Παράδοξη Απιθανότητα

Ψυχραιμία – κάποιος έχει στήσει τις πιθανότητες.

«Τα βασικά συστατικά της ζωής είναι τύχη, σύμπτωση και χάος. Η ζωή είναι μια ρουλέτα και πέρα από τις ικανότητες αυτού που θέλει να κυριαρχήσει στην ζωή χρειάζονται και η τύχη και η σύμπτωση. Τύχη και σύμπτωση που; Σε μια ζωή που κυριαρχούν οι νόμοι. Οι φυσικοί νόμοι» Maurice Joly (1829 – 1878).

ΚΑΝΩ = ΕΙΜΑΙ ΑΙΤΙΑ & ΔΗΜΙΟΥΡΓΩ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

Αν κάποιος θέλει να αποτύχει αλλά πετύχει, τι από τα δύο έχει πετύχει;» Η Λογική είναι ακαταμάχητα παράδοξη, όταν κάθε συλλογισμός είναι άχρηστος. Μ΄ αυτήν μπορείς να κερδίσεις σε διαμάχες και να ελέγξεις τα πλήθη. Η ζωντανή ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από έναν συνδυασμό δημιουργίας και διευθέτησης, ευρυθμίας κι αρμονίας, ισορροπίας κι εναλλαγής τύχης, συγχρονισμού και χάους. Ολόκληρος ο κόσμος υποτάσσεται στην φρακταλική δράση (Αποτέλεσμα – Αιτία –Αποτέλεσμα – Αιτία) της Δημιουργίας.

Ο κόσμος μας όμως είναι έτσι διαμορφωμένος, ώστε οι καταστροφικές διαδικασίες να γίνονται από μόνες τους, ως «φυσικές επιλογές» χωρίς την εμπλοκή μας. Οι δημιουργικές διαδικασίες, απαιτούν συγκεκριμένες δράσεις. Αν δεν επισκευάσουμε ένα σπίτι, καταρρέει μόνο του. Για να μην συμβεί αυτό, πρέπει να το υποστηρίξουμε, να καταβάλουμε δράσεις δημιουργικές· να ασχοληθούμε με την δημιουργία. Αυτή είναι μία από τις βασικές λειτουργίες του ανθρώπου: να διευθετεί, να δημιουργεί το περιβάλλον του, δηλαδή από θέση Αιτίας να δημιουργεί Αποτελέσματα και να μην αφήνεται να γίνεται αποτέλεσμα της Αιτίας των άλλων.

Η σωστή λέξη ως το αντίθετο του χάους, δεν είναι η λέξη «τάξη» αλλά η λέξη «ευρυθμία» που προέρχεται από το ελληνικό «Ευ» και το «Ρυθμό» ορίζεται κι ως κανονικότητα, ομαλός ρυθμός (ευρυθμία της αναπνοής / της καρδιάς) είναι η αρμονία στο εσωτερικό του χάους. Αντώνυμο είναι η αρρυθμία, άρρυθμος, (αρρυθμία καρδιάς) Αυτός που δεν βρίσκεται σε ρυθμό, ασύμμετρος, άτακτος, που έχει κακή αναλογία, δυσανάλογος, άρρωστος. Είθισται να χρησιμοποιείται η λέξη «τάξη» στον αντίποδα του χάους, μα είναι λανθασμένη, αφού το αντώνυμο της τάξης είναι η αταξία, ακαταστασία, ανοργανωσιά κλπ.

Αρμονία είναι η συμμετρική σχέση των μερών ενός συνόλου μεταξύ τους και προς το σύνολο, όπως η αρμονία «φύσης και σύμπαντος» «σώματος και ψυχής». Λέμε ότι «Ο Παρθενώνας αποτελεί υπόδειγμα αρμονίας και συμμετρίας στην κατασκευή» δεν μπορούμε να πούμε «Ο Παρθενώνας αποτελεί υπόδειγμα τάξης και συμμετρίας στην κατασκευή». Μια συμφωνική ορχήστρα κι ο μαέστρος της, από το χάος με επιδεξιότητα επιδιώκει να δημιουργήσει αρμονία, ευρυθμία κι όχι τάξη. Αυτό το παιχνίδι των λέξεων, δεν είναι μόνο η φυλακή μας· αλλά και η δίοδος διαφυγής από αυτήν. (Το Μυστικό Λεξικό της Απόδρασης.)

Απίθανος -η -ο: 1. που δεν μπορεί εύκολα να γίνει πιστευτός, που δεν είναι πιθανός, απίστευτος: είπε μια απίθανη δικαιολογία. H εκδοχή που παρουσίασε ήταν πολύ απίθανη. || (απρόσ.): Είναι απίθανο να… για κάτι που δεν πρόκειται να γίνει, λ.χ. Είναι απίθανο να έρθει σήμερα. 2. Λειτουργεί επιτατικά με θετική κυρίως, αλλά και με αρνητική σημασία, ανάλογα με το χρωματισμό της φωνής, λ.χ. ‘Tι απίθανα πράγματα συμβαίνουν στον κόσμο, πολύ περίεργα”. “Έκανε απίθανους συνδυασμούς για να βρει τη λύση, πολλούς και δύσκολους”. “Το βιβλίο αυτό κυκλοφόρησε σ’ έναν αριθμό απίθανο για την Ελλάδα, πολύ μεγάλο”. “Ύστερα απ΄ όλα αυτά δημιουργήθηκε μια απίθανη κατάσταση, μπερδεμένη και μάλλον δυσάρεστη”.

Απαιτείται να διευθετήσουμε και τον εαυτό μας, ώστε οι δημιουργικές διαδικασίες καταστροφής να μην πάρουν τα πάνω τους, δηλαδή να μην γκρεμιστεί το σπίτι. Ουσιαστικά, όλη η δημιουργική μας δραστηριότητα στον υλικό κόσμο ανάγεται επίσης στην διαδικασία διευθέτησης. Για παράδειγμα, υπάρχει γύρω μας ένα πλήθος πραγμάτων, πληροφοριών, ενεργειών, δεδομένων, ιδεών, αλλά στην πραγματικότητα δεν μας χρειάζονται όλα αυτά μαζί.

Έτσι λογικά, από αυτά θα επιλέγαμε τα χρήσιμα, τα ωφέλιμα για να τακτοποιούμε το χώρο γύρω μας. Λογικά, έτσι; Αλλά όχι!! Θα ήταν παράδοξη απιθανότητα (δες τους ορισμούς πριν συνεχίσεις την ανάγνωση) αν κάναμε κάτι τέτοιο. Αυτό που κάνουμε μπορεί να παρομοιαστεί με μια τηλεόραση που προσφέρει τριάντα κανάλια και τα δείχνει όλα ταυτοχρόνως -και τα «κοινωνικά» δίκτυα το ίδιο κάνουν. Είναι αδύνατον όμως να παρακολουθούμε όλα τα κανάλια ταυτοχρόνως, ακόμη κι αν έδειχναν όλα μαζί ποιοτικά, ωφέλιμα κι ευχάριστα θεάματα, γιατί δεν είμαστε βιολογικά φτιαγμένοι με τέτοιες ικανότητες κι επομένως μετά από λίγο (δημιουργείται σύγχυση) έχουμε στο κεφάλι μας κυριολεκτικά ένα χυλό.

Τότε καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να επιλέξουμε ένα συγκεκριμένο κανάλι από αυτό το πλήθος. Ο άνθρωπος, επιλέγοντας τα χρήσιμα κι ωφέλιμα για τον εαυτό του πράγματα, μέσα από το χάος (όχι μόνο σε υλικό επίπεδο, με την ευρύτερη έννοια) γίνεται ένας ιδιόμορφα παράδοξος συσσωρευτής ευρυθμίας κι αρμονίας γύρω του. Σύμφωνα όμως με το νόμο διατήρησης της ενέργειας, αν κάπου έφτασε κάποια ποσότητα, από κάπου αλλού έφυγε.

Έχεις ακούσει πως «όποιος κερδίζει στα χαρτιά χάνει στον έρωτα» ενώ «… χάνει στην ζωή» έπρεπε να λέγεται, γι’ αυτό μετά προσοχής αποφεύγω τα τυχερά παιχνίδια· γιατί είναι σίγουρο πως θα κερδίσω, άρα εκεί που μ’ ενδιαφέρει, θα χάσω. (Προτείνω με σθένος την σειρά επιστημονικής φαντασίας Stan Lee’s Lucky Man του 2016 φλεγματικά Βρετανική, γεμάτη παράδοξες απιθανότητες).

Εφόσον ο γενικός συσχετισμός χάους κι αρμονίας στον κόσμο παραμένει αμετάβλητος, αν συγκεντρώσεις μόνο αρμονία γύρω σου, λίγο πιο πέρα από εσένα αυξάνεται η δυσαρμονία. Αποφάσισες να χτίσεις ένα σπίτι, (ωφέλιμο) δηλαδή να βάλεις αρμονία στον ζωτικό σου χώρο, γι’ αυτό χρειάζεται μια βόλτα στην φύση για όλα τα απαραίτητα οικοδομικά υλικά. Δηλαδή, είσαι αναγκασμένος να κόψεις δέντρα. Ωστόσο γνωρίζεις, αλλά αγνοείς ότι το δάσος έχει τη δική του ευρυθμία (και η φυσική επιλογή επιβάλει την ισορροπία της αρμονικής ευρυθμίας) ότι εκεί τηρείται η απαραίτητη οικολογική ισορροπία, η ποσότητα πτηνών είναι τέτοια που ο αριθμός των βλαβερών εντόμων δεν υπερβαίνει τα επιτρεπόμενα όρια, κ.λ.π.

Με την εμφάνισή σου όμως στο δάσος με ένα πριόνι κι ένα τσεκούρι στο χέρι επιφέρεις σε αυτό το αρμονικά δομημένο σύστημα ένα συγκεκριμένο χάος. Γιατί εσύ κόβεις τα δέντρα χωρίς κανένα σύστημα, χωρίς να σκέφτεσαι ή να γνωρίζεις, ως που οι ενέργειές σου είναι χρήσιμες στο δάσος και που ζημιογόνες. Τελικά, μένουν λιγότερες δυνατότητες για τα πουλιά να χτίσουν τις φωλιές τους και συνεπώς ο αριθμός τους μειώνεται, αυξάνονται τα βλαβερά έντομα και στο δάσος ανατρέπεται η χαρακτηριστική του ισορροπία. Με τον τρόπο αυτό, βάζοντας ευρυθμία στο χώρο γύρω σου, προκαλείς κάποιο χάος σε κάποιον πιο απομακρυσμένο από εσένα χώρο. Ό,τι και αν κάνει ο άνθρωπος και σε όποια κλίμακα και αν το κάνει αυτό, αλλάζει πάντα το συσχετισμό χάους και αρμονικής ευρυθμίας γύρω του.

Κι άλλο παράδειγμα, υπάρχει κάποια πετρελαιοπηγή. Το κοίτασμα αυτό περιβάλλεται από σχιστόλιθο και σ’ αυτό ακόμα υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ευρυθμία, εδώ υπάρχει πετρέλαιο κι εκεί δεν υπάρχει. Έφτασε όμως ο άνθρωπος και άρχισε να εξορύσσει το πετρέλαιο. Κατέστρεψε την αντίστοιχη ευρυθμία, δημιουργώντας στην θέση της ένα χάος. Στην συνέχεια, όμως, από ένα μέρος του ορυγμένου πετρελαίου πήραμε καύσιμη ύλη, ενώ ένα άλλο μέρος χρησιμοποιήθηκε για την χημική βιομηχανία. Πόσα νέα προϊόντα, απαραίτητα για τους ανθρώπους, κατασκευάστηκαν χάρη σ’ αυτό το πετρέλαιο! Χάρη στο πετρέλαιο εμφανίστηκαν ακόμα και προϊόντα πολύ ανώτερα, ως προς την ταξινόμησή τους, από το πετρέλαιο, π.χ. τυπογραφικές μεμβράνες.

Όλα αυτά δημιούργησαν μια καθορισμένη ευρυθμία στην ζωή των ανθρώπων. Έτσι, από το χάος εμφανίστηκε και πάλι η αρμονία. Ναι, αλλά και η κομμένη θερμαντική ύλη μετατράπηκε σε διοξείδιο του άνθρακα, το οποίο διαχύθηκε χωρίς καμία ισορροπία στον πλανήτη. Επίσης, μετά από ελάχιστο χρονικό διάστημα, πολύ μικρό για την γεωλογική κλίμακα, όλα όσα παρήχθησαν με την βοήθεια του πετρελαίου καταστράφηκαν, τα δε υπολείμματα διαλύθηκαν στο χώμα και στην ατμόσφαιρα. Η ευρυθμία μετετράπη και πάλι σε χάος. Ακόμη κι έτσι, όσα παρήχθησαν χάρη στο πετρέλαιο δεν χάθηκαν χωρίς ίχνος. Έμειναν τα βιβλία, τα επιτεύγματα της τεχνολογίας κ.λ.π. Αυτό συμβαίνει όταν το χάος μετατρέπεται σε ευρυθμία και η ευρυθμία σε χάος και συμβαίνει συνεχώς, κάθε στιγμή της ύπαρξής μας, όχι μόνο γραμμικά (όπως ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τον χρόνο και τον χώρο) αλλά -και ειδικά- Φ Ρ Α Κ Τ Α Λ Ι Κ Α.

Στον υλικό κόσμο επιδιώκει μανιωδώς ο άνθρωπος την τάξη κι αποφεύγει την αταξία και την σύγχυση. Αλλά αν δεν μπορεί να αντέξει την αταξία, είναι αδύνατον να επιφέρει την τάξη. Για να φτιάξεις τα βιβλία σε μια βιβλιοθήκη (τάξη) πρέπει να τα κατεβάσεις από την θέση τους (αταξία) και να τα επανατοποθετήσεις με τον επιθυμητό τρόπο (τάξη). Αν δεν αντέχεις την αταξία που προηγείται της τάξης· θα μείνεις με μια ανακατεμένη βιβλιοθήκη που δεν την αντέχεις μεν, αλλά αυτό δεν σε εμποδίζει με περισπούδαστο ύφος κι αμπελοφιλοσοφώντας να μας κάνεις μια μικροδιάλεξη σχετικά με το χάος. Πως νομίζεις ότι κυκλοφορούν τόσες αρλούμπες, από την ανικανότητα του ανθρώπου να επιφέρει τάξη στην ακαταστασία του και από την ανικανότητα του να αποδεχτεί αυτήν του την αδυναμία. Έτσι δικαιολογώντας την ανικανότητα του, με απύθμενη εγωπάθεια αρλουμπολογεί περί «χάους και τάξης».

Να Γνωρίζεις και να μην Γνωρίζεις

Πως ξέρεις ό,τι γνωρίζεις αυτά που νομίζεις ό,τι γνωρίζεις. Αν αφαιρέσεις την παράδοξη απάντηση «απλά τα ξέρω» αυτό που απομένει ανήκει στην σφαίρα της απιθανότητας. Το κρέμασμα από μια κλωστή έχει την ικανότητα να γέρνει την ζυγαριά προς την λογική.
Από τα μεγαλύτερα προβλήματα του ανθρώπου είναι ότι αποφεύγει να χρησιμοποιεί την ικανότητα του να γνωρίζει.

Η σκέψη αποτελείται εξ’ ολοκλήρου από την βαθμίδωση του γνωρίζω και δεν γνωρίζω με όλες τις ενδιάμεσες αποχρώσεις της. Ο μαζάνθρωπος, αποκαλείται έτσι γιατί ανήκει στο είδος της μάζας (χρυσόψαρου) που αποφεύγει να γνωρίζει καταβάλλοντας κάθε δυνατή προσπάθεια για να μην θυμάται, δηλαδή να μην γνωρίζει. Γι’ αυτό βρίσκει αποκούμπι στα δογματικά συστήματα και τα αφήνει να σκέφτονται για λογαριασμό του.

Ο υγιής ζωντανός άνθρωπος (αποκαλείται και πολεμιστής) είναι απαραίτητο να είναι σε θέση να λαμβάνει, να γνωρίζει και να μην γνωρίζει πληροφορίες, δεδομένα και σκέψεις. Ταυτόχρονα είναι απαραίτητο να μπορεί και ο ίδιος να δημιουργεί μερικές δικές του πληροφορίες, δεδομένα, σκέψεις. Αυτή η εναλλαγή δράσεων είναι που καθορίζει τον βαθμό ζωντανής ζωής (δημιουργίας) ή νεκρής ζωής (αποφυγή δημιουργίας =μόνιμο αποτέλεσμα, χωρίς αιτία). Είναι γνωστό ότι όταν μία ικανότητα αδρανεί, τότε ατροφεί, εκφυλίζεται και χάνεται.

Μπορείς να παρατηρήσεις (με την τεχνική της Παρατήρησης του Ολοφάνερου) την συγκινησιακή πανούκλα, δηλαδή κάθε άνθρωπο με παραφυσική ή εκκεντρική συμπεριφορά και να ανακαλύψεις ότι υπόκειται σε κάποια από τις ακόλουθες περιπτώσεις. Δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ή να μην γνωρίζει τις σκέψεις που ο ίδιος δημιούργησε, ή δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ή να μην γνωρίζει τις σκέψεις των άλλων. Κάπου και για κάποιον λόγο έχασε την ικανότητα του να γνωρίζει και να μην γνωρίζει, αφήνοντας την ικανότητα του αχρησιμοποίητη κι άρα χάθηκε. Υπάρχει ο σοφός άνθρωπος που έχασε την όραση του από το διάβασμα (αποτέλεσμα) και είναι απολύτως ανίκανος να θυμηθεί πόσα χρήματα έχει, δεν γνωρίζει πώς να διευθετήσει τα οικονομικά του ή έναν σκύλο, πόσο μάλλον ένα παιδί, μια επιχείρηση ή το περιβάλλον του.

Επίσης έχουμε υποφέρει από τον δογματισμό ενός και μόνο ανθρώπου που επιβάλλει τις δικές του γνώσεις (αιτία) πάνω στους υπόλοιπους ανθρώπους κι αδιαφορεί για την ευημερία τους (Φίλιππος, Αλέξανδρος, Καίσαρας, Αττίλας, Κωνσταντίνος, Αικατερίνη, Ελισάβετ, Ναπολέων, Λεοπόλδος, Χίτλερ, Στάλιν), ελέγχουν π.χ. απόλυτα την παιδεία (σκέψεις) σε κάθε βαθμίδα, φροντίζοντας να εκπαιδεύονται οι υπήκοοι τους με βάση τις δικές τους γνώσεις κι επιδιώξεις. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε πλήρη ανισορροπία.

Οι κυρίαρχοι του πλανήτη δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να δεχτούν κανενός είδους αποτέλεσμα (όσοι ανέφερα και δεκάδες άλλοι υπήρξαν απολύτως δειλοί ως χαρακτήρες) επιδιώκοντας να είναι μόνιμα η απόλυτα μοναδική αιτία. Όλοι οι άνθρωποι που έχουν επιλέξει να μην γνωρίζουν κι άρα είναι αποτέλεσμα, αυτούς τους στυγνούς δυνάστες και κτηνώδης δολοφόνους τους αποκαλούν με το ευφυολόγημα «Μέγας» αφού όντας ανίκανοι να γνωρίζουν πορεύονται με την θέληση (γνώση, πληροφορία) που τους επιβάλετε. Από την άλλη έχουμε τον σοφό άνθρωπο που δεν αντιλαμβάνεται για ποιο πράγμα του μιλάς αν του ζητήσεις να συλλάβει μια δική του ιδέα, αφού βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση αποτελέσματος.

Πλήρης ανισορροπία και στις δύο περιπτώσεις με εκατοντάδες ενδιάμεσες αποχρώσεις, δημιουργώντας ευκολομεταχείριστους ανθρώπους, που δεν απέχουν από μαριονέτες, να βολοδέρνουν μεταξύ βαρβαρότητας και πολιτισμού. Σχεδόν όλες οι διενέξεις μεταξύ των ανθρώπων δημιουργούνται από την ανισορροπία αιτίας κι αποτελέσματος. Με τις κατάλληλες ασκήσεις όμως μπορεί ο άνθρωπος να επιφέρει ισορροπία και από την τυχαιότητα να περάσει στο πεδίο της τύχης, της ευτυχίας, (κύριο γνώρισμα της Δύναμης) αρχίζοντας και πάλι να γνωρίζει και να μην γνωρίζει. Πρέπει να αποκτήσει ξανά την ικανότητα (αν έχει ατροφήσει) να δημιουργήσει μερικές δικές του γνώσεις, ιδέες, θεωρήσεις, δεδομένα και πληροφορίες, αλλά και να αποδεχτεί διαφορετικές γνώσεις, ιδέες, θεωρήσεις, δεδομένα και πληροφορίες. Απαραίτητα εργαλεία γι’ αυτό, η σκέψη και η φαντασία.

Η Απίθανη Παραδοξότητα

Τρείς γυναίκες βρίσκονται στα αποδυτήρια μιας ακριβής λέσχης και ντύνονται για να παίξουν τένις. Ξαφνικά εισβάλλει ένας άντρας ολόγυμνος, με μια πετσέτα που έκρυβε το κεφάλι του καθώς σκουπιζόταν. Η πρώτη γυναίκα κοιτάζει το πουλί του και λέει «δεν είναι ο άντρας μου» η δεύτερη γυναίκα λέει «όχι, δεν είναι» η τρίτη γυναίκα λέει «όχι δεν είναι και δεν είναι καν μέλλος αυτής της λέσχης». Εδώ είναι σε απόλυτη ισορροπία η σχέση εμπειρικής γνώσης κι αποτελέσματος.

«Ο κόσμος είναι γεμάτος από μαγικά πράγματα που περιμένουν υπομονετικά το πνεύμα μας να γίνει πιο οξυδερκές. -Επιστήμη είναι ό,τι ξέρουμε. Φιλοσοφία είναι ό,τι δεν ξέρουμε. -Δεν θα πέθαινα ποτέ για τα πιστεύω μου, γιατί μπορεί να είναι λάθος» Bertrand Russell

Η Principia Mathematica αποτελεί έναν σταθμό σε αυτό που ονομάζεται κλασσική λογική ή απλά λογική και γράφτηκε από τους Whitehead και Russell στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Ο σκοπός της ήταν να παράξει όλες τις μαθηματικές αλήθειες μέσα από ένα συνεπές και πλήρες λογικό σύστημα. Με άλλα λόγια, να βρει ένα σύνολο θεμελιωδών παραδοχών, αρκετό να αναπαράγει όλο τον κόσμο της ανθρώπινης λογικής. Η ουσία της Παραδόξου είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένα σύνολο που να περιέχει τα πάντα. Γιατί αν υπάρχει, τότε θα περιέχει τον εαυτό του. Τότε όμως σε κάθε απόδειξη θα χρησιμοποιούμε ως αποδεικτικό στοιχείο αυτό που θέλουμε να αποδείξουμε (αυτοαναφορά).

Από την άλλη μεριά, αν το σύνολό μας δεν περιέχει τον εαυτό του (δηλαδή δεν περιέχει τα πάντα) τότε μπορούμε να εργαστούμε επαγωγικά για κάθε απόδειξη, αλλά θα υπάρχει κάποιο στοιχείο έξω από το σύστημά μας, έτσι ώστε η κάθε μας απόδειξη να μην είναι πλήρης. Με άλλα λόγια, αν το σύστημά μας είναι συνεπές δεν θα είναι πλήρες και το αντίστροφο, αν το σύστημά μας είναι πλήρες δεν θα είναι συνεπές. Αν δηλαδή το Παράδοξο υφίσταται, τότε το σύστημά μας δεν είναι συνεπές κι επομένως ο συλλογισμός μας ότι το Παράδοξο υφίσταται ήταν λάθος, άρα το Παράδοξο δεν υφίσταται. Από την άλλη μεριά, αν το Παράδοξο δεν υφίσταται τότε το σύστημά μας είναι συνεπές κι επομένως ο αρχικός μας συλλογισμός ότι το Παράδοξο δεν υφίσταται ήταν σωστός. Και στις δύο περιπτώσεις βλέπουμε ότι το Παράδοξο δεν υφίσταται!

Σε μια πόλη στην οποία υπάρχει ένας κουρέας, ο δήμαρχος εγκαινιάζει έναν καθολικό νόμο. Σύμφωνα με τον νόμο αυτόν, όλοι οι άντρες είναι υποχρεωμένοι να ξυρίζονται κάθε πρωί έχοντας τις εξής επιλογές: Να ξυρίζονται μόνοι τους ή να τους ξυρίζει ο κουρέας. Οτιδήποτε άλλο θεωρείται παράνομο και καταδικαστέο. Με μια πρώτη ματιά είναι ένας τέλειος νόμος αφού κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτόν. Αλήθεια τι γίνεται με τον κουρέα; Αυτόν ποιος τον ξυρίζει; Αν ξυριστεί μόνος του, είναι παράνομος! Ο κουρέας λοιπόν εξαιρείται του νόμου.

Η όλη συλλογιστική, η οποία οδηγεί σε αυτοαναίρεση, ώθησε τον Kurt Gödel στην απόδειξη του θεωρήματος της μη πληρότητας, που αποδεικνύει ότι υπάρχουν και θα υπάρχουν προβλήματα τα οποία δεν μπορούν να λυθούν! Αφού αν είμαστε ένα κομμάτι του κόσμου, τότε δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα πάντα για τον κόσμο, γιατί ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από εμάς (μπορούμε βέβαια να μαθαίνουμε ολοένα και περισσότερα για τον κόσμο, αλλά όχι τα πάντα και πάντα με εξαιρέσεις). Αν βέβαια θεωρήσουμε ότι ο κόσμος είναι ένα κομμάτι μας, τότε και πάλι παραμένει το πρόβλημα με την έννοια ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως τον εαυτό μας, αφού θα πρέπει να ανακαλύπτουμε ολοένα και περισσότερους κόσμους. Σε κάθε περίπτωση το «Όλο είτε θα το προσδιορίσουμε ως ο Κόσμος, είτε ως ο Παγκόσμιος Εαυτός». Με πολύ απλά λόγια αποδεικνύει ότι υπάρχουν και θα υπάρχουν προβλήματα τα οποία δεν μπορούν να λυθούν! Αυτό πράγματι προκαλεί έναν απίθανο πονοκέφαλο, καθόλου παράδοξο!

Το Παράδοξο του Ζήνωνα

Ένα παράδοξο είναι ένα φαινομενικά ορθά λογικό κομμάτι συλλογισμού βασισμένο σε φαινομενικά αληθινά συμπεράσματα που οδηγεί σε μια αντίφαση ή σε κάποιο άλλο εμφανώς λανθασμένο συμπέρασμα, που όμως είναι σωστό, ξαφνιάζοντας και προκαλώντας. Διαφορετικά τι παράδοξο θα ήταν!! Με κάπως διαφορετικά λόγια, αυτό θα μπορούσε να είναι ο ορισμός ενός ανέκδοτου. Υπάρχει κάτι παράλογο στα αληθινά πράγματα που οδηγούν τόσο λογικά σε λανθασμένα πράγματα και το παράλογο είναι αστείο. Όταν διατηρούμε δυο αμοιβαία αντικρουόμενες ιδέες στο μυαλό μας ταυτόχρονα, μας προκαλεί ζαλάδα.

Όταν επρόκειτο για διατήρηση δυο ιδεών που ταυτόχρονα αλληλοαποκλείονται, ο Ζήνων ο Ελεάτης ήταν καλός φιγουρατζής. Είναι γνωστό το παράδοξο της ιστορίας σχετικά με τον αγώνα ανάμεσα στον Αχιλλέα και τη χελώνα; Φυσικά, ο Αχιλλέας μπορεί να τρέξει πιο γρήγορα από τη χελώνα, έτσι παραχωρείται στην χελώνα ένα μεγάλο προβάδισμα. Στο σημείο εκκίνησης, ο πρώτος στόχος του Αχιλλέα είναι να φτάσει στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε η χελώνα. Φυσικά ως τότε η χελώνα έχει προχωρήσει λίγο ακόμα. Έτσι, τώρα ο Αχιλλέας πρέπει να φτάσει στο σημείο εκείνο. Όταν φτάνει εκεί, η χελώνα έχει κινηθεί και πάλι. Όσες φορές κι αν φτάσει ο Αχιλλέας στην προηγούμενη θέση της χελώνας, ακόμα κι αν το κάνει άπειρες φορές, δε θα τη φτάσει ποτέ, παρόλο που θα πλησιάζει πάρα πολύ. Το μόνο που πρέπει να κάνει η χελώνα για να κερδίσει τον αγώνα είναι να μην σταματήσει. Η νίκη εξαρτάται από πολλές μικρές κινήσεις συνεχούς δράσης.

Το Παράδοξο της Σκέψης & η Απιθανότητα Ελέγχου της

ΞΕΡΟΥΜΕ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΤΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΑΣ· ΠΟΙΟΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΕΔΩΣΕ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ.-

«Σκέψου για μια στιγμή και πες μου. Πως εξηγείς την αντίφαση ανάμεσα στην νοημοσύνη του ανθρώπου που μηχανεύεται, οργανώνει και κατασκευάζει και την ηλιθιότητα των συστημάτων των πεποιθήσεων και δοξασιών του ή την ηλιθιότητα της αντιφατικής συμπεριφοράς του; Οι μάγοι λένε ότι τα αρπακτικά μας έχουν δώσει τα συστήματα πεποιθήσεων που ασπαζόμαστε, τις ιδέες μας για το καλό και το κακό, τα κοινωνικά μας ήθη. Τα αρπακτικά είναι που δημιούργησαν τις ελπίδες τις προσδοκίες μας, το όραμα της επιτυχίας, τον εφιάλτη της αποτυχίας. Αυτά τα αρπακτικά μας έδωσαν την πλεονεξία, την απληστία και την δειλία μας.

Είναι τα αρπακτικά αυτά που μας κάνουν αυτάρεσκους, κοινότοπους και εγωπαθείς. […] Για να μας κρατούν υπάκουους, μειλίχιους κι ανίσχυρους, τα αρπακτικά χρησιμοποιούν ένα καταπληκτικό τέχνασμα – καταπληκτικό από άποψη στρατηγικής φυσικά. Είναι ένα φρικτό τέχνασμα για όσους το υφίστανται. Μας έδωσαν το μυαλό τους! Μ’ άκουσες; Τα αρπακτικά μας έδωσαν το μυαλό τους, που έγινε και δικό μας. Το μυαλό των αρπακτικών είναι ταραγμένο, αντιφατικό, σκυθρωπό, πλημμυρισμένο από τον φόβο μην αποκαλυφθεί από στιγμή σε στιγμή.

Ξέρω πως μολονότι δεν πείνασες ποτέ, συνέχισε, ανησυχείς για το πως θα εξασφαλίσεις την τροφή σου, κάτι που δεν είναι παρά η ανησυχία του αρπακτικού που φοβάται μήπως ανά πάσα στιγμή αποκαλυφθεί το τέχνασμά του και του αρνηθούν την τροφή που έχει τόση ανάγκη. Μέσω του ανθρωπίνου νου, που άλλωστε είναι ο δικός τους νους, τα αρπακτικά εισάγουν στην ζωή των ανθρώπινων όντων οτιδήποτε τα εξυπηρετεί. Με τον τρόπο αυτό κατορθώνουν να αποκτήσουν λίγη ασφάλεια, που λειτουργεί σαν ασπίδα απέναντι στον φόβο τους.» Οι Βολαδόρες – Τα Αρπακτικά (Don Juan Matus)

Το κείμενο αυτό το διαβάζω κάθε μέρα για να μην ξεχνιέμαι και ειδικά όταν έχω κάποια απορία σχετικά με ένα θέμα περί σκέψεων μου. Με λυπεί όταν βλέπω τα Αρπακτικά να είναι κολλημένα επάνω στον άνθρωπο και να απομυζούν την ενέργεια του. Τα ΒΛΕΠΩ όπως τον ήλιο την ημέρα και τ’ άστρα το βράδυ. Παλιά απορούσα που δεν τα έβλεπαν οι άλλοι κι ότι δεν είναι κολλημένα σε όλους τους ανθρώπους, όπως και ότι δεν πλησιάζουν … αλλά δεν θα επεκταθώ· είναι ήδη ειπωμένα από τον Don Juan Matus και δεν είναι θέμα αυτό παρόντος χρόνου – άρθρου.

Είναι απόλυτα ξεκάθαρο ότι παίζουμε με πειραγμένα ζάρια και ναι παράξενε αναγνώστη, ο θεός δεν παίζει ζάρια, αλλά στημένο μπαρμπούτι και έχει στήσει όλες τις πιθανότητες υπέρ της μπάνκας, δηλαδή του εαυτού του. Στην ζωή θα είσαι ή θεατής και θα πληρώνεις ή μέσα στο παιχνίδι και θα πληρώνεσαι. Τα πάντα βασίζονται στην παράδοξη απιθανότητα ό,τι εμείς καθορίζουμε την τύχη και την μοίρα μας, μόνοι μας φτιάχνουμε την ζωή μας, το πεπρωμένο μας ελέγχοντας την ζωή και τον θάνατο, αρκεί να γνωρίζουμε.

Η σκέψη είναι ένα ενεργειακό σύστημα δεδομένων για να γνωρίζεις το παρελθόν, να ζεις στο παρόν και να δημιουργείς το μέλλον. Φροντίζοντας να δημιουργείς το μέλλον σου· φροντίζεις ταυτόχρονα την ικανότητα της σκέψης. Έτσι φροντίζουν να καλουπώνουν την σκέψη σου στα κουτάκια που εξυπηρετούν την διατήρηση της φυλακής. Πόσο πιο ξεκάθαρο μπορεί να γίνει; Με ποιόν τρόπο να ειπωθεί για να κάνει κατανόηση; Γιατί μας ζαλίζεις με ερωτήσεις που έχουν ήδη απαντηθεί; Ρητορικές οι ερωτήσεις.

Ο άνθρωπος που είναι πρόθυμος να δεχτεί περιορισμούς κι εμπόδια (μικρούς και μεγάλους τυράννους) δεν είναι εγωπαθής και δεν φοβάται, έχει έναν μεγάλο βαθμό αντιμετώπισης κι αποδοχής, είναι Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ο Σ. Ο άνθρωπος που διαμαρτύρεται και αντιμάχεται τους περιορισμούς και τα εμπόδια παγιδεύεται από αυτά. Ο καλύτερος τρόπος για να έχεις μόνιμα εμπόδια και προβλήματα είναι να επιδιώκεις να μην έχεις εμπόδια ή προβλήματα. Αυτό κι αν είναι παράδοξη απιθανότητα. Ο πιο ικανός άνθρωπος να γίνει συνεργάτης και φίλος σου σε μία επιχείρηση είναι αυτός που έχει πολλά προβλήματα και αγνοεί την λέξη «βαριέμαι» και τα παράγωγα της. Για την ακρίβεια αν δεν θέλεις σημαντικά προβλήματα, διπλασίασε αυτά που ήδη έχεις. Αυτό κι αν είναι Απίθανη Παραδοξότητα. Όσο περισσότερα ασήμαντα προβλήματα διευθετείς, τόσο πιο μακριά μένουν τα σημαντικά. Αυτή η παραδοξότητα μπορεί να οριστεί και ως τύχη.

Η Προπαγάνδα Κάνει τα Απίθανα να Φαίνονται Κοινότυπα

Άραγε η απλή εναλλαγή των λέξεων κάνει κάποια διαφορά που να επιδρά στο ουσιαστικό νόημα και στην σκέψη; Φυσικά και κάνει, σημαντικότατη διαφορά· αφού αλλοιώνει ολόκληρο το νόημα και καταβαραθρώνει τον στοχασμό του συγγραφέα της. Αυτό όμως είναι μια κλασσική μέθοδος προπαγάνδας και εκφυλισμού της γνώσης. Είναι εξαιρετικά απίθανο (αδύνατον θα έλεγα) να μείνει κρυφή η Γνώση που μπορεί να κάνει έναν υποταγμένο δούλο, ανεξάρτητο κι ελεύθερο και το γνωρίζουν οι επικυρίαρχοι (αλίμονο· εδώ το γνωρίζουμε εμείς) άρα, μερικές ασήμαντες, σχεδόν αόρατες χειρουργικές αλλοιώσεις εδώ κι εκεί σε ένα σημαντικό θέμα, κάνει μια χαρά την δουλειά του κι εξυπηρετεί τον Άρχοντα.

Φαινομενικά μικρές κι ασήμαντες σαν την χελώνα του Ζήνωνα, που κερδίζει τον λαγό. Η σωστή προπαγάνδα κρατά τα δουλικά στο μαντρί και δεν υπάρχει ο κίνδυνος κάποιο να ανακαλύψει την μαγική συνταγή της απόδρασης, φυλαγμένη σε μια αραχνιασμένη σπηλιά. Άλλωστε που να βρεθούν έμπιστοι δράκοι να φυλάνε την σπηλιά (συνδικαλίστηκαν κι αυτοί), μάγισσες για τα απαιτούμενα μαγικά τερτίπια (που οι συντεχνίες τους αδειάζουν το θησαυροφυλάκιο με τις απαιτήσεις τους), ενώ πάντα ελλοχεύει ο θανάσιμος κίνδυνος, κάποιος, αρκετά τρελός να σκοτώσει τον δράκο, να καταστρέψει τα χρυσοπληρωμένα μαγικά κόλπα, κλέβοντας τα πολύτιμα μυστικά που δίνουν την εξουσία στον Άρχοντα. Έτσι λοιπόν η Προπαγάνδα άφησε άνεργους δράκους, μάγισσες και ολόκληρη συντεχνία παρατρεχάμενων τους.

Δεν χρειάζεται πλέον να κρύψουν τίποτε. Όλα ΟΛΟΦΑΝΕΡΑ, αλήθειες και ψέματα, μάλιστα όσο πιο κραυγαλέο το ψέμα τόσο πιο πολύ πιστευτό από τον οχλάνθρωπο. Ένα μήνυμα δεν είναι απαραιτήτως ψευδές για να αποτελεί προπαγάνδα. Στην πραγματικότητα, τα μηνύματα της σύγχρονης προπαγάνδας δεν είναι κραυγαλέα ψευδή. Ωστόσο, ακόμη και αν το μήνυμα μεταδίδει μόνον «αληθείς» πληροφορίες, αυτές πάντοτε περιέχουν δογματισμούς ομάδων και δεν εκθέτουν το μήνυμα με πλήρη και ισορροπημένο τρόπο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν που αλλοιώνουν τα σημαντικά για την ελευθερία κείμενα (ειδικά αυτά) απλά αλλάζοντας 1-2 λέξεις ή την σειρά τους.

Το βιβλίο του Νίτσε «Η Θέλησης της Δυνάμεως» έγινε στην νεοελληνική κακοποιημένη μετάφραση του «Η Θέληση για Δύναμη», κάνει κατανόηση η ουσιαστική διαφορά; Σου φαίνεται να είναι το ίδιο νόημα στις δυο προτάσεις; Ο Νίτσε δεν είχε την πρόθεση να εκδώσει τις σημειώσεις αυτές υπό την μορφή που εκδόθηκαν, πιθανόν να είχε σημειώσεις κάπου υπό εξέταση ή που καθόλου δεν τις συμμεριζόταν (όπως συνήθως οι συγγραφείς κάνουμε) και η οργάνωση και η αρίθμησή τους δεν είναι δικές του, όμως αυτό δεν εμποδίζει τους ηλίθιους να κατηγορούν τον Νίτσε ότι υποστηρίζει την Θέληση για Δύναμη !!! Με δογματική πίστη κι ανίκανοι να αντιληφθούν την διαφορά ακόμη κι αν την εξηγήσεις. Αυτό το πέτυχε η ελεγχόμενη προπαγάνδα απλώς αλλάζοντας το «…της» στον τίτλο, σε «…για».

Απλό για σίγουρη επιτυχία. Όταν οι γνωστές «μυστικές» στοές και τα λαγούμια θέλησαν νέο αίμα στα δίκτυα τους, έβγαλαν στην πιάτσα τα βιβλία του Καστανέντα. Έδωσαν λοιπόν γνώση απλόχερη, αλλά σε καμία περίπτωση ανεξέλεγκτη. Ξεκίνησαν λοιπόν με τα «μαγικά χορτάρια» και … είναι γνωστά αυτά. Όμως κι ενώ έγραψαν ξεκάθαρα (τα βιβλία είναι γραμμένα από ειδική ομάδα κι όχι από τον Καστανέντα μόνο) ότι τα «μαγικά χόρτα» τα έδωσε ο μάγος Ναγουάλ (nagual ή nahual) στον μαθητή του, στην έρημο, μετά από προετοιμασία, ασκήσεις, ανακεφαλαίωση και με δυσκολία μαζεύονται κατόπιν διεργασιών κλπ, εν τούτοις ξεσκίστηκαν όλοι να χαρμανιάζουν νομίζοντας ότι γίνονται μάγοι!!!!

Μέχρι σήμερα το ίδιο πιστεύουν και το ίδιο κάνουν. Είναι η ομάδα που είναι ανίκανη να δημιουργήσει δικές της ιδέες και καταπίνει αμάσητες ότι της παρουσιάζουν. Είναι η γνωστή «Αρχή του Πέμπτου» που σημαίνει τέσσερα σωστά κι ένα λάθος. Τι πέτυχαν με αυτό; Μα να ξεσκαρτάρουν με μία κίνηση ρουά ματ την ήρα από το σιτάρι και συνέχισαν στον ίδιο ρυθμό με τα παρακάτω βιβλία. Τα βιβλία του Καστανέντα τα έχω μελετήσει κι εφαρμόσει, τα προτείνω μόνο σε ανθρώπους με διάκριση, αφού γνωρίζω πολύ καλά που υπάρχουν οι παγίδες και πώς να τις αποφύγω. «Η κουλτούρα είναι σαν τη μαρμελάδα. Όσο λιγότερη έχεις τόσο περισσότερο την απλώνεις» έτσι έλεγε στους τοίχους ένα από τα συνθήματα τού παρισινού Μάη. Μπορεί όμως να καθιερωθεί ένα νέο σύνθημα με αφορμή το θέμα μας, «λίγο χόρτο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα».

Σε Στημένο Παιχνίδι Μπαίνεις – Που Πας Ξυπόλυτος στ’ Αγκάθια;

Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ είναι που καθιστά το κορόιδο, θύμα της προπαγάνδας κάθε απατεώνα. Την ίδια παράλογη πίστη του δογματικού την συναντάει κανείς στον αρρωστημένο τζογαδόρο ο οποίος πιστεύει πάνω απ’ όλα στην ακεραιότητα του παιχνιδιού και στην τιμιότητα του αφεντικού της λέσχης!!! Όσο και να προσπαθεί κανείς να πείσει με λογικά επιχειρήματα τον αιώνιο μαλάκα ότι η τράπουλα είναι σημαδεμένη και ότι τον μαδάνε ασύστολα, χάνει την ώρα του. Όταν, το μόνο που έχει να κάνει ο διανοητικά καθυστερημένος χασούρης είναι η απλή λογική σκέψη ότι ενδέχεται να υπάρχουν κάποιοι πιο έξυπνοι, πιο οργανωμένοι και με περισσότερα λεφτά από αυτόν, που ζουν εις βάρος του.

Ένα φυσικό παιχνίδι πόκερ είναι πολύ εύκολο να στηθεί γιατί οι βλάκες είναι προβλέψιμα ζώα της συνήθειας. Πρόκειται για λάτρεις της ρουτίνας που αρνούνται πεισματικά να βάλουν το όποιο μυαλό διαθέτουν να δουλέψει με διαφορετικό τρόπο από εκείνον που τους δίδαξαν οι πονηροί προπαγανδιστές, από τα παιδικά τους χρόνια. Εξακολουθούν να παπαγαλίζουν τις ανοησίες των Μέσων Αποβλάκωσης χωρίς να τις καταλαβαίνουν και αποφεύγουν την απλή σκέψη ως μολυσματική ασθένεια και την κριτική ή λογική σκέψη όπως ο Κθούλου το λιβάνι.

Επομένως η κατάληξή τους είναι προδιαγεγραμμένη αφού πέφτουν στα νύχια απατεώνων σωτήρων (θρησκευτικών, πολιτικών, επιστημονικών) κάθε είδους και σπαταλούν την ενέργειά τους σε προκαθορισμένου βεληνεκούς αντιδράσεις. Η βάπτισή τους στην υπερπληροφόρηση καθιστά την τελική πορεία τους προς τον βορβορώδη πάτο του βόθρου εγγυημένη, σε μία πορεία που συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, σαν μανιασμένος τυφώνας.

Η Συνήθεια και η παράδοξη ανικανότητα να σκεφτούν αφ εαυτού, τα καθιστά άβουλα έρμαια της πίστης πως το ανθρώπινο ζώο έχει ίχνος Ελεύθερης Βούλησης, πως του ανήκει το σπίτι του, το αυτοκίνητο του, παρ’ ότι έχει δουλέψει σκληρά για να το αποκτήσει, τα χρήματα του, η ζωή του, ή τα παιδιά του, αυτή του η πίστη που είναι Απίθανη Παραδοξότητα τον κατατάσσει στην κυρίαρχη φυλή των νέο-σκλάβων. Η παράλογα παρανοϊκή πίστη πως υπάρχει κάποιος θεός-μπαμπάς, που όταν πεθάνεις -ΝΕΚΡΟΣ- θα σε σώσει κι ΕΣΥ το μόνο που χρειάζεται να κάνεις -ΖΩΝΤΑΝΟΣ- είναι να υπακούς και να είσαι ταπεινός αμνός κι όχι λύκος, γεράκι, λιοντάρι ή αετός κλπ., γιατί αυτά δεν δημιουργούν ευσυνείδητους υπαλλήλους και πειθήνιους σε κάθε νόμο κι εντολή του Αφέντη. Η πίστη είναι που σε κατατάσσει αυτόματα στην φυλή των υπαλλήλων – σκλάβων που επαιτούν για δουλεία – δουλειά. Και κάνουν τόσο θόρυβο για μία τόσο μικρή ασημαντότητα.

Αν όλοι οι πολίτες ήταν άνθρωποι, θα προτιμούσαν να ζουν ήσυχες και ολιγαρκείς ζωές κοντά στην φύση ή με φυσικούς τρόπους. «Επέλεξαν» (τους έφτιαξαν) όμως να είναι μαζοποιημένοι, προβατοποιημένοι, σκλάβοι και κατ’ επέκταση χρήσιμοι, χειρίσιμοι, ελεγχόμενοι, δουλικοί, υποτελείς, Επέλεξαν να διαμένουν εντός απάνθρωπων μεγαλουπόλεων, σε κουτιά περιτυλιγμένα από σωλήνες και ηλεκτρικά καλώδια που αποκαλούν σπίτια, να δουλεύουν οι δούλοι, σε συνθήκες πνευματικής, ψυχικής και πρακτικής σκλαβιάς, εντός εταιριών που διευθύνονται, ΣΚΟΠΙΜΑ, από βλακώδεις πρακτικές διοίκησης, να μην έχουν τις στοιχειώδεις ανθρώπινες αξιώσεις ελευθεριών και να περνούν τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους καθηλωμένοι σε έναν καναπέ, μπροστά σε ένα κουτί. Πες μου τώρα αν αυτό δεν είναι ΑΠΙΘΑΝΑ ΠΑΡΑΔΟΞΟ, τότε τι είναι!

Ένα Ίχνος Αγάπης και Έρωτα στο Σαρκοπέδιο του Γιάχβε

Προπαγάνδα είναι η παρουσίαση ενός μηνύματος με έναν συγκεκριμένο τρόπο ώστε να εξυπηρετήσει συγκεκριμένους σκοπούς. Ετυμολογικά, προπαγάνδα σημαίνει «διάδοση μίας φιλοσοφίας ή άποψης». Ιστορικά, ο όρος χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον εντός πολιτικού συγκεκριμένου πεδίου και ιδιαίτερα αναφορικά με συγκεκριμένες κινήσεις που προωθούνται από κυβερνήσεις ή πολιτικές ομάδες.

Το modus operandi της προπαγάνδας είναι παρόμοιο με αυτό της διαφήμισης. Για την ακρίβεια, η διαφήμιση μπορεί και να οριστεί ως προπαγάνδα υπέρ κάποιου συγκεκριμένου προϊόντος. Η επίκληση στο συναίσθημα είναι ίσως η πιο απροκάλυπτη μέθοδος προπαγάνδας, αφού υπάρχουν πολλές άλλες μέθοδοι, λιγότερο φανερές και μάλιστα δόλιες. Για παράδειγμα, η προπαγάνδα μπορεί να διαδίδεται έμμεσα. Μπορεί να μεταδίδεται ως εύλογη προκατάληψη εντός μιας φαινομενικά ισορροπημένης και δίκαιης δημόσιας συζήτησης ή επιχειρηματολογίας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί ακόμη καλύτερα σε συνδυασμό με την μέθοδο μετάδοσης ειδήσεων των μέσων μαζικής επικοινωνίας.

Ιδού ένα υποθετικό παράδειγμα όπου υποτίθεται ότι παρατίθενται αντίθετες απόψεις: το γεράκι λέει: «Πρέπει να παραμείνουμε στην πορεία μας»· και το περιστέρι απαντά: «Ο πόλεμος απέβη καταστροφικός και απέτυχε». Τότε το γεράκι αποκρίνεται: «Στον πόλεμο τα πράγματα σπάνια πηγαίνουν ομαλά και δεν πρέπει να επιτρέπουμε σε ένα κώλυμα να μειώνει την αποφασιστικότητά μας». Τότε το περιστέρι ανταπαντά: «Τα κωλύματα είναι κωλύματα και οι αποτυχίες είναι αποτυχίες». Όπως φαίνεται από το παράδειγμα, πουθενά δεν εξετάζεται το αν ο πόλεμος είναι τελικά νόμιμος και θεμιτός. Λακωνικά, συνοπτικά και απλουστευτικά σχόλια ονομάζονται sound bites. Όταν σε έναν δημόσιο διάλογο (που να αφορά ένα ζήτημα υπό επιχειρηματολογία που πράγματι να χρήζει διαλόγου) οι συνδιαλεγόμενοι εκφέρουν επιχειρήματά που πηγάζουν από τις ίδιες βασικές προϋποθέσεις, αλλά δίνουν την εντύπωση ότι πρεσβεύουν αντίθετες απόψεις, τότε ο διάλογος εμμέσως κατηχεί αυτές τις προκαταλήψεις ως απρόσβλητες αλήθειες, καθιστώντας τις κοινώς αποδεκτά δεδομένα για το εν λόγω ζήτημα. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν αναγνώστη πόσο εύκολα μπορείς να πέσεις θύμα (και πέφτεις) όταν υιοθετείς απρόσκοπτα κάθε «κοινώς αποδεκτό δεδομένο».

Έγραψα στο προφίλ του FB «ο πολεμιστής επιδιώκει κι αφήνεται να αφομοιωθεί από την Δύναμη» απαντά ένας φίλος «… τότε η δύναμη αφομοιώνεται όταν ο πολεμιστής …» του εξήγησα λοιπόν ότι η Δύναμη δεν αφομοιώνεται, ΠΟΤΕ, ο πολεμιστής αφήνεται να αφομειωθεί, μειώνοντας τον εγωισμό του κλπ», ήταν αδύνατον να γίνει κατανοητή η διαφορά. Είναι άλλο πράγμα αφομοιώνομαι στην Δύναμη κι άλλο η Δύναμη αφομοιώνεται σ’ εμένα. Άλλο πράγμα η μοναξιά, η απομόνωση, η άρνηση επικοινωνίας ή αντιμετώπισης κι άλλο η μοναχικότητα, (που εμπεριέχει υψηλό βαθμό επικοινωνίας κι αντιμετώπισης) άλλο νόημα έχει η πρόταση «παράδοξη απιθανότητα» κι άλλο η απίθανη παραδοξότητα», μπορώ να συνεχίσω επί μακρόν και μπορείς να βρεις εκατοντάδες τέτοια υποδείγματα. Όταν ένα απλοϊκά λογικό θέμα είναι απίθανο να γίνει κατανοητό, πόση πιθανότητα υπάρχει να γίνει κατανοητό το παράδοξο;

Λειτουργικά Αναλφάβητοι

«Η λογική κάνει τα ανθρώπινα όντα να ξεχνούν ότι το περιγραφικό σχήμα είναι απλά και μόνο περιγραφικό και, προτού το καταλάβουν, έχουν εγκλωβίσει την συνολικότητα των εαυτών τους σε ένα φαύλο κύκλο από τον οποίο σπάνια ξεφεύγουν στη διάρκεια της ζωής τους» Δ.Χ.

Ο παραλογισμός τους κάνει να ξεχνούν την περιγραφή και την θεοποιούν, την προσκυνούν και την βάζουν πάνω από τον εαυτό τους και την ευζωία τους. Εγκλωβίζονται λοιπόν σε έναν χωροχρονικό τροχό όπως τα χαμστεράκια που κλείνουν στα σαδιστικά εργαστήρια τους για να πειραματίζονται. Γίνονται έτσι ανίκανα όντα να σκεφτούν σε ΠΟΙΟΥ το κλουβί κλωθογυρίζουν και ΠΟΙΟΝ ταΐζουν. Ανίκανοι κι εγκλωβισμένοι σε έναν ατέρμονο τροχό βασανιστηρίων κι επειδή ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ότι δεν έχουν την ΔΥΝΑΜΗ να απεγκλωβιστούν, θεοποιούν τον τροχό τους, τον προσκυνούν και τον τρέφουν.

Τους εγκλωβισμένους τους αντιλαμβάνεσαι από το ότι χρησιμοποιούν λέξεις χωρίς να γνωρίζουν το νόημα τους. Κάνουν πράγματα επειδή έτσι τους είπαν … πιστεύουν και δεν γνωρίζουν τίποτε. Όντα για ανακύκλωση, ανίκανα να γίνουν πλάσματα. Το ανθρώπινο ζώο του πολιτισμού είναι πλέον τόσο εκφυλισμένο και ποτισμένο με την προπαγάνδα, ώστε αν κάποιος θελήσει να κλωτσήσει την μπάλα κάποιας μεταφυσικής (ή και απλής φυσικής) συζήτησης έξω από το γήπεδο, μπορεί να την στείλει όχι απλά στο απέναντι γήπεδο, όχι τρεις γαλαξίες παραπέρα, αλλά σε παράλληλη φρακταλική πραγματικότητα κι ακόμη παραπέρα.

Μπορείς όμως πάντα να βροντοφωνάξεις ότι …Επιλέγω να ανήκω στους Θεούς, να συναναστρέφομαι με ανθρώπους και να αποφεύγω τα κτήνη. Λέγοντας κτήνη … στρέψε το κεφάλι σου δεξιά – αριστερά ή σε έναν καθρέφτη και θα δεις χιλιάδες. Λέγοντας ανθρώπους άνοιξε κάνα σημαντικό βιβλίο (Στίρνερ, Νίτσε, Ράιχ, Τέσλα, Εβολα, Λάβκραφτ, Καστανέντα, Κρισναμούρτι κλπ.) και θα ανακαλύψεις μερικές δεκάδες. Λέγοντας Θεούς, πρέπει να ανήκεις στους ανθρώπους για να καταλάβεις τι σημαίνει να είναι ένα πλάσμα Θεός. Λέγοντας Θεός είναι η μετεξέλιξη του Ανθρώπου από όν σε πλάσμα. Που να καταλάβουν τα κτήνη! Το μεζεδάκι του Άρχοντα.

Αλλά δεν ήταν πάντοτε έτσι, δεν είμαστε από τις απαρχές του χρόνου φυλακισμένοι. Είναι γνωστά τα Χρυσά Έπη στην Θεογονία του Ησίοδου. «Οι αθάνατοι Θεοί, που ζουν στον Όλυμπο, δημιούργησαν πρώτα μια χρυσή φυλή θνητών ανθρώπων. Αυτό έγινε τον καιρό του Κρόνου, όταν ήταν βασιλιάς στον ουρανό. Ζούσαν σαν θεοί, δίχως καμιά λύπη στις καρδιές τους, δίχως έγνοιες και βάσανα και δίχως να υφίστανται τα αξιοθρήνητα γηρατειά- πάντα με νεανικά μέλη απολάμβαναν χαρούμενες μέρες, μακριά από κάθε κακό. Όταν πέθαιναν, ήταν σαν να τους είχε καταβάλει ο ύπνος. Όλα τα καλά πράγματα τους ανήκαν. Η γόνιμη γη παρήγαγε μόνη της όλων των ειδών τους καρπούς. Με ειρήνη και ηρεμία ζούσαν χαρούμενοι στη χώρα τους, έχοντας όλα τα αγαθά. Όταν η γη έκρυψε αυτήν την φυλή των ανθρώπων μέσα στο σκοτάδι, έγιναν αγαθοί δαίμονες πάνω στην γη· απομάκρυναν το κακό, ήταν φύλακες των θνητών ανθρώπων πρόσεχαν για την δικαιοσύνη και τα εγκλήματα τυλιγμένοι από τον αέρα, διατρέχοντας όλην την γη, δίνοντας πλούτο. Αυτό ήταν ένα από τα βασιλικά προνόμιά τους.» Το έχασαν όμως και πρέπει να το ξανακερδίσουν. Αλήθεια γνωρίζεις γιατί αναφέρει ο ποιητής και τι ήταν «..ο καιρός του Κρόνου» …

«Είμαστε οι απολωλότες μία μακρινής εποχής, από μία χώρα που προϋπήρξε όλων των χωρών. Επιζήσαμε άλλοι σε ψηλές βουνοπλαγιές και άλλοι χωμένοι σε σπήλαια στους πρόποδες, κοντά στις πεδιάδες. Παλιά χορεύαμε μαζί με τους Γαλαξίες. Τώρα, κάτω από αυτόν τον εξαθλιωμένο κόσμο, κείται στην αγκαλιά του Μορφέα ο μεγάλος θυμός, ναρκωμένος αλλά πλημμυρισμένος από όνειρα. Η μεγάλη θλίψη, ναρκωμένη αλλά θρηνούσα. Η αρχαία ηδονή, ήμερη αλλά καταιγιστική και θυελλώδης. Ο κουρελιασμένος έρωτας, επιφανειακά ξυλιασμένος αλλά κατακόκκινος μέσα του από φωτιά. Είναι η ζωή μας αυτή που εξεγείρεται.

Σαν μία παλίρροια φουσκώνουμε και επισκεπτόμαστε τους αποκλεισμένους ανθρώπους από σπίτι σε σπίτι. Καταστρέφουμε και κουρσεύουμε. Καμία πόρτα δεν μπορεί να μας κρατήσει απέξω, κανένας σύρτης, κανένα μάνταλο δεν μπορεί να μας τρομάξει και να μας κάνει να πισωγυρίσουμε. Μέσα από τις χαραμάδες περνάμε σαν φίδια χρυσαφιά, περνάμε από τα μάνταλα σαν τον άνεμο που λυσσομανά. Είμαστε ο φλεγόμενος πόθος, ο εκρηγνυόμενος έρωτας. Ανάμεσα στους υποτιθέμενους «δυνατούς» τούτου του κόσμου επικρατεί πλήρης άγνοια για την ύπαρξη και το ποιόν μας. Δεν έχουμε όνομα, δεν φοράμε ετικέτες, μήτε στους ουρανούς, μήτε στην γη. Δεν μας ξέρουν πουθενά, γιατί η αληθινή μας πατρίδα είναι έξω από το Μεγάλο Πέρασμα, γιατί σαν βροχή πέφτουμε από τον ουρανό και σαν την υγρή ομίχλη αναδυόμαστε από το χώμα.

Θα ξεφτιλίσουμε την «δύναμη» όλων των «δυνατών» του πλανήτη. Η γελοία «δύναμή» τους δεν γεύτηκε ακόμα στο πετσί της την λύσσα μας. Οι λέξεις που θα μπορούσαν να την περιγράψουν δεν γίνεται να απλωθούν σε χαρτί, σε ψηφιακή εικόνα και σε οθόνες υπολογιστών. Οι αριθμοί μας, οι δικοί μας αριθμοί δεν γίνονται κατανοητοί, μήτε και τα σύμβολά μας. Οι σκιές μας μοιάζουνε με όλες τις σκιές τούτου του κόσμου, κατοικίες και ορμητήριά μας είναι οι χώρες μέσα στις χώρες, τα άγρια σκηνικά πίσω από τις βιτρίνες των μητροπόλεων, χώροι που η επίγεια «εξουσία» δεν τολμά να μολύνει με τα βρώμικα πέλματά της, πανικόβλητη εκ γενετής ακόμα και στην ιδέα των στοιχείων που συνθέτουν το Χάος.

Το αίμα μας είναι το αίμα της έκστασης, η ψυχή μας είναι η ψυχή της ηδονής, η οργή μας είναι η οργή των άγιων Αγρίων. Για ακόμα μία φορά οι άγιοι Άγριοι μέλλουν να πορευθούν πάνω στην χωμάτινη κρούστα της Γης και εκείνο που οι πομπές, οι στρατιές και οι τελετουργικοί χοροί τους θα προαναγγείλουν δεν είναι άλλο παρά η ανάσταση των κάθε είδους νεκρών.

Είσαστε όλοι «ένα αίμα» με τους Άγριους προγόνους σας, μολυνθήκατε όμως από την αηδιαστική πανούκλα του πολιτισμού των εξουσιανθρώπων. Το κορμί σας όμως πάντα ανυπομονεί ν’ ακολουθήσει τις μέλλουσες αγέλες των Άγριων που θα κατακλύσουν τον πλανήτη, αν και το υποταγμένο μυαλό σας παραμένει ακίνητο, δαμασμένο, ευνουχισμένο και εκπολιτισμένο και εκεί είναι που θα δοθεί η μεγάλη και τελική μάχη του πολέμου που μέλλει να σημάνει το τέλος της αλλότριας Ιστορίας. Γιατί ο πολιτισμός των εξουσιανθρώπων είναι ενάντιος στην Φύση. Όταν λοιπόν οι Άγριοι εξεγερθούν και χαιρετίσουν ξανά τα άστρα, ο Μέγας Πόλεμος θα κηρυχθεί αστραπιαία και στην στιγμή θα τελειώσει, συνενώνοντας τον κόσμο ολόκληρο παντοτινά» Feral Faun

Γυρίστε τον Γαλαξία με Ωτοστόπ

Κλείνοντας δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο απίθανα εξωφρενικό, παράδοξα ποιητικό, το πιο αληθοφανές βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που γράφτηκε ποτέ (κι έδωσε εκτός από τον τίτλο του άρθρου, άφθονο γέλιο στην παρέα) κι όπου η περιγραφή του σύμπαντος είναι πιθανόν πιο κοντά στην αλήθεια από οποιαδήποτε περιγραφή συγχρόνου βιβλίου κοσμολογίας.

«Πέρα μακριά στα αχαρτογράφητα τέλματα της πιο μπανάλ περιοχής του Δυτικού Σπειροειδούς Βραχίονα του Γαλαξία βρίσκεται ένας μικρός, ασήμαντος, κίτρινος ήλιος. Γύρω απ’ αυτόν τον ήλιο, σε μια απόσταση περίπου είκοσι δύο εκατομμυρίων μιλίων, γυρίζει ένας εντελώς ασήμαντος, μικρός, γαλαζοπράσινος πλανήτης, που οι κάτοικοί του, μια μορφή ζωής καταγόμενη από πιθήκους, είναι τόσο πρωτόγονοι, που πιστεύουν ακόμα πως τα ψηφιακά ρολόγια είναι μια πανέξυπνη ιδέα. Αυτός ο πλανήτης έχει -ή μάλλον είχε- ένα πρόβλημα, που ήταν το εξής: οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που ζούσαν σ’ αυτόν ήταν συνήθως δυστυχισμένοι.

Πολλές λύσεις είχαν προταθεί γι’ αυτό το πρόβλημα, αλλά οι περισσότερες ασχολούνταν με την διακίνηση μικρών πράσινων χαρτιών, πράγμα παράξενο, γιατί βασικά δεν ήταν τα μικρά πράσινα χαρτιά που ήταν δυστυχισμένα. Κι έτσι το πρόβλημα παρέμενε· πολλοί άνθρωποι είχαν τα χάλια τους και οι περισσότεροι ήταν αξιοθρήνητοι, ακόμα κι αυτοί με τα ψηφιακά ρολόγια. Όλο και πιο πολλοί ήταν της γνώμης πως ήταν μεγάλο λάθος που κατέβηκαν από τα δέντρα. Και μερικοί έλεγαν πως ακόμα και τα δέντρα ήταν μια άσχημη κίνηση και πως δεν έπρεπε καν να έχουν βγει από τους ωκεανούς.

Και τότε, μια Πέμπτη, κάπου δύο χιλιάδες χρόνια από τότε που είχαν καρφώσει κάποιον σ’ ένα δέντρο, επειδή είπε πόσο ωραία θα ήταν αν άρχιζαν να φέρονται καλά ο ένας στον άλλον, έτσι για αλλαγή, μια κοπέλα, η οποία καθόταν μόνη της σ’ ένα μικρό καφενείο στο Ρίκμανσουορθ, ξαφνικά κατάλαβε τι ήταν αυτό που δεν πήγαινε καλά τόσον καιρό και πώς θα μπορούσε ο κόσμος να γίνει ένα ωραίο κι ευτυχισμένο μέρος για όλους. Αυτή τη φορά είχε βρει το σωστό πράγμα που θα λειτουργούσε, χωρίς να χρειάζεται να καρφωθεί κανείς πουθενά. Δυστυχώς, όμως, προτού προλάβει να φτάσει το τηλέφωνο και να ειδοποιήσει κάποιον, μια τρομερή, ηλίθια καταστροφή συνέβη, και η ιδέα της χάθηκε για πάντα.

Αυτή δεν είναι η ιστορία της. Αλλά είναι η ιστορία αυτής της τρομερής, ηλίθιας καταστροφής και μερικών συνεπειών της. Είναι επίσης η ιστορία ενός βιβλίου, ενός βιβλίου που λέγεται «Γυρίστε τον Γαλαξία με Ωτοστόπ» – ένα βιβλίο που δεν είναι γήινο, που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ στην Γη και που κανείς Γήινος δεν είχε δει ή ακούσει γι’ αυτό έως την τρομερή καταστροφή.

Ήταν όμως ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο. Ήταν ίσως το πιο αξιόλογο βιβλίο που βγήκε ποτέ από τον μεγάλο εκδοτικό οίκο της Μικρής Άρκτου – που ήταν επίσης άγνωστος στους Γήινους. Δεν είναι μόνο ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο, αλλά και μια μεγάλη επιτυχία· πιο δημοφιλές από τον «Γαλαξιακό Τσελεμεντέ» πιο διαδεδομένο από το «Πενήντα Τρία Ακόμα Πράγματα που Μπορείτε να Κάνετε σε Μηδέν Βαρύτητα» πιο πολύκροτο κι από την περιβόητη φιλοσοφική τριλογία του Ούλον Κόλουφιντ «Που Έκανε Λάθος ο Θεός, Μερικά Ακόμα από τα Μεγάλα Λάθη του Θεού και Ποιος Είναι Αυτός ο Θεός Τέλος Πάντων;

Σε πολλούς από τους πιο άνετους πολιτισμούς του Εξωτερικού Ανατολικού Χείλους του Γαλαξία, το «Γυρίστε τον Γαλαξία με Ωτοστόπ» έχει ήδη υποσκελίσει την Μεγάλη Γαλαξιακή Εγκυκλοπαίδεια και θεωρείται η πιο έγκυρη παρακαταθήκη γνώσης και σοφίας, αν και έχει αρκετές παραλείψεις και πολλές φορές τα στοιχεία του είναι πλαστά, ή τουλάχιστον ανακριβή. Παρ’ όλα αυτά, έχει μεγαλύτερη επιτυχία, γιατί πλεονεκτεί σε δύο σημαντικά σημεία. Πρώτον, είναι λίγο πιο φτηνό και δεύτερον, έχει τυπωμένη τη λέξη ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ με μεγάλα, καθησυχαστικά γράμματα στο εξώφυλλό του. Αλλά η ιστορία αυτής της τρομερής, ηλίθιας Πέμπτης, η ιστορία των παράξενων συνεπειών της και το πώς αυτές οι συνέπειες είναι αξεδιάλυτα συνδεδεμένες μ’ αυτό το καταπληκτικό βιβλίο, αρχίζει πολύ απλά» Αρχίζει μ’ ένα σπίτι. … Η καλύτερη συντροφιά κάθε καλοκαίρι και τα τέσσερα βιβλία του Adams Douglas.

Επιγραμματικά φίλε μου, είναι αδιανόητο να περιγραφεί το απερίγραπτο, όταν η ίδια η ζωή είναι απερίγραπτη. Όταν η Στιγμή είναι η απερίγραπτα παράδοξη απιθανότητα που αποκαλούμε ΖΩΗ, δεν υπάρχει επιλογή αγαπητέ ή ζεις ή όχι. Η καλύτερη στιγμή για να πετύχεις την Σύνδεση με την ΔΥΝΑΜΗ, είναι όταν κάνεις φαινομενικά ασήμαντες πράξεις διαρκείας, σαν την χελώνα του Ζήνωνα. Είναι η καλύτερη στιγμή να φανταστείς το απερίγραπτο, το αληθινά παράδοξο όταν πλένεις τα πιάτα, αλλά στις μεγάλες ασημαντότητες συνήθως δεν δίνει σημασία ο αποτυχημένος, γι’ αυτό και οι απιθανότητες ούτε που τον ξέρουν.

Τελειώνω με τα λεγόμενα ενός αγαπημένου δασκάλου του Πλάτωνα Ριβέλλη:

«Όταν φτάνουμε στο τέλος ενός βιβλίου, όταν βγαίνουμε από έναν κινηματογράφο ή από μια αίθουσα συναυλιών, δεν αρκεί να έχουμε «περάσει καλά».

Η αίσθηση αυτή δεν έχει διάρκεια, είναι ρηχή. Πρέπει η ζωή μας για λίγο, έστω για πολύ λίγο, να έχει αλλάξει. Πρέπει η σκέψη μας να έχει αναδευτεί και η ψυχή μας να έχει φουσκώσει. Έτσι θα νιώσουμε, για λίγο, έστω για πολύ λίγο, «καλύτεροι άνθρωποι» και «καλύτερα σαν άνθρωποι». Και μπορώ να συνυπογράψω με βεβαιότητα πως: