Σπάνιες ασθένειες: Μια ακόμη αχίλλειος πτέρνα του κυρίαρχου ιατρικού μοντέλου.
Το μοντέλο που κυριαρχεί στην ιατρική-φαρμακολογία, μπορεί να έχει αναπτυχθεί εντός ενός καπιταλιστικού συστήματος, έχει όμως σαν στόχευση την μαζική παραγωγή, προώθηση και κατανάλωση/εφαρμογή ιατρικών πρακτικών και φαρμακευτικών προϊόντων, μια τάση που ενισχύεται όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια καθώς οι φαρμακευτικές εταιρίες επιχειρούν να διευρύνουν τις πωλήσεις τους διευρύνοντας τις ομάδες στόχους τους σε τμήματα που μέχρι πρότινος θεωρούνταν υγιή, παρουσιάζοντάς τα ως εν δυνάμει άρρωστα.
Ένα από τα πολλά μεγάλα θύματα αυτού του μοντέλου είναι οι άνθρωποι που υποφέρουν από σπάνιες ασθένειες. Σπάνια ασθένεια είναι αυτή που πλήττει λιγότερους από 5 στους 10.000 ανθρώπους και έχει συνήθως γενετική προδιάθεση. Καθώς όμως, μέχρι σήμερα, οι σπάνιες ασθένειες συνολικά υπολογίζονται από 5000 έως 8000, ένας στους 15 ανθρώπους θα εμφανίσει κάποια από αυτές στην διάρκεια της ζωής του, αριθμός καθόλου αξιοκαταφρόνητος. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση, οι σπάνιες ασθένειες είναι αρκετά περισσότερες όπως θα αναπτύξουμε παρακάτω. Τι συμβαίνει όμως με τον ένα στους δεκαπέντε που θα αναπτύξει κάποια σπάνια ασθένεια στη διάρκεια της ζωής του; Η κατάσταση είναι αρκετά απογοητευτική για μια σειρά λόγων:
Α) Η λογική των μεγάλων φαρμακευτικών εταιριών: Οι εταιρίες κατευθύνονται από έναν κυρίως παράγοντα: το Κ Ε Ρ Δ Ο Σ. Καθώς τα οικονομικά κίνητρα για την ανάπτυξη ενός φαρμάκου για μία και μόνο σπάνια ασθένεια είναι λιγοστά, η έρευνα και ανάπτυξη φαρμάκων για τέτοιες ασθένειες είναι εξίσου ή και περισσότερο σπάνιες. Οι ασθενείς με σπάνιες ασθένειες αφήνονται συχνά στην μοίρα τους.
Β) Η ιατρική εκπαίδευση και καριέρα: Μέσα στην ογκώδη και ξεκάθαρα απομνημονευτική ιατρική εκπαίδευση, παραμένει λιγοστός χώρος για οποιονδήποτε μη σπάνιο εγκέφαλο για να ασχοληθεί και με τις σπάνιες ασθένειες. Και τα επαγγελματικά ιατρικά κίνητρα επιδεινώνουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση.
Σκεφτείτε ότι είστε ένας γιατρός σε μια πόλη εκατό χιλιάδων ανθρώπων και για τους δικούς σας λόγους έχετε αποφασίσει να αφοσιωθείτε στις σπάνιες ασθένειες. Στατιστικά, η πελατεία σας θα είναι το μέγιστο 50 περίπου άτομα, ένας αριθμός που μετά βίας επαρκεί για να συντηρήσει ένα ιατρείο. Συνδυάστε αυτό το γεγονός με το ότι ακόμη κι αν και οι 50 «σπάνιοι ασθενείς» καταφέρουν κι εντοπίσουν τον «σπάνιο γιατρό» τους, για τις περισσότερες από τις σπάνιες νόσους τους δεν υπάρχει κατάλληλη αγωγή. Είναι προφανές λοιπόν ότι στην περίπτωση των σπάνιων ασθενειών, τα ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετά.
Έτσι, είναι το κράτος το οποίο θα όφειλε να:
Α) χρηματοδοτήσει έρευνες για την μελέτη και διάγνωση σπάνιων ασθενειών.
Β) Να δημιουργήσει ένα δίκτυο ειδικών που θα ασχολούνται με την χαρτογράφηση και ταξινόμηση σπάνιων ασθενειών μέσα από ένα ευρύτερο δίκτυο καταγραφής συμπτωμάτων που τελικά θα επιτρέψει την κατηγοριοποίησή τους σε μεγαλύτερες οικογένειες που έχουν παρόμοια συμπτωματολογία και/ή παθογένεση και/ή αντιμετώπιση.
Γ) Να προωθήσει τη δημιουργία της ιατρικής ειδικότητας των σπάνιων ασθενειών και να κατευθύνει ορισμένο αριθμό ιατρών προς αυτήν.
Δ) Να προωθήσει τη δημιουργία ενός δικτύου ανάμεσα στους ιατρούς των σπάνιων ασθενειών για τη συλλογή και ανταλλαγή ιατρικών πληροφοριών, διαγνώσεων και θεραπευτικών προσεγγίσεων.
Αυτά τα πρέποντα που περιγράφουμε αποτελούν στην παρούσα φάση Ιατρική Φαντασία: όχι μόνο δεν γίνονται σοβαρά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά μέσα στις πολιτικές λιτότητας που επιβάλλονται σε όλο και περισσότερες χώρες, οι ήδη υπάρχουσες ιατρικές υποδομές και δίκτυα, απλώς ξηλώνονται. Οι επιπτώσεις της αδιαφορίας απέναντι στις σπάνιες ασθένειες είναι σημαντικές για τα συστήματα υγείας και πολύ περισσότερο για τους ασθενείς τους.
Αυτή τη στιγμή εκτιμάται ότι πάνω από 400 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από κάποια σπάνια ασθένεια, γιατί μπορεί η κάθε σπάνια ασθένεια να είναι από μόνη της σπάνια, συνολικά όμως όλες μαζί έχουν ποσοστό επίπτωσης στον γενικό πληθυσμό κοντά στο 8%.
Στο μεγαλύτερο ποσοστό των ασθενών με σπάνιες ασθένειες θα συμβούν δύο τινά: Ή να μη διαγνωσθούν καθόλου και το πρόβλημα τους να παραμείνει αδιάγνωστο με συνέπειες και στην ψυχολογία τους ή να διαγνωσθούν λάθος με αποτέλεσμα να πάρουν την λάθος αγωγή με τις όποιες παρενέργειες χωρίς όμως κανένα ή σχεδόν κανένα θεραπευτικό όφελος, ενδεχόμενο ακόμη χειρότερο κι από το πρώτο.
Δύο εξελίξεις θα ωφελήσουν τα μέγιστα στην διάγνωση και αντιμετώπιση των σπάνιων ασθενειών:
Α) Η έλευση της εξατομικευμένης ιατρικής και η επέκταση της μοριακής βιολογίας και των μοριακών δεικτών στηΝ διάγνωση και την αντιμετώπιση ασθενειών. Οι εξελίξεις όμως στους τομείς αυτούς έρχονται με αργούς σχετικούς ρυθμούς ακριβώς γιατί το λάθος ιατρικό μοντέλο είναι ακόμη κυρίαρχο.
Β) Η αντικατάσταση της ανθρώπινης νοημοσύνης από την τεχνητή στην διάγνωση και την επιλογή θεραπευτικής προσέγγισης. Ο άνθρωπος έχει μια πολύ πιο περιορισμένη βάση δεδομένων από αυτή που μπορεί να έχει οποιοσδήποτε σύγχρονος υπολογιστής.
Ο ρόλος του ιατρού για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία θα περιοριστεί στη συλλογή του ιστορικού του ασθενούς και στην ιατρική έρευνα κι όχι στην διάγνωση και την επιλογή θεραπευτικής προσέγγισης. Ο συνδυασμός και των δύο παραπάνω θα δώσει πολύ καλά αποτελέσματα όσον αφορά τις σπάνιες ασθένειες κι όχι μόνο. Από πλευράς τεχνογνωσίας είμαστε ήδη εκεί.
Το μόνο που μας λείπει είναι η βούληση.
Οι παραπάνω εξελίξεις φοβίζουν την ιατρική συντεχνία καθώς ισοδυναμούν με εν μέρει κατάργησή της. Ελλείψει εναλλακτικών, στο παρόν στάδιο ιατρικής προόδου σε πολλές περιπτώσεις σπάνιων ασθενειών, η συμπληρωματική ολιστική ιατρική δεν είναι απλώς μια εναλλακτική. Αποτελεσματική ή όχι, είναι η μόνη επιλογή.
Το πρόβλημα είναι ότι για να ξέρεις πως έχεις μια σπάνια ασθένεια θα πρέπει να έχεις διαγνωστεί με αυτήν. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, αυτό που θα συμβεί θα είναι μια λάθος διάγνωση που θα περιπλέξει ακόμη περισσότερο την κατάσταση.
Θα πρέπει να σημειωθεί επίσης πως οι σπάνιες ασθένειες είναι ένα πολύ καλό άλλοθι για τους υποχονδριακούς ανθρώπους που θέλουν απλώς να γίνονται μονίμως το αντικείμενο ενδιαφέροντος από τους κοντινούς τους ανθρώπους αλλά και πως κάποιοι από τους ανθρώπους που περιγράφονται από το περιβάλλον τους και ίσως και από τους ιατρούς ως υποχονδριακοί, στην πραγματικότητα πάσχουν από αδιάγνωστες σπάνιες ασθένειες.
Για όσους από εσάς δεν έχετε βρει όχι μόνο τη γιατρειά σας, αλλά ούτε καν την ασθένειά σας, στην περίπτωση που δεν είστε υποχονδριακοί, υπάρχει μια διαδικτυακή πύλη που περιέχει βάση δεδομένων για τις σπάνιες ασθένειες, το Orpha (https://www.orpha.net/consor/cgi-bin/Disease_Search.php?lng=EN). Το κακό με το Orpha είναι πως η αναζήτηση δεν γίνεται με βάση τα συμπτώματα αλλά με βάση το όνομα της ασθένειας.
@Πέτρος Αργυρίου /λογοτέχνης κι αναλυτής, ιδιαιτέρως στο πεδίο του παρασκηνίου των παγκόσμιων πολιτικών δημόσιας υγείας. Μέλος της ένωσης δημοσιογραφίας της επιστήμης Science View και μόνιμος συνεργάτης του Holistic Life. Από τις εκδόσεις ETRA κυκλοφορούν τα σχετικά βιβλία του: “Τι δεν σας λένε οι γιατροί”, 2009, “Θανάσιμες Θεραπείες”, 2011 και “Παρά Φύση”, 2014, Το προσωπικό του blog είναι το agriazwa.blogspot.com.
Η επιστήμη δεν είναι βιομηχανικό προϊόν. Αν και σχετίζεται με τη βιομηχανία, δεν μπορεί να θεωρείται ως τέτοιο. Η επιστήμη δεν είναι οικονομικό προϊόν. Αν και σχετίζεται με την οικονομία, δεν μπορεί να θεωρείται ως τέτοιο. Η επιστήμη έχει τους αυτοπροσδιορισμούς της και αυτοί πάντα αλλάζουν, δεδομένου ότι η επιστήμη είναι μια σχέση με το επιστητό και με αυτό που μπορεί να καταστεί επιστητό. Μια πολύ αυστηρή αλλά εντούτοις πολύ ανοιχτή σχέση με το όλο και το μερικό. Όταν ένα μοντέλο παράγει επιστήμη και επιστήμονες ωσάν να ήταν βιομηχανικά προϊόντα, η ανοιχτή αυτή σχέση διαταράσσεται και οι επιπτώσεις αυτής της διατάραξης είναι και πλατιές και βαθιές. Είναι αφελής αυτούς που θεωρεί ότι σε ένα ανθρωποσύμπαν που ορίζεται από προκάτ μοντέλα και κυβερνιέται από την οικονομοκρατία η επιστήμη θα παραμένει σε πείσμα των καιρών αλώβητη και ανεξάρτητη. Αυτή η αντίληψη πραγμάτων είναι εξόχως αντιεπιστημονική καθώς έρχεται σε σύγκρουση με τα δεδομένα που έχουμε.
Το σοκ στην παγκόσμια οικονομία λέγεται κρίση. Στη δημόσια υγεία λέγεται πανδημία. Στη γεωργία λέγεται σιτιστικό πρόβλημα. Και παρότι η ισχύ αυτών των σοκ οφείλεται στο ότι αυτά αναφέρονται σε πραγματικούς πιθανούς κινδύνους, στην παρούσα φάση οι κίνδυνοι αυτοί υπακούουν στους κανόνες εικονικών πραγματικοτήτων που επιδιώκουν να επιβάλλουν ολιγαρχικές πολιτικές ερεθίζοντας μαζικώς τα αντανακλαστικά του φόβου και την επακόλουθη παράλυση της λογικής. Σε ένα ρευστό και αβέβαιο πλέον σύμπαν, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός διατηρεί τα ινία μοναχά στη δημόσια υγεία μέσω της οποίας αναντίρρητα επιβάλλει τις πολιτικές του σε όλη την υφήλιο. Με απλά λόγια, είμαστε χαμένοι από χέρι αν δεν αναλάβουμε ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ την υγεία, την ψυχή μας και τα οικονομικά μας.
« Σε καιρούς γενικευμένης παραπλάνησης, το να λές την αλήθεια γίνεται επαναστατική πράξη» George Orwell
Όλες οι ιατρικές και μη ιατρικές αρχές συμφωνούν πως τα εμβόλια είναι σχεδιασμένα να προκαλούν ήπια περίπτωση της ασθένειας για την οποία υποτίθεται πως αποτελούν πρόληψη. Επίσης γνωρίζουν και παραδέχονται ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως τρόπος για να προβλεφθεί αν η περίπτωση θα είναι ήπια, σοβαρή – ή ακόμα και θανατηφόρα. Με αυτή τη μεγάλη αβεβαιότητα όσον αφορά την ίδια τη ζωή των ανθρώπων, είναι πολύ αντιεπιστημονικό και εξαιρετικά επικίνδυνο να χρησιμοποιείται μια τέτοια διαδικασία όπως ο εμβολιασμός.
Πολλά εμβόλια προκαλούν επίσης και άλλες ασθένειες εκτός από εκείνη για την οποία έχουν δοθεί. Για παράδειγμα:
1) το εμβόλιο της ευλογιάς συχνά προκαλεί σύφιλη, παράλυση, λέπρα, και καρκίνο.
Εμβόλια πολιομυελίτιδας, τοξικής αντιτοξίνης διφθερίτιδας, εμβόλια τύφου, καθώς και ιλαράς, τέτανου -και όλα τα άλλα εμβόλια- συχνά προκαλούν διάφορα άλλα στάδια νόσου, όπως:
2)μετα-εμβολιαστική εγκεφαλίτιδα (φλεγμονή του εγκεφάλου)
3)παράλυση,
4)μηνιγγίτιδα νωτιαίου μυελού,
5)τύφλωση,
6)καρκίνο (μερικές φορές μέσα σε δύο χρόνια),
7)φυματίωση, (δύο έως είκοσι χρόνια μετά την ένεση),
8)αρθρίτιδα,
9)νεφρική νόσο,
10)καρδιακή νόσο (καρδιακή ανεπάρκεια μερικές φορές μέσα σε λίγα λεπτά μετά την ένεση και μερικές φορές αρκετές ώρες αργότερα)
11)βλάβες στο νευρικό σύστημα όπως και πολλές άλλες σοβαρές παθήσεις
Όταν μάλιστα δίνονται πολλές βολές (διαφορετικά εμβόλια) μέσα σε λίγες ημέρες ή εβδομάδες, συχνά προκαλούνται έντονες περιπτώσεις ενεργοποίησης του συνόλου των ασθενειών ταυτόχρονα, επειδή το σώμα δεν μπορεί να χειριστεί ένα τόσο μεγάλο ποσό θανατηφόρων δηλητηρίων που εισέρχονται απευθείας στην κυκλοφορία του αίματος με την ένεση. Οι γιατροί την αποκαλούν απλά “νέα ασθένεια” και προχωρούν στην καταστολή των συμπτωμάτων. … Όταν το δηλητήριο έχει ληφθεί από το στόμα, το εσωτερικό αμυντικό σύστημα έχει την ευκαιρία να βγάλει γρήγορα ορισμένη ποσότητα από αυτό με εμετό. Αλλά όταν τα δηλητήρια πυροβολούνται απευθείας στον οργανισμό, παρακάμπτοντας όλα τα φυσικά προστατευτικά φράγματα, τα επικίνδυνα δηλητήρια κυκλοφορούν αμέσως στο σύνολο του σώματος μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και συνεχίζουν να κυκλοφορούν έως ότου όλα τα κύτταρα είναι δηλητηριασμένα.
Όποιος τολμήσει να μιλήσει εναντίον των εμβολίων θεωρείται τουλάχιστον τρομοκράτης !!! ευτυχώς υπάρχουν ακόμη ιατροί που δεν εμβολιάζουν τα παιδιά … ευτυχώς.
Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε μικρή διάρκεια, έτσι ώστε οι κατασκευαστές εμβολίων δεν ήταν σε θέση να διαθέσουν όλα τα εμβόλια τους. Όπως ήταν (και εξακολουθούν να είναι) επιχειρηματίες με στόχο το κέρδος, αποφάσισαν να τα πουλήσουν στον υπόλοιπο πληθυσμό. Έτσι ξεκίνησαν την μεγαλύτερη εκστρατεία εμβολιασμού στην ιστορία των ΗΠΑ. Δεν υπήρχαν επιδημίες για να τη δικαιολογήσουν και έτσι χρησιμοποίησαν άλλα τεχνάσματα. Η προπαγάνδα τους υποστήριξε πως οι στρατιώτες επέστρεφαν σπίτι από ξένες χώρες με όλα τα είδη των ασθενειών και πως γι’ αυτό το λόγο ο καθένας έπρεπε να πάρει όλα τα εμβόλια που κυκλοφορούσαν στην αγορά.
Οι άνθρωποι τους πίστεψαν, διότι πρώτα απ’ όλα ήθελαν να πιστέψουν τους γιατρούς τους και κατά δεύτερον οι στρατιώτες που επέστρεφαν σίγουρα μετρούσαν και αρρώστους ανάμεσα τους. Δεν γνώριζαν πως επρόκειτο για ασθένειές από τα ιατρικά εμβόλια, καθώς οι στρατιωτικοί γιατροί δεν τους έλεγαν φυσικά τέτοια πράγματα. Πολλοί από τους στρατιώτες που επέστρεψαν ήταν σχεδόν ανίκανοι για ζωή από παθήσεις που είχαν προκαλέσει αυτά ακριβώς τα φάρμακα. Πολλοί είχαν χάσει τα μυαλά τους από μετα-εμβολιαστική εγκεφαλίτιδα, αλλά οι γιατροί το ονόμαζαν νευρική διαταραχή -προερχόμενη από έκρηξη οβίδων, ακόμη και αν πολλοί δεν είχαν ποτέ αφήσει το αμερικανικό έδαφος.
Η συμψηφιστική ασθένεια που προήλθε από τα πολλά εμβόλια-δηλητήρια προκάλεσε σύγχυση στους γιατρούς, αφού ποτέ πριν δεν είχαν γίνει τόσο εκτεταμένοι εμβολιασμοί όπου να χρησιμοποιούνται τόσο πολλά διαφορετικά εμβόλια. Η νέα ασθένεια που είχαν δημιουργήσει είχε τα συμπτώματα όλων των ασθενειών που είχαν διοχετευτεί στον άνθρωπο με τα εμβόλια.
Εμφανιζόταν υψηλός πυρετός, υπερβολική αδυναμία, εξάνθημα και κοιλιακή-εντερική διαταραχή που είναι χαρακτηριστικά του τύφου. Το εμβόλιο διφθερίτιδας προκάλεσε πνευμονική συμφόρηση, ρίγη και πυρετό, πρησμένο, φραγμένο λαιμό και πνιγμό από ασφυξία, λόγω δυσκολίας στην αναπνοή ακολουθούμενη από το θάνατο, μετά την οποία το σώμα γινόταν μαύρο από την στασιμότητα αίματος που είχε στερηθεί το οξυγόνο στα στάδια ασφυξίας. Τον πρώτο καιρό, ονόμαζαν την ασθένεια Μαύρο Θάνατο(Black Death). Τα άλλα εμβόλια προκαλούσαν τις δικές τους αντιδράσεις – παράλυση, εγκεφαλική βλάβη, τέτανο, κλπ.
Όταν οι γιατροί είχαν προσπαθήσει να καταστείλουν τα συμπτώματα του τυφοειδή με ισχυρότερο εμβόλιο, προκάλεσαν χειρότερη μορφή τύφου που την ονόμασαν παρατυφοειδή. Αλλά όταν άρχισαν να χορηγούν ένα ακόμη ισχυρότερο και πιο επικίνδυνο εμβόλιο για την καταστολή του παρατυφοειδή, δημιούργησαν μία ακόμη χειρότερη ασθένεια, στην οποία δεν είχαν ονομασία να δώσουν.
Τι να λέγανε; Δεν ήθελαν να πουν στον κόσμο τι πραγματικά ήταν: το δικό τους τέρας Frankenstein που είχε δημιουργηθεί με τα εμβόλια και κατασταλτικά τους φάρμακα. Ήθελαν να απομακρύνουν την ευθύνη από τους εαυτούς τους
Η δήλωση πως το εμβόλιο της γρίπης των χοίρων είναι ακίνδυνο, είναι ψευδής, όπως ψευδής είναι και η δήλωση πως θα προστατεύουν από τη γρίπη. Υπάρχει σύγχυση και διαφωνία μεταξύ των γιατρών σχετικά με όλες τις πτυχές του εμβολίου, από την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα μέχρι την ανάγκη εμβολιασμού. Ποιος θα πρέπει να λάβει και ποιος θα πρέπει να προειδοποιηθεί κατά του εμβολιασμού.
Η επικεφαλής εκφοβιστική κραυγή της εκστρατείας τους είναι ότι η σημερινή γρίπη είναι σαν τη γρίπη των χοίρων του 1918 που σκότωσε 20.000.000 ανθρώπους. Δεν έχουν καμία χρήσιμη απόδειξη και δείγματα αίματος από την επιδημία γρίπης του 1918 για να το αποδείξουν. Αυτή ήταν 58 χρόνια πριν και οι γιατροί ήταν τότε ακριβώς το ίδιο συγχυσμένοι και αναποτελεσματικοί όπως και τώρα (και δέσμιοι των φαραμευτικών καρτέλ όπως και σήμερα 2009… )
Ωστόσο, ένα πράγμα είναι σίγουρο – η ισπανική γρίπη το 1918 ήταν μια ασθένεια που προκλήθηκε από τα εμβόλια, τα οποία προκάλεσαν ακραία δηλητηρίαση του οργανισμού από τη συσσώρευση πολλών διαφορετικών εμβολίων. Οι στρατιώτες στο Fort Dix το 1976 στις Η.Π.Α , που ειπώθηκε πως είχαν γρίπη των χοίρων, είχαν δεχθεί μια μεγάλη ποικιλία από εμβόλια, όπως ακριβώς τα εμβόλια που δόθηκαν το 1918 και προκάλεσαν την επιδημία γρίπης. Η επιδημία γρίπης στο Fort Dix σε καμία περίπτωση δεν σχετίζεται με την γρίπη των χοίρων. Τότε μόνο 13 κρούσματα είχαν καταγραφεί και μόνο 1(!) θανατηφόρο, και αν καιεξαιρετικά βραχύβια επιδημία, με συνολική διάρκεια 20 ημερών, οι ΗΠΑ κηρύχτηκαν σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και μέσα σε 11 μήνες το 1/3 του Αμερικανικού πληθυσμού είχαν εμβολιαστεί οδηγώντας σε 25 επισήμους θανάτους και περισσότερο απο 500 καταγεγραμμένες περιπτώσεις ανάπτυξης συνδρόμου Guillain-Barre (Νευρολογική, παραλυτική διαταραχή) Δεν υπήρχαν χοίροι στο στρατόπεδο (εκτός αν δεν θέλουμε σαρκαστικά να αποκαλέσουμε “χοιροειδή” τους φορείς που προώθησαν το εμβόλιο και προκάλεσαν τις ασθένειες.)
Η γρίπη των χοίρων είναι μια τεράστια ευκαιρία και όσο περίεργη και αν φαντάζει αυτή η διατύπωση, η αλήθεια είναι πώς αυτή η «επιδημία» δεν είανι η πρώτη ούτε και η τελευταία αλλά απλά ένας ακόμη μηχανισμός εκφοβισμού και προιόν μιας βιομηχανίας επιδημιών και φόβου που μεταφράζει τον φόβο σε κέρδος και χειραγωγία των μαζών και όταν ο πανικός ,ο φόβος και η ανησυχία κερδίζουν τότε η ανθρωπότητα έχει χάσει…
Την τελευταία 30κονταετία υπάρχει ένας συνεχόμενα αναπτυσσόμενος μηχανισμός παραγωγής πανδημικών απειλών που προωθείται από την πολιτική, τα ΜΜΕ, τις φαρμακοβιομηχανίες, από συγκεκριμένες επιστημονικές κοινότητες και από τον στρατό. Η συγκεκριμένη πολιτική «υγείας» εντάσσεται σε μια γενικότερη πολιτική αναπαραγωγής & διαχείρισης φόβου. Το AIDS για παράδειγμα, ξεπήδησε σε μια εποχή όπου η Αμερική έκανε μια πουριτανική στροφή και το σέξ άρχιζε να ξαναχρωματίζεται ηθικά και θρησκευτικά ,την ίδια στιγμή που η εξαθλιωμένη Αφρική υποβαθμιζόταν σε όλα τα επίπεδα.
Περάσαν από μπροστά μας πανδημίες τύπου του Δυτικού Νείλου, ιούς Hantavirous ,ιός SARS ,Coronavirus, γρίπη των πουλερικών, και τώρα αυτό το έκτρωμα..Όλες αυτές οι «πανδημίες» έχουν κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα ,λες και βγήκαν από το ίδιο καλούπι… ΚΑΛΑ ΚΡΑΣΙΑ