Topics:

Ποιά Δημοκρατία Β’

Δεν «κατάλαβαν» ποτέ ότι ο «κυρίαρχος» λαός υπάρχει μόνον στα «χαρτιά», ενώ στην πραγματικότητα έγινε «έρμα» ξένων ιμπεριαλιστών και μερικών γηγενών χαφιέδων τους. Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι διαπλέκονται και οι τρεις κυρίαρχες εξουσίες μεταξύ τους....

Ποιά Δημοκρατία Β’

Δημοκρατουρία. Τα πάντα ξεκίνησαν στην Αγγλία το 1215

Εκείνη η χρονιά ήταν η χρονιά της έκδοσης της Magna Carta, η οποία αποκαλείται και Magna Carta Libertatum [Μεγάλος Χάρτης των Ελευθεριών]. Η Μάγκνα Κάρτα θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά έγγραφα στην ιστορία της Δημοκρατίας, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο απόλυτος «φονιάς» της. Γιατί είναι ο φονιάς της; Γιατί μετατρέπει τη Δημοκρατία σε ένα απλό εργαλείο, που βρίσκεται στα χέρια των εξουσιαστών την Δημοκρατουρία.

Μετατρέπει τη Δημοκρατία σε μια απλή «προσφορά» των βασιλέων προς τον λαό, ενώ στην πραγματικότητα η Δημοκρατία είναι μια μεγάλη κατάκτηση των λαών εις βάρος των βασιλέων. Η Μάγκνα Κάρτα «ζητούσε» από τον Βασιλιά ν” αποκηρύξει κάποια δικαιώματά του, να σεβαστεί τις νομικές διαδικασίες και ν” αποδεχτεί ότι θα δεσμεύεται από τους νόμους και ότι θα προστάτευε δικαιώματα των υπηκόων του.

Η Μάγκνα Κάρτα, δηλαδή, ισχυροποιεί αυτό το οποίο θεωρητικά αμφισβητεί. Ισχυροποιεί τον βασιλιά, που τον τοποθετεί σε ένα ξεχωριστό επίπεδο και όλους τους άλλους τους καθιστά υπηκόους του. Όταν ζητάς από κάποιον δικαιώματα, στην πραγματικότητα νομιμοποιείς τον ρόλο του ως θεματοφύλακα των δικαιωμάτων αυτών. Από εκεί και πέρα αυτός «παίζει» με τις ρυθμίσεις. Ανάλογα με τις εποχές και την πρόοδο της κοινωνίας, δίνει «δικαιώματα». Στο ύψιστο σημείο δίνει «democracy» χωρίς αυτήν να τον απειλεί και άρα χωρίς να είναι Δημοκρατία. Δεν υπάρχει Δημοκρατία όταν κάποιος βρίσκεται έξω και πάνω από αυτήν. Δεν υπάρχει κυριαρχία του λαού, όταν υπάρχει άνθρωπος, που είναι κυρίαρχος της ίδιας της Δημοκρατίας.

Η Μάγκνα Κάρτα των ελευθεριών των πολιτών ήταν στην πραγματικότητα η Μάγκνα Πατσαβούρα, των προνομίων των βασιλέων και των φασιστών. Ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα κατά των λαών και της Δημοκρατίας. Η εποχή κατά την οποία συντάχτηκε και η ταυτότητα αυτών που την συνέταξαν, είναι η απόλυτη απόδειξη ότι επρόκειτο περί προμελετημένου εγκλήματος. Συντάχθηκε σχεδόν χίλια επτακόσια χρόνια μετά την «εφεύρεση» της Δημοκρατίας.

Συντάχθηκε από ανθρώπους μορφωμένους και άρα από ανθρώπους οι οποίοι γνώριζαν τα περί Δημοκρατίας. Δεν συντάχθηκε σε έναν χρόνο παράλληλο με την αρχαία Αθήνα, ώστε να «δικαιολογείται» ότι σε διαφορετικές συνθήκες διαφορετικοί λαοί κατάφεραν διαφορετικά πράγματα. Δεν συντάχθηκε από ανθρώπους, οι οποίοι αντιμετώπιζαν το «άγνωστο», όπως ο Περικλής και οι υπόλοιποι Αθηναίοι. Γνώριζαν οι πάντες τι συνέβαινε και τον λόγο που συνέβαινε. Γνωστό «μονοπάτι» ήταν η Δημοκρατία και απλά κάποιοι δεν ήθελαν να το «περπατήσουν».

Το πόσο αποτελεσματικό ήταν εκείνο το απεχθές έγκλημα είναι κάτι το οποίο το βλέπουμε ακόμα και σήμερα. Ακόμα και σήμερα η Βρετανία δεν έχει συνταγματικό νόμο. Από το 1215 μέχρι σήμερα –και άρα σχεδόν οκτακόσια χρόνια μετά– δεν «ένιωσε» την ανάγκη να συντάξει ένα Σύνταγμα. Ο λαός της σ’ αυτά τα χρόνια δεν «κέρδισε» τίποτε παραπάνω από αυτά που είχε «κερδίσει» στον «βαθύ» Μεσαίωνα. Οι βασιλείς της εξακολουθούν να είναι πάνω και έξω από κάθε νόμο.

Είναι βασιλείς με δικαιώματα, τα οποία τα απολάμβαναν οι βασιλείς του Μεσαίωνα. Μπορούν να φυλακίσουν, να εξορίσουν ή να δημεύσουν τις περιουσίες όποιων πολιτών θεωρούν ότι τους απειλούν. Μπορούν ακόμα και να σκοτώσουν. Το license to Kill, του καραγκιόζη 007, από αυτήν τη βασιλική «magna» υπεροχή, προκύπτει. Οτιδήποτε απειλεί τα συμφέροντα δήθεν της Βρετανίας και άρα και του θρόνου της, μπορεί να το εξοντώσει. Οι Άγγλοι πολίτες δεν λογίζονται καν ως άνθρωποι. Είναι subjects, τα οποία έχουν ως μοναδικό τους καθήκον να υπηρετούν αυτούς τους βασιλείς.

Το πόσο αυτός ο λαός είναι subject, μπορεί να το καταλάβει κάποιος αν σκεφτεί το πόσο «μετράει» η απόφασή του. Πόσο μετράει η κοινή απόφαση όλων αυτών. Ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός της Αγγλίας και άρα ο εκφραστής της «άποψης» του λαού, μόλις εκλέγεται, δεν ορκίζεται πίστη σε κάποιο Σύνταγμα, εφόσον τέτοιο δεν υπάρχει. Ορκίζεται υποταγή στη βασίλισσα. Η βασίλισσα από εκεί και πέρα μπορεί να τον αποδεχθεί ή να τον πετάξει από το παράθυρο ή να τον πνίξει στην τουαλέτα της. Μπορεί να το κάνει αυτό συνέχεια, μέχρι ο λαός των subject να της στείλει κάποιον, τον οποίο εγκρίνει η ίδια. Η απόφαση δηλαδή του «ενός» είναι πιο ισχυρή από την απόφαση «όλων» των υπολοίπων. Για τέτοια δημοκρατία μιλάμε.

Εδώ εύλογα θα πει κάποιος ότι αυτό είναι μόνον θεωρητικό δικαίωμά της, εφόσον η πρακτική δείχνει ότι η βασίλισσα πάντα αποδέχεται την «απόφαση» του λαού. Αυτό ακριβώς είναι το παιχνίδι. Η βασίλισσα φροντίζει η ίδια να επιλέξει αυτούς που θα «διαλέξει» ο λαός, προτού ο ίδιος καν υποπτευτεί ότι αυτοί υπάρχουν. Το θεωρητικό δικαίωμα είναι απόλυτα ουσιαστικό στη μία και μοναδική περίπτωση που ο λαός επιλέξει κάποιον, τον οποίον δεν τον εγκρίνει. Κάποιον, τον οποίο δεν έχει «κατασκευάσει» προηγουμένως η καμαρίλα του Παλατιού. Στη μία και μοναδική περίπτωση, που ακόμα και ένας εκλεκτός της μετά την εκλογή του –και στο διάστημα μεταξύ της Ντάουνιγκ στριτ και του Παλατιού– πάθει καμία «επιφοίτηση» και πάψει να είναι εκλεκτός της.

Εξασφαλίζοντας λοιπόν την ύπαρξή τους και την υπεροχή τους, οι Βασιλείς της Αγγλίας, μέσω αυτού του απεχθούς κειμένου, «έπαιζαν» με τον λαό τους. Ανάλογα με τη δική του πρόοδο, την οποία οι ίδιοι για λόγους συμφέροντος διαρκώς υπονόμευαν, του έδιναν «ψίχουλα» δικαιωμάτων. Ό,τι «περίσσευε» από το φασιστικό «τραπέζι» Η γενικότερη πρόοδος της ανθρωπότητας ήταν αυτή η οποία τους ανάγκαζε να προσαρμόζονται και όχι οι απαιτήσεις των νικημένων subjects. Έβλεπαν τι συνέβαινε στον κόσμο και προσαρμόζονταν, για να μην υπάρχει περίπτωση να αιφνιδιαστούν από τις εξελίξεις.

Οριακά τα «ψίχουλα» αυτά έγιναν η γνωστή democracy.

Το Παλάτι της Αγγλίας, δηλαδή, δημιούργησε τη Δημοκρατουρία γιατί γνώριζε πώς να την ελέγχει. Γνώριζαν όλοι αυτοί ότι αργά ή γρήγορα οι πολίτες τους θα έρχονταν σε επαφή με την ελληνική γνώση και άρα και με την γνώση της Δημοκρατίας και φρόντισαν να τους προλάβουν. Έβλεπαν τον κλασικισμό να «καλπάζει» στην Ευρώπη και προετοιμάστηκαν ανάλογα. Πριν προλάβουν να τους ανατρέψουν οι πολίτες τους, απαιτώντας Δημοκρατία, τους πρόλαβαν και τους έδωσαν Δημοκρατουρία. Πριν πάρουν μόνοι τους το «γλυκό», τους το έδωσαν οι ίδιοι «δηλητηριασμένο». Τι έκαναν; Το εξής απλό. Έβαλαν τον λαό να κυνηγάει την «ουρά» του. Έβαλαν τους δικούς τους πιστούς υπαλλήλους να παριστάνουν τους εκλεγμένους παράγοντες της εξουσίας της Δημοκρατουρίας . Οι ελέω Παλατιού έγιναν με την ψήφο του λαού παράγοντες της Δημοκρατουρίας.

Με χρήματα του Παλατιού ιδρύθηκαν τα «κόμματα» της Δημοκρατουρίας. Τι ήταν αυτά τα «κόμματα»; Ιδιόκτητα «μαγαζιά» του Παλατιού, τα οποία παραδόθηκαν στη διαχείριση των υπαλλήλων τους. Οι ίδιοι υπάλληλοι των ίδιων συμφερόντων αναλάμβαναν «εργολαβικά» να «υπερασπιστούν» δήθεν τα συμφέροντα των υπολοίπων κοινωνικών τάξεων. Όλοι τους εκπαιδευμένοι αστοί. Άλλοι από αυτούς αναλάμβαναν τους «νοικοκυραίους» και ονομάζονταν «συντηρητικοί» ή «δεξιοί» και άλλοι πιο «προχωρημένοι» αναλάμβαναν τους «εργάτες» και ονομάζονταν «προοδευτικοί» ή «αριστεροί».

Όλοι από κοινού υπερασπίζονταν τα δικά τους ταξικά συμφέροντα μέσα στη Βουλή και ό,τι «περίσσευε» -όταν «περίσσευε»- το έδιναν και στους «πελάτες» τους. Οι πολίτες έγιναν «πελάτες» των αστών, των υπαλλήλων του Παλατιού. Το Παλάτι με αυτόν τον τρόπο παρέμεινε πάνω και έξω από κάθε νόμο, που αφορούσε τους υπόλοιπους. Δικοί τους άνθρωποι ήταν όλοι αυτοί οι οποίοι ψηφίζονταν, είτε για να «κυβερνούν» ως πρωθυπουργοί και υπουργοί είτε για να ελέγχουν τους κυβερνώντες ως βουλευτές. Γι” αυτόν τον λόγο κάναμε τόσο μεγάλη ανάλυση στο θέμα της εκλογής των βουλευτών. Το Παλάτι της Αγγλίας γνώριζε τα μυστικά της Δημοκρατίας. Γνώριζε τι την «βραχυκυκλώνει» και φρόντισε να την παραδώσει βραχυκυκλωμένη.

Έβαλε τους πολίτες να ψηφίζουν τόσο τους «στρατηγούς» όσο και τους βουλευτές. Όλους αυτούς τούς έκανε μια «συμμορία» και την έλεγχε απόλυτα. Δικοί τους άνθρωποι ήταν όλοι. Οι επιστάτες, οι σφουγκοκολάριοι και οι κηπουροί τους. Όποιον εραστή ή παρατρεχάμενο ήθελαν να τον βολέψουν κάπου, χωρίς να τον πληρώνουν οι ίδιοι και ταυτόχρονα να τους είναι χρήσιμος, τον έκαναν πολιτικό της democracy.

Οι δικηγόροι, οι οικονομολόγοι, οι μηχανικοί και οι γιατροί του Παλατιού έγιναν «εκλεκτοί» του λαού και της Δημοκρατουρίας. Οι πιο διάσημοι και οι πιο προβεβλημένοι «φίλοι» του λαού. Οι καλύτεροι, ανάμεσα στους οποίους έπρεπε να διαλέξει ο λαός. Ο λαός, ο οποίος θα φερόταν «έξυπνα», αν απολάμβανε την ίδια επιλογή με το Παλάτι. Ο λαός, ο οποίος θα φερόταν «έξυπνα», αν ψήφιζε τα στελέχη, που είχαν την «εγγύηση» ποιότητας του Παλατιού. Την περίφημη «Royal Warrants of Appointment». Με αυτόν τον τρόπο η Δημοκρατία και οι πολιτικοί άνδρες έγιναν ένα απλό «προϊόν» βασιλικής «κατασκευής». Όπως με τα Ουίσκι τους, που τα καλύτερα θεωρούνται αυτά τα οποία προμηθεύουν το Παλάτι. By Appointment to the Qeen. Η αθλιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Η κατάντια του ανθρώπου σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια.

Στην πραγματικότητα έβαλαν τα «σκυλιά» τους να οδηγούν ανθρώπους. Όπως ήταν φυσικό, τους έφτιαξαν κι ένα «σπιτάκι» δίπλα στο Παλάτι. Το γνωστό χαμαιτυπείο με τα πράσινα καθίσματα, όπου γκαρίζουν τα γαϊδούρια της βασίλισσας. «Οου», «Αου» και άλλα πολλά άναρθρα είναι αυτά τα οποία συνήθως ακούγονται μέσα σ” αυτό. Εκεί διαπρέπουν τα αμετροεπή γαϊδούρια, που, όπως ο Μπράουν, νομίζουν ότι μπορούν να «σώζουν» όχι μόνον τη Βρετανία, αλλά και τον κόσμο ολόκληρο με τις πράξεις τους. Αυτοί, οι οποίοι δεν μπορούν να σώσουν τους εαυτούς τους και ζουν υπό συνθήκες 1215, θεωρούν τους εαυτούς τους εγγυητές και προστάτες της παγκόσμιας Δημοκρατίας. Οι νάνοι, που νομίζουν ότι είναι συνάδελφοι με τον γίγαντα Περικλή.

Η επιτυχία αυτής της συνταγής οφείλεται σ’ αυτό το οποίο είπαμε πιο πάνω. Ότι η democracy είναι ένα «εργαλείο», το οποίο μπορεί να προσαρμοστεί πάνω σε όποια συμφέροντα επιλέξει αυτός ο οποίος την ελέγχει. Από τη στιγμή που δεν λειτουργεί με βάση τα γενικά συμφέροντα και άρα με την «κλήρωση» των ελεγκτών της εξουσίας επί του συνόλου της κοινωνικής βάσης, μπορεί να προσαρμοστεί πάνω στα συμφέροντα όλων όσων έχουν δικαίωμα να ελέγχουν. Όλων όσων μπορούν με «ψευδοεκβιασμούς» της εξουσίας να εισπράττουν προνόμια, με αντιπαροχή τον μη έλεγχο. Όταν δεν λειτουργεί η Δημοκρατία, όποιον επιλέξεις να «εκπροσωπείται» μέσα στη Βουλή της, μπορείς να τον κάνεις συνένοχό σου. Όποιον επιλέξεις να ευνοηθεί από τη λειτουργία της, μπορείς να τον κάνεις υποστηρικτή των δικών σου προνομίων.

Αυτό και έγινε. Επιλέχθηκαν να ασκούν τον έλεγχο οι αστοί και αυτοί έγιναν συνένοχοι της εξουσίας. Όλα τα «σκυλιά» της βασίλισσας είχαν ένα κοινό ταξικό χαρακτηριστικό. Ήταν αστοί. Στο σύνολό τους αστοί. Γεμάτο το «σπιτάκι» της Βουλής από βασιλικά «σκυλιά». Οι πραγματικοί «συνέταιροι» της βασίλισσας –και άρα οι «γαλαζοαίματοι»– δεν εντάσσονταν στην Κάτω Βουλή. Αυτοί στελέχωναν την Άνω Βουλή. Γιατί; Για να «φρενάρουν» την οποιαδήποτε αρνητική εξέλιξη, πριν αναγκαστεί να το κάνει η βασίλισσα και άρα να εκτεθεί στη δημόσια κρίση ο θεσμός της βασιλείας. «Σκυλιά» τους ήταν, αλλά δεν μπορούσαν να τα εμπιστεύονται και απόλυτα. Η Άνω Βουλή ήταν οι «καβαλάρηδες» με τις κόκκινες στολές, που κατεύθυναν τους «σκύλους». Η Άνω Βουλή σταματά τη «διάβρωση» της Magna Carta.

Αυτό ήταν το όλο κόλπο. Όλοι αυτοί οι αστοί υπηρετούσαν τα συμφέροντα της βασίλισσας και βέβαια και τα δικά τους. Ο λαός έμεινε απ” «έξω» και ελεγχόταν απόλυτα, εφόσον μόνος του επέλεγε αυτούς που τον αδικούσαν. Όπως συμβαίνει πάντα με την εξουσία, έτσι συνέβη και σ” αυτήν την περίπτωση. Μια πετυχημένη «συνταγή» γίνεται εύκολα κοινή γι” αυτούς που έχουν κοινά συμφέροντα. Έχοντας οι βασιλείς και οι φασίστες τα ίδια προβλήματα παντού στον κόσμο και κυρίως στην Ευρώπη, υιοθέτησαν αμέσως την πετυχημένη αγγλική «συνταγή».

Οι βασιλείς της Γαλλίας, της Γερμανία κλπ., είχαν ανάλογα συμφέροντα μ” αυτά του αγγλικού θρόνου και εκτίμησαν αμέσως τη «συνταγή» του. Έβγαλαν κι αυτοί τους «σκύλους» τους να οδηγήσουν τους λαούς στον «παράδεισο» της δημοκρατίας. Εκμεταλλεύτηκαν κι αυτοί τα χαρακτηριστικά των δικών τους αστικών τάξεων και η απομίμηση ήταν τέλεια. Γι’ αυτόν τον λόγο η Δημοκρατουρία πέρασε γρήγορα το στενό της Μάγχης και έγινε το κυρίαρχο πολίτευμα της Ευρώπης. Το πολίτευμα της πιο ανεπτυγμένης γωνιάς του Πλανήτη. Όποιος απειλούσε τη Δημοκρατουρία, ήταν εχθρός όλων των εξουσιών όλων των ισχυρών κρατών. Όποιος απειλούσε τη Δημοκρατουρία, γινόταν εχθρός όλων των ισχυρών και των μορφωμένων της Ευρώπης. Όλων όσων εκμεταλλεύονταν τους λαούς τους και δεν ήθελαν να έχουν προβλήματα σ’ αυτήν τους την πράξη.

Ακόμα κι αυτοί, που μπορούσαν να τους πολεμήσουν, δεν το έκαναν, γιατί δεν είχαν συμφέρον να το κάνουν. Ακόμα κι αν γνώριζαν τι συμβαίνει, φοβούνταν ν’ αντιδράσουν. Με αυτόν τον τρόπο γινόταν «αφαίμαξη» των «κατώτερων» κοινωνικών τάξεων, εφόσον οι ικανοί άνθρωποι, απ’ όποια κοινωνική τάξη κι αν προέρχονταν, προτιμούσαν να μπουν στην αστική «συμμορία», η οποία θα τους έκανε γρήγορα και με ασφάλεια πλούσιους και διάσημους. Γιατί ν’ αγωνιστεί το παιδί των εργατών για τους εργάτες; Να ρισκάρει τη ζωή του για ένα αμφίβολο αποτέλεσμα, έχοντας απέναντί του τους πιο ισχυρούς εχθρούς;

dimokratoyria
Ιμπεριαλιστική Δημοκρατουρία

Τα αφεντικά του κόσμου

Στην άμεση και γρήγορη παγκόσμια «επιτυχία» του αγγλικού «προϊόντος» συνετέλεσε και το γεγονός ότι η Βρετανία βρέθηκε με τεράστια παγκόσμια επιρροή στα χρόνια της αποικιοκρατίας. Τους ισχυρούς ανταγωνιστές της τους έπειθε να υιοθετήσουν εύκολα τη democracy, γιατί τους συνέφερε. Τους έπειθε ότι δεν άλλαζαν οι μεταξύ τους όροι ανταγωνισμού και ταυτόχρονα «ξεφορτώνονταν» τους λαούς τους ως πρόβλημα, το οποίο τους απειλούσε με ανατροπή. Τους έπειθε ότι με αυτήν την επιλογή θα «ξεφορτώνονταν» από κοινού τους ανεπιθύμητους, είτε αυτοί ήταν «κατώτερα» κράτη είτε «κατώτεροι» πολίτες. Από εκεί και πέρα τους έβαζε στο παιχνίδι του ιμπεριαλισμού με τη χρήση αυτής της πρακτικής.

Ο ιμπεριαλισμός, δηλαδή, αντί να μειωθεί, εξαιτίας της Δημοκρατουρία [democracy] έγινε ακόμα χειρότερος, γιατί ήταν ακόμα πιο ύπουλος. Αν μέχρι τότε απαιτούνταν στρατοί και πόλεμοι για να ασκηθεί, από εκείνη τη στιγμή και έπειτα μπορούσε να επιτευχθεί μέσα σε σαλόνια και μετά από δεξιώσεις. Οι ιμπεριαλιστές όχι μόνον δεν εμφανίζονταν ως αιμοσταγείς δολοφόνοι, αλλά εμφανίζονταν σαν ειρηνοποιοί και ευεργέτες. Το κόλπο ήταν απλό και το ίδιο έκαναν όλοι οι ισχυροί. Από τη στιγμή που μπορούσαν με τα δικά τους «σκυλιά» να ελέγχουν τον δικό τους λαό, γιατί να μην κατασκευάσουν «σκυλιά» από άλλους λαούς, για να τους ελέγχουν;

Είχαν βρει τη «φάμπρικα» να ελέγχουν τους πάντες. Είχαν εξασφαλίσει και το copy right της μισητής γι” αυτούς Δημοκρατίας και δεν φοβούνταν τίποτε. Ό,τι και να σκέφτονταν οι εχθροί τους, αυτοί θα έβαζαν απέναντί τους τον τρομερό Περικλή, σαν επίσημοι «αντιπρόσωποί» του.

Έχοντας το πλεονέκτημα της γνώσης και του πλούτου, οι ισχυροί του Πλανήτη «έπαιζαν» εις βάρος των λαών και των κρατών το ίδιο πάντα παιχνίδι. Σε κράτη, τα οποία τα θεωρούσαν «Μπανανίες» και τους λαούς τους καθυστερημένους, δεν τους έδιναν καν τη Δημοκρατουρία. Στήριζαν αιμοσταγείς Ίντι Αμίν και τα έλεγχαν απόλυτα. Σε κράτη, τα οποία τα θεωρούσαν επικίνδυνα, τους έδιναν τη Δημοκρατουρία. Κράτη, όπως η Ελλάδα, για παράδειγμα. Το σημερινό πολίτευμα της Ελλάδας είναι Δημοκρατουρία με εκλεγμένους βουλευτές αντιπροσώπους. Βουλευτές, οι οποίοι στο σύνολό τους είναι αστοί και άρα ως εκπρόσωποι εκπροσωπούν στη Βουλή μόνον τα συμφέροντα της δικής τους κοινωνικής τάξης.

Τι είδους «δημοκρατία» πουλάει ο υπερατλαντικος Ομπάμα

Τι δημοκρατία θέλουν να «πουλήσουν» στο σημερινό Ιράκ και την Συρία; Την ίδια μ” αυτήν που μας «πούλησαν» και στην Ελλάδα. Τη Δημοκρατουρία, που την πληρώσαμε με το αίμα του εμφυλίου και στη συνέχεια τη «μεταλλάξαμε» με το καραγκιοζιλίκι του «Πολυτεχνείου”. [1] Αυτό θέλουν να τους «πουλήσουν» και οι «αχάριστοι» Ιρακινοί δεν το παίρνουν. Αυτό, που εννοούν σαν δημοκρατία, είναι να τους επιβάλουν κάποιους Μητσοτάκηδες, Παπανδρέου ή Καραμανλήδες και να τους ελέγχουν απόλυτα.

Απλά πράγματα. Με δέκα «σκυλόσογα» ελέγχεις έναν ολόκληρο λαό.

Με δέκα οικογένειες χαφιέδων ελέγχεις ένα κράτος.

Τους ντύνεις, τους ταΐζεις και τους ποτίζεις και αυτοί κάνουν ό,τι σε συμφέρει. Κάνουν εμφυλίους και τους προστατεύεις με τα όπλα σου. Κάνουν «βίες και νοθείες» και τους στέλνεις στο Παρίσι, για να μάθουν γκολφ. Κάνουν «αποστασίες» και τους προστατεύεις σε πολυτελείς «εξορίες». Όταν θα «ησυχάσουν» τα πράγματα, θα τους επαναφέρεις. Θα τους κηδέψεις σαν «γέρους της Δημοκρατίας», θα τους δώσεις ένα αεροπλάνο, για να γυρίσουν πίσω σαν θεόσταλτοι «εθνοσωτήρες» ή θα τους κάνεις σοφούς «επίτιμους» με μεγάλο παρεμβατικό ρόλο.

Αυτό γίνεται. Επαναλαμβάνεται σε όλα τα κράτη και με τον ίδιο κι απαράλλαχτο τρόπο η πετυχημένη «συνταγή» της Αγγλίας. Σου δίνουν έτοιμο το «λειτουργικό» της Δημοκρατουρίας και ταυτόχρονα εκπαιδεύουν μόνοι τους και το προσωπικό που θα το «τρέξει». Τόσο «καλοί» άνθρωποι είναι. Όλα τα «σκέφτονται» για το «καλό» των άλλων. Με ελάχιστες «πολιτικές» οικογένειες ελέγχεις ολόκληρα κράτη εις βάρος των λαών τους. Με τα χρήματά σου ιδρύεις τα κόμματα των «σκύλων» σου και στη συνέχεια τα στηρίζεις σε βαθμό τέτοιο, που να μονοπωλούν εύκολα την εξουσία στα κράτη που πέφτουν στα ιμπεριαλιστικά «δίκτυα» σου.

Αυτοί οι διορισμένοι από τους ιμπεριαλιστές λακέδες ηγούνται των κρατών με «δημοκρατικές» διαδικασίες. Ξεκινώντας από την κορυφή, επαναλαμβάνονται οι ίδιες πρακτικές μέχρι τη βάση της εξουσίας. Οι ξένοι διορίζουν τους «στρατηγούς-κομματάρχες» και οι «στρατηγοί» διορίζουν τους βουλευτές, οι οποίοι υποτίθεται θα τους ελέγχουν. Η τέλεια «δημοκρατία». Ο λαός απόλυτα «κυρίαρχος». Άλλοι διορίζουν τους ηγέτες του και άλλοι τους ελέγχουν. Ο λαός ψηφίζει, απλά για να νομιμοποιεί τις επιλογές τρίτων. Απλά συμμετέχει μέχρι τον βαθμό που απαιτείται να γίνει συνένοχος στα εις βάρος του εγκλήματα. Ο λαός ψηφίζει τους «ιδιόκτητους» βουλευτές, οι οποίοι επιτρέπουν στους λακέδες των ξένων το «στήσιμο» της Βουλής και την κατάλυση κάθε έννοιας Δημοκρατίας.

Από εκεί και πέρα όλους αυτούς μπορείς να τους ελέγχεις απόλυτα και να τους εκβιάζεις επίσης απόλυτα. Όλους αυτούς τους εκπαιδευμένους προδότες τους βάζεις να κάνουν ό,τι σε συμφέρει εις βάρος των πατρίδων τους, γιατί απλούστατα δεν φοβούνται. Δεν φοβούνται την αντίδραση των συμπατριωτών τους, γιατί υπάρχουν τα «ανώτερα» αφεντικά, που θα τους σώσουν. Δεν φοβούνται την αντιπάθεια των συμπατριωτών τους, γιατί τη διαδοχή τους στα παιδιά τους θα την εξασφαλίσουν τα ίδια αφεντικά. Τα αφεντικά, που θα τα σπουδάσουν στα δικά τους Πανεπιστήμια και θα τα κάνουν «γενίτσαρους» της Δημοκρατουρίας και του αγγλοσαξονισμού. Οι συμμαθητές όλων των χαφιεδογόνων όλων των χαφιεδοεξουσιαστών όλων των «μπανανοκρατών».

Αν αυτά όλα «θυμίζουν» στον αναγνώστη την πολιτική ιστορία των γνωστών «πολιτικών» οικογενειών, που μονοπωλούν την εξουσία στην Ελλάδα, πολύ σωστά σκέφτονται. Το ίδιο κέντρο εξουσίας, που έβαλε τον Μητσοτάκη να κάνει την αποστασία, για να μας οδηγήσει στη Χούντα, ήταν αυτό το οποίο τον επέβαλε στη μεταπολίτευση. Είναι αυτό το οποίο έκανε τον ίδιο πρωθυπουργό και την κόρη του υπουργό εξωτερικών.

Είναι το ίδιο κέντρο που σπούδασε τον Κυριάκο στην Αμερική και του βρήκε δουλειά αμέσως στην Ελλάδα. Είναι το ίδιο κέντρο που αποφάσισε να τον βάλει στη Βουλή. Είναι τέλος το ίδιο κέντρο, που, αν τα πράγματα πάνε στραβά για την «οικογένεια», θ’ αναλάβει να τον «φυγαδεύσει» από τη χώρα και εν ανάγκη να τον προστατεύσει με τα όπλα. Μέχρι να τον «ξαναχρειαστούμε» και να μας τον στείλουν και πάλι να μας. «σώσει». Ο Κυριάκος. Ο κακόμοιρος ο Κυριάκος.

Σ’ αυτό το παιχνίδι των ιμπεριαλιστών και των οικογενειών-χαφιέδων τους συμμετείχε και εξακολουθεί να συμμετέχει και το ΚΚΕ. Το γνωστό «μαγαζί» του Περισσού. Το σταλινικό «παραμάγαζο», το οποίο συχνά-πυκνά κατηγορεί τη Δημοκρατία και μας υπόσχεται σωτηρία μέσω της δικτατορίας του προλεταριάτου. Το πολιτικό «εξάμβλωμα» του Μάρξ, του Λένιν, του Στάλιν και άλλων παρασίτων της ανθρώπινης κοινωνίας.

Αυτό το ΚΚΕ, χάρη στην παρουσία του στη Βουλή, εξασφαλίζει το μονοπώλιο της εξουσίας στις «οικογένειες». Επιχειρώντας δήθεν την κατάληψη της εξουσίας, μέσω της κομματικοποίησης του κρατικού μηχανισμού, δίνει το «άλλοθι» στα κοινά κόμματα να κάνουν το ίδιο και με αυτόν τον τρόπο καταστρέφεται η Δημοκρατουρία. Καταστρέφεται, γιατί οι εκλεγμένοι βλάκες, που παριστάνουν τους βουλευτές, έχουν τη δυνατότητα να διχάζουν τον λαό, υποσχόμενοι βολέματα και αργομισθίες στο δημόσιο.

Το αποτέλεσμα της εισόδου του ΚΚΕ μέσα στη Βουλή είναι θανατηφόρο για τη Δημοκρατουρία. Εκτός από τους Βουλευτές, οι οποίοι από κοινού εξυπηρετούν ειδικά ταξικά και ιδιωτικά συμφέροντα, μέσα σ” αυτήν τη Βουλή του παραλόγου μπαίνουν και οι ΚΚΕδες με τα ιδεολογικά τους συμφέροντα. Κλέβουν για τους εαυτούς τους, κλέβουν για την κοινωνική τους τάξη και κλέβουν και για το «κόμμα». Ό,τι συμφέρει τους «εμπόρους» της Δημοκρατουρίας. Τζάμπα σπούδασαν οι Αγγλοσάξονες την κόρη της Παπαρήγα στα Κολέγια; Ό,τι δίνουν στα παιδιά τους, έδωσαν και στο δικό της παιδί. Για τόσο δίκαιους ανθρώπους μιλάμε. Εκεί φτάσαμε. Να μας δουλεύουν οι ηλίθιοι του ΚΚΕ Σε ποιον να το πεις και να σε πιστέψει.

Η Φθορά της Δημοκρατουρίας

Τι όμως συνέβη και μια τέτοια αριστοτεχνικής εμπνεύσεως και εφαρμογής «φάμπρικα» εμφανίζει σήμερα σημάδια «σήψης»; Πώς μια τέτοια συνομωσία των πλούσιων και των μορφωμένων αυτού του κόσμου απειλείται με ολική κατάρρευση; Γιατί σήμερα η Δημοκρατουρία να δείχνει τέτοια φθορά; Μιλάμε πραγματικά για ανήκεστο βλάβη. Ούτε καν η «σημαία» της πραγματικής Δημοκρατίας δεν φτάνει, για να την προστατεύσει. Η ίδια η Δημοκρατία αμφισβητείται πλέον από τους λαούς. Μιλάνε οι πολιτικοί για Δημοκρατία και «ξερνούν» οι λαοί. Κάποιοι πολίτες έφτασαν στο σημείο να νοσταλγούν τον Στάλιν και να ζηλεύουν τους «μουλάδες». Κάτι πολύ σοβαρό έγινε, για να φτάσουμε σ” αυτό το σημείο. Κάποιο πολύ μεγάλο λάθος κάποιων πολύ μεγάλων παραγόντων της Δημοκρατουρίας.

Αυτό το οποίο συνέβη είναι το εξής: Η «φάμπρικα» της Δημοκρατουρίας ήταν τέλεια φτιαγμένη και θα μπορούσε να «δουλεύει» τους λαούς για χιλιάδες χρόνια ακόμα. Το μυστικό της επιτυχίας της όμως ήταν κάτι, το οποίο προφανώς δεν το γνώριζαν ούτε οι ίδιοι οι εμπνευστές της. Ήταν κάτι, το οποίο τούς είχε προκύψει εξαιτίας της τύχης και αυτοί απλά έπρεπε να το διατηρήσουν. Έπρεπε να προστατεύσουν την καλή τους τύχη. Δεν το έκαναν όμως. Δεν το έκαναν, γιατί δεν γνώριζαν τι ακριβώς οφειλόταν στην τύχη τους και τι ακριβώς στη δική τους ευφυϊα. Είναι προφανές ότι δεν το γνώριζαν, γιατί, αν το γνώριζαν, δεν θα τολμούσαν να το αλλάξουν. Θα γνώριζαν τις συνέπειές του και δεν θα τολμούσαν να τις ρισκάρουν. Κανένας δεν πριονίζει το κλαδί στο οποίο κάθεται. Αυτό ακριβώς έγινε στην περίπτωση της Δημοκρατουρίας. Οι ηλίθιοι πριόνισαν το κλαδί, πάνω στο οποίο κάθονταν.

Αυτό, το οποίο προστάτευε τη Δημοκρατουρία, ήταν η δυναμική των συμφερόντων των «ιδιοκτητών» των επιμέρους εθνικών συστημάτων. Οι «ιδιοκτήτες» των εθνικών κρατών είχαν κοινά συμφέροντα μεταξύ τους σ” ό,τι αφορά τον έλεγχο των λαών τους, αλλά είχαν συγκρουόμενα συμφέροντα μεταξύ τους. Καλώς ή κακώς τα συμφέροντα όλων αυτών ήταν ενταγμένα μέσα στα εθνικά συμφέροντα του εθνικού κράτους από το οποίο προέρχονταν. Καλώς ή κακώς εξυπηρετούσαν αυτά τα εθνικά συμφέροντα από τις αρπακτικές διαθέσεις των αντιπάλων τους. Ο βασιλιάς της Αγγλίας είχε συγκρουόμενα συμφέροντα με τον βασιλιά της Γαλλίας ή αυτόν της Γερμανίας. Ως βασιλείς είχαν κοινά συμφέροντα εναντίον των λαών τους, αλλά ως βασιλείς συγκεκριμένων κρατών είχαν συγκρουόμενα συμφέροντα με τους αντιπάλους βασιλείς.

Αυτή η δυναμική των συμφερόντων ήταν το «κλαδί» πάνω στο οποίο στέκονταν η Δημοκρατουρία. Οι βασιλείς ανταγωνίζονταν μεταξύ τους, αλλά σ” αυτόν τον ανταγωνισμό παρέσερναν και τους λαούς τους. Οι λαοί γινόταν συνένοχοι και άρα συνέταιροι με τους ίδιους ανθρώπους που τους ταλαιπωρούσαν. Ο αγγλικός λαός, που ήταν θύμα του βασιλιά του μέσα στην Αγγλία, γινόταν θύτης και συνένοχός του απέναντι σε άλλους λαούς. Αυτό γινόταν με όλα τα ισχυρά κράτη και η πρακτική γινόταν παγκόσμια και ανίκητη. Οι ισχυροί μέσα στα κράτη εκμεταλλεύονταν τους πολίτες και τα ισχυρά κράτη εκμεταλλεύονταν τα ανίσχυρα.

Οι ισχυρότεροι των λαών, οι οποίοι θεωρητικά αλλά και πρακτικά ήταν εκείνοι οι οποίοι, λόγω οικονομικού επιπέδου και εκπαίδευσης, μπορούσαν με τις μεγαλύτερες πιθανότητες να διεκδικήσουν τη Δημοκρατία, δεν το έκαναν, γιατί επωφελούνταν από τη Δημοκρατουρία. Οι εργάτες της Αγγλίας, οι οποίοι θίγονταν από τα αστικά «σκυλιά» που τους κυβερνούσαν, είχαν κέρδος εις βάρος των άλλων λαών, εξαιτίας αυτής της διακυβέρνησης. Αυτή η δυναμική ήταν ανίκητη. Δημοκρατουρία για τους λαούς και τα κράτη και Δημοκρατία μόνον μεταξύ των φασιστών. Η απόλυτη ειρωνεία. Καθαρά δημοκρατικά λειτουργούσαν μόνο μεταξύ τους οι βασιλείς και οι φασίστες αυτού του κόσμου. Οι ιδιοκτήτες των κατά τόπους Δημοκρατουριών.

Όλα αυτά τα τέλεια για την εξουσία άρχισαν ν” αλλάζουν από το 1945 και μετά. Τι έγινε τότε. Ό,τι γίνεται σε ένα αεροπλάνο αν ένας άσχετος βρεθεί στο πιλοτήριο και με «τσαμπουκά» αρπάξει το πηδάλιο. Εμφανίστηκε ο άσχετος του Πλανήτη να παραστήσει τον «υπερπροστάτη» της Δημοκρατουρίας. Για πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου ένας από τους ισχυρούς θ” αναλάμβανε να αντικαταστήσει αυτό το οποίο μέχρι τότε εξασφάλιζε η δυναμική.

Τη μόνιμη προστασία της δυναμικής της Δημοκρατουρίας, που μέχρι τότε την εξασφάλιζε ο μόνιμος ανταγωνισμός των φασιστών, ανέλαβε να την παράσχει κάποιος μόνος του. Κάποιος, ο οποίος είχε επίσης συγκρουόμενα συμφέροντα μ” αυτά των υπολοίπων. Το «πριόνι» είχε πλέον ακουμπήσει το «κλαδί» της δυναμικής. Η τύχη του συστήματος εξουσίας βρισκόταν στο έλεος των άσχετων Αμερικανών.

Η λογική αυτού του άσχετου ήταν απλή. Επένδυσε στον κομμουνιστικό «κίνδυνο» και θεωρούσε ότι αυτό το στοιχείο θα ήταν αρκετό, για να κάνει ακλόνητη την παγκόσμια democracy. Η πίτα θα παρέμενε ολόκληρη για το σύστημα, αλλά και ο νέος «σκύλος» θα έπαιρνε μεγαλύτερο «κομμάτι». Φιλοδοξία αυτού του νεοφερμένου στην εξουσία ήταν να βάλει κι αυτός το «χεράκι» του εκεί όπου μέχρι τότε το έβαζε μόνον η Αγγλία. Φιλοδοξία του ήταν να ασκήσει κι αυτός παγκόσμιο ιμπεριαλισμό και άρα να βάλει χέρι στα παγκόσμια κέρδη.

Για σαράντα περίπου χρόνια το κόλπο του έπιασε. Οι ΗΠΑ έγιναν η νεοφερμένη δύναμη, που επαναλάμβανε επιτυχώς την αγγλική ιμπεριαλιστική πολιτική της Αγγλίας. Όχι μόνον την επαναλάμβανε σε νέα μέρη, αλλά και την αντικαθιστούσε όπου μπορούσε. Ο μαθητής είχε γίνει καλύτερος από τον δάσκαλο. Οι Αμερικανοί ήταν ευτυχείς. Κυβερνούσαν σχεδόν μόνοι τους ολόκληρο το ανθρώπινο «σκάφος». Ήταν ιδιοκτήτες της δικής τους Δημοκρατουρία και έλεγχαν τις democracy όλου σχεδόν του μη κομμουνιστικού κόσμου.

Όλα αυτά τα έκαναν κυρίως εις βάρος της Αγγλίας. Κυρίως την Αγγλία αδικούσαν, εφόσον το δικό της μερίδιο αποσπούσαν. Για τα υπόλοιπα κράτη δεν άλλαζε τίποτε δραματικά, εφόσον, ό,τι μερίδιο ήταν να δώσουν στον ιμπεριαλισμό, το έδιναν έτσι κι αλλιώς. Δεν τους ένοιαζε αν αυτό το μερίδιο το εισέπραττε το νέο αφεντικό. Δεν τους ένοιαζε αν το εισέπρατταν οι Αμερικανοί εις βάρος των Άγγλων. Εκείνοι το έδιναν και αυτό ήταν η ζημιά τους. Μέσα σε σαράντα χρόνια η Μεγάλη Βρετανία «αποστεώθηκε» πλήρως. Μέσα σε σαράντα χρόνια η μεγαλύτερη αποικιοκρατική δύναμη, που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, έγινε ένα κράτος της σειράς. Αναγκάστηκε, για να επιβιώσει, να γίνει το «δουλικό» του νέου Πλανητάρχη.

terrapapers.com_domokratouria
Ο χρόνος όμως δεν δικαίωσε τους άσχετους.

Η επένδυσή τους ήταν στον «αέρα».

Μέσα σε μια νύχτα η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε και άρα χάθηκε το «άλλοθι» των Αμερικανών και άρα το στήριγμα της παγκόσμιας Δημοκρατουρίας. Χάθηκε ο «εχθρός» και χωρίς «εχθρό» η Δημοκρατουρία δεν μπορεί να λειτουργήσει. Το «πριόνι» ήταν βυθισμένο μέχρι το μέσον του «κλαδιού» και υπήρχε μεγάλος κίνδυνος. Έπρεπε να παρθούν αποφάσεις. Οι Αμερικανοί έπρεπε ν” αποφασίσουν και αυτό ήταν από τη φύση του επικίνδυνο, εφόσον οι άνθρωποι ήταν παντελώς άσχετοι. Δεν ερμήνευσαν σωστά τα δεδομένα και ήταν φυσικό να πάρουν τις λανθασμένες αποφάσεις.

Τα δεδομένα, που ερμηνεύτηκαν λάθος, είχαν σχέση με τα συμφέροντά τους. Δεν κατάλαβαν ότι τα συμφέροντα της Δημοκρατουρίας δεν ήταν ταυτόσημα με τα αμερικανικά συμφέροντα. Ήταν συμπλέοντα, αλλά όχι ταυτόσημα. Ό,τι συνέφερε τους Αμερικανούς, δεν σήμαινε ότι συνέφερε την εξουσία γενικά. Την εξουσία τη συνέφερε η δυναμική των αντιπάλων συμφερόντων της εθνικής εποχής. Τη συνέφερε να έχουν οι λαοί «εχθρούς» απέναντί τους. Τους συνέφερε η κάθε Δημοκρατουρία να έχει έναν ομοειδή «εχθρό» απέναντί της, ώστε να νομιμοποιείται ο φασισμός της. Με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και άρα του ενιαίου εχθρού της ενιαίας Δημοκρατουρίας, άρχισαν να αναδύονται εκ νέου τα εθνικά συμφέροντα. Συμφέροντα, τα οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή «πνίγονταν» μπροστά στο μέγεθος του ενιαίου και τεράστιου σοβιετικού «εχθρού».

Αυτά τα συμφέροντα των ανταγωνιστών τους οι Αμερικανοί τα εξέλαβαν ως εχθρικά και αποφάσισαν να τα εξαλείψουν. Δεν τα άφησαν ν” αναπτυχθούν και άρα να «επουλώσουν» το λάθος του μέχρι τότε «πριονίσματος». Συνέχισαν το «πριόνισμα». Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Η έλλειψη του μεγάλου και κοινού εχθρού, ο οποίος νομιμοποιούσε τους Αμερικανούς στην κορυφή του συστήματος, άρχισε να φέρνει και πάλι στην επιφάνεια τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα των ισχυρών λαών.

Τα συμφέροντα, μέσα στα οποία ήταν ενταγμένα και τα συμφέροντα των ισχυρών ιδιοκτητών των τοπικών Δημοκρατουριών. Τα συμφέροντα, που στην πραγματικότητα συνέφεραν την εξουσία και της εξασφάλιζαν την υποστήριξη των λαών στα εγκλήματά της. Αυτά τα συμφέροντα οι Αμερικανοί τα εξέλαβαν σαν εχθρικά και αποφάσισαν να τα καταστρέψουν. Με τη δυνατότητα, που κατά τη διάρκεια της παντοκρατορίας τους απέκτησαν, να παρεμβαίνουν στα εσωτερικά των κρατών, έκαναν το εξής τραγικό λάθος. Έστρεψαν τους αστούς εναντίον των τοπικών κεφαλαιοκρατών. Έστρεψαν δηλαδή αυτούς που έλεγχαν ως «σκύλους» εναντίον των δικών τους αφεντικών.

Τους «εξαγρίωσαν» οριακά και τους άφησαν ελεύθερους, για να νικήσουν τους κοινούς αντιπάλους τους και στη συνέχεια έχασαν τον έλεγχό τους. Οι «σκύλοι», όπως ήταν φυσικό, ρήμαξαν τα πάντα και μεταξύ αυτών και τα θεμέλια της Δημοκρατουρίας. Οι πεινασμένοι αστοί λεηλάτησαν και ρήμαξαν τα πάντα. Αφού τα έφαγαν όλα, άρχισαν να τρώγονται και μεταξύ τους. Όταν τελείωσε το αλληλοφάγωμα, το μόνο που τους απέμενε ήταν να φάνε και τα ίδια τους τα «πόδια».

Πρακτικά αυτό σημαίνει το εξής: Το 1991 οι Αμερικανοί, προκειμένου να παραμείνουν στην κορυφή της παγκόσμιας εξουσίας, αποφάσισαν να επιβάλουν τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Ενθάρρυναν την παγκόσμια διαφθορά. Τη διαφθορά μέχρις «αυτοκτονίας». Ό,τι μέχρι τότε υπήρχε και προστάτευε τη Δημοκρατουρία μέσα στα εθνικά κράτη, πήγαν και το κατέστρεψαν.

Ό,τι μέχρι τότε πρόσφεραν οι «γαλαζοαίματοι» ιδιοκτήτες των κρατών στους λαούς τους, για να τους διατηρούν συνενόχους, πήγαν και το κατέστρεψαν. Λεηλάτησαν τα πάντα. Άρπαξαν τα δημόσια κεφάλαια των κρατών. Κατέστρεψαν τα ιδιωτικά παραγωγικά κεφάλαια. Έκλεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία. Έβαλαν τους λαούς στα χρηματιστήρια και λεηλάτησαν τις αποταμιεύσεις τους. Οι Αμερικανοί ρήμαξαν ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε με τη βοήθεια των τοπικών «σκύλων» τους. Ρήμαξαν τους «λόγους» για τους οποίους οι λαοί πολεμούσαν μεταξύ τους και εξυπηρετούσαν το σύστημα.

Σ’ αυτό το ολέθριο σφάλμα τους παρασύρθηκαν από την αφέλειά τους. Γνώριζαν να χρησιμοποιούν τη Δημοκρατουρία και από αυτήν τη γνώση παρασύρθηκαν. Τη μόνη γνώση που είχαν οι γραφικοί και πανάσχετοι «καουμπόηδες». Θεώρησαν ότι μπορούσαν να “κληρονομήσουν” το σύνολο του Ανατολικού Μπλοκ και με αυτό ως μοχλό-«πίεση» πίστευαν ότι θα υπέτασσαν τα εθνικά συμφέροντα των αντιπάλων τους. Θα υπέτασσαν τα βρετανικά ή τα γερμανικά ή τα γαλλικά συμφέροντα, τα οποία έβλεπαν σαν εθνική τους απειλή με «μοχλό» τα αντίστοιχα ρώσικα, ουκρανικά ή πολωνικά συμφέροντα. Εκεί βρισκόταν το σφάλμα τους. Δεν εκτίμησαν σωστά τις συνέπειες αυτού που θα επιχειρούσαν να κάνουν. Εξέλαβαν ως πρόκληση τη δυσκολία του εγχειρήματος και υποτίμησαν τις συνέπειές του. Δεν έκαναν το εύκολο, που ήταν σίγουρο, παρά έκαναν το δύσκολο, που θα τους οδηγούσε σε περιπέτειες.

Αυτή ακριβώς ήταν η αφέλεια τους. Προκλήθηκαν από κάτι, το οποίο για έναν σοβαρό εξουσιαστή δεν θα ήταν καν επιλογή. Απλά πράγματα. Το ότι μπορείς να πηδήξεις από έναν μπαλκόνι, δεν σημαίνει ότι το κάνεις, γιατί απλούστατα δεν σε συμφέρει. Το να θεωρήσεις ως πρόκληση την παράκαμψη των μέτρων ασφαλείας αυτού του μπαλκονιού, αυτό είναι ό,τι πιο βλακώδες μπορείς να σκεφτείς. Αυτό έκαναν οι Αμερικανοί.

Το γεγονός ότι μπορείς ως «θηρίο» να «καταπιείς» τους αντιπάλους σου, δεν σημαίνει και πολλά πράγματα, αν δεν μπορείς να τους «χωνέψεις» και κινδυνεύεις με θάνατο από τη «δυσπεψία». Αν δηλαδή δεν μπορείς να τους εντάξεις σε έναν μόνιμο σχεδιασμό, ο οποίος σε ευνοεί, δεν επιχειρείς τίποτε εναντίον τους. Επανέλαβαν επιτυχώς μια γνωστή πρακτική και θεώρησαν ότι αυτή η επιτυχία τους θα τους διασφάλιζε ένα λαμπρό μέλλον στην κορυφή του συστήματος.

Ποια ήταν αυτή η πρακτική, που τους επέτρεψε να «κληρονομήσουν» το Ανατολικό Μπλόκ; Η «δωρεά» της Δημοκρατουρίας. Εκμεταλλεύτηκαν τη φασιστική υποδομή των πρώην κομμουνιστικών κρατών και τα «κατάπιαν» εύκολα. Με δικά τους χρήματα και τα δικά τους μέσα έγιναν όλες οι «πορτοκαλί», «πράσινες» και «μωβ» επαναστάσεις. Δικοί τους χαφιέδες και προδότες θα αναλάμβαναν την εξουσία σ’ εκείνα τα κράτη.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν απλά. Η Δημοκρατουρία θα αναλάμβανε τα υπόλοιπα. Όλοι οι πλούσιοι λόγω διαφθοράς παλαιοκομμουνιστές και οι κοινοί κακοποιοί έγιναν βουλευτές σ” εκείνα τα κράτη. Οι Αμερικανοί τούς έδωσαν τα «πιστοποιητικά δημοκρατικής καθαρότητας» και στήθηκε η ίδια «φάμπρικα» που επί αιώνες λειτουργούσε στη Δύση. Τους προδότες ηγέτες, που εξυπηρετούσαν εις βάρος των λαών τους τα αμερικανικά συμφέροντα, θα τους έλεγχαν οι κακοποιοί βουλευτές, οι οποίοι εκβιάζονταν από τους Αμερικανούς.

Οι λαοί θα ψήφιζαν εκ νέου τις συμμορίες των φασιστών. Θα γνώριζαν επιτέλους τη «δημοκρατία». Θα ήταν οι ίδιοι πλέον «υπεύθυνοι» για τον φασισμό που θα τους ταλαιπωρούσε και όχι κάποιος από τους πρώην «πατερούληδες». Όλοι μέσα στο «χειρουργείο» με τα δικά τους προσωπικά «ξυράφια», που έμπαιναν στις κάλπες. Οι λαοί του Ανατολικού Μπλοκ με πολύ απλές διαδικασίες πήγαν κατευθείαν από τον φασισμό του κομμουνισμού στον φασισμό της Δημοκρατουρίας. Ούτε καν τα πρόσωπα δεν άλλαξαν. Δεν χρειάστηκε ν’ αλλάξουν. Ο κομμουνισμός είχε κάνει καλή «δουλειά» και τους πρόσφερε προδότες, χαφιέδες και κακοποιούς αρίστης «ποιότητας» και σε τεράστιες «ποσότητες». Ο κύβος είχε ριφθεί πλέον. Οι Αμερικανοί έλεγχαν το σύνολο των κρατών και ήταν έτοιμοι να περάσουν στο επόμενο βήμα, που ήταν ο παγκόσμιος εξαμερικανισμός.

Όλα αυτά τα κατάφεραν με τη χρήση της Δημοκρατουρίας

Τα κατάφεραν με τη βοήθεια των εκλεγμένων βλακών, που παρίσταναν τους βουλευτές και δεν έλεγχαν τους δούλους των Αμερικανών, οι οποίοι κυβερνούσαν τα κράτη. Των εκλεγμένων βλακών, που δεν έλεγχαν τους κατά τόπους «Mitsotakides». Των εκλεγμένων βλακών, οι οποίοι μέσα στη σύγχυση νόμισαν ότι και οι ίδιοι είναι «Μητσοτάκηδες» και προσπάθησαν να κάνουν βουλευτές και τα ίδια τα παιδιά τους. Των εκλεγμένων βλακών, που πρόδωσαν τις πατρίδες τους.

Των εκλεγμένων βλακών, που πρόδωσαν τους λαούς τους. Των εκλεγμένων βλακών, που, απ” όπου μπορούσαν να τα «πάρουν», τα «πήραν». Στην πραγματικότητα ιδιωτικοποιήθηκε ο Πλανήτης. Οι Αμερικανοί αυτό έκαναν. Με τον παγκόσμιο εξαμερικανισμό έβαλαν όλα τα κράτη σε ένα ενιαίο σύστημα και παρέδωσαν τα πάντα σε Αμερικανούς ιδιώτες. Αυτοί οι ιδιώτες είναι τώρα τα αφεντικά του κόσμου.

Οι Αμερικανοί έκαναν αυτό το οποίο δεν τόλμησε να κάνει ποτέ η Ρώμη. Η Ρώμη, η οποία γνώριζε πολύ καλά τη Δημοκρατουρία. Η Ρώμη, που δεν ρίσκαρε να την εφαρμόσει σε ενιαίο σύστημα και το παρέδωσε στη δυναμική που δημιουργούσαν τα συγκρουόμενα συμφέροντα των «παιδιών» της. Αυτήν τη δυναμική κατέστρεψαν οι Αμερικανοί, θέλοντας να επωφεληθούν εις βάρος όλων των υπολοίπων. Αυτοί «νίκησαν» τους βασιλείς και τους φασίστες αυτού του Πλανήτη. Νίκησαν τους φοβερούς και τρομερούς, αλλά οι ίδιοι είναι εξαιρετικά ευάλωτοι. Νίκησαν αυτούς που κρύβονται πίσω από μαζικά συμφέροντα και παλάτια, τα οποία προστατεύονται από στρατούς, αυτοί οι οποίοι μπορούν να κρύβονται μόνον μέσα σε βίλες με την προστασία των μπράβων.

Νικήθηκαν οι τρομεροί εχθροί των λαών από τους πιο αστείους ιδιώτες.

Νικήθηκαν οι ιδιοκτήτες των κρατών από κοινούς μαγαζάτορες. Νικήθηκαν αυθεντικοί βασιλείς από κοινούς «μπακάληδες». Εν αγνοία τους οι Αμερικανοί κινδυνεύουν να γίνουν οι μεγαλύτεροι «ευεργέτες» του ανθρώπινου είδους. Εν αγνοία τους κατέστρεψαν την πανίσχυρη Δημοκρατουρία, μετατρέποντάς την σε μια «χάρτινη» αστοκρατία. Διέλυσαν όλα τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα και παρέδωσαν τα πάντα σε ιδιώτες επιχειρηματίες. Διέλυσαν τα συμφέροντα, που στρέφουν τους λαούς εναντίον λαών και άφησαν το σύστημα ανοχύρωτο και χωρίς κοινωνικούς συμμάχους. Κατέστρεψαν τα θεμέλια της Δημοκρατουρίας και άνοιξαν τον δρόμο για την ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Την παγκόσμια Δημοκρατία.

Το αποτέλεσμα των πράξεών τους είναι αυτό το οποίο βλέπουμε. Το απόλυτο χάος. Οι λαοί στο ΣΥΝΟΛΟ τους να έχουν φτάσει στα πρόθυρα της εξαθλίωσης. Τα κράτη στο ΣΥΝΟΛΟ τους να έχουν φτάσει στα πρόθυρα της διάλυσης. Οι θρησκείες στο ΣΥΝΟΛΟ τους να έχουν εξαντλήσει τις υποσχέσεις τους για έναν «παράδεισο», ο οποίος πλέον δείχνει πολύ μακρινός. Οι πάντες βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο.

Δεν υπάρχουν ισχυροί λαοί και κράτη, που να εξαιρούνται από αυτήν την κατάσταση και να δέχονται να συμπράξουν υπέρ των ισχυρών. Δεν υπάρχουν θρησκείες έτοιμες να κάνουν σωτήριες για το σύστημα «σταυροφορίες». Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας οι πάντες βρίσκονται στην ίδια ακριβώς κατάσταση και αυτό είναι θετικό, εφόσον, αν βρεθεί η λύση για τον έναν, θα βρεθεί για όλους. Αν οι λαοί βρουν τη «συνταγή» της σωτηρίας, αυτή θα γίνει μέσα σε μια στιγμή παγκόσμια.

Η «δηλητηριασμένη» συνταγή των Άγγλων δεν έχει πλέον ελπίδες επιβίωσης. Κανένας Bin Laden και καμία τρομοκρατία δεν μπορεί να της δώσει το λυτρωτικό «άλλοθι», που θα της επιτρέψει να επιβιώσει. Κανένας θρησκευτικός φονταμενταλισμός δεν θα δώσει την ευκαιρία στον κυρίαρχο χριστιανισμό να ανακάμψει. Η Δημοκρατουρία βρίσκεται πλέον στο έλεος των πάντων χωρίς καθόλου άμυνες. Ιδιώτες πρέπει να την υπερασπιστούν και αυτοί δεν μπορούν να το κάνουν, έχοντας «απέναντί» τους ολόκληρους λαούς. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι ηγούνται της παγκόσμιας άμυνας της Δημοκρατουρίας.

Άμυνά της εμφανίζεται ο «άντρας της Μισέλ» Ομπάμα, ο «σωτήρας του κόσμου» Μπράουν, ο «καγκεμπίτης» Πούτιν, ο «κοντοαλητάμπουρας» Σαρκοζί, η «προλετάρια» Μέρκελ και ο «μαστροπός» Μπερλουσκόνι. Αυτό δεν είναι άμυνα. Αυτό είναι το τσίρκο Μεντράνο σε νέες παραστάσεις. Τα ίδια προβλήματα έχουν και στην Ελλάδα. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι στην Ελλάδα εμφανίζεται ως άμυνά της ο Γιωργάκης κι ο Κωστάκης. Ο «που πήγαν τα χρήματα» Γιωργάκης και ο «σεμνά και ταπεινά» Κωστάκης. Κοντά σ” αυτούς και η «Μητσοτάκη-Μητσοτάκη» Ντόρα. Αυτοί προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο να συμμετέχει στις εκλογές τους, γιατί, αν δεν ψηφίσουν οι Έλληνες τον Γιωργάκη ή τον Κωστάκη, κινδυνεύει η Δημοκρατουρία τους.

Εκεί έφτασαν. Να προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι πρέπει να ασκήσει τα «δικαιώματά» του. Να προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι αυτοί οι κατά κοινή ομολογία άχρηστοι άνθρωποι είναι η τελευταία άμυνα της Δημοκρατουρία τους. Να προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι μέχρι και η Παπαρήγα την απειλεί. Τώρα κάθονται και περιμένουν το τέλος. Το τέλος της Δημοκρατουρίας τους. Το οδυνηρό τέλος, το οποίο δεν είναι πλέον μακριά. Ήδη έχει αρχίσει και φαίνεται. Για μισό αιώνα οι Αμερικανοί έκαναν τους έξυπνους «πιλότους» του ανθρώπινου «αεροσκάφους». Τώρα κάθονται και βλέπουν τα «βουνά» να έρχονται κατά πάνω τους. Μαζί τους και όλοι οι τοπικοί χαφιέδες τους, που θησαύρισαν, παριστάνοντας τους «αεροσυνοδούς».

Η «κινεζική» αγγλικής εμπνεύσεως Δημοκρατουρίας θα αποσυρθεί από την «αγορά». Θα αποσυρθεί ως επικίνδυνη για τους «καταναλωτές». Ο Περικλής, ως «αρχισχεδιαστής» της Δημοκρατίας, θα πάρει τη θέση που του αρμόζει στην παγκόσμια ιστορία και τα διάσημα «σκυλιά» της Δημοκρατουρία θα χαθούνε στη λήθη. Η Μάγκνα Κάρτα σύντομα θα πάρει τη θέση που της αξίζει, στις τουαλέτες της ανθρωπότητας.

Το σύνολο των Συνταγματολόγων στην Ελλάδα, που πληρώνεται από το δημόσιο – και άρα από χρήματα του ελληνικού λαού – είναι «άξιο» του μισθού του. Ειδικά αυτοί, που παριστάνουν και τους εκλεγμένους βουλευτές, είναι ακόμα πιο «άξιοι» και πρέπει να τους «κρεμάσουμε» στις Πλατείες, για να τους βλέπει ο κόσμος. Είμαστε ιδιαίτερα σκληροί μ” αυτούς, γιατί ακριβώς, επειδή είναι Έλληνες, ήταν υποχρεωμένοι να γνωρίζουν μερικά πράγματα παραπάνω από τους ξένους συναδέρφους τους. Ήταν υποχρεωμένοι να γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ Δημοκρατίας και Δημοκρατουρίας [democracy]. Εδώ και τριάντα χρόνια τους βλέπουμε δυναμικούς και αποφασιστικούς μόνον όταν πρόκειται να ζητήσουν χρήματα. Μόνον όταν πρόκειται να δικαιολογήσουν «συνταγματικά» αναδρομικά και παροχές.

Σε όλα τα άλλα παντελώς άχρηστοι. Οι περισσότεροι από αυτούς εξάντλησαν το σύνολο του επαγγελματικού τους βίου υπό συνθήκες συνταγματικής εκτροπής και δεν «κατάλαβαν» το παραμικρό. Δεν «κατάλαβαν» ποτέ ότι ο «κυρίαρχος» λαός υπάρχει μόνον στα «χαρτιά», ενώ στην πραγματικότητα έγινε «έρμα» ξένων ιμπεριαλιστών και μερικών γηγενών χαφιέδων τους. Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι διαπλέκονται καί οι τρεις κυρίαρχες εξουσίες μεταξύ τους.

Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι το κράτος μας έγινε ιδιοκτησία τριών οικογενειών. Δεν κατάλαβαν ποτέ ότι η διαφθορά οδηγεί στην κατάλυση του Συντάγματος και της Δημοκρατίας και επέτρεψαν στους άθλιους να τη θεωρούν πλημμέλημα. Δεν κατάλαβαν ποτέ πόσο παράνομο είναι το ΚΚΕ στη Βουλή. Δεν κατάλαβαν τίποτε απολύτως. Όμως, ένα ευρώ να τους αφαιρέσεις από τον μισθό τους με τον πιο περίπλοκο αλγόριθμο, θα το καταλάβουν αμέσως. Σύντομα κι αυτοί θα κληθούν να δώσουν εξηγήσεις στον λαό, ο οποίος τους ακριβοπλήρωνε για τη «σοφία» τους.

Η συνομωσία των βλακών ήρθε η ώρα να τελειώσει.

Η Δημοκρατουρία πεθαίνει.

Ζήτω η Δημοκρατία.

***
@Παναγιώτης Τραϊανού 2009

Διαβάστε και το Β’ μέρος