“Το τυχαίο είναι ο αχυράνθρωπος του πεπρωμένου” Μ. Γιορσενάρ
Ο Αυστριακός ερευνητής και βιολόγος Paul Kammerer (1880-1926), διατύπωσε πολύ πριν από τον Γιουνγκ, μιά εκπληκτική θεωρία που της έδωσε το όνομα “Σειριακότητα” (Seriality). Μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε εξόριστος από τις επιστημονικές κοινότητες, ώσπου το έργο του δικαιώθηκε πολύ αργότερα από τον Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ και την “Συγχρονικότητα” του, που βασίστηκε κατά μεγάλο μέρος στην Σειριακότητα του Kammerer. Είναι χαρακτηριστικό ότι και ο Κάμερερ και ο Γιουνγκ, ήρθαν σε ανοικτή ρήξη με την Στατιστική Επιστήμη και είναι γνωστό ότι οι θεωρίες τους δεν είναι πολύ διαδεδομένες διότι η μελέτη τους μπορεί να καταλήξει στην απόρριψη των Στατιστικών ψευδ-Αληθειών.
Ο Kammerer είχε αποκτήσει μεγάλη φήμη εξαιτίας των μοναδικών πειραμάτων του, με τα οποία είχε αποδείξει την κληρονομικότητα των δεδομένων χαρακτηριστικών στα ζώα, κάτι που είχε προκαλέσει καταστροφή και μίσος στους Νεο-Δαρβινικούς ερευνητές, αποκτώντας θανάσιμους εχθρούς στους κύκλους τους. Οι περισσότεροι ακαδημαϊκοί επίσης τον ζήλευαν, όχι μόνο για την ευφυΐα των συγγραμμάτων του, αλλά και γιατί ήταν χαρισματικός και επιτυχημένος μουσικός και συνθέτης, κέρδιζε σε όλα τα τυχερά παιχνίδια της εποχής και ήταν αξιοσέβαστο μέλος της Βιεννέζικης υψηλής κοινωνίας. Λίγους μήνες πριν από τον θάνατο του, είχε κατηγορηθεί από μιά ομάδα “επιστημόνων” για απάτη, σε σχέση με κάποια περίεργα πειράματα που έκανε σε γονίδια. Αλλά παρ’ όλα αυτά, ήταν επίτιμος προσκεκλημένος του μεγαλύτερου Βιολογικού Ινστιτούτου της Σοβιετικής Ένωσης, για να του προσφερθεί αξιόλογη θέση. Εκείνες τις μέρες ο Kammerer συσκεύαζε όλο το εργαστήριο του σε κασόνια, για αυτό του το ταξίδι, όταν βρέθηκε το πτώμα του στο βουνό. (!!!)
Μετά τον ξαφνικό κι αναίτιο θάνατο-δολοφονία του, το όνομα του αποκλείστηκε από τις επιστημονικές βιογραφίες, από τα κυκλώματα των ανθρώπων που διαφωνούσαν, όχι φυσικά με τις θεωρίες του, αλλά γιατί κατεδαφίζονταν οι δικές τους. Το έγκλημα της επιστημονικής μαφίας-κοινότητας απέναντι στο έργο του Kammerer , μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις περιπτώσεις του Φραντς Άντον Μέσμερ, του Νικόλα Τέσλα και του Βίλχελμ Ράιχ. Επίσης, καταδίκασαν στο σκοτάδι το εκπληκτικό σε σύλληψη και μέγεθος έργο του, που ο ίδιος αποκαλούσε “Σειριακότητα” και κατάφεραν τα σαπρόφυτα ακόμη και να αποσύρουν από την κυκλοφορία το βιβλίο του “Ο Νόμος της Σειριακότητας” (Das Gesetz der Serie) που είχε εκδοθεί το 1919.
Σ’ αυτό το βιβλίο του ο Kammerer είχε φτιάξει καταλόγους και είχε ταξινομήσει εκατοντάδες συμπτώσεις, σειρές γεγονότων που είχε συλλέξει ο ίδιος για πολλά χρόνια, διαχωρίζοντας τες σε μιά μεγάλη ποικιλία τύπων, τάξεων και κατηγοριών, σε μιά “Σειριακή Μορφολογία”. Έπειτα πρότεινε έναν ευθύ τρόπο εξήγησης για το πώς συνέβησαν. Δυστυχώς, η πηγή όλων αυτών εξαφανίστηκε με έναν πυροβολισμό; πνιγμό; μαχαιριά; … γνωστές οι μέθοδοι των μαφιόζων.
Διατύπωνε θερμά ότι η ανθρώπινη Ιστορία, είναι ένα θέατρο σειριακών συμβάντων, και ότι επαναλαμβάνεται συνεχώς με κύματα σειρών. Είναι γνωστό ότι είχε φτάσει σε σημείο μαθηματικών αποδείξεων, πολύ ανώτερων από τις αηδίες του κρετίνου Αϊνστάιν, αλλά ένα μεγάλο μέρος των σημειώσεων του φυσικά, εξαφανίστηκε. Στο δεύτερο μέρος του βιβλίου του ο Kammerer αναπτύσσει την βασική του ιδέα, ότι παράλληλα με τον νόμο της αιτιότητας υπάρχει στον κόσμο και μια αρχή μη-αιτιότητας, που τείνει προς μια ενότητα η οποία έχει την τάση να ομαδοποιεί ομοειδή φαινόμενα και γεγονότα. Στον μεν Χώρο δημιουργεί παράλληλα φαινόμενα που συνδέονται μεταξύ τους με μια συγγένεια, στον δε Χρόνο παρόμοια συνδεδεμένες Σειρές.
Στο τέλος του βιβλίου του ο Kammerer εκφράζει την θέση ότι ο Νόμος των Σειρών είναι πανταχού παρών στην Ζωή, στην Φύση και στον Κόσμο, ότι είναι ο ομφάλιος λώρος που συνδέει την Σκέψη, το Συναίσθημα, την Τέχνη, και την Επιστήμη με την μήτρα του Σύμπαντος που το γέννησε.
Ο ίδιος δήλωνε ότι ήθελε -όπως και οι Μέσμερ, Τέσλα, Ράιχ, να “απελευθερώσει τα μεταφυσικά πράγματα από το πέπλο του μυστικισμού και να φανερώσει πράγματα στο άπλετο φως του καθημερινού κόσμου, που μέχρι τώρα φωτιζόταν μονάχα πίσω από το μυστικιστικό πέπλο των ιερατείων”…
Ο Arthur Koestler, στο έργο του με τον τίτλο “Οι Ρίζες της Σύμπτωσης” αναφέρει τις θεωρίες του Kammerer και ανάγει τις συμπτώσεις στον χώρο της επιστήμης, προτρέποντας τους επιστήμονες να την πάρουν στα σοβαρά.
Ο Καρλ Γιουνγκ, πολύ αργότερα, ασχολήθηκε με την παραψυχολογία και τον πνευματισμό από νεαρή ηλικία και ήταν ανοιχτός στη διερεύνηση κάθε είδους «παραδοξοτήτων». Όπως είπε χαρακτηριστικά κι ο ίδιος «Αρνήθηκα να διαρπάξω την ανοησία του συρμού και να αντιμετωπίσω όλα όσα δεν μπορούσα να εξηγήσω σαν μια απάτη». Ήταν επομένως φυσιολογικό να ασχοληθεί και με το θέμα των Συμπτώσεων. Το βιβλίο που έγραψε σε συνεργασία με τον φυσικό Βόλφγκανγκ Πάουλι, ονομάζεται Συγχρονικότητα: μια Αρχή Μη-Αιτιακής Σύνδεσης.
Η Συγχρονικότητα, σύμφωνα με τον Γιουνγκ, «είναι το ταυτόχρονο συμβάν δύο φαινομένων που δεν συνδέονται αιτιοκρατικά αλλά εννοιολογικά, ή μια σύμπτωση μέσα στον χρόνο δύο ή και περισσοτέρων μη-αιτιακά συνδεόμενων περιστατικών που έχουν ένα ίδιο ή παρόμοιο νόημα, ισόβαθμο, σαν ερμηνευτική αρχή, με την αιτιότητα». Στο ερμηνευτικό επίπεδο ο Γιουνγκ, σαν ψυχολόγος που ήταν, εξήγησε όλα τα φαινόμενα που δεν μπορούν να στηριχτούν στην φυσική αιτιότητα και κατ’ επέκταση τις συμπτώσεις, σαν εκδηλώσεις των εννοιών που ο ίδιος εισήγαγε στην Ψυχολογία, δηλαδή του «συλλογικού ασυνείδητου» και των «αρχετύπων». Έφτασε μάλιστα στο σημείο να ισχυριστεί ότι τα αρχέτυπα είναι ψυχο-φυσικές οντότητες (ψυχοειδή) που η διαψυχική τους πραγματικότητα προκαλεί διάφορα ανεξήγητα φαινόμενα. Η θεωρία του Γιουνγκ, σύμφωνα με τον Κέσλερ, «είναι ομιχλώδης, ασαφής, και μάλλον αφελής» αλλά, θα διαφωνήσω μαζί του. Ο Arthur Koestler ανέφερε ότι όταν έκανε έρευνες για την βιογραφία του στον Kammerer, “υποβλήθηκε σε ένα ντους μετεωριτών από συμπτώσεις, σαν το φάντασμα του Kammerer να χαμογελούσε πάνω του και να του έλεγε. “Σας το είπα!”
Persistence – Imitation – Attraction
Ο Kammerer προτείνει τρεις φυσικές αρχές, από τις οποίες εξαρτάται η συμπεριφορά των πολύπλοκων συστημάτων του καθημερινού κόσμου, παίρνοντας βασικούς νόμους του Νεύτωνα και προσαρμόζοντας τους όχι μόνο στα φυσικά σώματα, αλλά και σε συστήματα συνδεόμενων στοιχείων, πληροφοριών και συμβάντων. Πρόκειται για την Αρχή της Διατήρησης, την Αρχή της Αντιγραφής, και την Αρχή της Έλξης (Persistence – Imitation – Attraction).
Είναι φανερό στον καθημερινό παρατηρητή, για παράδειγμα, ότι συγκεκριμένοι τύποι συστημάτων έχουν την δική τους ζωή, που είναι κάτι περισσότερο από το σύνολο των πραγμάτων που τα αποτελούν και φανερώνουν συγκεκριμένες ποιότητες και δράσεις, ακόμη κι όταν τα περιεχόμενα τους έχουν αλλάξει, π.χ. οι εταιρίες, τα πλοία και κάθε είδος γραφειοκρατίας. Είναι σαν να έχουν ένα δικό τους είδος αδράνειας κι έχουν την τάση να διατηρούν και να ανανεώνουν τον εαυτό τους δυναμικά, ακόμη κι έπειτα από σοβαρή καταστροφή ή πλήγματα που μπορούν να υποστούν. Ο Κάμμερερ αποκαλεί αυτήν την ποιότητα Διατήρηση. Αυτή η ιδιόμορφη αδράνεια μεγαλώνει όσο το σύστημα διατηρείται ακέραιο, καθώς το περιβάλλον του το υιοθετεί και τείνει να το διατηρεί και να το υποστηρίζει κι αυτό με την σειρά του. Κάθε στοιχείο που το αποτελεί και κάθε στοιχείο που το περιβάλλει, αποκτά τα χαρακτηριστικά του συστήματος, σφραγίζεται απ’ αυτό μέσα στον χρόνο, από τα φυσικά του στοιχεία μέχρι τα στοιχεία πληροφορίας.
Παρατήρησε, είναι Ολοφάνερο, πως όλοι οι γιατροί λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο μέσα στο στεγανά κλειστό και παγ(ι)ωμένο Ιατρικό σύστημα που κι αυτό με την σειρά του λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο σε κάθε κοινωνία κι εκπέμπουν μιά πλαστή ατμόσφαιρα κύρους και ψευδούς εμπιστοσύνης, όπου για κάποιον ανεξήγητο λόγο όλοι γράφουν τις συνταγές με βιαστικό κι ακατανόητο γραφικό χαρακτήρα -που παραδόξως τον καταλαβαίνουν μόνο οι φαρμακοποιοί- και ποτέ δεν θα σου πουν ότι δεν έχεις τίποτα, το ιατρείο τους είναι γεμάτο από βιβλία που δεν διαβάζουν και τους αρέσει να παίζουν στο στόμα μιά καραμέλα … το Ι.Κ.Α. η Βουλή, οι Τράπεζες, οι συνδικαλιστές, οι μουσικοί, οι χορευτές, οι παπάδες… έχουν ένα επαναλαμβανόμενο, παγ(ι)ωμένο, τελετουργικό γραφειοκρατίας, κ.λ.π. λειτουργούν απολύτως μηχανιστικά.
Αλλά όταν το σύστημα διαλυθεί για κάποιον λόγο, τα στοιχεία του συνεχίζουν το ταξίδι τους σε δικά τους μονοπάτια, μεταφέροντας μαζί τους τις ποιότητες, τα χαρακτηριστικά και τα αναγνωριστικά σημάδια του συστήματος. Αν και το ορατό σύνολο έχει εξαφανιστεί, συνεχίζει να ζει μέσα στα χωριστά κομμάτια του που φαινομενικά δεν έχουν πια καμιά σχέση μ’ αυτό, αλλά συνεχίζουν να εξελίσσονται και σχηματίζουν τα δικά τους συστήματα. Το πρωτότυπο στην πραγματικότητα δεν έχει πεθάνει, αλλά έχει αφομοιωθεί στο περιβάλλον και δεν είναι πια αναγνωρίσιμο. Τα κομμάτια του συνεχίζουν την εξέλιξη που έχει καθοριστεί από το αρχικό σύστημα, και με την σειρά τους κάποτε διαλύονται κι αυτά, σε περισσότερα κομμάτια, ώσπου ξαφνικά να ξανασυναντηθούν, φέρνοντας στην επιφάνεια κάποιο από τα παλιά ορατά χαρακτηριστικά, συχνά σε πολλά διαφορετικά μέρη αλλά την ίδια στιγμή και ξαφνικά εμφανίζεται μιά ανεξήγητη σύμπτωση. Η φαινομενικότητα αυτό δείχνει στον εξωτερικό παρατηρητή, πως αυτό που πριν ήταν αόρατο και οι καταγωγές του είχαν ξεχαστεί, ξαφνικά ήρθε στην επιφάνεια και έγινε ορατό.
Η Αντιγραφή, είναι στην ουσία ο Τρίτος Νόμος του Νεύτωνα, αλλά εδώ έχει αποδοθεί στα συστήματα. Η τάση των μεγαλύτερων, δυνατότερων και πιό ενεργητικών συστημάτων, να φέρνουν τα μικρότερα και πιό αδύναμα συστήματα στην επιρροή τους και να τα γίνονται λίγο-πολύ ίδια. Είναι η τάση για Ισορροπία. Με την ματιά του Κάμμερερ, οι γειτονικές φόρμες και διαδικασίες έχουν την τάση να εξομοιώνονται. Τα φυσικά στοιχεία χρειάζονται κάποιον χρόνο για να συμβεί αυτό, αλλά η Πληροφορία – αφού δεν έχει όγκο – μπορεί να υιοθετήσει σχεδόν στιγμιαία τα νέα χαρακτηριστικά, μεταφέροντας τις φόρμες και τις λειτουργίες με τέτοιο τρόπο ώστε να μεταμορφώνει προηγούμενες καταστάσεις που εμφανίζονται με καινούργιο πρόσωπο κι έπειτα ξεπηδούν μυστηριωδώς ως συμπτώσεις, καθώς ξετυλίγουν τον εαυτό τους στην παρατήρηση του παρατηρητή.
Η Έλξη, είναι η τάση που έχουν οι παρόμοιες μορφές στο να ομαδοποιούνται π.χ. τα σμήνη των πουλιών που πετούν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όλα μαζί, κάθε στιγμή, σαν να είναι ένα σώμα. Αυτή η ομαδοποίηση των στοιχείων, των πληροφοριών, των συστημάτων, αλλά και των φυσικών σωμάτων, έχει ως λειτουργικό αποτέλεσμα τον συγχρονισμό.
Ο Kammerer, διατυπώνει έναν “Νόμο Συντήρησης της Πληροφορίας” ο οποίος προτείνει ότι καμιά πληροφορία δεν χάνεται, απλά εξαφανίζεται από την συχνότητα της αντίληψης μας, για να εμφανιστεί αργότερα με αλλαγμένη, αλλά αναγνωρίσιμη, μορφή στην επόμενη στροφή της πορείας. Αυτό υποδηλώνει ότι όλες οι ξεχωριστές Σειρές πληροφοριών, είναι απλά μέρη μιας λειτουργικά μεγαλύτερης Σειράς στην οποία περιέχονται όλες. Η θεωρία του Χάους, και η ανακάλυψη των Φράκταλς, χρωστάει πολλά στην Σειριακότητα του Κάμμερερ.
Σύμφωνα με τον Kammerer, τα καθημερινά συμβάντα, οι πληροφορίες που ταξιδεύουν από αποστολέα σε παραλήπτη παραλλάσσοντας τον εαυτό τους ώσπου να εξαφανιστούν μέσα σε μιά νέα μορφή, ο ίδιος ο τρόπος παρατήρησης, καταγραφής, αντίδρασης κ.λπ. σχηματίζουν αλληλεπιδρόμενες Σειρές. Οι Σειρές αυτές λειτουργούν με τους πιό πολύπλοκους συνδετικούς τρόπους, έξω από την αντίληψη και παρατήρηση, ώσπου σε κάποια διασταύρωση ν’ αποκτήσουν ένα συγκεκριμένο νόημα σε μιά συγκεκριμένη στιγμή, αλλά και να προσελκύσουν άλλες Σειρές που αποτελούνται από παρόμοια στοιχεία.
Οι διάφορες ιδέες αποτελούν ένα φαινόμενο παρατήρησης Σειρών, κι έτσι εντοπίζεται ο τρόπος με τον οποίον λειτουργεί μιά εκπομπή μέσα σε ένα “Εσωτερικό Κανάλι Πληροφορίας”. Παρατηρείστε ότι οι διάφορες ιδέες ακόμη και οι πλέον ρηξικέλευθες δεν είναι νέες, αλλά παλιές κι έχουν σαφέστατες κατηγορίες και οικογένειες και παραλλάσσονται από αποστολέα σε παραλήπτη. Η κατηγοριοποίηση τους και ο τρόπος μετάδοσης και διαμόρφωσης τους συμφωνεί απόλυτα με την μεθοδολογία των πειραμάτων του Kammerer. Είναι δεδομένο ότι ξαναγυρνούν κάποια στιγμή σε αυτόν που ξεκίνησε την εκπομπή και είναι βέβαιο ότι ταξιδεύουν σε όλον τον κόσμο με συγκεκριμένους χρόνους.
Σκέψου τώρα, πως χρησιμοποιούν οι γνωστές Μυστικές Εταιρίες, Στοές και Λαγούμια, αυτές τις απαγορευμένες για το πόπολο γνώσεις, σε πειράματα μεγάλης κλίμακας, που σχετίζονται με πολύ σκοτεινές προθέσεις κι αφορούν την φύση της μεταλλαγής και διάδοσης της Πληροφορίας για δικό τους φυσικά, όφελος. Ετσι χτίζονται, ελέγχονται κι εξαπολύονται οι δήθεν “επαναστάσεις” από από μεγάλες ομάδες ανθρωπόμαζας. Εδώ αν μαζευτείτε είκοσι νοματαίοι σ’ ένα δωμάτιο δεν θα μπορέσετε να πάρετε μια απόφαση που να κάνετε π.χ. εκδρομή, διακοπές, απεργία κλπ σε κάνα δίωρο, το πολύ, θα φαγωθείτε, όχι να κάνετε επανάσταση ή κάτι ανάλογο.
Το ζήτημα είναι τόσο λαβυρινθώδες και τόσο ανεξάντλητο για να μπορέσει να εκτεθεί όλο του το μεγαλείο, αλλά μιά προσωπική έρευνα πάνω σε όλα αυτά τα στοιχεία θα σε οδηγήσει σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα… αν διαθέτεις την απαιτούμενη Διάκριση και Παρατήρηση του Ολοφάνερου.
@Ηω Αναγνώστου / miastala.com 2010
