Topics:

Ποιά Δημοκρατία; Α”

Ζούμε το τέλος της Δημοκρατίας ή μήπως αυτή, που πεθαίνει, είναι η Δημοκρατουρία; Τη Δημοκρατία την εφεύραν οι αρχαίοι Έλληνες. Αυτοί την δημιούργησαν και αυτοί έθεσαν εξ’ αρχής τις βασικές αρχές λειτουργίας της. Η Δημοκρατουρία,...

Ποιά Δημοκρατία; Α”

Ζούμε το τέλος της Δημοκρατίας ή μήπως αυτή, που πεθαίνει, είναι η Δημοκρατουρία;

Τον πρώτο καιρό, που μπήκε η Κίνα στην παγκόσμια αγορά, γίναμε μάρτυρες κάποιων ιδιαίτερα άσχημων φαινομένων. Οι Δυτικοί κατασκευαστές μετέφεραν την παραγωγή στην Κίνα και αυτή η πράξη τους προκάλεσε προβλήματα στην αγορά. Προβλήματα “εκρηκτικά” μεταφορικά και κυριολεκτικά. Οι Δυτικοί έστελναν τα σχέδια για ηλεκτρικές συσκευές και ενώ φαινομενικά οι Κινέζοι τις κατασκεύαζαν ως τέτοιες, πρακτικά πουλούσαν “βόμβες”. Ο καταναλωτής αγόραζε ένα “μίξερ” αλλά, όταν προσπαθούσε να το χρησιμοποιήσει, μετατρεπόταν σε “βόμβα”. Αυτό δεν οφειλόταν μόνον στην έλλειψη κατασκευαστικής εμπειρίας των Κινέζων, που ήταν κάτι το οποίο μετέτρεπε σε θανατηφόρα “βόμβα” αυτό το οποίο εξωτερικά έμοιαζε με φιλική και χρήσιμη οικιακή κατασκευή. Αυτό οφειλόταν σε συμφέροντα.

Οι δυτικοί εκμεταλλεύονταν την έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών στην Κίνα και προσπαθούσαν να κάνουν “οικονομία” υλικών, ώστε ν’ αποκτήσουν τη μέγιστη “ανταγωνιστικότητα”. Παρανομούσαν, για να ρίξουν το κόστος παραγωγής και αυτό το πλήρωνε ο καταναλωτής πολλές φορές με την ζωή του. Κάποιο ακριβό ανταλλακτικό ή κάποιο ακριβό υλικό, το οποίο για τη Δύση ήταν υποχρεωτικό, λόγω νόμων, στην Κίνα δεν ήταν. Το αποτέλεσμα “θανατηφόρο”. Μια μικρή αλλαγή στην κατασκευαστική “δόση” των υλικών και η αθώα συσκευή μετατρεπόταν αυτόματα σε μια θανατηφόρα παγίδα. Κάποιοι, δηλαδή, συνειδητά επέλεγαν να πουλήσουν “μίξερ” γνωρίζοντας ότι στην ουσία πουλούσαν “βόμβες”.

Τι σχέση μπορούν να έχουν όλα αυτά με το θέμα μας; Απόλυτη θα λέγαμε. Η “κινεζική” εκδοχή της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι η Δημοκρατουρία. Η Δημοκρατουρία, την οποία κατασκεύασαν οι Αγγλοσάξονες, παραβιάζοντας το ελληνικό εγχειρίδιο “κατασκευής” της και την οποία κατά καιρούς θέλουν να “πουλήσουν” στους λαούς οι διάφοροι τενεκέδες τύπου Μπους. Οι Έλληνες, όταν πρόσφεραν στους λαούς τη Δημοκρατία, τους ευεργέτησαν και αυτοί τους λάτρεψαν. Οι Αγγλοσάξονες, όταν επέβαλαν τη Δημοκρατουρία, [democracy] στους λαούς, αυτοί τους μίσησαν. Γιατί; Γιατί η Δημοκρατία ωφέλησε τους λαούς που την έλαβαν, ενώ η Δημοκρατουρία, ωφελεί τους Αγγλοσάξονες και θέτει τους λαούς που την πήραν υπό την εξουσία τους.

Τη Δημοκρατία την εφεύραν οι αρχαίοι Έλληνες.

Αυτοί την δημιούργησαν και αυτοί έθεσαν εξ’ αρχής τις βασικές αρχές λειτουργίας της. Η Δημοκρατουρία, που σήμερα αργοπεθαίνει, δεν είναι η Δημοκρατία των Ελλήνων. Είναι η Δημοκρατουρία, των Αγγλοσαξόνων. Είναι το κοινοβουλευτικό σύστημα, το οποίο “εφεύραν” οι Αγγλοσάξονες, “μιμούμενοι” υποτίθεται τους Έλληνες. Έκαναν αυτό το οποίο οι ίδιοι άνθρωποι έκαναν με τους Κινέζους στην παραγωγή. Έφτιαξαν κάτι, το οποίο μοιάζει και έχει το ίδιο όνομα μ’ αυτό που σχεδίασαν οι Έλληνες, αλλά δεν είναι τέτοιο. Μοιάζει με αυτό το υπερπολύτιμο σύστημα διακυβέρνησης, αλλά στην πραγματικότητα, όταν το παίρνουν οι λαοί για να το χρησιμοποιήσουν, μετατρέπεται σε “βόμβα”, που τους καταστρέφει.

Όλοι μιλάνε για Δημοκρατία και κανένας δεν γνωρίζει ποια είναι η πραγματική ουσία της. Δημοκρατία δεν είναι να εκθρονιστεί ο βασιλιάς και η φασιστική εξουσία του να περάσει σε τρεις-τέσσερις οικογένειες, όπως συνέβη στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Πέρασαν πάνω από δύο χιλιάδες χρόνια από την “εφεύρεση” της Δημοκρατίας και ακόμα οι άνθρωποι δεν έχουν κατανοήσει τη λειτουργία της. Νομίζουν, για παράδειγμα, ότι η δημοκρατία έχει σχέση με την εναλλαγή των προσώπων που βρίσκονται στην εξουσία και με την ποιότητα των νόμων, τους οποίους θεσπίζουν αυτά τα πρόσωπα.

Εκεί “δουλεύουν” οι φασίστες τους ανθρώπους

Τους βάζουν να κυνηγάνε τη “σκιά” τους. Διαρκώς νομοθετούν, αναζητώντας τον “τέλειο” νόμο. Ο λαός μπαίνει στο παιχνίδι τους και ψηφίζει μία τον έναν και μία τον άλλο “μονομάχο”, νομίζοντας ότι έχει να κάνει με αντιπάλους που “σκοτώνονται” μεταξύ τους, ενώ αυτοί είναι φίλοι και συνέταιροι μεταξύ τους και στην ουσία αυτοί είναι που τον “δουλεύουν”. Αυτό είναι το μέγα λάθος και προκύπτει από την άγνοια. Δημοκρατία μπορεί να υπάρξει ακόμα και με τους χειρότερους νόμους.  Διότι η ουσία της Δημοκρατίας δεν βρίσκεται μέσα στον νόμο. Η ουσία της Δημοκρατίας βρίσκεται στη σχέση της με τον νόμο. Με τον οποιονδήποτε νόμο. Ακόμα και με τον χειρότερο.

Όταν ο νόμος ισχύει για όλους τους πολίτες, υπάρχει Δημοκρατία

Αν ισχύει αυτό το δεδομένο, είναι θέμα χρόνου ο νόμος να βελτιωθεί σε τέλειο βαθμό, εφόσον ένας κακός νόμος θίγει τους πάντες και ανάμεσα στους πάντες βρίσκονται και οι ισχυροί της κοινωνίας. Οι ισχυροί, οι οποίοι μπορούν ν’ αλλάξουν έναν κακό νόμο, όταν αυτός τους θίγει. Όταν όμως ο νόμος δεν ισχύει για όλους, τζάμπα αναζητάς τον τέλειο νόμο, γιατί απλούστατα, ακόμα κι αν επινοηθεί, θα είναι άχρηστος, εφόσον δεν θα εφαρμοστεί ποτέ. Η κακή του χρήση θα τον “ακυρώσει” και θα τον κάνει άχρηστο για τον κόσμο. Από εκεί και πέρα, οι πάντα υπάρχοντες περιορισμοί των νόμων, θα δίνουν στην εξουσία το άλλοθι να καταστέλλει τον λαό και να τον αποπροσανατολίζει.

Οι λαοί και ανάμεσά τους και ο ελληνικός λαός, σ’ αυτό ακριβώς το σημείο μπερδεύτηκαν. Διώχνοντας τους ένστολους και άρα ορατούς βασιλείς, νόμιζαν ότι νίκησαν τον φασισμό. Δεν είδαν ότι κι αυτοί με τα κουστούμια, που παρίσταναν τους κομματάρχες της Δημοκρατουρίας, είναι το ίδιο ακριβώς φασίστες, εφόσον αυτοεξαιρούνταν κι αυτοί από τον νόμο, ο οποίος ίσχυε για όλους τους άλλους. Δεν είδαν ότι δεν βρίσκονταν οι πάντες στην ίδια “βάρκα”.

Δεν είδαν ότι κάποιοι κατεύθυναν τη “βάρκα” απ΄ έξω από αυτήν και άρα χωρίς να τους αγγίζουν οι νόμοι της. Δεν κατάλαβαν την ουσία της Δημοκρατίας και δεν κατόρθωσαν να της εξασφαλίσουν τον “αέρα” που χρειάζεται για ν’ “αναπνεύσει”. Μπέρδεψαν τη Δημοκρατία με τον λαϊκισμό και έπεσαν στα χέρια δημαγωγών. Πήραν οι λαοί στα χέρια τους ακόμα και δικαιώματα που δεν έπρεπε να έχουν και καταστράφηκαν;

Τι είδους δικαιώματα μπορεί να πάρει ένας λαός και αυτό, αντί να τον βοηθήσει, να λειτουργήσει τελικά εις βάρος του; Είναι δυνατόν ένα δικαίωμα να δημιουργεί προβλήματα; Ναι είναι δυνατόν. Είναι δυνατόν, αν πάνω από ένα χειρουργικό τραπέζι τις αποφάσεις για την επέμβαση δεν τις παίρνει μόνος του ο γιατρός, αλλά μαζί μ’ αυτόν “συναποφασίζουν” και οι συγγενείς του ασθενούς, επειδή αυτό είναι πιο δημοκρατικό και ως συγγενείς το “δικαιούνται”. Ένα τέτοιο δικαίωμα-“παγίδα” είναι, για παράδειγμα, να ψηφίζει ο λαός τους βουλευτές.

Θα ‘πρεπε θεωρητικά να λειτουργεί το σύστημα με βάση το υπάρχον Σύνταγμα της Δημοκρατίας. Θεωρητικά ο νόμος βρίσκεται πάνω απ’ όλους. Αυτός ο νόμος, άσχετα με το ποιος ασκεί την εξουσία ή νομοθετεί, ελέγχει τους πάντες. Ισχυροί και ανίσχυροι ελέγχονται από τον νόμο. Είτε αυτοί ασκούν εξουσία μέσω του νόμου, όπως είναι η Εκτελεστική εξουσία, είτε αυτοί νομοθετούν, όπως είναι η Νομοθετική εξουσία, οι πάντες ελέγχονται από τον νόμο. Από τη στιγμή που μια “πρόταση” απ’ όπου κι αν αυτή προέρχεται, γίνεται νόμος του κράτους, λειτουργεί ως τέτοιος και τους αφορά όλους. Όλους ανεξαιρέτως.

Γι’ αυτόν τον λόγο το Σύνταγμα έχει προνοήσει τον διαχωρισμό των εξουσιών. “Κλειδί” αυτής της λειτουργίας είναι η ανεξάρτητη Δικαστική εξουσία. Η εξουσία, η οποία δεν υποτάσσεται σε πρόσωπα, αλλά στον νόμο. Η εξουσία, η οποία ελέγχει τους πάντες με βάση αυτόν τον νόμο. Η εξουσία, η οποία δεν ελέγχει μόνον τα πρόσωπα με βάση τον νόμο, αλλά και τους ίδιους τους νόμους με βάση το Σύνταγμα. Η ποιότητα της Δημοκρατίας στην ανεξαρτησία αυτής της εξουσίας βασίζεται. Η ποιότητα της Δημοκρατίας είναι απευθείας ανάλογη της ποιότητας των δικαστών της.

Η ουσία της Δημοκρατίας βρίσκεται στη σχέση της με τον νόμο και όχι στον ίδιο τον νόμο. Βρίσκεται στην ποιότητα αυτών που ελέγχουν την τήρηση του νόμου και όχι στην ποιότητα αυτών που “εφευρίσκουν” ωραίους νόμους, οι οποίοι δεν τηρούνται από κανέναν. Η Δημοκρατία λειτουργεί όταν ο νόμος ισχύει για όλους το ίδιο. Άρα, Δημοκρατία έχουμε μόνον όταν οι δικαστές εφαρμόζουν τυφλά τον νόμο και δεν “βλέπουν” ποιος στέκεται απέναντί τους. Γι’ αυτόν τον λόγο οι αρχαίοι “εφευρέτες” της Δημοκρατίας επέλεξαν να δώσουν στη Θέμιδα το “χάρισμα” της “τυφλής” θεάς.

Όταν έχουμε φασισμό, αυτή η Θεά έχει μάτι “γαρίδα”

Ξεχωρίζει τους εκλεκτούς της ακόμα και μέσα από τα πλήθη. Για ν’ αποφύγουν αυτήν την εφιαλτική για τον λαό και τη Δημοκρατία κατάληξη, οι αρχαίοι Έλληνες νομοθέτες δημιούργησαν μια δυναμική κατάσταση, η οποία δεν επέτρεπε στις εξουσίες να διαπλέκονται. Αυτή η δυναμική εξασφαλιζόταν όχι μόνον από τον απλό διαχωρισμό των εξουσιών, αλλά και από τη διαφορετικότητα στη μεθοδολογία στελέχωσής τους.

Το μυστικό της λειτουργίας της αρχαίας ελληνικής Δημοκρατίας βρίσκεται σε ένα πολύ λεπτό σημείο. Τόσο λεπτό, που φαντάζει ασήμαντο και ως εκ τούτου περνάει στα “ψιλά” γράμματα. Τα δύο κύρια όργανα εξουσίας της, η Εκτελεστική και η Νομοθετική εξουσία, στελεχωνόταν με διαφορετικό τρόπο. Οι στρατηγοί, που έφεραν την Εκτελεστική εξουσία, την οποία σήμερα φέρει ένας πρωθυπουργός, για παράδειγμα, ΕΚΛΕΓΟΤΑΝ, ενώ οι βουλευτές, οι οποίοι έλεγχαν αυτήν την εξουσία, ΚΛΗΡΩΝΟΤΑΝ.

Εκλέγονταν οι αντιπρόσωποι και κληρώνονταν οι εκπρόσωποι του λαού. Οι διαφορές μεταξύ αυτών των ιδιοτήτων είναι ασύλληπτα μεγάλες. Δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους σ’ ό,τι αφορά τη διαδικασία επιλογής και τη λίστα των προσόντων, που απαιτεί η κάθε ιδιότητα για ν’ αποδώσει “καρπούς”, όπως προβλέπεται για την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας. Το πόσο σημαντική είναι αυτή η λεπτομέρεια μπορεί να γίνει κατανοητή με ένα απλό παράδειγμα. Έστω ότι υπάρχει μια οικογένεια μορφωμένων ανθρώπων, η οποία αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα και για τη λύση του είναι αναγκασμένη ν’ απευθυνθεί σε έναν εξειδικευμένο δικηγόρο. Στον καλύτερο και ικανότερο δικηγόρο, που θα μπορέσει να βρει.

Ο δικηγόρος είναι αυτός ο οποίος θα επιστρατευτεί, για ν’ αντιπροσωπεύσει τα συμφέροντα της οικογένειας εκεί όπου αυτά απειλούνται. Ο δικηγόρος θα μιλήσει εξ’ ονόματός της και ο δικηγόρος θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Ο δικηγόρος, δηλαδή, θα πάρει μεγάλη εξουσία πάνω στα συμφέροντα της οικογένειας. Πάνω στα συμφέροντα ξένων γι’ αυτόν ανθρώπων. Όταν όμως υπάρχει ένας ξένος, ο οποίος αντιπροσωπεύει συμφέροντα, ευνόητο είναι ότι πρέπει να ελέγχεται. Δεν μπορείς να στηρίζεσαι στην καλή πίστη ενός ξένου ανθρώπου, ο οποίος εκτός από τα δικά σου συμφέροντα έχει και δικά του συμφέροντα να εξυπηρετήσει. Θεωρητικά τα συμφέροντά του ταυτίζονται μ’ αυτά της οικογένειας, αλλά αυτά δεν είναι ταυτόσημα. Ταυτίζονται για όσο διάστημα το θέλει ο δικηγόρος και η οικογένεια μπορεί να τον ελέγχει.

Τι θα γίνει όμως αν ο δικηγόρος δεν ελέγχεται και κάποιοι εχθροί της οικογένειας έχουν αποφασίσει να είναι πιο “γενναιόδωροι” απέναντί του; Πιο “γενναιόδωροι” από τους εργοδότες του; Ο δικηγόρος μπορεί να “πουλήσει” την οικογένεια και να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα. Μπορεί να λειτουργεί συστηματικά εις βάρος της οικογένειας και να γίνεται πλούσιος από την “ευεργεσία” αυτών που τη λεηλατούν.

Ο έλεγχος είναι υποχρεωτικός, γιατί πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να “εκτροχιαστεί” ο δικηγόρος και να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα εις βάρος των κοινών συμφερόντων της οικογένειας. Τα κοινά συμφέροντα όλων των μελών της οικογένειας. Τα κοινά συμφέροντα αυτής της οικογένειας εξυπηρετήθηκαν σε πρώτη φάση από την επιλογή, μέσω δημοκρατικών διαδικασιών, του καλύτερου δικηγόρου. Αναζήτησαν τον καλύτερο δικηγόρο και από τις προσφορές που δέχθηκαν επέλεξαν αυτόν, που η πλειοψηφία έκρινε ως τον πιο ικανό. Είχε νόημα η εκλογική διαδικασία, γιατί έπρεπε η πλειοψηφία των μελών της οικογένειας ν’ αποφασίσει για το ποιος θα αντιπροσωπεύει τα συμφέροντά της.

Αν όμως, μέσω αυτής της εκλογικής διαδικασίας, εξυπηρετούνται τα κοινά συμφέροντα της οικογένειας, προκύπτει στη συνέχεια ένα άλλο πρόβλημα. Πώς θα εξυπηρετηθούν τα ίδια αυτά συμφέροντα, όταν θα πρέπει η οικογένεια να ελέγχει αυτόν τον δικηγόρο; Ποιος θα ελέγχει τον δικηγόρο από την πλευρά της οικογένειας; Ποιος θα πηγαίνει μαζί του στις “παραστάσεις”, προκειμένου να βλέπει τι κάνει και άρα να τον ελέγχει; Πώς αναζητάς αυτόν τον άνθρωπο; Με τα ίδια κριτήρια που αναζήτησες τον δικηγόρο; Με κριτήρια ικανότητας; Αυτό δεν είναι το πρόβλημά σου σ’ αυτήν την περίπτωση.

Ο έλεγχος δεν απαιτεί ιδιαίτερη ικανότητα.

Ο έλεγχος απαιτεί τιμιότητα και προσήλωση στα κοινά συμφέροντα. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι, αν στέλνεις συνέχεια τον ίδιο άνθρωπο να τον ελέγχει, μπορεί να την “πατήσεις”. Γιατί; Γιατί τα συμφέροντα είναι πολύ μεγάλα και μπορούν να βάλουν σε πειρασμό ακόμα και έναν “αδερφό”. Ο “αδερφός” μπορεί να γίνει φίλος με τον δικηγόρο και ν’ αποκτήσει ειδικά συμφέροντα, όμοια μ’ αυτά του δικηγόρου. Μπορεί να μην τον ελέγχει, όπως συμφέρει την οικογένεια, αλλά να τον “ελέγχει” όπως συμφέρει τον ίδιο. Μπορεί ο δικηγόρος να “κλέβει” τη μεγάλη οικογένεια και να μοιράζεται τη λεία του με τον νέο φίλο του. Μπορεί να γίνουν μια μικρή συμμορία και να κατακλέβουν την οικογένεια.

Αυτό, δηλαδή, που προσπαθείς ν’ αποφύγεις, είναι η μονιμότητα ή ακόμα και η απλή μακροημέρευση κάποιου προσώπου στην ιδιότητα του “ελεγκτή”. Δεν δίνεις χρόνο για ν’ αναπτυχθούν κοινά συμφέροντα μεταξύ ελεγχόμενου και ελεγκτή. Δεν δίνεις χρόνο ν’ αναπτυχθούν ειδικές φιλικές σχέσεις μεταξύ των ξένων και οι οποίες μπορούν να απειλήσουν τις αδερφικές σχέσεις. Δεν δίνεις χρόνο συγχρωτισμού μεταξύ διαφορετικών ανθρώπων, οι οποίοι έχουν διαφορετικά καθήκοντα και συμφέροντα.

Δεν δίνεις χρόνο ικανό, που να τους επιτρέψει να συνθέσουν συμμορία. Έχοντας αυτόν τον στόχο, καθορίζεις τις διαδικασίες επιλογής αυτών των “ελεγκτών” εκπροσώπων της οικογένειας. Δεν είναι αντιπρόσωποι της οικογένειας, όπως είναι οι “εκτελεστικοί” δικηγόροι, γιατί δεν ενεργούν εξ’ ονόματός της. Είναι εκπρόσωποι της οικογένειας, οι οποίοι “βλέπουν” και “κρίνουν” και άρα ελέγχουν αυτούς που ενεργούν.

Αυτοί λοιπόν οι εκπρόσωποι πρέπει να επιλεγούν με βάση τις προδιαγραφές που εξυπηρετούν τις ανάγκες τις οικογένειας. Άρα; Άρα δεν πηγαίνει με τον δικηγόρο, ως εκπρόσωπος της οικογένειας, όποιος “ευκαιρεί”, γιατί οι τεμπέληδες πάντα ευκαιρούν. Δεν πηγαίνει όποιος “θέλει”, γιατί δεν γνωρίζεις από πού ξεκινάει και πού φτάνει το “θέλω” του καθενός. Δεν πηγαίνει όποιος είναι “ικανός”, γιατί τα προσόντα τα οποία απαιτούνται είναι τα βασικά και δεν τίθεται θέμα ικανότητας.

Δεν πηγαίνει όποιος είναι “φιλόδοξος”, γιατί δεν γνωρίζεις πού μπορεί να φτάνει η φιλοδοξία του. Στην προκειμένη περίπτωση θέλεις ο εκπρόσωπός σου απλά να βρίσκεται στο ίδιο “στρατόπεδο” συμφερόντων με τους υπόλοιπους της οικογένειας. Να έχει τα βασικά προσόντα και αυτά μπορούν να σου τα δώσουν όλοι. Αν λοιπόν όλα τα μέλη κάνουν την ίδια δουλειά στα ίδια οικογενειακά χωράφια, ο καθένας μπορεί να πάει μαζί του μετά από κλήρωση. Αν κάνουν διαφορετικές δουλειές σε διαφορετικές δραστηριότητες της οικογένειας, η κάθε κλήρωση αφορά και την κάθε διαφορετική δραστηριότητα.

Αυτό το κάνεις, για ν’ αποκλείσεις όλες τις πιθανότητες να “ρίξει” ο ένας αδερφός τον άλλο ως συνάδελφο. Να “ρίξει” η μια αδελφική δραστηριότητα την άλλη. Θα πάνε με κλήρωση τόσο αυτοί που εργάζονται στα χωράφια όσο κι αυτοί που εργάζονται στα εργοστάσια της οικογένειας. Θα πάνε με κλήρωση τόσο αυτοί που εργάζονται στις τράπεζες της οικογένειας όσο κι αυτοί που εργάζονται στις ταβέρνες της οικογένειας.

Όλων των τύπων τα συμφέροντα της οικογένειας θα δίνουν το παρόν δίπλα στον δικηγόρο μέσω των εκπροσώπων τους. Απλά, τα πρόσωπα, τα οποία θ’ αναλαμβάνουν αυτόν τον ρόλο, θα προκύπτουν από κλήρωση, γιατί, όταν τα ίδια πρόσωπα παραμένουν για πολύ χρονικό διάστημα στις ελεγκτικές θέσεις, υπάρχει κίνδυνος ν’ αποκτήσουν ειδικά συμφέροντα. Αυτό ακριβώς προσπαθείς ν’ αποφύγεις. Σ’ αυτό σε εξυπηρετεί η κλήρωση. Δεν επιτρέπει σε κάποιον να έχει τον χρόνο ν’ αρχίσει να σκέπτεται σαν “επαγγελματίας” στη θέση του ελεγκτή. Δεν επιτρέπει στο σύνολο των ελεγκτών ν’ αποκτήσουν συντεχνιακά ένστικτα. Δεν επιτρέπει σε όλους αυτούς να “διαπλέκονται” με την Εκτελεστική εξουσία. Δεν έχουν συμφέρον να το κάνουν.

Οι πάντες πρέπει να έχουν συμφέρον να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, γιατί θα γνωρίζουν ότι είναι εφήμερη η παραμονή τους σ’ αυτό το πόστο. Πρέπει να γνωρίζουν ότι το “λάθος”, που θα τους ωφελήσει στον λίγο χρόνο κατά τον οποίο θα είναι ελεγκτές, θα το πληρώνουν σε όλη τους τη ζωή ως πολίτες. Με τη διαδικασία της κλήρωσης αποκλείεις ακόμα και το μαθηματικό ενδεχόμενο να κάνει κάποιος δύο ή περισσότερες διαδοχικές θητείες.

Πού καταλήγουμε λοιπόν; Σε μια κατάσταση όπου οι “φιλοδοξίες”, τα “θέλω” και η “ικανότητα” αφορούν μόνον τον “δικηγόρο” και άρα αυτόν ο οποίος επιλέγεται από την οικογένεια, για να την αντιπροσωπεύει. Αυτόν, που θα κληθεί να δώσει τη μάχη των συμφερόντων της εκτός οικογένειας. Αυτόν, που θα κριθεί για τις ικανότητές του. Τον “ξένο”, με τα δικά του προσωπικά συμφέροντα, ο οποίος θ’ αναλάβει να αντιπροσωπεύσει όλη την οικογένεια με τα κοινά συμφέροντα. Άρα, όποιος ζητάει την ψήφο της οικογένειας, θέτει τον εαυτό του “εκτός” οικογένειας. Από τη στιγμή που ζητάει να τον επιλέξει για μια ειδική αποστολή, διαχωρίζει τη θέση του από τους υπολοίπους. Είναι πλέον “ξένος”, εφόσον έχει ειδικές εξουσίες, ειδικές απαιτήσεις και ειδικά συμφέροντα, τα οποία είναι διαφορετικά από αυτά των υπολοίπων.

Αυτός, λοιπόν, μαζί με τους υπόλοιπους “ξένους”, που θέλουν την ίδια “δουλειά”, είναι αυτοί οι οποίοι μπαίνουν στη διαδικασία των εκλογών. Είναι “ξένοι” και πρέπει να ελέγχονται ως τέτοιοι. Αυτοί είναι που ψηφίζονται από την οικογένεια και την εξουσία την αναλαμβάνει εκείνος, ο οποίος θα επιλεγεί με βάση τις αρχές της Δημοκρατίας. Αυτοί, που ελέγχουν αυτούς τους “ξένους”, είναι τα μέλη της οικογένειας και επειδή αυτό είναι αδύνατον να γίνει από το σύνολό της, κληρώνονται κάποια από τα μέλη της, για να κάνουν τη δουλειά των υπολοίπων. Κληρώνονται οι “δικοί” μας εκπρόσωποι, για να ελέγχουν τους “ξένους”, οι οποίοι μέσω εκλογής ανέλαβαν να μας αντιπροσωπεύσουν.

Στη Δημοκρατία η αρχή είναι μία και απλή

Αυτούς, που εξουσιάζουν, τους εκλέγεις και άρα τους ΨΗΦΙΖΕΙΣ και αυτούς, που ελέγχουν, τους τοποθετείς και άρα τους ΚΛΗΡΩΝΕΙΣ. Ψηφίζεις αυτούς που σε εξουσιάζουν και κληρώνεις αυτούς που τους ελέγχουν για λογαριασμό σου. Όταν θέλεις να έχεις πραγματική Δημοκρατία, δημιουργείς συνθήκες, οι οποίες να σου επιτρέπουν εύκολη και αποτελεσματική κλήρωση. Τοποθετείς έναν “πήχη” προσόντων, τον οποίον θα τον ξεπερνούν όλες οι κοινωνικές τάξεις, ώστε τα μέλη τους να είναι πάντα άξια να κάνουν τη δουλειά τους σε περίπτωση που κληρωθούν. Αν δεν καταφέρνουν οι κοινωνικές τάξεις να ξεπερνούν στο σύνολό τους αυτόν τον “πήχη” προσόντων, φροντίζεις να το καταφέρουν μέσω της δημόσιας εκπαίδευσης.

Εντάσσεις όλες τις κοινωνικές τάξεις μέσα στον σχεδιασμό και από εκεί και πέρα κάνεις την κλήρωση. Στη σύγχρονη Ελλάδα, για παράδειγμα, ένας τέτοιος “πήχης” είναι η Μέση Εκπαίδευση. Η Μέση Εκπαίδευση είναι ένας “πήχης”, τον οποίον καλύπτουν όλες οι κοινωνικές τάξεις, γιατί όλες τους έχουν μέλη που να τον ξεπερνούν. Η Ανώτατη Εκπαίδευση δεν μπορεί να γίνει “πήχης”, γιατί αφορά μόνον την αστική τάξη και εκεί θα προκύψει πρόβλημα, εφόσον, όποιος και να κληρωθεί, θα έχει ειδικά συμφέροντα, τα οποία θα τον ταυτίζουν με τα συμφέροντα της αστικής τάξης και όχι με αυτά της τάξης από την οποία προέρχεται ως φυσικό πρόσωπο.

Γι’ αυτόν τον λόγο οι αρχαίοι Έλληνες είχαν νομοθετήσει και τον νόμο περί μισθοδοσίας των βουλευτών. Ο Περικλής είχε εμπλουτίσει την αθηναϊκή Δημοκρατία με το μέτρο της “μισθοφοράς”. Αυτό γινόταν, για να μπορούν να εξασφαλίζουν δυνατότητα συμμετοχής στη δημοκρατική λειτουργία στο σύνολο των πολιτών. Να μην ασχολούνται με τα κοινά μόνον οι πλούσιοι και οι “εύκαιροι” τεμπέληδες. Να συμμετέχουν όλοι όσοι είχαν τα προσόντα και ήταν απαραίτητη η συμμετοχή τους σ’ αυτήν, χωρίς να μπαίνει εμπόδιο η οικονομική τους αδυναμία.

Ο μισθός αυτός καθιστούσε τους βουλευτές εργαζόμενους. Οι βουλευτές εργάζονταν. Δεν εκτελούσαν κάποιο ανώτατο λειτούργημα, το οποίο προϋπέθετε ανώτατες ευαισθησίες και ικανότητες. Ήταν κοινοί εργαζόμενοι. Αντί να εξυπηρετούν τα προσωπικά τους συμφέροντα, εργαζόμενοι στις κανονικές τους εργασίες, έκαναν το ίδιο και στη Βουλή, εξυπηρετώντας και τους ομοίους τους. Εμμέσως δηλαδή και μόνον ως σύνολο οι βουλευτές εκτελούσαν κοινωνικό “λειτούργημα”. Πρακτικά —και ως άτομα— ήταν απλά “φίλτρα” των δικών τους συμφερόντων και αυτών των ομοίων τους. Ό,τι δικαιούνταν να πληρωθούν για την εργασία τους, το έπαιρναν ως μισθό και απλά άλλαζαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα το “πόστο” της εργασίας τους. Εκτελούσαν μια έμμισθη θητεία.

terrapapers.com_the collapsed Greece (14)
Αυτό ήταν το ζητούμενο από αυτό το “όργανο” ελέγχου

Οι βουλευτές και άρα οι ελεγκτές έκαναν καλά τη δουλειά τους και έλεγχαν τους εξουσιαστές με γνώμονα το συμφέρον του λαού. Το απόλυτο συμφέρον του λαού, εφόσον και οι ίδιοι ανήκαν απόλυτα στον λαό. Ήταν “ξεχωριστοί”, εξαιτίας μιας απλής κλήρωσης και για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Ήταν “τυχαίοι” και δεν υπήρχαν ούτε από τους ίδιους περιθώρια παρανόησης του ρόλου τους. Ως εργαζόμενοι —με μισθό εργαζομένων— δεν είχαν κανέναν λόγο να εξυπηρετήσουν διαφορετικά συμφέροντα από αυτά των υπολοίπων. Ως εφήμεροι παράγοντες της εξουσίας δεν μπορούσαν και δεν προλάβαιναν να αλλάξουν συμφέροντα και άρα συμπεριφορές.

Η Βουλή έπαιζε τον ρόλο για τον οποίο είχε σχεδιαστεί. Ήταν ένα ιδιότυπο νομοπαρασκευαστικό αλλά και συμβουλευτικό και διοικητικό σώμα, το οποίο διαδραμάτιζε σπουδαίο ρόλο στην πολιτική ζωή. Συνεργαζόταν με όλους τους άρχοντες, τις κρατικές επιτροπές και τις στρατιωτικές αρχές, ενεργώντας ως γενικός συντονιστής και επόπτης της κρατικής λειτουργίας και εγγυητής της ενότητας και της συνέχειας στη διοίκηση της πολιτείας.

Η ίδια η Βουλή, ως χώρος, λειτουργούσε σαν τα σύγχρονα μεικτά ορκωτά δικαστήρια. Οι εκλεγμένοι στρατηγοί και οι αντίπαλοί τους μάχονταν μεταξύ τους μέσα σ’ αυτήν και οι βουλευτές έκριναν το αποτέλεσμα της μάχης. Οι εκλεγμένοι και ικανοί έδιναν μάχη, για να πείσουν τους κληρωμένους και τυχαίους. Δικηγόροι και εισαγγελείς της έδρας έδιναν μάχη, αλλά το σώμα των ενόρκων έβγαζε την τελική απόφαση.

Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτή η λειτουργία καθόριζε από μόνη της και τις “νόμιμες” συμπεριφορές μεταξύ των συμμετεχόντων. Δημιουργούσε ένα πλαίσιο δεοντολογίας. Όπως δεν μπορεί ένας δικηγόρος να είναι “κολλητός” με τους ενόρκους, έτσι δεν μπορούσε να είναι “κολλητός” ένας Στρατηγός με τους Βουλευτές. Αν συνέβαινε αυτό, θα είχαμε υποψίες για απόπειρα “στησίματος” της Βουλής και άρα “βραχυκύκλωμα” της δημοκρατικής λειτουργίας. Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την ποιότητα της σημερινής δημοκρατίας, όταν ο “στρατηγός” πρωθυπουργός είναι ταυτόχρονα και κομματάρχης και άρα αρχηγός ομάδας βουλευτών.

Μιλάμε για το απόλυτο “στήσιμο” της Βουλής. Με όρους δικαστηρίου είναι σαν να μιλάμε για δικηγόρους, οι οποίοι ξεκινάνε δίκες, έχοντας από την αρχή μέσα στα “συρτάρια” τους τις θετικές αποφάσεις των ενόρκων. Των υφισταμένων τους ενόρκων, οι οποίοι είναι υπάλληλοί τους στα δικηγορικά τους γραφεία. Αν σ’ αυτήν την εξωφρενικά παράνομη και παράλογη διαπλοκή των δύο κυρίαρχων εξουσιών προσθέσει κάποιος και την τρίτη εξουσία, εύκολα καταλαβαίνει τι συμβαίνει.

Όταν οι “εκτελεστικοί” εξουσιαστές με επικεφαλής των πρωθυπουργό ελέγχουν τους ελεγκτές τους “νομοθετικούς” εξουσιαστές και όλοι αυτοί μαζί επιλέγουν την ηγεσία της δικαιοσύνης, αντιλαμβανόμαστε ότι μιλάμε για τον απόλυτο φασισμό. Μιλάμε ευθέως για μια “συμμορία”, η οποία ελέγχει τα πάντα. Μιλάμε για μια “συμμορία”, η οποία, με επικεφαλής “κάπο” τον κομματάρχη, ελέγχει απόλυτα την εξουσία. Αν σ’ αυτήν τη “συμμορία” προσθέσει κάποιος και τις ομοειδείς “συμμορίες” των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, εύκολα μιλάμε για απόλυτο φασισμό. Μιλάμε για πλήρη αδυναμία του λαού να ξεφύγει από το “δίκτυα” του. Μιλάμε για κυρίαρχους “κομματάρχες”, οι οποίοι κατέλυσαν το Σύνταγμα και μετέτρεψαν τον κυρίαρχο λαό σε ένα κατευθυνόμενο “έρμα”. Μιλάμε για ανεξέλεγκτους δικτάτορες, οι οποίο απλά ανά τέσσερα χρόνια επιλέγονται με δημοκρατικές διαδικασίες. Δημοκρατία για τους δικτάτορες και φασισμός για τον λαό.

Πώς όμως ο λαός μετά από τόσες θυσίες και αίμα κατέληξε να γίνει ένα “έρμα”, το οποίο άγεται και φέρεται από τους φασίστες; Γιατί, ενώ είχε γνώση της λειτουργίας της αρχαίας ελληνικής Δημοκρατίας, δεν μπόρεσε να την προσφέρει στον εαυτό του; Γιατί απλούστατα δεν κατάλαβε τα μυστικά της λειτουργίας της. Παρασύρθηκε από τα “θεαματικά” και αγνόησε τα “ουσιώδη”. Δεν κατάλαβε ποτέ πώς λειτουργούσε η Δημοκρατία της Αθήνας.

Ταύτισε τη λειτουργία της Δημοκρατίας της Αθήνας με την ύπαρξη της Εκκλησίας του Δήμου. Παρασύρθηκε από την εντυπωσιακή και θορυβώδη Εκκλησία του Δήμου και όχι από τους “ταπεινούς” νόμους, οι οποίοι δημιουργούσαν τις απαραίτητες δυναμικές και οι οποίοι εξέφραζαν την πολιτική ευφυΐα του Περικλή και των άλλων. Χιλιάδες χρόνια ο άνθρωπος μελετά την αρχαία ελληνική Δημοκρατία και δεν κατάλαβε τα μυστικά της.

Το μυστικό της λειτουργίας της ελληνικής Δημοκρατίας δεν βρίσκεται στην ύπαρξη της Εκκλησίας του Δήμου. Δεν βρίσκεται στη δυνατότητα των απλών πολιτών να εκφράζουν ελεύθερα και να ψηφίζουν την άποψή τους. Κάποιοι πονηροί φασίστες ταυτίζουν τη Δημοκρατία της Αθήνας με την Εκκλησία του Δήμου, για να μας “αποδείξουν” ότι αυτή η Δημοκρατία δεν μπορεί να λειτουργήσει στη σύγχρονη εποχή. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα. Η Εκκλησία του Δήμου είχε τεράστια ισχύ, αλλά δεν ήταν αυτή το μυστικό της λειτουργίας της αρχαίας ελληνικής Δημοκρατίας.

Η Εκκλησία του Δήμου με σύγχρονους όρους θα ήταν σαν να λέγαμε να “αποφαίνεται” ο λαός για σημαντικά θέματα με τη διαδικασία των συνεχών και άμεσων δημοψηφισμάτων. Δεν βρίσκεται εκεί όμως το λεπτό σημείο της Δημοκρατίας. Το λεπτό σημείο της είναι η δυναμική των συμφερόντων, που επιτρέπει τον έλεγχο της εξουσίας και αυτό συνδέεται αποκλειστικά με τα πρόσωπα τα οποία καλούνται να στελεχώσουν τις διαφορετικές εξουσίες.

Η Εκκλησία του Δήμου “χρησιμοποιήθηκε” σαν “κερκόπορτα” από αυτούς που ήθελαν να “αλώσουν” τη Δημοκρατία. Αυτούς, που ήθελαν ν’ “αποδείξουν” ότι δεν μπορεί η δήθεν άμεση Δημοκρατία των Ελλήνων να λειτουργήσει στη σύγχρονη εποχή. Υπερτιμήθηκε εκ του πονηρού, για να λειτουργήσει εις βάρος της Δημοκρατίας. Της έδωσαν μεγαλύτερη σημασία από αυτήν που δικαιούνταν απλά και μόνον για να εξυπηρετηθούν οι ίδιοι.

Από τη στιγμή που οι Βουλευτές και οι απλοί πολίτες, οι οποίοι συμμετέχουν στην Εκκλησία του Δήμου, εκφράζουν τα ίδια συμφέροντα, δεν έχει σημασία ποιος είναι τελικά αυτός ο οποίος εμφανίζεται ότι ψηφίζει έναν νόμο. Σ’ αυτήν την περίπτωση Βουλή και Εκκλησία του Δήμου αντιπροσωπεύουν το ίδιο και το αυτό. Η διάταξη των συμφερόντων είναι πάντα το ζητούμενο για τον σωστό έλεγχο και η Βουλή το εξασφάλιζε. Η Εκκλησία του Δήμου έκανε απλά πιο “θεαματική” την Δημοκρατία για τους βάρβαρους.

Αυτό ακριβώς ήταν η Εκκλησία του Δήμου. Η θορυβώδης “βιτρίνα”, που διαφήμιζε τη Δημοκρατία στους βαρβάρους. Ένα “live show” της Δημοκρατίας, αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε σημερινούς αγοραίους όρους. Έβλεπαν οι βάρβαροι τη Δημοκρατία να λειτουργεί “ζωντανά” μπροστά τους και αυτό άρεσε στους Αθηναίους. Άρεσε στους Αθηναίους να τους βλέπουν και να τους θαυμάζουν οι βάρβαροι, επειδή τις αποφάσεις τις έπαιρνε ο λαός μόνος του.

Επειδή αυτό δεν γινόταν εύκολα φανερό σε κλειστά βουλευτήρια, επέλεξαν τη ζωντανή “επίδειξη” της Εκκλησίας του Δήμου. Σε έναν κόσμο βασιλέων και τυράννων η Αθήνα “διαφήμιζε” την εφεύρεσή της με την Εκκλησία του Δήμου. Αυτό όμως το “μαρκετίστικο” και άρα επουσιώδες για τη λειτουργία της Δημοκρατίας ήταν αυτό το οποίο έδωσε στους εχθρούς της Δημοκρατίας την ευκαιρία να την καταστρέψουν επί της ουσίας.

Εκμεταλλεύτηκαν το γεγονός ότι στα μεγάλα εθνικά κράτη δεν μπορεί να γίνεται ένα τέτοιο σχεδόν καθημερινό “σόου”, στο οποίο να έχουν τη θεωρητική δυνατότητα να συμμετέχουν όλοι οι πολίτες και απέκτησαν το άλλοθι να κάνουν επεμβάσεις. Πώς θα συμμετάσχει στην καθημερινή λειτουργία της Εκκλησίας του Δήμου του Παρισιού, για παράδειγμα, ένας Γάλλος από τη Λυών; Αυτό εκμεταλλεύτηκαν, γιατί η Εκκλησία του Δήμου ήταν απλά μια “παράσταση”, την οποία μπορούσαν να “παίξουν” οι πολίτες μιας πόλης, αλλά όχι κι αυτοί ενός μεγάλου κράτους. Καταργώντας —και πολύ λογικά— την Εκκλησία του Δήμου, έκαναν επεμβάσεις και εκεί όπου δεν έπρεπε. Εκεί όπου η ευφυΐα του Κλεισθένη ή του Εφιάλτη ή του Περικλή είχαν δώσει τις τέλειες λύσεις.

Η Ελληνική Δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει σε όλες τις κλίμακες.

Είτε αυτή η κλίμακα αφορά μια μικρή πόλη-κράτος είτε μια ολόκληρη αυτοκρατορία. Το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να δεις ποιοι πρέπει να εκπροσωπούνται στα όργανα ελέγχου της και από εκεί και πέρα να κληρώνεις τα πρόσωπα με βάση κάποιες απλές προδιαγραφές προσόντων. Το γεγονός, δηλαδή, ότι οι Αθηναίοι δεν έβαζαν σ” αυτές τις εκπροσωπούμενες κατηγορίες τους δούλους ή τις γυναίκες, αυτό δεν μείωνε την αξία του μηχανισμού της Δημοκρατίας. Δημοκρατία υπήρχε εκεί όπου επέλεγε ο λαός να υπάρχει. Το πρόβλημα όμως αυτό ήταν διαφορετικό από το ίδιο το «λειτουργικό» της δημοκρατικής λειτουργίας. Είναι σαν να έχεις εφεύρει τα τέλεια και άρα σταθερά «windows» της Δημοκρατίας και απλά να προσθέτεις ή να αφαιρείς «αρχεία» ανάλογα με τις μεταβλητές ανάγκες ή αντιλήψεις σου.

Δεν υπάρχει πιο απλό και πιο ευφυές σύστημα από τη Δημοκρατία. Ψηφίζει ο λαός τους αντιπροσώπους του, οι οποίοι θα ασκήσουν την εξουσία και κληρώνει ανάμεσα στα μέλη του τους εκπροσώπους του, οι οποίοι θα ελέγχουν τους αντιπροσώπους. Όλοι οι πιθανοί εξουσιαστές ανταγωνίζονται μεταξύ τους, διεκδικώντας την επιλογή τους στη διαδικασία των εκλογών και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν αφορά τους ελεγκτές τους. Δεν σε ενδιαφέρει αν αυτοί οι εξουσιαστές, λόγω ικανοτήτων, επιτυγχάνουν συνεχείς εκλογικές νίκες.

Σε ενδιαφέρει οι ελεγκτές τους να μην είναι μόνιμοι. Δεν σε ενδιαφέρει αν αυτοί οι εξουσιαστές είναι έξυπνα και καλά εκπαιδευμένα παιδιά ανώτερων οικονομικά κοινωνικών τάξεων. Σε ενδιαφέρει οι ελεγκτές τους να ανήκουν σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Το φίλτρο σε ενδιαφέρει να είναι ισχυρό και αξιόπιστο και αν είναι τέτοιο, δεν σε ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Δεν σε ενδιαφέρει τι αντιλαϊκό θα ήθελαν κάποιοι να «περάσουν» μέσα απ” αυτό. Σε ενδιαφέρει απλά να μην περνάει.

Στις σύγχρονες ανεπτυγμένες κοινωνίες, όπου οι άνθρωποι έχουν εξασφαλισμένα τα ατομικά τους δικαιώματα και μεταξύ τους διαχωρίζονται πλέον μόνον με απλά ταξικά κριτήρια, η Δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει πανεύκολα και τέλεια, εφόσον είναι εύκολο να τεθούν οι σωστοί όροι και οι προδιαγραφές της. Λόγω της καθολικής δημόσιας εκπαίδευσης, τα μέλη όλων των κοινωνικών τάξεων είναι πλέον καλά εκπαιδευμένα και οι πάντες μπορούν να περάσουν έναν κοινό «πήχη» προσόντων, για να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα των τάξεών τους και κατ’ επέκταση του λαού τους. Ο λαός μπορεί σε απλές εκλογικές διαδικασίες να επιλέγει το κόμμα, που θα δώσει τον «στρατηγό»-πρωθυπουργό και τους «επιτελείς» υπουργούς του και από εκεί και πέρα η Βουλή, που θα τον ελέγχει, μπορεί να είναι στελεχωμένη με τους εκπροσώπους όλων των κοινωνικών τάξεων. Το σύνολο του κοινωνικού μωσαϊκού μπορεί να αποτυπώνεται με εκπροσώπους του στη Βουλή. Το ακριβές «αποτύπωμα» αυτού.

Οι εκλογές θα δώσουν τον νικητή και αυτός κυβερνά

Δεν υπάρχουν ούτε «ενισχυμένες» ούτε «αμόλυβδες» αναλογικές. Ο νικητής πάντα θα έχει απέναντί του μια Βουλή, την οποία θα πρέπει να πείσει γι” αυτά τα οποία έχει σκοπό να κάνει. Θα πρέπει να την πείθει για τη σκοπιμότητα και τα κέρδη τα οποία θα προκύπτουν από τις πράξεις του. Θα πρέπει να τη πείθει, για να λάβει την ψήφο της. Καθημερινά θα πρέπει να «νικάει» τους αντιπάλους του μπροστά σ” αυτήν την Βουλή.

Καμία σχέση μ” αυτά που συμβαίνουν τώρα. Με τους δικτάτορες, οι οποίοι, με το «καλημέρα» της επομένης των εκλογών, εξασφαλίζουν για τέσσερα χρόνια προκαταβολικά την «πειθώ» τους. Με τους δικτάτορες, οι οποίοι «δουλεύουν» τον κόσμο και εξυπηρετούν συμφέροντα ξένα προς τον λαό. Με τους δικτάτορες, οι οποίοι, έχοντας την πλειοψηφία των υπαλλήλων τους, περνάνε «ελέφαντες» μέσα από ένα όργανο, το οποίο θα έπρεπε απέναντί τους να έχει το «μάτι» της βελόνας.

Σε μια τέτοια βουλή χωράνε όχι απλά τριακόσιοι βουλευτές, αλλά και χίλιοι. Τζάμπα είναι, όταν πληρώνονται με κοινούς μισθούς και ο μεγάλος πληθυσμός τους είναι μια επιπλέον ασφαλιστική δικλείδα, εφόσον κάνει πρακτικά αδύνατο το «στήσιμο» της Βουλής. Όσο πιο πολλοί μοιράζονται μια εξουσία, τόσο ανίσχυροι είναι και άρα λιγότερο πολύτιμοι γι” αυτούς που έχουν συμφέρον να τους «πιάσουν», διαφθείροντάς τους. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι η αρχαία Αθήνα, με πληθυσμό μερικών εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών, είχε πεντακόσιους βουλευτές και η σύγχρονη Ελλάδα των δέκα εκατομμυρίων θεωρεί «πολλούς» τους τριακόσιους.

Γιατί τους θεωρεί πολλούς; Γιατί αυτοί δεν είναι βουλευτές. Δεν είναι κληρωτοί εργαζόμενοι. Είναι ψηφισμένοι συμμορίτες «στρατηγίζοντες», που λυμαίνονται τα πάντα. Είναι υψηλόμισθοι, που ο καθένας απ” αυτούς εισπράττει μισθούς δεκάδων κοινών εργαζομένων, χωρίς ταυτόχρονα ν” αποδίδει με την ύπαρξή του καρπούς για την κοινωνία. Είναι ταυτόχρονα καί ακριβοί καί άχρηστοι. Γι” αυτόν τον λόγο ο λαός τούς θεωρεί πολλούς. Ακόμα και οι ελάχιστοι είναι πολλοί, όταν είναι άχρηστοι.

Αυτά δεν τα λέμε εμείς, επειδή έχουμε κάποιες πολύ ειδικές απόψεις. Αυτά τα λέει το ίδιο το Σύνταγμα. Το Σύνταγμα, το οποίο θέλει απόλυτα διαχωρισμένες τις τρεις κυρίαρχες εξουσίες. Το Σύνταγμα της Δημοκρατίας, το οποίο δεν βολεύει τους φασίστες. Επειδή ακριβώς δεν τους βολεύει, έκαναν επεμβάσεις, που το καταλύουν. Επεμβάσεις σε λεπτομέρειες, που το οδηγούν σε γενική δυσλειτουργία.Το λεπτό σημείο, στο οποίο αναφερόμαστε. Έβαλαν τον λαό στο όνομα της «δημοκρατίας» να καταστρέψει τη Δημοκρατία. Έβαλαν τον λαό να ψηφίζει τους εκπροσώπους του βουλευτές, ενώ αυτό είναι παγίδα. Του έδωσαν ένα «δικαίωμα» καταχρηστικό και αυτό τον καταστρέφει.

Αυτό το «δικαίωμα» είναι το όλο μυστικό

Αυτό το «δικαίωμα» έπρεπε να αρνηθούν οι πολίτες. Γι’ αυτόν τον λόγο αναφέραμε το παράδειγμα με το χειρουργικό τραπέζι. Έβαλαν τον λαό ως «συγγενή» μέσα στο χειρουργείο. Στο όνομα της Δημοκρατίας τον έβαλαν να συναποφασίζει δήθεν με τους «γιατρούς» για τις λεπτομέρειες του χειρουργείου. Γιατί; Για να κάνουν αυτοί τα «λάθος» πράγματα, που βολεύουν τους ίδιους και τα αφεντικά τους και αυτά τα «λάθη» να τα χρεώνεται ο λαός, ως ο μεγάλος και κυρίαρχος συνυπεύθυνος. Να κόψουμε την «αορτή»; Να ψηφίσουμε. Οι υπεύθυνοι «γιατροί» θα διχάζουν τον λαό και θα τον παγιδεύσουν. Κάποιοι «συγγενείς» θα πουν «να κοπεί» και αυτό είναι το τέλος. Αυτό, το οποίο θα καταδίκαζε τον «γιατρό» σε ισόβια φυλάκιση, το παίρνει πάνω του ως ευθύνη ο «συγγενής».

Ο «συγγενής» γι” αυτόν τον λόγο δεν πρέπει να μπαίνει ποτέ στο «χειρουργείο». Ο «συγγενής» περιμένει έξω από αυτό. Γιατί; Γιατί εκεί περιορίζεται ο ρόλος του. Εκεί είναι χρήσιμος για το «σόι» του και μπορεί να ελέγξει τον «γιατρό». Κρίνει εκ του αποτελέσματος. Αν ο «γιατρός» του ανακοινώσει ότι σώθηκε ο «ασθενής», ο «συγγενής» τον συγχαίρει και συνεχίζει τη συνεργασία του μαζί του. Αν ο «γιατρός» του ανακοινώσει ότι πέθανε ο «ασθενής», τον απολύει και τον στέλνει σπίτι του. Δεν τον ενδιαφέρει τον «συγγενή» τι κάνει μέσα στο «χειρουργείο» ο «γιατρός». Είτε «χειρουργεί» είτε κάνει βουντού, δεν τον ενδιαφέρει. Τον ενδιαφέρει το αποτέλεσμα και αυτό είναι που κρίνει. Το εύκολα αντιληπτό απ” όλους αποτέλεσμα.

Σ’ αυτήν την κρίση τα πράγματα είναι απλά. Δεν χρειάζονται ειδικές ικανότητες ή γνώσεις. Δεν αναζητάς τους καλύτερους. Τοποθετείς τους ομοίους. Δεν απειλείται η Δημοκρατία από την ποιότητα των κληρωτών «ελεγκτών». Δεν απειλείται το «σόι» από την ποιότητα των εκπροσώπων του, οι οποίοι στέκονται έξω από την πόρτα του «χειρουργείου». Απλά είναι τα πράγματα. Ρωτάς και κρίνεις την απάντηση με βάση τα συμφέροντά σου, τα οποία ταυτίζονται τόσο μ” αυτά του «ασθενούς» όσο και μ” αυτά των «συγγενών», οι οποίοι ήταν πρακτικά αδύνατον να παραβρεθούν όλοι μαζί έξω από το «χειρουργείο».

Σώθηκε ή δεν σώθηκε. Ζει ή πέθανε. Δεν το φιλοσοφείς, ώστε να υπάρχει ανάγκη γνώσης και ευφυίας. Δεν μπορεί κάποιος να σώθηκε μερικώς και να ζει υπό συνθήκες. Δεν μπορείς να συγχαρείς έναν γιατρό, αν σου παραδώσει ένα πτώμα μετά από μια «πετυχημένη» εγχείριση. Η κρίση και ο έλεγχος γι” αυτόν τον λόγο είναι εύκολη υπόθεση. Ψηφίζεις ανάλογα με το αν σε ικανοποιεί ή σε δυσαρεστεί το αποτέλεσμα. Τίποτε παραπάνω, τίποτε λιγότερο.

Γι’ αυτόν τον λόγο μιλάμε για απλά πράγματα. Συμβαίνουν σε άλλες κλίμακες καθημερινά στα νοσοκομεία. Έξω από τα χειρουργεία περιμένουν οι συγγενείς με αγωνία και έτοιμοι να κρίνουν. Ακόμα και ο πιο χαζός από αυτούς να περιμένει έξω από το «χειρουργείο», θα κάνει τη δουλειά του. Δεν αλλάζει τίποτε, αν στείλεις τον έξυπνο της οικογένειας. Δεν κάθονται οι οικογένειες να εκλέξουν το πιο ικανό τους μέλος, για να περιμένει έξω από την πόρτα. Δεν θ” αλλάξει το αποτέλεσμα της εγχείρησης ή η κρίση του γιατρού, αν πάει ο έξυπνος. Είτε έξυπνος είτε βλάκας, θα χαρείς αν σώθηκε ο συγγενής σου και θα κλάψεις αν πέθανε.

Από αυτά τα απλά συναισθήματα κρίνεις τον γιατρό και είτε του δίνεις το χέρι σου είτε τον κοπανάς με το χέρι σου. Όλα αυτά όμως μπορούν να συμβούν μόνον έξω από την πόρτα του χειρουργείου. Όταν μπαίνεις στο «χειρουργείο», γίνεσαι συμμέτοχος και συνένοχος στο “έγκλημα” και υπόλογος στο «σόι», το οποίο περιμένει απαντήσεις σε ερωτήματα που αφορούν πλέον και τις δικές σου επιλογές. Επιλογές, τις οποίες δεν έπρεπε να έχεις ως ελεγκτής.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι και το ίδιο το «σόι» αποκτά ευθύνη για το θλιβερό γεγονός, γιατί αυτό εμφανίζεται υπεύθυνο για όλα. Αυτό διάλεξε τους «γιατρούς» και αυτό διάλεξε και τους άσχετους, οι οποίοι συνετέλεσαν ενεργά στο αρνητικό αποτέλεσμα. Από τη στιγμή που οι εκπρόσωποί του μπαίνουν μέσα στο «χειρουργείο», χάνει την «αθωότητά» του και άρα το δικαίωμα να στέκεται σκληρό και απαιτητικό έξω από την “πόρτα”.  Όλα δηλαδή γίνονται ένα «κουβάρι», που επιτρέπει στους πονηρούς να αλωνίζουν. Αυτό συμβαίνει με τη χαοτικά φασιστική “δημοκρατία” μας. Οι χαφιέδες «γιατροί», που εξυπηρετούν τους ξένους, δεν φοβούνται να κάνουν οποιοδήποτε έγκλημα, γιατί μέσα στο «χειρουργείο» περιφέρονται κάθε μέρα τριακόσιοι άσχετοι βουλευτές με τα δικά τους «νυστέρια». Κανένας δεν ελέγχει κανέναν, γιατί απλούστατα υπάρχει χάος.

Δεν μπορείς να ελέγξεις αυτόν που έκοψε την «αορτή», γιατί δεν γνωρίζεις αν είναι εγκληματίας και προδότης «γιατρός» ή ένας βλάκας βουλευτής. Ένα χάος, το οποίο μεγιστοποιείται κάθε τέσσερα χρόνια, οπότε ανοίγουν οι «πόρτες» του «χειρουργείου» για όλο το «σόι». Μπαίνουν οι πάντες μέσα σ” αυτό και ο καθένας με μια ασήμαντη «ψήφο-νυστέρι» φέρεται σαν «γιατρός» και διαπραγματεύεται τα δικά του συμφέροντα εις βάρος του «ασθενούς».

Οι πανέξυπνοι αρχαίοι Έλληνες όλα αυτά τα γνώριζαν. Γι’ αυτόν τον λόγο διαχώριζαν τις εξουσίες. Γι’ αυτόν τον λόγο τις στελέχωναν με διαφορετική μέθοδο …την κάθε μία ανάλογα με το ζητούμενο. Όταν έψαχναν τους «γιατρούς», ψήφιζαν για τον καλύτερο. Δεν φοβούνταν τους ευφυείς, γιατί μπορούσαν να τους ελέγξουν. Ο «γιατρός» δεν μπορεί να γίνει επικίνδυνος, γιατί υπόκειται στους νόμους της φύσης. Αν δεν μπορεί να παρακολουθήσει τους «καιρούς», οι «καιροί» θα τον νικήσουν πριν αναγκαστούν οι πολίτες να τον διώξουν. Αν ο «γιατρός» είναι απλά καλός, θα τον νικήσει ο νέος και καλύτερος. Οι πολίτες τα αποτελέσματα αναζητούν και με βάση αυτά ψηφίζουν. Αν δεν φέρνεις αποτελέσματα ή κάποιοι άλλοι φέρνουν καλύτερα, θα σε νικήσουν.

Αντίθετα, στην περίπτωση των ελεγκτών τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα, αν δεν υπάρξει προσοχή. Γιατί; Γιατί η Δημοκρατία κινδυνεύει πιο πολύ από τους βλάκες, παρά από τους έξυπνους. Οι έξυπνοι αλληλοφαγώνονται σαν τα μοναχικά θηρία, ενώ οι βλάκες αλληλοϋποστηρίζονται σαν τα κοπάδια των τρωκτικών. Οι έξυπνοι αγωνίζονται για τη μία θέση, η οποία προϋποθέτει τον «θάνατο» του προηγούμενου κατόχου της, ενώ οι βλάκες αγωνίζονται για μαζικό βόλεμα σε μηχανισμό θέσεων.

Αν οι βλάκες αντιληφθούν ότι μια θέση εξουσίας δεν απαιτεί κανένα προσόν και ταυτόχρονα αποδίδει κέρδη, θα επιχειρήσουν να την καταλάβουν. Αν ο βλάκας αντιληφθεί ότι, στεκόμενος έξω από την πόρτα του «χειρουργείου», παίρνει χαρτζιλίκι από τους «γιατρούς» και απολαμβάνει δημοσιότητα εκπροσώπου τύπου, δεν θ” αφήσει κανέναν άλλο να πάει εκεί. Αν ο βλάκας καταλάβει ότι με μόνο «προσόν» τη θλίψη και την ανησυχία μπορεί να γίνει μόνιμος εξουσιαστής, τίποτε δεν τον σταματά. Γι” αυτόν τον λόγο δεν είναι σωστό να ψηφίζονται οι βουλευτές. Δεν προστατεύεται η Δημοκρατία από τη διαδικασία της φυσικής «επιλογής».

Δεν τους «νικάει» η φύση πριν γίνουν επικίνδυνοι. Συνθέτουν κοπάδια και αλώνουν τα πάντα. Δεν κρίνονται από τα αποτελέσματα, γιατί δεν είναι ο ρόλος τους να φέρνουν αποτελέσματα. Δεν απειλούνται από τους καλύτερους, γιατί δεν έχει νόημα να είσαι ο καλύτερος σ” αυτόν ρόλο. Γι” αυτόν τον λόγο ακόμα και σήμερα υπάρχουν διάσημοι βουλευτές. οι οποίοι είναι πιο βλάκες από τα λάχανα. Υπάρχουν άνθρωποι, που σε όλη τους τη ζωή απολάμβαναν προνόμια και μισθούς βουλευτών. παριστάνοντας τους βουβούς «Νέστορες», ενώ στην πραγματικότητα δεν μπορούσαν να μοιράσουν σε δύο γαϊδούρια άχυρα. Αυτοί είναι επικίνδυνοι για τη Δημοκρατία, γιατί αυτοί, προκειμένου να διακριθούν εκ του ασφαλούς ή να πλουτίσουν παρανόμως, σπρώχνουν και τους υπόλοιπους στη διαφθορά. Αυτοί υπόσχονται «χαλαρό» έλεγχο σ” αυτούς που πρέπει να ελέγχονται. Αυτοί διχάζουν τους πολίτες, υποσχόμενοι παράνομα βολέματα εις βάρος της δημοκρατικής λειτουργίας.

Επειδή αυτόν τον επίμονο βλάκα δεν μπορείς να τον κρίνεις και άρα να τον νικήσεις, τον βάζεις αντιμέτωπο με ένα μέγεθος πολύ σκληρό και εξίσου επίμονο. Το μέγεθος της τύχης. Όσο κι αν το επιθυμεί ο βλάκας, δεν μπορεί να νικήσει την τύχη. Η κλήρωση κάθε φορά θα τον «σκοτώνει». Η κλήρωση θα του αφαιρεί την εύκολη επαφή με την εξουσία. Η κλήρωση θα του αφήνει ανοικτή μόνον την «πόρτα» των «γιατρών» και εκεί δεν μπορεί να πάει, γιατί οι «γιατροί» κρίνονται και ο βλάκας δεν αντέχει την κρίση.

Το όλο θέμα είναι να μην του δώσεις τη δυνατότητα να διεκδικεί τη θέση εξουσίας του θλιμμένου «συγγενή» μέσω εκλογής. Είναι σε θέση να φάει την περιουσία του, προκειμένου να την αποκτήσει. Είναι σε θέση να προδώσει την πατρίδα, προκειμένου να την αποκτήσει. Είναι σε θέση να κάνει την διαφθορά κεφάλαιο, για να την αποκτήσει. Θα υποσχεθεί τα πάντα και στους πάντες και εκεί τελειώνει η Δημοκρατία. Η κλήρωση των βουλευτών γι’ αυτόν τον λόγο ήταν ιδανική. «Καθήλωνε» τον ελεγκτή έξω από την πόρτα του «χειρουργείου». Εναλλάσσει διαρκώς το πρόσωπό του έξω από αυτήν. Από τη στιγμή όμως που οι σύγχρονοι ψηφίζουν τους ελεγκτές, στην πραγματικότητα τους βάζουν μέσα στο «χειρουργείο» και αυτό είναι η καταστροφή.

Γιατί; Γιατί αυτό τους αναγκάζει, ακόμα κι αν δεν το επιθυμούν οι ίδιοι, να διαπλέκονται ως συμμέτοχοι. Τους παγιδεύει στην ανάγκη να δικαιολογήσουν την εξουσία και όχι να την κρίνουν, όπως είναι το καθήκον τους. Αν είναι ταυτόχρονα βλάκες και πονηροί, μπαίνουν κατ’ ευθείαν στο «χειρουργείο» με αποκλειστικό στόχο να γίνουν συμμορία με τους «γιατρούς» της αρεσκείας τους. Αυτό είναι το όλο κόλπο. Αυτό το μικρό «ατόπημα» μετατρέπει την ελληνική Δημοκρατία σε «κινεζική» democracy.

Το σύστημα, που ονομάζουμε democracy, είναι ένα «εργαλείο». Ένα «εργαλείο» μεταβλητό, με τεράστιες δυνατότητες προσαρμογής. Τι σημαίνει αυτό; Αν η Δημοκρατία και το σύστημά της είναι αυτό το οποίο δίνει την εξουσία στον λαό και θέτει τους πάντες υπό την εξουσία των νόμων του λαού, τότε η democracy είναι το μεταβλητό σύστημα, που προσαρμόζεται στα συμφέροντα όποιων πραγματικά ελέγχουν την εξουσία πέρα και πάνω από τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Τα συμφέροντα των ισχυρών, που «καπελώνουν» τη democracy και την ελέγχουν απόλυτα. Επιλέγει ένα «μερικό» από το κοινωνικό αυτό σύνολο και το κάνει συμμέτοχο στην εξουσία εις βάρος όλων των υπολοίπων. Δίνει κυριαρχία στους ενόχους, που ελέγχουν μόνιμα και άρα φασιστικά την εξουσία και επιλέγουν μόνοι τους ποιοι θα γίνουν συνένοχοί τους, μπαίνοντας στη Βουλή. Δίνει κυριαρχία σ” αυτούς που βρίσκονται εκτός νόμου και αποφασίζουν μόνοι τους ποιοι ακόμα θα «εξαιρεθούν» από τον γενικό νόμο και θα υπαχθούν στον δικό τους ειδικό νόμο.

@Παναγιώτης Τραϊανού 2009