Η αποκάλυψη της μεγαλύτερης οργάνωσης πλύσης εγκεφάλου που υπήρξε ποτέ στην διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας βρίσκεται στο τελευταίο βιβλίο του Dr. John Coleman, «The Tavistock Institute of Human Relations: Shaping the Moral, Cultural, Political, and Economic Decline of the United States of America» (Διαμόρφωση της ηθικής, πολιτιστικής, πολιτικής και οικονομικής παρακμής των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής). Το Ινστιτούτο Tavistock εδρεύει στην πόλη του Λονδίνου και στο Πανεπιστήμιο του Sussex στην Αγγλία.
Ο Dr. John Coleman, συγγραφέας 15 βιβλίων, το πιο γνωστό από τα οποία είναι το «Conspirators Hierarchy, The Committee of 300», ήταν ένας από τους πρώτους συγγραφείς που έφερε την προσοχή του κόσμου στην ύπαρξη του Tavistock, άγνωστο μέχρι τότε στον Τύπο και τους ειδήμονες, σε μια μονογραφία που δημοσιεύτηκε το 1969. Από τις αρχικές αποκαλύψεις του 1969 σχετικά με τον κομβικό ρόλο που διαδραματίζει το Tavistock στην διαμόρφωση των πολιτικών, κοινωνικών, εκπαιδευτικών και οικονομικών “απόψεων”, ιδίως στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν είναι λίγοι οι συγγραφείς της παγκόσμιας συνωμοσίας που προσπάθησαν να βάλουν δάφνες στους ώμους τους για τις αποκαλύψεις σχετικά με την καθοριστική επιρροή του Tavistock ως της Μητέρας όλων των Υπουργείων Προπαγάνδας, αγνοώντας το γεγονός ότι το πρωτοποριακό αυτό έργο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από τον John Coleman. Το νέο βιβλίο του Δρ Κόλμαν, ωστόσο, δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το ποιος είναι ο δάσκαλος και ποιοι είναι οι μαθητές όταν πρόκειται για το θέμα του Τάβιστοκ.
Το βιβλίο είναι εκπληκτικό ως προς τις νέες γνώσεις που αποκαλύπτει σχετικά με τον κρυφό ρόλο των Βρετανών ολιγαρχών στην διαμόρφωση και τον έλεγχο της κοινής γνώμης, προκειμένου να χειραγωγήσουν το βρετανικό κοινό (και αργότερα το αμερικανικό) ώστε να αποδεχτεί την ιδέα ότι ο πόλεμος με την Γερμανία ήταν απαραίτητος προκειμένου “να διασφαλιστεί μια διαρκής ειρήνη”.
Το σχέδιο για την “δημιουργία” της κοινής γνώμης ξεκίνησε το 1913 ως εργοστάσιο προπαγάνδας με επίκεντρο το Wellington House στο Λονδίνο. Ο σερ Έντουαρντ Γκρέι, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών εκείνη την εποχή, τοποθέτησε ως διευθυντή του τον λόρδο Νόρθκλιφ (μεγιστάνα εφημερίδων με την μεγαλύτερη επιρροή στην Βρετανία). Την θέση του λόρδου Northcliffe υπερθεμάτισε ο λόρδος Rothmere για λογαριασμό του βρετανικού στέμματος. Το επιχειρησιακό προσωπικό του Wellington House αποτελούνταν από τον λόρδο Northcliffe, τον Arnold Toynbee (μελλοντικό διευθυντή μελετών στο Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων) και τους Αμερικανούς Walter Lippmann και Edward Bernays (ανιψιό του Signund Freud).
Η χρηματοδότηση έγινε αρχικά από την βασιλική οικογένεια, αλλά σύντομα συμπεριέλαβε τους Rothchilds (συγγενείς του λόρδου Northcliffe μέσω γάμου) και τους Rockefellers. Το Wellington House θα μετεξελιχθεί σε Ινστιτούτο Tavistock το 1921, αφού είχαν εξασφαλιστεί οι προπαγανδιστικές “νίκες” του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και του τραπεζικού συστήματος Federal Reserve (που δημιουργήθηκε το 1913).
Το Ινστιτούτο Ανθρωπίνων Σχέσεων Τάβιστοκ ήταν άγνωστο στους πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών πριν ο Δρ Κόλμαν αποκαλύψει την ύπαρξή του στην μονογραφία του, “The Tavistock Institute of Human Relations: Ο έλεγχος των Ηνωμένων Πολιτειών από την Βρετανία”. Μέχρι εκείνη τnη στιγμή, το Tavistock είχε διατηρήσει με επιτυχία τον μυστικό του ρόλο στην διαμόρφωση των υποθέσεων των Ηνωμένων Πολιτειών, της κυβέρνησής τους και του λαού τους από την αρχή της λειτουργίας του στο Λονδίνο, το 1913 στο Wellington House.
Μετά το αρχικό άρθρο του Δρ Κόλμαν που εξέθεσε αυτήν την άκρως απόρρητη οργάνωση, άλλοι έχουν εμφανιστεί με ισχυρισμούς περί συγγραφής, τους οποίους δεν μπόρεσαν να τεκμηριώσουν.
Η Tavistock ξεκίνησε ως ένας οργανισμός δημιουργίας και διάδοσης προπαγάνδας με κέντρο το Wellington House, όπου και συγκροτήθηκε η αρχική οργάνωση με σκοπό να διαμορφώσει ένα μέσο προπαγάνδας που θα έσπαγε την σκληρή αντίσταση του κοινού στον επικείμενο πόλεμο μεταξύ της Βρετανίας και της Γερμανίας.
Το έργο ανατέθηκε στους λόρδους Rothmere και Northcliffe και η εντολή τους ήταν να δημιουργήσουν έναν οργανισμό ικανό να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη και να κατευθύνει αυτή την κατασκευασμένη γνώμη στην επιθυμητή πορεία προς την υποστήριξη της κήρυξης πολέμου από την Μεγάλη Βρετανία κατά της Γερμανίας.
Η χρηματοδότηση εξασφαλίστηκε από την βρετανική βασιλική οικογένεια και αργότερα από τους Rothschilds με τους οποίους ο λόρδος Northcliffe είχε συγγενική σχέση μέσω γάμου. Ο Arnold Toynbee επιλέχθηκε ως διευθυντής των μελλοντικών μελετών. Δύο Αμερικανοί, ο Walter Lippmann και ο Edward Bernays διορίστηκαν για να χειριστούν την χειραγώγηση της αμερικανικής κοινής γνώμης κατά την προετοιμασία της εισόδου των Ηνωμένων Πολιτειών στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και να ενημερώσουν και να κατευθύνουν τον Πρόεδρο Woodrow Wilson.
Από ένα κάπως ακατέργαστο ξεκίνημα στο Wellington House, αναπτύχθηκε μια οργάνωση που επρόκειτο να διαμορφώσει το πεπρωμένο της Γερμανίας, της Βρετανίας και κυρίως των Ηνωμένων Πολιτειών με τρόπο που έγινε μια εξαιρετικά εξελιγμένη οργάνωση για την χειραγώγηση και την δημιουργία της κοινής γνώμης, αυτό που συνήθως αποκαλείται “μαζική πλύση εγκεφάλου”.
Κατά την διάρκεια της εξέλιξής του, το Tavistock επεκτάθηκε σε μέγεθος και φιλοδοξία, όταν το 1937 αποφασίστηκε να χρησιμοποιηθεί ως πρότυπο το μνημειώδες έργο του Γερμανού συγγραφέα Oswald Spengler, Untergange des Abenlandes (Η παρακμή του δυτικού πολιτισμού ).
Προηγουμένως, τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του Wellington House Rothmere, Northcliffe, Lippmann και Bernays είχαν διαβάσει και πρότειναν ως οδηγό τα γραπτά του Correa Moylan Walsh, ιδίως το βιβλίο “Η κορύφωση του πολιτισμού” (1917), καθώς αντιστοιχούσαν στενά στις συνθήκες που έπρεπε να δημιουργηθούν πριν από την έναρξη μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης σε μια Παγκόσμια Κυβέρνηση.
Στην προσπάθειά τους αυτή, τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου συμβουλεύτηκαν την βρετανική βασιλική οικογένεια και έλαβαν την έγκριση των “Ολυμπιονικών” (του εσωτερικού πυρήνα της Επιτροπής των 300) για την διαμόρφωση μιας στρατηγικής. Η χρηματοδότηση εξασφαλίστηκε από την μοναρχία, τους Rothschilds, τον όμιλο Milner και τα καταπιστεύματα της οικογένειας Rockefeller.
Το 1936, το μνημειώδες έργο του Σπένγκλερ έπεσε στην αντίληψη του Ινστιτούτου Ταβίστοκ. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την αλλαγή και την αναδιαμόρφωση της κοινής γνώμης για δεύτερη φορά μέσα σε λιγότερο από δώδεκα χρόνια, με ομόφωνη συναίνεση του διοικητικού συμβουλίου, το ογκώδες βιβλίο του Σπένγκλερ υιοθετήθηκε ως το σχέδιο για ένα νέο μοντέλο εργασίας που θα επιφέρει την παρακμή και την πτώση του δυτικού πολιτισμού, η οποία είναι απαραίτητη για την δημιουργία και την εγκαθίδρυση μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης στο εσωτερικό μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης.
Ο Σπένγκλερ θεωρούσε βέβαιο ότι θα συνέβαινε το γεγονός ότι θα εισέρχονταν στον δυτικό πολιτισμό όλο και περισσότερα ξένα στοιχεία και ότι η Δύση θα αποτύγχανε τότε να αποβάλει τους ξένους, σφραγίζοντας έτσι την μοίρα της, μια κοινωνία, της οποίας οι εσωτερικές πεποιθήσεις και οι υγιείς πεποιθήσεις θα έρχονταν σε αντίθεση με το εξωτερικό της επάγγελμα και έτσι ο δυτικός πολιτισμός θα έπεφτε στο περιθώριο, όπως οι αρχαίοι πολιτισμοί της Ελλάδας και της Ρώμης.
Το σκεπτικό του Τάβιστοκ ήταν ότι ο Σπένγκλερ είχε κατηχήσει τον δυτικό πολιτισμό να πιστεύει ότι θα σφάλει προς την πλευρά του ρωμαϊκού πολιτισμού και θα αποβάλει τους εξωγήινους. Η γενετική απώλεια που έχει υποστεί η Ευρώπη -και ιδιαίτερα η Σκανδιναβία, η Αγγλία, η Γερμανία, η Γαλλία- (οι αγγλοσαξονικές, σκανδιναβικές αλπικές γερμανικές φυλές), η οποία άρχισε λίγο πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι ήδη τόσο μεγάλη που ξεπερνά κάθε προσδοκία και συνεχίζεται με ανησυχητικό ρυθμό υπό την εξειδικευμένη καθοδήγηση των διαχειριστών του Tavistock.
Αυτό που ήταν μια πολύ σπάνια περίπτωση έγινε τελικά συνηθισμένο φαινόμενο, ένας μαύρος άνδρας παντρεύτηκε μια λευκή γυναίκα ή το αντίστροφο.
Οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι κόστισαν στο γερμανικό έθνος σχεδόν το ένα τέταρτο του πληθυσμού του. Το μεγαλύτερο μέρος της πνευματικής ενέργειας του γερμανικού έθνους εκτράπηκε σε πολεμικά κανάλια για την υπεράσπιση της πατρίδας εις βάρος της επιστήμης, των τεχνών, της λογοτεχνίας, της μουσικής και της πολιτιστικής, πνευματικής και ηθικής προόδου του έθνους. Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για το βρετανικό έθνος. Η φλόγα που άναψαν οι Βρετανοί υπό την καθοδήγηση του Τάβιστοκ έβαλε φωτιά σε όλη την Ευρώπη και προκάλεσε ανυπολόγιστη ζημιά σύμφωνα με το σχέδιο του Τάβιστοκ που ταίριαζε με τις προβλέψεις του Σπένγκλερ.
Ο κλασικός και ο δυτικός πολιτισμός είναι οι μόνοι δύο πολιτισμοί που θα μπορούσαν να φέρουν μια σύγχρονη αναγέννηση στον κόσμο. Είχαν ανθίσει και προοδεύσει όσο ακριβώς οι πολιτισμοί αυτοί παρέμεναν υπό τον έλεγχο των αγγλοσαξονικών σκανδιναβικών αλπικών, γερμανικών φυλών. Η αξεπέραστη ομορφιά της λογοτεχνίας, της τέχνης, των κλασικών τους, η πνευματική και ηθική ανέλιξη του γυναικείου φύλου με έναν πολύ μεγάλο αντίστοιχο βαθμό προστασίας, ήταν αυτό που διέκρινε τους δυτικούς και κλασικούς πολιτισμούς από τους άλλους.
Ο Σπένγκλερ είδε αυτό το προπύργιο να δέχεται ολοένα και μεγαλύτερη επίθεση και η σκέψη στο Τάβιστοκ κινήθηκε σε παράλληλες κατευθύνσεις, αλλά με εντελώς διαφορετικό στόχο. Το Τάβιστοκ έβλεπε αυτόν τον πολιτισμό ως τροχοπέδη για την εισαγωγή μιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, όπως και την έμφαση στην προστασία και την ανύψωση του γυναικείου φύλου σε μια θέση υψηλού σεβασμού και τιμής.
Έτσι, όλη η κατεύθυνση του Tavistock ήταν να “εκδημοκρατίσει” την Δύση με μια επίθεση στην γυναικεία φύση και στα φυλετικά, ηθικά, πνευματικά και θρησκευτικά θεμέλια πάνω στα οποία στηριζόταν ο δυτικός πολιτισμός.
Όπως πρότεινε ο Σπένγκλερ, οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι ήταν αφοσιωμένοι στην κοινωνική, θρησκευτική, ηθική και πνευματική πρόοδο και στην διατήρηση της γυναικείας φύσης και ήταν επιτυχημένοι για όσο διάστημα είχαν τον έλεγχο και μπορούσαν να οργανώσουν τα πράγματα έτσι ώστε η διακυβέρνηση να ασκείται από έναν περιορισμένο αριθμό υπεύθυνων πολιτών που υποστηρίζονταν από τον γενικό πληθυσμό κάτω από αυτούς, όλοι από την ίδια αγνή και ανόθευτη φυλή. Οι σχεδιαστές του Τάβιστοκ είδαν ότι ο τρόπος για να διαταραχθεί η ισορροπία του δυτικού πολιτισμού ήταν να επιβληθούν ανεπιθύμητες αλλαγές στη φυλή με την αφαίρεση του ελέγχου από τους άξιους στους ανάξιους, κατά τον τρόπο των αρχαίων Ρωμαίων ηγετών, οι οποίοι αντικαταστάθηκαν από τους πρώην σκλάβους τους και τους αλλοδαπούς, στους οποίους είχαν επιτρέψει να έρθουν και να κατοικήσουν ανάμεσά τους.
Το Tavistock, μέχρι το 1937, είχε διανύσει πολύ δρόμο από το ξεκίνημά του στο Wellington House και την επιτυχημένη προπαγανδιστική εκστρατεία που είχε μετατρέψει το βρετανικό κοινό από έντονα αντιπολεμικό το 1913 σε πρόθυμους συμμετέχοντες μέσω της τέχνης της χειραγώγησης με την πρόθυμη συνεργασία των ειδησεογραφικών μέσων επικοινωνίας.
Η τεχνική μεταφέρθηκε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού το 1916 για να χειραγωγήσει τον αμερικανικό λαό ώστε να υποστηρίξει τον πόλεμο στην Ευρώπη. Παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία, συμπεριλαμβανομένων τουλάχιστον 50 Αμερικανών γερουσιαστών, ήταν κατηγορηματικά αντίθετη στο να εμπλακούν οι ΗΠΑ σε αυτό που θεωρούσαν ότι ήταν ουσιαστικά μια διαμάχη μεταξύ της Βρετανίας και της Γαλλίας από την μία πλευρά και της Γερμανίας από την άλλη, κυρίως για το εμπόριο και την οικονομία, οι συνωμότες δεν πτοήθηκαν. Σε εκείνο το σημείο ο Ουέλινγκτον Χάουζ εισήγαγε την λέξη “απομονωτιστές” ως υποτιμητική περιγραφή των Αμερικανών που αντιτάσσονταν στην συμμετοχή των ΗΠΑ στον πόλεμο. Η χρήση τέτοιων λέξεων και φράσεων πολλαπλασιάστηκε υπό την εξειδικευμένη πλύση εγκεφάλου των επιστημόνων των κοινωνικών επιστημών στο Tavistock. Όροι όπως “αλλαγή καθεστώτος”, “παράπλευρες απώλειες” έγιναν σχεδόν νέα αγγλική γλώσσα.
Με το σχέδιο Tavistock τροποποιημένο ώστε να ταιριάζει στις αμερικανικές συνθήκες, οι Bernays και Lippmann οδήγησαν τον πρόεδρο Woodrow Wilson στη δημιουργία των πρώτων τεχνικών μεθοδολογίας Tavistock για την δημοσκόπηση (κατασκευή) της λεγόμενης κοινής γνώμης που δημιουργήθηκε από την προπαγάνδα Tavistock. Επίσης, δίδαξαν τον Ουίλσον να δημιουργήσει ένα μυστικό σώμα “διευθυντών” για να διευθύνει την πολεμική προσπάθεια και ένα σώμα “συμβούλων” για να βοηθούν τον Πρόεδρο στην λήψη αποφάσεων. Η Επιτροπή Creel ήταν το πρώτο τέτοιο σώμα διαμορφωτών κοινής γνώμης που συστάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο Γούντροου Ουίλσον ήταν ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος που διακήρυξε δημοσίως ότι τάσσεται υπέρ μιας σοσιαλιστικής Νέας Τάξης Πραγμάτων μέσα σε μια σοσιαλιστική Παγκόσμια Κυβέρνηση. Η αξιοσημείωτη αποδοχή της Νέας Παγκόσμιας Τάξης βρίσκεται στο βιβλίο του “Η Νέα Ελευθερία”.
Ωστόσο, εκείνη την εποχή, η οικονομία των Ηνωμένων Πολιτειών απολάμβανε ευημερία και βιομηχανική ανάπτυξη που δεν είχε ξαναζήσει ποτέ στην ιστορία της:
“Βρισκόμαστε μπροστά σε μια επανάσταση -όχι μια αιματηρή επανάσταση, η Αμερική δεν είναι διατεθειμένη να χύνει αίμα- αλλά μια σιωπηλή επανάσταση, με την οποία η Αμερική θα επιμείνει στην ανάκτηση στην πράξη των ιδανικών που πάντα διακήρυττε, στην εξασφάλιση μιας κυβέρνησης αφιερωμένης στο γενικό και όχι στα ειδικά συμφέροντα. Βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας εποχής κατά την οποία η συστηματική ζωή της χώρας θα υποστηρίζεται ή τουλάχιστον θα συμπληρώνεται σε κάθε σημείο από την κυβερνητική δραστηριότητα. Και τώρα πρέπει να καθορίσουμε τι είδους κυβερνητική δραστηριότητα θα είναι αυτή- αν, κατ’ αρχάς, θα κατευθύνεται από την ίδια την κυβέρνηση ή αν θα είναι έμμεση, μέσω οργάνων που έχουν ήδη συγκροτηθεί και που είναι έτοιμα να αντικαταστήσουν την κυβέρνηση”.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, παρενοχλούμενες, κυνηγημένες, σπρωγμένες και σπρωγμένες, οδεύουν σε μια ταχεία πορεία προς την Νέα Τάξη Πραγμάτων, προωθούμενες από τους Ριζοσπάστες Ρεπουμπλικάνους του Κόμματος του Πολέμου, οι οποίοι έχουν καταληφθεί από τους επιστήμονες του Ινστιτούτου Ανθρωπίνων Σχέσεων Tavistock.
Μόλις πρόσφατα με ρώτησε ένας συνδρομητής “πού μπορούμε να βρούμε το Ινστιτούτο Tavistock;”. Η απάντησή μου ήταν η εξής: “Το Tavistov Tavokow είναι ένα από τα πιο σημαντικά ιδρύματα της Ευρώπης: “Fox T.V. (Faux T.V.) και θα δείτε τους πράκτορες αλλαγής τους σε κάθε ένα από αυτά τα μέρη”.
Ο πρόεδρος Ουίλσον ήταν ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που “διαχειρίστηκε” τον πόλεμο μέσω μιας πολιτικής επιτροπής που καθοδηγούνταν και κατευθύνθηκε από τους Bernays και Lippmann του Wellington House, στους οποίους έχουμε ήδη αναφερθεί.
Η ηχηρή επιτυχία του Wellington House και η τεράστια επιρροή του στην πορεία της αμερικανικής ιστορίας άρχισαν πριν από αυτό, το 1913. Ο Ουίλσον είχε περάσει σχεδόν ένα χρόνο γκρεμίζοντας τους προστατευτικούς εμπορικούς δασμούς που είχαν υπερασπιστεί τις αμερικανικές εγχώριες αγορές από το να κατακλυστούν από το “Ελεύθερο Εμπόριο”, ουσιαστικά την πρακτική που επέτρεπε στα φτηνά βρετανικά προϊόντα που κατασκευάζονταν με φτηνή εργασία στην Ινδία να κατακλύζουν την αμερικανική αγορά. Στις 12 Οκτωβρίου 1913 ο Ουίλσον υπέγραψε το νομοσχέδιο που αποτέλεσε την αρχή του τέλους της μοναδικής αμερικανικής μεσαίας τάξης, που αποτελούσε επί μακρόν στόχο των Φαβιανών Σοσιαλιστών. Το νομοσχέδιο περιγράφηκε ως μέτρο για την “προσαρμογή των δασμών”, αλλά θα ήταν ακριβέστερο να περιγραφεί ως νομοσχέδιο για την “καταστροφή των δασμών”.
Η κρυφή δύναμη του Wellington House ήταν τέτοια που η συντριπτική πλειοψηφία του αμερικανικού λαού αποδέχτηκε αυτό το ψέμα, χωρίς να γνωρίζει ή να συνειδητοποιεί ότι ήταν η ταφόπλακα για το αμερικανικό εμπόριο που θα οδηγούσε στην NAFTA, τη GATT και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (ΠΟΕ). Ακόμη πιο εκπληκτική ήταν η αποδοχή του Ομοσπονδιακού Νόμου περί Φόρου Εισοδήματος που ψηφίστηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1913, για να αντικαταστήσει τους εμπορικούς δασμούς ως πηγή εσόδων για την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση.
Ο Φόρος Εισοδήματος είναι ένα μαρξιστικό δόγμα που δεν βρίσκεται στο Σύνταγμα των ΗΠΑ, όπως και η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα δεν βρίσκεται στο Σύνταγμα. Ο Ουίλσον αποκάλεσε το διπλό του χτύπημα κατά του Συντάγματος, “έναν αγώνα για τον λαό και για τις ελεύθερες επιχειρήσεις” και δήλωσε περήφανος που πήρε “μέρος στην ολοκλήρωση ενός σπουδαίου επιχειρηματικού έργου…”. Ο νόμος περί Ομοσπονδιακής Τράπεζας, που εξηγήθηκε από τον Ουίλσον ως “ανασυγκρότηση του τραπεζικού και νομισματικού συστήματος του έθνους”, πέρασε εσπευσμένα με μια πλημμυρίδα προπαγάνδας που προερχόταν από το σπίτι του Ουέλινγκτον, πάνω στην ώρα για τις εχθροπραξίες που ξεκίνησαν την φρίκη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι περισσότεροι ιστορικοί συμφωνούν ότι χωρίς την ψήφιση του νόμου για την Ομοσπονδιακή Τράπεζα, ο Λόρδος Γκρέι δεν θα μπορούσε να ξεκινήσει αυτήν την τρομερή πυρκαγιά.
Η παραπλανητική διατύπωση του νόμου για την Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεμάτων έγινε υπό την καθοδήγηση των Bernays και Lippman, οι οποίοι δημιούργησαν μια “Εθνική Ένωση Πολιτών” με πρόεδρο τον διαβόητο Samuel Untermeyer, για την προώθηση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας Αποθεμάτων, η οποία εξασφάλισε τον έλεγχο του χρήματος και του νομίσματος του λαού και το μετέφερε σε ένα ιδιωτικό μονοπώλιο χωρίς την συγκατάθεση του “θύματος”.
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της ιστορίας γύρω από την επιβολή του μέτρου της ξένης οικονομικής δουλείας ήταν ότι πριν σταλεί στον Ουίλσον για την υπογραφή του, ένα αντίγραφο δόθηκε στον σκοτεινό συνταγματάρχη Έντουαρντ Μάντελ Χάουζ ως εκπρόσωπο του Χάουζ Ουέλινγκτον και της βρετανικής ολιγαρχίας που εκπροσωπούνταν από τον τραπεζίτη J.P. Μόργκαν.
Όσον αφορά τον αμερικανικό λαό, στο όνομα του οποίου θεσπίστηκε το καταστροφικό μέτρο, δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το πώς τον είχαν εξαπατήσει εντελώς. Ένα όργανο της δουλείας ήταν στερεωμένο γύρω από το λαιμό τους, χωρίς τα θύματα να το αντιληφθούν ποτέ.
Η μεθοδολογία του Wellington House βρισκόταν στο αποκορύφωμά της όταν ο Ουίλσον εκπαιδεύτηκε στο πώς να πείσει το Κογκρέσο να κηρύξει πόλεμο στην Γερμανία, παρόλο που είχε κερδίσει τις εκλογές με την πανηγυρική υπόσχεση να κρατήσει την Αμερική έξω από τον πόλεμο που μαινόταν τότε στην Ευρώπη, ένας μεγάλος θρίαμβος για την νέα τέχνη της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Ήταν ακριβώς αυτό – τα ερωτήματα της δημοσκόπησης ήταν σκιασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε οι απαντήσεις να αντικατοπτρίζουν τις απόψεις του κοινού- όχι την κατανόηση των ερωτημάτων, ούτε την κατανόηση των διαδικασιών της πολιτικής επιστήμης.
@Ίων Μάγγος
