Τι είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος;
Ένας άνθρωπος που λέει ΟΧΙ.
Που αρνείται να είναι· αυτό που του λένε ό,τι είναι.
Είναι πολύτιμο απόκτημα ένας οδηγός καταστρώματος που να δείχνει, απλά και ξεκάθαρα, τον δρόμο εξόδου από την φυλακή της «Πραγματικότητας», από την στασιμότητα, την παγίωση και τον Σισυφισμό της. Αυτό το έργο αναλαμβάνει ο Κατεργάρης, ο πολέμαρχος, ο άχρονος ταξιδιώτης.
Ένας οδηγός για τον επίδοξο δραπέτη, τον ανυπάκουο, τον ανυπότακτο, τον ζαβολιάρη, τον κατεργάρη, αυτόν που αρνείται να αποδεχτεί αμαχητί την μοίρα του φυλακισμένου και του επαίτη, του ταπεινού και του υπάκουου … ουρλιάζοντας με όλη την δύναμης της ψυχής του … ΟΧΙ!
Απλή είναι η θέση του οδηγού, μα όχι και η εφαρμογή της. Και παράξενε αναγνώστη, σου εφιστώ· την προσοχή … ο οδηγός ΔΕΝ είναι εγχειρίδιο «Απόδρασης» από την «Πραγματικότητα» … Αυτήν την αέναα επαναλαμβανομένη «Καθημερινότητα» που σε συνθλίβει, που σε εξουθενώνει και σε καθιστά από έναν δυνατό κι ευφυή, ισχυρό Βασιλιά-Θεό Σίσυφο, σε κάποιον αιώνια κατάδικο, που τιμωρήθηκε για την ασεβή του συμπεριφορά. (sic)
Οι «Κριτές των νεκρών» του έβαλαν ως βασανιστήριο να κουβαλάει ένα βράχο στην κορυφή ενός βουνού. Φτάνοντας στην κορυφή, η πέτρα ξανακυλούσε κάτω και έπρεπε να την ανεβάσει ξανά. Αυτή η τιμωρία είναι αιώνια για· τον Νικητή του Άδη. Κοντολογίς· αν νικήσεις τον Θεό σε περιμένει αιώνιο μαρτύριο!! Λέει ο μύθος!! Ε !! …λοιπόν φίλε αναγνώστη, οι μύθοι και οι αλήθειες είναι για να καταρρίπτονται, να αμφισβητούνται και να καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος από τραπουλόχαρτα, μπροστά στην ατσάλινη Δύναμη του πολεμιστή, του κυνηγού ταξιδιώτη του άχρονου και του αγνώστου. Είναι σαν τον «μπαμπούλα» που φωνάζει η μαμά σου για να φας το φαγητό σου, να κοιμηθείς και να καθίσεις υπάκουος και ήσυχος… και να μην ενοχλείς τους Θεούς … με τις φωνές, τις αφελείς ανησυχίες σου και την θέληση σου για ζωή … FUCK OFF DEAR!!!
Ο Σίσυφος αντιπροσωπεύει την ηράκλεια προσπάθεια ΕΝΟΣ ανθρώπου σε μία χωρίς τέλος, επίπονη, επαναλαμβανόμενη πορεία. Σπρώχνοντας το φορτίο της γνώσης, της θέλησης, της δύναμης, μέσα από μία συνεχή καθημερινή πάλη δίπολου, καλού και κακού, ανεξαρτησίας και δουλείας, σωστού και λάθους, λογικού και παράλογου, ευφυΐας και βλακείας, μέσα από μία διαρκή πάλη των αντιθέσεων, που υποθετικά φέρνει την εξέλιξη του, ο άνθρωπος κοπιάζει, αγωνιά, ιδρώνει, αγκομαχά και βήμα-βήμα σπρώχνει τον «βράχο και τις αλυσίδες της ψυχής του»· προς την κορυφή.
Δεν επιτρέπεται ο Σίσυφος να ισορροπήσει τον βράχο, να τον φτάσει στην κορυφή, να ελευθερωθεί ο κατάδικος από το μαρτύριο του. Η κορυφή θα σήμαινε το τέλος της φυλακής και τέλος στην φυλακή δεν υπάρχει για τον κατάδικο. Η επαναλαμβανόμενα «Καθημερινή Πραγματικότητα» γύρω μας διαμορφώνει διαρκώς τις ίδιες ανάγκες, που ζητούν τις ίδιες λύσεις, τα ίδια ερωτηματικά που ζητούν τις ίδιες απαντήσεις, τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια … ξανά και ξανά και ξανά …
Το να σκέφτεσαι λογικά, και ήσυχα, είναι πάντα απλό κι ανώδυνο. Μα είναι αδύνατο να σκέφτεσαι λογικά συνεχώς, ειδικά αν είσαι λογικός άνθρωπος. Κάπως έτσι πεθαίνει η τυποποιημένη λογική (μηχανιστικό γραμμικό κι επαναλαμβανόμενο ανέβασμα του βράχου) και γεννιέται η τέχνη του παραλόγου, που δεν έχει άλλο σκοπό από το να υπερβεί το παράλογο, δίνοντας του υπόσταση χειροπιαστή, χωρίς όμως να επιχειρήσει να δώσει απαντήσεις, αφού είναι απολύτως σαφές ότι απαντήσεις δεν υπάρχουν. Είσαι προγραμματισμένα φυλακισμένος να ανεβάζεις τον «βράχο» μέσα στην φυλακή της «Καθημερινής Πραγματικότητας», τιμωρούμενος από τους Θεούς, γιατί δεν τους σεβάστηκες, επειδή ήσουν «κακό κι ανυπάκουο παιδί» … !!! Έτσι δεν μεγαλώνεις άνθρωπε τα παιδιά σου; Να είναι υπάκουα, σεβαστικά, να μην κάνουν ερωτήσεις και να είναι φρόνιμα …
Πέρα από τους καθαυτό διανοούμενους του παραλόγου -Ιονέσκο, Μπέκετ, Ζαν Ζενέ, Αντάμοβ κ.λπ. κάθε συγγραφέας εσκεμμένα ή όχι, ασχολείται με το παράλογο, αφού μόνο αυτό μπορεί να ξεγυμνώσει και να υπερβεί την τιμωρία της ύπαρξης. Ο Ντοστογιέφσκι, χωρίς να είναι παράλογος συγγραφέας ασχολείται σε βάθος με το μηχανιστικά και δυσλειτουργικά παράλογο της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε όλα του τα έργα. Ο Κιρίλωφ, ο Ιβάν Καραμάζωφ, ο Μίσκιν, ο Ρασκόλνικωφ, ο Φομά Φόμιτς δεν είναι παρά οι εκφραστές της Σισύφειας οδύνης της ύπαρξης και καταρρακώνονται, όπως οφείλουν, από το αφόρητο βάρος του «βράχου» και κανείς τους δεν ελευθερώνεται. Εάν αυτός ο μύθος είναι τραγικός, είναι γιατί ο ήρωας του έχει Συνείδηση…
Ο σημερινός υπάλληλος όλες τις μέρες της ζωής του κάνει την ίδια δουλειά, μηχανιστικά, άνοα κι επαναλαμβανόμενα κι αυτή η μοίρα του δεν είναι λιγότερο παράλογη. Αλλά δεν είναι τραγικός, δεν αποκτά αξία, συναίσθηση και νόηση, παρά στις σπάνιες στιγμές που αποκτά συνείδηση.
Εάν η έλλειψη Συνείδησης απαλλάσσει από την τραγικότητα, η ίδια αυτή Συνείδηση είναι η Δύναμη που οδηγεί στην απόλυτη ελευθερία, στο άπειρο, στην χώρα των Θεών που τόσο ζηλότυπα φυλάνε την τοποθεσία της. Η τραγικότητα της συνείδησης δεν είναι παρά η οδύνη που προϋποθέτει κάθε ελευθερία (με οδύνες ερχόμαστε στην ζωή· και η οδύνη δεν είναι απλός πόνος). Κι ο Σίσυφος είναι ακριβώς αυτό. Είναι η ηρωική περηφάνια, η ηράκλεια Δύναμη που κουρελιάζει όλα τα μαρτύρια. Είναι η Δύναμη της ύπαρξης που φτάνει στην Αθανασία. Είναι ο παράλογος, ο ζαβολιάρης, ο φανταστικός, ο παράξενος άνθρωπος που ανακαλύπτει επιτέλους ό,τι «Κόσμος δεν είναι μονάχα η γειτονιά του» βιώνει με συνείδηση την οδύνη της «Πλαστής Πραγματικότητας» και έχει την δυνατότητα να προβεί σε «Ανατροπή της Πραγματικότητας».
Ο άνθρωπος-Σίσυφος έχει περιορισμένες επιθυμίες αλλά άπειρες δυνατότητες για να πιάσει το «Μήνυμα από Αλλού» και να επιστρέψει στον «Χαμένο Παράδεισο» αρκεί να κάνει «Ένα Βήμα έξω από το Matrix». Είναι η στιγμή της συνειδητοποίησης ότι δεν είναι ένας απλός καταδικασμένος· αλλά ένας «Θεωρός» που έχει την δυνατότητα να αψηφά τους δυνάστες του· γιατί είναι απείρως ανώτερος τους. Όσο διαρκεί η καταδίκη, ο Σίσυφος ανυψώνεται συνειδησιακά, αποκτά επίγνωση… Είναι πιο δυνατός από τον βράχο του, πιο πάνω από την τιμωρία (=μωρία) των Θεών …και ταυτόχρονα πιο επικίνδυνος γι’ αυτούς, που μέσα στις τρώγλες τους είναι ανίκανοι να το αντιληφθούν. Το μόνο που χρειάζεται ο Σίσυφος, είναι, να φτάσει στην κορυφή τον βράχο του, να τον σηκώσει και να τον πετάξει στα κεφάλια τους ή μπορεί να τον αφήσει να πέσει κάτω και δείχνοντας τους με θράσος το «γνωστό δάχτυλο» να τους θυμίζει ποιος κάνει παιχνίδι … όταν δεν φοβάται τον μπαμπούλα. Είναι η στιγμή που γίνεται «Ο Άνθρωπος Ζάρι» και παραδίδει τον εαυτό του στην Τύχη.
Μελετώντας το «Ημερολόγιο Καταστρώματος» του Παντελή για «Απόδραση από την Καθημερινή Πραγματικότητα» θα βρεθείς στην Σισύφεια θέση να παρατηρείς τον εαυτό σου, που παρατηρεί τον εαυτό του, να παρατηρεί τον εαυτό του· μπροστά σε έναν καθρέφτη που σε κυκλώνει από παντού. Παρατηρεί ο Παντελής τον Παντελή που παρατηρεί τον «Παντελή μέσα στον Παντελή.» Αυτή η πολυεπίπεδη παρατήρηση (το αέναο ανεβοκατέβασμα του βράχου) είναι μια αυτοχειρουργική επέμβαση που εμπεριέχει πόνο, πίκρα, εγωπάθεια, αηδία, έκσταση, ευτυχία, σιχαμάρα, παραίτηση, δέος, μόχθο, άσκηση, αγωνία, φόβο, αλαζονεία, ταπεινότητα, άρνηση, ουρλιαχτά, σιωπή, συμφωνία και συγκατάβαση. Είναι η σπαρακτική διαδρομή μιας ηδονικής εγκεφαλικής συνειδησιακής χαρακτηροδομής μέσα στον ίδιο της τον εαυτό: «Βρίσκομαι ανάμεσα σε μένα και …σε μένα» ή αλλιώς «Εγώ είμαι πάντα ένας άλλος που δεν τον αναγνωρίζω» και τελικά «Βγες έξω από τον εαυτό σου» αφού «… το εγώ δεν είναι κανείς» !!! ΚΑΝΕΙΣ !!! … Κ Α Ν Ε Ν Α Σ !!!
Κ Α Ν Ε Ν Α Σ είναι το άλλο, το αληθινό όνομα του πολυμήχανου Βασιλιά Οδυσσέα. Το όνομα που τον γλύτωσε από την σπηλιά-φυλακή του Κύκλωπα Πολύφημου και τον διαφοροποίησε από το Λερναιοκέφαλο «εγώ» την συμβατική ταυτότητα των αγελαίων προβάτων.
Ο Οδυσσέας αυτοχαρακτηρίζεται «Ο ΚΑΝΕΝΑΣ», γεγονός που σημαίνει ότι έχει την συνείδηση της επίγνωσης του κινδύνου και της απώλειας του εαυτού του (εγώ) μέσα στο σπήλαιο-φυλακή. Η επίγνωση του κινδύνου, είναι πρωταρχική στην πορεία της Απόδρασης. Καθώς συνειδητοποιεί ο άνθρωπος τον κίνδυνο, εστιάζει την προσοχή του στον αυτοέλεγχο, χρησιμοποιεί την διάνοια, λογική και παράλογη και μάχεται ενάντια σε ό,τι τον παγιδεύει. Ο άνθρωπος δεν έχει Συνείδηση της Επίγνωσης του κινδύνου χωρίς την αυτοπαρατήρηση της ταυτότητας, χωρίς την κυριαρχία του «Κανένας», χωρίς το καθρέφτισμα στον φρακταλικό καθρέφτη της Παρατήρησης του Ολοφάνερου, χωρίς την Διάκριση και έναν υψηλό βαθμό Αντιμετώπισης.
Ο Οδυσσέας δίνοντας το όνομα «ο Κανένας» μέσα στην σπηλαιώδη Κυκλώπεια φυλακή, δείχνει ότι είχε υψηλού βαθμού επίγνωση, αντίστοιχη ενός Θεού-Βασιλέα και που φυσικά δεν την διέθεταν οι πιστοί υποτακτικοί του. Αυτή η υψηλή Επίγνωση του επέτρεψε να περάσει όλα τα εμπόδια και να φτάσει στο παλάτι του, στην «Επιστροφή στον Χαμένο Παράδεισο» του. Ο δραπέτης, ο μη συμβατικός, ο ζαβολιάρης ξέρει πως η ελευθερία του βρίσκεται στην αέναη πράξη της απελευθέρωσης του, η περιπέτεια, το ταξίδι ανάμεσα στην Σκύλα και την Χάρυβδη, σε μάγισσες και μνηστήρες, σε σειρήνες και Θεούς, στην οδύνη και την ηδονή, είναι η αισθησιακή διαδικασία της απελευθέρωσης, όχι η ίδια η ελευθερία.
Βασική προϋπόθεση η ρήση του Πυθαγόρα· «Σε λεωφόρους μη βαδίζεις». Παύει λοιπόν, να είναι συμβατός, παύει να είναι προβατό. Δεν είναι τυχαίο που ο Κανένας έντυσε τους υποτακτικούς του με προβιές προβάτων, ούτε που ο Κύκλωπας μέσα στην φυλακή του είχε κοπάδι προβάτων κι ο ίδιος ήταν τσοπάνης-αφέντης αγάπης προβάτων.
Ο ξεθωριασμένος πλέον μύθος του Αδάμ και της Εύας, είναι μια εκπληκτική μυθοπλασία, αποτυχημένης απόδρασης ανυπότακτων από το παιχνίδι της σπηλιάς. Είναι η ιστορία μιας απόδρασης ζαβολιάρηδων, που απέτυχε. Η παράβαση των κανόνων του παιχνιδιού, των νόμων που επέβαλε ο Θεός-Δημιουργός, ήταν να ανακαλύψουν, τι ακριβώς ήταν εκείνο από το οποίο ήταν αδύνατον να αποδράσουν. Αναζητώντας την γνώση που τους ήταν απαγορευμένη σχετικά με την Θεία φύση τους, (Έρωτας) ανακάλυψαν ό,τι έπρεπε να φοβούνται και να υποτάσσονται στον Θεό, στον δεσμοφύλακα τους, στον δυνάστη τους (sic).
Εκείνο που είναι σίγουρο, σε αυτή την μυθοπλασία, είναι το πως δραματοποιεί τραγικά, την σχέση που υπάρχει εμφυτευμένη μέσα στο γονιδίωμα του κυττάρου, ανάμεσα στην περιέργεια για το απαγορευμένο και την ικανοποίηση αυτής της περιέργειας με κάθε κόστος, γνωστό από πριν ή μη. Ειδικά ο ασύμβατος άνθρωπος, ο ζαβολιάρης, ως, «Παράξενος Ταξιδιώτης» ο «Άνθρωπος Ζάρι» θα εξερευνήσει το ανεξερεύνητο και θα κυνηγήσει· ακόμη κι αν κυνηγηθεί γι’ αυτή του την αποκοτιά. Άλλωστε κατέχει, είναι χαραγμένο στο DNA του, το «Μυστικό Λεξικό της Απόδρασης» κι αρκεί να γίνει χαμαιλεοντικά ο «Κανένας» για να κοροϊδέψει κάθε Θεό ή Διάβολο που θα βρεθεί μπροστά του.
Αν θέλεις να γίνεις άσσος στην «Απόδραση από την Καθημερινή Πραγματικότητα» πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσεις τον εγκλωβισμό σου και αν θέλεις να είσαι ζαβολιάρης πρέπει να έχεις την απαιτούμενη ενέργεια, για να αναλάβεις την ευθύνη της απόδρασης και να μην επιτρέψεις να σε βρουν. Αυτή την «απαιτούμενη ενέργεια» την παίρνεις κάθε φορά που γίνεσαι ο ΚΑΝΕΝΑΣ κι αν δεν ξέρεις πως γίνεται αυτό … ρώτησε τον Δον Χουάν, είναι ο «executive master» των αποδράσεων.
Δώσε και στον αντίποδα μια ματιά, προς την μεριά του Χουντίνι, έναν τίμιο μάγο της εξαπάτησης που δεν υπήρχε αλυσίδα και κλειδαριά να τον κρατήσει φυλακισμένο και που τον δολοφόνησαν με μια γροθιά στο στομάχι !! γιατί έπαψε κάτω από την σκηνή, (καυχιόταν) να υποδύεται τον ΚΑΝΕΝΑ. Παρά τον κομπασμό του ό,τι « Τίποτε πάνω στην γη, δεν μπορεί να κρατήσει αιχμάλωτο τον ΧΟΥΝΤΙΝΙ», παρά το μετάλλιο που του δόθηκε με χαραγμένες τις λέξεις «ΑΙΩΝΙΟΣ ΔΡΑΠΕΤΗΣ», ο ίδιος υπήρξε αφοσιωμένος πιστός, υπάκουος γιός και δεν θέλησε ποτέ να αποδράσει από την συμβατική Σισύφεια τιμωρία.
Αυτό που τον ενδιέφερε δεν ήταν η «Απόδραση από την Καθημερινή Πραγματικότητα» αλλά με ποιόν τρόπο να την κάνει πιο υποφερτή, πιο ενδιαφέρουσα. Δεν τον ενδιέφερε να πετάξει τον «βράχο» του, αλλά να τον κάνει εξοπλισμό στις παραστάσεις του. Και συνεπακόλουθα δεν τον ενδιέφερε η μεταμόρφωση του εαυτού του, αλλά η μεταμόρφωση του εξοπλισμού του. Κύριο γνώρισμα μηχανιστικού λειτουργισμού.
Για να πετύχεις την απόδραση, όπως δείχνει ξεκάθαρα ο Δον Χουάν, αλλά και να εξασφαλίσεις την μην επιστροφή, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αποδράσεις χωρίς να προξενήσεις ζημιά στο παιχνίδι, χωρίς να διαλύσεις την κλειδαριά, χωρίς να σπάσεις τον πάγο, χωρίς να σε πάρει χαμπάρι κανένας. Χωρίς να υπάρξει κανενός είδους βία, αναταραχή ή φωνασκίες, τυμπανοκρουσίες ή προβολείς… κι όταν αποδράσεις, όλα πίσω σου να φαίνονται όπως ήταν πριν.
Η μεγάλη ψευδαίσθηση και η μεγάλη αλήθεια ταυτόχρονα, είναι το ό,τι τίποτα δεν έχει αλλάξει μετά την απόδραση του ζαβολιάρη, ούτε το παιχνίδι, ούτε τα πιόνια-παίχτες, και παρ’ ολ’ αυτά, όλα είναι διαφορετικά, μόνο που κανένας δεν μπορεί να εκφράσει με λέξεις, τι είναι αυτό το διαφορετικό. Αλλά υπάρχει. Η απόδραση χωρίς την πρόθεση της επιστροφής, από την μεριά του κατεργάρη, είναι κυριολεκτικά μια επανάσταση, μια ριζική και εκ βάθρων αναδιάταξη των μορφών, χωρίς στην ουσία να τροποποιήσει καμία και τίποτε από αυτές και ταυτόχρονα να μην είναι καθόλου ίδιες μετά την απελευθέρωση. Όλο αυτό πρέπει να γίνει χωρίς κανένα εμφανές ίχνος σκληρής προσπάθειας, τόσο εύκολα και φυσικά, όπως η αναπνοή του. Ναι η απόδραση, είναι η ύψιστη μορφή ΤΕΧΝΗΣ, της οποίας η επιτυχία βρίσκεται στο ότι η δυσκολία της είναι κρυμμένη, και απατηλή, όπως μια φευγαλέα ματιά στην σκοτεινή άβυσσο.
Η «Απόδραση από την Καθημερινή Πραγματικότητα» είναι απλή ως ιδέα, αλλά δεν είναι απλή ως συνταγή. Δεν υπάρχουν φίλε μου «Απλές Συνταγές», η δυσκολότερη συνταγή που καλείται να φτιάξει ένας πολυεκπαιδευμένος μάγειρας πριν μπει σε μια ομάδα σεφ είναι, ομελέτα. Και μάντεψε … λίγοι από τις στρατιές των μαγείρων το πετυχαίνουν. Ναι … ομελέτα. Κοντολογίς αν κάποιος πνίγεται δεν προσπαθείς να τον συνεφέρεις ρίχνοντας του έναν κουβά νερό στο πρόσωπο, αλλά αν κάποιος καίγεται αυτό ακριβώς κάνεις. Αν κάποιος πεθαίνει από δίψα δεν του δίνεις συμβουλές, coca cola κι εμβόλια (όπως κάνει η Δύση στον Τρίτο Κόσμο), όταν αυτό που χρειάζεται είναι πρόσβαση σε καθαρό νερό.
Όπως είναι αντιληπτό η ΔΙΑΚΡΙΣΗ είναι που χαρακτηρίζει έναν άξιο καλλιτέχνη από τον συρμό. Και η «Απόδραση από την Καθημερινή Πραγματικότητα» είναι αυτό ακριβώς ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΑ. Είναι η ΤΕΧΝΗ του να ΔΙΑΚΡΙΝΕΙΣ τι χρειάζεται να τραβήξεις από την εργαλειοθήκη σου, από την παλέτα σου· για να πετύχεις τον σκοπό μιας δεδομένης στιγμής. Ο Οδυσσέας δεν έβαλε προβιές προβάτων για να αντιμετωπίσει τις σειρήνες, ούτε δέθηκε στο κατάρτι για να αντιμετωπίσει τον Κύκλωπα και να βγει από την σπηλιά. Ούτε αντιμετώπισε με ηδονή τους μνηστήρες και με το τόξο του την Κίρκη. Αυτονόητο έτσι; Μπα τι μας λες… για κοίτα γύρω σου και δείξε μας το «αυτονόητο».
Το να μαθαίνεις την ΔΙΑΚΡΙΣΗ, να αισθάνεσαι, να σκέφτεσαι, να επιλέγεις, σημαίνει να μάθεις να μην αποκλείεις, όλα αυτά που σου έχουν μάθει να αποκλείεις για να μπορείς να παίξεις το παιχνίδι της κοινωνίας και να είσαι αποδεκτός. Πως λοιπόν γίνεσαι ζαβολιάρης δηλ. ασύμβατος και ταυτόχρονα αποδεκτός και τι άλλο μπορεί να κάνει ένα παιχνίδι, με όποιον γίνεται ζαβολιάρης, πέρα από το να τον βγάλει από το παιχνίδι; Πως μένεις στο παιχνίδι, χωρίς να γίνεσαι το παιχνίδι; Γίνεσαι ο ΚΑΝΕΝΑΣ … ελέγχεις το «Λερναιοκέφαλο Εγώ» με τους εκατοντάδες τρόπους που δείχνει ο Δον Χουάν στις τεχνικές μη δράσης.
Χρησιμοποίησε την Παρατήρηση του Ολοφάνερου και δες τους ανθρώπους γύρω σου, μηχανιστικά πολυάσχολους στον δρόμο. Δεν κοιτάζουν, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, μα κοιτούν με τα μάτια στο έδαφος, σαν τα σκυλιά. Που είναι η Επίγνωση της Ηράκλειας φύσης τους; Στα παπούτσια τους; Ακολουθούν μηχανικά μια διαδρομή καθημερινή, επαναλαμβανόμενη και γνωστή. Ο πολυάσχολος σύγχρονος άνθρωπος έχει παραδοθεί στον άχρονο εχθρό του τον «Χρόνο», δεν έχει χρόνο για να ζήσει και πεθαίνει έρποντας στις τσιμεντουπόλεις του, εγκλωβισμένος μπροστά σε «μαύρες οθόνες». Ανίκανος να αντιληφθεί πέρα από την αντίληψη του κοπαδιού που ανήκει, έχασε την επαφή με το ωραίο, με την τέχνη, με το γέλιο, με την χαρά, το πάθος, κι όπου δεν υπάρχει γέλιο, χαρά και πάθος, υπάρχει μιζέρια, μοχθηρία και μίσος. Η ασχήμια και η οργή δεν είναι αυτόνομες, αλλά αναδύονται όταν βυθίζεται το γέλιο, το χιούμορ, το ωραίο.
Μόνο «ΕΝΑΣ» μπορεί να «αποδράσει από το παιχνίδι» … κράτησε το αυτό «ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ» … είναι ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ, ο Βασιλιάς Σίσυφος, ο Βασιλιάς Οδυσσέας, ο Βασιλιάς Ηρακλής, ο Βασιλιάς Περσέας, ο Βασιλιάς Πάρις, ο Βασιλιάς Προμηθέας … μοναδικοί Ήρωες. Ξέρεις τι τους κάνει Βασιλείς – Ήρωες, η θέληση τους να ζουν ηρωικά και να αντιμετωπίζουν με Βασιλική Θωριά τις δυσκολίες και τα εμπόδια και όχι η όποια νίκη τους. Όπως και η ΑΝΥΠΑΚΟΗ τους προς αυτά που τους διέταξαν οι Θεοί να υπακούουν… Α Ν Υ Π Α Κ Ο Η…
ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΛΥΚΟΣ… ούτε διάδοση, ούτε συλλογικότητες, ούτε «δημοκρατικές διαδικασίες» ούτε «όλοι μαζί πάμε» ούτε τίποτε από όλες αυτές τις γραφικές γελοιότητες των προβάτων, αφού κάθε, μα κάθε καλή ιδέα ή δράση που έπεσε στα χέρια τους εκφυλίστηκε σε ιδεολογία κι αντίδραση. ΔΡΑΣΗ απαιτείται κι όχι αντίδραση και ΔΡΑΣΗ επιτυγχάνει ΜΟΝΑΧΑ ΤΟ ΑΤΟΜΟΝ. Είναι ο γνωστός ζαβολιάρης, ο ΚΑΤΕΡΓΑΡΗΣ και είναι ΠΑΝΤΑ ΕΝΑΣ, ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΑΝΥΠΑΚΟΥΟΣ και ΚΑΝΕΝΑΣ.-
@Ηώ Αναγνώστου / 2023
