Το Αρχαίο Γεω-ενεργειακό Δίκτυο των Τόπων, οι Ομφαλοί, οι Αόρατοι Δρόμοι, η Ουράνια Πολιτεία και οι Δαίμονες των Τόπων.
Υπάρχει ένας αρχαίος πλακοστρωμένος δρόμος στην Κνωσό, που ονομάζεται «Βασιλικός Δρόμος», ο οποίος συνδέει το παλάτι του Μίνωα με ένα μικρότερο ανακτορικό κτίσμα στην ευρύτερη περιοχή. Έχει υπολογιστεί ότι πρόκειται για τον αρχαιότερο δρόμο της Ευρώπης! Ο θρύλος λέει ότι ο ίδιος ο Μίνωας σχεδίασε και υπέδειξε την θέση, την κατασκευή και την πορεία αυτού του δρόμου. Ο βασιλιάς περπατούσε σ’ αυτόν το δρόμο κατά το σούρουπο, για να «πάρει δύναμη». Είναι χαρακτηριστικό ότι, μέχρι σήμερα, τις νύχτες με πανσέληνο οι πλάκες του δρόμου αποκτούν έναν παράξενο φωσφορισμό στο σεληνόφως. Πρόκειται αναμφισβήτητα για την επιφανειακή «σηματοδότηση» μιας γραμμής δύναμης, δηλαδή για ένα ισχυρό κανάλι ενέργειας του τόπου…
Γεωβελονισμός
Η επιφάνεια της Γης, βρίθει από όλων των ειδών τις γεωμαγνητικές δυνάμεις, που επηρεάζονται όπως οι παλίρροιες από τα ουράνια σώματα, ειδικά από την Σελήνη. Αλλά αυτές οι δυνάμεις δεν είναι απλά μαγνητικές ή ηλεκτρικές. Το πιο σπουδαίο σε σχέση μ’ αυτές είναι πως, μπορούν να αλληλεπιδράσουν με τον ανθρώπινο νου. Αλλά κι ο νους μπορεί να τις επηρεάσει, έτσι ώστε να καταγράψουν ισχυρά συναισθήματα κι αυτή η καταγραφή αν εμποτιστεί με αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις είναι αυτό που λέμε «στοίχειωμα».
Είναι βέβαιο ότι οι αρχαίοι γνώριζαν τα μυστικά αυτών των δυνάμεων της Γης καθώς και πώς να τις μεταχειρίζονται. Πολλές κατασκευές τους, όπως οι όρθιες πέτρες (τα μενίρ, τα ντολμέν, και τα συναφή μονολιθικά και μεγαλιθικά μνημεία) εξυπηρετούσαν δύο σκοπούς: να καναλιζάρουν την δύναμη και να λειτουργούν ως βαλβίδες για τις εκροές της Γης. Μπορούν να συγκριθούν με τις βελόνες πάνω στα σημεία βελονισμού στο ανθρώπινο σώμα, που χρησιμεύουν στο να ερεθίζουν και να κατευθύνουν, να μπλοκάρουν και να απελευθερώνουν τις ζωτικές ενέργειες και την ροή τους.
Τα ψηλά κτίρια της πόλης, παίζουν τον ίδιο ρόλο, μέσα από την τυχαία κατάταξη τους στην πολεοδομική μορφή του τεχνητού τόπου που ζούμε. Ένα σύστημα βελονισμού στο σώμα της Γαίας…
Τέτοιες φυσικές μορφές (όπως λόφοι, τούμπες ή βράχια) ή τεχνητές κατασκευές (όπως οι κολόνες των ναών ή οι πύργοι) κάνουν διαθέσιμη την γήινη ενέργεια σε όλα τα έμβια όντα πάνω στην Γη -ειδικά τα ανθρώπινα όντα- και δρούσαν ως ενισχυτές αυτής της ενέργειας. Πολλά αρχιτεκτονικά κτίρια κρύβουν στον σχεδιασμό τους αυτές τις αλήθειες.
Η μεγάλη πρόκληση σε σχέση μ’ αυτό, είναι ο εντοπισμός της προέλευσης του εσωτερικού ρυθμού της παντοδύναμης αυτής ροής. Της ροής της Γης, του ανοδικού κεντρικού ενεργειακού ρεύματος της Γης. Ο παλμός αυτός, που δονεί όλον τον κόσμο, είναι ανάλογος με αυτόν της ζωτικής ενέργειας που δονεί το ανθρώπινο σώμα.
Οι Επικυρίαρχοι Ερπετοειδείς έχουν συνδέσει το σιχαμερό ερπετό φίδι με την Κουνταλίνι και σε όλους τους πολιτισμούς έχουν επιβάλλει το δικό τους σύμβολο του φιδιού, να συμβολίζει δήθεν την γήινη ενέργεια και το παρουσιάζουν να είναι κουλουριασμένο στην βάση της σπονδυλικής στήλης (μαγικό σεξ) (ειδικά σύμφωνα με τους Ινδουιστές και τους γιόγκι και τα ζωντόβολα του new age) κι όταν το φίδι αφυπνισθεί, ανελίσσεται περνώντας και ανοίγοντας τα ενεργειακά κέντρα του ανθρώπινου οικοδομήματος, καταστρέφοντας ολοκληρωτικά αυτόν που το κάνει, αφού χάνει την ψυχή του, το διπλό του ή διττό εαυτό του, το Είναι του, που ταΐζει τα αλλότριου DNA όντα. Τόσο ισχυρή είναι η ενέργεια της Γης.
Οι Γραμμές των Τραίνων και οι Πόλοι των Τόπων
Όπου υπάρχει μέρος στο οποίο γίνονται προσευχές και συγκεντρωμένες επιθυμίες κατευθυνόμενες προς αυτό, αλλά ακόμη και σ’ ένα δωμάτιο που φιλοξενεί τα όνειρα, τις αγωνίες και τις ατέλειωτες σκέψεις και έμμονες ιδέες του ενοίκου του, σχηματίζεται ένα είδος ενέργειας που συγκεντρώνει στον εαυτό του ένα πύκνωμα ενέργειας. Αυτό το πύκνωμα γίνεται αισθητό και μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον άνθρωπο κατά βούληση είτε επί κακό, είτε επί καλό.
Ακόμη, πολλές από τις πέτρες και τα πηγάδια που βρίσκονται πάνω στα κομβικά σημεία, έχουν έντονες θεραπευτικές ιδιότητες. Οι λεγόμενοι «κυνηγοί-Λέυ» (Ley Hunters) και οι ραβδοσκόποι, αναφέρουν ότι οι ενεργειακές γραμμές στις τοποθεσίες –που τις ονομάζουν «Γραμμές Λέυ» (Ley Lines)– μπορούν να προκαλέσουν έντονη ζαλάδα κι αποπροσανατολισμό, αλλά κι ευφορία και αναζωογόνηση, αυτό εξαρτάται απόλυτα από το αν ο ανιχνευτής αντιδρά «αρνητικά» ή «θετικά» με το μέρος. Δηλαδή, αν είναι συντονισμένος με το πύκνωμα ενέργειας που κυριαρχεί στην τοποθεσία…
Ο ερευνητής και ραβδοσκόπος κι ένας από τους πρωτοπόρους μελετητές του θέματος ο Γκέι Άντεργουντ, ανέφερε ότι τα δύο μεγαλύτερα VORTEX γεωδαιτικών γραμμών στην Ευρώπη, από τους οποίους περνούν δινοτροπικά οι περισσότερες ενεργειακές γραμμές που διατρέχουν την ήπειρο, είναι το Στόουνχεντζ και οι Δελφοί. Το Στόουνχεντζ είναι χαρακτηριστικός «αρνητικός» πόλος που δημιουργήθηκε από Δρυίδες της λατρείας της Σελήνης (Neolithic Priests of the Moon Cult) και οι Δελφοί είναι χαρακτηριστικός «θετικός» πόλος που δημιουργήθηκε σύμφωνα με τις γνώσεις του Προαρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και σχετίζεται με τον Ήλιο. Αντίστοιχοι αρνητικοί και θετικοί πόλοι/ τόποι /οικοδομήματα, υλοποιούνται σήμερα σε μεγαλουπόλεις, όπως το Λονδίνο και το Δουβλίνο, το Παρίσι και η Λυών, το Βερολίνο, το Μόναχο, η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη.
Ο φημισμένος λόγιος περιηγητής και αρχαιοδίφης Τζων Μίτσελ, γράφει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του The Flying Saucer Vision:
«Οι τέλειες ευθείες γραμμές που οδηγούν στις Ελληνικές πολιτείες, συνδέονται άμεσα με τα Λέυς της Βρετανίας. Μάλιστα και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει μια χαρακτηριστική σύνδεση με το όνομα του Θεού Ερμή, που είναι γνωστός στους Αιγυπτίους ως Θωθ, στους Κέλτες και στους Γαλάτες ως Τουτάτες. Το όνομα του διασώζεται σε άπειρους λόφους με τοπωνύμια Τοτ και σε λόφους με τοπωνύμια Τουτ στην Γαλλία.»
Ο Ερμής ήταν και ο Θεός των μηνυμάτων. Ήταν επίσης και ο Θεός των δρόμων, όπως συχνά ήταν και ο Απόλλωνας, αλλά και ο Θεός των σταυροδρομιών, των κόμβων και των διχαλωτών μονοπατιών και λοφάκια από λίθους στήνονταν στα σταυροδρόμια προς τιμήν του, όπως και μικρές στήλες ή κολονάκια, απ’ όπου προέρχεται και η ονομασία Κολονάκι της γνωστής περιοχής των Αθηνών, με τα οποία σημάδευαν τα κομβικά γεω-ενεργειακά σημεία που βρισκόντουσαν υπό την προστασία του Θεού Ερμή.
Μια πολύ ισχυρή θεότητα του Βουντού, επίσης σχετιζόταν με τα σταυροδρόμια και θεωρούνταν ως ο «Άρχων των Μονοπατιών»: ο Πάπα-Λέγκμπα. Λέγεται ότι μπορεί να στροβιλίσει στον αέρα τους πιστούς του αν τον επικαλεστούν σε ένα σταυροδρόμι, ή να ταξιδεύσουν πετώντας στους λόφους «καβάλα στον Λέγκμπα, τον Βασιλιά των Μονοπατιών». Παρόμοιες θεότητες λατρευόντουσαν μυστικά και στην αρχαία Ρώμη, όπως ο «Rex Semitae» (πάλι ο «βασιλιάς των μονοπατιών»), που τον επικαλούνταν οι ταξιδιώτες όταν είχαν χάσει τον δρόμο τους, αλλά και θυσίαζαν στο όνομα του όταν άρχιζαν την κατασκευή ενός δρόμου στην πόλη.
Τελλουρολογία
Η γνώση και η χρήση των αρνητικών και θετικών δυνάμεων των κοσμικών ενεργειών όπως φημολογείται στην μαγική παράδοση- είναι η πιο σημαντική γνώση του κόσμου: η απόλυτη κυριαρχία των ρευμάτων. Ο κυρίαρχος αυτής της δύναμης είναι ένας «Άρχων των Μονοπατιών». Τα μονοπάτια, σαν αμέτρητοι ομφάλιοι λώροι, οδηγούν στον Ομφαλό, στο κεντρικό σημείο ελέγχου: έναν «Τελλουρικό Ομφαλό».
Τοποθετείστε στον πιο κομβικό Τελλουρικό Ομφαλό τον πιο ισχυρό άξονα. Κατέχοντας αυτόν τον «σταθμό» έχετε τον τρόπο να προβλέπετε τις βροχές, τις ανομβρίες, να εξαπολύστε τυφώνες, παλίρροιες, σεισμούς, να τσακίζετε στην κυριολεξία χώρες ολόκληρες, να υψώνετε δάση και βουνά, να καταποντίζετε νησιά. Κατευθύνεις το σωστό φορτίο ενέργειας μέσα από τα κανάλια ροής που έχεις εντοπίσει, φέρνεις σε «οργασμό» τα σπλάχνα της Γης, και με τις ανάλογες συγκεντρώσεις να κάνει, σε ένα λιγοστό καιρό, αυτό που θα έκανε σε χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια. Δημιουργείς σ’ όλη την κοιλάδα του Νείλου κοιτάσματα διαμαντιών, ή γεμίζεις όλο το Αιγαίο με πετρέλαιο…
Θα είναι σαν να μετασχηματίζεις όλη την Γη σ’ έναν τεράστιο (για να θυμηθούμε τα πειράματα του Ράιχ) «Οργονοσυσσωρευτή». Ο Βίλχελμ Ράιχ φαίνεται ότι ήξερε πολλά πράγματα γι’ αυτά, και τα πειράματά του με την Οργόνη και τις πυραμίδες Οργόνης που κατασκεύαζε από οργανικά κι ανόργανα υλικά, τον οδήγησαν σε συγκλονιστικά συμπεράσματα που από τότε θεωρούνται απαγορευμένα, αφού ο ίδιος συκοφαντήθηκε, φυλακίστηκε, δολοφονήθηκε και την μοίρα του την ακολούθησαν τα πειράματα και οι μελέτες του, που τις εκφύλισαν και τις διαστρέβλωσαν για χρήση από το ανθρώπινο ζώο.
Έχοντας την εποπτεία πάνω σ’ έναν τέτοιο ενεργειακό χάρτη, μπορείς να κατασκευάσεις ένα δίκτυο από σταθμούς αναμετάδοσης, που μεταβιβάζουν την ισχύ και την κατεύθυνση των ροών, την ένταση και τις διαθέσεις των ρευμάτων. Αυτό ακριβώς σχεδίαζε ο Νίκολα Τέσλα πριν τον εξαφανίσουν οι Επικυρίαρχοι Ερπετοειδείς.
Σκέψου τα παράξενα αλλά και λογικά λόγια των Αλχημιστών που έλεγαν ότι «η γνώση των παλιρροιών και των παγκόσμιων ρευμάτων αποτελεί το μυστικό της ανθρώπινης παντοδυναμίας». Λοιπόν, η δύναμη δεν βρίσκεται μόνο στην απόκτηση του παγκόσμιου χάρτη, αλλά και στην γνώση του καθοριστικού σημείου, του Ομφαλού, του «Umbilicus Telluris», του «Κέντρου του Κόσμου», της απόλυτης και φυσικής Πηγής της Εξουσίας. Εκεί απ’ όπου μπορεί να κυβερνά τα πάντα ο “Βασιλιάς των Μονοπατιών”. Αυτές, αποτελούν τις βασικές αρχές της Γεωπολιτικής, όπως ξεκίνησε ως επιστήμη.
Η Γερμανική γεωπολιτική σχολή σκέψης συνοψίζεται στον όρο Geopolitik. Οι βασικότεροι εκπρόσωποι της Geopolitik είναι οι Friedrich Ratzel, Rudolf Kjellen, Oswald Spengler, Alexander Humboldt, Karl Ritter και ο Karl Haushofer. Η γερμανική σχολή χαρακτηρίζεται από μια οραματιστική τάση: ο θεωρητικός φαντάζεται πώς θα ήθελε ο κόσμος να ήταν και χρησιμοποιεί την γεωπολιτική προς επίτευξη του οράματος αυτού. Ο Ratzel φαντάζεται τα κράτη ως ζωντανούς οργανισμούς και ο Haushofer οραματίζεται έναν κόσμο χωρισμένο σε σφαίρες επιρροής.
Υποστηρίζει ότι τα σύνορα μεταξύ των κρατών δεν αποτελούν χαράξεις νομικής φύσεως, αλλά στρατηγικούς στόχους ύπαρξης σε έναν περιορισμένης έκτασης πλανήτη. Τα σύνορα μπορούν να διαστέλλονται και να συστέλλονται ανάλογα με την δυναμική του κάθε κράτους-οργανισμού. Για τον Haushofer, η γεωπολιτική πρέπει να συμβάλλει στην ανάδειξη στο διεθνές προσκήνιο ενός περιορισμένου αριθμού κρατών διεθνούς ακτινοβολίας, καθένα από τα οποία θα κυριαρχούσε σε μία συγκεκριμένη ζώνη επιρροής.
Τα έργα του Karl Haushofer βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση στην Ναζιστική ηγεσία και οι ιδέες του χρησιμοποιήθηκαν για να δικαιολογήσουν την γερμανική επεκτατικότητα κατά την εποχή κυριαρχίας του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος. Μάλιστα προτάθηκε από τον Χίτλερ και στον Στάλιν. Βασίζεται στην πολιτισμική διαίρεση της υδρογείου. Σήμερα είναι η κυρίαρχη κατάσταση. Εμπεριέχει την έννοια του ζωτικού χώρου και καταλήγει στην διαίρεση του κόσμου ανάλογα με τον πολιτισμό.
Ο Μακροκοσμικός Χάρτης
Είναι σίγουρο ότι, υπάρχουν μέρη-χάρτες, που περιγράφουν μέσω του κατασκευαστικού τους κώδικα μια «προέκταση» της γνωστής γεωγραφίας. Κτίσματα και μέρη (ακόμη και πολιτείες ολόκληρες) που μπορούν να διαβαστούν σαν βιβλία. Δεν είναι πια σε θέση οι άνθρωποι να διαβάσουν αυτά τα μέρη. Αυτό δεν είναι δα κανένα μεγάλο μυστικό που έχει χαθεί για πάντα, απλώς οι άνθρωποι έγιναν μηχανιστές και δεν βλέπουν πέρα από τις μηχανές τους.
Ένας μικρο-μακροκοσμικός χάρτης, με αμέτρητες μυστικές αντιστοιχίες μεταξύ τόπων και μεταξύ κατασκευαστικών ιδεών, περιγράφεται στο σπανιότατο έργο του Ρόμπερτ Φλουντ “Utriusque Cosmi Historia” (Η Ιστορία του Ενός εκ των Δύο Κόσμων), ακόμη ένα έργο που δεν είναι πουθενά διαθέσιμο για τα μάτια των ανεξάρτητων μελετητών.
Ένα άλλο έργο που μπορεί να κρύβει τρομερά κλειδιά για όλα αυτά τα πράγματα, είναι το αινιγματικό “Mundus Symbolicus” (Συμβολικός Κόσμος) του Filippo Picinelli (1604 – 1679), για το οποίο ξέρουμε ότι περιέχει πάρα πολλές αναφορές στις αρχαίες ελληνικές και ρωμαϊκές μεγαλουπόλεις, στις τοποθεσίες και στους αρχαίους μας ναούς. Ο Picinelli πίστευε ότι ο κόσμος της δημιουργίας του Θεού μπορούσε να διαβαστεί ως ένα συμβολικό βιβλίο. Αυτό τον οδήγησε να συγκεντρώσει μια εγκυκλοπαίδεια εμβλημάτων που εκτείνεται σε περισσότερες από χίλιες σελίδες, το “Mondo simbolico” (Συμβολικός κόσμος).
Μια πολύ μεγάλη κατασκευή βασισμένη πάνω σ’ όλες αυτές τις ιδέες, οραματίστηκε κάποτε ο Σόλομον Ντε Κάους. Πρόκειται για την κατασκευή ενός θαυμαστού κήπου, που στήθηκε σε ένα από τα «ειδικά» σημεία της περιοχής της Χαϊδελβέργης. Η αρχιτεκτονική του και η μαγική του αξία είναι ανυπολόγιστη. Οι «Κρεμαστοί Κήποι» που οραματίστηκε ο Ντε Κάους για την Χαϊδελβέργη, θα έμπαιναν σε εφαρμογή για λογαριασμό του αυτοκράτορα Φρειδερίκου του 5ου. Απεικόνιζαν το Μακρόκοσμο (στο δικό μας Μικρόκοσμο). Κάθε άποψη του Κήπου αναπαράγει ένα μυστήριο της Αλχημικής Τέχνης. Οι Κήποι του Ντε Κάους αποτελούνταν από πολλά επίπεδα, που όλα μαζί σχημάτιζαν έναν πολυεπίπεδο υπερ-Κήπο, απίστευτης ομορφιάς. Κάθε πλάτωμα, όταν το έβλεπες καθώς προχωρούσες, θα φανέρωνε χάρη στην προοπτική του μερικές εικόνες, αλλά όταν το ξανάβλεπες από το παραπάνω πλάτωμα θα έκανε νέες αποκαλύψεις στο μάτι σου, αντίθετες ίσως από τις πρώτες, κι έτσι κάθε βαθμίδα εκείνης της κλίμακας θα μιλούσε την ίδια στιγμή δύο διαφορετικές «γλώσσες». Ήταν ένας κήπος μέσα σε κήπους, που ο καθένας τους θα περιέγραφε τον εαυτό του στον παρατηρητή, ανάλογα με την θέση στην οποία αυτός θα έστεκε.
Όλος ο Κήπος –μια πολυσύνθετη «μακέτα» ενός μεγαλύτερου αόρατου «οικοδομήματος»– μπορεί να διαβαστεί σαν βιβλίο, σαν μήνυμα ή σαν ξόρκι. Ο Ντε Κάους είχε γράψει σε μιά επιστολή του στον Φρειδερίκο: «…Αν ξέρατε, θα μπορούσατε να προφέρετε χαμηλόφωνα τις λέξεις που υπαγορεύει ο Κήπος και θα γινόσασταν ικανός να καθοδηγήσετε μια από τις αναρίθμητες δυνάμεις του υποσελήνιου κόσμου. Ο Κήπος είναι ένα πολυσύνθετο όργανο για την κυριαρχία του κόσμου…»!
(Τέτοιες παρόμοιες κατασκευές, που –κατά την γνώμη μου και όχι μόνο– κρύβουν επιμελημένα πολλά μυστικά, έχουμε και στην Ελλάδα, όπως π.χ. στην Θεσσαλονίκη: τους περίφημους «Κήπους του Πασά» στην «Άνω Πόλη»…)
Η Πύλη Πόλη
Πίσω στον χρόνο, στην αρχαία Αίγυπτο, διαβάζω στο δεύτερο ψαλμό του Ύμνου στον Άμμωνα –στον «βασιλιά των θεών»– τον ιερό προστάτη της πόλης των Θηβών, της «βασίλισσας όλων των πόλεων»:
«Η Ουασέτ [οι Θήβες] είναι η Πόλη των Πόλεων
Το νερό και η γη υπήρχαν σ’ αυτήν απ’ την αρχή του Χρόνου
Κι ύστερα ξεπρόβαλλε η άμμος που έγινε το θεμέλιό της
Και ήλθε τελικά στην επιφάνεια ένας τιτάνιος λόφος
και στο λόφο αυτόν δημιουργήθηκε ο κόσμος.
Μέσα στην Ουασέτ γεννήθηκε η ανθρωπότητα
Που έφτιαξε όλες τις πόλεις στ’ όνομά της
Κι από τότε ονομάστηκαν Πολιτείες
Ακολουθώντας το πρότυπο της Ουασέτ…»
Έτσι, η πόλη των Θηβών ουσιαστικά ταυτίζεται με μια «αρχέγονη πολιτεία», τελείως ανάλογη με την πόλη Λουζ της Βίβλου, τη Σαλήμ του Μελχισεδέκ, την ουράνια Ιερουσαλήμ, την ασιατική Σαμπάλα και την υπερβόρεια Θούλη. Ίσως, στον κόσμο των ιδεών, να υπάρχει μονάχα μία πολιτεία, εκείνη που την αντικρίζουμε φευγαλέα στα όνειρα, η Αρχετυπική Πόλη, το μακρινό καθρέφτισμα εκείνης της πόλης που ξεκίνησε κάποτε να ορθώνεται στις άμμους της Μέσης Ανατολής πριν από πέντε χιλιάδες χρόνια, που εμφανίζεται μια φορά κάθε αιώνα για να καταπιεί τους απερίσκεπτους εξερευνητές, που σκορπά τα κατοπτρικά της είδωλα μέσα στο χωρόχρονο. Όλες οι πόλεις θέλουν να γίνουν αυτή η Πόλη, και αν ξέρεις τι είναι αυτό που θέλει η πόλη, τότε μπορείς να την καταλάβεις, να την ελέγξεις.
Στον ναό-αναπαυτήριο του Ραμσή του 3ου, διαβάζουμε στους τοίχους τον Ραμσή να απευθύνεται στον Άμμωνα λέγοντας: «Έχτισα για σένα, στην πόλη Ουασέτ [Θήβες] ένα μυστηριώδη ορίζοντα, στην είσοδο αυτού του ιερού σου προαυλίου, ω μεγάλε βασιλέα των θεών. Ο ορίζοντας αυτός θα ορθώνεται προς τον Άμμωνα για όσο καιρό ο ουρανός θα στηρίζει τον ήλιο. Ναι, εγώ τον έχτισα, και όρθωσα μεγάλες πύλες από καθαρό χρυσάφι…»
Ο Αμένοφις ο 3ος δηλώνει πάνω στον πυλώνα ενός ναού: «Ο Φαραώ έχτισε μια τεράστια πύλη για τον Άμμωνα Ρα, τον βασιλιά των θεών, μια πύλη σκεπασμένη από χρυσάφι και πολύτιμους λίθους. Ποτέ δεν θα ξαναγίνει κάτι παρόμοιο. Η πύλη αγγίζει τον ουρανό όπως οι τέσσερις στύλοι του ουράνιου θόλου: τα κατάρτια, οπλισμένα με ήλεκτρο, αστράφτουν πιο πολύ κι από τον ουρανό. Εκεί θα γίνεται για πάντα και για πάντα η μεγάλη τελετή του στύλου του Τζεντ, που προωθεί την Άνοδο των Δυνάμεων μέσα στο σώμα του Όσιρη, για να φέρει το ξύπνημα του συμπαντικού πυρός στην σπονδυλική του στήλη. Εδώ ο Φαραώ σηκώνει τον ιερό στύλο της αόρατης πολιτείας του, περιτριγυρισμένος από τους ιερείς του, κάτω από τον μαγικό ήχο των σείστρων. Ο Φαραώ δεν θα πεθάνει ποτέ, θα ζει για πάντα και για πάντα μέσα στην πολιτεία σου της ομονοίας, ω βασιλέα των θεών…»
Ο Ραμσής ο 2ος έχτισε στο Λούξορ μία πύλη που αποτελούνταν από δύο τεράστιους οβελίσκους από γρανίτη. Σήμερα, ο ένας απ’ αυτούς τους οβελίσκους βρίσκεται στο Παρίσι, στημένος στην «Πλατεία Ομονοίας» (κι υπάρχει ακόμη μια πλατεία Ομονοίας στην Ευρώπη, στο κέντρο της Αθήνας), κι ο άλλος βρίσκεται στην Ουάσινγκτον των Η.Π.Α., (και, όπως ήδη ανέφερα, σε αντίστοιχους αλλά πολύ πιο μικρούς οβελίσκους αφιερωμένους στον «θεό των μονοπατιών» Ερμή, οφείλει την ονομασία του το «Κολωνάκι» στην Αθήνα).
Σ’ αυτό το σημείο, θυμάμαι τον Ζιλμπέρ Λασκώ να γράφει:
«Όπως το ορατό τμήμα των παγόβουνων δεν αποτελεί παρά το ένα πέμπτο του συνολικού τους όγκου, έτσι και το ορατό τμήμα του Οβελίσκου της Κονκόρτ στο Παρίσι, δεν αποτελεί παρά το ένα έβδομο του ύψους του. Ορισμένοι αποκρυφιστές, που τις νύχτες με πανσέληνο συγκεντρώνονται στο κτίριο αριθμός 34 της οδού Φιλιμπέρ ντε λ’ Ορμ, δίνουν πολύ μεγάλη σημασία σε κάτι που σ’ αυτούς μοιάζει με τιτάνιο καρφί βαθιά σφηνωμένο στην καρδιά του Παρισιού. Ισχυρίζονται πως χωρίς αυτό η πρωτεύουσα θα είχε εξαφανιστεί προ πολλού. Και επισημαίνουν με μεγάλη σοβαρότητα ότι μετά την καταστροφή της θαμμένης άκρης του καρφιού θα ακολουθούσε ο αφανισμός της πόλης. Είναι αλήθεια ότι το 1942 οι Γερμανοί ζήτησαν από τους Ιάπωνες ειδικούς να σκάψουν ένα τούνελ ως την αόρατη αυτήν άκρη του οβελίσκου. Λέγεται όμως ότι μια σειρά από παράξενα εργατικά ατυχήματα αποδεκάτισαν την ιαπωνική ομάδα και το σχέδιο εγκαταλείφθηκε. Ο υπεύθυνος Ιάπωνας ειδικός που επιτηρούσε την επιχείρηση, αυτοκτόνησε στις 12 Δεκεμβρίου 1942 σ’ ένα μικρό ξενοδοχείο της οδού Γουστάβου Ζοφρουά…» (Gilbert Lascault, Un Monde Mine)
Το Δομικό Μυστικό
Και, φυσικά, όλα αυτά θυμίζουν την παλιά και στέρεα πεποίθηση για την ύπαρξη κάποιων ειδικών λίθων στους τοίχους των περισσότερων μεγάλων καθεδρικών ναών της Ευρώπης. Υποτίθεται ότι οι αρχιτέκτονες των καθεδρικών ναών, όπως το θέλει η παράδοση, εφάρμοζαν το εξής σύστημα κατά την λιθοδομία του ναού: καθιστούσαν κάποιες συγκεκριμένες πέτρες κομβικές στο δίκτυο λίθων που αποτελούσαν τους τοίχους του ναού (αυτές έστεκαν συνήθως στα θεμέλια όπου υπήρχε πρόσβαση από έναν υπόγειο διάδρομο), έτσι ώστε αν κάποιος τις αφαιρούσε, ολόκληρος ο καθεδρικός κατέρρεε. Έφτανε δηλαδή να αφαιρέσει κανείς μία έως –ας πούμε– είκοσι πέτρες ή ογκόλιθους, από συγκεκριμένα σημεία του ναού, για να γκρεμιστεί σαν πύργος από τραπουλόχαρτα ή σαν κομμάτια ενός ντόμινο. Τις μυστικές αυτές πέτρες γνώριζαν μονάχα οι αρχιτέκτονες του ναού ή κάποιος ιερέας, και υποτίθεται ότι η θέση τους γνωστοποιούνταν κληρονομικά στους επόμενους.
Μια τέτοια πεποίθηση υπάρχει και για διάφορα κτίσματα σε μέρη της Ελλάδας, όπως για παράδειγμα το «Κάστρο του Μονόλιθου» στην Ρόδο, που πολλοί νομίζουν ότι το λένε έτσι γιατί είναι σκαρφαλωμένο πάνω σ’ έναν πανύψηλο απότομο βράχο. Αλλά δεν ξέρουν πως οι Ναΐτες Ιππότες έκρυβαν εκεί μέσα ένα μαύρο μονόλιθο, που τον έφεραν από τους Αγίους Τόπους και προσπαθούσαν να αποκωδικοποιήσουν το τρομερό μυστικό του. Και υποτίθεται πως είναι ακόμη θαμμένος εκεί, βαθιά μέσα στον βράχο κάτω από το κάστρο, κι αν κάποιος τολμήσει να τον βρει και να τον βγάλει, τότε όλο το νησί θα βουλιάξει…
Κατ’ επέκταση, αυτού του είδους τα ειδικά δομικά σημεία θα μπορούσαν να ειδωθούν σε μεγαλύτερη κλίμακα, στο πλαίσιο μιας ολόκληρης μεγαλούπολης. Συγκεκριμένα κομβικά σημεία θα μπορούσαν να αποτελούνται από στήλες, κτίσματα ή και ολόκληρες πλατείες και οικοδομικά τετράγωνα, στα οποία αν γίνει κάποια ειδική επέμβαση μπορούν να προκληθούν καταστροφές σε όλη την πόλη, (φυσικά, αυτό θα μπορούσε να ισχύει μόνο σε πόλεις που σήμερα η πολεοδομία τους στέκει όσο το δυνατόν πιο πιστή στο αρχικό σχέδιο δόμησής τους και στα μυστικά του)…
Ομφαλοσκοπία
Όλες αυτές οι θεωρήσεις, υποδεικνύουν την ύπαρξη ενός τόπου (ή ενός δικτύου από τόπους) όπου βρίσκεται το μυστικό «Κέντρο του Κόσμου». Και, ιστορικά, διαφαίνεται ότι, εκτός από το φυσικό, υπάρχει και το αστικό αντίστοιχό του. Πολλές μεγαλουπόλεις στην ιστορία της ανθρωπότητας προσπάθησαν να υιοθετήσουν αυτόν τον ρόλο και να παρουσιαστούν ως το Κέντρο του Κόσμου.
Υπάρχουν πολλά σύμβολα στις αρχαίες ιερατικές παραδόσεις που παριστάνουν αυτό το κέντρο. Ένα από τα πιο αξιόλογα είναι ο Ομφαλός.
Η ελληνική λέξη Ομφαλός (εκτός από την φανερή σχέση της με την λέξη φαλλός, που μας φέρνει στο νου τις στήλες και τα μενίρ, αλλά και τους ουρανοξύστες) σημαίνει γενικά το σημείο που αποτελεί το κέντρο ενός πράγματος, ιδιαίτερα την τρύπα του τροχού μέσα από την οποία διέρχεται ο άξονάς του. Το κέντρο του άξονα του τροχού του κόσμου. Το ίδιο σημαίνει και η λέξη «Νάβχι» στα σανσκριτικά, το ίδιο και στις κελτικές και γερμανικές διαλέκτους όπου συναντούμε τις λέξεις «Nab» και «Nau» που έχουν την ίδια έννοια. Στα γερμανικά «Nabe» και «Nabel», στα αγγλικά «Navel» και στα λατινικά «Umbilicus». Στα κελτικά η λέξη είναι «Nau» ή «Naf», όπου εκτός από ομφαλός σημαίνει και «αρχηγός». Το σύμβολο του Ομφαλού σχετιζόταν πάντοτε με μία θέση που ήταν το κέντρο μιας σημαντικής περιφέρειας (απ’ αυτό και ο ομφαλός στην ανθρώπινη κοιλιά).
Ο πιο γνωστός είναι ο Ομφαλός των Δελφών, που οι αρχαίοι τον θεωρούσαν ως το «Κέντρο του Κόσμου», ενώ π.χ. στον Βορρά τέτοιο ιερό μέρος θεωρείται ο λόφος του Γκλάστονμπερυ στην Αγγλία (αν δείτε μια φωτογραφία του θα καταλάβετε), στο Νότο ένα τέτοιο ιερό μέρος είναι το Άγιερς Ροκ ή Ουλούρου στην Αυστραλία, κλπ., ενώ τέτοιοι «τεχνητοί» ομφαλοί είναι και οι αιγυπτιακοί «οβελίσκοι» που μεταφέρθηκαν από την Αίγυπτο από τους δυτικούς και στήθηκαν στο Παρίσι και στην Ουάσινγκτον. Ο Ομφαλός του Ναού των Δελφών, που ήταν το πνευματικό κέντρο της αρχαίας Ελλάδας, είχε και υλική και πνευματική έννοια, αφού εκεί ακριβώς συγκαλούνταν δυο φορές το χρόνο το Συνέδριο των Αμφικτυόνων οι λεγόμενες «Αμφικτυονίες» που αποτελούνταν από αντιπροσώπους όλων των ελληνικών πόλεων και ήταν ο μοναδικός ενεργός σύνδεσμος μεταξύ τους.
Γενικά, η υλική παράσταση του Ομφαλού ήταν ένας «ιερός λίθος», που συνήθως λεγόταν «Βαίτυλος», (προσέξτε πως «ύλος» σημαίνει καρφί και σχετίζεται και με την λέξη «στύλος»). Η λέξη «Βαίτυλος», κατά την γνώμη μου, γέννησε την εβραϊκή «Μπεθ-Ελ» που σημαίνει «Οίκος Θεού», το όνομα ακριβώς το οποίο έδωσε ο Ιακώβ στον τόπο που του φανερώθηκε ο Θεός στον ύπνο του, όπου είχε κοιμηθεί με προσκέφαλο μια «πέτρα» και είδε την περιβόητη «Σκάλα»:
«Και εξηγέρθη ο Ιακώβ εκ του ύπνου αυτού και είπεν: ότι έστι ο Κύριος εν τώ τόπω τούτω, εγώ δε ουκ ήδειν, και εφοβήθη και είπεν: ως φοβερός ο τόπος ούτως, ουκ έστι τούτο, αλλ’ ή οίκος Θεού και αύτη η πύλη του ουρανού. Και ανέστη Ιακώβ το πρωί και έλαβε τον λίθον όν υπέθηκεν εκεί προς κεφαλής αυτού και έστησεν αυτόν στήλην, και επέχεε έλαιον επί το άκρον αυτής, και εκάλεσε το όνομα του τόπου εκείνου Μπεθ-Ελ [Οίκος Θεού] και Ουλάμ-Λουζ ήν το όνομα τη πόλει πρότερον…» (Γένεσις ΚΗ΄, 16-19). («Ουλαμ-Λουζ» στα εβραϊκά σημαίνει «Προαύλιο της Αμυγδαλιάς»). Η λέξη (και η πόλη) Λουζ, εν συνεχεία αποκαλείται «Μπεθ-Ελ» και με την πάροδο του χρόνου έγινε «Μπεθ-Ελ-Χεμ» και έπειτα ίσως «Μπεθ-Λεχέμ» ή όπως την λέμε εμείς: Βηθλεέμ, η πόλη όπου γεννήθηκε ο Ιησούς σε ένα σπήλαιο…
Η Ουράνια Πολιτεία
Με απλά λόγια, αμέτρητες μυστικιστικές ή θρησκευτικές πεποιθήσεις σε όλο τον κόσμο αποδίδουν ιερότητα σε συγκεκριμένες πόλεις (Ιερουσαλήμ, Ρώμη, Μπενάρες, Μέκκα, Λάσσα, κ.ά.) μέσα από ένα σύστημα ονομασιών, απροσπέλαστων τόπων, κομβικών σημείων, και αντιστοιχιών με πνευματικούς τόπους ή δίδυμες τους αόρατες πολιτείες. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, σχεδόν πάντα το όνομα της πόλης υπονοεί ότι η πόλη είναι το ορατό αντίστοιχο μιας αόρατης πόλης που βρίσκεται «αλλού» (όπως για παράδειγμα η Ουράνια Ιερουσαλήμ των Εβραίων, η Σαμπάλα των Βουδιστών που ουσιαστικά είναι το απόκρυφο αντίστοιχο της Λάσσα, οι Δελφοί και η αόρατη «αδελφή» πόλη τους, κλπ), και η πρόσβαση για εκεί βρίσκεται μέσα στην ορατή πόλη σε κάποιο ειδικό κομβικό σημείο που ταυτόχρονα είναι και το Κέντρο του Κόσμου. Έτσι, ο κόσμος είναι κυριολεκτικά γεμάτος από «Κέντρα του Κόσμου».
Τέτοια σημεία σημαδεύονται πάντοτε από ιερούς λόφους, ψηλά κτίσματα, ναούς, και πάντα κρύβουν μια δίοδο προς τα υπόγεια αλλά και μία προς τα ουράνια. Έτσι, έχουμε το μυστικό πολιτειακό τρίπτυχο: την ορατή πόλη που φιλοξενεί το –κατά τόπους– «Κέντρο του Κόσμου» που συνήθως στέκει σε κάποιο «άβατο», την μυστική υπόγεια πόλη που βρίσκεται από κάτω του, την αόρατη ουράνια πόλη που βρίσκεται «αλλού» και την οποία κατοπτρίζει συμμετρικά η ορατή πόλη…
Διαβάζω στην Αποκάλυψη του Ιωάννη (κα΄ 1-2):
«Και είδον ουρανόν και γην νέαν… Και εγώ ο Ιωάννης είδον την πόλιν την αγίαν, την νέαν Ιερουσαλήμ καταβαίνουσαν από του Θεού εκ του ουρανού, έχουσαν την δόξαν του Θεού, και η λαμπρότης αυτής ήτο όμοια με λίθον πολύτιμον, ως λίθον ίασπιν κρυσταλλίζοντα, και είχε τείχος μέγα και δώδεκα πυλώνας…»
Και μια προσευχή των Ναϊτών Ιπποτών:
«Ουράνια πόλη της Ιερουσαλήμ, μακάριο όραμα ειρήνης, εσύ που, χτισμένη από πέτρες ζωντανές, υψώνεσαι μέχρι τα άστρα, και περιβάλλεσαι από μυριάδες αγγέλων…» (Ύμνος του Εσπερινού).
Και ένα απόσπασμα από Βραχμανικό κείμενο: «Και ήρθε τότε στην ιερή Μπενάρες, την πόλη που είναι πόλεις μέσα σε πόλεις, και από πάνω τους στροβιλίζονται οι φωτιές των ουράνιων πόλεων, που είναι όλες η Μπενάρες, και από κάτω τους κρύβονται στο σκοτάδι της γης οι τάφοι των υπόγειων πόλεων, που είναι όλες η Μπενάρες, και έφτασε εκεί και οι δρόμοι τον υποδέχτηκαν, και τον οδήγησαν στην καρδιά της πόλης, που το αληθινό της όνομα είναι μυστικό και απαγορευμένο να το προφέρει κανείς…» (Μαχά-Καλ Ντιβόντας).
Το Μυστικό Όνομα
Οι Αιγύπτιοι έπαιρναν από την γέννησή τους δύο ονόματα, από τα οποία το ένα έμενε για πάντα κρυφό. Το ίδιο γινόταν και στην Ινδία όπου, ανάμεσα στους Βραχμάνους, κάθε παιδί είχε ένα μυστικό όνομα. Στην Αφρική, κάθε παιδί έχει –πέρα από ένα όνομα για καθημερινή χρήση– ένα κρυφό όνομα που το φυλάει με μεγάλη προσοχή. Παρόμοιες συνήθειες είχαν και οι Ρωμαίοι, οι Εσκιμώοι, οι Ιρλανδοί, οι Ινδιάνοι, οι Σλάβοι, κ.ά. Συνήθως, αυτό το έκαναν για να προστατέψουν το άτομο από τις μαγικές επιρροές, που δεν μπορούσαν να είναι δραστικές και αποτελεσματικές παρά μόνο όταν ερχόταν σε επαφή με το πραγματικό όνομα του ατόμου.
Οι θεοί, επίσης, πάντοτε είχαν μυστικά ονόματα πέρα από τα γνωστά ονόματά τους, (τα οποία απαγορευόταν να προφερθούν επιπόλαια), το ίδιο και ο Θεός της Βίβλου. Όποιος γνώριζε το μυστικό όνομα του Θεού, κατείχε πολύ μεγάλη μαγική δύναμη.
Το προσωπικό όνομα του κάθε ατόμου φαινόταν πάντοτε σαν ένα ζωτικό μέρος του εαυτού του και γι’ αυτό έπρεπε να το προστατεύει άγρυπνα. Ίσως γιατί μπορούσε κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί από τρίτους με κακόβουλο τρόπο σε μαγικές πρακτικές. Οι Αιγύπτιοι μάγοι –και όχι μόνο– ήταν βέβαιοι πως αυτός που κατείχε το πραγματικό μυστικό όνομα ενός ανθρώπου ή ενός θεού, κατείχε όλη την βαθύτερη ουσία του και το μυστικό της ύπαρξής του, κι έτσι θα μπορούσε να αναγκάσει ακόμη και μία θεότητα να υπακούσει στις διαταγές του. Ακόμη και οι θεοί έπαιρναν μεγάλες προφυλάξεις απέναντι στους άλλους θεούς για να προστατέψουν το μυστικό όνομά τους. Για παράδειγμα, η θεά Ίσιδα, που ήταν μια απλή θνητή, έγινε η πιο ισχυρή θεότητα όταν κατάφερε, με ένα θρυλικό κόλπο, να μάθει το μυστικό όνομα του Ρα, (του το απέσπασε με μία ειδική εγχείριση!).
Κι αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στο επίπεδο των ατόμων, αλλά και στο επίπεδο των πιο σύνθετων σωμάτων. Στην Ελλάδα συναντούμε την ίδια μαγική συνήθεια, από τα αρχαία χρόνια ακόμη. Για παράδειγμα, στην Ελευσίνα, ήταν απαγορευμένο να προφέρει κανείς το όνομα των ιερέων αυτού του ιερού τόπου λατρείας όσο αυτοί ζούσαν. Από δύο αρχαίες επιγραφές που βρέθηκαν εκεί, αποδεικνύεται πως τα ονόματα αυτά κατέληγαν στην υποβρύχια άβυσσο: τα χάραζαν σε μπρούτζινη ή μολυβένια πινακίδα και τα έριχναν στο βυθό του κόλπου της Σαλαμίνας.
Ακόμη και οι μυστικές αδελφότητες έχουν τα μυστικά τους ονόματα, που είναι γνωστά μόνο στους υψηλά μυημένους, και που είναι διαφορετικά από αυτά με τα οποία γίνονται γνωστές στους χαμηλόβαθμους ή στους αμύητους. Και, φυσικά, ακόμη και οι πόλεις έχουν τα μυστικά τους ονόματα.
Χαρακτηριστικό είναι ένα έθιμο του παρελθόντος, το οποίο τελούσαν οι Ρωμαίοι πολεμιστές. Όταν στρατοπέδευαν μπροστά σε μία πόλη για να την πολιορκήσουν, οι ιερείς –που πάντα είχαν μαζί τους– στρέφονταν προς τον πολιούχο προστάτη θεό της συγκεκριμένης πόλης, και πρόφεραν μια μαγική φόρμουλα με την οποία καλούσαν την θεότητα αυτή να εγκαταλείψει την πολιορκούμενη πόλη και να την παραδώσει χωρίς αντίσταση στους Ρωμαίους, που θα εκπλήρωναν τέλεια τα καθήκοντα της λατρείας της και θα της συμπεριφέρονταν καλύτερα από τους τωρινούς κατόχους της πόλης.
Ο Βέρους Φλάκους αναφέρει πως η συνήθεια αυτή είχε καθιερωθεί από τους νόμους που θέσπισαν οι ποντίφηκες, σύμφωνα με τους οποίους κρατούσαν κρυφό το όνομα της θεότητας που είχε την Ρώμη κάτω από την προστασία της, ώστε κανένας εχθρός να μην μπορεί να κάνει ό,τι έκαναν οι Ρωμαίοι στους άλλους και στις πόλεις τους. (Έχουν μεγάλο ενδιαφέρον τα ρωμαϊκά μαγικά ξόρκια που είναι καταγραμμένα, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στις πόλεις της Ιταλίας Φιντένε, Γκάμπιο, Φρέγκελε, Βέγιο, αλλά και ενάντια στην Καρχηδόνα, την Κόρινθο, κ.ά., και ενάντια σε στρατόπεδα των Γαλατών, των Ισπανών, των Μαυριτανών, κλπ).
Ο Βιργίλιος στην Αινειάδα (ΙΙ, 351) φαίνεται να περιγράφει μια τέτοια τεχνική:
«Οι θεοί αποσύρθηκαν από όλα τα ιερά τους, κι όλοι εκείνοι που προστάτευαν το κράτος εκείνο εγκατέλειψαν την θέση τους στο άκουσμα των ιερών ονομάτων…»
Ο Λίβιος αναφέρει πως όταν ανακαλύφθηκε το όνομα που προστάτευε την πόλη Βέγιο, η θεά Ήρα δέχτηκε να αφήσει την πόλη και να ακολουθήσει τους νικητές στην Ρώμη όπου της έστησαν μεγαλοπρεπή ναό. Ο Σκιπίωνας διηγείται ότι με μία τέτοια μαγεία εξασφάλισε την κατάκτηση της πόλης της Καρχηδόνας, εξορκίζοντας τους θεούς της που εγκατέλειψαν την πόλη.
(Και, ας θυμηθούμε τον χριστιανικό βυζαντινό ύμνο «Τη υπερμάχω στρατηγό τα νικητήρια…» που απευθύνεται στην προστάτιδα Θεοτόκο της Κωνσταντινούπολης για προστασία ενάντια στους πολιορκητές, αλλά και τον γνωστό θρύλο του οράματος του Αγίου Δημητρίου που πολεμούσε στα τείχη της Θεσσαλονίκης, της πόλης της οποίας είναι πλέον ο «πολιούχος» άγιος).
Ο Δαίμων του Τόπου
Αυτές οι μαγικές –και μετέπειτα θρησκευτικές– πρακτικές βασίζονται στην θεωρία των «δαιμόνων» (Δαίμων στα αρχαία ελληνικά σημαίνει θεότητα), δηλαδή των θεοτήτων που απλώνουν την προστατευτική σκιά τους πάνω στις πόλεις.
Kάθε άνθρωπος είχε το «δαίμονά» του που τον συνόδευε από την αρχή ως το τέλος της ζωής του και του οποίου πάντα αισθανόταν την καλή ή την κακή επίδραση (που αργότερα μεταλλάχθηκε στον «φύλακα άγγελο»), όπως ο Σωκράτης που είχε το «δαιμόνιό» του, έτσι είχαν το δαίμονά τους ακόμη και οι θεότητες, ακόμη και τα έθνη, οι λαοί, οι οικογένειες, οι πόλεις, τα σπίτια, οι δρόμοι. Ήταν ο «επιχώριος αγαθός δαίμων». Ο Σέρβιος δηλώνει: «Nullus locus sine genio est» («Κάθε τόπος έχει το δαιμόνιό του»), και όλα αυτά συνδέονται άμεσα με το Genius Locus, που ονομάζεται και «Στοιχειό του Τόπου»…
Έτσι, για παράδειγμα, το όνομα της Ρώμης (το μαγικό όνομα του Genius Locus της Ρώμης), που ταυτιζόταν με το όνομα του προστάτη θεού της Ρώμης, ήταν ένα ιερό όνομα, απόκρυφο και ερμητικό. Όχι μόνο το όνομα της πολιούχου θεότητας, αλλά το ίδιο το όνομα της πόλης, το όνομα του κέντρου μιας αυτοκρατορίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Σολίνους, ο περίφημος σχολιαστής του Πλίνιου, δήλωνε ξεκάθαρα πως το πραγματικό μυστικό όνομα της Ρώμης «δεν έφτασε ποτέ στ’ αυτιά των αμύητων, διότι ήταν απαγορευμένο να το προφέρει κανείς…»
Μόνο κατά την διάρκεια –άγνωστων σε μας– μυστηριακών τελετών, μέσα στο ημίφως και στην βαθύτερη σιωπή, το μυστικό όνομα μεταδιδόταν στους αρχηγούς του Κράτους στην εκάστοτε επίσημη φάση της μεταφοράς των εξουσιών. Και μόνο ο Pontifex Maximus (ο μέγιστος ποντίφικας) μπορούσε να το προφέρει, με χαμηλή φωνή, στην διάρκεια της τελετής της εξιλεωτικής θυσίας. Ακόμη και ο Μακρόβιος το σχολιάζει αυτό, σε ένα κρυπτικό απόσπασμα: «Ipsius vero Urbis nomen etiam doctissimis ignotum est…»
Αλλά, ποιο ήταν το μυστικό όνομα της Ρώμης, που οι Ρωμαίοι τόσο πολύ φοβόντουσαν να μην το μάθουν οι εχθροί τους και βλάψουν μ’ αυτό την Αιώνια Πόλη;
Κρυφή Αιώνια Ρώμη
Ο Μακρόβιος αποκαλύπτει ότι το μυστικό όνομα ήταν γραμμένο στα βιβλία της αρχαίας εποχής, αλλά οι μαρτυρίες δεν συμφωνούσαν πάνω στο θέμα αυτό. Άλλοι υποστήριζαν ότι το ερμητικό όνομα της πόλης ήταν το μυστικό όνομα του Δία, ή το όνομα της Σελήνης που κανείς δεν το γνωρίζει, ενώ άλλοι επέμεναν ότι το όνομα έπρεπε να παραμείνει πάση θυσία ένα μυστήριο, το οποίο είναι απαγορευμένο από τους θεούς να το αναζητήσουμε…
Παρ’ όλα αυτά, σε ένα μπρούτζινο αντικείμενο αφιερωμένο στο Δία, στο Καπιτώλιο, είναι γραμμένη η φόρμουλα: «Genio Urbis Romae Sive Mas Sive Foemina», πράγμα που δείχνει ότι το «δαιμόνιο» της Ρώμης είχε μάλλον ανδρόγυνο χαρακτήρα. Ενώ, ένας βωμός με την αφιέρωση «Sei deo sei deivae sacrum», ο βωμός Calvinus –που είναι ένα από τα πιο περίεργα μνημεία του Παλατίνου– χτίστηκε εις μνήμη της μυστηριακής φωνής που ακούστηκε μέσα στηνν βαθιά σιγή της νύχτας και προειδοποίησε τους κατοίκους της πόλης για την επικείμενη έφοδο των Γαλατών. Η φωνή αποδόθηκε σε ένα τοπικό δαιμόνιο που ονομάστηκε Aius Loquens ή Locutius. (Ίσως τελικά το «δαιμόνιο της πόλης» να έχει πολλά κατώτερα δαιμόνια στην υπηρεσία του…)
Η απόκρυφη τέχνη του εντοπισμού του μυστικού ονόματος μίας πόλης –και η χρησιμοποίηση του για την εξουσία της πόλης– επιβίωσε μέσα στους αιώνες περνώντας μέσα στις γνώσεις συγκεκριμένων ομάδων που διατήρησαν μία επιλεκτική ροή πληροφορίας για όλα αυτά, μία γνώση που πάντα απευθυνόταν σε συγκεκριμένους παραλήπτες.
Το κέντρο της πόλης της Ρώμης ήταν μία τρύπα, το «mundus», το σημείο επικοινωνίας ανάμεσα στον επίγειο κόσμο και τις κατώτερές του περιοχές. Το mundus είναι προφανέστατα ένας Ομφαλός (ο ομφαλός της Γης), και κάθε πόλη που είχε ένα mundus θεωρούνταν ότι έστεκε στο κέντρο του κόσμου, στον ομφαλό του Orbis Terrarum. Κατά την γνώμη μου, αυτός είναι και ο λόγος που στα αρχαία συγγράμματα η Ρώμη ονομάζεται και Roma Quadrata, ένα όνομα που υποδεικνύει πως η Ρώμη είχε τετράγωνο σχήμα. Βέβαια, η πόλη ως κέντρο του κόσμου και με έναν ομφαλό στο κέντρο της, θα έπρεπε να έχει κυκλικό σχήμα. Ένας κύκλος με μία τελεία στο κέντρο του. Κι όμως, η Ρώμη ήταν ένα τετράγωνο με μία τελεία στο κέντρο του. Πιστεύω πως αυτό ίσχυε για να μπορεί το κέντρο του κόσμου να επεκταθεί σε κόσμο, η Ρώμη να επεκταθεί σε Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.
Τα Μαγικά Τετράγωνα
Η Ρωμαϊκή κοσμολογία ήταν βασισμένη στην εικόνα μίας terra χωρισμένης σε τέσσερις περιοχές, το ίδιο και η Ρώμη ήταν χωρισμένη σε τέσσερα ίσα τμήματα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν μετατρέψουμε το κέντρο του τετραγώνου στο κέντρο ενός σταυρού, που τελικά δημιουργεί το τετράγωνο. Ένα τετράγωνο χωρισμένο σε τέσσερα ίσα μέση από έναν σταυρό. Εκεί που συναντιούνται η κάθετη γραμμή και η οριζόντια γραμμή του σταυρού, στο κομβικό σημείο, είναι το κέντρο του σταυρού, δηλαδή το κέντρο του τετραγώνου. Καταφεύγουμε σε αυτήν την μέθοδο για να μπορούμε να προεκτείνουμε το αρχικό μοντέλο του τετραγώνου σε μεγαλύτερο τετράγωνο, χωρίς να χαθεί η αρμονία και η τάξη του. Αν θέλουμε να μεγαλώσουμε σωστά το τετράγωνο, δεν έχουμε παρά να επεκτείνουμε –ίσα μεταξύ τους– τα τέσσερα ευθύγραμμα τμήματα που αποτελούν τον σταυρό. Έτσι το τετράγωνο μεγαλώνει, χωρίς να πάψει να είναι τετράγωνο και χωρίς να χάσει το ομφαλικό κέντρο του. Έτσι προεκτεινόταν και η αιώνια πόλη της Ρώμης.
Γι’ αυτόν τον λόγο, οι Ρωμαίοι ήταν οι πρώτοι που δημιούργησαν την έννοια της «Πολεοδομίας», για να μπορεί να μεγαλώνει η Ρώμη ελεγχόμενα και με τάξη, χωρίς να χάνει τον αρχικό ιερό σχεδιασμό της. (Κατά την άποψή μου, όλα αυτά υποδεικνύουν και την δημιουργία των λεγόμενων «οικοδομικών τετραγώνων»).
Κατ’ επέκταση, η Ρώμη προεκτείνεται σε ρωμαϊκή αυτοκρατορία, που το αιώνιο κέντρο της είναι πάντα η πόλη της Ρώμης και κατ’ επέκταση το ίδιο το κέντρο της πόλης της Ρώμης, το mundus.
Ίσως αυτό να ήταν και η αιτία της καταστροφής της αυτοκρατορίας, όταν αυτή έχασε τους άξονες της Ανατολής-Δύσης, Βορρά-Νότου, που περιέγραφαν τον σταυρό του ιερού τετραγώνου της, και χωρίστηκε στα δύο, σε δυτική και ανατολική αυτοκρατορία, κι έπειτα διασπάστηκε, τα δύο τμήματα διαχωρίστηκαν, και τελικά καταστράφηκαν από παρακμή και εισβολή…
***
@Μαρίνος Χαραλάμπους
