Λειτουργικός Αναλφαβητισμός.
Είναι η γνώση που δεν αφομοιώνεται, δεν γίνεται κατανοητή και άρα δεν εφαρμόζεται από μία προσωπικότητα που συρρικνώνεται, διαστρεβλώνεται κι εκφυλίζεται και η έκφραση που αδυνατεί να εκδηλωθεί και να παράγει αποτελέσματα. Με την λέξη «λειτουργικός» νοείται αυτός που διαθέτει όχι γνώση, αλλά ΕΠΙΓΝΩΣΗ της γνώσης, είναι ικανός να ενεργεί και να αναλαμβάνει έλεγχο κι ευθύνη του ελέγχου, αυτός που είναι ικανός να χειρίζεται καταστάσεις και πράγματα. Εύκολα διαφοροποιεί ανομοιότητες, δεν ταυτοποιεί ανόμοιους συσχετισμούς και κατανοεί αφηρημένες έννοιες.
Είναι φανερό, ακόμη κι αν ελάχιστα εξασκείς την τέχνη της παρατήρησης, ότι γύρω μας κυριαρχούν σε όλους τους χώρους των επιστημών οι μορφωμένοι – αμόρφωτοι, ενώ είναι σταθερό δεδομένο πως οι ταγοί των θρησκειών είναι καθολικά όλοι τους μορφωμένοι-αμόρφωτοι. Είναι φαινομενική αντίφαση να αποκαλείται κάποιος ως «μορφωμένος-αμόρφωτος» γιατί κάποιος που είναι μορφωμένος δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα κι αμόρφωτος.
Στην πραγματικότητα (σε αντίθεση με την φαινομενικότητα) αυτό ακριβώς συμβαίνει, γιατί αυτός που έχει σπουδάσει αλλά δεν χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για να δημιουργεί αποτελέσματα, βρίσκεται στο ίδιο ακριβώς επίπεδο με αυτόν που δεν διαθέτει την γνώση, τον αμόρφωτο, τον αναλφάβητο. Δηλαδή ένας γιατρός που έχει σπουδάσει αλλά δεν χρησιμοποιεί τις γνώσεις του για να θεραπεύει ανθρώπους κι ένας αμόρφωτος που δεν γνωρίζει να θεραπεύει ανθρώπους έχουν αμφότεροι την ίδια μηδενική αξία στο περιβάλλον και στην κοινωνία που αλληλεπιδρούν, μάλιστα αυτός που κατέχει την γνώση αν δεν την χρησιμοποιεί, είναι ακόμη πιο κάτω στην αξιακή κλίμακα από αυτόν που δεν την κατέχει.
Μια γνώση αποκτά αξία όταν γίνεται πράξη (δημιουργεί δηλ. αποτελέσματα, από θέση αιτίας) η γνώση που δεν δημιουργεί αποτελέσματα είναι μια άχρηστη γνώση. Σκέψου μια τεράστια βιβλιοθήκη σε γλώσσα άγνωστη για ανθρώπους, δυνητικά εμπεριέχει πολύτιμη γνώση αλλά δεν έχει καθόλου αξία. Ξαφνικά κάποιος μαθαίνει την γλώσσα κι αρχίζει να διαβάζει τα βιβλία της και να μεταδίδει αυτά που μαθαίνει σε άλλους ανθρώπους, αλλά και πάλι δεν έχει καμία αξία η γνώση που αποκομίζει κι αναμεταδίδει.
Με τον καιρό κάποιος παίρνει μια γνώση από τον σωρό πληροφορίας, την εφαρμόζει στον φυσικό κόσμο κι αρχίζει να παράγει κάτι, ένα κατασκεύασμα που θεραπεύει τους ανθρώπους, που τους παρέχει ασφάλεια ή δυνατότητα αυξημένης επιβίωσης. Μόνο τότε η γνώση αρχίζει να αποκτά αξία, όχι όλη, μα μόνο η συγκεκριμένη.
Η ίδια η βιβλιοθήκη δεν έχει καμιά αξία, μόνο η μεταστοιχείωση της γνώσης με την δράση και την εφαρμογή αποκτά μια συγκεκριμένη αξία. Πως όμως θα αποφασίσει κάποιος ποιά είναι η γνώση που έχει αξία και θα την ξεχωρίσει από τον σωρό των σκουπιδιών; Γιατί η πλειονότητα των μορφωμένων ανθρώπων είναι μη λειτουργικοί σε σχέση με την γνώση τους; Πως μπορείς να ξεχωρίζεις με την υπερπληθώρα πληροφορίας γύρω σου τι διαθέτει αξία (φιλοεπιβιωτικό, ευδαιμονικό) για να του δώσεις την προσοχή σου; Μα είναι απλό. Αξία διαθέτει ότι είναι ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟ, ότι παράγει αποτελέσματα, ότι συνεισφέρει στην ευδαιμονία και την επιβίωση κι επιπλέον είναι απλό, (το ξυράφι του Όκαμ). Έτσι μπορούμε να δούμε γύρω μας (αφού απομονώσουμε τους φύση και θέση αναλφάβητους) ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις πληγές του Φαραώ που έρχονται καταπάνω στην λογική μας σαν σμήνος ακρίδων από τους μορφωμένους-αμόρφωτους. Όμως από τους μορφωμένους έχουμε απαιτήσεις, όχι από τους αμόρφωτους.
Λειτουργικός Αναλφαβητισμός: Είναι η γνώση που δεν αφομοιώνεται, δεν γίνεται κατανοητή και άρα δεν εφαρμόζεται από μία προσωπικότητα που συρρικνώνεται, διαστρεβλώνεται κι εκφυλίζεται και η έκφραση που αδυνατεί να εκδηλωθεί και να παράγει αποτελέσματα. Με τη λέξη «λειτουργικός» νοείται αυτός που διαθέτει όχι γνώση, αλλά ΕΠΙΓΝΩΣΗ της γνώσης, είναι ικανός να ενεργεί και να αναλαμβάνει έλεγχο κι ευθύνη του ελέγχου, αυτός που είναι ικανός να χειρίζεται καταστάσεις και πράγματα. Εύκολα διαφοροποιεί ανομοιότητες, δεν ταυτοποιεί ανόμοιους συσχετισμούς και κατανοεί αφηρημένες έννοιες.
Ο λειτουργικός αναλφαβητισμός δεν είναι απλά πρόβλημα αλλά μάστιγα των σύγχρονων κλειστών κοινωνιών, υπό την έννοια ότι έχουν αποκοπεί από την φύση κι άρα δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν οι πολίτες της, αν η γνώση τους είναι λειτουργική σε αυτήν. Ο λειτουργικός αναλφαβητισμός είναι διαφορετικός από αυτόν που ονομάζουμε οργανικό αναλφαβητισμό. Ο δεύτερος δηλώνει αυτούς που δεν φοίτησαν ποτέ σε σχολείο και συνεπώς δεν διδάχθηκαν ποτέ γραφή κι ανάγνωση. Κατά συνέπεια, ο γενικός/οργανικός αναλφαβητισμός δηλώνει την παντελή άγνοια γνώσης και γραφής. Ο λειτουργικός αναλφαβητισμός όμως αναφέρεται στην έλλειψη της ικανότητας να χρησιμοποιεί το ον τις γνώσεις που έχει αποκτήσει έτσι ώστε να είναι ικανό να παράγει αποτελέσματα. Με άλλα λόγια ο λειτουργικά αναλφάβητος έχει φοιτήσει σε ανώτατη σχολή, αλλά είναι απολύτως ανίκανος να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις του για να λειτουργήσει με αυτάρκεια.
Ο ορισμός της UNESCO (27.11.1978) που αποδέχεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (1987) κατατάσσει ως «αναλφάβητα τα άτομα που δεν είναι ικανά να διαβάσουν και να γράψουν κατανοώντας μια απλή και σύντομη έκθεση γεγονότων σχετική με την καθημερινή τους ζωή». Δεν έχουν δυνατότητα να γράψουν μία επιστολή, να συμπληρώσουν ένα έντυπο, να διαβάσουν ένα λογαριασμό ή έναν τηλεφωνικό κατάλογο. Μορφές αναλφαβητισμού είναι: α. Ο οργανικός αναλφαβητισμός ορίζεται ως πλήρη στέρηση στοιχειωδών γνώσεων γραφής, ανάγνωσης, βασικών αριθμητικών πράξεων και κατανόησης απλών μορφών προφορικού λόγου σε θέματα της καθημερινής ζωής. β. Ο λειτουργικός αναλφαβητισμός ορίζεται ως απώλεια της ικανότητας ενός ατόμου, που έχει παρακολουθήσει την υποχρεωτική εκπαίδευση, να κατανοεί με επάρκεια τον προφορικό και γραπτό λόγο, να διατυπώνει με σαφήνεια την σκέψη του, να κάνει αφαιρετικούς συνειρμούς, να αναπτύσσει κριτική σκέψη, να εκμεταλλεύεται ευκαιρίες για βελτίωση των γνωστικών του δεξιοτήτων κ.λ.π. (ΕΕΚ, UNESCO, 1987).
Ψευδό-κουλτουριάρηδες, είναι, οι δήθεν διανοούμενοι που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην γνώση και την (παρά) πληροφόρηση και καθόλου στην επίγνωση και στην πληροφόρηση, στο αίσθημα και το βίωμα. Ότι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι’ αυτούς μεγαλύτερη αξία από την σκέψη και την ανάλογη δράση. Κούφιοι ψευδό-κουλτουριάρηδες βρίσκονται σ’ όλες τις εποχές. Αυτό που σήμερα αποκαλούμε γλώσσα των κουλτουριάρηδων, είναι ένα κουρκούτι από νεόκοπες λέξεις, από ξένες αμετάφραστες λέξεις και από λέξεις παρμένες από διάφορες επιστήμες, λ.χ. «η μεταστοιχείωση της ντεμί νομενκλατούρας». Μ’ ένα τέτοιο κουρκούτι στο τέλος δεν βγάζουν νόημα ούτε αυτοί, ούτε φυσικά κι εμείς. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «δομή» που αναφέρεται στον χώρο, ενώ η λέξη «διαδικασία» αναφέρεται στον χρόνο. Τι θα λέγατε όμως αν ξαφνικά διαβάζατε «δομικές διαδικασίες» ή «διαδικαστικές δομές»; Αυτοί είναι οι ευέλικτοι ψευτοδιανοούμενοι που διαθέτουν την ικανότητα να λένε πολλά και να μην λένε τίποτε. Άλλωστε η γλώσσα έχει γίνει ένα εργαλείο που δεν δηλώνει μόνο, αλλά μπορεί, και αυτό είναι μεγαλύτερο επίτευγμα της, να κρύβει την σκέψη του ανθρώπου.
Η μη αποφυγή ατυχημάτων από την μη χρήση, των οδηγιών χρήσης συσκευών και μηχανημάτων, η μη φροντίδα της υγείας και η αλόγιστη λήψη φαρμάκων, οι ανασφαλείς μετακινήσεις, οι ατακτοποίητες εκκρεμότητες, η έλλειψη επικοινωνίας, η κακή ανατροφή και υποστήριξη των παιδιών, η ελλιπής άσκηση των δικαιωμάτων, η ανικανότητα εύρεσης, διατήρησης κι αναβάθμισης εργασίας, οι ανύπαρκτες εκτιμήσεις και υπολογισμοί εσόδων – εξόδων, ο μηδενικός έλεγχος των καταναλωτικών προϊόντων, οι ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες, ο εκφυλισμός της ψυχικής καλλιέργειας, η ανυπαρξία κοινωνικής αγωγής, η υποβαθμισμένη πολιτιστική παραδημιουργία και πολλές άλλες αντιεπιβιωτικές δραστηριότητες εμποδίζονται από τον Λειτουργικό Αναλφαβητισμό. Γενικά είτε η έλλειψη πληροφοριών και γνώσεων, είτε η πληθώρα πληροφοριών με την ανικανότητα διάκρισης των σημαντικών και η ταυτόχρονη αδράνεια τρόπων αναζήτησης και αξιοποίησης τους, τιμωρεί με τυχαιότητα και αποκλεισμό κάθε όν που δραστηριοποιείται στη σύγχρονη κοινωνία της πληροφορίας. Συγχρόνως, οι λειτουργικά αναλφάβητοι δημιουργούν ανεξέλεγκτες παράπλευρες επιπτώσεις και υπερβολική τυχαιότητα στο ευρύτερο περιβάλλον τους.
Βασικό και κύριο γνώρισμα τους πέρα από την ανικανότητα Διάκρισης είναι επίσης και η ανικανότητα να θέσουν φιλοεπιβιωτικές προτεραιότητες, όπως και ανικανότητα Αντιμετώπισης. Με αποτέλεσμα να έχουν και μειωμένη ικανότητα επικοινωνίας. Εκεί ξεκινούν τα χιλιάδες προβλήματα, τόσο των ιδίων όσο και του περιβάλλοντος τους.
Όταν ο άνθρωπος με τις γνώσεις αποκτάει συνείδηση της ενότητας του κόσμου, μέσα από την ενότητα των φυσικών νόμων και του εαυτού του, όταν αποκτάει εμπιστοσύνη στην δύναμη του λογικού του, σε πείσμα όλων των προσπαθειών που καταβάλλονται για να κλονίσουν αυτή την εμπιστοσύνη του ανθρώπου σ’ αυτό, όταν με την οργάνωση της ζωής του αποκτάει κοινωνική συνείδηση και αναπτύσσει το αίσθημα (κι όχι συναίσθημα) της στοργής, της φιλότητας, της συντροφικότητας, του θαυμασμού και της κοινωνικής λειτουργικής οντότητας, όταν μαθαίνει να συν-εργάζεται, (κι όχι να δουλεύει) τότε είναι πιο ενδιαφέρουσα η ζωή, μέσα στο κοινωνικό πεδίο, όπου τα συμφέροντα διαπλέκονται και συμπαρασύρουν το ον στην δίνη που δημιουργεί ο αυταρχισμός του συστήματος. Τότε το στρες δεν παίρνει τις επικίνδυνες διαστάσεις, δεν γίνεται πράξη άμυνας, αλλά μετατρέπεται σε βουλητική ενέργεια που αποκτάει σκοπούς.
Ο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΑ ΑΝΑΛΦΑΒΗΤΟΣ ΕΧΕΙ ΕΝΤΟΝΗ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ
Διά– < αρχ. δι(α)- <πρόθ. διά- «μέσα από, προς διάφορες κατευθύνσεις» ως α’ συνθ. δια-βαίνω, διά-μετρος, δια-νέμω, διά-κρίνω. / Κρίνω: 1. διαμορφώνω άποψη, σχηματίζω γνώμη για κπ. ή για κτ. ύστερα από μία λογική διεργασία. 2 α. εκφέρω λογική και τεκμηριωμένη άποψη για ένα θέμα ως ειδικός. β. εκθέτω αναλυτικά και με επιχειρήματα την άποψη την οποία έχω σχηματίσει για κπ. ή για κτ. / Διακρίνω: Αντιλαμβάνομαι την διαφορά που χωρίζει κπ. ή κτ. από κπ. ή κτ. άλλο, τον αναγνωρίζω ως διαφορετικό, δεν τον συγχέω με κπ. ή με κτ. άλλο· ξεχωρίζω. Με απλά λόγια ΔΙΑΚΡΙΝΩ σημαίνει ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΩ. Αντώνυμο είναι το ΤΑΥΤΟΠΟΙΩ. Διέκρινε διαφορές (διαφοροποίηση) και ομοιότητες (ταυτοποίηση) ανάμεσα στις έννοιες: «μηχανιστικός λειτουργισμός και «λειτουργικός μηχανισμός» και δώσε παραδείγματα αποτελεσμάτων. Η ευκολία που θα το κάνεις δείχνει σε ποιόν βαθμό είσαι λειτουργικά αναλφάβητος.
H ανθρώπινη σκέψη σε μια δεδομένη στιγμή δεν μπορεί να ξεπεράσει ορισμένα όρια, αυτό είναι λογικό κι αναμενόμενο. Το ακατανόητο είναι γιατί η ανθρώπινη σκέψη δεν σταματά σ’ αυτό το σημείο και να πει: «Ως εδώ καταλαβαίνω για τώρα. Ας περιμένω μέχρι να ανοίξουν καινούργιες προοπτικές». Ένας τέτοιος τρόπος σκέψης είναι ορθολογικός, κατανοητός και χρήσιμος. Εκείνο που εκπλήσσει είναι η ξαφνική μεταστροφή από την ορθολογική σκέψη στην ανορθολογική αυταπάτη, στον μυστικισμό.
Η ανορθολογικότητα και η αυταπάτη προδίδονται από την αδιαλλαξία και την ωμότητα με την οποία εκδηλώνονται. Παρατηρούμε ότι τα ανθρώπινα συστήματα σκέψης δείχνουν ανοχή για όσο διάστημα διατηρούν την επαφή τους με την πραγματικότητα. Όσο περισσότερο απομακρύνεται η σκέψη από την πραγματικότητα, τόσο περισσότερο χρειάζεται την αδιαλλαξία και την ωμότητα για να εγγυηθούν την συνέχεια της ύπαρξής της, π.χ. θρησκευτικός, πολιτικός, οπαδικός φανατισμός.
Ο λειτουργικά αναλφάβητος δυσκολεύεται να παρακολουθήσει την ροή της ενημέρωσης, δεν επιθυμεί να κατανοεί πολυπαραγοντικά προβλήματα, αδιαφορεί για τις δυνατότητες της γλώσσας και απαξιώνει τις δυνατότητες της τεχνολογίας, εκτός και αν πρόκειται για εργαλεία καταναλωτισμού. Το πιο επικίνδυνο όμως, είναι πως απορρίπτει την λογική ως το βασικότερο εργαλείο αξιολόγησης της πραγματικότητας γιατί κουράζεται από τις επαγωγές. Γενικότερα, ο λειτουργικά αναλφάβητος είναι το κακομαθημένο παιδί της καταναλωτικής κοινωνίας και του πελατειακού πολιτικού συστήματος (είσαι πελάτης και δεν θέλω να μου κουράζεσαι) και η νωθρότητα των λογικών αντιδράσεών του εξυπηρετεί όλες τις εξουσίες. Το παράγωγο όλων αυτών είναι ο θρασύς, εξαιτίας της ημιμάθειάς του, ψηφοφόρος-δούλος.
Ο Έλληνας είναι περισσότερο Λειτουργικά Αναλφάβητος από άλλους λαούς στην Δύση, λόγω του κακού εκπαιδευτικού, θεοκρατικού συστήματος και κυρίως εξαιτίας του μεταπρατικού χαρακτήρα της αγοράς και της κοινωνίας του, αφού εισάγει, διαθέτει κι εφαρμόζει ξένα αγαθά ή υπηρεσίες (άρα δεν παράγει αποτελέσματα) και μένει αδρανής κι αντιπαραγωγικός ο ίδιος.
Η καταδυνάστευση του κράτους (κρατισμός) η επιρροή της εκκλησίας στην κοινωνία (θεοκρατία κι όχι δημοκρατία) τα δανεικά κι αγύριστα, η ευκολία στην βίωση χωρίς ευθύνες και η διαστρέβλωση της παιδείας (αναξιοκρατία και πτυχίο για όλους χωρίς αντίκρισμα) δημιούργησαν τεράστια ποσοστά λειτουργικά αναλφάβητων που δεν τους ενδιαφέρει η ενεργής συνάφεια κι αλληλεπίδραση με την καθημερινότητα αλλά η υποταγή τους σε αυτήν κι έτσι εκφυλίστηκαν σε υποτελείς υπηκόους του κράτους και της εκκλησίας.
Αν δεν επέμβει ο άνθρωπος δραστικά να αλλάξει τον εαυτό του και την κοινωνία του σύντομα θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει μια δυστοπική οργουελική κοινωνία. Η αντίστροφη μέτρηση αυξημένης εντροπίας ήδη τρέχει με ταχύτητα φωτός.
Ο πρώτος που χρησιμοποίησε την έννοια «Λειτουργικός» σε αντιδιαστολή με το «Μηχανιστικός» είναι ο Βίλχελμ Ράιχ.
[…] Η φύση μέσα και έξω από μας δεν είναι προσιτή στην διάνοια μας παρά μόνο μέσα από τις αισθητηριακές μας εντυπώσεις. Οι αισθητηριακές εντυπώσεις είναι στην ουσία αισθήσεις οργάνων. Τον κόσμο που μας περιβάλλει τον αντιλαμβανόμαστε με τις κινήσεις των οργάνων μας (πρωτοπλασματικές κινήσεις). Οι συγκινήσεις μας είναι απαντήσεις στις εντυπώσεις από τον κόσμο γύρω μας. Τόσο στην επίγνωση όσο και στην αυτεπίγνωση, η αισθητηριακή εντύπωση και η συγκίνηση συγχωνεύονται σχηματίζοντας μια λειτουργική ενότητα. Συνεπώς, οι αισθήσεις των οργάνων είναι το σημαντικότερο εργαλείο του λειτουργικού ανθρώπου. Ο ζωντανός λειτουργικός οργανισμός αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του και τον εαυτό του μόνο μέσω των αισθήσεών του. Από το είδος των αισθήσεων εξαρτώνται οι κρίσεις του, οι αντιδράσεις που βασίζονται σε αυτές τις διακρίσεις και η γενικότερη εικόνα του κόσμου. Ο μυστικισμός έχει τις ρίζες του σε μια ανάσχεση των άμεσων αισθήσεων των οργάνων και στην επανεμφάνιση αυτών των αισθήσεων με την παθολογική αντίληψη «υπερφυσικών δυνάμεων». Ο λειτουργιστής ρυθμίζει πάντα την διανοητική του δραστηριότητα ώστε να είναι εναρμονισμένη με τις αισθήσεις του. Αυτή η καλή κατάσταση δεν είναι ούτε χάρισμα ούτε ταλέντο, αλλά συνεχής προσπάθεια, συνεχής άσκηση αυτοκριτικής κι αυτοελέγχου[…] Βίλχελμ Ράιχ “Η Βιοπάθεια του καρκίνου”
Στον αντίποδα βρίσκεται ο Οργονομικός Λειτουργισμός
Οργονομικός λειτουργισμός ή ενεργειακός, ή βιοφυσικός: Η τεχνική της λειτουργικής σκέψης στην οποία στηρίζεται η κλινική και πειραματική έρευνα των φυσικών διαδικασιών. Το χαρακτηριστικό της λειτουργικής σκέψης είναι ότι η συλλογιστική της εναρμονίζεται με τον τρόπο που λειτουργεί η φύση. Η τεχνική αυτή αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της μελέτης της διαμόρφωσης του ανθρώπινου χαρακτήρα και οδήγησε στην ανακάλυψη της οργόνης στον οργανισμό και στην ατμόσφαιρα, αποδεικνύοντας ότι είναι ικανή να προσεγγίζει σωστά τις βασικές φυσικές λειτουργίες τόσο των έμβιων όσο και των άβιων διεργασιών. Αναζήτησε το άρθρο: Oργονομικός Λειτουργισμός – Μυστικιστής
@Ηω Αναγνώστου/ περιοδικό Strange
