Topics:

Δόξα το Θεό, ο Θεός είναι νεκρός

-Η ώριμη αγάπη είναι όταν αγαπάς, όχι όταν αγαπιέσαι. -Κάθε άνθρωπος πρέπει να επιλέγει πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει. -Η απελπισία είναι το τίμημα που πληρώνει κανείς για να φτάσει στην αυτογνωσία. Κοιτάξτε βαθιά στη...

Δόξα το Θεό, ο Θεός είναι νεκρός

-Η ώριμη αγάπη είναι όταν αγαπάς, όχι όταν αγαπιέσαι.

-Κάθε άνθρωπος πρέπει να επιλέγει πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει.

-Η απελπισία είναι το τίμημα που πληρώνει κανείς για να φτάσει στην αυτογνωσία. Κοιτάξτε βαθιά στη ζωή σας και θα διαπιστώσετε ότι η απελπισία βρίσκεται παντού.

-Μόνο ένας πληγωμένος θεραπευτής μπορεί πραγματικά να θεραπεύσει.

-Ο σεξουαλικός πόθος είναι, κατά βάθος, πόθος για ολοκληρωτική κυριαρχία πάνω στο πνεύμα και το σώμα του άλλου.

-Δεν οφείλουμε να δημιουργήσουμε– δεν οφείλουμε να γίνουμε- πριν αναπαραχθούμε; Η ευθύνη μας στη ζωή είναι να δημιουργήσουμε το ανώτερο. Τίποτα δεν πρέπει να εμποδίσει την ανάπτυξη του ήρωα μέσα μας. Κι αν παρεμβάλλεται ο πόθος, τότε κι αυτός πρέπει να υπερπηδηθεί.

-Ο πόθος, ο ερεθισμός, η λαγνεία – αυτά μας υποδουλώνουν. Οι μάζες περνούν τη ζωή τους σαν γουρούνια που τρώνε μέσα στην ταϊστρα της ηδονής.

-Πρέπει να επιλέξετε ανάμεσα στην άνεση και στην αληθινή αναζήτηση!

-Συχνά νιώθω σαν η ζωή μου να άγγιζε πια το ψηλότερο σημείο της, έχω φτάσει στην κορυφή κι όταν κοιτάζω πέρα να δω τι υπάρχει μπροστά μου, βλέπω μόνο φθορά- μια κατάβαση… Όχι, όμως αυτό δεν είναι απόλυτα σωστό. Δεν με ανησυχεί η κατάβαση- αλλά η μη ανάβαση.

–Κανένας μας δεν άρχισε να επιλέγει εσκεμμένα στόχους, οι στόχοι απλώς υπήρχαν, ήταν φυσικά επακόλουθα της εποχής μου του κόσμου, της οικογένειάς μου. Δεν ήταν αρκετά στέρεα για να στηρίξουν μια ολόκληρη ζωή. Εσύ κι εγώ, όμως, έχουμε πολύ καλή όραση. Εσύ κοίταξες πολύ πέρα μέσα στην ζωή. Είδες πως ήταν το ίδιο μάταιο να εκπληρώνεις λανθασμένα στόχους, όσο και το να θέτεις νέους λανθασμένους στόχους. Το πολλαπλάσιο του μηδενός είναι πάντα μηδέν!

–Αν δεν γίνεις ο κύριος της πορείας της ζωής σου, σημαίνει ότι επιτρέπεις στην ύπαρξή σου να αποτελεί ατύχημα.

-O χρόνος δεν διακόπτεται, ότι η βούληση δεν μπορεί να πάει προς τα πίσω. Μόνο οι προνομιούχοι κατορθώνουν να έχουν τέτοια ενόραση!

-Το γεγονός ότι η βούληση δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, δεν σημαίνει ότι είναι αδύναμη! Επειδή, δόξα το Θεό, ο Θεός είναι νεκρός– αυτό δεν σημαίνει ότι η ύπαρξη δεν έχει σκοπό. Επειδή έρχεται ο θάνατος– αυτό δεν σημαίνει πως η ζωή δεν έχει αξία.

-Έχω άραγε την ικανότητα να τον διδάξω να μετατρέψει το «έτσι συνέβη» σε «έτσι το θέλησα»;

-Ποτέ δεν κατάλαβε ότι το καθήκον του ήταν να τελειοποιήσει την φύση, να ξεπεράσει τον εαυτό του, την κουλτούρα του, την οικογένεια, τον σαρκικο πόθο του, την ωμή κτηνώδη του φύση, να γίνει αυτός που είναι, να γίνει ό,τι είναι.

-Αν ανέλθουμε αρκετά ψηλά στην κοινωνία, θα φτάσουμε κάποια στιγμή σε ένα ύψος από το οποίο η τραγωδία παύει να φαίνεται τόσο τραγική»

-Η ζωή είναι μια σπίθα ανάμεσα σε δύο όμοια κενά, το σκοτάδι πριν τη γέννηση και το σκοτάδι μετά τον θάνατο.

-Είναι λάθος να κάνεις παιδιά από ανάγκη, λάθος να χρησιμοποιείς το παιδί σου για να ανακουφίσεις την μοναξιά σου, λάθος να δίνεις σκοπό στη ζωή σου με την αναπαραγωγή ενός αντιγράφου του εαυτού σου. Είναι λάθος επίσης να αναζητάς την αθανασία με το να σπέρνεις τον σπόρο σου στο μέλλον, νομίζοντας ότι περιέχει τη συνείδησή σου!

-Το πνεύμα του ανθρώπου οικοδομείται από τις επιλογές του.

-Φυσικά υποφέρεις, αυτό είναι το κόστος της καθαρής όρασης. Φυσικά φοβάσαι να ζεις σημαίνει να βρίσκεσαι σε κίνδυνο. Πρέπει να σκληραγωγηθείς!

-Πρέπει ν΄αντιμετωπίσεις τα σημαντικά υπαρξιακά θέματα επέμενε ο Νίτσε, και τότε η εμμονή σου με τη Βέρθα θα ξεθωριάσει.

-Ήταν πάρα πολύ ευχάριστο να ξεφυτρώνει όσα είχε μέσα του, να μοιράζεται τα χειρότερα μυστικά του, να έχει την αμέριστη προσοχή κάποιου που, κατά κανόνα, τον καταλαβαίνει, τον αποδεχόταν κι έμοιαζε ακόμα και να τον συγχωρεί.

-Όλη μου τη ζωή με προειδοποιούν γι΄αυτά τα ρίσκα. Κι όμως ως τώρα δεν έχω απογοητευτεί ποτέ – ούτε μια φορά.

-Όλοι οι σοβαρά σκεπτόμενοι άνθρωποι σκέφτονται την αυτοκτονία, παρατήρησε ο Νίτσε. Είναι μια ανακουφιστική σκέψη που μας βοηθάει να περάσουμε τη νύχτα.

-Ενα ύψος απ΄όπου η τραγωδία παύει να φαίνεται τραγική.

-Αυτές οι καημένες φαντασιώσεις δεν είναι μέρος μιας υπέρτατης πραγματικότητας. Όλα όσα βλέπουμε είναι σχετικά, όπως και όλα όσα γνωρίζουμε. Εμείς επινοούμε αυτά που βιώνουμε. Κι ότι επινοήσαμε, μπορούμε και να το καταστρέψουμε.

-Παρόλο που εμείς επινοούμε την πραγματικότητα, το μυαλό μας είναι φτιαγμένο έτσι που να μας το κρύβει.

-Παρουσιάζει τον εαυτό του ως καλό – δεν βλάπτει κανένα- εκτός απ΄τον εαυτό του και την φύση! Φοβάται τόσο πολύ ότι κάποιος θα τον πληγώσει; Μήπως γι΄αυτό δεν τολμάει να το λέει αρετή. Το αληθινό του όνομα είναι δειλία! Είναι πολιτισμένος, ευγενής, άνθρωπος με τρόπους. Έχει εξημερώσει την άγρια φύση του, έκανε το λύκο του σκυλάκι. Κι αυτό το λέει μέτρο. Το αληθινό του όνομα είναι δειλία!

-Εχω ανάγκη την μαγεία, δεν μπορώ να ζω ασπρόμαυρα.

-Με δελεάζει η απόδραση όχι απ΄τον κίνδυνο αλλά απ΄την ασφάλεια. Ίσως έχω ζήσει με υπερβολική ασφάλεια!

-Άλλοι το ξέρω, ζηλεύουν αυτή την ζωή, εμένα όμως με τρομάζει. Με τρομάζει η ομοιομορφία και η πρόβλεψιμότητά της. Με τρομάζει τόσο που μερικές φορές σκέφτομαι την ζωή μου σαν καταδίκη σε θάνατο!

-Η μαγεία απαιτεί σκοτάδι και μυστήριο.

-Η ωραία γυναίκα έχει περισσότερη δύναμη αν την ποθούν κι άλλοι άντρες.

-Κι αφού οι εικόνες των ονείρων δεν πεθαίνουν, ήταν ένα μέρος όπου θα ήμουν αιώνιος!

-Η πολυπλοκότητα της διπλής ζωής, της μυστικής ζωής, δεν είναι του γούστου μου. Κι όμως τη λαχταράω. Η επιφανειακή αστική ζωή είναι θανάσιμα ανιαρή- παραείναι ορατή, βλέπεις πάρα πολύ καθαρά το τέλος και όλες τις πράξεις που οδηγούν στο τέλος. Ξέρω πως ακούγεται τρελό, αλλά η διπλή ζωή είναι μια επιπλέον ζωή. Υπόσχεται την προέκταση της ζωής μας. Ο Νίτσε συμφώνησε. «Νιώθεις ότι ο χρόνος καταβροχθίζει τις δυνατότητες της επιφανειακής ζωής, ενώ η κρυφή ζωή είναι αστείρευτη;»

-Αντιπαθώ τους άλλους που μου κλέβουν την μοναχικότητά μου χωρίς να μου προσφέρουν αληθινή συντροφιά.

-Είναι επικίνδυνο να ζεις με ασφάλεια.

–Ερωτευόμαστε περισσότερο τον ίδιο τον πόθο από το αντικείμενό του.

-Θα ‘ρθει μια εποχή που οι άνθρωποι θα πάψουν να φοβούνται την γνώση, που δεν θα μεταμφιέζουν την αδυναμία σε «ηθικό νόμο», που θα βρουν το θάρρος να σπάσουν τα δεσμά του «πρέπει».

-Η φλόγα της πίστης τροφοδοτείται αδιάκοπα από τον φόβο του θανάτου, της λήθης και της έλλειψης νοήματος.

–Ο εραστής πρέπει να ακυρώσει τα μάτια του, να θυσιάσει την αλήθεια. Και, για μένα μια ζωή χωρίς αλήθεια είναι ένας ζωντανός θάνατος!

-Περισσότερο απ’ όλα, νομίζω ότι μου λείπει η προσοχή του. Όσο περισσότερο ξεθωριάζει η εικόνα του τόσο παλεύω με το αίσθημα ότι οι δραστηριότητές μου και οι επιτυχίες μου είναι όλες εφήμερες ότι δεν έχουν πραγματική σημασία.

-Πιο εύκολα αντιμετωπίζεις μια κακή φήμη παρά μια κακή συνείδηση.

-Ολα τα κίνητρα και τα δικά μου και του Νίτσε γεννιούνται από μια και μόνη πηγή- το ένστικτο της απόδρασης από την λήθη του θανάτου.

-Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να αναζητάς την έγκριση ενός γονιού και στο να πασχίζεις να ανυψώσεις εκείνους που θα έρθουν στο μέλλον.

-«Να πεθαίνεις τη σωστή στιγμή!»…» Ζήσε όταν ζεις! Ο θάνατος χάνει την φρίκη του αν κάποιος πεθαίνει έχοντας εξαντλήσει την ζωή του! Έζησες την ζωή σου; Ή σε έζησε εκείνη; Την επέλεξες; Ή σε επέλεξε εκείνη; Την αγάπησες; Ή μετάνιωσες γι΄αυτήν. Την κατανάλωσες; Όχι, δεν επέλεξα! Όχι, δεν επέλεξα! Όχι, δεν έζησα την ζωή που ήθελα! Έζησα την ζωή που μου ανατέθηκε. Ο πραγματικός μου εαυτός εγκλωβίστηκε μέσα στη ζωή μου.

-Ναι η αιώνια επανάληψη σημαίνει ότι κάθε φορά που επιλέγεις μια πράξη θα την επιλέγεις αιώνια. Και ισχύει ίδιο για κάθε πράξη που δεν κάνεις, κάθε εμποδισμένη σκέψη, κάθε επιλογή που αποφεύγεις. Και όλη η αβίωτη ζωή θα μένει να φουσκώνει μέσα σου, αβίωτη για όλη την αιωνιότητα. Κι η αδιόρατη φωνή της συνείδησής σου θα σου διαμαρτύρεται αιώνια.

-Αυτή η στιγμή υπάρχει για πάντα κι εσύ, μονάχος σου, είσαι το μόνο σου ακροατήριο.

-Αυτό, απελευθέρωση σημαίνει ένα ιερό όχι, ακόμη και στο καθήκον. Η καλοσύνη σου, το καθήκον σου, η αφοσίωσή σου- αυτά είναι τα κάγκελα της φυλακής σου. Θα αφανιστείς από τέτοιες μικρές αρετές. Το καθήκον σου σαν γονιός δεν είναι να αναπαράγεις άλλον έναν εαυτό, άλλον έναν Γιόζεφ, αλλά κάτι υψηλότερο. Είναι να παραγάγεις ένα δημιουργό. Ο γάμος δεν θα ‘πρεπε να ΄ναι φυλακή αλλά περιβόλι όπου μπορεί να καλλιεργηθεί κάτι υψηλότερο. Ίσως ο μόνος τρόπος να σώσεις το γάμο σου είναι να τον εγκαταλείψεις, καλύτερα να σπάσεις το δεσμό του γάμου παρά να σε σπάσει εκείνος!

-Σήμερα κατάλαβα ότι ο καλύτερος δάσκαλος είναι αυτός που μαθαίνει από το μαθητή του.

-Ο αληθινός εχθρός ήταν πάντα, η μοίρα κι όχι η Ματίλντε. Ο αληθινός εχθρός ήταν το γέρασμα, ο θάνατος και ο φόβος μου για την ελευθερία.

-Η σχέση του γάμου είναι ιδανική μόνο όταν δεν είναι απαραίτητη για την επιβίωση του κάθε συντρόφου.

-Το κλειδί για να ζεις καλά, είναι πρώτα να βουληθείς αυτό που είναι απαραίτητο και μετά ν΄αγαπήσεις αυτό που βουλήθηκες «αγάπα την μοίρα σου»

-Να μετατρέπεις το «ήταν να γίνει έτσι» σε «έτσι το θέλησα»

-Ισως η πιο σπουδαία ανακάλυψη ήταν ότι δεν είχα σχετιστεί με τη Βέρθα, αλλά αντίθετα, με όλες τις ιδιωτικές σημασίες που της είχα προσάψει– σημασίες που δεν είχαν καμία απολύτως σχέση μαζί της. Ίσως όλοι να είμαστε σύντροφοι στον πόνο, ανίκανοι να δούμε την αλήθεια του άλλου.

-Οι επιστήμονες πρέπει να καταλάβουν πως και η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι ψευδαίσθηση, αλλά μια ψευδαίσθηση που χωρίς αυτήν δεν μπορούμε να ζήσουμε.

-Είναι δύσκολο ν΄αφήνεις να μιλάνε οι σκέψεις σου- έρχεσαι σε δύσκολη θέση!

-Η απομόνωση υπάρχει μόνο στην απομόνωση. Μόλις την μοιραστείς εξατμίζεται.

-Θα μείνω πάντα μόνος, αλλά τί διαφορά, τί υπέροχη διαφορά, να επιλέγω τι κάνω. Amon fati -διάλεξε την μοίρα σου, αγάπα την μοίρα σου.

-Μια μέρα, σύντομα, ίσως σε σαράντα χρόνια, δεν θα ζει κανείς από αυτούς που με έχουν γνωρίσει. Τότε θα είμαι πράγματι νεκρός – όταν δηλαδή δεν θα υπάρχω πια στη μνήμη κανενός. Σκέφτηκα ότι κάποιος, που είναι πολύ ηλικιωμένος είναι το τελευταίο ζωντανό πλάσμα πάνω στη γη που έχει γνωρίσει κάποιο άλλο άτομο ή κάποιo πλήθος ατόμων προσωπικά και που τώρα έχουν φύγει από ζωή. Όταν το άτομο αυτό πεθάνει, πεθαίνει μαζί του και το πλήθος αυτών, εξαφανίζεται από τη ζωντανή μνήμη. Αναρωτιέμαι, για μένα ποιος θα είναι αυτός ο άνθρωπος, τίνος ο θάνατος θα με κάνει να πεθάνω πραγματικά; -Irvin D. Yalom, O Δήμιος του Έρωτα κι άλλες Ιστορίες Ψυχοθεραπείας.

-Ορίστε; «Οι οριακοί ασθενείς παίζουν παιχνίδια»; Αυτό είπες; Ernest, ποτέ δεν θα γίνεις πραγματικός θεραπευτής αν σκέφτεσαι έτσι. Αυτό ακριβώς εννοούσα νωρίτερα όταν μίλησα για τους κινδύνους της διάγνωσης. Δεν προσεγγίζουμε κάθε περίπτωση οριακού με τον ίδιο τρόπο. Το να βάζουμε ετικέτες στους ανθρώπους τους κάνουμε κακό. Δεν μπορείς να θεραπεύσεις την ετικέτα. Πρέπει να αντιμετωπίσεις το άτομο που βρίσκεται πίσω από την ετικέτα.. -Irvin D. Yalom, Στο Ντιβάνι

-Αργά ή γρήγορα έπρεπε να εγκαταλείψει την ελπίδα για ένα καλύτερο παρελθόν.  -Irvin D. Yalom, Κοιτάζοντας τον Ήλιο.

-Η ζωή τελικά είναι ένα μίζερο πράγμα. Αποφάσισα να την περάσω συλλογιζόμενος διάφορα σχετικά με αυτή. -Irvin D. Yalom, Η Θεραπεία του Schopenhauer

-Να ένα περίεργο πείραμα που θα μας βάλει σε σκέψεις… Το μήνυμα του Νίτσε προς εμάς ήταν να ζούμε τη ζωή μας με τέτοιο τρόπο ώστε να θέλουμε να ξαναζούμε ακριβώς την ίδια ζωή αιώνια.

-Η θρησκεία έχει τα πάντα στο πλευρό της: την αποκάλυψη, τις προφητείες, την κρατική προστασία, υψηλότατη αξιοπρέπεια και υπεροχή. . . Και περισσότερο από αυτό, το ανεκτίμητο προνόμιο να της επιτρέπεται να αποτυπώνει τα δόγματά της στο μυαλό των ανθρώπων στην τρυφερή εποχή της παιδικής ηλικίας, κατά την οποία γίνονται σχεδόν έμφυτες ιδέες.

@Irvin D. Yalom Όταν έκλαψε ο Νίτσε

Μέσα από μια σειρά μυστικές συμφωνίες, ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Φρήντριχ Νίτσε και ο Αυστριακός γιατρός Γιόζεφ Μπρόιερ, ένας από τους πατέρες της ψυχανάλυσης, συναντιούνται στη Βιέννη του 19ου αιώνα, σε μια εμπνευσμένη διαδικασία διπλής ψυχοθεραπείας. Σ’ αυτή την περιπέτεια υπαρξιακής αναζήτησης δύο μοναδικών ανθρώπων εμπλέκονται ένας νεαρός ειδικευόμενος γιατρός ονόματι Ζίγκμουντ Φρόυντ, μια θυελλώδης γυναίκα-ίνδαλμα ποιητών και ψυχιάτρων, η Λου Σαλομέ, και μια σαγηνευτική ασθενής, η Άννα Ο., που στοιχειώνει την ψυχή του γιατρού της. Ο διάσημος ψυχίατρος Irvin D. Yalom επινοεί στο μυθιστόρημα αυτό τη συνάντηση δύο ιστορικών προσώπων στη μητρόπολη των διανοητικών ζυμώσεων του 19ου αιώνα, τη Βιέννη, δίνοντας μια ερμηνευτική εκδοχή της γέννησης της ψυχοθεραπείας και της σχέσης της με την υπαρξιακή φιλοσοφία. Η ψυχοθεραπευτική περιπέτεια που ξετυλίγεται κόβει την ανάσα καθώς αποκαλύπτει βήμα βήμα την ιαματική δύναμη της αληθινής σχέσης. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

  • Ο Θεός είναι Νεκρός» (γερμανικό: «Gott ist tot», επίσης γνωστό ως Θάνατος του Θεού) είναι μια ευρέως αναφερόμενη δήλωση του Γερμανικού φιλόσοφου Friedrich Nietzsche, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη συλλογή Nietzsche του 1882, The Gay Science (Die fröhliche Wissenschaft, ως “Η χαρούμενη επιδίωξη της γνώσης και της κατανόησης”). Εντούτοις, είναι πιο γνωστό ότι συνδέεται με το κλασικό έργο του Nietzsche Έτσι μίλησε Zarathustra (επίσης Sprach Zarathustra), η οποία είναι πιο υπεύθυνη για τη δημοφιλή φράση. Αν και η δήλωση και το νόημά της αποδίδονται στον Νίτσε, ο Γεώργιος Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ είχε συζητήσει την έννοια του θανάτου του Θεού στη φαινομενολογία του Πνεύματος όπου θεωρεί το θάνατο του Θεού ως «Δεν θεωρείται τίποτε άλλο παρά ένα εύκολα αναγνωρισμένο τμήμα ο συνηθισμένος χριστιανικός κύκλος της λύτρωσης»

    Αργότερα, ο Χέγκελ γράφει για τον μεγάλο πόνο του να γνωρίζει ότι ο Θεός είναι νεκρός. Η καθαρή έννοια όμως ή το άπειρο, όπως η άβυσσος του τίποτε, στο οποίο όλοι οι βυθισμοί, πρέπει να χαρακτηρίζουν τον άπειρο πόνο, ο οποίος προηγουμένως ήταν ιστορικά μόνο πολιτισμός και η αίσθηση στην οποία στηρίζεται η σύγχρονη θρησκεία, η αίσθηση ότι ο ίδιος ο Θεός είναι νεκρός (το συναίσθημα που έδωσε ο Pascal, αν και μόνο εμπειρικά, στο ρητό του: Η φύση είναι τέτοια που σηματοδοτεί παντού, τόσο μέσα όσο και έξω από τον άνθρωπο, Θεός), καθαρά ως φάση, αλλά και ως απλώς μια φάση, της ανώτερης ιδέας» Το πνεύμα στο οποίο προορίζεται είναι μια πραγματική Νιτσεχική εκδήλωση. ωστόσο, είναι σημαντικό να εξετάσουμε το υλικό που οδήγησε στην ιδέα αυτη Ο Νίτσε χρησιμοποίησε τη φράση για να συνοψίσει το αποτέλεσμα και την συνέπεια που είχε η Εποχή του Διαφωτισμού στην κεντρική θέση της έννοιας του Θεού μέσα στον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό, ο οποίος είχε ουσιαστικά χριστιανικό χαρακτήρα από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο Διαφωτισμός είχε επιφέρει το θρίαμβο της επιστημονικής ορθολογικότητας πάνω στην ιερή αποκάλυψη. η άνοδος του φιλοσοφικού υλισμού και του φυσιολισμού, που με κάθε προσδοκία και σκοπό έχανε την πίστη ή τον ρόλο του Θεού στις ανθρώπινες υποθέσεις και στο πεπρωμένο του κόσμου.

    Ο Νίτσε αναγνώρισε την κρίση ότι αυτός ο «Θάνατος του Θεού» αντιπροσώπευε για υπάρχουσες ηθικές υποθέσεις στην Ευρώπη, όπως αυτές υπήρχαν στο πλαίσιο της παραδοσιακής χριστιανικής πίστης. “Όταν κάποιος παραιτηθεί από τη χριστιανική πίστη, τραβάει το δικαίωμα στη χριστιανική ηθική έξω από τα πόδια του. Αυτή η ηθική δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτονόητη … Διαγράφοντας μια βασική έννοια από τον Χριστιανισμό, την πίστη στον Θεό, το σύνολο: τίποτα δεν χρειάζεται να παραμείνει στο χέρι κάποιου». Γι ‘αυτό στο« The Madman», ένα απόσπασμα το οποίο απευθύνεται πρωτίστως σε μη εξουσιαστές (ιδιαίτερα αθεϊστές), το πρόβλημα είναι να διατηρηθεί οποιοδήποτε σύστημα αξιών απουσία θείας τάξης.

    Το συμπέρασμα του Διαφωτισμού για το «Θάνατο του Θεού» έδωσε την αφορμή για το ότι οι άνθρωποι – και ο Δυτικός Πολιτισμός στο σύνολό του – δεν μπορούσαν πια να πιστέψουν σε μια θεϊκή χειροτονία ηθική τάξη. Αυτός ο θάνατος του Θεού θα οδηγήσει, είπε ο Νίτσε, όχι μόνο στην απόρριψη της πίστης της κοσμικής ή της φυσικής τάξης αλλά και στην απόρριψη των ίδιων των απόλυτων αξιών – στην απόρριψη της πίστης σε έναν αντικειμενικό και παγκόσμιο ηθικό νόμο δεσμευόμενο για όλους τους ανθρώπους. Με αυτόν τον τρόπο, η απώλεια μιας απόλυτης βάσης για ηθική οδηγεί σε nihilism. Αυτός ο μηδενισμός είναι αυτός για τον οποίο ο Νίτσε εργάστηκε για να βρει μια λύση επαναξιολογώντας τα θεμέλια των ανθρώπινων αξιών.

    Ο Νίτσε πίστευε ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν αναγνώρισε αυτόν τον θάνατο από το βαθύτατο φόβο ή την αγωνία. Επομένως, όταν ο θάνατος άρχισε να αναγνωρίζεται ευρέως, οι άνθρωποι οι απεγνωσμένοι και ο μηδενισμός θα γινόταν αχαλίνωτος.

  • Ο Martin Heidegger κατάλαβε αυτό το μέρος της φιλοσοφίας του Nietzsche, θεωρώντας το ως το θάνατο της μεταφυσικής. Κατά την άποψή του, τα λόγια του Νίτσε μπορούν να θεωρηθούν ότι δεν αναφέρονται σε μια συγκεκριμένη θεολογική ή ανθρωπολογική άποψη αλλά μάλλον στο τέλος της ίδιας της φιλοσοφίας. Η φιλοσοφία, με τα λόγια του Heidegger, έφτασε στο μέγιστο δυναμικό της ως μεταφυσική και τα λόγια του Νίτσε προειδοποιούν για την κατάργησή της και για κάθε μεταφυσική παγκόσμια άποψη. Αν η μεταφυσική είναι νεκρή, προειδοποιεί ο Heidegger, είναι γιατί από την αρχή της αυτή ήταν η μοίρα της.

Γράψε την άποψη σου ελεύθερα με ευπρέπεια κι ορθό λόγο.
Δεν επιτρέπεται η προπαγάνδα ή το κουτσομπολιό.

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.
Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

*

*