αθόρυβα φτερωτά σκάφη, και χρησιμοποιούσαν τροχοφόρα οχήματα χωρίς ίχνος έλξης από άλογα ή βόδια. Ο πολιτισμός τους έμοιαζε να βρίσκεται εκατοντάδες χρόνια μπροστά από εκείνον που είχαν αφήσει πίσω οι πατέρες των Γερμανών αποίκων στην Ευρώπη. Ήταν ένας τεχνολογικά και πνευματικά ανώτερος κόσμος, δομημένος με βάση τη γνώση, την ειρήνη και τη συνύπαρξη.
Ακόμη πιο συγκλονιστικό ήταν το γεγονός ότι οι νέοι Ατλάντιοι έδειχναν να έχουν νικήσει το χρόνο. Δεν υπήρχαν ηλικιωμένοι ανάμεσά τους — κανένα σημάδι γήρατος, καμία αυλακιά στα πρόσωπά τους, καμία επιβράδυνση στον λόγο ή τις κινήσεις τους. Οι Γερμανοί διαπίστωσαν γρήγορα ότι η γήρανση, όπως την γνώριζαν, απουσίαζε πλήρως από αυτήν την κοινωνία.
Μα οι εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εκεί. Οι Ατλάντιοι —ή αλλιώς Αττουριανοί, όπως αυτοπροσδιορίζονταν— κάλεσαν συμβούλους από μια μακρινή ήπειρο του Εσωτερικού Κόσμου, γνωστή ως Bodland, προκειμένου να καθοδηγήσουν και να εκπαιδεύσουν τους νεοαφιχθέντες Γερμανούς. Σε μια συγκλονιστική ανακάλυψη, οι δύο λαοί –οι κάτοικοι της Bodland και οι Γερμανοί των υπόγειων πόλεων του Άνω Κόσμου– συνειδητοποίησαν ότι οι ρίζες των γλωσσών τους ήταν κοινές. Παρά τους αιώνες απομόνωσης και την χαώδη γεωγραφική απόσταση, μοιράζονταν μια γλωσσική βάση που μαρτυρούσε έναν αρχέγονο, κοινό πολιτισμό — ίσως πολύ πιο παλιό απ’ όσο μπορούσε να συλλάβει ο νους.
Οι Γερμανοί της σήραγγας άκουσαν μια αρχαία, συγκλονιστική ιστορία από τους Bodlanders — για γεγονότα που είχαν λάβει χώρα περίπου 30.000 χρόνια νωρίτερα. Σύμφωνα με αυτήν την αφήγηση, οι πρόγονοι των Bods αναγκάστηκαν να αναζητήσουν καταφύγιο στις υπόγειες σήραγγες όταν δέχθηκαν επίθεση από μια μοχθηρή φυλή που είχε έρθει από τον ουρανό, μέσα σε μυστηριώδη σκάφη. Οι επιτιθέμενοι κατείχαν εξελιγμένα όπλα με καταστροφική δύναμη, τα οποία ισοπέδωσαν τις πόλεις των Bods και εξόντωσαν εκατομμύρια ανθρώπους.
Λίγες μόνο χιλιάδες επιζώντες κατάφεραν να διαφύγουν, καταδιωκόμενοι μέχρι τις ορεινές σπηλιές των περιοχών που σήμερα αντιστοιχούν στο Ιράν, το Πακιστάν και τη Συρία. Τότε, αυτή η περιοχή κατοικούνταν από μια όμορφη, φιλειρηνική φυλή που αυτοαποκαλούνταν Βάκχες και με την πάροδο των αιώνων έγιναν γνωστοί ως Bods. Πολλά χρόνια αργότερα, οι Bods πέρασαν στο εσωτερικό της Γης μέσω σηράγγων και φυσικών θυλάκων που βρίσκονται στον μανδύα του πλανήτη.
Οι Γερμανοί της σήραγγας προσκλήθηκαν να επισκεφθούν το μυστηριώδες Bodland. Γρήγορα διαπίστωσαν ότι επρόκειτο για τον πιο εξελιγμένο πολιτισμό που είχαν αντικρίσει ποτέ. Οι Ατλάντιοι ενέκριναν την μετεγκατάσταση της νέας γερμανικής φυλής σε μια σχεδόν ακατοίκητη ήπειρο, κοντά στο Bodland, στο νότιο ημισφαίριο του Εσωτερικού Κόσμου. Εκεί, άρχισε η ιστορία της δεύτερης Άριας φυλής – αυτής του Εσωτερικού Κόσμου. Η μόνη προϋπόθεση που τους τέθηκε ήταν ξεκάθαρη: να ζήσουν ειρηνικά και φιλικά και να μην επιστρέψουν ποτέ στον έξω κόσμο.
Έτσι, γεννήθηκε μια νέα γερμανική φυλή. Οι ρίζες της κρατούσαν από την Γερμανία, όμως, ξεριζωμένες, βρήκαν νέα γη μέσα από το υπόγειο δίκτυο της Νότιας Αμερικής. Μετά από τρεις γενιές στα τούνελ και τις υπόγειες πολιτείες, η νέα αυτή κοινότητα μετεξελίχθηκε σε ένα έθνος γνωστό σήμερα – στο Εσωτερικό – ως τα “Έξι Βασίλεια της Σαξονίας”.
Στις αρχές του 18ου αιώνα, η αρχαιότερη γερμανική φυλή των Bods πείστηκε από μέλη της νέας γερμανικής βασιλικής οικογένειας του Εσωτερικού Κόσμου να αποστείλει τους πρωτότοκους γιους της πίσω στην Γερμανία, προκειμένου να φοιτήσουν στα πανεπιστήμια του Άνω Κόσμου. Στην ίδια την Γερμανία, αυτοί οι νεαροί άνδρες παρουσιάζονταν ως γιοι εύπορων ιδιοκτητών φυτειών από τις όχθες του Αμαζονίου — ένας ισχυρός θρύλος που χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει την καταγωγή τους.
Έτσι, για περισσότερο από δύο αιώνες, πρίγκιπες ενός χαμένου πολιτισμού ανατράφηκαν και εκπαιδεύτηκαν στα κορυφαία ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, μελετώντας τις τέχνες, τις επιστήμες και την ιστορία του Άνω Κόσμου. Παρά την μυστική τους ταυτότητα, οι γνώσεις και οι αξίες που αποκόμισαν αποτέλεσαν γέφυρα ανάμεσα στους δύο κόσμους. Ταυτόχρονα, οι γερμανικές κοινότητες που εξακολουθούσαν να ζουν στον υπόγειο κόσμο των σηράγγων ενημερώνονταν περιοδικά για τις εξελίξεις στην επιφάνεια. Αν και οι πρόγονοί τους είχαν εγκαταλείψει την Ευρώπη αιώνες νωρίτερα, γνώριζαν ότι ο εξωτερικός πολιτισμός είχε προοδεύσει και, κατά τόπους, είχε έρθει ξανά σε επαφή με δυνάμεις του εσωτερικού. Ωστόσο, δεδομένης της ευημερίας και της ειρηνικής τους ανάπτυξης στον νέο τους κόσμο, προτίμησαν να παραμείνουν εκεί.
Μια ιστορική καμπή σημειώθηκε κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι Γερμανοί της σήραγγας έστειλαν ένα εθελοντικό σύνταγμα για να πολεμήσει στο πλευρό των “ξαδέλφων” τους της επιφάνειας. Σε αυτήν την σπάνια στιγμή επανένωσης, οι στρατιώτες του υπόγειου κόσμου εντόπισαν απογόνους χαμένων συγγενών, από τους οποίους οι πρόγονοί τους είχαν χωριστεί πριν από δεκατέσσερις γενιές. Ωστόσο, η εμπλοκή αυτή ήταν και η μοναδική. Οι Γερμανοί του Εσωτερικού Κόσμου δεν συμμετείχαν ούτε στον Α’ ούτε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Επέλεξαν να διατηρήσουν την αποστασιοποίησή τους από τις συγκρούσεις του Άνω Κόσμου, προστατεύοντας την αρμονία και την σταθερότητα του δικού τους πολιτισμού.
Ίσως τα «ξαδέλφια» του γερμανικού Εσωτερικού Κόσμου, εκείνοι που επισκέφθηκαν την επιφάνεια κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, να συμβούλεψαν την αυτοκρατορική Γερμανία να εγκαταλείψει την μυστικότητα και να αποκαλύψει την ύπαρξη του υπογείου βασιλείου. Η απάντηση είναι: ναι, εν μέρει — με την προσθήκη και άλλων γεωπολιτικών εκτιμήσεων. Σύμφωνα με απόρρητα έγγραφα του αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών, που χρονολογούνται από τον Δεκέμβριο του 1914 έως και τον Μάρτιο του 1915, η Γερμανία –εν μέσω ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων για τον τερματισμό του πολέμου– έθεσε έναν παράξενο αλλά επίμονο όρο. Την ελεύθερη πρόσβαση μέσω της Ανταρκτικής, μέσω του Νότιου Πόλου, προς το εσωτερικό της Γης· μια συνθήκη που αιτιολογούνταν ως ζωτικής σημασίας για μελλοντικό αποικισμό.
Το αίτημα αυτό καταγράφηκε ως μία από τις βασικότερες απαιτήσεις της Αυτοκρατορικής Γερμανίας για να υπογράψει ανακωχή. Όταν ο Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών Αντιπρόσωπος, Συνταγματάρχης Έντουαρντ Χάουζ, παρουσίασε την σχετική ρήτρα στον Βρετανό πρωθυπουργό Λόιντ Τζορτζ, εκείνος ξέσπασε σε γέλια. «Δώστε στους Γερμανούς αυτήν την παγωμένη χώρα με τις φώκιες και τους πιγκουίνους», φέρεται να είπε σαρκαστικά. «Δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια γιγάντια παγοκύστη. Οι Γερμανοί έχουν τρελαθεί».
Ωστόσο, όταν η συζήτηση στράφηκε στην πιθανότητα ύπαρξης ενός εσωτερικού κόσμου, ο Λόιντ Τζορτζ απέρριψε την ιδέα με περιφρόνηση, θεωρώντας πως επρόκειτο για παραπληροφόρηση ή ακόμη και για πείραγμα από την γερμανική πλευρά. Κι όμως, σύμφωνα με μεταγενέστερες αναφορές, ο τότε Γερμανός Υπουργός Εξωτερικών, Κόμης Άρθουρ Ζίμερμαν, φαίνεται πως γνώριζε πολύ περισσότερα από όσα μπορούσαν να φανταστούν οι σύμμαχοι. Για εκείνον, η υπόθεση της κοίλης Γης δεν ήταν μύθος – ήταν στρατηγική γνώση.
Μέχρι το 1930, είχαν αποκατασταθεί εκ νέου —έστω και περιορισμένες— επαφές με τους Γερμανούς της σήραγγας. Αναπτύχθηκε ένα αραιό και διακριτικό εμπόριο, κυρίως μέσω διαμεσολαβητών και ειδικών διαύλων επικοινωνίας. Ωστόσο, οι Γερμανοί του Άνω Κόσμου δεν είχαν ποτέ μεταφερθεί μαζικά στις υπόγειες τοποθεσίες, ούτε είχαν πρόσβαση στον πλήρως ανεπτυγμένο Εσωτερικό Κόσμο. Κι όμως, παρά την απομόνωσή τους, η ύπαρξη αυτών των χαμένων γερμανικών πολιτισμών δεν παρέμενε πλέον απλή φήμη. Γερμανικές αρχές και μυστικές υπηρεσίες της Πατρίδας συνέλεγαν, κατέγραφαν και συστηματοποιούσαν κάθε διαθέσιμο στοιχείο για το παρελθόν, την κουλτούρα και την ταυτότητα των υπόγειων συγγενών τους — όλα υπό τη σκιά του γερμανικού οράματος για την Walhalla, την μυθική πατρίδα των εκλεκτών.
Με προσωπικό αίτημα του Αδόλφου Χίτλερ, οι αξιωματούχοι του Τρίτου Ράιχ ξεκίνησαν να συγκεντρώνουν επιμελώς και με απόλυτη μυστικότητα όλα τα διαθέσιμα δεδομένα γύρω από την «άλλη Γερμανία» του υπεδάφους. Ωστόσο, οι μεγαλοϊδεατικές και στρατιωτικές φιλοδοξίες του Χίτλερ —να καταστήσει την Γερμανία πολεμική υπερδύναμη και να οδηγήσει την Ευρώπη σε μια συνολική ένοπλη σύγκρουση— δεν πέρασαν απαρατήρητες από τους συγγενείς του Εσωτερικού Κόσμου. Οι κάτοικοι του Bodland, που ζούσαν σε ειρήνη για περισσότερες από 30.000 χρόνια, αντιμετώπισαν με επιφυλακτικότητα τις ηγετικές προθέσεις του Άνω Κόσμου.
Παρά ταύτα, το 1936, ο Χίτλερ αποφάσισε να προχωρήσει σε μια τολμηρή κίνηση, την αποστολή επίσημης εξερευνητικής ομάδας στον Εσωτερικό Κόσμο. Ως ένδειξη καλής θέλησης, απηύθυνε πρόσκληση στον Βασιλιά του Bodland για ανταποδοτική επίσκεψη στο Τρίτο Ράιχ. Τον Οκτώβριο του 1936, ο βασιλιάς Haakkuuss III, μονάρχης του Εσωτερικού Κόσμου, αποδέχθηκε την πρόσκληση. Έφτασε στην Γερμανία με τρόπο που δεν μπορούσε να φανταστεί ο κόσμος της εποχής, μέσω του ιδιωτικού του διαστημόπλοιου, με πλήρη μυστικότητα και εντελώς απαρατήρητος από τις δυνάμεις της επιφάνειας. Ήταν η πρώτη φορά στην καταγεγραμμένη ιστορία που ένας κυβερνήτης από τον υπόγειο πολιτισμό ερχόταν σε άμεση επαφή με την πολιτική ηγεσία της Ευρώπης.
Κατά την ιδιωτική του συνάντηση με τον Αδόλφο Χίτλερ και μια μικρή ομάδα ανώτερων αξιωματούχων, ο Βασιλιάς Haakkuuss III μίλησε με σοβαρότητα και πατρική αυστηρότητα. Τους είπε:
«Σας προειδοποιώ, ως ένας από καιρό χαμένος Γερμανός αδελφός, ότι βρίσκεστε στο χείλος ενός κολοσσιαίου πολέμου, ο οποίος θα οδηγήσει την Γερμανία μόνο στην καταστροφή. Σας προτρέπω να σταματήσετε αυτή την τρέλα και να αναθεωρήσετε, πριν σπρώξετε το έθνος σας για δεύτερη φορά μέσα σε έναν αιώνα σε λάθος μονοπάτι. Ο πόλεμος γεννά μόνο μίσος — είναι γεμάτος αρνητικό κάρμα και εθνική αγωνία. Επιδιώξτε μια πολιτική ειρήνης, βασισμένη στην θετική ενέργεια και την συνεργασία».
Στην συνέχεια, ο βασιλιάς αποκάλυψε την ανάλυσή του για την παγκόσμια γεωπολιτική κατάσταση. Σύμφωνα με τις πληροφορίες των Bodlanders, ο τότε Αμερικανός Πρόεδρος είχε επίσης αυτοκρατορικές βλέψεις και επεδίωκε παγκόσμια κυριαρχία. Ο Στάλιν της Σοβιετικής Ένωσης, είπε, δεν θα δίσταζε να κινηθεί με καταστροφική αποφασιστικότητα προς τον ίδιο στόχο. Με προφητική διαύγεια, ο Haakkuuss προειδοποίησε ότι αν ο Χίτλερ συνέχιζε την επιθετική του πορεία, τελικά θα βρισκόταν αντιμέτωπος με την ακατανίκητη συμμαχία της Ρωσίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, της Βρετανίας και των συμμάχων τους — και η ήττα θα ήταν αναπόφευκτη.
Ο Χίτλερ, φυσικά, αγνόησε αυτή τη σοφή προειδοποίηση από έναν ηγεμόνα που εκπροσωπούσε ένα ειρηνικό γερμανικό έθνος που δεν είχε εμπλακεί σε πόλεμο για πάνω από 30.000 χρόνια. Μετά την επίσκεψη του Βασιλιά του Bodland, ο Χίτλερ εξέδωσε διαταγή στο γενικό επιτελείο να οργανωθεί άμεσα μια συνδυασμένη ναυτική και αεροπορική αποστολή προς την Ανταρκτική, με σκοπό να ανοίξουν εκ νέου το πέρασμα προς τον Εσωτερικό Κόσμο από τον Νότιο Πόλο. Ήθελε να εντοπίσει και να επανενώσει το χαμένο γερμανικό έθνος — με τους όρους, όμως, του Τρίτου Ράιχ.
Τα μεταπολεμικά ευρήματα σε συλληφθέντα γερμανικά αρχεία αποκάλυψαν τις λεπτομέρειες αυτής της αποστολής. Επρόκειτο για την επιχείρηση της Ανταρκτικής υπό τον πλοίαρχο Alfred Ritscher, ο οποίος ηγήθηκε μιας σειράς εξερευνητικών ομάδων. Ο στόχος τους ήταν να ξεκλειδώσουν τα μυστικά της υποηπείρου — ενός τόπου που, σύμφωνα με παλαιές καταγραφές, κάποτε ήταν τροπική ζώνη και όχι παγωμένη έρημος.
Τα αρχεία που αφορούσαν την γερμανική εξερεύνηση και την ειρηνική διείσδυση στην Ανταρκτική παραδόθηκαν τελικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, μετά το τέλος του πολέμου. Αντί όμως να αξιοποιηθούν ή να δημοσιοποιηθούν, αρχειοθετήθηκαν εσπευσμένα στα Πολικά Αρχεία της Ουάσινγκτον, στο κτίριο των Εθνικών Αρχείων. Υπεύθυνος για την φύλαξή τους τέθηκε ο Φράνκλιν Μπιρτς, του οποίου η «διπλή αποστολή» ήταν ξεκάθαρη, να αρνείται την ύπαρξή τους και, ταυτόχρονα, να εμποδίζει κάθε δημόσιο ή ακαδημαϊκό έλεγχο.
Τα έγγραφα αυτά περιλάμβαναν αναλυτικούς χάρτες, διαδρομές πτήσεων, καθώς και αεροφωτογραφίες που οι Γερμανοί είχαν συλλέξει μεθοδικά. Μετά τον εντοπισμό αυτών των τεκμηρίων, η αμερικανική κυβέρνηση ενημέρωσε το Ηνωμένο Βασίλειο και συγκροτήθηκε διεθνής αποστολή υπό την ηγεσία του ναυάρχου Richard E. Byrd. Η αποστολή περιελάμβανε Αμερικανούς, Βρετανούς και Καναδούς στρατιωτικούς και επιστήμονες — ανάμεσά τους και ο διάσημος Βρετανός εξερευνητής Sir Robert Scott, ο οποίος παραχώρησε αργότερα συνέντευξη για την εμπειρία του.
Το 1938, γερμανικές ομάδες που αποτελούνταν από αξιωματικούς και επιστήμονες του Τρίτου Ράιχ ανακάλυψαν τελικά την μυστηριώδη, επιμήκη κοιλάδα στον Νότιο Πόλο. Το υπόλοιπο, όπως λέγεται, είναι «ιστορία» — ή μάλλον, ιστορία που δεν ειπώθηκε ποτέ δημόσια. Οι αποστολές αυτές ήρθαν σε επαφή με τους απογόνους των Γερμανών μισθοφόρων του 1572 — εκείνων που είχαν χαθεί στην καρδιά του Αμαζονίου και θεωρούνταν για αιώνες εξαφανισμένοι. Σύμφωνα με τα αιχμαλωτισμένα αρχεία της Βόννης, οι προκεχωρημένες ομάδες του Χίτλερ συναντήθηκαν με τους χαμένους συγγενείς τους, οι οποίοι τούς υποδέχθηκαν με έκδηλη χαρά και συγκίνηση.
Ωστόσο, κατά την διάρκεια αυτής της επίσκεψης καλής θέλησης, προέκυψε ένα εμπόδιο — ένα ιδεολογικό και ηθικό χάσμα που απέκλεισε την πλήρη αποδοχή μιας πολιτικής ευθυγράμμισης. Οι κάτοικοι του Εσωτερικού Κόσμου, αν και Γερμανοί στην καταγωγή, δεν είχαν ξεχάσει τα μαθήματα της ιστορίας — ούτε είχαν υποκύψει στην νοοτροπία της κυριαρχίας και του μίσους. Ήταν ένα έθνος φτιαγμένο από ειρήνη και γνώση, όχι από στρατιωτική υπεροχή.
Οι Bods, με σαφή και κατηγορηματικό τρόπο, έθεσαν τα όρια στους συγγενείς τους από τον Άνω Κόσμο. Η πρόσβαση στον Εσωτερικό Κόσμο δεν θα επιτρεπόταν χωρίς την υπογραφή ειδικής συνθήκης με το Κοινοβούλιο του Bodland — και μόνο υπό αυστηρούς όρους. Το τελεσίγραφο ήταν ξεκάθαρο. Κάθε μορφή γερμανικής μετανάστευσης από την επιφάνεια προς τον εσωτερικό κόσμο θα πραγματοποιούνταν αποκλειστικά υπό τους όρους ενός άλλου γερμανικού έθνους. Ενός έθνους που, μέσα σε χιλιετίες ειρηνικής εξέλιξης, είχε χτίσει ένα σύστημα διακυβέρνησης που απέκλειε τον πόλεμο ως πολιτικό εργαλείο.
Η δήλωση των Bods δεν άφηνε περιθώρια παρερμηνείας. Οποιοσδήποτε σχεδίαζε παγκόσμιο πόλεμο, έπρεπε πρώτα να αποκηρύξει ρητά και έμπρακτα την καταστροφική του πορεία. Μόνο τότε θα μπορούσε να γίνει δεκτός σε μια κοινωνία που είχε ως σταθερό θεμέλιο της ύπαρξής της την ειρήνη, την συνεργασία και την πνευματική πρόοδο. Ωστόσο, η Ιστορία στον Άνω Κόσμο ακολούθησε διαφορετική τροχιά. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε χωρίς καμία ανάπαυλα ή αναθεώρηση. Οι λέξεις του βασιλιά Haakkuuss III, προειδοποιητικές και σοφές, άρχισαν να εκπληρώνονται με τρομακτική ακρίβεια.
Μέχρι το 1943, ο Αδόλφος Χίτλερ είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί την ανηλεή πραγματικότητα, ότι δηλαδή δεν μπορούσε να διεξαγάγει πόλεμο σε τρία μέτωπα απέναντι σε εχθρούς με ανεξάντλητα αποθέματα ανθρώπων, πόρων και υλικού. Η γερμανική στρατιωτική ετοιμότητα, όσο προηγμένη κι αν ήταν, δεν αρκούσε απέναντι στις δυνάμεις της Ρωσίας, της Βρετανίας και των Ηνωμένων Πολιτειών. Η προφητεία του Εσωτερικού Κόσμου είχε ξεκινήσει να ξεδιπλώνεται — όχι ως μύθος, αλλά ως αναπόφευκτη συνέπεια.
Ως εκ τούτου, το Τρίτο Ράιχ άλλαξε το σχέδιό του για την κατάκτηση του κόσμου. Στις αρχές του 1943, ο Αδόλφος Χίτλερ απέστειλε μια αντιπροσωπεία άγνωστων απεσταλμένων στον Εσωτερικό Κόσμο για να παρακαλέσει τον βασιλιά Haakkuuss III του Bodland να παραχωρήσει ακατοίκητη γη κοντά στην είσοδο του Νότιου Πόλου. Ο βασιλιάς αρνήθηκε να πουλήσει έδαφος, αλλά, ως ένδειξη αδελφικής συμπαράστασης, προσέφερε ημιερημικές περιοχές χωρίς αποζημίωση, υπό την προϋπόθεση ότι οι Γερμανοί θα υπέγραφαν συνθήκη αιώνιας ειρήνης και θα ζούσαν ειρηνικά με τα άλλα έθνη. Οι Γερμανοί του Άνω Κόσμου συμφώνησαν. Ο βασιλιάς συγκάλεσε ειδική συνεδρίαση του Κοινοβουλίου του Bodland και παρουσίασε την πρόταση:
“Πολίτες του Bodland, μια αντιπροσωπεία από τους μακρινούς γερμανικούς συγγενείς μας επισκέπτεται την χώρα μας. Αυτοί οι άνθρωποι από την επιφάνεια, πολίτες του Τρίτου Ράιχ, μοιράζονται κοινή καταγωγή μαζί μας που χάνεται στον χρόνο, τότε που κατοικούσαμε όλοι μαζί σε περιοχές της Περσίας, της Ινδίας, του Πακιστάν και άλλων γειτονικών χωρών. Το αρχαίο λίκνο της φυλής μας ήταν στην Ανταρκτική, πριν αυτή παγώσει.
Όμως, όπως γνωρίζετε, το επιφανειακό μας έθνος καταστράφηκε από εξωγήινη εισβολή από τον “Λαό των Φιδιών”, που προσγειώθηκαν με διαστημόπλοια και προκάλεσαν μαζικούς αφανισμούς. Αναγκασμένοι να κρυφτούμε στις σπηλιές, ένα μέρος των προγόνων μας επέστρεψε στην επιφάνεια μέσω του Μαύρου Δρυμού στη Βαυαρία. Αυτοί είναι οι σημερινοί επιφανειακοί Γερμανοί.
Τώρα οι αδελφοί μας εμπλέκονται σε έναν πόλεμο που οδηγεί στον αφανισμό τους. Ο ηγέτης τους, αν και επικίνδυνος, έχει δυνατότητες, εφόσον καθοδηγηθεί σωστά. Ως εκ τούτου, τους επιτρέπουμε την είσοδο στον Εσωτερικό Κόσμο ως καταλύτη για μια νέα αρχή, υπό τους εξής όρους:
-
Υπογραφή συνθήκης αιώνιας ειρήνης.
-
Αποκήρυξη του πολέμου και κάθε συγκρουσιακής πολιτικής.
-
Αποδοχή ελέγχου από το Κοινοβούλιο του Bodland για 30 έτη.
-
Μόνο μέλη των ενόπλων δυνάμεων του Ράιχ με καθαρό μητρώο θα γίνονται δεκτά.”
Ο βασιλιάς προειδοποίησε ότι αν η συνθήκη παραβιαστεί, η αντίδραση των Bods θα είναι τόσο γρήγορη και απόλυτη, που οι εισβολείς δεν θα προλάβουν να κατανοήσουν την καταστροφή τους. Όταν η αντιπροσωπεία επέστρεψε στον Χίτλερ, του παρουσίασε την συνθήκη. Εκείνος, έξαλλος, αλλά τελικά πειθόμενος, υπέγραψε το έγγραφο. Έτσι ιδρύθηκε μυστικό κυβερνητικό τμήμα υπό την άμεση εποπτεία του, με σκοπό την προετοιμασία της μετανάστευσης στον Εσωτερικό Κόσμο. Το νέο αυτό έθνος θα τελούσε υπό την επιτήρηση των Bodlanders και τα παλαιά βασίλεια της Γερμανίας.
Κατά την άφιξή τους, ο βασιλιάς Haakkuuss είπε στον Χίτλερ:
“Σας επιτρέψαμε να μεταναστεύσετε επειδή θα χρησιμεύσετε ως καταλύτης για την αναγέννηση της Νέας Γερμανίας. Τις καλές σας ιδέες πρέπει να τις κρατήσετε και να τις εξελίξετε. Τις καταστροφικές πρέπει να τις αποβάλλετε οριστικά.”
@Ion Maggos / Terrapapers 2022
