Topics:

Η προπαγάνδα του «Τζόκερ»

Παρακολούθησα την πολυσυζητημένη ταινία «Τζόκερ». Ασυζητητί ακατάλληλη για ανηλίκους. Το ότι πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι είναι πουριτανισμός πλέον άραγε; Όμως γιατί επέμεινε τόσο πολύ η Αριστερά να την δουν οι νέοι; Μήπως διότι είναι...

Η προπαγάνδα του «Τζόκερ»

Παρακολούθησα την πολυσυζητημένη ταινία «Τζόκερ». Ασυζητητί ακατάλληλη για ανηλίκους. Το ότι πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι είναι πουριτανισμός πλέον άραγε;

Όμως γιατί επέμεινε τόσο πολύ η Αριστερά να την δουν οι νέοι; Μήπως διότι είναι μία ταινία με εξαιρετική σκηνοθεσία και μία ίσως από τις καλύτερες ερμηνείες όλων των εποχών (διότι ισχύουν και τα δύο); Όχι βέβαια, μην είστε αφελείς! Επέμεινε διότι είναι μία ταινία με γνήσια αριστερά μηνύματα. Οποιαδήποτε ψυχοπάθεια, έγκλημα και αντικοινωνική συμπεριφορά σύμφωνα με την αριστερή κοσμοθέαση δεν προκύπτει από την προσωπική ευθύνη, αλλά από τον κοινωνικό αποκλεισμό, την ταξικότητα και την τυχαία προσωπική διαδρομή ενός εκάστου πάντοτε συνδεδεμένη βέβαια με τις κοινωνικές δομές.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο δέκτης κάποιες φορές αισθάνεται ασυναίσθητα ότι ταυτίζεται με τον παρανοϊκό ψυχοπαθή Τζόκερ, συμπάσχοντας στο δράμα του. Δεν είναι τυχαίο ότι ο πάμπλουτος Τόμας Γουέιν, ενώ σε όλες τις άλλες ταινίες του Μπάτμαν παρουσιάζεται πλούσιος, φιλάνθρωπος και με διάθεση κοινωνικής προσφοράς, σε αυτήν την ταινία παρουσιάζεται ως υποκριτής, αναίσθητος και ψυχρός. Για την Αριστερά δεν υπάρχει καλός και πλούσιος. Εκτός αν είναι αριστερός και προωθεί την αριστερή ατζέντα.

Ο Τόμας Γουέιν κατά την διάρκεια της ταινίας ισχυρίζεται ότι θα εξαλείψει την φτώχεια με τον μόνο εφικτό τρόπο: την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Ο σκηνοθέτης όμως επιδέξια σε είχε βάλει ήδη στα παπούτσια του κοινωνικά αποκλεισμένου Τζόκερ, δείχνοντάς σου πως κάποιος σαν εκείνον δεν πιστεύει σε τέτοιες «αηδίες» αφού έχεις βιώσει τόσες ψεύτικες υποσχέσεις και απογοητεύσεις.

Επίσης επιδέξια ο προφανώς αριστερών καταβολών σεναριογράφος προβάλλει ότι και η μητέρα του Τζόκερ είναι ψυχοπαθής, με στόχο να αφαιρεθεί οιοδήποτε δάκτυλο που να δείχνει προς το μέρος της, αφαιρώντας έτσι την προσωπική της ευθύνη και μετακυλίοντας τα πάντα στο «σύστημα», το οποίο όντας ανεπαρκές δεν διέγνωσε σωστά την ψυχική της ασθένεια και της έδωσε τον Τζόκερ για υιοθεσία. Φυσικά το ότι η μητέρα του Τζόκερ είναι λευκή και μη-ομοφυλόφιλη δεν εξυπηρετεί απλά το σενάριο της ταινίας. Εξυπηρετεί μία έμμεση προπαγάνδα η οποία σε βάζει στο τρυπάκι να σκέπτεσαι ότι εφόσον υπάρχουν τόσοι φυσιολογικοί κακοί γονείς γιατί να μην υιοθετούν παιδιά και οι ομοφυλόφιλοι;

Η προπαγάνδα της ταινίας είναι σκληρή και έμμεση και χρειάζεται βαθιά ιδεολογική συγκρότηση για να ξεδιπλώσει κανείς τα μηνύματά της. Η πιο μακιαβελική, για να μην πω ρισελική, επιδίωξή της όμως ήταν να ταυτίσει τις ελίτ με την Δεξιά. Οι ελίτ, ο Γουέιν και ο παρουσιαστής δηλαδή, έχουν δεξιά οπτική των πραγμάτων. Είναι πλούσιοι πιστεύουν στην ιεραρχία, πιστεύουν και στο αποτέλεσμα των πράξεων και όχι μόνο στα αίτια και για αυτό σκιαγραφούνται εμμέσως ως κακοί, ως ελίτ και φορείς δεξιών απόψεων. Όταν λοιπόν στο μέλλον ένας έφηβος συναντήσει μία τέτοια άποψη θα την ταυτίσει με κάτι κακό.

Ο μαρξισμός, η Αριστερά και γενικότερα οι ιδεολογίες εκείνες που στηρίζονται στον φθόνο, δημιουργούν συγκινησιακή ταύτιση με τους ταπεινούς και τους καταφρονεμένους, με τους «ωραίους τρελούς». Με αυτούς που έκαναν εγκλήματα, αλλά υπάρχουν μόνο τα αίτια στα οποία μπορεί κανείς να στηριχθεί και όχι στην ειδεχθή πράξη αυτή καθ’ εαυτή. Για όλους αυτούς τους λόγους, προτιμήστε κάτι απλό.

Να ταχθείτε στο πλευρό του Μπάτμαν.

@Ραφαήλ Καλυβιώτης

  • Δεν με ενδιαφέρει αν δημοσιευτεί ή όχι το κείμενο μου. Απ’ότι κατάλαβα το Terrapapers πρέπει να το διαβάζει κάποιος πάντα με την επιφύλαξη ότι είναι περιοδικό που απευθύνεται μόνο σε καπιταλιστές. Αρχικά να δηλώσω ότι δεν υποστηρίζω ανεπιφύλαχτα τη ταινία. Όμως, ο Ραφαήλ αναφέρει …‘’Παρακολούθησα την πολυσυζητημένη ταινία «Τζόκερ». Ασυζητητί ακατάλληλη για ανηλίκους.’’… Αφού ήξερε, από ότι είχε προηγουμένως γραφτεί , τι είναι , κακώς πήγε και κακώς του το επέτρεψαν οι γονείς του. Επίσης ότι τον δικαιολογώ λόγω ηλικίας για τις φιλοσοφικές του απόψεις τις οποίες σίγουρα θα αναιρέσει όταν μεγαλώσει και διαπιστώσει ότι αυτός το βάρβαρο και κτηνώδες σύστημα που τον κυβερνάει, σε όποια χώρα κι’αν βρίσκεται , δεν είναι μαρξιστικό .

    • Το βάρβαρο και κτηνώδες σύστημα που κυβερνάει τις μάζες παγκόσμια είναι μαρξιστικό και μάλιστα βαριά μαρξιστικό κάτω από την ετικέτα «καπιταλισμός». Μακάρι να είχαμε καπιταλισμό αλλά φευ αυτά δεν είναι για την πλέμπα. Με το εκτρωματικό Κεφάλαιο του Μαρξ κυβερνώνται τα ζωντανά στο μαντρί του Κυρίου. Δυστυχώς όποιος είναι βαμμένος και χωμένος σε οποιοδήποτε μαντρί αδυνατεί ν’ αντιληφθεί τι γίνεται και ποιοι κουνάνε τα σχοινιά της ζωής του.

      Επειδή ο Καπιταλισμός, ο Φιλελευθερισμός και η ΑΡΙΣΤΟΚΡΑΤΙΑ είναι τα ΜΟΝΑΔΙΚΑ πολιτικά συστήματα που υποστηρίζουν την ΙΔΙΩΤΙΚΗ πρωτοβουλία κι ελαχιστοποιούν την κρατική κυριαρχία είναι συστήματα ΛΟΓΙΚΑ που επιβραβεύει και προωθεί το terrapapers … μακριά κι αλάργα από κάθε τι δικτατορικό, (φασισμός, κομμουνισμός = είναι το ίδιο) σε κάθε μορφή κι απόχρωση.

      Εχουμε πλέον εδώ και πολλά χρόνια την δυνατότητα να βλέπουμε άμεσα την κομμουνιστική προπαγάνδα και να την επικοινωνούμε. Μεγαλώνοντας θα διαπιστώσεις πως κάθε ετικέτα (σοσιαλισμός, εθνικοσοσιαλισμός, ρεπουμπλικανικό, δημοκρατικό) και λοιπά ονόματα άνευ αξίας κρύβουν στην καρδιά τους την μαρξιστική πανούκλα.

  • Αγαπητέ φίλε της αριστεράς.
    Όχι για λόγους αβροφροσύνης, αλλά ευθέως και χωρίς επιφυλάξεις ομολογώ ότι σε συμπαθώ, εισ’ εντάξει άνθρωπος! Χτες τ’ απόγευμα θα μπορούσα να κάτσω και να συζητάω για ώρες μαζί σου μπροστά στις χιλιάδες λαού της συγκέντρωσής μας που άκουγαν, γιατί είχα την αίσθηση πως το κεντρικό ζήτημα των ομοιοτήτων και των διαφορών μας παρουσιαζόταν δημόσια μπροστά στους Γερμανούς εργάτες τους οποίους σε τελική ανάλυση αφορά. Και από την ίδια αυτή αίσθηση ξεκινώντας σου γράφω τώρα αυτές τις αράδες.

    Έχεις αντιληφθεί καθαρά ποιο είναι το όλο ζήτημα. Συμφωνούμε πάνω στα αίτια. Κανείς έντιμα σκεπτόμενος άνθρωπος σήμερα δεν θ’ αρνιόταν το δίκιο των εργατικών κινημάτων. Αυτό που έχει σημασία είναι η πραγματοποίηση και η διατύπωση του τελικού σκοπού αυτών των κινημάτων. Γεννημένα από την ανάγκη και την δυστυχία, βρίσκονται σήμερα μπροστά μας ως ζώσες μαρτυρίες της διαίρεσης και της ανημποριάς μας, της έλλειψης εθνικού θάρρους και θέλησης για μέλλον. Δεν χρειάζεται πια να συζητάμε αν το αίτημα του Γερμανού υπαλλήλου για κοινωνική αποζημίωση δικαιολογείται ή όχι, όπως ακριβώς δεν χρειάζεται να συζητάμε αν μπορεί και αν πρέπει να ζήσει ή όχι η στερημένη τα πολιτικά δικαιώματα της, τέταρτη τάξη.

    Εθνικός ή διεθνικός δρόμος και στόχος; αυτό είναι το ζήτημα. Και οι δυο μας αγωνιζόμαστε ειλικρινά και αποφασιστικά για ελευθερία και μόνο ελευθερία, θέλουμε να πραγματοποιηθεί τελικά ειρήνη και η ομόνοια – για τον κόσμο όλο εσύ, για τον γερμανικό λαό εγώ. Ότι αυτή η πραγματοποίηση δεν είναι δυνατή στο υπάρχον σύστημα ειν’ εντελώς ξεκάθαρο και προφανές και στους δυο μας. Το να μιλάμε για ηρεμία σήμερα σημαίνει να κάνουμε κατοικία μας το κοιμητήριο, το να είμαστε ειρηνικοί κάτω από αυτή την κυβέρνηση σημαίνει να γίνουμε πατσιφιστές και άνανδροι. Εσύ κι εγώ γνωρίζουμε ότι μια κυβέρνηση, ένα ψευδολόγο σύστημα, ένα σύστημα που χαρακτηρίζεται από βαθύτερη, ενδόμυχη ψευτιά, θα ανατραπεί, ότι επομένως πρέπει να θυσιαστούμε, να παλέψουμε για ένα νέο κράτος.

    Δεν χρειάζεται να σου τονίσω ότι για μένα ο λαός και το έθνος δεν σημαίνουν ό,τι σημαίνουν για τον καθώς πρέπει φαφλατά με τη χρυσή καδένα του ρολογιού πάνω στην καμαρωτή κοιλιά του, που επαναλαμβάνει ανούσια τις ξεθυμασμένες φράσεις του Στρέζερμαν και του Hergt σαν φωνογράφος. Λαός, δηλαδή εμείς, εσύ κι εγώ, είναι οι χιλιάδες που χτες στέκονταν όλο αυτιά μπροστά μας, τα εκατομμύρια που έχουν το ίδιο πνεύμα και το ίδιο αίμα μ’ εμάς. Έθνος είναι η οργανική ενότητα των εκατομμυρίων σε μια κοινότητα βασισμένη στην ανάγκη, στο ψωμί και στο πεπρωμένο. Η επιθυμία του έθνους είναι ζωντανή στον λαό. Πρώτος στόχος είναι να θεμελιώσουμε το έθνος ως κοινότητα πάνω στην ανάγκη, στο ψωμί και στο πεπρωμένο. Ο δεύτερος στόχος προκύπτει αναγκαία από τον πρώτο και εναρμονίζεται μαζί του: η ελευθερία του έθνους. Γι’ αυτή την ελευθερία ο λαός θα χρειαστεί και θα ωθηθεί να παλέψει όταν θα έχει γίνει έθνος. Αυτός είναι ο δρόμος μας.

    Τίποτα το καινούργιο, τίποτα το παράξενο για όσους γνωρίζουν την παλιά ιστορική αιτιώδη αλυσίδα. Η ιστορία των λαών δεν είναι τίποτ’ άλλο από το αποτέλεσμα της βούλησης να οικοδομηθεί το έθνος, καθώς και της δυναμικής πορείας των εθνών προς την ελευθερία. Ουδέποτε ένας λαός λυτρώθηκε από έναν άλλο λαό, είτε από την καλοσύνη, την αγάπη ή την φιλανθρωπία κάποιων άλλων, κέρδισε πάντα τη λύτρωση μόνο με τη δική του βούληση να ειν’ ελεύθερος, μια βούληση που βρήκε τη συμπαράσταση ενός γειτονικού λαού μόνο όταν η βούληση για δύναμη και ζωή ήταν κοινή και στις δύο πλευρές.

    Εκθειάζεις τη Ρωσία ως τη χώρα της διεθνιστικής αλληλεγγύης κι εσύ ο ίδιος δέχεσαι ότι η Ρωσία σήμερα είναι πιο Ρωσία από ποτέ άλλοτε. Αυτό που ονομάζεις μπολσεβικισμό διεθνισμό της χώρας είναι πανσλαβισμός στην πιο ξεκάθαρη και πιο έντονα δεδηλωμένη μορφή του. Δεν θα’ θελα να ενώσω την φωνή μου με τη χορωδία των ψευδολόγων και αδαών της μεσοαστικής τάξης. Η Ρωσία, ο ρωσικός μπολσεβικισμός, δεν πρόκειται να καταρρεύσει. Όμως το ρωσικό σοβιετικό σύστημα αντέχει όχι επειδή είναι μπολσεβικικό, επειδή είναι μαρξιστικό, επειδή είναι διεθνιστικό αλλά επειδή είναι εθνικό, επειδή είναι ρωσικό. Κανένας τσάρος δεν κατάλαβε τον ρωσικό λαό κατά βάθος, στο πάθος του, στα εθνικά του ένστικτα, όσο ο Λένιν. Έδωσε στον Ρώσο χωρικό αυτό που πάντα ήθελε ο μπολσεβικισμός για τον χωρικό: ελευθερία και ιδιοκτησία γης. Μ’ αυτόν τον τρόπο μετέβαλε την πιο αυτόχθονα ομάδα, τους αγρότες, σε αυθεντικούς στυλοβάτες του νέου συστήματος. Όσο περισσότερο μισεί ο Ρώσος χωρικός τον Εβραίο, ειδικά τον σοβιετικό Εβραίο, τόσο πιο παθιασμένος οπαδός της αγροτικής μεταρρύθμισης είναι, τόσο πιο θερμά αγαπάει την πατρίδα του, τη χώρα του, τη γη του. «Κάτω τα εβραϊκά σοβιέτ, ζήτω η λενινιστική αγροτική μεταρρύθμιση!». Αυτό το σύνθημα χαρακτηρίζει εντονότατα τη στάση του Ρώσου χωρικού απέναντι στο νέο σύστημα στη Ρωσία.

    Ο Γερμανός κομμουνιστής βλέπει τον μπολσεβικισμό όπως ακριβώς θα το ήθελε ο καπιταλιστής Εβραίος στη Δύση: ο Γερμανός κομμουνιστής ιδεολογεί, θεωρητικολογεί, μισεί θανάσιμα τους αντιπάλους της ιδέας του, μιας ιδέας ανεδαφικής, δίχως κατανόηση της αληθινής πραγματικότητας, δίχως καμία δυνατότητα πρακτικής εφαρμογής. Δεν είναι τυχαίο πως ο κομμουνιστής είναι συνήθως γόνος ποιητών και διανοούμενων. Βλέπει στη Ρωσία τον σπόρο του μαρξιστικού παγκοσμίου κράτους, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ο σπόρος ενός εθνικού οργανισμού μέσα στα κράτη της Ευρώπης.

    Συνοψίζω: Ο Λένιν θυσίασε τον Μαρξ για να δώσει ελευθερία στην Ρωσία. Εσύ θέλεις να θυσιάσεις την ελευθερία της Γερμανίας για χάρη του Μαρξ.

    Ακόμη και ο Εβραίος μπολσεβίκος αναγνώρισε ξεκάθαρα την επιτακτική αναγκαιότητα του ρωσικού εθνικού κράτους και έχει εγκαίρως και φρονίμως προσαρμοστεί σ’ αυτό, είτε γι αλόγους τακτικής είτε με απώτερα κίνητρα – ποιος ξέρει; Εν πάση περιπτώσει, σήμερα κατ’ ανάγκην συντονίζεται με τους υπόλοιπους της χορωδίας. Κι αυτό χαλάει την αρμονία για τους Εβραίους καπιταλιστές της Δύσης. Εξ ου και το μίσος που κουφοβράζει στη Δύση για τη Σοβιετική Ρωσία. Το χρηματιστήριο δεν μπορεί ν’ ανεχτεί και δεν θ’ ανεχτεί ένα εθνικό κράτος, και ο μπολσεβίκος – διεθνιστής Εβραίος δεν αποτελεί αρκετή ασφάλεια εναντίον της εθνομπολσεβίκικης Ρωσίας.

    Χτες απέφυγες ν’ αναφερθείς στο εβραϊκό ζήτημα. Εισ’ εξίσου αντισημίτης μ’ εμένα. Εσύ όμως δεν θέλεις να παραδεχτείς κάτι τέτοιο για τον εαυτό σου. Εβραίοι μπορεί έστω να υπάρχουν στον κομμουνισμό. Εβραίοι όμως σ’ ένα εθνομπολσεβίκικο κράτος είναι παραλογισμός. Ο ίδιος ο Εβραίος το γνωρίζει αυτό κάλλιστα. Αλλά εφαρμόζει μια έξυπνη τακτική. Μ’έναν προσεχτικό υπολογισμό προσαρμόζεται στους ισχυρότερους. Προσαρμόζεται στα εθνικά ένστικτα ενός λαού, τον οποίο δεν μπορεί να δει και να τον μετρήσει καλύτερα από μας, διότι δεν τον προσεγγίζει με το συναίσθημα αλλά, στην καλύτερη περίπτωση, τον παρατηρεί σαν συμφεροντολόγος θεατής. Το εβραϊκό ζήτημα στον μπολσεβικισμό είναι μάλιστα πιο περίπλοκο απ’ όσο μπορεί κανείς να φανταστεί. Προφανώς ο καπιταλιστής Εβραίος και ο μπολσεβίκος Εβραίος δεν είναι το ίδιο πράγμα. Ίσως καταλήξουν να είναι αλλά δεν είναι επί του παρόντος. Ίσως και οι δύο να θέλουν τελικά το ίδιο: να καταβροχθίσουν τους πάντες! Αλλά είναι αρκετά ευφυείς ώστε να μην προβάλλουν αντίσταση όταν δεν τους ευνοούν οι τοπικές συνθήκες στις δυνάμεις εκείνες που είναι ισχυρότερες από τα εμπορικά τους ένστικτα. Μια από αυτές τις δυνάμεις είναι η εθνική βούληση για δημιουργία η οποία στη Ρωσία σήμερα είναι πιο άγρυπνη από ποτέ άλλοτε.

    Για τον Γερμανό αστό ο μπολσεβικισμός αρχίζει από την απαίτηση προσωπικών θυσιών. Γι’ αυτόν, ο μπολσεβικισμός είναι κάθε τι που κατά οιονδήποτε τρόπο απλώνει χέρι στο πουγγί του. Γι’ αυτόν, το μόνο που είναι σωστό και αληθινό, δηλαδή μη-μπολσεβικικό, είναι η εξασφάλιση των όσων έχει και της αυτάρεσκης φιλισταϊκής γαλήνης του. Σε βλέπω να χαμογελάς: ναι, μπορούμε να τον καταγγείλουμε κι οι δυο με μια φωνή. Πως είναι χυδαίος, πρόστυχος, αηδιαστικός και με την πραγματική σημασία του όρου, εθνικά ανεύθυνος. Εσύ κι εγώ δεν δίνουμε δεκάρα για τα εθνικά κηρύγματα που δεν συνοδεύονται από καμιά βούληση για θυσία. Ο μπολσεβικισμός απλώς ξεκινάει με την προετοιμασία του διεθνιστικού χυλού. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το μέγεθος της θυσίας που απαιτείται από τους έχοντες. Μπορούμε και πρέπει ν’ απαιτήσουμε τα πάντα, τα πάντα εάν η ελευθερία του έθνους το απαιτήσει.

    Αυτό που είπες χτες σχετικά με την διεθνιστική αδελφοσύνη, φίλε μου, είναι ανοησία και το ξέρεις βέβαια όσο κι εγώ. Πιστεύεις στ’ αλήθεια πως ο ρωσικός λαός θέλει αλληλεγγύη; Δεν σου πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό ότι η Ρωσία στέκει στο πλευρό του προλεταριάτου επειδή σ’ αυτό βλέπει τον κύριο και σπουδαιότερο παράγοντα για την σταθεροποίηση της εθνικής του ύπαρξης; Κάθε ρούβλι που πηγαίνει στον γερμανικό κομμουνισμό έχει πάνω του γραμμένο τον προγραμματικό του στόχο που συνοψίζεται στην λέξη Ρωσία.

    Ποτέ μια καταπιεζόμενη τάξη δεν απελευθερώθηκε συνεπεία διαμαρτυριών, αλλά πάντοτε συνεπεία της εθνικής βούλησης για το μέλλον. Ο Γάλλος αστός στα τέλη του 18ου αιώνα δεν περίμενε βέβαια την αλληλεγγύη των Γερμανών και των Άγγλων αστών. Αποτίναξε μόνος του τα δεσμά του, με τις δικές του δυνάμεις, όταν δεν μπορούσε πια να τα υποφέρει. Οι δυνάμεις του παλαιού καθεστώτος προσπάθησαν να λυγίσουν το πνεύμα του, αλλ’ αυτός υπερασπίστηκε τον εαυτό του και επέβαλε την ιδέα του, τον φιλελευθερισμό, σε ολόκληρο τον κόσμο. Το ίδιο και σήμερα. Ο Γερμανός εργάτης θ’ απελευθερωθεί μόνο εάν ο ίδιος απελευθερώσει τον εαυτό του, με τη δική του δύναμη, και θα το κάνει όταν δεν θα μπορεί πλέον ν’ ανέχεται τις αλυσίδες της σκλαβιάς.

    Εσύ παραληρείς από ενθουσιασμό για τη Διεθνή χωρίς να έχεις καταλάβει το βαθύτερο νόημά της. Όσο πιο διεφθαρμένο είν’ ένα σύστημα τόσο πιο διεθνικές είναι οι διασυνδέσεις του. Ο μεγαλύτερος εχθρός, και για σένα και για μένα, η δημοκρατία, το χρήμα, έχει διεθνικό χαρακτήρα. Ο εχθρός προσπαθεί με τη Διεθνή να εξαπατήσει αυτούς που μάχονται για ελευθερία, ξέροντας πως μετά θα είναι ανίκητος για πάντα.

    Ο δρόμος προς την ελευθερία περνάει μεσ’ από το έθνος. Όσο πιο ενωμένο είναι αυτό το έθνος, τόσο πιο ισχυρή και φλογερή είναι η βούληση για ελευθερία. Έργο του εθνικοσοσιαλισμού είναι να θέσει σε κίνηση αυτή τη φλογερή βούληση ελευθερίας μέσα στο έθνος. Θέλουμε ελευθερία όπως κι εσύ, αλλά με άλλα μέσα, με μέσα που οδηγούν στον σκοπό. Το δικό σου πρόγραμμα είναι η διεθνική αλληλεγγύη. Το δικό μας πρόγραμμα είναι η αλληλεγγύη του έθνους, η κοινότητα του λαού. Χτες παρατήρησα με χαρά τούτο: Τώρα με πιστεύεις πλέον όταν λέω πως η δική μας λαϊκή κοινότητα δεν είναι ο ειρηνιστικός χυλός που εννοούν ο κ. Βίλχεμ Μαρξ και ο κ. Στρέζερμαν. Η λαϊκή κοινότητα σήμερα δεν είναι παρά ο αγώνας για τα δίκαια του λαού χάριν του έθνους. Τον θέλουμε αυτόν τον αγώνα γιατί μόνο αυτός μπορεί να φέρει την ελευθερία.

    Ανάγκη ν’ αγωνιστούμε για την ελευθερία. Εσύ κι εγώ πολεμάμε ο ένας κατά του άλλου χωρίς να είμαστε πραγματικά εχθροί. Έτσι διασπάμε τις δυνάμεις μας και δεν θα φτάσουμε ποτέ στον στόχο μας. Ίσως η έσχατη ανάγκη μας οδηγήσει να ενωθούμε. Ίσως! Μην κουνάς το κεφάλι σου! Εδώ πρόκειται για το μέλλον της Γερμανίας και, ακόμη περισσότερο, για το μέλλον της Ευρώπης. Ή μια νέα τάξη πραγμάτων ή η παρακμή της Δύσης, και τα δύο εξαρτώνται από μας.

    Εμείς οι νέοι, εσύ κι εγώ, είμαστε οι φορείς του πεπρωμένου των γενεών. Ας μην το ξεχάσουμε ποτέ αυτό!
    Σε χαιρετώ!

    @Paul Joseph Goebbels (29 Οκτωβρίου 1897 – 1 Μαΐου 1945)
    «Εθνικοσοσιαλισμός ή μπολσεβικισμός;»
    [Πρώτη δημοσίευση «Nationalsozialismus oder Bolschewismus?», NS Briefe (25 Οκτωβρ. 1925).]

  • «Μα δεν είναι ηλίθιοι αυτοί οι άνθρωποι; Σάματι αν οι όροι της ζωής είναι τόσο άθλιοι όσο είναι στη Γαλλία, Ιταλία ή Αγγλία, δε θα γεννηθεί αυτόματα μπολσεβικισμός στις χώρες τούτες; Μήπως αν οι αισχροκερδείς εμπορευόμενοι και κεφαλαιοκράτες εξακολουθούν να λυμαίνονται τα κράτη αυτά και κάνοντας τους λαούς να πεινούν και να κακοπερνούν, δε θα φυτρώσει μόνος του ο μπολσεβικισμός; Τι άλλο είναι ο μπολσεβικισμός, βρε αθεόφοβοι, παρά καθαρός και άκρατος σοσιαλισμός που κάνει κράτος δημοκρατικοσοσιαλιστικό; Αν θέλετε να γλυτώσετε από το μπολσεβικισμό, τι υποστηρίζετε τους αισχροκερδείς; Τι αφήνετε τους λαούς σας να ψοφούν από την πείνα; Τι τους επιβάλλετε βάρη οικονομικά αβάσταχτα, ασήκωτα; Τι κάνετε χρέη δυσθεώρητα; Τι εξακολουθείτε να εφαρμόζετε τα ιμπεριαλιστικά δαπανηρά σας σχέδια; Τι πηγαίνετε με στρατούς και στόλους στη Ρωσία για να πολεμήσετε το μπολσεβικισμό που τον θέλουν οι Ρώσοι γιατί έτσι θέλουν; Αν θέλετε να πολεμήσετε τον μπολσεβικισμό στον τόπο σας, τι κάνετε εκστρατείες στην απέραντη Ρωσία, που ούτε ο Βοναπάρτης δεν κατάφερε να υποτάξει, για να πολεμήσετε το μπολσεβικισμό της; Για να πολεμήσετε αποτελεσματικά τον μπολσεβικισμό στον τόπο σας, πάψτε να τον πολεμάτε στη Ρωσία. Δεν το νοιώθετε ω καρίσιμοι σινιόροι;» Ιων Δραγούμης. Φύλλα Ημερολογίου, 15 Φεβρουαρίου 1919

    «Εθνικόν σοσιαλισμόν, όχι υπό την γνωστήν έννοιαν, αλλ’ υπό την έννοιαν, ότι η εφαρμογή του θα είναι ανάλογος προς το έθνος και προς την κατάστασιν της εξελίξεώς του». από το άρθρο «Η σοσιαλιστική Πρωτομαγιά» 20 Απριλίου 1920 που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αθηναϊκή».

    Η ταύτιση των απόψεων του Δραγούμη και του Γκαίμπελς που διαβάσει ο αναγνώστης στο άλλο σχόλιο, είναι καταφανέστατη.

  • “Ο θάνατος ενός ανθρώπου, είναι τραγωδία. Ο θάνατος εκατομμυρίων, είναι στατιστική” -Joseph Stalin … κι όλα τα ρεμάλια της ανθρώπινης ιστορίας από τον Γιαχβέ-Χριστό και δώθε.

Γράψτε απάντηση στο Ηω Αναγνώστου Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.
Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

*

*